Fic Naruto พันธสัญญาสีดำ ความเศร้า ความรัก ภาค1

ทางด้านทามะในตอนนี้มันได้เร่งฝีเท้าตามนายสาวตามคำสั่งของฮารุชิผู้เป็นนาย เวลานี้หิมะเริ่มโปรยปราย เจ้าแมวขาว-ดำบ่น"อากาศเริ่มหนาวแล้ว ดีนะที่มีชั้นไขมันหนา ไม่งั้นแย่เลย..."

อีกด้าน

ทีมเหยี่ยวในตอนนี้ยังคงเดินทางต่อท่ามกลางหิมะที่ตกโปรยปราย คารินอดหมั่นไส้ซากุระไม่ได้ที่ไม่ต้องเดินแถมซาสึเกะยังอุ้มเองอีก ยิ่งมองยิ่งอิจฉา จึงอดแขวะไม่ได้"นี่ยัยเถิกเป็นง่อยรึไงย่ะ"

คำว่าเถิกนั้นทำเอาสาวผมชมพูฉุนขาด ซายะโต้กลับ"อิจฉาเค้ารึไง ยัยลิงบาบูน"

นินจาน้ำงุนงง"ลิงที่ว่ามันเกี่ยวกับยัยคารินยังไงอ่ะ"

ซากุระจึงทำหน้าที่เฉลยให้"ก็เป็นลิงที่นิสัยดุร้าย และลักษณะเด่นสุดๆเลยก็คือตูดแดงนั่นเอง"

"กรี๊ดดดด!!พวกแกว่าช้านนนน!!!"

ซากุระเอ่ยหน้านิ่ง"ใครอยากรับก็รับไปสิเนอะ"

ซายะเป็นลูกคู่"ใช่ๆ"

คารินตั้งท่าจะกรี๊ดต่อ ซาสึเกะหันเอ่ยเสียงเย็น"หยุดซะทียัยบาบูนรำคาญ"

เมื่อโดนซาสึเกะว่า ทำเอาคารินหน้าจ๋อยไปทันใด ซาสึเกะจึงอุ้มซากุระนำไปก่อนเมื่อเห็นว่าคนในทีมตามมาไม่ทันจึงหันมาเอ่ยกับร่างในอ้อมแขน"ปากร้ายนักนะ"

ร่างในอ้อมแขนบ่น"แขวะแฟนไม่ได้เลยรึไง"

"คารินไม่ใช่แฟนชั้น เธอหึงรึ"

"เปล่า"

อุจิวะหนุ่มฉวยโอกาสหอมร่างบางทันที"ชื่นใจ"

"ไอ้บ้า!"ซากุระหน้าขึ้นสีพลางปัด ดันอีกฝ่ายออกห่าง"ปล่อยนะ"

"อยู่นิ่งๆไม่งั้นจับกดตรงนี้เลย เอ้า"

มุขนี้ได้ผลร่างบางยอมนิ่ง "ดีๆ เด็กดี"ว่าจบก็ก็ดมเข้าที่ซอกคอขาว

"อย่านะ"ร่างบางผลักหน้าคมให้ออกห่าง

เส้นความอดทนของร่างสูงขาดผึ่ง"ชั้นไม่ใช่ไอ้หมอนั่นสินะ ทีกับมันเธอยอมให้นอนตัก จูงมือ ป้อนข้าว"

น้ำเสียงของร่างสูงเต็มไปด้วยความตัดพ้อ ซากุระหน้าแดง"หมอนั่น ม...หมายถึงพี่โคยูกิน่ะสิ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!"ซากุระดิ้นจนหลุดจากอ้อมแขนของซาสึเกะแล้วหนีหลบไปหลังต้นไม้"อย่าเข้ามานะอีตาสโตรเกอร์ นายมันสโตร์ๆๆๆๆๆๆๆ"

อุจิวะหนุ่มเข้ารวบตัวจับร่างบางแล้วคล่อม"ยั่วจังนะ"

ซากุระดิ้นสุดกำลัง"ออกไปนะไอ้โรคจิต"

"ยิ่งดิ้นยิ่งชอบ"ว่าจบซาสึเกะก็เข้าสูดดมซอกคอขาว กลิ่นกายของร่างบางช่างหอมเย้ายวนใจ จมูกโด่งนั้นดูดดมแก้มนิ่ม"ชื่นใจสุดๆ"

