อุบัติรัก ยัยความจำเสื่อม

 
"อ้าว แล้วแม่คุณล่ะค่ะ " ฟางถาม
 
        คำพูดของฟางวนกลับเข้าในหัวของป๊อปปี้อีกครั้ง
 
"เอ่อ...คุณป๊อป คือฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณเสียใจนะ ...ฉันขอโทษ "ฟางพูดด้วยความรู้สึกผิด
 
"ผมน่ะหรอเสียใจ...ผมไม่เคยนึกถึงมันต่างหาก "
 
"คุณหมายความว่าไงอ่ะ " ฟางสงสัย
 
"ผมไม่อยากนึกถึงมันอีก " ป๊อปปี้พูด จากนั้นเขาก็เดืนจากไป   ฟางยืนงงอย่างไม่เข้าใจความหมายที่ป๊อปปี้กำลังสื่อ
 
 
 
 
 
"เอาล่ะ  นี่เเหละห้องนอนของหล่อน "ป้าสมใจบอก
 
"โห  ทำไมถึงไก้ใหญ่โตขนาดนั้นล่ะค่ะ " ฟางอึ้ง
 
"นี่มันบ้านเศรษฐีนะย่ะ จะให้ไปนอนซุกกองขยะได้ไง....รีบๆจัดข้าวของซะ  แล้วเดี๋ยวลงไปของล่างด้วย "ป้าสมใบอก  ป้าสมใจกำลังจะเดินออกไป
 
"เดี๋ยวค่ะ " ฟางรีบขัดขึ้น
 
"มีอะไร " ป้าสมใจถาม
 
"คือ...ฟาง เอ้ย ฝนอยากรู้เรื่องของคุณป๊อปกับ...แม่ของเขานะค่ะ  ป้าช่วยบอกฝนได้ไม๊ค่ะ "  ฟางเกือบหลุดปากชื่อของเธอไป  
 
"มันไม่ใช่เรื่องของหล่อน  จะอยากรู้ไปทำไม " ป้าสมใจทำเมินหน้าหนีไม่สนใจ
 
"แต่! ฝนอาจจะช่วยคลายความเศร้าให้คุณป๊อปได้  นะค่ะป้าสมใจ " ฟางพูดจาชัดถ้อยชัดคำอย่างมุ่งมั่น  ทำให้ป้าสมใจนึกใจอ่อนในที่สุด
 
 
 
 
 
ฟางเดินลงมาจากบรรไดช้าๆ ด้วยความระมัดระวัง เธอนึกถึงคำพูดที่พูดกับป้าสมใจเมื่อครู่นี้
 
"แม่ของคุณป๊อปเธอชื่อคุณเปียทิพย์ คุณเปียเป็นคนดีมากแต่ช่างน่าเศร้าใจ คุณเปียเธอถูกสามีคือพ่อของคุณป๊อปชื่ออนุย์ทิ้งเธอไป ตอนที่เขารู้ว่าคุณเปียท้อง  จนกระทั้งคุณป๊อปคลอดได้4เดือน ตั้งแต่วันนั้นคุณเปียก็ทุกข์ทรมานเพราะเธอไม่มีเงินเลยสักกะแดงเดียว  คุณเปียทุกใจมากเธอกลัวว่าลูกจะอดตาย  เธอจึงมาปรึกษากับฉันว่า..."
 
"สมใจ เปียจะทำยังไงดี  ตอนนี้บ้านเราไม่มีเงินเลยแม้แต่บาทเดียว  ที่มันต้องเป็นแบบนี้เพราะไอผัวชั่วมันทิ้งหนี้สินทุกอย่างให้กับเปียและลูก  เปียไม่อยากให้ลูกของเปียต้องตาย  เปียต้องทำยังไง ฮือๆ "
 
"คุณเปียอย่าร้องไห้เลยค่ะ มันต้องมีทางออกสิ"
 
"แล้วจะให้เปียทำยังไง  หนี้สินทุกอย่างเปียจะชดใช้มันยังไง "เปียทิพย์ร้องไห้ไม่หยุด
 
"สมใจว่าเราค่อยๆคิดกันดีกว่า " 
 
 
 
"เปียนึกออกแล้วล่ะ " เปียทิพย์นึกบางอย่างออก เธอมองป๊อปปี้ที่กำลังหลับอยู่ เธอลูบหัวของป๊อปปี้ด้วยความสงสาร
 
