Hello soul mate

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เท่าที่หมอตรวจดูอาการคนไข้ดูแล้วนะครับ สงสัยผลกระทบจากการถูกรถชนทำให้คนไข้มีอาการ
ความจำเสื่อมชั่วคราว”หมอที่เข้าไปตรวจดูอาการของป๊อปปี้ออกมาพูดกับทุกคนนอกห้อง
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วแบบนี้ ป๊อปปี้จะมีโอกาสหายมั้ยคะ”ฟางรีบถามอาการจากหมอทันที
 
 
 
 
 
 
 
“มีครับ แต่ทางญาติคนไข้ต้องช่วยรื้อฟื้นความจำให้คนไข้ด้วยนะครับ แล้วถ้ามีอะไรก็กดออดในห้อง
เรียกหมอนะครับ หมอขอตัว”หมอพูดก่อนทุกคนจะเดินเข้ามาในห้อง
 
 
 
 
 
 
 
“นี่แกไม่ได้แกล้งพวกเราจริงๆใช่มั้ยวะป๊อป”โทโมะเดินมาข้างๆป๊อปปี้แล้วถาม
 
 
 
 
 
 
“ครับ เอ่อ พวกคุณคือใครหรอครับ”ป๊อปปี้ถาม
 
 
 
 
 
 
“แกน่ะชื่อป๊อปปี้ส่วนชั้นชื่อโทโมะเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กแก นี่พ่อแก แม่แก แกน่ะมีน้องชายคน
นึงชื่อไปป์ แต่ตอนนี้ไอ้ไปป์ติดเรียนอยู่ ไงพอจำได้มั้ย”โทโมะพูดแล้วไล่แนะนำให้ป๊อปปี้รู้จัก
 
 
 
 
 
 
 
 
“ส่วนชั้นชื่อแก้วนะ เราเป็นเพื่อนกันตอนที่ป๊อปปี้ออกจากบ้านไปเช่าบ้านลุงช้างอยู่นะ”แก้วพูด
ป๊อปปี้พยักหน้าช้าๆ
 
 
 
 
 
 
 
“แล้ว คุณเป็นใครหรอครับ”ป๊อปปี้ชี้ไปที่ฟางที่ยืนข้างแก้วทำให้ฟางรู้สึกเจ็บที่ป๊อปปี้จำไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
“นี่น่ะหนูฟางไงป๊อป เป็นแฟนของป๊อปตั้งแต่สมัยเรียนจนตอนนี้เลยนะ ป๊อปลองนึกดีๆดูสิ เผื่อจะจำ
ได้”แม่ป๊อปปี้พูด ป๊อปปี้สบตาฟางแล้วลองหลับตา ภาพที่ป๊อปปี้เล่นกีต้าร์สมัยเรียนกับใครคนหนึ่ง
แต่มันดูช่างเลือนรางตรงที่หน้าผู้หญิงคนนั้น ป๊อปปี้หัวเราะ ยิ้ม และกอดกับผู้หญิงคนนั้นแต่คิดไม่
ออกว่าเป็นใคร
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ะ”ป๊อปปี้กุมขมับเมื่อยิ่งคิดเท่าไหร่ก็ยิ่งปวดหัว
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้”ฟางตกใจรีบไปประคองป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“ผมขอโทษนะ แต่ผมจำคุณไม่ได้เลยจริงๆ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะปล่อยมือฟางที่จับ ฟางอึ้ง ก่อนจะ
ค่อยๆถอยออกมาข้างนอก แล้วเดินไปที่สวนหย่อมในบริเวณโรงพยาบาล
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮึก ฮือๆ นี่คือผลจากที่ชั้นไล่นายใช่มั้ยป๊อป นายเลยจำชั้นไม่ได้”ฟางร้องไห้ด้วยความเสียใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ มาคอยแต่เอาใจชั้นที่นี่น่ะ งานการไม่มีทำรึยังไง”เสียงของแคทพูดขึ้นทำให้ฟางรีบปาดน้ำตา
แล้วหันไปเจอแคทที่นั่งในรถเข็นถูกกวินเข็นรถเข็นมาเดินเล่นที่สวนหย่อม
 
