Fic Naruto พันธสัญญาสีดำ ความเศร้า ความรัก ภาค1

โคยูกิพาซากุระเดินมายังย่านพักผ่อนของแคว้น สายตาของเด็กสาวก็เหลือบไปเห็นรูปปั้นขนาดใหญ่อยู่ตรงใจกลางสวนสาธารณะ รูปปั้นนั้นเป็นคนที่มีศรีษะเป็นแมวในชุดสูท มือหนึ่งถือไม้เท้าอีกมือถือหมวกทรงสูง เธอหันไปถามโคยูกิ"พี่โคยูกิค่ะ นั่นรูปปั้นอะไรเหรอ"

"อ๋อ นั่นแคทชีน่า ผู้พิทักษ์แห่งอคาเชียดินแดนแห่งความสุขนิรันดร์ ในตำนานเล่าว่าแคทชีน่าจะคอยนำวิญญาณของผู้ที่ยอมเสียสละชีวิตตนเองเพื่อผู้อื่น หรือวิญญาณผู้บริสุทธ์ ไปสู่อคาเชีย"

"เหรอค่ะ"โคยูกิสังเกตเห็นว่าแววตาของเด็กสาวดูเศร้าหมอง เท่าที่ได้ยินมาพ่อกับแม่ก็เสียหมดแล้วเด็กสาวอยู่กับป้าแค่สองคน เขากุมมือเด็กสาวให้กำลังใจ"ซากุระจังอย่าเศร้าเลยนะ คุณพ่อกับคูณจะไม่สบายใจเอานะ ยิ้มเข้าไว้"

เด็กสาวพยักหงึงๆ โคยูกิพาเด็กสาวมานั่งพักที่ม้านั่งในสวนสาธารณะ ถึงแม้จะไม่ใชฤดูใบไม้ผลิแต่ตอนนี้สวนสาธารณะก็ยังคงสวย ชายหนุ่มสังเกตเห็นบางสิ่งที่มาคลอเคลียที่ขาของตน เมื่อเห็นจึงหยิบมาใส่ตักของเด็กสาว"อ๊ะ น่ารักจัง"สิ่งที่โคยูกินำมาใส่ตักนั้นคือเจ้าแมวสีขาวตัวเล็กๆตัวหนึ่งมันเอาหัวหนุนตักของเด็กสาว เธอลูบหัวมันอย่างเอ็นดู ซากุระมองดูไปรอบๆก็พบว่าที่นี่มีแมวอยู่มากมาย

"ว้าว น้องเหมียวเยอะจัง"

"ซากุระจังชอบแมวเหรอ"โคยูกิหันมาถาม

"ได้หมดค่ะ ทั้งหมาแมว แต่หมาน่ะหนูไม่ค่อยชอบพันธุ์หน้าย่นน่ะคะ"ซากุระหัวเราะแก้เขิน

โคยูกิหัวเราะ"ที่บ้านพี่ก็เลี้ยงไว้นะ เป็นพันธ์ุซามอยด์"

"ที่ขนฟูๆสีขาวๆใช่ไหมค่ะ"

"อื้อ ดูรูปสิ"โคยูกินำนำโทรศัพท์ออกพลางเปิดรูปสัตว์เลี้ยงคู่ใจออกมาให้เด็กสาวดู ตอนนี้ซากุระได้แต่กรี๊ดกร๊าดกับรูปของเจ้าหมาขนปุกปุยสีขาวท่าทางสง่างาม"น่ารักจัง ขนท่าทางจะนุ่มน่าดู มันชื่ออะไรเหรอค่ะ"

"สโนว์น่ะ น่ารักใช่ม้า เห็นอย่างนี้มันเป็นตัวผู้นะ"

รอยยิ้มผุดขึ้นบนดวงหน้างามทำให้ดูสวยมากขึ้นถึงแม้ตอนนี้จะถูกปิดไว้ด้วยแว่นกันแดดแฟชั่นอันโต"อื้อ น่ารักมากค่ะ"ในตอนนี้ซากุระรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่ง"ที่นี่ สวยดีจังนะค่ะ"

ชายหนุ่มเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าแล้วเอนหลังบนตักของเด็กสาวอย่างถือวิสาสะ"พี่ขอนอนตักหน่อยนะ พี่เหนื่อยมากเลย เมื่อคืนก็เลิกงานดึก"ว่าแล้วโคยูกิก็หาวหนึ่งทีแล้วหลับตาลง

