Hello soul mate

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ เฟย์มีอะไรอยากจะบอกพี่มั้ย”โทโมะถามเมื่อถูกเฟย์ลากออกมานอกร้านจนลับตาผู้คน

 

 

 

 

“ฮือ พี่โทโมะ พี่ขอโทษน้าที่จูบพี่เมื่อกี้อ่า”เมื่อลับตาคนเฟย์รีบยกมือไหว์โทโมะ

 

 

 

 

 

“เอ่อ ครับ ไม่เป็นไรครับ แต่เฟย์บอกพี่มาหน่อยได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น”โทโมะไม่ถือวาและถามเฟย์

 

 

 

 

 

“คืองี้พี่โทโมะ ผู้ชายคนนั้นคือแฟนเก่าเฟย์เอง เราทะเลาะกันแล้วเลิกกัน ส่วนที่แว้ดๆนั่นก็คู่ควงคน

ใหม่ของเขื่อนอ่ะ ที่เฟย์ทำไปเมื่อกี้เพราะเฟย์อยากจะตอกหน้ากลับใส่ไอ้แฟนเก่าเฮงซวยนั่น

เท่านั้นเองนะ”เฟย์พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้นิเอง”แก้วโผล่ออกมาหลังจากแอบฟังอยู่นาน

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอ มาแอบอะไรตรงนี้ แล้วนี่รู้มั้ยว่าการแอบฟังคนอื่นคุยกันมันเสียมารยาทมากนะ”โทโมะบ่น

แก้วยาวเหยียด

 

 

 

 

 

 

“อย่าบ่นเป็นลุงหน่อยเลย เมื่อกี้มันบังเอิญมาได้ยินหรอกย่ะ”แก้วรีบย้อน

 

 

 

 

 

“แต่ทีหน้าทีหลังก็อย่าทำเข้าใจมั้ย มันดูไม่ดี”โทโมะยังบ่นแก้วไม่เลิก

 

 

 

 

 

“เอ่อ พวกพี่เลิกทะเลาะกันเถอะค่ะ เฟย์ว่าเดี๋ยวเฟย์ก็กลับแล้ว เดี๋ยวเฟย์จะโทรให้รุ่นพี่มารับนะคะ

พวกพี่ไปสนุกกันต่อด้านในเถอะค่ะ”เฟย์พูดแล้วกดโทรศัพท์โทรออกมาจงเบ

 

 

 

 

 

 

 

“ได้ไงล่ะเฟย์ขืนพี่เข้าไปด้านในโดยไม่มีเรานะ พวกนั้นได้สงสัยแย่ เอางี้พี่ว่าพี่จะแยกกลับบ้านแล้ว

เหมือนกัน”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

“นี่ได้ไงให้ชั้นกลับเข้าไปข้างในคนเดียวได้ไง นายน่ะทำให้ชั้นต้องออกมาตามนาย นายอ่ะเลี้ยง

ก๋วยเตี๋ยวชั้นเลย ชั้นหิว”แก้วโวยวายก่อนจะรีบพูด

 

 

 

 

 

 

“ยัยงก ตลอดเลยนะ”โทโมะส่ายหน้าแต่ก็ยอมให้แก้วดึงไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชอบนักใช่มั้ย ได้ เกลียดกันไปเลยก็ได้”เฟย์นึกถึงเขื่อนที่จับผิดตัวเอง ที่ไม่สนใจเธอเลยสักนิดก็

น้อยใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เมื่อไหร่จะเสร็จเนี่ย”ฟางถามเมื่อเห็นป๊อปปี้และแคทเดินไปโต๊ะโน้นที โต๊ะนี้ที

 

 

 

 

“นี่ถ้าง่วงมากก็กลับไปก่อนดิ ชั้นน่ะกลับดึก”ป๊อปปี้หันมาตอบฟาง

 

 

 

 

“ได้ไง พวกนั้นกลับกันไปหมดแล้ว ชั้นไม่มีเพื่อนกลับนิ”ฟางโวยวาย

 

 

 

 

 

“กิ๊กเด็กเธอไปแล้ว กลับไปด้วยกันดิ”ป๊อปปี้พูดอย่างไม่ใส่ใจฟาง มัวแต่สนแค่แคท

 