 
 
 
 
“มีครับ แต่ทำเสร็จแล้ว”กวินพูดแล้วยิ้มทำให้แคทรีบเบือนหน้าหนี
 
 
 
 
 
 
“เสร็จแล้วจะไปไหนก็ไปสิ ชั้นไม่ใช่เด็กนะที่จะมาเฝ้า24ชั่วโมงแบบนี้”แคทว่ากวิน
 
 
 
 
 
“เพราะว่าชั้นจะไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรไปอีกแล้วไงล่ะแคท ถึงแม้ชั้นจะเคยทำร้ายเธอมาก่อน แต่ที่
ชั้นทำมันไปก็เพราะว่าชั้นรักเธอนะ รักตั้งแต่แรกพบ”กวินสารภาพความในใจทำให้แคทอึ้ง
 
 
 
 
 
 
 
“ตอนนี้ชั้นยังไม่พร้อมที่จะรักใครจริงๆ ขอบใจนะกับความรู้สึกที่ดีของนาย”แคทพูดแล้วนึกถึงป๊อปปี้
และฟางที่หลอกเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นขอโทษแคท ที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอปิดใจไม่รักใครอีกแบบนี้”ฟางออกมาจากที่ซ่อนแล้วพูด
 
 
 
 
 
“เธอมาทำอะไรที่นี่”แคทตกใจมองหน้าฟาง
 
 
 
 
 
 
“ชั้นมาที่นี่เพราะว่าป๊อปปี้ถูกรถชนความจำเสื่อม มันคือผลกรรมที่ชั้นโกหกเธอแล้วล่ะแคท แคทชั้น
ขอโทษที่ทำให้เธอเป้นแบบนี้”ฟางพูดทำให้น้ำตาที่กลั้นอยู่ไหลออกมาอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
“ตายล่ะ ป๊อปปี้ความจำเสื่อม แล้วนี่จำไม่ได้แม้แต่เธอเลยหรอ”แคทตกใจรีบถาม
 
 
 
 
 
 
“จำไม่ได้แม้แต่น้อย แคทชั้นขอโทษฮือๆ”ฟางร้องไห้ขอโทษแคทอยู่ตรงนั้นก่อนจะเป็นลมไป
 
 
 
 
 
“ว้ายตายแล้ว กวิน นายอุ้มฟางไปหาหมอเร็ว”แคทตกใจรีบสั้งกวินอุ้มฟางไปหาหมอทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่แคทช่วยชั้นหรอ ขอบคุณมากนะแคท”ฟางลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่าแคทนั่งบนรถเข็นมองอยู่ข้างๆ
กวิน
 
 
 
 
 
“เธอท้องกับป๊อปปี้ใช่มั้ย”แคทถามอย่างจับผิด
 
 
 
 
 
“เอ่อ คือ”ฟางอึกอัก
 
 
 
 
 
 
“หมอที่มาตรวจเธอบอกว่าเธอกำลังตั้งท้อง เธอท้องกับป๊อปปี้ใช่มั้ย”แคทย้ำถามอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
“แคท ชั้นขอโทษ ชั้นไม่ได้ตั้งใจให้เกิดเรื่องแบบนี้”ฟางรีบหลบตาแล้วขอโทษแคท
 
 
 
 
 
 
 
“เด็กเกิดมาได้นั้นเกิดมาจากความรักของพ่อกับแม่นะ เธอจะมาบอกว่าไม่ได้ตั้งใจได้ยังไง นี่เธอ
เห็นชั้นเป็นคนใจไม้ไส้ระกำขนาดนั้นเลยหรอฟาง”แคทรีบดุฟาง
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ มันไม่ควรเกิดขึ้น เพราะเธอกับป๊อปปี้กำลังคบกัน”ฟางพูด แคทจึงเลื่อนมือมาจับที่มือฟาง
 
