Fic Naruto พันธสัญญาสีดำ ความเศร้า ความรัก ภาค1

"ซากุระไปอาบน้ำแต่งตัวด่วนเลย"จู่ๆฮิคาริก็เปิดเข้ามาในห้องพร้อมฉุดเด็กสาวให้ลุกขึ้นแล้วลากไปห้องน้ำ

"พี่ฮิคาริมันเกิดอะไรขึ้นกันค่ะ"เด็กสาวร้องถามขณะโดนลากไปอาบน้ำ

"ไม่ต้องพูดมาก"ฮิคาริพลักเด็กสาวเข้าห้องน้ำไปทันทีพร้อมด้วยปาผ้าขนหนูใส่หน้าพลางสั่ง"ให้เวลาสิบนาทีอาบน้ำให้เสร็จแล้วต้องสะอาดด้วย"

ซากุระตะโกน"อะไรกานนน!! ชุดชั้นในหนูยังไม่หยิบเลยยยนะ"

ฮิคารุออกคำสั่ง"ให้สองนาทีไปเอาชุดาเปลี่ยน ไปเร็ว"

"ค่าาา!!"เมื่อตอบรับแล้วเด็กสาวรีบวิ่งไปหยิบชุดชั้นในทันทีแล้วรีบกลับมาอาบน้ำอย่างรวดเร็ว พออาบเสร็จซากุระก็สวมชุดชั้นในสีดำสวมเสื้อกล้ามสายเดี่ยวสีขาวและกางเกงขาสั้นสีเดียวกัน พอออกาจากห้องน้ำโคฮารุก็ลากเด็กสาวไปไดร์ผมและแต่งตัวชุดที่โคฮารุเลือกให้ใส่เป็นชุดราตรีสั้นสีดำแขนกุดคอเต่า และให้ใส่ถุงน่องสีดำ ถุงมือสีดำยาว เมื่อเเต่งเสร็จฮิคาริก็พาเด็กสาวมาแต่งหน้าทำผมพอแต่งเสร็จโคฮารุก็สวมรองเท้าบู๊ทสั้นหนังสีดำให้เธอ"ขอบคุณค่ะ ว่าแต่พี่ๆจะพาหนูไปไหนเหรอ?"

ฮิคาริบ่น"ก็ท่านตากับท่านยายน่ะสิ บังคับให้เราไปด้วยน่ะสิ แต่ไม่ต้องห่วงพี่จะให้พวกเพื่อนๆเราไปด้วยกันให้หมดแหละ"

ซากุระถอนหายใจอย่างโล่งอกอย่างน้อยที่สุดเธอก็เบาใจได้เปราะหนึ่งล่ะ พอแต่งหน้าทำผมเสร็จ ฮิคาริจูงเด็กสาวให้มาส่องกระจกบานใหญ่ ซากุระพบว่าตัวเองอยู่ในชุดราตรีสีดำคอเต่าสั้นเลยเข่าเผยท่อนขาเรียวยาว ถุงน่องดำนั้นช่วยป้องกันรองเท้าบู๊ทสั้นกัด ผมสีชมพูปะบ่านั้นได้หวีจัดทรงอย่างดีประดับด้วยโบว์สีดำเส้นโตปักด้วยดิ้นเงินโดยที่ฮิคาริได้ถักเปียเส้นเล็กๆทำให้เธอดูเป็นสาวหวานยิ่งเข้ากับหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆ ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนเป็นเจ้าหญิงจากเทพนิยายที่กำลังจะไปงานเต้นรำของเจ้าชาย...เจ้าชาย?...

