Fic Naruto พันธสัญญาสีดำ ความเศร้า ความรัก ภาค1

หลังจากที่ออกเดินทางจากฐานลับทางเหนือมาได้ไกลพอสมควร ทีมเหยี่ยวก็พักกินข้าวเอาแรงซากุระเป็นคนลงมือทำเอง คือย่างปลา ส่วนซุยเงสึนั้นแค่ช่วยหาปลาให้ 

ซากุระนั้นวางยาทำเป็นว่าจัดการปลา โดยเธอจัดการป้ายยาทำลายประสาทสัมผัสจักระในปลาทุกตัวเพราะเธอไม่รู้ว่าใครจะกินปลาตัวไหนเลยต้องจัดการวางยามันทุกตัวเลย

เมื่อปลาสุก ซาสึเกะ แย่งปลาจากมือของสาวผมชมพู

"ซาสึเกะคุง เอามานะ หิว"

"กินชั้นไหมล่ะ จะขัดขืนพอเป็นพิธี"

เด็กสาวมองตาขวาง รังสีบางอย่างถูกแผ่ออกมา จนทุกคนสะดุ้ง

"ไม่กงไม่กินปลามันล่ะ กินเป็ดย่างท่าจะอิ่ม"

ทำเอาเป็ดที่เป็นเป้าหมาย เหงื่อตก "ใจเย็นๆแค่หยอกเล่นนะ เดี๋ยวป้อนๆ"อุจิวะหนุ่มรีบนั่ง มือข้างที่ว่างตบที่เข่า "มานั่งตักเร็ว มา"

ซากุระยอมนั่งตักและยอมให้คนตัวโตป้อนปลาย่างให้แต่โดยดี

สองสาวต่างสีผิวนึกอิจฉาในใจ โดยเฉพาะคาริน เธออิจฉาที่ ซาสึเกะยอมทำตัวเป็นหมาเชื่องๆกับหล่อน

หลังจากที่ปลาย่างหมดแล้ว ซากุระก็หยิบปลาย่างที่เหลือคือตัวเดียวมา แล้วกลับมานั่งตักซาสึเกะก่อนจะเเกะเนื้อปลาแล้วเป่าให้หายร้อน ส่งให้"อ้าม"

ซาสึเกะอ้าปากรับเนื้อปลาที่คนรักป้อนให้ 

บรรยากาศรอบตัวของทั้งคู่กลายเป็นสีชมพูวิ้งๆออกมา 

พอกินเสร็จ ทุกคนก็พักให้อาหารย่อย โดยซากุระขอไปยืนมองวิวเงียบๆ เด็กสาวมองท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย

"คิดอะไรอยู่รึ"

เด็กสาวหันไป "คิดอะไรไปเรื่อยค่ะ"

โทบินึกอยากจะลองภูมิเด็กสาวดู เซ้นต์ของเค้าบอกว่า เธอต้องรู้อะไรบางอย่าง

"เธอเคยได้ไปน้ำตกนิลกาฬบ้างไหม"

"ไม่ค่ะ เคยแต่ได้ยิน ตอนนั้น ชั้นยังเด็ก"

"แล้วดาบคู่ของเธอหายไปตอนไหนล่ะ"

"ตอนที่โดนจับน่ะค่ะ มันหายไปตอนหน้าผาถล่ม"

ชายสวมหน้ากากยังคงสงสัยจึงเอ่ยถามต่อ"เธอเคยถามเรื่องพ่อของเธอกับเค้ารึเปล่า"

เด็กสาวนึกขำ เมื่อนึกถึงคำพูดของผู้ที่มีศักดิ์เป็นปู่ทวดที่มักจะชอบพูดเวลาเธอฝึกวิชา หรือคุยด้วย "ถามสิคะ เค้าบอกแต่ว่าหนูเหมือนพ่อมาถ้าไม่นับสีผมหวานแบบนี้นะคะ และเค้ายังชอบบอกว่าหนูคือลูกหรือร่างแตกหน่อของพ่อกันแน่"เด็กสาวยิ้มอย่างสุขใจ 

โทบิรู้สึกว่าเค้าเห็นภาพใครบางคนทับซ้อนอยู่...ริน...