 
 
 
 
 
 
“เอาตรงๆนะ ถ้าถามชั้นโกรธมากมั้ย โกรธมากนะเกี่ยวกับเรื่องของเธอกับป๊อปนะ แต่พอชั้นมานึกดีๆ
โกรธไปก็เท่านั้น ในเมื่อหัวใจของป๊อปเป็นของเธอ ไม่ใช่ของชั้น ไหนเธอยังจะมาท้องอีกแบบ
นี้”แคทพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นนี่มันโง่จริงๆ ตอนที่ป๊อปปี้พยายามบอกว่ารัก แต่ชั้นกลับผลักไสไล่เค้าไป ตอนนี้เค้าจำชั้นไม่ได้
แล้ว มันสมควรแล้วกับคนโง่อย่างชั้น ฮือๆ”ฟางร้องไห้ออกมานึกถึงเรื่องของตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าเธอทำหัวใจของเธอหลุดไป เธอก็ไปตามเอาหัวใจของเธอคืนมาสิ อย่าให้หนีไปไหนอีก
เลย”แคทพูด ทำให้ฟางอึ้งเงยหน้ามองแคทที่ยิ้มให้ ก่อน2สาวจะโผกอดกันแน่น เพราะไม่มีอะไร
ต้องปกปิดกันอีกแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่เป็นบ้านของเรา ทางนี้เป็นห้องนอนของลูกนะป๊อป”แม่ป๊อปปี้ที่พาป๊อปปี้กลับบ้านมาพักฟื้นเดิน
พาป๊อปปี้ไปที่ห้องนอนตัวเอง ป๊อปปี้เดินเข้าไปในห้องนอนตัวเอง ห้องนอนที่แต่งโทนเรียบ มีรูป
ของเขา มีตุ๊กตาหมีพูห์ที่เขาชอบอยู่มากมาย ป๊อปปี้เดินไล่ไปดูรูปเรื่อยๆจนหยุดที่รูปคู่ของเขากับ
ฟาง
 
 
 
 
 
 
ตุบ
 
 
 
 
เนื่องจากป๊อปปี้ที่ใส่เฝือกทำให้ทำอะไรไม่ถนัด ก่อนที่รูปที่วางเรียงอยู่จนหล่นลงมาหมดเลย
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวฟางช่วยนะ”ฟางรีบเข้าไปช่วยเก็บกรอบรูปต่างๆแทนป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณครับ เอ่อ ความจริง ผมทำอะไรเองก็ได้นะ แล้วไหนจะมีพ่อ แม่ และก็ไปป์ที่ดูแลผมอยู่
แล้ว คุณกลับบ้านไปเถอะครับ”ป๊อปปี้มองฟางที่ก้มเก็บของให้ตัวเองก็พูด ทำให้ฟางสะอึก
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปทำไมพูดกับหนูฟางแบบนั้นล่ะลูก ไม่ดีเลยนะ”แม่ป๊อปปี้ดุป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“ขอโทษครับ แต่ผมแค่รู้สึกว่า ตอนนี้เราอยู่ที่บ้านแล้ว แล้วผมเองก็มีพ่อ แม่แล้วก็ไปป์ที่เป็นคนใน
ครอบครัวดูแลอยู่ เราจะไปรบกวนคุณฟางเค้าทำไมล่ะครับ”ป๊อปปี้พูด ทำให้ฟางที่ได้ยินก็สะอึกกับ
สรรพนามที่ป๊อปปี้เรียกแสดงถึงความห่างเหิน
 
 
 
 
 
 
 
