ร้อยเล่ห์หัวใจรัก

 

 

 

หลังจากที่จริญญาเข้ารักษาที่โรงพยาบาล อาการก็ดีขึ้นหมอจึงอนุญาติให้กลับบ้านได้ แต่หญิงสาวกลับไม่ยอมพูดจากับใครแม้แม่มารดา

 

 

 

 

"แก้วลูก หนูอยากทานอะไรหรือเปล่า"

 

 

 

"แก้วหนูคุยกับแม่สิ อย่าเงียบแบบนี้"

 

 

 

 

"ฮือ..ฮือออ"จริญญาร้องไห้อย่างน่าสงสาร หลังจากวันนั้นที่ออฟฟิตสายตาหลายๆคู่มองเธออย่างน่าสมเพชเสียงซุบซิบนินทาแว่วเข้ามาในหู

 

 

 

 

"พราว.."จริญญาสะดุ้งเมื่อเพื่อนสาวคนสนิทสะกิด

 

 

 

 

"มด..เกิดอะไรขึ้น คริปบ้านั้น ฮือๆๆ"

 

 

 

"แก้วโทรหาไอ้บ้าโมะเดี๋ยวนี้"มดยื่นโทรศัพท์ให้อีกฝ่าย

 

 

 

"โทรสิแก้ว คริปนั้นมีแค่เธอกับมันสองคน ถ้าไม่ใช่เธอก็มันนั้นล่ะปล่อย"

 

 

 

"ไม่รับ โมะไม่รับ ฮือออ"

 

 

 

"ไอ้โมะ ไอ้สารเลว"มดแย่งมือถือมา ทว่ากลับติดต่อไม่ได้

 

 

 

"พอเถอะ แก้วอยากกลับบ้าน"

 

 

 

 

 

 

สามวันต่อมาจริญญาเอาแต่เก็บตัว ไม่ยอมพูดจากับใครไม่ยอมออกไปไหน

 

 

 

"แก้ว ไอ้ชั่วนั้นมันกำลังหนีไปเมืองนอก มด..มดตามมาไม่ทัน ฮืออ" คนฟังช็อกแทบสิ้นสติ จริญญาไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว เธอไม่มีหน้าจะไปพบใครได้ วิศวะ ผู้ชายคนเดียวที่รักที่สุด

 

 

 

"แก้วอโหสิกรรมให้ เราอย่าได้มาพบเจอกันอีกตลอดไป"

 

 

 

 

"กริ๊ดดดดดดดดดดดดด ม่ายยยยยยยยย"

ดาราวดีตกใจเมื่อแก้วตาดวงใจตะโกนร้องลั่น จริญญาดิ้นสุดแรงเมื่อนึกถึงเหตุการณ์อันเลวร้าย ร่างบางสั่นสะท้าน ภูมินทร์รีบเอานิ้วยัดใส่ปากลูกเพราะอีกฝ่ายกำลังจะกัดลิ้นตัวเอง นิ้วเรียวถูกกัดจนห่อเลือด จริญญาตาค้างหมดสติท่ามกลางเสียงกรีดร้องของผู้เป็นบิดามารดา

 

 

 

 

 

หนึ่งปีผ่านไป.....ที่สนามบินสุวรรณภูมิ ร่างระหงเพรียวในชุดเอื้ยมขาสั้นวิ่งลิ่วๆเข้ามาในตัวอาคารด้านใน

อย่างตื่นเต้น

 

 

 

 

"ฟาง.. พ่ออยู่นี่ลูก"

 

ธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์ หันกลับมายังเสียงเรียกของบิดา เธอโผเข้ากอดท่านแน่น

 

 

"คิดถึงคุณพ่อที่สุดค่ะ"

 

 

 

"พ่อก็คิดถึงเราเหมือนกัน" คุณธานินกอดลูกสาวแน่นถึงแม้จะมีเรื่องเครียดมากแค่ไหน แต่ขอแค่เห็นหน้าลูกยาอยู่ด้วยแค่นี้ก็เกินพอ

