ความรักคือความเข้าใจ....

Past Bella

ฉันเดินเข้าห้องมาแล้วกระโดดขึ้นเตียง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เอ๊!มือถือเข้าพอดี

"ฮัลโหล"

(เบลพี่ขอทะ...) ตู๊ดๆๆ

ฉันรีบวางสายทันทีที่รู้ว่าใครโทรมา ที่จริงฉันลบเบอร์ไปนานแล้ว ฉันหยิบเสื้อผ้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำทันที

Past James

"เจมส์ตอนนี้เป็นไงบ้าง มีคนมาดูแลหัวใจรึยัง"

ผมแทบจะพุ่งนำ้ออกมาจากปาก

"เห้ยๆ ระวังๆ"ปิเก้หยิบชิดชูยื่นให้ผม

"ยังหรอก แล้วไม่คิดจะมีด้วย"

"แล้วเบลล่าหละ"

ผมหันไปมองหน้าปิเก้ เธอทำหน้าสงสัย

"คือเบล เอ่อ เจมส์ช่วยเขาจากรถชน ไม่มีอะไรมากหรอก"

"จริงนะ อย่าให้รู้นะว่าเจมส์หลงรักเบลล่า"

"ไม่หรอก ไม่จริง"

ปิเก้สังเกตที่หูของผม

"อุ๊ย! หูแดงด้วย" 

ผมปัดมือปิเก้ออก เธอก็หัวเราะเบาๆ แล้วสักพักก็ถามขึ้นว่า

"สรุปเจมส์รักเบลรึป่าว"

ผมไม่พูดอะไร ตั้งแต่เจอเบลครั้งแรกใจผมก็เต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว

"ว่าไง"

ผมก็ได้แต่พยักหน้า ปิเก้สีหน้าดูดีใจสุดๆ

"จริงเหรอ แล้วทำไมไม่บอกเธอหละ"

"ก็ไม่กล้าอ่ะให้ทำไงถ้า เบลปฏิเสธขึ้นมาจริงๆหละ"

ปิเก้ทำหน้าคิด "จริงด้วย งั้นคงต้องรอต่อไป"

"แล้วตัวกินอะไรมารึยังเนี่ย"

"กินมาแล้ว งั้นเรากลับก่อนนะ"

"อือ"

ปิเก้เดินออกจากบ้านไป แล้วแม่ผมก็เดินลงมาพอดี

"แม่ครับ"

"จ้า เห็นว่าลูกกับเบลยังไม่กินอะไรมาเลยไม่ใช่เหรอ"แม่ผมถาม

"ครับยังเลย" แล้วผมก็เดินไปที่โต๊ะนั่งทานข้าว แต่มันก็แปลกๆอยู่นะ เออ!ลืมเบลไปได้ไงเนี่ย 

"แม่ครับ เบลหละครับ"

"ขึ้นไปแล้วหละ ขึ้นไปตั้งแต่เจมส์อยู่กับหนูปิเก้แล้ว"