 
“เฮีย นี่นะแฟนเฮียนะ ไหนพี่ฟางจะ ทะ”ไปป์รีบพูด“เอ่อ ไปป์ ไม่ต้อง”ฟางรีบพูดดักไม่ให้ไปป์บอก
ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“คือ เอ่อ เมื่อก่อนตอนที่เราคบกัน ป๊อปดูแลฟางมาตลอด ขอให้ฟางได้ดูแลป๊อปคืนบ้างนะ”ฟางพูด
แล้วเดินไปประคองป๊อปปี้ไปนั่งที่เตียงก่อนจะช่วยไปป์เอาเสื้อผ้าของป๊อปปี้ที่ย้ายออกจากบ้านเช่า
ของลุงช้างแล้วมาเก็บเข้าที่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ เดี๋ยวผมจะอาบน้ำคุณฟางออกไปเถอะครับ ผมให้ไปป์ดูแลเอง”ป๊อปปี้พูดอย่างเกรงใจฟาง
แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยมีไปป์พยุง ฟางสะอึกที่ป๊อปปี้ทำทีห่างเหินกับเธอ ก่อนจะเดินหงอยลง
มานั่งที่บริเวณสระน้ำ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง ไม่ขึ้นไปดูแลป๊อปปี้ล่ะ”แก้วที่นั่งอยู่กับพ่อแม่ป๊อปปี้และโทโมะทักขึ้น
 
 
 
 
 
“เค้ามีไปป์ดูแลอยู่แล้วล่ะ ชั้นเลยลงมา”ฟางพูดเศร้าๆทำให้แก้วชะงักก่อนจะเดินไปหา
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรนะแก ค่อยๆฟื้นความจำกันไป เดี๋ยวความจำก็จะกลับมาเองล่ะ”แก้วดึงฟางไปกอดปลอบ
 
 
 
 
 
 
“แก้ว ทำไมเวลาชั้นเห็นป๊อปเค้าหมางเมินเย็นชาใส่ชั้น มันถึงเจ็บขนาดนี้”ฟางกอดแก้วแน่นก่อน
น้ำตาจะไหลออกมา
 
 
 
 
 
 
“ฟางเป็นคนเข้มแข็งอย่ายอมแพ้กับเรื่องง่ายๆแค่นี้สิ ป๊อปน่ะรักฟางจะตาย ถ้าป๊อปมีฟางดูแลอยู่
ข้างๆ เดี๋ยวความจำก็กลับคืนมาเองล่ะ อย่าเศร้าไปเลยนะ”โทโมะเดินมาพูดให้กำลังใจฟาง ฟางยิ้ม
ให้โทโมะและแก้วก่อนจะขอตัวกลับบ้านไปก่อนแล้วค่อยมาดูแลป๊อปปี้ต่อในวันพรุ่งนี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย นี่มาจับชั้นทำไม ชั้นจะกลับบ้าน”แก้วที่แยกกับฟางกำลังรอมิณทร์มารับก็ร้องเมื่อโทโมะรั้ง
แขนแก้วไว้
 
 
 
 
 
 
“รู้ ว่าแก้วไม่อยากเจอหน้าโทโมะเท่าไหร่ แต่เรื่องนี้เราต้องช่วยกันนะ”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
 
“ช่วย ช่วยอะไร ทำไมเราต้องร่วมมือกัน”แก้วพูดแล้วสะบัดมือโทโมะทิ้งแล้วเดินหนีแต่โทโมะมา
ตามรั้งตัวไว้
 
 
 
 
 
 
“ก็ช่วยเพื่อนของเราไง ป๊อปปี้น่ะเพื่อนของโทโมะ ฟางก็เพื่อนของแก้ว นี่แก้วไม่อยากเห็นทั้งคู่รัก
กันหรอ”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
“อยากน่ะอยากอยู่ แต่ทำไมชั้นต้องร่วมมือกับคุณ ชั้นทำของชั้นเองได้คนเดียว”แก้วเถียง
 
 
 
 
 
 
 