ซากุระเงยหน้ามองท้องฟ้าก่อนจะมองมาที่ชายหนุ่มที่นอนหนุนตัก เขาดูสงบนิ่ง ลมหนาวได้พัดมาเด็กสาวรับตาลงหวังพักผ่อนหากแต่ว่ารู้สึกตัวอีกทีก็พบว่า ตอนนี้ตนเองอยู่ในชุดกระโปรงผ้าไหมสีขาวแขนยาวและได้อยู่ในสถานที่รกร้างไร้พืชพรรณดูแห้งแล้งจนน่ากลัว...ที่นี่มัน...เสียงหัวเราะอันน่าสะพรึงดังขึ้น ความหวาดกลัวได้ถาโถมเข้ามาในจิตใจของเธอ ทำให้เธอกลัวจนไม่กล้าเอ่ย แต่แล้วเธอก็รู้สึกว่าถูกช้อนตัวแล้วพาหนี ซากุระเงยหน้าขึ้นมามองแต่ก็้เห็นเพียงตาสีเหลืองแบบแมวเท่านั้น เมื่อร่างนั้นอุ้มเธอมาจนกระทั่งมาถึงช่องทางแห่งแสงสว่าง เธอก็พบว่าตอนนี้อยู่ในทุ่งหญ้าหนวดแมว ดูงดงาม คนที่อุ้มเธอมานั้นได้วางเธอลงอย่างนุ่มนวล ซากุระหันไปมองคนที่มาช่วยเธอไว้ ปรากฏว่าคนที่มาช่วยเธอไว้นั้นคือแคทชีน่า เธอรู้ได้ยังไงน่ะเหรอ ก็เพราะส่วนศีรษะนั้นคือศีรษะแมวสีเหลืองอ่อนในชุดสูทสีดำ สวมหมวกทรงสูงและมือข้างหนึ่งถือไม้เท้า ซากุระถามตะกุกตะกัก"ฉะ..ฉันตายไปแล้วเหรอ"

"ยัง เธอยังมีชีวิตอยู่ เธอไม่ต้องกลัวไปหรอกนะ ที่นี่สวยใช่ไหม"แคทชีน่าถาม

"อื้อ สวยดี ที่นี่คืออคาเชียเหรอ"

แคทชีน่าส่ายหน้าปฏิเสธ"ไม่ใช่ เธอถามทำไมรึ"

เด็กสาวตอบเสียงเศร้า"ก็ฉันอยากเจอ พ่อกับแม่น่ะ ฉันเชื่อเสมอนะว่าท่านทั้งสองต้องอยู่ที่อคาเชียแน่นอน ฉันเชื่อเสมอนะ"

"แน่นอน พ่อแม่ของเธออยู่ที่อคาเชีย"แคทชีน่าลูบหัวของเธอ

"พาฉันไปที่นั่นได้ไหม ขอร้องล่ะ ฉันอยากเธอพวกท่านมากๆได้โปรดเถอะ"

"ไม่ได้หรอกนะ ที่นั่นคือที่ของคนตายไม่ใช่ที่ของคนเป็น เธอน่ะควรจะมีชีวิตอยู่ไปนะเพราะสิ่งสำคัญที่สุดคือการใช้ชีวิต เอ้านี่"แคทชีน่าส่งผ้าเช็ดหน้าสีขาวมาซับน้ำตาของเด็กสาวที่เอ่อล้นบนดวงตาคู่งาม"เธอเข้มแข็งมากๆเลยนะ ฉันขอชม"

จบคำของแคทชีน่าซากุระก็รู้สึกตัวว่าตัวเองยังคงอยู่ในสวนสาธารณะโดยมีโคยูกินอนหนุนตักเธออยู่และในมือของเธอก็มีผ้าเช็ดหน้าสีขาวพร้อมตั๋วรถไฟหนึ่งใบพร้อมโน๊ตเขียนไว้เด็กสาวอ่านในใจ...ขบวนรถไฟมหาสนุก อ๊ะ คืนนี้ตอนเที่ยงคืนมาที่สถานีรถไฟพร้อมตั๋วนี้ ตั๋วหนึ่งใบต่อหนึ่งคน..."น่าสนใจจัง"เธอรีบเก็บตัวและผ้าเช็ดหน้าเข้ากระเป๋า

