ร้อยเล่ห์หัวใจรัก

 

 

 

"แก้ว....." นิ่ง แก้วนั้งนิ่งดวงตากลมโตมองออกหน้าต่าง

 

 

 

 

"ยัยทอม นี่เธอจำเสียงฉันไม่ได้หรือไง ยัยทอมหันมาสิ"

 

 

 

 

"แก้ว เป็นอะไรหรือเปล่า" ป๊อบปี้ไม่รอช้า ชายหนุ่มสาวเท้าเข้าไปใกล้ร่างบาง มือแกร่งแตะลงบนบ่า หญิงสาวสะดุ้งจนหน้าซีด เธอกอดเข่าแน่นสั่นไปทั้งตัวมือเรียวกำเเน่น  ผู้ชายคนนี้เป็นใคร....

 

 

 

 

 

"แก้ว ป๊อบกลับมาแล้วนะ" ร่างสูงนั้งลงตรงหน้า ชายหนุ่มไม่รู้ว่าเกิดอะไรกับร่างตรงหน้าแต่แค่เห็นสภาพน้ำตาก็แทบเอ่อไหล ร่างสูงรีบดึงร่างบางเข้ามากอด

 

 

 

 

"อย่า ไม่ อย่า ปล่อย อย่าไม่เอา" แก้วรีบพลักร่างสูงของพี่ชายออกจากให้พ้นตัว

 

 

 

 

 

"อย่าไม่เอา ปล่อยแก้ว ม่ายยยยยยยยย........"

 

 

 

 

"แก้ว แก้วนี่ป๊อบเอง แก้วเป็นอะไร มองหน้าพี่สิ แก้วๆๆ" แก้วไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้น เธอปัดป่ายมือออกจากตัวทั้งที่กำลังร้องไห้

 

 

 

"ออกไป บอกให้ออกไป!!" ป๊อบปี้หน้าซีดที่เห็นน้องสาวกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย

 

 

 

"ยัยแก้ว" ดาราวดีวิ่งเข้ามาในห้องบุตรสาว นางกอดลูกรักไว้ในกอดแขน ป๊อบปี้หน้าซีดดวงตาแดงก่ำ

 

 

 

 

 

"ตาป๊อบ ออกมาคุยกับพ่อหน่อย"

 

 

 

 

"ทำไมกลับมาไม่บอก" ป๊อบปี้เงยหน้ามองบิดา

 

 

 

 

"ถ้าผมบอก ผมจะได้เห็นภาพนี้หรือไง"

 

 

 

"แกทำให้น้องเสียขวัญ"

 

 

 

 

"แต่ทุกคนทำให้ผมตกใจ พ่อครับนี่มันเรื่องอะไรกันครับ แล้วน้องเป็นอะไร เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่มีคนบอกผม "ป๊อบปี้รัวคำถาม

 

 

 

 

"น้องเป็นจนจะครบปีแล้ว..."

 

 

 

 

"น้องเป็นอะไรครับ"

 

 

 

 

"เป็นแบบที่แกเห็นนั้นล่ะ"

 

 

 

"แต่นั้น... มันคืออากาศของคนบ้านะครับ ผมเห็นคนบ้าในห้องน้องสาวของตัวเอง"

 

 

 

 

"คนบ้าที่แกพูดคือลูกสาวฉันและก็เป็นน้องสาวแท้ๆของแก"ภูมินทร์ตะคอดกลับ ทนไม่ไหวแล้วกับเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้น ดวงตาแดงก่ำ ร่างสูงชาดิก นี่มันเกิดอะไรขึ้น.....

 

 

 

 

 

 

"คุณพ่อ!"ฟางอุทานเมือเห็นน้ำตาของบิดา

 

 

 

"ว่าไงลูก"

 

 

 

"พ่อร้องไห้ทำไหมค่ะ" คุณะานินตกใจที่ลูกสาวเห็น

 

 

 

 

"พ่อแค่คิดถึงแม่ของหนูนะ"

 

 

 

 

"คุณพ่อขาา..." ฟางโผเข้ากอดร่างบิดาแน่น

 

 

 

 

 

 

"หนูได้ติดต่อกับแม่บ้างหรือเปล่า" ฟางส่ายหัว ท่านพยักหน้ารับรู้ แพรดาว กลับมาบ้านอีกครั้งเพื่อที่จะพาบุตรสาวไปอยู่ด้วยแต่เธอไม่ได้มาคนเดียว....

 

 

 

 

"นี่เธอกล้ากลับมาที่นี่พร้อมกับชุ้เธออย่างงั้นหรอ นังเพศยา!"

