Fic Naruto พันธสัญญาสีดำ ความเศร้า ความรัก ภาค1

ซากุระอายุห้าขวบ กำลังมาไหว้หลุมศพพ่อกับแม่พร้อมกับป้า ในขณะที่เด็กน้อยกำลังรอผู้เป็นป้าอยู่ที่หน้าร้านดอกไม้เธอก็เห็นชายชราคนหนึ่งที่สวมเสื้อโค้ทสีดำกำลังถือกระเป๋าใบโตอย่างทุลักทุเลด้วยความไร้เดียงสา เด็กน้อยจึงเดินเข้าไป"ให้หนูช่วยอะไรไหมค่ะคุณลุง"
"ไม่หรอก...ตอนนี้ยัง แม่หนูน้อย"
ซากุระเอียงคอมองอย่างไม่เข้าใจ
ชายชราเอ่ยต่อ"ถ้าชั้นต้องการให้เธอช่วย เธอจะช่วยชั้นไหม?"
"ถ้าหนูช่วยได้หนูก็จะช่วยคะ"
"ดี...ดี งั้นมาทำสัญญากันเถอะ"ว่าแล้วชายชราก็หยิบกระดาษสีดำแผ่นหนึ่งออกมา"เซ็นชื่อซะแม่หนูน้อย"
"ทำไมต้องเซ็นชื่อด้วยค่ะ กลัวหนูไม่ช่วยเหรอ"
"ก็แค่กันเผื่อไว้ก่อน เอ้าเซ็นเลย"
"หนูไม่มีปากกานะค่ะ"
"เอาของชั้นไปใช้สิ"ชายชรายื่นปากกาให้
ยังไม่ทันที่เด็กน้อยจะเอื้อมมือไปหยิบก็รู้สึกเหมือนบางสิ่งบาดเข้าที่นิ้วชี้ของตนจนเลือดหยดลงบนกระดาษสีดำ"ขอโทษคะ"
"แค่นี้ก็พอแล้วหนูน้อย พันธสัญญานี้เป็นผลแล้ว ลาก่อนนะ"ชายชราเก็บกระดาษแล้วเดินจากไป
ทิ้งไว้แต่เด็กน้อยที่งุนงงอยู่ข้างหลัง
ซากุระรู้สึกตัวตื่นก็พบว่าตัวเองนั้นนอนอยู่บนพื้นหญ้าเขียวขจีโดยมีซึบารุกับทามะคอยเฝ้าดู...ฝันอะไรนะ...
เด็กสาวกระพริบตาสองสามทีเพื่อที่จะปรับสายตาเพื่อให้เข้ากับแสงที่ส่องมา
"ซากุระลูกดื่มยานี่ซะก่อนนะ"ฮารุชินำถ้วยยาหอมกรุ่มส่งให้
ซากุระรับมาดื่ม ซึบารุต้องถามเพราะเห็นสีหน้าของเหลนที่ซีดมาก"ยัยหนูเป็นอะไรมากมั้ย หน้าซีดเชียว"
คนถูกถามส่ายหน้า"ไม่คะ หนูแค่ฝันนิดหน่อย ไม่มีอะไรหรอกคะ"
"ฝึกต่อเถอะ ลูกพร้อมแล้วใช่ไหม"
ซึบารุโวยทันทีแล้วเอาตัวเข้าขวาง"ไอ้บ้า! แกยังเป็นคนอยู่รึเปล่านี่มันลูกของแกนะ ก็เห็นๆอยู่ว่าเด็กมันจะไม่ไหวแล้ว แกยังจะฝึกต่อเหรอ เดี๋ยวเด็กคนนี้ก็ตายหรอก"
ฮารุชิเอ่ยด้วยเสียงจริงจัง"ซึบารุซัง วิชาอื่นผมไม่เคร่งแต่วิชานี้ต้องเคร่ง เพราะถ้าความลับนี่รั่วไหลขึ้นมา สิ่งที่คนตระกูลฮารุโนะรุ่นก่อนทำมาทั้งหมดก็จะสูญเปล่า คนบริสุทธิ์มากมายต้องเดือดร้อน ก่อนที่ผมจะให้เด็นคนนี้ฝึกทำยาทิพย์ผมต้องสอนวิชาสกัดใจซะก่อน เรื่องนี้จะให้ใครรู้ไม่ได้ ยิ่งที่ปรึกษาโคโนฮะที่จ้องจะหาผลประโยชน์เข้าตัวโดยอ้างหมู่บ้านด้วยแล้วยิ่งร้ายเข้าไปใหญ่ คุณก็น่าจะรู้ดีไม่ใช่เหรอ"
ซากุระชิงพูดด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น"หนูยังไหวคะ และพร้อมแล้วคะพ่อ"
"ยัยหนู"
ซากุระนั่งสมาธิอีกรอบ ฮารุชิก้าวเข้ามา"เริ่มล่ะนะ ซากุระ"ว่าจบก็ประสานอินใช้คาถา
การฝึกของซากุระนั้นถือว่าพัฒนาได้อย่างรวดเร็วมาก 
ทามะเข้ามาหาซึบารุที่นั่งมองดูหลานเหลนฝึกวิชา"นายอย่าห่วงเลยน่า...เด็กนั่นมันอึดไม่แพ้พ่อของมันหรอกอย่าห่วงเลย"
"เจ้าเหมียวแกพูดอย่างนั้นแต่ชั้นก็อดห่วงไม่ได้นี่หว่า ถึงจะอึดแค่ไหนก็ยังมีขีดจำกัดนะ"
เจ้าแมวขึ้นมานอนบนตักของชายหนุ่ม?"นี่...แกรู้รึเปล่าว่ามนุษย์น่ะสามารถทำสิ่งที่เหนือความคาดหมายอย่างก้าวข้ามขีดจำกัดได้นะ ฮี่ๆๆ เพราะมนุษย์นั้นยากที่จะหยั่งถึงจิตใจ"
ซึบารุมองไปที่เหลนสาวที่กำลังฝึกวิชาด้วยความห่วง