ร้อยเล่ห์หัวใจรัก

 

 

 

"กริ๊ดดดดดดดดดดดดด........"เสียงกรีดร้องของคนบนบ้านทำให้คนข้างล่างต่างตกอกตกใจกัน

ทั้งหมดรีบรุกไปที่ห้องบุตรสาวคนรองทันที ภาพที่เห็นทำให้ทั้งหมดต่างยืนอึ้ง ข้อมือที่มีเลือดไหลแดงฉานไปทั่วห้อง

 

 

 

 

 

"ไปเตรียมรถ!" คนใช้ต่างพากันวิ่งทำตามคำสั่ง ภูมินทร์เดินเข้าไปบุตรสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของผู้เป็นภรรยา

 

 

 

"พี่ภูมิ ลูกจะเป็นไรไหมค่ะ"ดาราวดีเอ่ยถามสามีทั้งน้ำตา ภูมินทร์ก้มมองดวงหน้าของบุตรสาวอย่างพูดไม่ออก

 

 

 

ที่โรงพยาบาล ดาราวดีร้องไห้ในขณะที่เดินวนไปวนมา ดาราวดีแทบทรุดยามนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมา

 

 

 

 

"ฮือๆๆๆ พี่ภูมิ "ภูมินทร์เข้ามาโอบกอดภรรยาไว้

 

 

 

 

"ไม่ต้องร้องนะดาลูกต้องปลอยภัย เชื่อพี่สิ" ปากเอ่ยปลอบภรรยาแต่ในใจกลับร่ำร้องร้าวจะขาดใจ

 

 

 

 

"ญาติคุณจริญญาใช่ไหมค่ะ?"

 

 

 

 

 

 

 

 

ปารีส

 

ติ๊ดดดดดดดดดดด

เสียงโทรศัพท์ปลุกให้ร่างหนาที่นอนพักผ่อนลืมตาขึ้น ดวงตาคมมองโทรศัพท์ในมือพลางถอนหายใจ

 

 

 

 

"ไอ้ป๊อบ มึงทำไมรับสายจังว่ะ"น้ำเสียงของเพื่อนสนิทคนเดียวดูร้อนรน

 

 

 

 

 

"ที่บ้านมึงให้โทรศัพท์มาตอนตีสี่หรือไง มึงมีอะไรของมึงไอ้เขื่อน" เปลือกตาทั้งสองปิดลงก่อนจะค่อยๆนอนลงขณะมือกำลังกำมือถือแน่น

 

 

 

 

"บ้านมึงติดต่อมาบ้างป่ะ"

 

 

"ทำไมบ้านกูมีไร"

 

 

 

"เออ....."

 

 

 

 

"ถ้ามึงไม่พูด มึงตาย..." ภานุ จิระคุณบุตรชายคนโตลุกจากที่นอนมายังหน้าคอมมือซ้ายกำมือถือแน่น มือขวาหันมาเปิดคอมตามที่เพื่อนบอก

 

 

 

"มึงก็พูดมาสิว่ะทำไมต้องให้กูมาเปิดคอมด้วย"

 

 

 

 

"เรื่องบางเรื่องก็พูดยากว่ะ มึงดูเองล่ะกัน แค่นี้นะ ถ้าสงสัยอะไรก็โทรหาที่บ้านมึงเองล่ะกัน แต่มึงจำไว้อีกอย่างว่ากูอยู่ข้างมึง"ภานุงุนงงกับประโยคคำสั้งของเพื่อน ก่อนจะรีบคลิกเมาส์เปิดดูไฟล์ที่แนบมา

 

 

 

 

 

" อะไรของมันว่ะ " เสียงห้วนบนกับตัวเอง ภายในจอเหมือนโดนตั้งกล้องถ่ายอะไรไว้

 

 

 

 

"ไอ้ห่าเขื่อน ส่งหนังโป๊มาให้อีกล่ะ ถ้าไม่เด็ดนะมึง" ปากบ่นเพื่อนแต่ตากลับจ้องมองลุ้นระทึก

 

 

 

"ช้าโว้ยยย" คนรอดูชักหงุดหงิด ก่อนจะคลิกเมาส์เพื่อเร่งเวลา แต่.. มือที่กุมเมาส์กับสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ร่างหนาชานิ่งฝ่ามือกำหมัดแน่น ดวงตาคทดุเครียดขรึมเมื่อเห็นหญิงสาวในคริป

  ภาพหญิงสาวหน้าสะสวยที่กำลังร่วมรักกันนั้นมันไม่มีอะไรพิเศษเลยมันออกจะธรรมดากว่าคริปที่เพื่อนๆเคยส่งมาให้ ภานุแทบสิ้นสติช็อกจนขยับทำอะไรไม่ได้ ความรู้สึกจะตายเป็นแบบนี้นี่เอง

  เมาส์อันเล็กถูกกำบีบจนแหลก เขาจะไม่ทุรนทุรานเลยถ้าคนในคริปไม่ใช่ จริญญา จิระคุณ น้องสาวร่วมสายโลหิตเดียวกันของเขา!!