 

 

 

 

“เอ่อ ถ้าพี่สาวอยากกลับผมพากลับก็ได้ฮะ”ธามไทรีบพูดเมื่อกลับมาจากห้องน้ำแล้วได้ยินเข้า

 

 

 

 

 

“เห็นม้ะ มีราชรถหญ้าอ่อนมารอถึงที่จะกลับก็กลับไปดิ”ป๊อปปี้ที่รู้ว่าฟางต้องไปทำงานพรุ่งนี้เช้าก็ไล่

ฟางกลับ

 

 

 

 

 

“เออ กลับก็ได้”ฟางที่มองป๊อปปี้ไม่สนใจตัวเองเลยก็พูดแล้วเดินหนี นี่เธอเป็นผู้หญิงนะ ไม่สนใจ

กันเลยรึไง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่สาวอารมณ์บูดแบบนี้เพราะไม่อยากกลับกับผมสินะฮะ”ธามไทพูดเมื่อขับรถมากับฟาง

 

 

 

 

“เอ่อ พี่เปล่าซักหน่อย ฟางเกรงใจคุณธามเลยด้วยซ้ำที่มาเทียวรีบส่งพี่แบบนี้”ฟางรีบพูด

 

 

 

 

“แต่สิ่งที่ผมทำผมเต็มใจทำให้พี่นะครับ”ธามไทพูดแล้วสบตาฟางนิ่งด้วยความจริงใจ

 

 

 

 

“เอ่อ ฟางว่ามันคงไม่เหมาะนะคะ ฟางเป็นพนักงานของธนาคารของคุณ”ฟางรีบพูด

 

 

 

 

 

“แต่ผมเป็นพวกที่ตกหลุมรักแต่แรกเห็น ความรักมันจะไปมีเงื่อนไขอะไรอีกละครับ พี่ฟางครับผม

ชอบพี่นะ”ธามไทพูด

 

 

 

 

 

“เอ่อ ค่ะ ขอบคุณนะคะสำหรับความรู้สึกดีๆที่มีให้ฟาง”ฟางอึ้งไม่คิดว่าไทม์จะพูดจริงเพราะตลอด

เวลาเธอเข้าใจว่าธามไทแค่มาหยอด มาแซว

 

 

 

 

 

 

“ผมจริงจังนะพี่ฟาง ผมชอบพี่ตั้งแต่แรกเห็นพี่ให้โอกาสผมหน่อยได้มั้ย ให้โอกาสผม”ธามไทพูด

 

 

 

 

 

“เอ่อ ก็ได้ค่ะ”ฟางนิ่งคิดถึงภาพที่ป๊อปปี้เคยใช้เพลงที่สัญญาว่าจะเป็นเพลงของเธอและเขาไปร้อง

ให้คนอื่นก็ตกลง

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่ให้โอกาสคนอย่างผม”ธามไทยิ้มอย่างดีใจกับคำตอบของฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อิ่มจังตังค์อยู่ครบ”แก้วเดินเปิดประตูบ้านเข้ามาพร้อมโทโมะก็พูดแล้วลูบท้องตัวเอง

 

 

 

“แหม กินไปตั้ง4ชามไม่อิ่มก็บ้าแล้ว คนอะไรตัวเล็กนิดเดียวกินจุชะมัด”โทโมะบ่นไล่หลัง

 

 

 

 

“นี่ เพราะว่าชั้นน่ะต้องดูซีรี่ย์โต้รุ่งต่างหากล่ะ นายน่ะจะไปเข้าใจอะไร”แก้วรีบพูด

 

 

 

 

 

“นี่ถามจริงเถอะไม่คิดจะหางานบ้างรึไงเธอน่ะ”โทโมะนิ่งสักพักแล้วถาม

 

 

 

 

“ก็บอกแล้วไงว่าชั้นยังหาแนวไม่ได้ ชั้นไม่อยากเป็นมนุษย์เงินเดินนะ”แก้วรีบว่า

 

 

 

 

“เอางี้ม้ะ หน้าตาเธอก็จัดว่าโอ ผิวก็ขาวสวย สูงยาวเข่าดี ด้วย”โทโมะเดินวนรอบๆแก้วแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“นี่นายจะทำอะไร นี่ชั้นไม่มีงานทำแต่ชั้นไม่ขายตัวนะยะ”แก้วรีบปิดสัดส่วนตัวเองแล้วว่า

