อุบัติรัก ยัยความจำเสื่อม

     
 เอี๊ยดดดดดดดดดด
 ป๊อปปี้เบรครถแล้วจอดก่อนที่จะเดินเข้าร้านอาหารตามที่เขื่อนและโทโมะนัดเอาไว้
 
 
 
"ว่าไง " ป๊อปปี้นั่งลงนเก้าอี้ด้วยหน้าตาเซ็งๆ
 
"โถ่ ไอ้เพื่อนรักทำไมทำหน้าตาแบบนั้นว่ะ " เขื่อนทักป๊อปปี้
 
"นี่มึงอย่าบอกนะเว้ย ว่าไปตกหลุมรักหญิงสาว..ความจำเสื่อมคนนี้แล้วอ่ะ " เขื่อนแซว
 
"ฮิ้ววววว "เขื่อนและโทโมะตั้งหน้าตั้งตาโห่เเซวป๊อปปี้
 
"พอๆ  ตกหลุงรงตกหลุงรักอะไรว่ะ พูดอะไรปากเสีย " ป๊อปปี้รีบปฎิเสธ 
 
"เออๆ กูลืมไปว่ามึงมันผู้ชายไม่มีหัวใจ  จะไปรักใครเป็นล่ะ จริงมั๊ยว่ะไอเขื่อน " โทโมะขอความคิดเห็นจากเขื่อนทันที
    เขื่อนรีบพยักหน้าตอบทันที
 
"เข้าเรื่องได้แล้ว  พวกมึงมีอะไรถึงได้เรียกกูมา  เอาตรงๆนะเว้ย " ป๊อปปี้พูด   เขื่อนและโทโมะเริ่มทำหน้าเครียดทันที
 
"เกิดอะไรขึ้น" ป๊อปปี้ตกใจไปด้วย
 
 
 
 
 
 
"เสร็จแล้...เอ้า คุณป๊อปไม่อยู่หรอกหรอ " เมื่อฟางเปิดประตูออกจากห้องน้ำก็ไม่พป๊อปปี้  ทำให้เธอคอตกทันที 
 
"เฮ้อ...เลิกคิดไปเองซะทีเถอะยัยฟาง " ฟางพูดพึมพำด้วยความผิดหวัง 
 
"ชิ " ฟางแอบงอนป๊อปปี้ แล้วเธอก็เดินออกไป
 
 
 
 
 
"คือพ่อกู(พ่อเขื่อนเป็นตำรวจ)โทรมาหากูว่ามีคนอ้างว่าเป็นพ่อของมึงเว้ย  เขาอยากเจอหน้ามึง" เขื่อนบอก
 
"มึงพูดเรื่องอะไรว่ะ  กูจะไปรู้ได้ไงว่าพ่อของกูเป็นใคร...พ่อมึงอ่ะมั่วเป่า " ป๊อปปี้พูด นัยต์ตาเต็มไปด้วยความห่วงหาแต่เขาก็ไม่อยากจะเชื่ออยู่ดี
 
"เเต่เขาบอกเลยนะเว้ยว่าลูกชื่อ  ป๊อปปี้ ภาณุ  จิระคุณ   และที่สำคัญเขาก็นามสกุลจิระคุณ " โทโมะบอก    ป๊อปปี้อึ้ง
 
" กูว่ามึงไปพบหน้าพ่อ เอ้ย คนที่อ้างชื่อคนนั้นดูดีมั๊ยว่ะ " เขื่อนถาม
ป๊อปปี้รีบลุกเดินออกไปทันที
 
"เห้ย!  ไอป๊อปจะไปไหนว่ะ " เขื่อนและโทโมะรีบลุกไปตามทันที
 
 
 
 
"ไอป๊อป! " เขื่อนตะโกนเรียกป๊อปปี้ จนป๊อปปี้หยุดชะงัก
 
"แกลุกออกมาแบนี้ได้ไงว่ะ "เขื่อนถามอย่างอารมณ์เสีย
 
"ทำไมว่ะ " 
 
 
 
 
 