 

 

 

"เอ่อ.. คือตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลยค่ะคุณป๊อบปี้" สาวใช้ตอบด้วยสีหน้าซีดเซียว

 

 

 

 

"ฉันต้องการคุยกับใครสักคนตอนนี้ ให้ใครก็ได้ที่เป็นเจ้านายเธอ"

 

 

 

"เอ่อ.. คือ"

 

 

 

 

"เดี๋ยวนี้โว้ยยยยยย ไม่เข้าใจหรือไง"

 

 

 

 

"ค่ะๆๆๆ คุณโปว์มาพอดี" สาวใช้เสียงสั่นตัวสั่น เธอยื่นโทรศัพท์ให้ เมลดาลูกสาวคนเล็กของบ้าน

 

 

 

"ค่ะ"

 

 

 

 

"คนที่บ้านหายไปไหนหมด พี่โทรหาใครไม่มีใครรับเลย"

 

 

 

"พวกท่านไปโรงพยาบาลค่ะ "เมลดาตอบเสียงเรียบๆ

 

 

 

"ไปทำไหมใครเป็นอะไร แก้วไปไหน? พี่อยากคุยกับแก้ว"

 

 

 

 

 

"พี่แก้วอีกแล้ว น่าเบื่อ ใครๆก็เรียกหาแต่พี่แก้วๆๆ น้องสาวของพี่ทำเรื่องงามหน้าไปทั่วรู้หรือเปล่าค่ะ "

 

 

 

 

"หุบปากนะยัยโปว์ แกไม่มีสิทธิ์ว่าพี่สาวในไส้ของแก "ภานุตวาดลั่น  เมลดากลัวน้ำเสียงของภานุจนตัวสั่น

 

 

 

 

"พี่บอกเดี่ยวนี้ไง "

 

 

 

 

"พี่ป๊อบก็ดีแต่สั่ง จะให้โปว์เดินเอามือถือไปให้พี่แก้วที่โรงพยาบาลไมล่ะค่ะ"

 

 

 

 

 

"ทำไมต้องโรงพยาบาล แก้วเป็นอะไร"

 

 

 

 

""พี่แก้วเป็นบ้าค่ะกรีดข้อมือตัวเองมื้อเช้า พ่อแม่เลยต้องพาไปโรงพยาบาล

 

 

 

 

"ยัยโบว์!"

 

 

 

น้ำเสียงนี้ไม่ใช่ของคนใสสายแต่เป็นเสียงของย่าแท้ๆของหลานๆจิระคุณ ท่านตีหน้ายักษ์ใส่หลานคนเล็กก่อนจะคว้าเอามือถือมาคุยแทน

 

 

 

"ป๊อบปี้นี่ย่าเองนะลูก"

 

 

 

"คุณย่า เกิดอะไรขึ้นครับ ไอ้คริปตลกนั้นมันคืออะไรครับ ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้" ท่านร้องไห้กับปลายสายก่อนจะตัดสินใจเล่าให้หลานชายคนโตฟัง

 

 

 

"ผมจะกลับไทยตอนนี้"

 

 

 

"อย่านะตาป๊อบ อย่ากลับมา อีกปีเดียวหฟลานก่อนจะจบแล้ว"

 

 

 

 

"ไม่ครับน้องผมกำลังมีปัญหา ผมทิ้งน้องไม่ได้ ผมต้องกลับ"

 

 

 

 

"ย่าขอล่ะตาป๊อบ พ่อแกห้ามทุกคนบอกเรื่องนี้กับแก"

 

 

 

"ทำไมพ่อต้องห้ามครับ น้องเจ็บผมก็เจ็บเหมือนกัน" คุณรินดาสะอื้นฮักจะเป็นลม สองคนนี้รักและผูกพันกันมาก ถ้าใครเจ็บอีกคนจะเจ็บเหมือนกัน

 

 

 

"ตายล่ะคุณ ตาป๊อบกำลังจะมาหรือค่ะ" ดาราวดีตกใจเมื่อรู้ว่าบุตรชายคนโตจะกลับมา

 

 

 

 

"เดี๋ยวผมจักการเอง"ภูมินทร์เอ่ยบอก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์หาพี่ชายแท้ๆๆ

 

 

 

"พี่คิน พี่ต้องช่วยผม"

 

 

 

 

ทางด้านภานุหลังจากวางสายก็เตรียมแพ็คกระเป๋า จู่ๆโทรศัพท์ในห้องก็ดังขึ้น

 

 

 

 

"ป๊อบนี้ลุงเอง"

 

ภานุใจแปวเมื่อรู้ว่าปลายสายเป็นใคร

 

 

"ผมจะกลับครับ"

 

 

 

 

"ลุงยังไม่ทันพูดเลยนะ"

 

ลุงหมอภาคินนึกขำหลานชายที่รู้ทัน

 

 

 

"ลุงคินผมจะกลับไปดูน้อง ผมเป็นห่วงน้อง"

 

 

 

 

"ได้ลุงให้กลับ" ภานุหายใจโล่ง

 

 

"แต่แกต้องเรียนให้จบค่อยกลับมา"

 

 

"โธ่ลุงครับ"

 

 

 

 

 

"ถ้าแกกลับมาแกจะช่วยอะไรได้ ให้คนทางนี้จัดการเองดีกว่า ส่วนแกเรียนจบค่อยกลับมา ถ้าแกวู่วาวแบบนี้คนที่จะเสียใจที่สุดคือแม่ดาของแก แค่นี้แม่ดาของแกยังช้ำใจไม่พอหรอ"

ภานุนึกถึงมารดาที่เป็นเหมือนส่วนรวมของครอบครัว แม่ที่มีแต่คอยให้กำลังใจทุกคนเป็นเหมือนน้ำเย็นที่คอยปลอบใจคนในครอบครัว

 

 

 

 

 

"มันเป็นใคร"

 

 

 

 

 

"ลุงไม่แน่ใจ เรากำลังสืบ"

 

 

 

 

 

"ลุงคิจำคำผมไว้นะครับ เมื่อใดที่เท้าคู่นี้เหยียบลงพื้นแผ่นดินไทยไอ้ชั่วนั้นไม่ได้ตายดีแน่ ผมขอสาบาน!!"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เปิดเรื่องใหม่ไว้รอ เรื่องนี้ดาม่าจัดเต็ม เห็นคนชอบแนวนี้เยอะ555

เม้นต์ดหวตให้กำลังกันด้วยน่าาา