 

 

 

 

 

“ยัยบ้า เห็นหน้าชั้นเป็นพวกหื่นโรคจิตรึไง เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ถ้าเธอยังว่างแบบนี้ชั้นจองตัวเธอหน่อย

ละกัน งั้นตกลง พรุ่งนี้9โมงเช้าเจอกันตรงนี้นะ”โทโมะพูดรัวๆจบรวดเร็วแล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน

ตัวเองอย่างรวดเร็ว

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรของอีตานี่ ยังไม่ทันจะตกลงเลย”แก้วเกาหัวก่อนจะเดินขึ้นบ้านไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้า วิ่งๆ เดี๋ยวก็จะกลิ้งเป็นแม่หมูแน่ๆ”ป๊อปปี้ที่ตื่นมาเจอฟางที่กุลีกุจอไปทำงาน

 

 

 

“นี่ทำงานกลับมาดึกไม่ใช่หรอ กลับขึ้นไปนอนดีกว่ามากัดจิกคนอื่นแบบนี้นะ”ฟางหันขวับมาว่า

 

 

 

 

 

“โอ้โห จำได้ด้วยว่าเมื่อคืนชั้นทำงานกลับมาดึก เห้อ คิดถึงสมัยเรียนเนาะที่ชั้นทำโปรเจคที่คณะ

ดึกดื่นละก็มีป้าแว่นคนนึงต้องเทียวส่งน้ำส่งข้าวให้ตลอด”ป๊อปปี้เดินเข้าไปใกล้แล้วพูดถึงอดีตที่ต้อง

ทำโปรเจคที่คณะไม่ได้ออกมาเจอฟาง ฟางเลยต้องแวะไปคณะแล้วซื้อน้ำ ซื้อข้าวมาให้และดูแลไม่

ห่าง

 

 

 

 

 

 

“เหอะ นั่นน่ะชั้นจำเป็นต้องทำล่ะน่า เพราะตอนนั้นนายยังได้ชื่อว่าเป็นแฟนชั้น ขั้นต้องดูแลดี”ฟาง

เชิดแล้วพูด

 

 

 

 

 

“อ๋อ นี่จะบอกว่าตัวเองมีดีใครได้เป็นแฟนก็จะกินดีอยู่ดีว่างั้น มิน่าล่ะ เหนียงบานเชียว”ป๊อปปี้แซว

 

 

 

 

 

 

บั่ก

 

 

 

 

 

 

“นี่ ใครอ้วนยะ นายมันปากเสียที่สุดเลย ชั้นคิดดีละล่ะที่เลิกกับนาย ผู้ชายปากเสียง”ฟางซัดกลาง

หลังป๊อปปี้แล้วว่า

 

 

 

 

 

 

“ยัยผู้หญิงมือหนัก”ป๊อปปี้รีบว่า

 

 

 

 

“ไอ้คนไม่เอาไหน”ฟางไม่ยอมย้อนว่าป๊อปปี้ต่อ

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ พี่ฟางผมมารับแล้วครับ”ธามไทเดินเข้ามาในบ้านเห็นฟางกับป๊อปปี้เถียงกันก็พูด

 

 

 

 

 

“โอ้โห มารับกันทุกวันๆแบบนี้มีแววได้ลงจากคานแล้วล่ะเธอน่ะ”ป๊อปปี้ยังแซวไม่เลิก

 

 

 

 

 

 

“ชั้นจะลงจากคานไม่ลงเนี่ยก็เรื่องของชั้น ไปหาคุณแคทขาคนสวยเลยไป๊”ฟางหงุดหงิดแล้วเดินหนี

ไป

 

 

 

 

 

 

“แน่นอน ไปหาอยู่แล้ว เธอไม่ต้องมาบอกหรอก”ป๊อปปี้ตะโกนไล่หลังไปเมื่อฟางและธามไทออก

ไปแล้วป๊อปปี้ก็ล้วงสร้อยคอที่เขาแอบใส่เอาไว้แกะร็อกเก็ตอันหนึ่งที่มีแหวนคู่ของผู้หญิงผู้ชาย2วง

ออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำอะไรน่ะป๊อป นี่เมื่อกี้ฟางเจอ อจ.ที่สอนป๊อป เค้าบอกให้ป๊อปเอาแบบมาแก้ แก้แบบรึยัง”ฟางที่

แวะมาหาป๊อปปี้ที่คอนโดตอนเย็นก็พูดเมื่อเห็นป๊อปปี้ดีดกีต้าร์ในห้อง

 

 

 

 

 

“จำเป็นด้วยหรอ อาจารย์แกบอกเองนิว่าป๊อปไปลอกแบบงานโมเดลลูกรักแก แล้วตัดFป๊อปไปแล้ว

นิ”ป๊อปปี้พูดอย่างไม่ใส่ใจเพราะตอนที่ส่งแบบ นั้นดันไปซ้ำกับของพิชชี่ เด็กที่เป็นลูกรักของ

อาจารย์ เลยโดนตัดFไป

 

 

 

 

 

“ก็อาจารย์บอกว่าของป๊อปไปเหมือนของเค้า ป๊อปป๊อปลอกงานพิชจริงหรอ”ฟางถาม

 

 

 

 

 

“นี่ฟางก็เชื่อหรอว่าป๊อปลอกงานพิช ทั้งๆที่ฟางเองก็อยู่กับป๊อปนะ”ป๊อปปี้มองฟางอย่างน้อยใจ

 

 

 

 

 

“ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ก่อนส่งโปรเจค เห็นป๊อปรับงานเขียนแบบให้ร้านโน่นร้านนี่เยอะไปหมด บางทีป๊อ

ปอาจจะทำไม่ทันแล้วแอบเห็นแบบของพิชเลยลอกมาก็ได้”ฟางพูดเพราะตอนที่ป๊อปปี้มัวแต่สนใจ

งานที่รับมาแต่ไม่สนใจโปรเจคตัวเองเลย

 

 

 

 

 

 

“เออ อยากจะไม่เชื่อป๊อปก็ตามใจ ป๊อปทำของป๊อปเอง และป๊อปไม่ผิดป๊อปไม่ไปแก้F”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“แต่ถ้าไม่แก้ป๊อปก็จะไม่จบนะ นี่มันตัวสุดท้ายแล้วด้วย เราสัญญากันแล้วไม่ใช่หรอว่าถ้าเรียนจบเรา

จะไปอิตาลีด้วยกันน่ะ ไปแก้Fเถอะนะจะได้จบๆ”ฟางรีบไปอ้อนป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“อ่านปากป๊อปอีกครั้งนะว่าไม่แก้ ป๊อปจะไม่ยอมกับคนที่แกล้งป๊อป โกงป๊อปหรอก ต่อจะให้เรียน

เป็นพี่ปี7ปี8ป๊อปก็ยอม”ป๊อปปี้ปี้พูด

 

 

 

 

“แต่ป๊อปสัญญากับแม่ฟางแล้วนะว่าจะจบ4ปี ถ้าป๊อปไม่จบแล้วป๊อปจะทำงานอะไร”ฟางพูด

 

 

 

 

 

“ก็ไม่ต้องทำ อยู่แบบนี้ก็ดีจะตายไม่ต้องไปแข่งกับใคร เรียน เล่นกีต้าร์ ไปหาเพื่อน กลับบ้านกิน

ข้าวกับแม่”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“ที่ป๊อปพูดมา ทำไมมันไม่มีที่ของฟางเลยล่ะ แล้วฟางยืนอยู่ตรงไหนหรอ”ฟางนิ่งก่อนจะพูด

 

 

 

 

 

“ฟางก็เป็นไปฟางอยู่ตรงนี้ อย่าดราม่าได้ป่ะ นี่หิวใช่ม้ะเดี๋ยวกินก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอยกัน”ป๊อปปี้

มองฟางแล้วส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะชวนฟางไปข้างนอกแต่ฟางสะบัดมือที่เกาะไหล่ตัวเองออก

 

 

 

 

 

 

“ทำไมป๊อปถึงทำอะไรไม่นึกถึงอนาคตตัวเองแบบนี้ ไหนสัญญากับพ่อแม่ฟางแล้วไงว่าจะจบหางาน