 

 

 

 

 

"ฉันมาขอเอายัยฟางไปอยู่ด้วย ฉันขอร้องล่ะยัยฟางเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดของยัยฟางคืนให้ฉันเถอะ" แพรดาวเอ่ยทั้งน้ำตา

 

 

 

 

"ไม่ได้ ยัยฟางคือลูกของฉัน ออกไปจากบ้านฉันแล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก ไป๊" แพรดาวทรุดลงกับพื้น ชายหนุ่มที่มาด้วยทนไม่ไหว ชกหน้าคุณธานิน ฟางรีบวิ่งเข้ามาดูบิดา

 

 

 

 

"ลูกฟาง...."

 

 

 

 

 

"มึงกล้าดีที่มาต่อยกรูถึงบ้าน ออกไปเดี๋ยวนี้ ออกไป"

 

 

 

 

"พ่อค่ะ..." ฟางเอ่ยสะอึดสะอื้น

 

 

 

 

 

"ไม่ต้องพูดอะไรแล้วฟาง ลูกดูนั้นผู้ชายที่ประคองแม่หนูนั้นมันเป็นชุ้กัน มันหักหลังพ่อ"

 

 

 

 

 

"มันจะมากเกินไปนะคุณธานิน นี่พี่พล พี่ชายของฉันไม่ใช้ชู้อย่างที่คุณเข้าใจ ฟางไปอยุ่กับแม่นะลุก"

 

 

 

 

 

"ไม่ต้อง ยัยฟางจะต้องอยู่ที่นี่ พวกแกออกไปจากบ้านฉัน เดี๋ยวนี้ไป"

 

 

 

 

 

"ไม่.. แม่ขาาา" ร่างเล็กจะวิ่งเข้าหาแต่ผู้เป็นบิดารั้งไว้ ฟางดิ้นรนหนีออกจากอ้อมกอด เธอมองมารดาที่โดนลูกน้องพ่อลากออกไป หลังจากวันนั้นแม่ก็ไม่ติดต่อมาอีกเลย เป็นวันที่สายเกินไปจริงๆๆ

 

 

 

"พ่อจะตามหาแม่ให้หนูเองนะฟาง"

 

 

 

"ขอบคุณค่ะคุณพ่อ"

 

 

 

 

 

"เธอรู้ใช่ไหมที่ฉันนัดเธอออกมา เฟย์" ป๊อบปี้เปิดฉากทันที่ที่พบหน้าญาติสาวเฟย์กลืนน้ำลายอึกใหญ่

 

 

 

 

"อือ พอรู้"

 

 

 

"งั้นเล่ามา มันเป็นใคร ตอนนี้มันอยู่ที่ไหน เป็นลูกหลานใคร"ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเหี้ยม

 

 

 

อีกมุมหนึ่งของห้างสรรพสินค้า

 

 

"หวัดดีค่ะน้องฟาง วันนี้รับอะไรดีค่ะ" พนักงานร้านถามไถ่เพราะคุ้นเคยกันดี

 

 

 

 

"อยากได้พวกอุปกรณ์ทำเค้กนะค่ะ"

 

 

 

 

"เชิญทางนี้ค่ะ" หลังจากจัดการซื้อของเรียบร้อย ร่างบางเดินออกจากไปยังลิฟท์เพื่อนที่จะกลับบ้าน

 

 

 

 

"ฉันหวังว่าแกจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ " ฟางเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆหยฺงสาวที่ยืนคุยกับชายหนุ่มร่างสูง

 

 

 

 

"ฉันรู้อย่างไงแก้วก็คือเพื่อนรักของฉัน"

 

 

 

"ขอบใจมาก"

 

 

 

 

"ไปล่ะ"เมื่อธุระหมดเฟย์ก็เดินแยกออกมาทันที

 

ฟางเหล่มองผู้ชายข้างๆตัวบ่อยครั้งเพราะรู้สึกคุ้นตาอย่างประหลาด คนถูกแอบมองรู้สึกไม่ชอบใจจะกระทั้งลิฟท์เปิดออก  ฟางยังยืนนิ่งภาวนาให้เขาหันมา

 

 

 

"คุณ จะไปไหม" ป๊อบปี้ไม่สบอารมเมื่อหญิงสาวตรงหน้าไม่ขยับ

 

 

 

"ม่ะ.. ไม่ค่ะ" ฟางรีบส่ายหัวปฎิเสษ

 

 

 

"เอ้า ประหลาดคน" เขาส่ายหัวพลางกดปิดลิฟท์ ฟางค่อยๆเงยหน้ามองเมื่อลิฟท์เคลื่อนตัวออกไป เธอเจ็บปวดหัวใจเมื่อเขาจำเธอไม่ได้ ไม่ว่าจะตอนไหนเขาก็ไม่เคยเห็นเธอในสายตา

 

 

 

 

"พี่ป๊อบ....."

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

มาแล้วจร้า ติชมเม้นต์โหวตให้ด้วยน่าา

เรื่องนี้ใครชอบดราม่ารับรองไม่ผิดหวัง อ่านกันเยอะๆเม้นต์เยอะๆติชมบ่อยๆน่าาาา