พอแต่งตัวเสร็จซากุระก็ออกมารอข้างนอกก็พบว่าคนอื่นแต่งตัวเสร็จแล้ว "โอ้โห ฮินาตะเธอน่ารักมากเลย"วันนี้ฮินาตะอยู่ในชุดราตรีเกาะอกสีฟ้าสดใสยาวคลุมเข่าเข้ากับสร้อยไข่มุกที่ประดับอยู่บนลำคอระหงนั้นยิ่งช่วยขับผิวของเธอให้ขาวผ่องใบหน้านั้นแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆ ผมสีดำมันเงานั้นรวบสูงเป็นหางม้าเเละดัดเป็นลอนสลวย และรองเท้าส้นสูงสีขาว ตอนนี้เธอเหมือนนางฟ้าที่งามบริสุทธิ์ คนถูกชมเอียงอาย"คุณซากุระก็ชมเกินไป"

"นิยัยโหนกไม่คิดจะชมฉันเลยรึไง"อิโนะเท้าสะเอวบ่น วันนี้เธออยู่ในชุดราตรีสายเดี่ยวสั้นสีม่วงเข้มมีระบายสีดำเล็กๆ สวมรองเท้าส้นเข็มสีดำดูเซ็กซี่ ผมสีเหลืองอ่อนดัดลอนปล่อยสบายๆมีดอกกุหลาบสีม่วงประดับอยู่ ใบหน้านั้นแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางพองามทำให้เธอดูเป็นสาวเปรี้ยว

"ย่ะเธอก็สวยดีนิอิโนะ"ซากุระยิ้มน้อยๆที่จริงยัยเพื่อนซี้ของเธอน่าจะให้ใครบางคนชมจะดีกว่า เพื่อนซี้เธอคงตัวลอยติดเพดานบ้านแน่ๆ "ว้าว เท็นเท็นน่ารักจังเลย" วันนี้เท็นเท็นอยู่ในชุดราตรีสีน้ำตาลแดงสั้นทรงซุ่มเปิดไหล่ดูเรียบง่ายแต่เก๋ยิ่งวันนี้แต่งหน้าบางๆผมสีน้ำตาลเข้มนั้นปล่อยสยายและดัดลอนตรงปลาย คู่กับรองเท้าคัทชูน่ารักสีน้ำตาล"บ้าน่า ซากุระพูดอะไรก็ไม่รู้อ่ะ แต่ญาติเธอเนี่ยเก่งจริงๆ"

"อืม ก็เขาเป็นมืออาชีพนี่นา"ซากุระยักไหล่น้อยๆ

อิโนะล้อ"หือ ถ้าเเกเลิกเป็นนินจาแล้วมาเป็นนางแบบจะรุ่งกว่าไหมย่ะ"

ซากุระตีแขนเพื่อนสาว"บ้าเหรออิโนะ ฉันชอบชีวิตนินจามากกว่าย่ะ"

กลุ่มสาวๆต่างกันอย่างสนุกปาก

จากนั้นหนุ่มๆก็แต่งตัวเสร็จ โคฮารุก็นำเสื้อคลุมไหล่สีดำขอบขนมิ้งสีเดียวกันมาคลุมไหล่ให้ซากุระ"อากาศจะหนาวเดี๋ยวไม่สบาย"

ฮิคารินำเสื้อคลุมมามอบให้สาวๆที่เหลือตอนนี้สองแฝดใส่ชุดสูทสีดำผมหวีจัดทรงอย่างดีเช่นเดียวกับหนุ่มๆคนอื่น

"เอาล่ะเมื่อพร้อมแล้วไปกันเถอะรถมารับแล้ว"ซากุระบะเดินเข้ามาวันนี้เขาเองก็จะไปงานเลี้ยงด้วยเช่นกับฮารุยวันนี้ซากุระบะนั้นแต่งชุดทักสิโด้สีดำผมหวีเสยจัดทรงอย่างดีเขาเดินคู่กันหญิงสาวคนหนึ่งที่ตัวเล็กร่างบอบบางน่าทะนุทะนอมในชุดราตรีเกาะอกสีทองยาวผ่าข้างสวมผ้าคลุมไหล่สีดำทำให้ดูหรูหราในมือถือกระเป๋าเล็กดูมีสไตล์ สวมรองเท้าส้นสูงดำ เธอมีผมสีน้ำตาลเป็นลอนปล่อยสยาย ใบหน้าที่ตกแต่งอย่างปราณีต เครื่องประดับทุกชิ้นเป็นเพชรน้ำงามทั้งสร้อยคอและสร้อยข้อมือและที่เด่นที่สุดคือแหวนเพชรเม็ดโตที่นิ้วนางข้างซ้าย

