อุบัติรัก ยัยความจำเสื่อม

 
"โถ่เว้ย!! นี่มันอะไรกันห่ะ!  ทำไมพวกลื้อถึงจับตัวผู้หญิงตัวเล็กๆไม่ได้!  พวกลื้อนี่มันบัดซบ! " เสี่ยเพ้งชกหน้าของลูกน้องด้วยความโกรธและอาย ผู้คนที่เจ้าสาวหนีไป 
 
"พวกเราขอโทษครับเสี่ย  แต่นังนั่นมันวิ่งเร็วมากจู่ๆก็เลี้ยวซ้ายทีขวาที พวกเราแยกกันไม่ทันครับ " ลูกน้องเสี่ยเพ้งรีบแก้ตัว
 
"ยังจะมาแก้ตัวอีก! "เสี่ยเพ้งชกเข้าไปอีกรอบ ทำเอาพวกเขาหน้าเยินไปตามๆกัน
 
"อั้วไม่ยอม! อั้วต้องตามตัวอาฟางมาแต่งงานกับอั้วให้ได้เข้าใจไม๊! "เสี่ยเพ้งหันขวับไปจ้องหน้าแม่เลี้ยงของฟางอย่างหวาดเสียว
 
"ฉัน...ฉันมั่นใจว่าเราต้องหายัยฟางเจอค่ะเสี่ย " แม่เลี้ยงรีบพูด
 
 
 
 
ภายในโรงพยาบาล
 
     หญิงสาวนอนสะลึมสะลือเธอค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ 
 
"โอ้ะ " เธอสะดุ้งด้วยความลืมตัวว่าตัวเองบาดเจ็บอยู่
 
"คุณ...ฟื้นแล้วหรอ " ป๊อปปี้เดินเข้ามาหาคู่กรณีที่เขาพึ่งขับรถเฉี่ยวเมื่อกี้
 
"คุณ...เป็นใคร " หญิงสาวถาม
 
"ผมชื่อป๊อปปี้ คือ...ผมขับรถเฉี่ยวคุณน่ะ " ป๊อปปี้ยอมรับอย่างลูกผู้ชาย
 
"รถเฉี่ยว? " หญิงสาวยังงงๆอยู่เธอนึกภาพเหตุการณ์...
 
 
"เห้ย หยุดเดี๋ยวนี้! " ลูกน้องของเสี่ยเพ้งไล่ตามฟางอย่างรวดเร็ว
 
 
"ไปทางนี้ดีกว่า "ฟางรีบเลี้ยวขวาแล้ววิ่งต่อไป
 
 
"อร๊ายยยยย "ฟางวิ่งตัดหน้ารถของป๊อปปี้อย่างรวดเร็ว
 
 
"โอ๊ะ! " ฟางปวดหัวขึ้นมาทันที
 
"เป็นอะไรรึเปล่า " ป๊อปปี้รีบเข้าไปดูอาการของฟาง 
 
"ฉัน...ปวดหัวนิดหน่อย "
 
"แล้วคุณชื่ออะไร " ป๊อปปี้ถาม
 
"ฉันชื่อฟ..." เธอกำลังจะตอบว่าฟางแต่เธอรีบหันกลับมาคิด...
 
     "เดี๋ยวสิ ถ้าเราบอกว่าชื่อฟางไป...แล้วไอเสี่ยหื่นนั่นมันต้องตามหาเราเจอแน่เลยอ่ะ...ทำยังไงดี เนี่ย "
 
"ว่าไงล่ะ  คุณชื่ออะไร " ป๊อปปี้ถามซ้ำ
 
"เอ่อ...ฉันชื่อ...นั่นสิ  ฉันชื่ออะไร " ฟางแกล้งทำความจำเสื่อมในที่สุด
 
"นี่อย่าบอกนะว่าคุณความจำเสื่อมอ่ะ " ป๊อปปี้อึ้ง
 
"ฉัน...ไม่รู้  โอ้ย ปวดหัวจังเลยยย  " ฟางแสดงแกล้งปวดหัวเพื่อให้เนียน
 
"โซยแล้วไงล่ะ ไอป๊อป " ป๊อปปี้พึมพำด้วยความเซ็ง
 
 
 
 
 
"เป็นไงบ้างครับหมอ เธอความจำเสื่อมรึเปล่า " ป๊อปปี้ถาม
 
"เอ่อ.. หมอก็ไม่ทราบว่าทำไมเธอถึงจำอะไรไม่ได้  แต่ผลก็ออกมาแล้วนะครับว่าเธอไม่ได้ความจำเสื่อม หรือบางทีอาจเป็นเพราะคนไข้ต้องการลืมเรื่องราวบางอย่างจนลืมไปทุกอย่างเลยก็เป็นได้ครับ "   หมอบอก
 
 
 
 
 