การสนทนาของทั้งคู่ก็หยุดลง เมื่อซาสึเกะสวมกอดร่างบางจากทางด้านหลัง จ้องมองชายสวมหน้ากากตาเขม็ง 

โทบิเกือบหลุดขำก่อนจะเดินไปจุดอื่น "เชิญหวานต่อเถอะ ยัยหนู ไว้ชั้นจะมาคุยกับเธอใหม่"

พอลับร่างของโทบิแล้ว เด็กสาวก็เอียงศีรษะซบอกคนรัก "หึงเหรอ"

"อืม"

"เค้าแค่จะมาถามชั้นเรื่องของพ่อกับซึบารุซังเท่านั้น"

"ทำไมต้องยิ้มล่ะ"

"เค้าทำให้ชั้นนึกถึง คำพูดของซึบารุซัง ที่ชอบว่า ชั้นเป็นลูกของพ่อหรือร่างแตกหน่อของเค้ากันแน่ เพราะหน้าตาของชั้นถ้าไม่นับสีผมนี่ ชั้นเหมือนพ่อมาก"

ร่างสูงหันร่างบางให้มาประจันหน้า"และอะไรล่ะที่เธอบอกว่า ชั้นเหมือนพ่อตาของชั้น"

"นี่ เรายังไม่ตกลงกันเลยนะว่าจะเป็นอะไรกัน"

ซาสึเกะยิ้มหวานแต่แฝงความเจ้าเล่ห์เต็มพิกัด แล้วกระชับอ้อมแขนให้แน่นโน้มใบหน้ามากระซิบข้างหู "เธอก็น่าจะรู้นะ คนดี และตอบชั้นได้รึยังจ๊ะ"

ซากุระกอดร่างสูงแน่นแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่ว"เหมือนตรงที่พยายามจะรักษาคนที่ตัวเองรักยังไงล่ะ"

ซาสึเกะเงียบ...

"แม่ของชั้นไม่ใช่คนแข็งแรงอะไร ขี้โรค พ่อเลยพยายามรักษาดูแลแม่มาโดยตลอดจนท่านจากไป"

ซาสึเกะจูบที่ศีรษะทุยๆที่ปกคลุมด้วยเส้นผมนุ่ม"คนดี ไม่กังวลอะไรนะ เชื่อใจชั้น"

เด็กสาวไม่ตอบอะไร ทำได้แต่กอดเค้าก็เท่านั้น

หลังจากที่พักกันพอสมควรแล้ว ทั้งหมดก็เดินทาง โดยที่ใครบางคนไม่ต้องเดินเพราะมีคนอุ้มไป

ระหว่างทาง

ซุยเงสึเห็นว่าสีหน้าของซากุระออกจะเหม็นเบื่อ 

"ซาสึเกะ นายให้ซากุระจังเดินดีกว่านะ"

ชิ้ง...

สายตาของอุจิวะหนุ่มมองไปที่นินจาหัวฟ้า ตาขวาง จนนินจาน้ำสะดุ้ง

"ให้ชั้นเดินเถอะ เดี๋ยวซาสึเกะคุงจะเมื่อยเอานะ"

"ชั้นไม่เมื่อยหรอก"

"ให้ชั้นได้ยืดเส้นบ้างเถอะ ไม่ต้องกลัวว่าชั้นจะหนีหรอก ชั้นยังไม่อยากน้ำหนักขึ้นนะ"

"อ้วนขึ้นหน่อยน่าจะดีนะ ผอมไปแบบนี้เดี๋ยวก็มีลูกยากนะ ชั้นไม่กลัวเธอหนีหรอก ถ้าเธอจะหนี เธอก็น่าจะหนีไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว หลังจากที่เธอเอาเก้าอี้ฟาดชั้นนี่นา"

"แล้วเป็ดตัวไหนมันหื่นจัดจนต้องเอาเก้าอี้ฟาดให้หายหื่นล่ะ ชั้นจะเสียจิ้นหลังจากที่แต่งงานแล้วเท่านั้น แต่เมื่อคืนซาสึเกะคุงทนมือทนเท้าสุดๆไปเลยนะ"

จูโกะที่ฟังเงียบ ก็เอ่ยขึ้นลอยๆ"เพิ่งรู้นะเนี่ยว่า ไอ้เสียงโครมครามเมื่อคืนที่ห้องนาย เล่น SM หรอกเหรอเนี่ย"

ทีมเหยี่ยว คนอื่น

ซุยเงสึ...หน้าออกจะหวาน น่ารัก สดใส ไหงโหดxัด!ขนาดนี้ ไอ้ซาสึเกะไม่ช้ำในตายรึไงฟะ!...