ซากุระโค้งทักทาย"สวัสดีค่ะน้ามาเรีย ไม่ได้เจอกันนานสวยขึ้นมากเลย"

หญิงสาวนามมาเรียยกมือปิดปากหัวเราะเบาๆ"โฮะๆ ชมกันเกินไปแล้วจ้ะ หนูซากุระเนี่ยยิ่งโตยิ่งสวยนะ"

"ชมเกินไปแล้วคะ เพราะฮิคาริเเละโคฮารุต่างหาก"

ซากุระบะยิ้มก่อนจะกอดเอวของภรรยา"แหม ก็มีพ่อเป็นพ่อค้าผ้าและดีไซเนอร์และมีแม่เป็นสไตล์ลิสนี่นา"

ชิกามารุถามเสียงสั่น"ม..หมายความว่าผู้หญิงคนนี้คือ"

ทั้งซากุระบะและสองแฝดพูดพร้อมกัน"ก็เป็นภรรยาของฉัน/แม่ของเรานี่นา"

ทุกคนอึ้งคิดเหมือนกัน...เนี่ยนะผู้หญิงที่มีลูกแฝด ยังสวยเช้งขนาดนี้เลย...

มาเรียทักทาย"หวัดดีจ้าเด็กๆฉัน นานาเซะ มาเรียเป็นอาจานย์สอนสไตล์ลิสมหาลัยแคว้นยูกิจ้ะ ยินดีที่ได้รู้จัก พวกหนูเป็นเพื่อนๆของหลานฉันสินะจ๊ะ สวยๆหล่อๆกันทุกคนเลย"

ฮารุยในชุดราตรีสีดำยาวเปิดไหล่สวมสร้อยคริสตันดูสง่างามเดินเข้ามา วันนี้ใบหน้าถูกตกแต่งด้วยเครื่องสำอางอย่างปราณีตถึงแม้ฮารุยจะอายุเข้าวัยกลางคนแต่ใบหน้าของฮารุยก็ยังคงราวกับสาววัยยี่สิบห้า "อ้าว ทุกคนเเต่งตัวเสร็จแล้วไปกันเถอะ รถมารับแล้ว"

"โห ป้าแต่งแล้วสวยเหมือนกันนะเนี่ย"และแล้วซากุระก็เข้าไปควงแขนของป้า

ฮารุยหยิกจมูกหลานสาวอย่างหมั่นเขี้ยว"แกล่ะอย่าซนนัก นี่เป็นงานใหญ่"

"ค่าป้า"ซากุระขานรับอย่างร่าเริง

กาอาระยิ้มน้อยๆ...เธอมีความสุข...ดีแล้วล่ะนะ...

ระหว่างทาง

อิโนะถามขึ้น"ขอถาอะไรหน่อยได้ไหมค่ะ"

มาเรียยิ้ม"ว่ามาสิจ๊ะ หนูน้อย"

อิโนะจึงถาม"คือ...ทำไมคนแคว้นนี้นิยมใส่เสื้อผ้าสีดำหรือสีเข้มๆคะ?"

