ร้อยเล่ห์หัวใจรัก

 

 

 

 

"นี่นะหรอว่าที่เจ้าสาวของมัน ฮึ่ม!" ป๊อบปี้จ้องรูปในมือแน่น

 

 

"ใช่ เธอชื่อธนันต์ธร นีระสิงห์หรือว่าฟาง"เขื่อนว่า พลางส่งแต่ล่ะรูปให้

 

 

 

"ฟางงั้นหรอ คุ้นแฮะชื่อนี้"ป๊อบปี้บ่นพรึมพำ พลางจ้องมองไม่ว่างหน้า

 

 

 

"แกจะเอาจริงหรอว่ะไอ้ป๊อบ สงสารเธอว่ะ"เขื่อนว่า

 

 

 

"ฉันไม่มีวันเปลี่ยนใจ ใครที่ทำให้แก้วเจ็บคนนั้นต้องเจ็บเป็นล้านเท่า!!" ป๊อบแี้ประกาศร้าว

 

 

"แต่เธอไม่เกีี่ยวอะไรด้วย อย่าดึงเธอมาเกี่ยวด้วยเลยไอ้ป๊อบ"

 

 

 

"ฉันไม่สน ใครที่เกี่ยวข้องกับมัน ต้องได้รับผลกรรมทุกคน"

 

 

 

"แต่ว่า...."

 

 

 

 

"หยุดพูดแล้วมาทำตามแผนได้แล้ว"ป๊อบปี้ห้ามก่อนจะเดินออกไป

 

 

 

"ฉันแค่จะบอกว่าเขาสองคนไม่ได้รักกันอย่างที่แกคิด" เขื่อนถอนหายใจน้อยๆ ปลงกับอารมเพื่อนสนิท

 

 

 

"ดูทำหน้าเข้า เธอกำลังจะแต่งงานนะไม่ใช่ไปตายย" ขนมจีนว่าหลังจากฟางเล่าจบ

 

 

"ก็ฉันไม่ได้เขานี่จีน "ฟางว่า

 

 

 

"ก็ไม่ต้องแต่ง"ขนมจีนว่าพลางข้นน้ำในแก้วเล่น

 

 

 

"ถ้าเป็นงั้นได้ก็ดีสิ แต่นี่ไม่ได้จีนก็รู้"

 

 

 

 

"เฮ้อๆๆๆๆๆ ทำเอาคนสวยกลุ้มด้วยเลย"ชนมจีนว่าพลางกุมขมับ

 

 

 

 

"เอ่อ ขอโทษนะฟาง"โทโมะเดินเข้ามาทัก

 

 

 

"โทโมะ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่"ฟางเรียกชื่อว่าที่เจ้าบ่าว

 

 

 

"คุณพ่อให้มารับฟางไปดูชุดแต่งงานนะ"โทโมะเอ่ยเรียบเฉย

 

 

 

"อ่อ..คือ"ฟางกันไปขอความช่วยเหลือ จากขนมจีน

 

 

 

 

"ฟางไปเถอะ เด๋วขนมจีนจะกลับล่ะ งั้นไปล่ะ"ขนมจีนรีบชิงทันที

 

 

 

 

"ยัยจีน ยัยเพื่อนบ้า"ฟางเอ่ยตามหลังเพื่อนอย่างเค็นเขี้ยว

 

 

 

 

"เอ่อ เด๋วรอแปบนะฟางไปเปลี่ยนชุดก่อน" ฟางบอก โทโมะพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปนั้งรอ

 

 

"นี่เราต้องแต่งงานกับคนแบบนี้หรือเนี่ย"ฟางหันหลังมองก่อนจะบ่นออกมา แล้ววิ่งขึ้นห้อง

 

 

 

 

"ทำไมฟางถึงยอมแต่งงานกับโมะ" โทโมะเริ่มคุยหลังจากนั้งเงียบอยู่ในรถได้นานสองนาน

 

 

 

"ฟางอยากช่วยพ่อนะ โทโมะก็รู้ว่าบริษัทของฟางกำลังจะล้มละลาย"

 

 

 

 

"อย่างงี้นี่เอง"โทโมะว่าก่อนที่รถจะเงียบอีกครั้ง

 

 

 

 

"แล้วโทโมะล่ะทำไมถึงยอมแต่งงานกับฟางในเมื่อ.."ฟางเอายถาม

 

 

 

"ทำตามคำสั้งแม่นะ"

 

 

 

"หือ?"ฟางหันมอง

 

 

 

"ฟางก็รู้นี้ ว่าโมะรักแม่มากขนาดไหน"ฟางพยักหน้ารับ เธอกับโทโมะเป็นเพื่อนที่เคยเล่นด้วยกันตอนเล็กๆก็จะมาแยกย้ายตอนโทโมะต้องไปเรียนที่ญี่ปุ่น

 

 

 

"โมะดูเปลี่ยนไปเยอะเลยเนาะ"ฟางพยายามชวนคุย

 

 

 

"เย็นชา เงียบครึม ใช่ไหม"โทโมะเอนหน้ามา

 

 

 

"ใช่ เพราะข่าวครั้งนั้นใช่ไหม"ฟางถามพลางลอบมองหน้าชายหนุ่ม

 

 

 

"อื้ม ใช่"โทโมะเงียบก่อนจะเอ่ย

 

 

 

"ไม่เป็นอะไรนะ ฟางรู้ว่าโมะไม่ใช่คนแบบนั้น"ฟางเอ่ยปลอบ

 

 

 

"ขอบใจมากนะฟาง"โทโมะหันมา

 

 

 

"ไม่เป็นเราเพื่อนกันนี่"ฟางว่าพลางตบบ่าเพื่อน

 

 

 

"ตบถึงด้วยตัวเล็กนิดเดียว"โทโมะแซว

 

 

 

"โทโมะ!!" ฟางว่าทำหน้าเขียวใส่ทำให้ชายหนุ่มหัวเราะลั่นรถก่อนที่มิตรภาพที่หายไปจะเริ่มกลับมา

 

 

 

 

 

มาต่อให้แล้ววววว  น่าาาา อย่างอนกันนะจ๊ะ