ซาสึเกะที่แอบมองอยู่นั้น ความอิจฉาขึ้นสูง ยิ่งเห็นชายอื่นมานอนหนุนตักหญิงสาวอย่างนั้น เขาอยากจะใช้พันปักษาฆ่าเจ้านั่นเหลือเกิน

สักพักโคยูกิก็ตื่นขึ้น"พี่หลับไปนานมั้ย ซากุระจังคงจะเมื่อยใช่ไหม"เขาลุกขึ้นจากตักของเด็กสาว

"ก็นิดหน่อยคะ แต่ก็หัวพี่ก็อุ่นดีคะ ไปเล่นสกีกันดีไหม หนูอยากเล่น"

"ได้สิ แต่ชุดของซากุระจังยังไม่พร้อมนะ เอาไว้วันอื่นเถอะนะ พี่ว่าพี่จะพาไปที่ดีๆหนึ่งนะ ลุกไหวไหม"ชายหนุ่มลุกขึ้น

ซากุระลุกขึ้นแต่ก็ต้องเซจะล้มเพราะเธอนั่งนิ่งเป็นเวลานาน โคยูกิเข้าประคองไว้ทัน"ไม่เป็นไรนะ"

"อ่ะ คะ"

ซากุระยอมให้โคยูกิจูงมือไป ทั้งคู่เดินทางเข้าไปตามซอกตึก ด้วยเส้นทางที่คดเคี้ยวทำให้ซาสึเกะคลาดกับซากุระจนได้ ทั้งคู่เดินทางมาถึงอุโมงค์ขนาดใหญ่ที่ถูกทาด้วยสีแดงสด โคยูกิจูงมือเด็กสาวให้เดินตามมาด้วย ซากุระรู้สึกว่าภายในอุโมงค์นั้นมีลมพัดออกมา พอเข้าในอุโมงค์เธอก็พบว่าที่นั่นคือสวนสนุกร้าง โคยูกิอธิบาย"ที่นี่เคยเป็นสวนสนุกที่โด่งดังมากจนกระทั่งเจ้าของที่นี่นั่นมีหนี้สิ้นเยอะจนกระทั่งต้องยกเลิกกิจการ แล้วหนีหนี้ไป มันถูกปล่อยให้รกร้างมานานหลายปีจนกระทั่งผู้คนทั้งในและนอกแคว้นต่างลืมที่นี่"

"ที่นี่ดีอย่างไงเหรอค่ะ"

โคยูกิเดินไปสับสวิตช์ขึ้นก็ปรากฎว่าเครื่องเล่นทุกอย่างนั้นสามารถเล่นได้ "ที่นี่ยังคงเหมือนเดิม ไม่มีเครื่องเล่นไหนพัง พอดีพี่มาเจอเข้าน่ะเลยตั้งใจว่าจะขอให้คุณพ่อมาสร้างใหม่ ชอบมั้ย"

"อื้อ หนูอยากให้คนอื่นๆได้มาเล่นจัง"

"ไปเล่นกันเถอะ"

ทั้งคู่เล่นเครื่องเล่นที่สวนสนุกอยู่นานจนค่ำ เด็กสาวพูดขึ้น"อยากให้ที่นี่มีของขายจัง ถ้าที่นี่กลับมาใช้งานได้อีก หนูว่าที่นี่ต้องสนุกแน่ๆค่ะ"

"แน่นอน พี่จะพยายามนะ แต่ตอนนี้พี่ว่าเราต้องกลับบ้านแล้วนี่ก็ค่ำแล้ว มาเถอะ"

"คะ"

โคยูกิจูงมือเด็กสาวกลับโดยไม่ลืมที่จะสับสวิตช์ลงเพื่อที่จะปิดเครื่องเล่น

ทั้งคู่ได้เดินผ่านกลุ่มนักดนตรีกลุ่มหนึ่ที่กำลังเล่นดนตรี หนึ่งในนั้นบ่น"ถ้ามีนักร้องกับนักไวโอลินก็ดีสิ"

ซากุระตรงเข้าไป"ให้หนูช่วยไหมค่ะ หนูพอจะร้องเพลงได้"

โคยูกิพูดบ้าง"ผมเองก็พอจะเล่นไวโอลินได้"