ฮิคาริเป็นคนตอบคำถามแทน"มันเป็นแฟชั่นน่ะ คนแคว้นยูกิจริงๆจะผิวขาว ถ้าใส่เสื้อผ้าสีเข้มก็จะยิ่งช่วยขับผิวน่ะ ไม่งั้นตัวคงจะกลืนไปกับหิมะน่ะนะ ฮ่ะๆๆ"

เด็กสาวพยักหน้ารับรู้"มิน่าล่ะ คนแคว้นนี้ส่วนใหญ่ผิวขาวสวยกันทุกคนเลย"

ทางด้านทีมเหยี่ยวที่ตอนนี้หลบมาซ่อนตัวในโรงเตี๋ยมเก๋าๆแห่งในแคว้นยูกิ

ซายะกลับเข้ามารายงานข่าว"ท่านซาสึเกะค่ะ มีรายงานคะ วันนี้ไดเมียวแคว้นยูกิได้จัดงนฉลองประจำปี"

คารินแว้ดใส่"แล้วไง?ก็แค่งานประจำปี"

จูโกะบ่นใส่"ฟังรายงานให่จบก่อนได้รึเปล่าคาริน ถ้าฟังไม่จบจะตายรึไง"

ซายะรายงานต่อ"ตระกูลนานาเซะได้รับเชิญด้วย เห็นว่าเป็นงานดูตัวล่ะมั้ง เพราะได้ยินคนในแคว้นเขาลือกันว่าลูกชายของท่านไดเมียวจะดูตัวกับหลานสาวคนเดียวของตระกูลนานาเซะเน่ะ"

คำว่าดูตัวทำเอาซาสึเกะสะดุ้งเล็กน้อย"ฉันจะไปสูดอากาศหน่อย พวกนายอยู่ที่นี่ไปก่อน"ว่าแล็วซาสึเกะก็หายตัวไปกับอากาศธาตุ

ทางด้านซากุระในตอนนี้ได้มาถึงงานเลี้ยง ไดเมี่ยวแคว้นยูกิออกมาต้อนรับด้วยตนเองพร้อมกับชายหนุ่มร่างสูงโปร่งวัยยี่สิบกว่าท่าทางสง่างามในชุดสูทราคาแพงสีดำ ผมสีดำที่หวีเสยอย่างดี ตาสีดำดูอ่อนโยน ยืนอยู่ข้างหลัง

"โอ้ ไม่ได้เจอกันนานนะ ท่านนานาเซะ"ไดเมียวเเคว้นยูกิเข้ามาทักทาย

"เช่นกันครับท่านไดเมียว"คาสึอิทักตอบเช่นเดียวกัน พลางแนะนำตัวหลานทั้งสาม"สามคนนี่หลานๆฉันเอง"

สองแฝดและซากุระต่างโค้งเคารพ"สวัสดีครับ/ค่ะ"

ฮิคาริแนะนำตัวก่อน"ผม นานาเซะฮิคาริครับ"

"ผม นานาเซะ โคฮารุครับ"

"หนูฮารุโนะ ซากุระคะ"

ไดเมียวแนะนำชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหลังบ้าง"เอ้าเจ้าลูกชายเราเองก็แนะนำตัวเองบ้างสิ"

ชายหนุ่มพยักหน้อย่างสุภาพก่อนจะแนะนำตัวแ"สวัสดีครับ ผมคาเงรุ โคยูกิ เรียกผมว่าโคยูกิ ก็ได้ครับ"

ฮารุยยิ้ม"โคยูกิคุงจ๊ะ ป้าฝากซากุระหลานป้าด้วยนะ"พลางพลักหลังหลานสาวให้เข้าไปใกล้ชายหนุ่ม

โคยูกิยื่นแขน"เชิญครับเจ้าหญิง"

ซากุระยอมควงแขนชายหนุ่มแต่โดยดี เขาตัวสูงกว่าเธอ ทั้งคู่ตามหลังท่านไดเมียวที่เดินเข้างานพร้อมสองสามีภรรยาซากุระบะและมาเรียตามมาด้วยนินจาโคโนฮะคนอื่นๆ

หลังจากถอดเสื้อคลุมของตนฝากไว้กับพนักงานแล้ว

สองหนุ่มสาวได้เดินมาที่โซนเต้นรำ โคยูกิเดินมาตรงหน้าร่างบางแล้วโค้ง"ซากุระจังจะให้เกียรติ์เต้นรำกับผมได้มั้ยครับ"

