อุบัติรัก ยัยความจำเสื่อม
เขียนโดย 
prettyice
วันที่ 5 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 เวลา 08.30 น.
แก้ไขเมื่อ 27 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 09.56 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
9)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงรถเบรกลงตรงหน้าบ้านของป๊อปปี้เด้วยเสียงที่ดัง ทำให้ป้าสมใจรีบวิ่งออกมาจากบ้านด้วยความดีใจ
"คุณหนู กลับมาแล้วหรอค่ะ.....คุณอนุย์ " ป้าสมใจตกใจเมื่อหล่อนเห็นอนุย์เดินลงมาจากรถพร้อมกับป๊อปปี้และฟาง
"นี่บ้านของลูกหรอ....ใหญ่โตจริงๆเลยนะ "อนุย์เดินดูรอบๆบริเวณบ้านด้วยตาเบิกกว้าง แต่ป๊อปปี้กลับไม่พูดอะไร เขาทำหน้าบิ้งไม่มีความรู้สึกอะไร
"นี่ลูกยังโกรธพ่ออยู่หรอ "อนุย์ถาม
"ตอนนี้ผมยังถือว่าคุณไม่ใช่พ่อของผม เลิกเรียกผมว่าลูกสักที ผมฟังแล้วไม่ลื่นหู "ป๊อปปี้ว่า
"นี่คุณ จะมากไปรึเปล่า "ฟางกระซิบบอกป๊อปปี้
"หึ " ป๊อปปี้หมั่นใส้ก่อนที่เขาจะเดินออกไป
"คุณอนุย์ คุณมาที่นี่ได้ไง " ป้าสมใจรีบถาม
"เอ่อ.... คือเขาไม่มีที่อยู่ ฝนก็เลยขอร้องคุณป๊อปให้พามาอยู่ด้วยกัน " ฟางบอก
"มานี่เดี๋ยวนี้เลย " ป้าสมใจรีบลากฟางออกไปทันที
"หึ ในที่สุดฉันก็เจอแกจนได้นะ....ป๊อปปี้ "อนุย์พึมพำเขายิ้มอย่างมีเลศนัยย์
"โอ้ยยยย ป้าจะลากฝนมาทำไมค่าาา "ฟางบ่นอย่างน่ารำคาญ
"นี่เธอรู้ไม๊ว่าเธอทำอะไรลงไปน่ะ " ป้าสมใจดุ
"ฝนรู้ค่ะ ว่าคุณป๊อปยังทำใจยอมรับพ่อของเขาไม่ได้ แต่เราจะปล่อยให้คุณป๊อปเป็นผู้ชายไม่มีหัวใจไม่ได้นะค่ะ " ฟางบอก
"เชื่อฝนเถอะค่ะ หรือป้าไม่อยากเห็นคุณป๊อปมีความรักกับเค้าล่ะค่ะ " ฟางเกลี้ยกล่อมป้าสมใจอย่างหนักหน่วง
"แล้วเธอจะมั่นใจได้ไงว่าคุณหนูจะกลับมาร่าเริงอีกครั้ง "
"ฝนรับรองด้วยเกียรติของฝนเลยค่ะ " ฟางบอก
"นี่ค่ะ ห้องของคุณ " ฟางแนะนำห้องนอนให้อนุย์
" ฉันขอบคุณหนูมากนะ ว่าแต่ หนูเป็นใครหรอถึงได้มาอยู่กับป๊อปปี้ได้หรือว่าเป็นแฟนป๊อปปี้ "อนุย์ถาม
"มะ...ไม่ใช่ค่ะ คือ ฉันชื่อฝนค่ะ ฝนความจำเสื่อมน่ะค่ะคุณป๊อปก็เลยให้มาอยู่ด้วย "ฟางเล่าเรื่องทุกอย่างให้อนุย์ฟังอย่างละเอียด
"แล้วหนูรู้เรื่องของครอบครัวเราด้วยหรอ " อนุย์ถาม
"คือ....อย่าหาว่าฝนยุ่งเรื่องคุณเลยนะค่ะ ฝนอ้อนวอนให้ป้าสมใจเล่าให้ฝนหมดแล้วค่ะ "ฟางบอก
"อ๋อ....แต่ถึงยังไง ฉันก็ต้องขอบคุณหนูฝนจริงๆนะ.... "จู่ๆ อนุย์ก็จับมือฟางขึ้นมากุมไว้อย่างเนียนๆ
"ถ้าไม่ได้หนูฝน ฉันคงไม่รู้จะไปทางไหนแล้วล่ะ " เขายังกุมมือฟางไว้แน่น จนฟางเริ่มกังวล
