Fic Naruto พันธสัญญาสีดำ ความเศร้า ความรัก ภาค1

หลังจากที่กลับจากงานเลี้ยงซากุระไม่ได้บอกใครเรื่องเดตเลยสักนิด พอมาถึงบ้านเธอก็ตรงไปอาบน้ำและเปลี่ยนเป็นชุดนอนลูกแมวสีดำดูน่ารักแทนพอมาถึงหน้าห้องก็พบว่า กาอาระมารอหน้อห้อง "กาอาระมีอะไรเหรอ"

กาอาระยิ้มให้"ฉันว่าเธอควรจะเลิกเป็นนินจานะ "

ซากุระเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง"กาอาระฉันไม่คิดจะเลิกเป็นนินจาหรอกนะ ฉันเลือกเส้นทางนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว ฉันอยากจะลองต่อสู้กับโชคชะตาดู อีกอย่างไม่มีใครหลีกหนีความตายพ้นหรอก ความตายมันจะมาหาเราไม่ช้าก็เร็วเท่านั้นแหละ ตอนนี้ฉันแค่อย่างมีความสุขและพักสมองบ้างน่ะนะ"

"เธอนี่เข้มแข็งจังนะ งั้นเอานี่"กาอาระส่งท่อนไม้ขนาดใหญ่กว่าปากกาลูกลื่นเล็กน้อยให้"ถ้าเธอจะไปไหน หากเกิดอันตรายล่ะก็ให้ชูพลุนี่ขึ้นฟ้า แล้วพวกเราจะมาช่วยอย่าลืมซะล่ะ เอ่อ ว่าแต่?"

"อะไรเหรอกาอาระ"เด็กสาวถาม

กาอาระถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง"ผู้ชายที่ชื่อ ฮารุโนะ ซึบารุคือใครกัน"

ซากุระตอบอย่างอ่อนโยน"เขาคืออาวุธของพ่อฉันน่ะ เป็นมรดกของพ่อฉัน พอดีฉันไม่เจอเข้าเลยนำติดตัวไปด้วยน่ะ"

หนุ่มผมแดงพยักหน้ารับรู้"เหรอ ดีแล้วแหละนะ ระวังตัวด้วย ราตรีสวัสดิ์"

"ขอบใจนะและราตรีสวัสดิ์"พอพูจบเด็กสาวก็เข้าห้องทันที พอมาถึงฟูกที่นอน เธอก็นอนกลิ้งกอดหมอนด้วยความเขินอาย"อ๊ายย มีคนชวนเราเดตด้วย ดีใจจัง" ซากุระพึมพัมกับตัวเอง"นี่จะเที่ยงคืนแล้วแต่ยังไม่ง่วงแฮะ"ว่าแล้วเธอก็ตัดสินใจนำหนังสือของพ่อมาอ่านต่อเด็กสาวเปิดหน้าที่อ่านค้างไว้โดยไม่ลืมสวมแว่นกรอบดำหนา

...

กลุ่มโจรร้ายได้ขี่ม้าผ่านมา โจรผู้หนึ่งร้องทัก"โอ้ ดูสิเราเจออะไร"ว่าแล้วมือหยาบก็ดึงชายผ้าคลุมสีดำลงทำให้อันดัสร่วงลงมา

อันดัสรีบกระเด้งตัวออกจากบนหลังม้าของโจรทันที

หัวหน้าโจรร้องถาม"เจ้าเป็นใครกัน ไอ้หนุ่ม"

อันดัสรีบโค้งตัวเคารพ"ข้าอันดัส เป็นนักมายากลขอรับ ท่านคงเป็น กาแจ๊ค จอมสลัดผู้ยิ่งใหญ่แห่งเกยวูฟใช่รึไม่ขอรับ"

หัวหน้าโจรทุบอกตนอย่างภูมิใจ"อืม นั่นหล่ะข้าล่ะ มาไอ้หนุ่มไปที่พักพวกเรากัน"ว่าแล้วโจรผู้หนึ่งก็หิ้วอันดัสกลับไปยังที่พักทันที

พอมาถึงที่พักของโจรกาแจ๊ค โจรที่หิ้วอันดัสอยู่ก็ปล่อยพ่อมดหนุ่มลงพื้นอย่างไร้ความปราณี ทำให้ร่างที่ร่วงลงพื้นนนั้นรู้สึกจุกมากจนตัวงอ เจ้ายูนิคอร์นสาวที่ซ่อนตัวก็แอบตามมาดูด้วยว่าหวังจะช่วยพ่อมดหนุ่ม