เด็กสาวปฏิเสธ"อย่าดีกว่าคะ หนูเต้นรำไม่เก่ง เดี๋ยวพี่โคยูกิจะอายคนอื่นเปล่าๆ"

ชายหนุ่มส่ายหน้า"ไม่เลย ซากุระจังแค่ปล่อยจังหวะไปตามเพลงและเชิดหน้าข้นก็พอ ซากุระจังเป็นคนสวยนะ เชื่อพี่เถอะ ใครๆก็ต้องอิจฉาพี่ที่ได้เต้นรำกับคนสวยๆอย่างเรา"พลางยื่นมือมา ซากุระส่งมือให้ชายหนุ่มไป ทั้งสองได้เปิดฟลอร์เป็นคู่แรก ด้วยความตื่นเต้นทำให้ซากุระเผลอเหยียบตัวอีกฝ่ายเต็มแรง"เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ"เด็กสาวร้องถามหากแต่โคยูกิไม่ใส่ใจ กลับปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน"ไม่หรอกซากุระจัง เชิดหน้าขึ้นเถอะอย่าตื่นเต้นสิ ปล่อยใจไปตามเพลงก็พอ"ทั้งคู่รู้สึกเหมือนอยู่ในฝัน ทั้งฟลอร์มีแค่เขาและเธอ ภาพของคนทั้งคู่ที่กำลังเต้นรำอยู่นั้นอยู่ในสายตาของซาสึเกะ เขากำหมัดแน่นด้วยความโกรธ เขาหึงหวงเธอ เขาไม่ชอบเลยที่มีคนมาโอบกอดตัวเธอ หากไม่ติดว่าในงานมีพวกโคโนฮะอยู่ล่ะก็เขาคงเข้าไปชิงตัวเธอมาแล้ว

หลังจากที่ซากุระเต้นรำได้สามสี่เพลง โคยูกิจูงมือเธอให้มานั่งที่โต๊ะ"ซากุระจังหิวมั้ย เดี๋ยวพี่จะไปตักให้"

"เกรงใจจังคะ เดี่ยวหนูไปตักเองดีกว่า"ซากุระรีบปฎิเสธ

โคยูกิยิ้ม"ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่เต็มใจ"ชายหนุ่มเดินหันกลับไปตักอาหารให้เด็กสาวทันที คำพูดของชายหนุ่มนั้นทำเอาซากุระใจเต้น ด้วยรูปร่างหน้าที่หล่อเหลาไม่เป็นรองใคร และนิสัยที่สุภาพนั่นอีก มันทำให้หัวใจดวงน้อยๆของเธอหวั่นไหวมากมาย เขาดูใจดีและอ่อนโยนผิดกับเขาคนนั้นลิบลับ พอคิดได้อย่างงั้นซากุระก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

"ถอนใจทำไมยัยโหนก เมื่อกี้เปิดฟลอร์น่ะไม่ต้องห่วงนะ แกสวยอยู่แล้ว"อิโนะกลับมาจากการเต้นรำกับซาอิมานั่งข้างเพื่อนซี้อย่างเธอ

ซากุระถามทันที"ซาอิชมแกรึเปล่าล่ะยัยหมู"

อิโนะเอียงอาย"ก็..ซาอิบอกว่าวันนี้ฉันสวยเหมือนกับเจ้าหญิงน่ะนะ..อ๊ายย เขินอ่ะ"

สายตาของซากุระตอนนี้จ้องมองไปยังฮินาตะที่ตอนนี้กำลังเต้นรำกับนารุโตะทั้งคู่อาจจะดูเก้ๆกังๆอยู่บ้างแต่สีหน้าของทั้งคู่นั้นดูมีความสุข พอมองไปอีกทางก็พบว่า เท็นเท็นกำลังเต้นรำกับเนจิอยู่ใบหน้าของเท็นเท็นนั้นแดงก่ำราวกับมะเขือเทศสุก...คู่นี้น่ารักจัง...