 
"ตั้งแต่วันนั้นคุณเปียก็ตัดสินใจยอมแลก....ศักศรีของตัวเองไปปนเปรอกับพวกเสี่ยชั่วๆ พวกนั้น เธอเอาเงินทุกบาททุกสตางค์ที่ได้จากการขายตัวของเธอมาใช้หนี้และ ซื้อกับข้าวให้คุณป๊อปหาเงินฝากให้คุณป๊อปทุกเดือน    จนกระทั่งคุณป๊อปเริ่มโตเป็นหนุ่ม คุณป๊อปต้องเห็นเสี่ยและผู้ชายข้าบ้านแทบทุกวัน  จนวีนนึงคุณป๊อปและคุณเปียก็มีปากเสียงต่อกัน..."
 
 
"ผมไม่เอา! " ป๊อปปี้ฟัดเงินที่เปียทิพย์ยื่นให้ลงพื้น
 
"เมื่อไหร่ป๊อปจะเข้าใจว่าที่แม่ทำไปเพราะอะไร  ที่แม่ทำไปก็เพราะป๊อปนะลูก" เปียทิพย์พยายามอธิบสยให้ป๊อปปี้ฟัง
 
"แม่ทำเพื่อป๊อป?  เพื่ออะไรครับแม่!!  เงินที่แม่ได้ก็เป็นเงินจากไอพวกชั่วที่แม่ปรมเปรอให้พวกเขาทั้งนั้น! "ป๊อปปี้ตะหวาดใส่เปียทิพย์อย่างรุนแรง
 
เพี้ยะ!  (เปียทิพย์ตบหน้าป๊อปปี้อย่างแรง)
 
"ป๊อป....แม่ขอโทษ" เปียทิพย์มือสั่นเธอน้ำตาไหลออกมาด้วยความเสียใจ   ป๊อปปี้อึ้งที่แม่ตบหน้าเขา ป๊อปปี้รีบวิ่งหนีออกไปทันที
 
"ป๊อป!  ป๊อป!  " เปียทิพย์ทรุดลงกับพื้นร้องไห้ไม่หยุด  ป้าสมใจเดินเข้ามาปลอบ
 
"ไม่เป็นไรนะค่ะคุณเปีย สมใจเชื่อค่ะว่าสักวันคุณป๊อปต้องเข้าใจ " 
 
 
"พอคุณเปียใช้หนี้ทุกอย่่างครบและเก็บตังให้ป๊อปปี้จนเกือบล้าน คุณเปียก็ตัดสินใจฆ่าตัวตายเพื่อชดใช้ความผิดที่ทำให้ป๊อปปี้เสียใจ  ตั้งแต่วันนั้นคุณป๊อปก็ไม่กล้าที่จะรักผู้หญิงคนไหนเพราะคิดว่าผู้หญิงทุกนก็คงเหมือนกับแม่ของตน  "  ป้าสมใจเล่าเรื่องให้ฟางฟังจนจบ
 
 
 
"ลงมาแล้วหรอ " ป๊อปปี้เดินเข้ามาหาฟางพอดี
 
"เอ่อ..คุณจะพาฉันไปไหน " ฟางยังอึ้งๆกับเรื่องราวระหว่างป๊อปปี้กับแม่ของเขาอยู่แต่ต้องเก็บอาการเอาไว้
 
"ตามผมมาเถอะ" ป๊อปปี้กระชากข้อมือของฟางให้เดินตามเขาแต่แล้วก็....
 
"โอ้ย! " ฟางล้มลงกับพื่น
 
"ฝน! " ป๊อปปี้ตกใจเขารีบวิ่งมาดูฟางทันที
 
"โอ้ยย " เมื่อป๊อปปี้สัมผัสทำฟางฟางก็สะดุ้งเพราะเธอยังเจ็บเท้า ตอนที่วิ่งหนีลูกน้องของเสี่ยเพ้งด้วยเท้าเปล่า ตอนนี้มีเพียงผ้าที่พันแผลเธอไว้
 
"จริงสิ คุณยังเจ็บเท้าอยู่นิ...ขอโทษล่ะกัน " ป๊อปปี้พูดโดยไม่สบตาฟางเพราะวางมาดเอาไว้  ฟางแอบอมยิ้มในท่าทางของป๊อปปี้
 