"คุณจำได้รึเปล่าว่าบ้านอยู่ไหน " ป๊อปปี้ถาม
"ฉัน..จำไมได้ " ฟางตอบ
 
"เอ่อ..คุณช่วยตั่งชื่อให้ฉันหน่อยได้ไม๊" ฟางถาม
 
"ผมหรอ? เอ่อ....ปายดีไม๊ " 
 
ฟางส่ายหน้าเธอไม่ชอบชื่อนี้เท่าไหร่
 
"งั้น...ฟ้า " 
ฟางก็ยังคงส่ายหน้าไม่เอา
 
"งั้นก็...ฝน เป็นไงชอบรึเปล่า " ป๊อปปี้ลุ้น
 
"อื้ม!  ฉันชอบ  เอาชื่อนี้แหละ " ฟางยิ้มอย่างดีใจ
 
"หึ " ป๊อปปี้ยิ้มมุมปากอย่างไม่รู้ตัวเมื่อเห็นฟางยิ้มเขาก็ยิ้มตาม
 
 
 
 
 
"ว่าไงนะ!  มึงขับรถชนคน! "โทโมะและเขื่อนตะโกนลั่นด้วยความตกใจ
 
"เฮ้ย! เบาๆดิว่ะ  ฟังกูให้ชัดๆ  กู-ขับ-รถ-เฉี่ยว-คน " ป๊อปปี้บอก
 
"แล้วเค้าเป็นไงบ้างว่ะ " เขื่อนถาม
 
"เค้าก็แค่...ความจำเสื่อม " 
 
"ความจำเสื่อม! "โทโมะและเขื่อนอึ้ง
 
"เชี่_  แล้วมึงทำยังไงว่ะ "โทโมะถามแบบลุ้นๆ
 
"กูกะว่ากูต้องพาเค้าไปอยู่กับกูที่บ้านว่ะ "
 
" หญิงหรือชาย?! "
 
"โหย พอเรื่องแบบนี้แล้วพร้อมเพรียงเลยนะเว้ย " ป๊อปปี้พูด
 
"เร็วดิว่ะ ตอบพวกกูมาเลย "โทโมะเร่ง
 
"หญิง " ป๊อปปี้ตอบหน้าตาไม่ยอมสบอารมณ์
 
" สวยเป่าว่ะ " เขื่อนถาม
 
"ก็...ไม่รู้สิว่ะ " ป๊อปปี้ตอบแต่เขาแอบยิ้มเมื่อพูดถึงเธอ
 
 
 
 
 
"คุณไปไหนมาหรอ " ฟางถาม
 
"คือ ผมไปหาเพื่อนมา  แล้วผมก็ซื้อข้าวต้มมาฝากน่ะ " ป๊อปปี้หยิบจานแล้วใส่ข้าวต้มทันที
 
"จริงหรอ " 
 
"อืม " ป๊อปปี้ยังคงวางมาดเข้มไว้
 
 
 
"อ่ะ  กินซะสิ " ป๊อปปี้ลากโต๊ะมาตั้งแล้ววางถ้วยข้าวต้มให้ฟางกินเอง
 
"ขอบใจนะ " ฟางบอก
 
    ฟางเอื้อมมือเพื่อจะตักช้อนกินข้าวต้มแต่มือของเธอก็อ่อนแรงเกินไป   ป๊อปปี้แอบมองอยู่ห่างๆ
 
"พอๆ เดี๋ยวผมป้อนให้คุณเอง "  ป๊อปปี้บอก จากนั้นเขาก็เดินไปนั่งลงข้างๆฟางก่อนที่ป๊อปปี้จะเริ่มตักข้าวต้มแล้วป้อนให้ฟางช้าๆ
 
"อ้าปากสิ " ป๊อปปี้พูด
      ฟางยอมอ้าปากให้ป๊อปปี้ แล้วป๊อปปี้ก็ทำการป้อนข้าวต้มใส่ปากฟางทันที
 
"ขอบใจนะ " ฟางพูด   ก่อนที่ทั้งสองจะหันมาสบตากัน เพียงชั่วขณะ..จากนั้นทั้งสองก็เบือนหน้าหนี
 
"รีบๆกินเหอะ  ผมอยากกลับบ้าน " ป๊อปปี้บอก
 
"กลับบ้าน? แล้วคุณจะให้ฉันอยู่คนเดียวหรอ " ฟางถามด้วยสายตาอ้อนวอน
 
"....." ป๊อปปี้ไม่ตอบอะไร
 
"ไม่เอานะ ฉันไม่ชอบอยู่คนเดียว...คุณอย่าทิ้งฉันนะ "ฟางเริ่มน้ำตาคลอ ฟางเป็นโรคนี้ตั้งแต่เด็กเธอเป็นคนกลัวความมืดเวลาอยู่ในห้องแคบๆ 
 
        ป๊อปปี้มองนัยต์ตาของฟางเขารู้สึกสงสารเธอจับใจ....ป๊อปปี้ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน
 
  ถ้าชอบก็เม้นกันได้นะ  ช่วยกันให้คะแนนหน่อยนะค่ะ