"มาแล้วจ้าซากุระจัง"โคยูกิเดินกลับมาพร้อมกับอาหารและมืออีกข้างถือจานใส่ขนมเค้กมากมายหลายชนิด

"พี่โคยูกิ ตักมาเยอะจัง"ซากุระพูดขึ้น

ชายหนุ่มยิ้มรับ"ก็แบ่งกับเพื่อนสิครับ พี่ตักเค้กมาเยอะ"

"จริงคะ"อิโนะเสริม

โคยูกิเข้ามากระซิบข้างหูของซากุระ"ซากุระจังจะเต้นรำกับใครกก็ได้แต่คนแรกและคนสุดท้ายต้องเป็นพี่เท่านั้นนั้นนะ"

ดวงหน้างามของซากุระขึ้นสีระเรื่อ โคยูกิผละออกไปทันที อิโนะเข้าคุย"แหม ฉันล่ะอิจฉาแกจริงๆยัยโหนก พี่โคยูกิออกจะเฟอร์เฟ็คขนาดนี้ เป็นฉันนะฉันจะจับไว้ให้มั่นเลย หล่อ นิสัยดี ขนาดนี้"

"ไว้ฉันจะฟ้องซาอิ"คำพูดของซากุระได้ผล อิโนะชะงักเล็กน้อย สองสาวก็ลงมือกินอาหารที่โคยูกิตักมาให้ อิโนะชมไม่ขาดปากไม่นานฮินาตะกับเท็นเท็นก็ตักอาหารมานั่งโต๊ะด้วย ซากุระจึงชวนมากินเค้ก ด้วยกัน ไม่นาน ฮารุยก็ตรงเข้ามาหา"ซากุระมากับป้าหน่อยสิ"

"คะ ป้า"เด็กสาวเดิมตามมาอย่างว่าง่าย

ฮารุยเข้ามากระซิบ"ฉันพาแกมาดูตัว อย่าดื้อล่ะ"

"ใครกันค่ะป้า"

ฮารุยหันมาตอบ"เดี๋ยวก็รู้เอง"

พอมาถึที่โต๊ะที่ท่านไดเมียวแคว้นยูกินั่งอยู่ข้างๆโคยูกิก็นั่งอยู่ด้วยและคาสึอิ มิโรกุ ซากุระบะและมาเรียนั่งร่วมด้วย ทั้งซากุระและโคยูกิดูตกใจเล็กน้อย ไดเมียวหันไปพูดกับลูกชาย"เจ้าลูกชายนี่ไงผู้หญิงที่พ่อบอก นั่งสิหนู"

"ขอบคุณคะ"สองป้าหลานนั่งลง

ไดเมียวหันมาถามลูกชาย"เป็นยังไงเจ้าลูกชาย น่ารักไหมล่ะ ผู้หญิงที่พ่อเลือกให้"

โคยูกิรู้ดีว่าเด็กสาวผมชมพูดูลำบากใจ"ผมว่าขอให้เราสองคนได้ศึกษากันและกันก่อนเถอะครับ เพราะอาจจะเป็นการฝืนใจก็ได้"

ซากุระบะพูดขึ้น"นั่นสิ ผมเห็นด้วย ให้สองคนนี่ได้ทำความรู้จักกันมากกว่านี้เถอะครับ อีกอย่างหลานผมคนนี้เพิ่งอายุสิบห้า ยังเด็กอยู่ให้แกได้ตัดสินใจเองเถอะครับ"

"อืม ก็ได้"

ซากุระลุกขึ้น"ขอตัวก่อนนะค่ะ"แล้วเดินออกไป

โคยูกิก็ลุกขึ้น"ผมเองก็ขอตัวเช่นกันครับ"ชายหนุ่มรีบเดินตามเด็กสาวไป

ซากุระเดินออกมานอกงานพลางถอนหายใจ"ที่แท้ ก็พี่โคยูกิเองรึนี่"