ทำดีๆแล้วมาขอฟาง นี่อะไรแค่เจอปัญหาแค่นี้ Fยังไม่ไปแก้ เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้”ฟางเริ่ม

ระเบิดอารมณ์ออกมา

 

 

 

 

 

 

“ก็อีแค่Fฟางจะมาจริงจังอะไรนักหนา จะขออ่ะไปขอแน่แต่รอก่อนดิ จะคิดมากอะไรเนี่ย”ป๊อปปี้เอง

ก็เริ่มหงุดหงิดจากเรื่องที่คณะแล้วมาเจอฟางที่เอาแต่ใจก็เริ่มหงุดหงิด

 

 

 

 

 

 

“ถ้าฟางไม่คิดมากเรื่องแค่นี้ เราจะคบเป็นทำไม เพราะเรื่องง่ายๆแค่นี้ป๊อปยังทำไมได้เลย ฟางทน

มาหลายครั้งแล้วนะ ป๊อป ฟางว่าเราเลิกกัเนเถอะ”ฟางพูดก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องของป๊อปปี้ทันที

ทิ้งให้ป๊อปปี้ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้นก่อนจะล้วงไปในกระเป๋ากางเกงที่มีแหวนคู่2วงที่เขาอุตส่าห์ทำงานรับ

เขียนแบบข้างนอกซื้อให้ฟางออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นอะไรหรอครับพี่ฟาง นั่งเหม่อตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”ธามไทถามเมื่อเห็นฟางเหม่อตั้งแต่เมื่อออกบ้าน

มาไม่พูดจากับใคร

 

 

 

 

“ธามพี่ถามอะไรหน่อยสิ ถ้าผู้หญิงผู้ชายเป็นแฟนกัน นี่เค้าคบกันเล่นๆรึว่าจริงจังไปถึงแต่งาน

ล่ะ”ฟางถาม

 

 

 

 

 

“คนเราถ้าคบกันเป็นแฟนแล้วคบมาหลายปีแบบไปมาหาครอบครัวที่บ้านกันจนแน่ใจว่าคนนี้ล่ะที่จะ

แต่งงานด้วยใครๆเค้าก็คิดสิครับ”ธามไทตอบ

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่4ปีมันไม่มีความหมายอะไรเลยหรอ”ฟางพูดเพราะถึงแม้เธอกับป๊อปปี้จะเลิกกันนานแล้ว แต่มา

ลองนึกๆดู เธอกับป๊อปปี้คบกันตั้งแต่ปี1จนจะเรียนจบ ไปมาที่บ้านเธอกับเขาจนพ่อแม่ฝากให้ดูแล

กันและกัน แต่สุดท้ายต้องเลิกกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ฟางมีอะไรรึเปล่าครับ ถ้าคิดว่าผมไม่จริงจังบอกเลยนะครับ ถึงผมจะเด็กกว่าแต่ผมรักใครรักจริงนะ

ครับนี่ยอมข้ามรุ่นจีบคนอายุเยอะกว่าเลยนะ”ธามไทพูด

 

 

 

 

“แหม มาจีบคนแก่กว่าแบบนี้ไม่กลัวเพื่อนแซวหรอ”ฟางแกล้งแหย่ถาม

 

 

 

 

 

 

“ไม่ครับ เพราะผมเชื่อว่า ความรักน่ะมันไม่สามารถกำหนดว่าต้องรักกับคนนั้นคนนี้ได้ มันเกิดขึ้นจาก

ความรู้สึกคน2คน จะแก่กว่า อ่อนกว่าไม่สำคัญ แค่ใจเรารักกันก็พอฮะ”ธามไทตอบแล้วหันไปยิ้มให้

ฟาง ทำให้ฟางเผลอยิ้มตามออกมา

 

 

 

 

 

 

เอาล่ะสิ ธามจีบฟางจริงจัง ฟางก็ตกลงด้วย แต่ป๊อปยังเก็บแหวนคู่ไว้อยู่

 

 

 

ชงแก้วโทโมะขนาดนี้ล่ะ ตอนหน้ามีแน่นอนมุมมุ้งมิ้งคู่นี้

 

 

เรื่องวุ่นวายหน่อยช่วงแรก เดี๋ยวไปกลางๆก็ลงตัวละล่ะ5555