 

 

 

"คุณพ่อเป็นไรค่ะ"

 

 

 

"ไม่มีอะไรหรอก พ่อแค่เหนื่อยนิดหน่อย"

 

 

 

 

"งั้นกลับกันเถอะค่ะ ฟางทำขนมอร่อยๆไว้ให้"สองพ่อลูกเดินออกจากสนามบินสวนทางกับร่างหนาที่เดินออกมา

 

 

 

 

"ไอ้ป๊อบ อยู่นี้โว้ยยย"

 

 

 

 

"มึงจะกลับบ้านเลยใช่ไหมว่ะ" ภัทรดนัยหันมาถาม ภานุพยักหน้าเบาๆๆ

 

 

 

"ไอ้ป๊อบกูตายแน่ถ้าพ่อแม่มึงรู้ว่ากูมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย"

 

 

 

""มึงจะกลัวทำไมว่ะ กูจบเเล้ว ผิดหรือไงที่กูจะกลับบ้้าน

 

 

 

 

"แต่ว่า..."

 

 

 

 

"ไม่ต้องพูดมากกูอยากกลับมาแล้ว"ภานุว่า ภัทรดนัยถอนใจปลงๆ ก่อนจะขับรถแล่นออกไป

 

 

 

 

"ขอบใจมาก เดี๋ยวกูโทรหา" ภานุก้าวลงจากลงรวดเร็ว

 

 

 

"ตายล่ะ.. คุณป๊อบ" พิมพ์จันทร์ อุทานอย่างตกใจ

 

 

 

 

"ทำไมมาเงียบๆค่ะ"

 

 

 

 

"นม ผมกลับมาแล้วว" ชายหนุ่มไหว้พี่เลี้ยงที่เลี้ยงมาตั้งแต่เด็กๆ

 

 

 

 

"ทำไมมาเงียบๆค่ะ คุณท่านรู้หรือยังค่ะ" ภานุส่ายหน้า พิมพ์หน้าซีด ถ้าคุณป๊อบเห็นจะเกิดอะไรขึ้นนะ

 

 

 

 

 

"นมครับ แก้วอยู่ไหนครับ"

 

 

 

 

"นม...." ภานุเรียกอีกครั้ง

 

 

 

 

"พี่แก้วอยุ่บนห้องค่ะ พี่ป๊อบ"เมลดาเดินมาหาพี่ชาย เธอโผเข้ากอดร่างใหญ่อย่างคิดถึง

 

 

 

"นมขอตัวนะค่ะ"พิมพ์เดินออกมาพลางกดมือถือหาภูมินทร์ทันที เมลดาพาพี่ชายมาหยุดยืนหน้าห้องพี่สาวคนรองพลางถอนใจอย่างหน่ายๆ

 

 

 

 

"ทำไม โบว์มีอะไร"

 

 

 

 

"พี่แก้วไม่ค่อยสบายค่ะ พี่ป๊อบไปดูเองเถอะ โบว์ต้องไปฝึกงาน"ภานุพยักหน้าให้น้องสาวก่อนจะค่อยๆเปิดประตูเข้าไป

 

 

 

 

"วีลแชร์.. อะไรกันเนี่ย" ภานุมองอย่างไม่เข้าใจเมื่อเห็นรถที่ใช้กับคนพิการในห้องของน้องสวคนรองภานุรีบเดินเข้าไปหาน้องสาว จริญญานั้งอยู่บนเตียงร่างอรชนในชุดนอนกระโปงสีขาวนั้งหลังหลังให้ ดวงตาเหม่อมองออกหน้าต่างอย่างใจลอย.....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้วเป็นอะไรหน่าา???

อยากรู้อย่าลืมเม้นต์โหวตเยอะๆน่าา พลีสสสสส5555