หัวหน้าโจรร้องเรียก"ชาลีนำน้ำซุปมาหน่อย มีคนมาเพิ่ม"

หญิงสาวนางหนึ่งร้องท้วง"ข้าไม่เอา กาแจ๊คซุปที่ไร้รสชาติขนาดนี้ เรากินซุปนี้มาสามวันติดกันแล้วนะ พวกเจ้าล่าอะไรได้บ้าง"

โจรคนอื่นส่ายหน้า อันดัสรู้ดีว่าทำไมพวกโจรไม่สามารถล่าสัตว์ได้เลยนั่นเป็นเพราะยูนิคอร์นได้ก้าวเข้ามาในอาณาเขตของป่าแถบนี้ทำให้บรรดาสัตว์นั้นสามารถหายตัวได้ เขาโค้งตัวเคารพหญิงสาวนางนั้น"ท่านคงเป็น เปเนโรเป้ โฉมงามผู้องอาจซื่อสัตย์และงดงามของท่านกาแจ๊คใช่รึไม่"

"หึ ใช่"เปเนโรเป้สะบัดหน้าหนี กาแจ๊คเข้าไปโอบไหล่หญิงสาวหากแต่นางสะบัดออก เปเนโรเป้เป็นหญิงสาวที่หน้าตาดีรูปร่างบอบบางคนหนึ่งอายุประมาณยี่สิบห้าซึ่งไม่ห่างจากอันดัสนักเพราะเขายี่สิบเจ็ด นางมีผมสีน้ำตาลหยักศก ผิวคล้ำ ตาสีน้ำตาลดูธรรมดา

"เอาล่ะๆ เดี๋ยวเจ็คนักดนตรีของเราจะร้องเพลงเกี่ยวกับการผจญภัยของกัปตันกาแจ๊คให้เอง"สิ้นคำสั่งกัปตัน นักดนตรีผอมกร่องก็เริ่มบรรเลงพิณด้วยสีหน้าเบื่อโลก เปเนโรเป้เริ่มทนไม่ไหวจึงโวยลั่น"โอ๊ย! เบื่อ เปลี่ยนบ้างเถอะข้าฟังมาเป็นพันๆรอบแล้วเปลี่ยนเถอะ เอาเป็นเพอร์ซูสรึไม่ก็โรบิ้นฮูดดีกว่า เข้าท่ากว่าเยอะนะ"

กาแจ๊คตวาดลั่น"นิยายกรีกไม่มีจริง โรบินฮู้ดไม่มีจริง พวกเราสิความจริงเราคือตัวจริง"

อันดัสลุกขึ้นเขาอยากจะลองร่ายมนต์ดู จึงเริ่มท่องคาถา อากาศรอบตัวเริ่มแปรปวน เมื่อร่ายมนต์จบทุกอย่างกลับเป็นปกติ

กาแจ๊คพูดขึ้น"เห็นมั้ยเวทย์มนต์คือเวทย์มนต์ พวกเราสิความจริงใช่มั้ย"

"นั่นมัน โรบิฮู้ดมาเรียนี่นา และนั่น เพอร์ซูส อันโดรเมด้า"หนึ่งในกลุ่มโจรร้องขึ้นพลางชี้ไปที่เงามืดก็พบกลุ่มชายหญิงคู่หนึ่งท่าทางสง่างามในมือถือคัธนูเป็นเอกลักษณ์ ตามมาด้วยชายหนุ่มผู้หนึ่งในชุดสไตล์กรีกสวมหมวกปีกในมือถือดาบและโล่ที่มีหัวของเมดูซ่าสวมรองเท้าติดปีกติดอยู่เดินเคียงข้างมาด้วยหญิงสาวผู้งดงามในชุดกรีกสีขาวบางพริ้ว ด้านหลังตามมาด้วยคณะของโรบินฮู้ด ทั้งหลวงพ่อไฟเออร์ทัก(พิมพ์ถูกรึเปล่าไม่รู้นะค่ะ ถ้าพิมพ์ผิดก็ขออภัยด้วย:ไรเตอร์)ลิตเติ้ลจอนท์และคนอื่นๆในป่าเชอวู้ดรวมทั้งวีรบุรุษของกรีกได้ตามมาเป็นขบวน