คาริน...ไม่นะ ซาสึเกะ ...

ซายะ...โหดอ่ะ...

โทบิ...ไม่นึกว่าจะได้นิสัยโหดๆของพ่อมาด้วยนะเนี่ย...

ซาสึเกะหน้าขึ้นสี

ในขณะที่ซากุระทำหน้าตาย"ทำไงได้ ก็จะโดนเป็ดปล้ำนี่นา เผลอป้องกันตัวเเรงไปหน่อย"ก่อนจะเงยหน้าเอามือลูบเกาคางร่างสูง" คืนนี้หาเวลามาเล่นกันอีกรอบไหมคะ ครั้งนี้เอาแส้ เทียน กุญแจมือ หรือเชือก ดีล่ะ จะจัดให้"

ซาสึเกะก้มหน้ามาดุคนในอ้อมแขน"พอเลยนะ พูดอะไรไม่น่ารักเลย"

เด็กสาวหัวเราะเบาๆ"ล้อเล่นค่ะ ไม่ทำหรอก ถ้าไม่หื่นใส่เค้านะ ที่รัก"

"ถ้าเธอไม่ทำตัวให้น่าฟัดนะ เค้าสัญญาว่าจะเป็นเด็กดีของตัวเลย"

ซุยเงสี + จูโกะ...พอเถอะจะอ้วก...เลี่ยนโครต...

คาริน + ซายะ ...อิจฉาาาาาาาา...

ทั้งหมดเดินทางโดยไม่ได้หยุดพัก จนกระทั่งเวลาใกล้เที่ยงคืน ทีมเหยี่ยวก็มาถึงโรงเตี๋ยมเก่าๆที่อยู่ไม่ไกลที่หมาย ทีมเหยี่ยวได้จองห้องพักสามห้อง ห้องหนึ่งคือ ห้องของซาสึเกะและซากุระ สองห้องของสองสาว สามคือห้องของซุยเงสึ จูโกะ และโทบิ 

คารินและซายะโวยทันที

คาริน"ไม่ยอมนะ ซาสีเกะ!"

ซายะ"ให้ชายหญิงอยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้องเล็กแคบๆมันดูไม่ดีเลยนะคะ!"

ซาสึเกะ"เงียบ คนรักจะนอนกอดกัน อย่ามายุ่ง"

สองสาวเวียบกริบ น้ำตานั้นตกใน

ซากุระยืนนิ่งๆสีหน้าเอือมระอากับชะนีแดง ส่วนซายะนั้นเธอไม่ได้คิดอะไร

เธอสังเกตว่าโทบิไม่ได้อยู่ที่โรงเตี๋ยมแล้ว เธอหาววอดๆสองสามทีแล้วยืนหลับรอให้ ซาสึเกะจัดการเรื่องห้องพัก...ไปไหนของเค้านะ แบบนี้ เราเองจะทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้เลย เจ้าทามะก็ไม่อยู่แฮะ ลองเรียกทางจิตตั้งหลายครั้งแล้ว มั่วไปขี้เกียจที่ไหนนะ คอยดูนะเจอเมื่อไหร่จะจับทำแมวป่นเลย...

...สมแล้วที่เป็นลูกพ่อนะเนี่ย โหดใช้ได้...เสียงของฮารุชิผู้เป็นพ่อดังขึ้นในหัว พ่อของเธอโทรจิตมาหาเธอแบบนี้

...พ่อคะ พ่ออยู่แถวนี้เหรอ...

...ใช่แล้วจ้า ไอ้เป็ดกลายพันธุ์นั่นมันใครล่ะลูก...

