Fic Naruto พันธสัญญาสีดำ ความเศร้า ความรัก ภาค1

ในตอนนี้ ซาสึเกะ ไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ เค้ามองร่างบางที่ตนโอบกอดอยู่ ถึงแม้ว่าเธอจะหลับไปแล้ว แต่ก่อนหลับนั้น แววตาของเธอก็ยังหวาดกลัวอะไรบางอย่าง เค้าไม่อยากจะถามเธอในตอนนี้ เค้าคงได้แต่รอให้เธอพร้อมที่จะเล่าให้เค้าฟัง นิ้วเรียวนั้นม้วนเส้นผมสีชมพูเล่น ผมของเธอนั้นช่างนุ่มเหลือเกิน ในหัวของเค้ากำลังนึกถึงคำพูดของเด็กสาวที่เอ่ยออกมาก่อนที่จะหลับ

'ซาสึเกะคุงเหมือนคุณพ่อของชั้นเลย...'

เด็กหนุ่มมองเด็กสาวที่รักอย่างเอ็นดู แล้วก็นึกเวทนาเธอแล้วก็ตนเอง เธอนั้น เท่าที่จำได้ เสียพ่อกับแม่ไปตั้งแต่ยังไม่ลืมตาดูโลก แต่ก็ยังดีที่มีป้าและญาติๆทางแม่คอยดูแล ส่วนเค้านั้นสูญเสียทุกคนไป เค้ากับเธอน่ะมันไม่ต่างกันเลย เธอน่ะไม่เคยที่จะได้สัมผัสไออุ่นของพ่อแม่เลยด้วยซ้ำ แต่เธอก็ยิ้มแย้มราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอเหมือนกับแสงสว่างที่ซ่อนความมือเอาไว้ไม่ให้ใครเห็น

เค้าจับมือบางขึ้นจูบพิต สำหรับเรื่องยาทิพย์นั้น ในใจก็รู้สึกว่ามันเป็นแค่เพียงเรื่องเล่ามากกว่าเรื่องจริง แต่ในใจลึกๆนั้นเค้ารู้สึกว่ามันคือเรื่องจริง มันคือความหวังเพียงหนึ่งเดียวที่จะช่วยเยียวยา ผู้หญิงที่เค้ารักสุดหัวใจ ผู้เป็นดั่งแสงสว่างที่อบอุ่นของเค้าได้ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่ความหวังอันเลือนรางก็ตามที "ชั้นสัญญา เธอจะต้องหาย เราจะได้อยู่ด้วยเป็นครอบครัว"

ว่าแล้วเค้าก็ดึงผ้าห่มมาห่มร่างคนรัก ก่อนจะกอดเธอไว้ในอ้อมแขน เพื่อให้อุ่นยิ่งขึ้น แล้วหลับตาลงด้วยรอยยิ้ม อย่างน้อยในตอนนี้เค้าขอตักตวงความสุขให้มากที่สุด

ทางด้านทามะที่ดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆก็บ่นพึมพัม

"ไอ้หนุ่มนี่ บทจะหวานก็หวานไม่แพ้ฮารุชิเลยแฮะ เมี๊ยว หนาวชะมัด" เจ้าแมวอ้วนนึกถึงสมัยก่อน ที่เจ้านายของมันยังมีชีวิต ยามที่เค้ามีความรักกับหญิงสาวคนนั้น เธอคนนั้นช่างอ่อนแอเสียจริงๆ แต่ก็เป็นคนสวย และอ่อนหวาน ราวกับนางฟ้า ทำให้ปีศาจ(ในสายตาของทามะ)กลายเป็นเทวดาไปเลยทีเดียว

“เมี๊ยว…ยัยหนูฝันดีนะ ตอนนี้ ขอนอนก่อนล่ะ”

อีกด้าน

 โทบิเดินทางกลับมาพร้อมแผนที่นำทางไปที่น้ำตกนิลกาฬ จะไปหาซาสึเกะ แต่ก็จูโกะที่ยืนเฝ้าหน้านอนของซาสึเกะแทน

