ป่วนหัวใจนายขี้เก๊ก

          "ไงไอ้โทโมะ นายดูเครียดๆนะ วันนี้น่ะ" ชายหนุ่มที่ชื่อเขื่อนกล่าวขึ้นหลังจากที่เขาและเพื่อนอีกสองคนไปปฏิบัติภารกิจจำเป็นมา ในขณะที่เพื่อนทั้งสองของเขาก็ทรุดลงนั่งทันทีด้วยความเหน็ดเหนื่อยยิ่งนัก ประกอบกับอากาศวันนี้ดูจะร้อนกว่าปกติ 

          "ก็นิดหน่อย ว่าแต่พวกแกสามตัวเถอะ ไปก่อเรื่องอะไรมาอีกล่ะห่ะ เหงื่อท่วมตัวยังกะคนกำลังอาบน้ำ"  

          "อย่าให้เล่าเลยวะ ยิ่งคิดแล้วมันน่าเจ็บใจไม่หาย" เคนตะหมอบหน้าลงทำเสียงอ่อยๆเหมือนท้อแท้ใจ

          "ท่าทางแบบนั้นคงเป็นเรื่องผู้หญิงอีกล่ะสิท่า" ป๊อปปี้พูดก่อนหยิบกาแฟขึ้นดื่ม

          "นายนี่ยิ่งกว่าอาจารย์แม่ซะอีกวะไอ้ป๊อปปี้ เดาแม่นโครต นับถือวะ" จองเบกล่าวชม

          "อาจารย์แม่บ้านแกดิเป็นหมอดู นี่แกอยู่เมืองไทยมากี่ปีฟระ" เขื่อนได้ทีก็โป๊ก!ไปที่หัวของเพื่อนทันที

          "เลิกตีกันเองซะทีเหอะวะ ว่าแต่พวกนายไปทำอะไรมาวะ บอกกันหน่อยดิ๊" ป๊อปปี้ดูจริงจังมาก

          "ก็ไอ้เขื่อนน่ะเส่ พาพวกฉันไปจีบนักเรียนใหม่ ที่ไหนได้ เขาไม่แลเลยสักนิด" เคนตะยังบ่นไม่หายกับความผิดของเพื่อน

          "เอ้า ก็ใครมันจะไปรู้วะ นายก็อยู่ในสถานะเดียวกับฉันนี่หว่า" เขื่อนพยายามแก้ต่างในความผิดของตน

          "ฉันว่าไอ้เขื่อนนี่ล่ะตัวดีเลย" จองเบเห็นด้วยกับเคนตะ

          "อ้าวไอ้นี้ หักหลังกันซะงั้น"

          "เฮ่ย พอๆๆ ว่าแต่นักเรียนใหม่ปีนี้เป็นยังไงบ้างวะ" ดูป๊อปปี้จะสนใจยิ่งนัก

          "บอกตามตรงนะ ตั้งแต่เกิดมา ฉันก็เพิ่งจะเคยเจอนางฟ้าตัวเป็นๆที่แหละ" เคนตะว่าพลางทำตาละห้อย นึกถึงใบหน้าของเธอคนนั้น

          "จริงดิ ขนาดนั้นเลยเหรอวะ" แต่ป๊อปปี้กลับรู้สึกเหมือนเคนตะจะออกอาการโอเวอร์เกินไปซะมากกว่า ตนก็เลยไม่ปักใจเชื่อเรื่องที่เขาเล่าสักเท่าไหร่

          "ก็ตามที่ไอ้เคนตะพูดนั่นแหละ รักเลยวะคนนี้อ่ะ" เขื่อนอธิบายเพิ่มเติม

          "แต่ว่า เขาเป็นคนญี่ปุ่นไม่ใช่เหรอวะ พวกนายจะคุยกับเขารู้เรื่องเหรอ" ป๊อปปี้ถามอีกครั้ง

          "นั่นไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรหรอกวะ" เคนตะว่าอย่างภูมิอกภูมิใจ

          "เออจริงสิ ก็นายเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นนี่หว่า"

          "เปล่าหรอก เขาพูดไทยได้ต่างหาก แถมยัง ชัดกว่าไอ้จองเบอีกด้วย" เคนตะแจ้งข้อสงสัย

          "งั้นเหรอวะ แล้ว...เธอชื่ออะไรล่ะ" 

          "ฮ่าๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ ระๆเรื่องนั้นน่ะเหรอวะ ฮ่าๆๆๆๆ" จองเบ เขื่อนและเคนตะหัวเราพร้อมกัน 

          "ขำอะไรนักหนาฟระ อย่าบอกนะว่า ชื่ออุตะลิกิกุอ่ะ" ป๊อปปี้งงกับท่าทีของเพื่อน

          "เปล่า! พวกฉันลืมถามต่างหาก" ทั้งสามตอบพร้อมกัน 

          "เจริญล่ะ นี่คุยกันมาตั้งนาน แต่ไม่ได้ถามชื่อเนี่ยนะ" 

          "ก็เรื่องนี้ล่ะที่ทำให้ฉันต้องทำหน้าแบบนี้ยังไงเล่า" เคนตะทรุดตัวหมอบหน้าลงอีกครั้ง 