...เอ่อ...เมื่อเจอคำถามแบบนี้ ทำเอาซากุระไม่รู้ว่าจะโทรจิตตอบบิดาบังเกิดเกล้ายังไงดี ระหว่างที่เธอฝึกวิชาที่มิติลับนั้น เธอได้รับการฝึกโทรจิตคุยกับพ่อเธอจนถึงขั้นชำนาญ แต่สามารถสื่อสารได้แค่ระยะสั้นๆเท่านั้น

...พ่อไม่ถามดีกว่า แต่ถ้ามันคิดจะทำอะไรลูกล่ะก็ พ่อจะเข้าไปเจี๋ยนมันเองนะจ๊ะ จะเอาให้ไม่สามารถทำพันธุ์ได้เลย...

...แค่หนูคนเดียว ซาสึเกะคุงก็จะช้ำในตายแล้วนะคะพ่อ...

"ว้าย!"เด็กสาวอุทานลั่นเมื่อร่างของตนถูกอุ้มโดย ซาสึเกะ

"่ง่วงแล้วรึ ไปนอนที่ห้องจะดีกว่านะ"

"ตกใจหมด คนอื่นล่ะ"

"ไปที่ห้องแล้ว"

หญิงชราเจ้าของโรงเตี๋ยมที่ทำหน้าที่เดินนำทางไปที่เอ่ยขึ้น"พวกหนู โรงเตี๋ยมมันเก่าแล้ว จะทำอะไร ระวังด้วย เดี๋ยวห้องพัง พ่อหนุ่มคนนี้ท่าทางแรงเยอะ ยายกลัวห้องพัง"

"ผมจะระวังครับ"

ซากุระหน้าแดงก่ำ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเล้วเอ่ยเสียงหวาน"ซาสึเกะคุง"

เจ้าของนามสะดุ้งโหยงเพราะน้ำเสียงแบบนี้มันแฝงความโหดเอาไว้ด้วย"จ๋า"

"เป็นเด็กดี นอนเฉยๆนะ มันยังไม่ถึงเวลา"

ยายเจ้าของโรงเตี๋ยมหัวเราะคิก"น่ารักเชียวนะ พักผ่อนให้สบายเถอะ"

เมื่อมาถึงห้องแล้ว ซากุระลงจากอ้อมแขนแฟนหนุ่มแล้ว ถอดเสื้อคลุม มาพับไว้ที่มุมห้อง แล้วถอดเสื้อคลุมให้ซาสึเกะที่ยืนรออยู่

"ส่งกระเป๋ามาด้วยสิ เดี๋ยวจะจัดเตียงให้"

"ได้"เด็กหนุ่มส่งกระเป๋าและดาบให้เด็กสาว 

ซากุระได้จัดการนำของที่ได้จัดวางไว้ที่มุมห้องอย่างเป็นระเบียบ แล้วเปิดตู้หยิบฟูกออกมาปู

ซาสึเกะนั่งลงที่มุมห้อง มองภาพคนรักจัดที่นอนอย่างคล่องแคล่ว ดูราวกับภรรยาปรนนิบัติสามี

เสียดายที่ ที่นี่ไม่มีบ่อน้ำร้อน

"ซาสึเกะคุงจะอาบน้ำก่อนไหม"

"เธออาบก่อนเถอะ ชั้นอยากจะนั่งพักสักหน่อย"

ซากุระอมยิ้ม ...คงจะเหนื่อยล่ะสิ ก็เล่นอุ้มเรามาตลอดทางเลยนี่นา..."อย่าแอบดูนะ"

"จ้า"

เด็กสาวถือชุดนอนสำหรับไปเปลี่ยนในห้องน้ำแล้ว

ซากุระรีบอาบน้ำเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว พอออกมาก็พบว่า ซาสึเกะนั่งหลับแล้ว เด็กสาวเข้าไปหอมแก้มไปฟอดหนึ่ง "เหม็นแล้ว ไปอาบน้ำเถอะ"

เด็กหนุ่มลืมตามองคนที่ลอบหอมแก้มด้วยรอยยิ้ม"ทำไมไม่จูบปากล่ะ"