"อยู่นี่เองซากุระ"โคยูกิวิ่งตามออกมาเห็นสีหน้าของเด็กสาวก็รู้แล้ว"พี่ขอโทษนะ ท่านพ่อไม่ได้บอกอะไรกับพี่เลย บอกกับพี่ว่าจะพามาดูตัวน่ะ"

เด็กสาวส่ายหน้า"ไม่เป็นไรหรอกคะ พี่โคยูกิ พี่ไม่ผิดหรอกหนูเองก็ไม่รู้เหมือนกัน"ซากุระยิ้มให้"พี่ทำถูกแล้วที่เราสองคนควรรู้จักกันมากกว่านี้"

โคยูกิยิ้มก่อนจะถาม"ซากุระจังมีแฟนรึยัง"

เด็กสาวส่ายหน้า"โสดสนิทคะพี่ แต่นูเคยรักคนๆหนึ่งแต่เขากลับไม่เห็นค่าความรักของหนูเลยสักนิด หนูเลยไม่ค่อยอยากจะรักใจแล้ว"

โคยูกิพูดขึ้น"รู้มั้ย ซากุระจังคนที่ดูถูกความรักน่ะ ก็เป็นแค่คนอ่อนแอ ในโลกนี้ความรักคือพลังที่แข็งแกร่งที่สุดแล้ว ความรักช่วยทำให้เรามีความกล้าและมีพลัง"

เด็กสาวยิ้มอย่างเปี่ยมสุข"พี่โคยูกิเป็นดีจัง ใครได้เป็นแฟนเนี่ยโชคดีที่สุดเลยนะค่ะ ว่าแต่พี่มีแฟนรึยัง?"

ชายหนุ่มส่ายหน้า"ยังเลย พี่มัวแต่ทำงานน่ะ พี่เป็นหัวหน้ากรมตำรวจประจำแคว้นงานยุ่งตลอด เพิ่งมีวันหยุดก็คราวนี้แหละนะ"ดวงหน้าขาวๆของโคยูกิแดงระเรื่อ"ซากุระจัง พรุ่งนี้บ่ายสามว่างมั้ย?"

"ทำไมค่ะ"

ชายหนุ่มตัดสินใจบอกจุดประสงค์"ปะ..ไปเดตกับพี่หน่อยสิ"

เมื่อโดนชวนอย่างนี้ซากุระเองหน้าแดงเพราะความอาย"ดะ..ได้สิค่ะ"

"เราไปเต้นรำกันอีกสัเพลงได้มั้ย"โคยูกิเริ่มชวนอีกครั้งพลางส่งมือมา

ซากุระส่งมือให้"ได้สิค่ะ"

ตอนนี้ทั้งสองคนเต้นรำกันเหมือนอยู่ในห้วงฝันอีกครั้ง ทั้งสองคนกลายเป็นคู่ที่น่าอิจฉากับคนทั้งงาน

สองหนุ่มสาวได้กลับเข้าไปในงานเต้นรำอีกครั้ง การาสนทนาทั้งหมดอยู่ในสายตาของซาสึเกะตอนนี้เขาหึงและโกรธจนแทบจะระเบิดออกมา...ซากุระเธอต้องเป็นของฉันเท่านั้น...ยิ่งเห็นสีหน้าตอนที่เธอกำลังเต้นรำกับชายอื่นเขายิ่งโกรธแทบบ้า...พรุ่งนี้ตอนบ่ายสามเหรอ?...เอาว่ะเสี่ยงเป็นไงเป็นกัน...พรุ่งนี้เขาต้องพาตัวเธอกลับมาให้ได้ คิดได้แล้วซาสึเกะก็กลับฐานที่พักทันที

ใจดีก็เม้นให้กำลังใจเค้ามั้งเน้อ