ป่วนหัวใจนายขี้เก๊ก
เขียนโดย 
because
วันที่ 9 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 เวลา 00.26 น.
แก้ไขเมื่อ 9 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 01.55 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
1) หนึ่งวันที่น่าเบื่อ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"อีกแล้วสินะ ที่ต้องไปโรงเรียน" เสียงพึมพำกับตัวเองของหญิงสาวดังขึ้นเป็นระยะ ในขณะที่เธอกำลังนั่งรอรถประจำทางเหมือนอย่างเคย ใบหน้าอมทุกข์เหมือนคนเพิ่งถ่ายของเธอนั้น บ่งบอกถึงสถานะอารมณ์ของเธออย่างเด่นชัด
"อ้าว ยัยแก้วนี่"
ไม่นานนักก็มีเสียงอีกเสียงนึงดังขึ้นมาแต่ไกล พร้อมกับการปรากฏตัวของสาวน้อยในชุดนักเรียนใหม่เอี่ยม ใบหน้าของหล่อนดูต่างจากสาวคนแรกยิ่งนัก เพราะเธอดูตื่นเต้นเป็นพิเศษ
"จะไม่ให้ฉันทำหน้าแบบนี้ได้ยังไงล่ะยัยฟาง ก็เธอดูสภาพชุดที่ฉันใส่สิ" สาวคนแรกเอ่ย พลางเอามือดึงเสื้อที่เธอใส่ให้เพื่อนของเธอดู
"โอโห้ นี่เธอไปรบกับใครมาเนี่ย ดูสิเปื้อนโคลนไปหมดแล้ว มา ฉันเช็ดให้" เพื่อนสนิทว่าก่อนจะรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าสีชมพูสดใสขึ้นมา จากนั้นก็บรรจงเช็ดคราบเปื้อนโคลนของเพื่อนอย่างปราณีต สายตาของเธอดูเป็นห่วงเพื่อนคนนี้ยิ่งนัก
"ก็ตอนที่ฉันเดินออกมาหน้าปากซอยน่ะสิ จู่ๆก็มีไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ ดันขับรถไปเหยียบแอ่งน้ำที่อยู่ตรงหน้าฉันน่ะสิ ดีนะที่ฉันหลบทัน ไม่งั้นได้เสียเวลาอาบน้ำอีกแน่" เธอพูดพลางทำหน้าอาฆาตแค้น
"แล้วเธอจำรถคันนั้นได้ไหม" เพื่อนของเธอถามอย่างสงสัย
"จะว่าแต่จำรถเลย ฉันจำได้แม้กระทั่งหน้าของคนขับอีก ชิ มันน่านัก" เธอพูดอย่างโกรธไม่หาย
"เอาน่ายัยแก้ว ไหนๆเธอก็ไม่ได้เป็นอะไรมากนี่นา" เพื่อนของเธอปลอบ และยังคงเช็ดคราบเปื้อนเหล่านั้นต่อไป
"อย่าให้เจอนะ เดี๋ยวแม่จะจับทำลูกชิ้นกินซะเลย" เธอรำพึงอย่างโกรธแค้นยิ่งนัก
ไฮสคูลแห่งหนึ่ง
"เฮ่ยไอ้โทโมะ รถนายไปโดนอะไรมาวะนั่น สงสัยถ้าจะได้ทำสีรถใหม่ซะล่ะม้าง" เขาพูดในขณะที่กำลังดื่มกาแฟไปด้วย พลางมองรถสปอร์ตสีขาวคันงามของเพื่อน ที่บัดนี้ มีแต่คราบเปื้อนเป็นจุดๆดูแปลกตาไปอีกแบบ
"อย่าพูดถึงมันเลยวะไอ้ป๊อปปี้ ก็ดันไปเจอทอมเฮงซวยเข้าน่ะสิ มีอย่างที่ไหน เล่นเดินกลางถนนแบบนั้นน่ะ ดีนะที่ไม่ได้ชนยัยนั่นเข้า ไม่งั้นนะ มีหวังได้ทำบุญล้างซวยเจ็ดปีแน่" หนุ่มลูกครึ่งพูดพลางทำหน้าไม่พอใจ ก่อนจะนั่งลงโต๊ะหินใกล้ๆเพื่อนของเขา
"เฮ่ยจริงดิ สมัยนี้ยังมีทอมอยู่อีกเหรอวะ ดีจังนะนายน่ะ ฉันก็อยากเห็นทอมตัวเป็นๆเหมือนกันวะ" เพื่อนของเขาพูดพร้อมมโนภาพตามจินตนาการของตน สีหน้าของเขาดูตื่นเต้นยิ่งนักที่ได้ฟังเรื่องเล่าสุดพิศดารของเพื่อน
"นายก็ให้มันน้อยๆหน่อยเหอะ ว่าแต่ ไอ้เขื่อน ไอ้เคนตะ กับไอ้จองเบล่ะ นายไม่เห็นพวกมันหรือไง" หนุ่มลูกครึ่งถามเพื่อนของเขาพลางมองไปรอบๆ เพื่อค้นหาเพื่อนที่หายไป
"ก็คงไปทำเรื่องลิงๆของพวกมันนั่นแหละ จริงสิ ได้ยินพวกมันบอกว่ามีนักเรียนญี่ปุ่นที่เพิ่งย้ายมาจากโอซาก้านี่นา ฉันว่าคงจะไปหลี่หญิงอีกตามเคย"