“ซาสึเกะล่ะ”

“หลับอยู่ สำคัญมากใช่มั้ย”

ชายสวมหน้ากากพยักหน้า

‘ก๊อกๆ’

เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะ ความสุขของเค้าจริง

“ใคร”

“ชั้นเอง ได้เรื่องแล้ว”

อุจิวะหนุ่มลุกขึ้นอย่างเตียงอย่างเงียบๆ แล้วห่มผ้าให้ร่างบางที่นอนอยู่

ห้องประชุม

“ได้เรื่องว่ายังไง”เด็กหุ่มเอ่ยถามขณะนั่งลงบนเก้าอี้

“ชั้นเจอแผนที่ ไปน้ำตกนิลกาฬ น้ำตกอาถรรพ์ พรุ่งนี้เด็กคนนั้นพอจะเดินทางไหวไหม”

“น้ำตกนิลกาฬคืออะไร?”

“เป็นสถานที่อาถรรพ์ที่ใครเข้าไปก็ยากที่จะเอาชีวิตรอดกลับมานะ น้ำตกสี ที่นั่นน่าจะเป็นที่ซ่อนที่ดีเลย ถ้าเป็นคนในตระกูลฮารุโนะไปเอง อะไรๆก็น่าจะง่ายขึ้น”

ซาสึเกะคิดอยู่นาน “ได้ พรุ่งนี้ สายเดินทาง”เด็กหนุ่มหันไปทางจูโกะที่ยืนอยู่ข้างหลัง”บอกทุกคนด้วย”

ทางด้านทามะ ที่รีบถ่างตาตื่น แล้วพลางตัวสอดแนมอยู่ไม่ไกลจากห้องประชุม ก็คิด…ท่าทางเจ้าคนสวมหน้ากากนั่น จะสามารถเคลื่อนย้ายไปมาโดยใช้ห้วงมิติได้ เหมือนเราเลยสินะ…ทามะบ่น”งานช้างแล้วยัยหนู ถอนตัวทันไหมเนี้ย เราเองก็ข้ามมิติได้แค่ตัวเดียวด้วย” การใช้วิชาข้ามมิตินั้น สำหรับมัน สามารถทำได้แค่ตัวเดียวเท่านั้น …ฮารุชิ เจ้านั่นอาจจะจัดการได้…ว่าแล้วทามะก็ใช้วิชาข้ามมิติแล้วไปทันที

ทางด้านฮารุชิ ที่ตอนนี้กำลังอ่านหนังสือที่มิติลับ มองมาที่สัตว์เลี้ยง ที่ตอนนี้กลับมาหาตนแล้ว

“เกิดอะไรขึ้น”

“พวกนั้นจะพายัยหนูไปที่น้ำตกนิลกาฬน่ะสิ”

“แล้ว?”

เจ้าแมวผีถามกลับ“นายก็รู้นะว่าก่อนทางเข้ามันคืออะไร”

“บ่อน้ำสะท้อนอดีต นี่สินะที่แกกังวล”

“ใช่ เกิดไอ้พวกนั้นหลอกให้ยัยหนูลงบ่อนั้นแล้ว เห็นตอนที่นายฝึกวิชา ยัยหนูโดนเชือดแน่ เจ้าหน้ากากนั่นมันใช้วิชาข้ามมิติได้”

ชายหนุ่ม?ปิดหนังสือ สีหน้าที่เรียบเฉย แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม“ชั้นเองก็อยากจะเห็นหน้า เจ้าหนูอุจิวะซะแล้วสิ”ว่าจบก็ลุกขึ้น ตรงไปหยิบดาบคู่ ของตนที่วางอยู่ข้างๆตัว ก่อนจะหันไปหาสัตว์เลี้ยงแสนรัก?”ไปกันเถอะทามะ”