"ไม่นะ ซาสึเกะคุงปล่อยนะ ปล่อย"ซากุระรวบรวมแรงเตะเข้าที่กล่องดวงใจของอีกฝ่าย

"โครม/โอ๊ย!กล่องดวงใจชั้น ถ้าชั้นเป็นหมันขึ้นมา เราจะมีเจ้าตัวน้อยได้ยังไง"

"ใครจะไปมีลูกกับนายยะ ตาโรคจิต"เธอชี้หน้าพลางกระเถิบหนี

ซาสึเกะจึงจับร่างบางอุ้ม"อย่าดิ้น ชั้นจะไม่ทำอะไรเธอแล้ว"

ร่างในอ้อมแขนเอ่ยขึ้น"สัญญาสิ"

"ได้ๆสัญญาก็ได้ อย่าดิ้นก็พอขี้เกียจจับ แต่ได้หอมแก้มเธอสองฟอดค่อยมีแรง"

"โรคจิต"

"โรคจิตแต่ชั้นก็รักเธอนะ"

คำว่ารักที่หลุดออกจากปากของร่างสูง ทำเอาซากุระต้องเอ่ยถาม"รักเหรอ ซาสึเกะชอบชั้นเหรอ"

"ชอบสิ"

"ไม่เชื่อ"

"ทำไมเธอถึงไม่เชื่อชั้นล่ะ"

ซากุระเอ่ยเสียงเศร้า"ซาสึเกะคุงน่ะ เคยว่าชั้นน่ารำคาญ รกโลกนิ เธอน่ะต้องการใช้ประโยชน์จากชั้นไม่ใช่เหรอ"

ซาสึเกะจึงตัดสินใจสารภาพสิ่งที่ตนอยากจะบอกร่างบางมานาน"ฟังนะซากุระ ที่ผ่านมาชั้นยอมรับนะว่าตอนแรกๆชั้นน่ะไม่ได้สนใจเธอสักเท่าไหร่แต่...พอพวกเราไปทำภารกิจด้วยกัน ทำอะไรร่วมกันชั้นถึงได้รู้จักเธอหลายๆมุม เธอน่ะ เก่งหลายๆอย่างแต่ไม่มีความมั่นใจ สดใส ฉลาด เป๋อบ้าง แสร้งทำเป็นร่าเริงทั้งๆที่เศร้า เธอน่ะเหมือนแสงสว่างของชั้นเลยนะ ชั้นน่ะคิดมาตลอด...ว่าถ้าสะสางเรื่องราวทุกอย่างได้ชั้นจะกลับมาหาเธอ"

ซากุระหน้าแดงก่อนจะซบอกร่างสูงไม่พูดอะไร ในตอนนี้เธอรูสึกสับสน ที่ผ่านมาคนๆนี้ไม่เคยสนใจความรู้สึกของเธอแต่ทำไม...

จากนั้นซาสึเกะก็ยืนรอทีมเหยี่ยวที่เหลือที่ตามหลังมา 

ซุยเงสึบ่น"ซาสึเกะจะรีบไปไหนฟะ เหนื่อยนะ"

ซายะที่เห็นว่าซากุระหน้าแดงๆจึงเอ่ยถาม"เป็นอะไรรึเปล่าหน้าแดงเชียว"

"ไม่เป็นไรจ้ะ"

ซาสึเกะเอ่ยขึ้น"พักสิบห้านาที"ว่าจบซาสึเกะก็พาซากุระไปนั่งใต้ต้นไม้โดยให้ร่างบางนั่งตัก

สร้างความหมั่นไส้ให้กับคาริน ส่วนซายะคิดว่าที่ซาสึเกะจับซากุระนั่งตักนั้นกันหนีเพราะเธอได้เห็นฝีมือของสาวผมชมพูแล้ว ส่วนจูโกะทำได้แต่มองอย่างเอือมๆ...อะไรจะหวงขนาดนั้น...

ซุยเงสึคิด...สงสารซากุระจริงจริ๊ง คงอึดอัดน่าดู...

กลับมาแล้วจ้าาาา หลังจากที่นิกซ์ต้องต่อสู้กับข้อสอบไฟนอล และในที่สุดก็ปิดเทอมมมมซักที

(แต่ปิดแป๊ปเดียวเองแค่เดือนเดียวแต่ก็ยังดีวะที่มีวันหยุดให้) นิกซ์จะพยายามอัพนะค่ะ ติชมได้ตามชอบเลยนะ รักคนอ่านทุกคนนน