"ปล่อยให้กูจ่ายตังประจำ! " เขื่อนบอก
 
"ไม่ใช่!  ไอเขื่อนมึงตลกพอแล้วยัง " โทโมะว่า  เขื่อนจึงเงียบ
 
"ทำไมมึงไม่ลองไปดูหน้าเขาดูล่ะว่ะ เผื่อเขาอาจจะเป็นพ่อตัวจริงของมึงก็ได้นะเว้ย "
 
"ไม่ว่าจะตัวจริงหรือตัวปลอมก็ก็ไม่อยากเห็นทั้งนั้นเว้ย  กูเกลียดพ่อ! มึงเข้าใจมั๊ยว่ะ " ป๊อปปี้เริ่มหงุดหงิด  รีบขับรถออกไปทันที
 
"เฮ้ย!  ไอป๊อป  ไอป๊อป! " โทโมะตะโกนเรียกแต่ก็ไม่ทัน
 
 
 
 
 
เช้าวันร่งขึ้น
 
"โห  บ้านใหญ่โตจริงๆนะเนี่ย  "ฟางเดินสำรวจบ้านของป๊อปปี้จนทั่ว
 
"แปลกแฮะ  ทำไมทั้ง้านไม่มีกรอบรูปครอบครัวสักรูปเดียว "  ฟางเดินดูรอบๆแต่ก็ไม่พบ
 
"โอ๊ะ!  ใครอ่ะ " ฟางสะดุดตากับรูปภาพรูปหนึ่ง
 

 
"แฟน...หรอ " ฟางรูสึกเจ็บปี๊ดที่หัวใจโดยไม่รูเหตุผล
 
"นี่เราเป็นอะไรทำไมต้อง..." ฟางจับที่หน้าอกข้างซ้ายของเธอหัวใจเต้นตึกๆๆๆ แรงขึ้นเรื่อยๆ
 
"ทำอะไรอ่ะ! " 
 
"เห้ย! "ฟางตกใจ!
 
 
เปร้ง!!
    กรอบรูปที่อยู่ในมือฟางแตกทันที
 
"ป้าสมใจ!  เอ่อ....ฝนขอโทษค่ะ " ฟางรีบพูดขอโทษทันที
 
"นี่เธอรู้มั๊ยห่ะ ว่าทำอะไรลงไป   เก็บกวาดเดี๋ยวนี้ " ป้าสมใจสั่งฟางด้วยอารมณ์โกรธ
 
"ค่ะๆ " ฟางรีบไปเอาไม้กวาดแล้วเริ่มเก็บกวาดทันที
 
"เร็วสิ ฟังไม่รู้เรื่องรึไง " ป้าสมใจสั่ง
 
"โหยย ป้าใจเย็นๆสิค้ะ  หงุดหงิดมากๆ เดี๋ยวตีนกาขึ้นไม่รู้ด้วยน้าา "ฟางว่าแล้วแอบขำ
 
"อร๊ายยย  ยัยเด็กบ้านี่ " ป้าสมใจรีบเข้าไปตีฟางเอาตีฟางเอา
 
"555 " ฟางขำ 
 
"ไหนที่สัญญาไว้ไง ว่าจะทำให้คุณป๊อปมีชีวิตชีวาขึ้น ตอนนี้ฉันยังไม่เห็นว่ามันจะคืบหน้าตรงไหน "ป้าสมใจพูด
 
"มันต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไปสิค่ะ คนเราถ้าจะดัดนิสัย เอ้ย!  ปรับเปลี่ยนนิสัยก็ต้องใช้เวลานิดนึง " 
 
 
 
"นี่ถ้ากวาดแบบนี้ไม่ต้องกวาดเหอะ  เก็บด้วยมือเดี๋ยวนี้เลย " ป้าสมใจสั่ง
 
"แต่..."
 
