Fic Naruto พันธสัญญาสีดำ ความเศร้า ความรัก ภาค1

ทางด้านโคโนฮะ
ในตอนนี้ฮารุยเร่งสปีดตามหาหลานสาว ในใจนั้นพกความแค้นมาเต็มกระเป๋าโดยมีคาคาชิและโคโนฮะคนอื่นๆตามมาติดๆ 
คาคาชิมองฮารุยอย่างหน่ายใจ...งานช้างเลยเรา ซากุระรีบหนีออกก่อนมาเถอะ...
อีกด้าน
"ฮัดชิ่ว!ใครนินทา"เด็กสาวผมชมพูชามพลางบ่น ตอนนี้เธอถูกขังอยู่ในห้อง แต่ไม่โดนมัดและเท้าอีกแล้ว(เพราะมัดไปก็ไม่มีประโยช์น) เด็กสาวเอนหลังลงบนเตียงพลางคิด...เอาเถอะถึงจะเสี่ยงแต่ก็ต้องลองดู...
งานนี้ซาสึเกะให้ซุยเงสึ คารินและซายะเฝ้าหน้าห้อง ส่วนจูโกะนั้นให้ออกห่างๆ
ซาสึเกะนั้นกำลังปรึกษากับโทบิ
อุจิวะหนุ่มเปิดประเด็น"เรื่องอักขระเทพพอมีทางแก้ไหม"
"ไม่มี"นินจาสวมหน้ากากส้มถอนหายใจ"เด็กคนนั้นน่าสงสาร แถมไม่รู้เรื่องยาทิพย์เลยน่าเสียดายนะ ชั้นว่าเราทิ้งเด็นคนนั้นไว้ที่นี่เถอะ เอาไปด้วยก็รั้งแต่จะถ่วงพวกเราเปล่าๆ"
"ไม่ ชั้นจะหาทางรักษาซากุระก่อน เรื่องโคโนฮะเอาไว้ทีหลัง ซากุระยังมีประโยช์นอยู่ เธอเป็นนินจาแพทย์นะ"
โทบิเอ่ยเสียงเข้ม"ถ้าหากเด็กคนนั้นใช้จักระมากเกินไปก็อาจจะส่งผลต่อร่างกายนะ"
ซาสึเกะตวาดใส่"ชั้นไม่ยอมให้ซากุระต้องมารอความตายหรอกนะ!"เค้าสูญเสียคนที่เค้ารักมาพอแล้ว
"และจะทำยังไง"
"ค้นหายาทิพย์ยังไงล่ะ ถ้าเป็นยาทิพย์ก็อาจจะสามารถรักษาได้ โอโรจิมารุเองก็เคยอยากได้ ถ้าเราลองไปหาเบาะแสตามฐานลับของมันก็น่าจะพบ"
โทบิส่ายหน้า"ก็ได้ งั้นชั้นว่าเราควรจะรีบออกเดินทางกันซะตอนนี้ เพราะพวกโคโนฮะคงจะตามพวกเรามาแล้ว"
"อื้ม"
อีกด้าน
ทามะกลับมายังถ้ำลับ นำข้อความของซากุระมาบอกฮารุชิทำเอาซึบารุหัวเสีย
ผู้้มีศักดิ์เป็นทวดแทบจะเอามือมาเกยหน้าผาก"ยัยหนู คิดอะไรอยู่เนี่ย ทำไมไม่หนีออกมา โอ๊ย นับวันมันยิ่งจะคล้ายพ่อของมันเข้าไปทุกที นี่ัมันลูกแกหรือร่างโคลนนิ่งของแกกันแน่วะฮารุชิ"
คนเป็นพ่อยิ้มเย็นตามสไตล์"ก็นะ ของเเบบนี้มันถ่ายทอดกันทางสายเลือดนี่ครับ  อีกอย่างซากุระคงจะมีเหตุผลบางอย่างที่บอกพวกเราไม่ได้ ผมเชื่อการตัดสินใจของเค้านะครับ ซึบารุซัง อย่าห่วงเลย ถึงแม้จะเป็นช่วงสั้นๆแต่ผมก็ฝึกเด็กคนนั้นให้แข็งแกร่งขึ้นแล้วนะครับ ส่วนเรื่องอักขระสบายใจได้อีกไม่นานก็จะดีขึ้นเอง ทามะ กลับไปดูยัยหนูได้แล้ว ชั้นเชื่อว่าพวกนั้นต้องย้ายฐานแน่ๆ รีบไปเถอะ"
ทามะบ่น"ยากหน่อยนะ พวกนั้นมีนินจาตรวจจับด้วยนี่นา"
"เดี๋ยว"ฮารุชิหยิบบางสิ่งออกมา"ติดนี่ไว้ มันจะสามารถเก็บจักระของเเกได้ ที่นี่แกก็สามารถตามไปดูลูกสาวชั้นได้แล้ว ทามะ"
"คร้าบๆเจ้านาย"เจ้าแมวอ้วนขาวดำจากไป
ซึบารุจึงเอ่ยถาม"ทำไมนายถึงมั่นใจว่าอักขระของยัยหนูจะหายล่ะฮารุชิ"
"บางครั้ง บางอย่างก็เก็บเงียบไว้คนเดียวจะดีกว่านะครับ เชื่อใจผมเหมือนที่ผมเชื่อใจในตัวลูกเถอะ"
ซึบารุนิ่งเงียบ ฮารุชิเอ่ยต่อ"การเชื่อใจลูกอย่างไม่มีขีดจำกัดเนี่ยก็คือว่าเป็นหน้าที่ของคนเป็นพ่อเป็นแม่นะครับ ซากุระเองก็โตแล้วไม่ใช่เด็กๆ แกรู้อยู่แล้วว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ"
 
มาอัพแล้วค่า คอมเม้นได้ตามชอบเลยนะค่ะ