อุบัติรัก ยัยความจำเสื่อม

"คือ...ฉัน ถูกเศษแก้วบาดน่ะ " ฟางบอก

 

"คุณนี่มัน...ซุ่มซ่ามชะมัด "ป๊อปปี้บ่นพึมพำก่อนจะปล่อยมือฟางลง

 

"ชิ " ฟางทำเมิน

 

 

กริ๊งๆๆ

 

"ฮัลโหล " ป๊อปีป้รีบรับโทรศัพท์มือถือของเขา

 

"ไอป๊อป  กูจะให้มึงตัดสินใจอีกครั้ง ว่ามึงจะมาหรือไม่มา  "เสียงปลายสายจากเพื่อนของเขาถาม

 

"กูไม่ไป " ป๊อปปี้ยังคงยืนยันคำตอบเดิมว่าไม่ไป

 

         ฟางยืนฟังอยู่ก็นึกสงสัยว่าเขาคุยเรื่องอะไรกัน

 

"แต่นี่พ่อของมึงเลยนะเว้ย  กูขอร้องมึงมารับตัวพ่อมึงไปเถอะ ตอนนี้โวยวายลั่นโรงพักแล้วเว้ย " เขื่อนว่า

 

"แต่..."

 

"มึงถือว่าเห็นแกกู...เห็นแก่พ่อกูเหอะ  ตอนนี้เค้าต้องการพบมึงเพียงคนเดียว " เขื่อนตื้อ

 

"โถ่เว้ย " ป๊อปปี้อารมณ์เสียเขาไม่รู้จะทำยังไง

 

"คุณป๊อป  เกิดอะไรขึ้นหรอ "ฟางถาม

 

"ไม่ใช่เรื่องของคุณ  คุณอยู่ที่บ้านเนี่ยแหละ " ป๊อปปี้บอก

 

"ไม่!  มันต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่  ฉันไม่ยอมอยู่บ้านเฉยๆโดยไม่ได้ช่วยเหลือคุณเด็ดขาด " ฟางยืนยันอย่างหนักแน่น

 

" คุณนี่มัน..."ป๊อปปี้ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาต่อว่าฟางเลย เมื่อเขามองเข้าไปนัยต์ตาฟางเต็มไปด้วยน้ำใจและความแน่วแน่เต็มเปี่ยม

 

 

 

 

 

 

 

 

"ก็ผมบอกแล้วไง!  ว่าผมจะพบลูกของผมให้ได้!  ถ้าผมไม่ได้พบลูกผมก็ไม่กลับ! "ชายหนุ่มยืนยันเสียงแข็งต่อหน้าตำรวจหลายคน ที่พร้อมจะหนักใจกับเรื่องนี้

 

"เขื่อนแกโทรบอกป๊อปปี้แล้วยัง "พ่อของเขื่อนถาม

 

"บอกแล้วครับพ่อ ตอนนี้ก็ขึ้นอยู่กับมันแล้วล่ะครับ ว่าจะมาหรือไม่มา " เขื่อนบอก

 

 

 

 

"พอได้แล้ว! " จู่ๆ ป๊อปปี้ก็เดินเข้ามาในสถานีตำรวจแล้วป่าวประกาศบอกทุกคนให้หยุด

 

"ไอป๊อป!/ป๊อปปี้ " ทุกคนตกใจที่สุดท้ายป๊อปปี้ก็มาถึง

 

"นี่...นี่ภาณุจริงๆหรอลูก "คนที่อ้างตัวว่าเป็นพ่อของป๊อปปี้พุ่งเข้าไปหาป๊อปปี้แล้วจับใบหน้าอันหล่อเหลาของป๊อปปี้

 

"อย่ามาแตะต้องตัวผม " ป๊อปปี้ปัดมือคนที่อ้างว่าเป็นพ่อของเขาออก

 

"คุณป๊อป "ฟางตกใจ

 

"ใจเย็นสิคุณ  ค่อยๆคุยกัน " ฟางเข้ามาห้าม

 

"เอาล่ะ ป๊อปปี้  เธอมาก็ดีแล้วลุงของสอบสวนพ่อและป๊อปปี้หน่อย " พ่อของเขื่อนบอก

 

จากนั้นป๊อปปี้และคนที่อ้างว่าเป็นพ่อของป๊อปปี้ก็เข้าห้องสอบสวน  ฟางได้แต่ยืนอยู่หน้าห้องด้วยความเป็นห่วง

 

 

ภายในห้อง

 