กาแจ๊คเดินไปต้อนรับอย่างยินดี"โอ้ ท่านเซอร์ มาดาม ข้าขอต้อนรับข้ากาแจ๊คแห่งเกยวูฟ"หากแต่ทั้งโรบินฮู้ดและมาเรียหรือคนอื่นๆกลับเดินทะลุตัวเขาไปเฉยเลย "นี่มันอะไรกัน พวกเราสิความจริงเห็นมั้ยเวทย์มนต์คือเวทย์มนต์"

หากแต่ลูกน้องคนอื่นๆกลับไม่ฟัง กลับวิ่งตามภาพลวงตาของอันดัสไปหมด และคนสุดท้ายคือเปเรโนเป้"รอด้วยโรบิ้น มาเรีย เพอร์ซูส อันโดรเมด้า รอด้วย"

พ่อมดหนุ่มอดไม่ได้ที่จะขำแต่ยังไม่ทันไรเขาก็โดน กาแจ๊คและลูกน้องคนสนิทจับ กาแจ๊คสบถ"หึ ถ้าขายเจ้าคงได้ราคาดี พรุ่งนี้เราจะเป็นสุภาพบุรุษ เราจะได้เดินเรืออีกครั้ง ฮ่าๆๆ"

สองโจรร้ายผูกตัวพ่อมดหนุ่มติดกับต้นไม้ทำให้เขากระดิกตัวไม่ได้พอลับร่างของสองโจรร้าย อันดัสลองร่ายคาถาหวังให้เชือกที่มัดหลุดผลกลับกลายเป็นว่ายิ่งรัดแน่นมากขึ้น พ่อมดหนุ่มตัดสินใจร้องขอความช่วยเหลือ"ช่วยด้วยยูนิคอร์น เจ้าอยู่ที่ไหน!!!"

เจ้ายูนิคอร์นสาวออกมาจากที่ซ่อนแล้วใช้เขาของมันจ่อไปที่เชือกเพื่อคลายเวทย์มนต์ ทันทีที่เขาได้สัมผัสเชือกเวทย์มนต์ก็หายไป อันดัสได้หลุดจากพันธานาการ"ขอบใจเจ้ามาก เวทย์มนต์ของข้ามันไม่ได้เรื่องเลย"

ยูนิคอร์นสาวปลอบ"อย่าโทษตัวเองเลย เดินทางต่อเถอะเดี๋ยวพวกโจรจะกลับมา"

"นั่นเจ้าจะไปไหนน่ะ"เสียงเปเรโนเป้ดังขึ้้น

อันดัสหันหลังกลับไปก็พบเปเรโนเป้อยู่เพียงผู้เดียวหากแต่สายตาของนางตอนนี้ไม่ได้มองมาที่ตัวเขาเลย

"เจ้าหายไปไนมา เจ้าหายไปไหนมา"หญิงสาวเข้ามากอดเจ้าสัตว์ในตำนานด้วยความคิดถึง เจ้ายูนิคอร์นสาวเองก็ไม่ได้หลบเลี่ยงแต่อย่างใด เปเนโรเป้ยังคงร้องไห้พลางซบหน้ากับเจ้ายูนิคอร์น

อันดัสร้องถาม"พวกเจ้าเคยเจอกันหรอกรึ"

ยูนิคอร์นสาวเป็นฝ่ายตอบเอง"ใช่ เราเคยพบกันครั้งหนึ่ง"

เปเนโรเป้เช็ดน้ำตาร้องถาม"พวกเจ้าจะไปไหนกัน ขอข้าไปด้วยนะ ข้าไม่อยากเป็นโจรอย่างนี้แล้ว"

อันดัสหันหน้ามาทางยูนิคอร์นเพื่อขอความเห็น "ไปกันเถอะ"ว่าแล้วทั้งสามก็เดินทางต่อไป

'ปึก'

เด็กสาวปิดหนงสือพลางหาววอดๆสามสี่ที"ตีสองแล้ว นอนดีกว่า"จบคำเด็กสาวก็นอนหลับปุ๋ยทันที

สิบโมงเช้า

ซากุระตื่นขึ้นมามองนาฬิกาแทบกรี๊ดสลบ"นี่ฉันตื่นสายขนาดนี้เลยเหรอ"เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่และแล้วเหมือนเธอจะนึกบางอย่างออก"ตายแล้ว บ่ายสามพี่ซึบารุนัดเรานี่นา"ว่าแล้วเธอก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวทันทีแต่พอผ่านห้องนั่งเล่นก็พบว่ามีป้าของเธอคนเดียว"ป้าค่ะ คนอื่นๆไปไหนเหรอ"