“เราอย่าเอาปัญหาของเรามารวมกับเรื่องของเพื่อนได้มั้ยแก้ว แค่แปปเดียว ถ้าป๊อปปี้กับฟางกลับมา
รักกัน แล้วแก้วอยากจะหนี อยากจะเกลียดชั้นเหมือนเดิมชั้นก็ยอม”โทโมะพูดทำให้แก้วชะงักก่อน
จะผละออกจากโทโมะ
 
 
 
 
 
 
“ก็ได้ ชั้นจะร่วมมือกับคุณแค่เรื่องเพื่อนของเราเท่านั้น จบเรื่องนี้ต่างคนต่างอยู่”แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณมากนะแก้ว”โทโมะดีใจดึงแก้วไปกอดทันที เพราะอย่างน้อยแค่ช่วงเวลานี้แก้วก็ไม่หมาง
เมินกับเขาอีก
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่นายจะทำอะไรพี่แก้วน่ะ”มิณทร์ที่มารับแก้วตามคำสั่งยายของแก้วก็เดินมาดึงแก้วออกจากโท
โมะ
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกมิณทร์ อย่าไปสนเค้าเลย ไปกันเถอะ”แก้วพูดแล้วดึงมิณทร์ขึ้นรถไป
 
 
 
 
 
 
 
“หรือเธอจะมีคนใหม่ไปแล้วแก้ว”โทโมะมองแก้วที่ขึ้นรถออกไปกับมิณทร์ก็พูดเศร้าๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่เฮีย นอนเถอะ ผมง่วงแล้วเนี่ย”ไปป์ที่ปิดหนังสือแล้วหันมาพูดกับป๊อปปี้ที่นั่งดูอัลบั้มรูปและรูป
ต่างๆไม่ยอมนอน
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ โทษทีๆ พอดีชั้นกำลังดูรูปน่ะ เผื่อชั้นจะจำอะไรได้บ้าง”ป๊อปปี้หันมาบอกไปป์ เพราะลืมไปว่า
ไปป์มานอนเป็นเพื่อนเขาที่ห้องนอนนี้ และพรุ่งนี้ไปป์ต้องไปโรงเรียนอยู่
 
 
 
 
 
 
“แล้วนี่เฮียจำอะไรได้บ้างรึยังอ่ะ เอ ดูแต่รูปพี่ฟาง แล้วนี่อย่าบอกนะจำพี่ฟางได้แล้ว”ไปป์ถาม
 
 
 
 
 
 
“ไม่อ่ะ ความจำยังไม่กลับมาเลย”ป๊อปปี้พูดแล้วมองไปที่รูปถ่ายของเขากับฟางที่ถ่ายคู่กันแล้ว
หลับตา แล้วภาพที่เขากอดรั้งไม่ให้ฟางไปก็ผุดเข้ามาในหัว แต่ภาพหน้าของฟางนั้นยังไม่ชัดเจน
เหมือนเดิม ป๊อปปี้ส่ายหน้าด้วยความปวดหัวก่อนจะรีบเก็บของทั้งหมดเพื่อเตรียมตัวนอน
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าเราเป็นแฟนกัน เคยรักกันทำไมผมถึงนึกไม่ออกนะ”ป๊อปปี้ปิดไฟแล้วนอนก่ายหน้าผากนึกถึง
ฟางก่อนจะหลับไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ลูกจ๋า เอาใจช่วยแม่ให้พ่อเค้าจำแม่ได้ด้วยนะจ้ะ เราจะได้อยู่กันเป็นครอบครัว พ่อแม่ ลูกซัก
ที”ด้านฟางที่นั่งอยู่บนเตียงนอนบ้านตัวเองก็เอามือลูบท้องตัวเองอย่างอ่อนโยนก่อนจะหลับตาลง
 
 
 
 
 
บางทีการที่โทโมะกับแก้วช่วยป๊อปปี้กับฟางอาจจะทำให้คู่นี้คืนดีอีกคู่ก็ได้มั้ง55555