"คุณอนุย์ คุณแน่ใจได้ยังไงว่าเป็นพ่อของป๊อปปี้ "ตำรวจถาม

 

"ผมจะไม่แน่ใจได้ไงล่ะครับ แววตาแบบนี้  รูปหน้าแบบนี้ ปากแบบนี้ มันก็ลูกผมชัดๆ " 

 

"แต่ผมไมเคยคิดว่าผู้ชายคนนี้คือพ่อ!  เพราะคำว่าพ่อในความคิดผมเค้าคงไม่ทิ้งแม่ให้ชดใช้หนี้ ต้องยากจน ทนลำบากเพียงลำพังจนสุดท้าย....เเม่ก็ต้องฆ่าตัวตาย " ป๊อปปี้พูดแล้วนึกเจ็บใจ

 

"แต่ตอนนี้พ่อก็สำนึกผิดแล้ว  ลูกจะยกโทษให้พ่อไม่ได้รึไง "อนุย์ถาม

 

"แม่ต้องตายเพราะคุณฉันจะยกโทษให้แกได้ไงว่ะ!! " ป๊อปปี้ลุกจากเก้าอี้แล้วกระชากคอเสื้อของอนุย์ขึ้นด้วยความโมโห

 

"ป๊อปปี้!! ป๊อปปี้หยุดเดี๋ยวนี้! " พ่อของเขื่อนรีบควบคุมสถานการณ์ทันที

 

"ถึงยังไง! ผมก็ไม่ยอมให้ผู้ชายคนนี้ไปอยู่กับผมเด็ดขาด!! " ป๊อปปี้พูดจบเขาก็เดินออกไปอย่างไม่สนใครทันที

 

 

 

 

 

"คุณป๊อป เป็นไงบ้าง "ฟางถาม

 

"กลับบ้าน "ป๊อปปี้ดึงมือฟางแล้วพาเดินออกไปจากโรงพักทันที

 

"ป๊อปปี้! ป๊อปปี้! พ่อขอโทษ!  ช่วยพ่อด้วยนะ  พ่อไม่มีที่จะไปแล้วจริงๆ! " อนุย์ตะโกนบอก แต่ป๊อปปี้ก็เดินต่อไปทำอย่างกับไม่ได้ยิน

"นี่คุณ " ฟางสะบัดมืออกจากมือของป๊อปปี้

 

"คุณจะทิ้งพ่อของคุณอยู่ที่นี่ไม่ได้นะ พ่อคุณต้องการความช่วยเหลือ "ฟางบอก

 

"คุณไม่รู้อะไรอย่าพูดดีกว่า...กลับบ้าน " ป๊อปปี้จับแขนฟางเพื่อจะเดินต่อ แต่ฟางก็สะบัดมือออกอีกครั้ง

 

"ทำไมฉันจะไม่รู้  ฉันรู้ทุกอย่างแม้แต่เรื่องคุณกับคุณเปียทิพย์ "

 

"คุณรู้ได้ไง " ป๊อปปี้ถาม

 

"ป้าสมใจเล่าให้ฉันฟังหมดแล้ว  "

 

"หึ  คุณก็รู้ดีแล้วนิ   แม่ผมต้องตายเพราะไอผู้ชายที่คุณกำลังต้องการช่วยเหลือ!! " ป๊อปปี้เริ่มหงุดหงิดเมื่อต้องพูดแบบนั้นหลายๆครั้งทำให้เขาเจ็บปวดไม่น้อย 

 

"แล้วคุณไม่รักพ่อของคุณบ้างรึไง" ฟางว่า  ป๊อปปี้เงียบถึงกับเถียงไม่ออก

 

ฟางเดินเข้าไปใกล้ๆป๊อปปี้  แล้วเธอก็...

 

"ขอโทษนะค่ะ..." ฟางค่อยๆสอดมือของเธอเพื่อกุมมือของป๊อปปี้เอาไว้

 

"ให้โอกาสเขาเถอะค่ะ  อดีตก็คือ อดีต อย่าไปจมปรักกับมันเลยค่ะ  เราต้องเผชิญหน้ากับปัจจุบันนะค่ะ " ฟางพูดกับป๊อปปี้ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

 

 

 

ชอบกันรึเปล่า....ฮือๆๆ เม้นหายไปไหนหมดแล้ว แอบน้อยใจนิ้สนึง   

 

อยากได้แนวแบบไหนก็เม้นมานะ  จะลองเอามาประสมกันดู