"บ้า ไปอาบน้ำเถอะ เราต้องเดินทางแต่เช้านะ"

"จ้าๆ รู้มั้ย ชั้นรู้สึกว่าเราเหมือนสามีภรรยาเลยนะอย่างตอนที่ เธอปูที่นอน หรือตอนที่เธอไล่ให้ชั้นไปอาบน้ำ อย่างนี้"

"อาบน้ำเถอะ ชั้นจะนอนแล้วแล้ว อึ่ก!"จู่ๆความเจ็บก็เกิดที่อกซ้าย จนเด็กสาวต้องเอามือกุม

"ซากุระเป็นอะไรไป อาการกำเริบเหรอ"

ซากุระจำต้องกัดฟัน ประสานอิน ใช้คาถาแพทย์บรรเทาอาการไปก่อน"ช่วงนี้กำเริบถี่จัง"

"นอนพักซะนะ"

"จ้ะ"

ขณะที่ซาสึเกะกำลังอาบน้ำ ห้องน้ำของที่นี่เป็นแบบฝักบัว ดีที่มีเครื่องทำความร้อน ถึงแม้ว่าจะรุ่นเก่าก็เถอะ ขระที่เค้าเปิดฝักบัวให้น้ำไหลผ่านตัว ในหัวก็มีแต่ความกังวล เรื่องของซากุระ ยิ่งเห็นตอนที่อาการของคนรักกำเริบ เค้าก็รู้สึกปวดใจเหลือเกิน น้ำตานั้นได้ไหลออกมาพร้อมกับสายน้ำที่ไหลรดตัว

"ทำไม...ทำไมเราถึงไม่รู้เรื่องให้เร็วกว่านี้นะ"

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ออกมาก็พบว่า เด็กสาวกำลังหลับสนิท ใบหน้านั้นดูซีดเซียวอย่างน่าสงสาร อุจิวะหนุ่มรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน ยิ่งเห็นเธอตอนที่อาการกำเริบ ก็เป็นสิ่งกระตุ้นเตือนว่า เธอสามารถตายได้ทุกเมื่อ เค้าจึงยอมสมัครใจยอมเป็นรอง ทำให้เธอสบายใจให้มากที่สุด เค้าจะพยายามหาหนทางช่วยชีวิตเธอ ให้เธออยู่กับเค้าให้ได้

อีกด้าน

ฮารุชิที่เฝ้าดูลูกสาวสุดที่รักพร้อมกับทามะ บนต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกล ต่อให้เก่งแค่ไหน ก็ไม่มีทางจับสัมผัสเค้าได้หรอก ร่างของเค้าในตอนนี้คือร่างเทียม ที่มีแค่ดวงจิตสิงอยู่ เพราะเค้าตายไปแล้วนี่นา แถมเค้ายังใช้คาถาพรางตัวเค้ากับทามะ สัตว์เลี้ยงคู่ใจกันไว้อีกชั้น พอมองดูปฏิกิริยาของว่าที่ลูกเขย?ในอนาคตแล้ว เค้าเข้าใจความรู้สึกนี้ดี การที่ต้องเห็นคนที่ตัวเองรักเจ็บปวดทรมานนั้น มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน ยิ่งเห็นเหตุการณ์แบบนี้ยิ่งทำให้เค้านึกถึงตอนที่ตัวเองเห็นภรรยาสุดที่รัก กระอั่กเลือด อย่างเจ็บปวดด้วยโรคร้าย ยิ่งตอนที่เธอกำลังมียัยหนูน้อย ถึงแม้ว่าเค้าจะดีใจที่มีพยานรักแต่ในใจลึกๆก็อดกังวลไม่ได้ว่า ภรรยาของเค้าจะเจ็บป่วยรึเปล่า แต่พอรู้จากปากของลูกสาวว่า เธอคลอดก่อนกำหนด เพราะตรอมใจ บวกกับเสียเลือดมาก เลยทำให้เธอเสียชีวิตทันทีโดยที่ไม่มีโอกาสที่จะให้นมลูกเลย พอเค้ากับลูกได้เจอกัน ได้ฝึกวิชากัน  ระหว่างนั้นมีอยู่ช่วงหนึ่งอาการของอักขระเทพของซากุระก็กำเริบ 