"นั่นสินะ ก็พวกแก๊งลิงนี่นา"
ที่ด้านหน้าโรงเรียน
"ไอ้จองเบดูเธอคนนั้นสิ ช่างงามบาดตาป๋าซะเหลือเกิน" หนึ่งในกลุ่มของแก๊งพูดพลางทอดสายตาไปที่หญิงสาวญี่ปุ่นคนหนึ่ง ที่ดูเธอจะแต่งตัวไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องเลยสักนิดเดียว
"น้อยๆหน่อยไอ้เขื่อน หน้าอย่านาย ใครเขาจะมาสนวะ" หนุ่มอีกคนพูดพลางขยับแว่นตาขึ้นเล็กน้อย แต่เหมือนจะขยับให้เลนน์มันขยายขึ้นซะมากกว่า
"พวกนายน่ะเงียบๆไปเลย ยังไงซะ พวกนายก็ไม่มีทางได้คุยกับเธออยู่แล้วหรอกน่า" สมาชิกคนสุดท้ายพูดพร้อมกอดอกอย่างภูมิใจ
"ทำไมวะได้เคนตะ ทำไมพวกฉันจะคุยกับเธอไม่ได้ห่ะ" หนุ่มคนแรกถามอย่างสงสัย
"เออจริงด้วย" หนุ่มแว่นก็สงสัยเหมือนกัน
"ก็เธอเป็นคนญี่ปุ่น แล้วพวกนายพูดภาษาญี่ปุ่นได้เหรอห่ะ"
"เออ จริงของนายวะ" คนที่ชื่อเขื่อนพูด
"ฉันพูดไทยได้ค่ะ แล้ว..มีเรื่องอะไรจะพูดกับฉันหรอค่ะ" ทันใดทันเอง สาวญี่ปุ่นที่พวกเขาแอบมองเมื่อสักครู่ก็ประชิดเข้ามาอยู่ตรงหน้าของพวกเขาราวกับหายตัวมา
"อะเฮ่ย มะๆๆไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ" เคนตะที่ตอนแรกดูเป็นคนเฟรนลี่ กลับตกใจหลุดก่อนเพื่อน
"ไอ้เคนตะเงียบๆดิวะ" เขื่อนรีบห้าม
"ว่าแต่ พูดไทยคล่องจังเลยนะครับ" จองเบกล่าวชมอย่างสุดๆ ที่สาวญี่ปุ่นคนนี้พูดไทยได้คล่องยิ่งกว่าเขาเสียอีก
"ก็เรียนมาน่ะค่ะ ว่าแต่ พวกคุณเห็นรุยรึปล่าวค่ะ"
"ระรุย รุยไหนวะ" เคนตะเกาหัวตัวเองอย่าง งงๆ
"ไอ้เคนตะ นายก็บอกเขาไปสิ" เขื่อนรีบเร่ง ยิ่งทำให้เคนตะตัวสั่นเข้าไปใหญ่
"ก็ฉันไม่รู้จักไอ้คนที่ชื่อรุยๆนี่นี่หว่า"
"คงจะเดินไปที่ตึกรับนักเรียนใหม่มั่งครับ" จองเบรับเคลียร์สถานการณ์
"งั้นเหรอค่ะ งั้นก็ Hajimemashite" หญิงสาวพูดทิ้งท้ายด้วยภาษาญี่ปุ่น ก่อนจะเดินจากไป
"ยินดีที่ได้รู้จักน้าคร้าบ..เฮ่ยว่าแต่ ไอ้จองเบ นายไปรู้จักไอ้คนชื่อรุยนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ" เคนตะยังงงไม่หายกับท่าทีของเพื่อน
"เปล่านี่ ฉันมั่วเอาน่ะ"
"อ้าว นี่ก็หมายความว่า นายโกหกนางฟ้าคนนั้นสินะ ยกโทษให้ไม่ได้แล้วแก!" เขื่อนมองค้อนเพื่อนของเขาด้วยความโมโหยิ่งนัก
ตึกรับนักเรียนใหม่
"มาช้าจังนะ" หนุ่มญี่ปุ่นอีกคนซึ่งกำลังยืนอยู่ที่หน้าประตูตึกด้วยท่าทางระส่ำระส่าย พลางมองทางเดินอยู่ตลอดเวลาเหมือนกับกำลังรอใครบางคน
"พี่ค่ะ" ทันใดนั้นเอง แขกที่เขารอก็ปรากฏตัวขึ้น
"ยัยฮารุนะ มั่วแต่ไปเถลไถลที่ไหนมาอีกล่ะ รู้ไหมฉันรอเธอตั้งสิบกว่านาที แล้วก็อย่าเรียกฉันว่าพี่อีกล่ะ ฉันไม่อยากให้ใครสงสัย" หนุ่มญี่ปุ่นบ่นใส่น้องสาวเป็นชุด แต่สายตาของเขาแลดูเอ็นดูเธอยิ่งนัก
"ก็พี่น่ะ อะรุยน่ะไม่เคยสนใจฉันเลยนี่นา" น้องสาวว่าพลางทำหน้างอนใส่ แต่ก็ดูเหมือนไม่ได้ผลสักเท่าไหร่
"นี่เราไม่ใช่เด็กประถมอีกแล้วนะฮารุนะ หัดทำตัวเป็นผู้ใหญ่ซะทีเถอะ" หนุ่มญี่ปุ่นว่า ก่อนจะโป๊ก! ไปที่หัวของเธอทันที
"โอ๊ย! เจ็บนะ ชอบตีหัวคนอืนอยู่เรื่อยเลย"
"หึ ยัยทึ่มเอ้ย"
จบตอนจ้า
---------- ---------- ----------- ----------------
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