"ค่อยๆลุกล่ะ " ป๊อปปี้ค่อยๆพยุงฟางให้ลุกขึ้นช้าๆ 
 
"โอ๊ะ! " ฟางเกือบล้มอีกครั้งแต่!....ป๊อปปี้รับเอาไว้ทัน...ใบหน้าทั้งคู่ใกล้กันจนจมูกแทบจะชนกันด้วยซ้ำ  ในดวงตาเปล่งประกายทั้งคู่สบตากันโดยที่ไม่สามารถคลาดสายตาจากกันและกันได้
 
"เอ่อ....ขอบคุณค่ะ " ฟางบอกพวกเขารีบเบี่ยงสายตาออกจากกันทันที
 
"อืม....แล้ว...คุณไหวรึเปล่า "ป๊อปปี้ถาม
 
"ฉันไหว " ฟางตอบ
 
"งั้นเดี๋ยวผมช่วยประคองคุณไปเอง " ป๊ปปี้แสดงความเป็นสุภาพบุรุษออกมา
 
"โทษนะ " ป๊อปปี้ขออนุญาติฟาง ก่อนที่เขาจะเริ่มโอบเอวฟางเอาไว้  แล้วค่อยๆประคองฟางเดินไปที่รถ   ฟางแอบมองป๊อปปี้แล้วรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก....
 
 
 
"โถ่เว้ย! "เสี่ยเพ้งซัดหนังสือพิมพ์ลงพื้นด้วยความโกรธ
                   เพราะข้าวหน้านึงโดยมีการพาดหัวข่าวว่า...เสี่ยเพ้งหน้าแตก! เจ้าสาวหนีกลางงานแต่ง!
 
"อั้วไม่ยอม!!  อาฟาง...ลือคิดว่าจะหนีอั้วผมหรอ " เสี่ยเพ้งพูดด้วอารมณ์โกรธ
 
"พวกลื้อ  แยกย้ายกันไปตามตัวอาฟางให้เจอ  ถึงต้องพลิกแผ่นดินหาก็ต้องทำ! " เสี่ยเพ้งสั่งลูกน้องเพื่อตาหาตัวฟาง
 
 
 
 
 
"นี่คุณพาฉันมาตลาดทำไมอ่ะ "ฟางถาม
 
"คุณยังไม่มีเสื่อผ้าใส่ผมก็เลยพาคุณมาเลือก " ป๊อปปี้บอก
 
"ฉันไม่มีเงินหรอกนะคุณ ตอนนี่ฉันมีแต่ตัวเปล่า ฉันจะซื้ออะไรได้ " ฟางซึมไปชั่วขณะ
 
"ผมจ่ายให้เอง " ป๊อปปี้บอก
 
"แต่..."
 
"ไม่มีแต่  ผมบอกว่าจะจ่ายให้กจ่ายให้สิ " ป๊อปปี้ดุ
 
"ก็ได้ "
 
 
 
"ว้าววว  ตัวนี้น่ารักจัง " ฟางเลือกดูเสื่อผ้าจนสะดุดตาตัวนึงเป็นแนวที่เธอชอบ
 
 
 
 
 
"สองพัน!!  ไม่เอาๆ  แพงเกิน " ฟางรีบวางเสื้อผ้าไว้ที่เดิมแ้วดูร้านอื่นทันที   ป๊อปปี้มองแล้วแอบขำ
 
       ทั้งคู่เริ่มดูเสื่อผ้าด้วยกันอย่างเพลิดเพลิน
 
"เอาไป  " ป๊อปปี้ยื่นยกทรงให้ฟาง
 
"เห้ย!  คุณทำอะไรของคุณเนี่ย " ฟางเขินทำตัวไม่ถูก
 
"เอ้า  ก็ของคุณไง  ดูเหมาะกับคุณดี " ป๊อปปี้ไม่รู้สะทบสะท้านอะไรทั้งนั้น  เขายังวางตัวปกติ
 
"นี่คุณไม่รู้สึกอายบ้างรึไง " ฟางถาม
 
"อายทำไม  ก็ของใช้ของผู้หญิงแล้วมันแปลกตรงไหน " 
 
"โหยย  บ้า! " ฟางรีบส่งยกทรงคืนให้ป๊อปปี้ก่อนจะรีบเดินกะเผกกะเผกออกจากร้านเพื่อหนีป๊อปปี้
 
"อะไรว่ะ" ป๊อปปี้วางยกทรงลง ก่อนจะรีบตามฟางไป
 

 
ตอนหน้าสนุกแน่ๆ  อย่าลืมติดตามกันต่อนะค่ะ