"เอ่อ...มะ...ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฝนเต็มใจ "ฟางค่อยๆเอามือ ออก
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นฝนขอตัวก่อนนะค่ะ " ฟางรีบเดินหนีออกไป
"แหม่ น่ารักจริงๆ "อนุญ์พึมพำ เขาสูดดมมือของตัวเองอย่างอาลัยอาวรณ์
"แอบน่ากลัวแฮะ " ฟางยังคงหวั่นๆกับอนุย์อยู่ไม่น้อย
"คุณป๊อป! "เมื่อฟางพบป๊อปปี้เธอค่อยๆวิ่งไปหาป๊อปปี้เพราะยังเจ็บเท้าอยู่
"มีอะไร "
"คือ ฉันจะมาบอกคุณว่าฉันพาคุณอนุย์ไปที่ห้องแล้วนะ ฉันเลือกห้องมุมขวา คงจะไม่เป็นไร " ฟางบอก
"หึ จะเป็นไรไปได้ล่ะ คุณเลือกทุกอย่าง ตัดสินทุกอย่่างเด็ดขาดคนเดียวอยู่แล้วนิ " ป๊อปปี้แอบเคืองฟาง
"นี่คุณโกรธฉันหรอ " ฟางถาม
"เปล่า "ป๊อปปี้กำลังจะเดินหนีแต่ฟางรั้งเขาเอาไว้
"คุณจะไปไหน "
" ผมจะไปไหนก็เรื่องของผม คุณไม่ต้องยุ่งหรอก "
"ชิ คิดว่าฉันอยากยุ่งมากรึไง คุณจะไปไหนก็ไปเลยไป " ฟางแกล้งงอนป๊อปปี้แต่ป๊อปปี้ก็ไม่สน
"ดี " ป๊อปปี้กำลังจะเดินออกจากบ้าน
"เอ่อ คุณป๊อป! " ฟางเรียกป๊อปปี้อีกครั้ง เธอเดินกะเผกกะเผกไปหาป๊อปปี้
"อะไรของคุณอีก "
"คือ...ฉันไปด้วยได้มั๊ย " ฟางถาม
"ผมบอกแล้วไงว่าไม่ต้องยุ่ง "
"แต่ฉันจะไป! มีอะไรมั๊ย " ฟางดื้อด้นที่จะให้ได้
"ผมบอกว่าไม่ "
"ฉันบอกว่าไป! "
"ไม่! "
"ไป! "
"ไม่! "
"ไป! "
"ก็ผมบอกว่า...." ป๊อปปี้กำลังจะเถียงต่อ แต่จู่ๆ ฟางก็เขย่งเท้าขึ้นแล้วเอามือปิดปากป๊อปปี้ทันที
ป๊อปปี้อึ้งเบิกตากว้าง
"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะไป " ฟางพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ป๊อปปี้จับจ้องดวงตาอันแหลมคมที่กำลังจ้องเขาอย่างไม่เข้าใจ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
ก่อนที่ฟางจะเอามือ ออกจากปากป๊อปปี้และย่อตัวลงมาดังเดิม
"คุณเป็นอะไรไปอ่ะ " ฟางถาม
"เอ่อ..." ป๊อปปี้เขินจนหน้าแดงไม่รู้จะพูดอะไร
"ตกลงว่าคุณยอมให้ฉันไปด้วยแล้วใช่ไม๊ " ฟางถาม
"คุณนี่มัน..... "ป๊อปปี้ไม่รู้จะพูดยังไง เพราะท้ายสุดเขาก็ต้องยอมฟางจนได้
"เย้ ขอบคุณน่ะค่ะ " ฟางดีใจกระดดจนลืมตัวว่าเจ็บเท้าอยู่
"โอ้ย " ฟางเกือบล้มโชคดีที่ป๊อปปี้รับไว้ทัน
"ระวังสิคุณ "ป๊อปปี้ดุ
"ฉันขอโทษ งั้น ฉันไปที่รถก่อนนะ "ฟางกำลังจะเดินไป
"มา...เดี๋ยวผมช่วย " ป๊อปปี้โอบเอวฟางแล้วค่อยๆพยุงฟางเดินไปช้าๆ
"คุณพาฉันมาที่วัดทำไมค้ะ " ฟางถาม
"ผมมาหาแม่ " ป๊อปปี้บอก
"แม่? " ฟางงง
เป็นไงบ้างงงง เข้าใจเนื้อเรื่องรึเปล่า ชอบแบบไหนเม้นไว้เลยยย
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