ฮารุยหันมาตอบ"เห็นฮิคาริกับโคฮารุชวนไปเที่ยวน่ะนะ ป้าเห็นว่าเรากำลังหลับสบายเลยไม่ปลุก"

ซากุระหันมานั่งลงตรงข้ามกับผู้เป็นป้า "ป้ารู้จักซึบารุซังรึเปล่าค่ะ"

ผู้เป็นป้ายิ้มให้อย่างอ่อนโยน"รู้สิ เขาเป็นคู่หูของพ่อเรานี่นา เจอเขาที่ไหนล่ะ"

ซากุระถอนหายใจ"มาสะซัง เขาให้หนูมาคะป้า"

ฮารุยพยักหน้า"ไม่แปลกใจเลยนะที่ใครๆหลายคน พยายามหาดาบคู่นั้นไม่เจอที่แท้ก็มาอยู่กับมาสะซังนี่เอง"

ผู้เป็นหลานสาวถาม"ทำไมเหรอค่ะ"

ฮารุยร่ายยาว"ดาบคู่นั้นเป็นดาบที่มีคุณสมบัติพิเศษ ที่สามารถตัดเหล็กขาดได้และดูดจักระของศัตรูรวมถึงสัมผัสจักระได้อีกถ้ารู้จักใช้ และมีความงดงามที่ไม่มีที่ติยิ่งนำไปต้องแสงจันทร์ดาบคู่นั้นจะเปล่งแสงเป็นสีเลือด ดาบคู่นั้นจึงเป็นที่ต้องการของพวกชอบสะสมดาบตั้งแต่พ่อของเราเสียไปก็ไม่มีใครหาดาบคู่นี้เจอเลย พ่อของเราคงจะรู้ล่ะมั้งว่าเราจะต้องมาที่นี"

"ขอบคุณคะป้า งั้นเดี๋ยวหนูไปอาบน้ำก่อนดีกว่า พอดีมีนัด"

ฮารุยหยอก"เดตรึเปล่าจ๊ะ ยัยหนู"

"ฮิ ฮิ ฮิ ความลับคะ ป้า อย่าไปบอกใครล่ะ"ว่าแล้วซากุระก็ไปอาบน้ำทันที

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง

ซากุระอาบน้ำเสร็จ เธอรีบไปที่ห้องเพื่อเลือกชุดสำหรับ ออกเดตทันที เด็กสาวรื้อชุดออกมากระจายเต็มห้อง เธอไม่รู้ว่าจะเลือกใส่ชุดไหนไปดี"เฮ้อ เลือกลำบากจัง"

หลังจากที่เลือกอยู่นานถึงสามชั่วโมงกว่า กว่าจะเลือกชุดได้ ชุดที่เลือกเป็นเสื้อสเวตเตอร์ตัวใหญ่สีน้ำเงิน กางเกงขาสั้นสีดำสวมถุงเท้ายาวสีดำรองเท้าบู๊ทสั้นสีดำ คู่กับหมวกไหมพรมหูแมวสีดำ โดยไม่ลืมที่จะสวมแว่นกันแดดแฟชั่นอันโต พอเธอเดินออกจากบ้านก็พบว่า โคยูกิออกมารออยู่แล้ว เขาทักทายอย่างเป็นกันนเอง"หวัดดีครับ คนสวย"

คนที่ถูกเรียกว่าคนสวยนั้นแทบจะละลาย"ขอบคุณคะ พี่โคยูกิ"

วันนี้โคยูกิอยู่ในชุดไปรเวทสบายๆเป็นเสื้อยืดสีขาวสวมทับด้วยเสื้อคลุมหนังสีดำกางเกงขายาว รองเท้าหนังสีน้ำตาล โคยูกิยื่นมือมา"ไปกันเถอะคุณหนู"

เด็กสาวส่งมือไป"คะ"

สองหนุ่มสาวได้เดินเที่ยวกันไปตามย่านการค้า หากแต่'โครก ...คราก'

โคยูกิหันมามองเด็กสาวซึ่งตอนนี้กำลังกุมท้องของตน เขาถามอย่างใจดี"ซากุระจังทานอะไรมารึยังครับ"

ซากุระทำได้แต่พยักหน้าพลางหัวเราะแก้เขิน"ยังเลยคะ"

ร่างสูงจูงมือเธอให้ตามมาทันที"มาสิ พี่จะพาไปกินของอร่อยๆ"

การเดินคู่กันอย่างหวานแหววนั้นอยู่ในสายตาของซาสึเกะมาโดยตลอด งานนี้เขาตัดสินใจจัดการด้วยตนเอง ยิ่งเห็นยิ่งขัดตาขัดใจ

"ทำเป็นปากหวาน"อุจิวะหนุ่มบ่นกับตัวเองแต่พอคิดดูดีๆ เขาไม่เคยชมเธอเลย เอาแต่ทำร้ายจิตใจของเธอ ความจริงเขาอาย เขาหลงรักเธอมาเนิ่นนานตั้งแต่เด็กๆจนกระทั่งครอบครัวของเขา...