ชายคนหนึ่งพูด"ก็ดีสิ พวกเรากะจะร้องเพลงCountry Roads น้องสาวคนสวยพอจะร้องเพลงได้ใช่ไหม ไหนลองร้องให้ฟังหน่อยนะ"

ซากุระเริ่มร้องเพลง เสียงของเธอทำให้นักดนตรีคนอื่นๆเล่นดนตรีตามโดยที่โคยูกิได้สีไวโอลินตาม ผู้คนได้มามุ่งดู เมื่อเพลงจบ ผู้ชมต่างปรบมือให้และโยนตังค์ให้ บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความสนุกสนานและเสียงเพลง

ทางด้านซาสึเกะที่แอบไล่ตามซากุระอยู่นั้นเขาจำเสียงของเธอได้ ภาพที่เขาเห็นนั้นคือเด็กสาวที่ดูงดงามและสดใสกำลังร้องเพลงท่ามกลางนักดนตรีอย่างสนุกสนาน อุจิวะหนุ่มคิด...เธอไม่ควรจะมาเป็นนินจาเลย...

บทเพลงที่ซากุระได้ร้องออกมาทำให้คนหลายๆคนต้องหยุดฟัง หลังจากที่การแสดงจบ นักดนตรีคนหนึ่งส่งเงินให้โคยูกิและซากุระ"ขอบใจมากทั้งสองคน นี่ส่วนแบ่งของพวกเธอ"

สองหนุ่มสาวปฏิเสธ"ไม่ต้องครับ/ค่ะ"

โคยูกิตอบแทน"เราสองคนแค่อยากจะร้องเพลงและเล่นดนตรีช่วยพวกคุณก็เท่านั้น"

"ขอบใจนะ"

ซากุระโค้งตัวลา"เราสองคนขอตัวก่อนคะ"

ชายคนหนึ่งร้องทัก"แหม สาวน้อยคนนั้นหน้าคุ้นๆนะ"

สองหนุ่มสาวต่างสะดุ้งโหยง ซากุระเป็นฝ่ายลากร่างสูงให้ไปจากตรงนั้นเร็วๆ

ชายคนที่ทักนั้นเมื่อเห็นทั้งคู่รีบเดินหนี"อืม สาวน้อยคนนั้นคงจะเป็นขวัญใจงานแฟชั่นสินะ สวยจัง"

เพื่อนอีกคนหนึ่งแย้ง"ไม่ใช่หรอกมั้ง เด็นคนนั้นคงไม่มาเดินอย่างนี้หรอก"

ทางด้านซากุระที่เดินหนีออกมาแล้วนั้นทั้งคู่ยืนหยุดอยู่ที่แห่งหนึ่ง โคยูกิออกความเห็น"พี่ว่าพี่จะไปส่งเราที่บ้านนะ ซากุระจัง"

"ก็ดีค่ะ นี่ก็ค่ำแล้ว"

ระหว่างทาง

โคยูกิก็ถามขึ้น"ซากุระจังเป็นนินจาใช่มั้ย?"

"อ่าค่ะ"

"ชอบเหรอ"

เด็กสาวส่ายหน้า"ตอนแรกก็ไม่คะ ก็แค่เป็นตามเพื่อนแต่พอได้ทำภารกิจกับเพื่อนๆก็รู้สึกสนุกแล้วอยากจะเป็นต่อ ต่อมาหนูก็อยากจะจะเป็นนินจาแพทย์เพื่อที่จะเยียวยาคนอื่นคะ"

โคยูกิลูบหัวอย่างเอ็นดู"เก่งจังนะ"

"ขอบคุณคะ"

เมื่อมาถึงหน้าบ้านนานาเซะ

"ถึงแล้วครับเจ้าหญิง"คำพูดของโคยูกินั้นทำเอาเด็กสาวเขินอายเดินเซเข้าบ้านไป

"ราตรีสวัสดิ์ค่ะ เจ้าชาย"ซากุระกล่าวอำลา

ภาพๆนั้นทำให้ซาสึเกะฉุนขาดกลับไปที่โรงเตี๊ยมด้วยอารมณ์ขุ่นเนื่องจากไม่สามารถจับเป้าหมายได้แล้วยังต้องมาเจอภาพอันบาดตาสำหรับเขาอีก ทีมเหยี่ยวคนอื่นๆไม่กล้าที่จะเข้าไปถามอุจิวะหนุ่มเลยว่าเกิดอะไรขึ้น