รุ่งเช้าวันต่อมา…

ณ ฐานลับทางเหนือ

ซากุระถูกปลุกโดยการถูกหอมแก้ม เด็กสาวลืมตาตื่นก็พบว่า ใบหน้าของซาสึเกะอยู่ห่างจากใบหน้าของเธอไม่กี่มิลเอง

ใบหน้าของเด็กสาวขึ้นสี

“อรุณสวัสดิ์”

“อะ..อรุณสวัสดิ์”

ซาสึเกะยิ้มแย้มก่อนจะหอมแก้มร่างบาง

“หยุดนะ”เด็กสาวดันหน้าหล่อคมให้ออกห่าง

“เขินเหรอ”

คนฟังหน้าแดง ไม่โต้ตอบเพียงแต่หันหน้าไปอีกทาง

“ไปอาบน้ำแต่งตัวซะนะ แล้วก็เก็บของ เราจะออกเดินทาง”

“ไปไหน?”

“น้ำตกนิลกาฬ ชื่อนี้คุ้นหูบ้างไหม ซากุระ”เค้านึกอยากจะลองภูมิ คนตรงหน้า ดู

ซากุระไม่ได้นึกระแวงอะไร”ได้ยินนะ อืม…มันนานแล้ว จำไม่ได้นะว่า แล้วได้ยินตอนไหน ตอนนั้นชั้นยังเด็กน่ะนะ”

เด็กหนุ่มลุกออกจากเตียงไปโดยไม่ถามอะไรต่อ เพียงแต่บอกให้เธอไปอาบน้ำแต่งตัวเสีย แต่ก่อนจะออกจากห้อง อุจิวะหนุ่มได้เอ่ยคำๆหนึ่งออกมา”ชั้นสัญญา ซากุระ เธอจะต้องหาย ชั้นจะรักษาเธอให้ได้เลย”

พออุจิวะหนุ่มออกจากห้องไป สีหน้าของซากุระก็สลดลง …ถ้าทำได้ก็ดีสิ…

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็ลงมาก็พบว่าทีมเหยี่ยวเตรียมตัวพร้อมแล้ว ซาสึเกะก็เอาเสื้อคลุมมาคลุมให้ “อากาศหนาวมากนะ ถ้ารู้สึกไม่ค่อยสบายก็บอก จะอุ้ม”

เด็กสาวเอ่ยเสียงแผ่ว สองแก้มนั้นเป็นสีชมพูชวนมอง“ชั้นเดินเองได้”

“อย่าดื้อสิ”

ทีมเหยี่ยวคนอื่น

ซุยเงสึ จูโกะ …ทำไมรู้สึกว่าบรรยากาศดูหวานๆจัง รู้สึกว่าจะเห็นออร่าสีชมพูวิ้งๆด้วยสิ…

คาริน…กรี๊ดดดดดดดดด อิจฉา….

ซายะ…อิจฉาอ่ะ ท่านซาสึเกะดูเป็นผู้ชายอบอุ่น เท่ไปอีกแบบ…

เมื่อทุกคนพร้อม ซาสึเกะไม่ปล่อยให้ร่างบางได้เดิน เค้าอุ้มเธอไว้ในอ้ออมแขน โดยซากุระขี้เกียจเถียงคนตัวโต เธอทำได้แต่เพียงตามใจเค้า

“อยากอุ้มก็อุ้ม แขนล้าไม่รู้ด้วย แต่ห้ามบ่นนะ ไม่งั้น…”ร่างบางกระซิบข้างหูร่างสูง”จะไม่พูดด้วย”

ซาสึเกะหอมแก้มร่างบางฟอดหนึ่ง”ตัวเธอออกจะเบานะ”

ทีมเหยี่ยวคนอื่นคิด …จะหวานก็ช่วยเกรงใจคนอื่นด้วยสิ…

“เดินทาง”

กลับมาแล้วจ้า หลังจากที่ไม่ได้อัพมานานแสนนาน.... ให้กำลังใจนิกซ์ด้วยนะคะ ใครชอบก็ไลท์ คอมเมนต์ได้ตามสบายเลย ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะจ๊ะ