"ไม่มีแต่  ทำตามที่ฉันสั่งสิ "
 
"ค่ะๆ ก็ได้ " ฟางจำเป็นต้องเก็บด้วยมือของตัวเอง
 
 
 
 
"โอ้ย! " 
 
"ไม่ต้องสำออยหรอกย่ะ แหม่ อยากอู้งานล่ะสิเธอ " ป้าสมใจว่า
 
 
"โหยย  ป้านี่รูทันอีกแระ...หว้าา น่าเบื่อจัง " ฟางแกล้งทำเหมือนไม่เป็นไร แต่แท้จริงแล้ว ฟางโดนเศษแก้วบาดมือจริงๆ 
 
"แน่นอน  ฉันฉลาดนิ "ป้าสมใจชมตัวเองอย่างไม่อาย
 
"คร้าาาา "
 
 
 
"ทำอะไรกันน่ะ " ป๊อปปี้เดินเข้ามาพอดี
 
"เอ้า  คุณหนูตื่นแล้วหรอค่ะ " ป้าสมใจถาม
 
"ครับ แล้วนี่ป้าทำอะไรอยู่หรอครับ " ป๊อปปี้ถาม  เขารีบมองไปที่ฟาง
 
         ฟางรีบเอามือข้างที่โดนเศษแก้วบาดไว้ข้างหลังเพื่อปกปิดไม่ให้ป๊อปปี้เห็น
 
"มือคุณเป็นอะไรรึเปล่า " ป๊อปปี้ถามด้วยความเป็นห่วง
 
"ปะ...เปล่า "ฟางรีบปฏิเสธ  แต่สายตาป๊อปปี้ก็ยังคงจับพิรุธฟาง
 
ฟางเริ่มหวั่นๆ
 
"โอ้ยยยยย  ปวดท้องจังเลย " ฟางแสดงสร้างภาพว่ากำลังปวดท้อง
 
"เห้ย! "ป๊อปปี้รีวิ่งมาดูฟางอย่างรวดเร็ว
 
"คุณปวดท้องเป็นอะไร " ป๊อปปี้ถามสีหน้าตื่นตกใจ
 
"ฉัน...เอ่อ..ปวด...ปวดท้อง...ท้องเสียน่ะสิ " ฟางบอก
 
"ท้องเสีย! "ป๊อปปี้และป้าสมใพูดพร้อมกัน
 
"เอ่อ  ใช่ค่ะ  งั้น...งั้นฉันขอตัวก่อนนะ " ฟางรีบเดินกะเผกกะเผกออกไป
 
"เอ้าๆ  นี่เธอยังเก็บกวาดไม่เสร็จเลยนะ ! นี่! " ป้าสมใจเรียกแต่ฟางก็ไม่เดินกลับมา
 
"อะไรของเค้า " ป๊อปปี้งง
 
 
 
 
"เฮ้อ! "  ฟางโล่งใจที่รอดพ้นตรงนั้นมาได้
 
"เเสบชะมัด " ฟางเริ่มทำการเช็ดแผลที่นิ้วของตัวเองเบาๆ 
 
 
 
 
"โอ้ยยยย แสบแฮะ " ฟางเดินออกมา แล้วร้องเสียงโอดโอยเบาๆ ไม่ให้ใครได้ยิน
 
"นี่คุณ " ป๊อปปี้เดินมาดักหน้าเธอไว้
 
"คุณป๊อป! " ฟางตกใจรีบซ่อนมือที่พันแผลไว้ข้างหลังทันที
 
"มือคุณเป็นอะไร " ป๊อปปี้ถาม
 
"เปล่านิ มือฉันก็เป็นมือน่ะสิ " ฟางตอบ
 
"มานี่ " ป๊อปปี้ดึงมือข้างที่ฟางซ้อนไว้ออกมา
 
"โอ้ยยย  เบาๆสิคุณ " ฟางร้องเพราะป๊อปปี้กระชากมือของฟางอย่างแรง
 
"นี่คุณบาดเจ็บนิ  ไปโดนอะไรมา " 
 
"คือ...ฉัน " ฟางลังเลที่จะตอบ
 
 
วร้ายยยยๆๆ  สนุกกันรึเปล่า  ถ้าชอบอย่าลืมให้คะแนนกันด้วยนร้าาา 
 
                             ช่วยกันเมนต์หน่อยนร้าาา