          "เลิกไร้สาระซะทีเถอะพวกแก!" โทโมะที่นิ่งเงียบมานาน จู่ๆเขาก็ตะโกนพร้อมลุกออกจากที่นั่นทันที

          "มันเป็นอะไรของมันวะ" จองเบเกาหัวตัวเองอย่างสงสัย

          "เห็นว่ามันไปเจอตัวซวยเข้าน่ะสิ ช่างแม่มเหอะ ให้มันซวยแบบนั้นอ่ะดีแล้ว จะได้เลิกนิสัยคุณช๊ายคุณชายซะที" ป๊อปปี้พยายามอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น 

                              ตึกรับนักเรียนใหม่

          "แฮ่ก! แฮ่ก! แฮ่ก! เกือบไม่ทันแล้วเรา" แก้วบ่นก่อนปาดเหงื่อลงกับพื้น จากนั้นเธอก็ตรงดิ่งไปที่ช่องรับเอกสารทันที 

          "ว่าแต่ คุณแม่เป็นยังไงบ้างล่ะ" ฮารุนะที่พอเจอพี่ชายของตน ก็ไม่รอช้าที่จะไถ่ถามถึงแม่ของเธอ 

          "ก็ยังอยู่ดีล่ะนะ อ่ะ!" รุยยังพูดไม่ทันจบ จู่ๆก็มีคนมาเดินชนเขาเข้าซะก่อน

          "อุ้ย!ขอโทษนะค่ะ อุ่ย!คนญี่ปุ่นซะด้วย ทำยังไงดีล่ะเนี่ย" หญิงสาวคนนั้นทำหน้างง ก่อนจะคิดถึงทางเอาตัวรอด

          "ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมชื่อรุยยินดีที่ได้รู้จักครับ" รุยกล่าวต่อเธอด้วยท่าทางน้อบน้อมพร้อมกับส่งยิ้มให้ 

          "พูดไทยได้ด้วยเหรอค่ะ อะเออ.. ฉันฟางค่ะ ยินดีที่รู้จัก ว่าแต่เพิ่งเข้ามาใหม่เหรอค่ะยังไม่เคยเห็นหน้าเลย" ฟางก้มตัวลงรับพร้อมส่งยิ้มตอบ ทำเอาฮารุนะที่ยืนอยู่ข้างหลังไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่

          "พี่ ฉันว่าเราไปที่ห้องเรียนกันเถอะ เดี่ยวก็เรียนไม่ทันกันพอดี" ฮารุนะรีบคว้าแขนของรุยและพยายามจะพาเขาให้ออกจากที่นั่น

          "เอะ เป็นพี่น้องกันเหรอค่ะ น่ารักจัง อิอิ" ฟางเห็นทั้งคู่แล้วอดอมยิ้มไม่ได้

          "ถ้าใช่แล้วจะทำไมกันย่ะ" ท่าทางของฮารุนะดูต่างกับตอนแรกลิบลับ 

          "เงียบนะฮารุ เออ..พอดีผมกับฮารุนะน่ะ พวกเราเป็นเพื่อนสมัยเด็กตอนที่เรียนอยู่โอซาก้าน่ะครับ" 

          "อ๋อ งั้นเหรอค่ะ" 

          "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นผมขอตัวก่อนก็แล้วกันนะครับ" รุยว่าพลางเดินจากไปพร้อมกับฮารุนะและเขายังไม่ลืมที่จะส่งยิ้มให้กับฟางด้วย

          "คนญี่ปุ่นนี่ก็แปลกจังนะ" ฟางรำพึงอย่างแปลกใจ หลังจากที่พวกเขาทั้งสองเดินห่างไปแล้ว

          "ยิ้มอะไรอยู่ล่ะยัยฟาง เอะหรือว่า..จะมีหนุ่มๆเอาดอกไม้มาให้น่ะห่ะ" แก้วที่ส่งเอกสารรายงานตัวเสร็จ เมื่อเห็นท่าทางแปลกๆของเพื่อน ก็อดคิดไม่ได้ว่า เพื่อนของเธอกำลังเจอกับอะไรอยู่ 

          "ปะเปล่าไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่เธอล่ะยัยแก้ว รายงานตัวเสร็จแล้วเหรอ" 

          "อืม ก็เพิ่งเสร็จล่ะนะ โอ้ย! ทำไมอากาศวันนี้มันร้อนชิบเป้งเลย อยากถอดไอ้ชุดบ้าๆพวกนี้อยู่แล้วเนี่ย" แก้วว่าพร้อมทำท่าถอดเสื้อ

          "ยัย-แก้ว! ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย เดี๋ยวคนอื่นก็มาเห็นหรอก" ฟางรีบเตือน

          "ช่างหัวเขาเส่ ก็คนมันร้อนนี่นา" 

          "นี่ล่ะนะ พวกผิดเพศมักไม่อายฟ้าอายดิน" ทันใดนั้นหนุ่มปริศนาก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าพวกเธอทั้งสอง 

          "นี่นาย!" ท่าทางของแก้วดูจะคุ้นกับเขาคนนี้มาก