ซาสึเกะตามสองหนุ่มสาวไปยังร้านอาหารนานาชาติ ...ท่าทางหมอนั่นจะรวยด้วย...เพราะดูจากร้านแล้วคนที่เข้าได้ต้องเป็นคนมีตังค์เยอะพอสมควร

ภายในร้านอาหารนานาชาติที่โคยูกิพามานั้นเป็นร้านที่ตกแต่งสไตล์คาวบอยตะวันตก

"แหม มาร้านนี้ทำให้อุ่นขึ้นเยอะเลยนะค่ะ"ซากุระหันมาพูดกับโคยูกิ ที่ตอนนี้กำลังจูงมือเธอมานั่งที่โต๊ะ

"พี่เองก็เพิ่งเคยมาครั้งแรกนะ"

"เอ๋ แล้วพาทำไมค่ะ"

โคยูกิยิ้มน้อยๆ"ก็เพราะ พี่อยากรู้ว่าซากุระจังชอบกินอะไรบ้างไงล่ะ สั่งได้เต็มที่นะ พี่เลี้ยงเอง"

"เกรงใจจัง"

ร่างสูงส่งเมนูให้"สั่งเถอะพี่เองก็หิวแล้วเหมือนกันนะ"

"ค่ะ"ว่าแล้วซากุระก็ลงมือสั่งอาหาร

สามสิบนาที

ทั้งคู่ก็นั่งคุยกันไปเรื่อยและแล้วบริกรก็นำอาหารมาเสริฟ์ อาหารที่ซากุระสั่งมานั้นเป็นพิซซ่าบาบีคิวถาดใหญ่และซีซาร์สลัด ลาซานญ่า พาสต้า ข้าวอบ ตบท้ายด้วยน้ำพันซ์

"โห้ กินเก่งจัง ตัวออกจะเล็กขนาดนี้"โคยูกิมองดูขนาดของกินที่เด็กสาวสั่งยังอดทึ้งไม่ได้

แม้แต่ซาสึเกะที่แอบดูอยู่ยังอึ้ง เขาคิด...ตัวออกจะเล็กทำไมกินเยอะเป็นช้างน้ำว่ะ ไม่เข้าใจผู้หญิงเลย ชอบกินของหรูอีก...

ทางด้านซากุระก็ขำ"ค่ะ หนูชอบกินนิ พี่สั่งรึยังล่ะ"

"สั่งแล้ว มาพอดี"สิ่งที่โคยูกิสั่งมานั้นเป็นปาเอย่า(ข้าวผัดสเปน) ทาโก้ สลัดผักและกาแฟ

เด็กสาวถาม"พีชอบอาหารแบบนี้เหรอ"

"อื้อ ชอบมากนะ แม่พี่ชอบทำให้กินบ่อยๆ"

จากนั้นทั้งคู่ก็ลงมือทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย ไม่นานซากุระก็ทานทุกอย่างหมดเกลี้ยงแถมยังสั่งไอศกรีมวอลนัท มิ้นท์ชิพเพิ่มด้วย

โคยูกิพูดขึ้นพลางจิบกาแฟคาปูชิโน่"พี่เห็นสาวๆหลายคนกลัวอ้วนนะ แต่เราไม่ใช่เลยดูจากปริมาณที่กินไปแล้วน่ะนะ"

เด็กสาวตักไอศกรีมเข้าปากคำสุดท้ายก่อนจะถาม"ถ้าอ้วนก็ลดสิค่ะ ฮิฮิฮิ อิ่มแล้วไปไหนกันดีล่ะ"

"ได้ครับเจ้าหญิง"

หลังจากนั้นโคยูกิก็ควักตังค์จ่ายค่าอาหารแล้วก็จูงมือเดินเที่ยวต่อทันทีโดยที่มีซาสึเกะแอบตามมาห่างๆ