'อึ่ก!'เด็กสาวทรุดลงกับพื้น 

'ซากุระ!'ฮารุชิรีบเข้ามาประคอง 

'ยัยหนู!'ซึบารุรีบเจข้ามาหาเหลนสาวที่ตอนนี้อาการไม่สู้ดี

เด็กสาวกระอั่กเลือดออกมาปริ่มๆ ฮารุชิรีบนำยาทิพย์ที่มีฉีดให้ลูกสาวไปเข็มหนึ่ง มันทำให้อาการบรรเทาลง ถึงอาการกำเริบอีกก็จะไม่หนักถึงขนาดกระอั่กเลือด แต่ยานั้นมีผลแค่ เดือนเดียว 

ยาทิพย์หลอดหนึ่งนั้น กว่าจะได้มาต้องสกัดจากสมองและดวงตาของคนเป็นๆสามคน และเค้าก็มีอยู่เยอะแต่มันต้องแลกด้วยชีวิตคนนับร้อย ถามว่าเค้าหามาจากไหนล่ะ ก็พวกนินจานอกรีตและโจรน่ะสิ เพราะไม่มีใครสนใจอยู่แล้ว และเค้าก็ได้ใช้มันกับภรรยาด้วย แต่ยาทิพย์นั้นก็ไม่สามารถรักษาร่างกายของซากุโระให้เเข็งแรงได้ เค้าพยายามค้นหา ปรับปรุงสูตรยาทิพย์มาโดยตลอด พยายามหาส่วนผสมที่จะมาแทนสมองและลูกตามนุษย์

ความจริง เค้าไม่ต้องการเอาชีวิตใครหรอก เค้านึกชมเจ้าหนุ่มที่พึ่งรู้จากทามะว่าเป็นคนจากตระกูลอุจิวะ คนนี้ว่า เป็นดี รักลูกสาวเค้าจริง ความจริงถ้ามันหื่นกระหายอยากรวบหัวรวบหางลูกสาวสุดรักของเค้าล่ะก็ คงทำไปนานแล้วแต่ยอมเป็นรองให้ลูกสาวเค้าสบายใจ ไม่อยากให้อาการเจ็บปวดของเธอกำเริบ ซึ่งเธออาจจะตายได้ 

ชายหนุ่ม?ถอนใจเบาๆ มองไปที่สองหนุ่มสาวกำลังหลับอย่างเอ็นดู "ความรักของวัยรุ่นมันดีจริงๆเลยนะ"

"เมี๊ยว...นึกถึงสมัยเจอซากุโระจัง เลยใช่ม้า"

"เออ ไม่เถียง แต่เจ้าคนสวมหน้ากากนั่น ท่าทางอันตรายจริงๆ ชั้นรู้สึก...คุ้นๆเจ้านั่นนะ แต่ช่างเถอะ เราล่วงหน้าไปก่อนดีกว่า"

ฮารุชิมองไปที่ลูกสาวที่กำลังหลับสนิทในอ้อมกอดของคนรัก แล้วส่งกระแสจิตไปหาลูกสาว

...พ่อไปก่อนนะ แล้วเจอกันที่น้ำตกนิลกาฬนะลูก...

ทางด้านซากุระที่ตอนนี้หลับไม่สนิท เมื่อได้ยินเสียงของพ่อ เด็กสาวก็ลืมตาตื่นแล้วพบว่า คนรักของเธอกำลังกอดเธอไว้ รอบตาของเค้ามีรอยแดง ซึ่งดูราวกับว่า ผ่านการร้องไห้มาหมาดๆ เธอซุกอกเค้า ก่อนจะโทรจิตตอบพ่อ...แล้วเจอกันค่ะ พ่อ...

 

 

มาแล้วจ้า ตอนหน้า ว่าที่พ่อตาและว่าที่ลูกเขยกำลังจะได้พบกันแล้วนะ ชอบก็ไลท์ เม้นต์ให้กำลังใจเราบ้างนะจ๊ะ