{ GOT7 } พี่มาร์คคนซึนกับน้องเเบมคนน่าเต๊าะ

" ไอ้เชี้ยมาร์ค กว่าจะโผล่หัวออกมาจากห้องได้นะมึง "

ทันทีที่ขาเรียวยาวปรากฏสู่สายตาของคนในมหาลัยก็เกิดเสียงฮือฮาได้อย่างรวดเร็ว มาร์คต้วนทำเป็นไม่ได้เสียงพวกนั้น รีบสาวเท้ายาวๆมาหาเพื่อนของตัวเองที่นั่งอยู่ม้าหินอ่อนอย่างรวดเร็ว  

" ............."

" นี่ไม่เคยคิดจะพูดอะไรเลยรึไง กูปวดหูนะ - -"   

เเจ็คสันหวังเพื่อนรักเอ่ยขึ้นอย่างมีน้ำโหนิดๆ  ตอนนี้เหล่าเสียงกรี๊ดกร้าดของคนในมหาลัยดังระงมเป็นจุดๆเดียว นั่นทำให้เเจ็คสันปวดหัวตุบๆ ในขณะที่ตัวปัญหายังเมินเฉยกับเสียงเหล่านั้น ทำเหมือนกับมันเป็นเสียงเพลงกล่อมเบาๆยังไงยังงั้น 

" จะให้กูพูดอะไรละ ? ยิ่งพูดก็ยิ่งกรี๊ด ทำไงได้ คนมันหล่อ "  

หนุ่มหัวเเดงเเกล้งเล่นลิ้นเมื่อเห็นเพื่อนทำหน้าซีเรียจ  ริมฝีปากหยักขึ้นให้ผู้เป็นเพื่อน ทำให้เเจ็คสันพอคลายเครียดลงบ้าง ก่อนจะเครียดนักกว่าเดิมเมื่อเสียงเหล่านั้นยิ่งดังขึ้นเป็นทวีคูณเมื่อคุณมาร์คต้วนยิ้ม T____________________T

" เออ ไอ้คนหล่อ อิเชี้ยยยยย กูไม่น่าคบมึงเป็นเพื่อนเลย "

เเจ็คสันบ่นอย่างหงุดหงิด มาร์คต้วนขำเบาๆในลำคอเพราะได้ยินประโยคนี้ตลอดเวลาจนมันเป็นคำติดปากคนอย่างไอ้หวังไปซะเเล้ว 

จะให้ทำไงอ้ะ ก็หล่อ ^_______________^

" กูว่าเราเข้าคลาสเถอะสัส นั่งอยู่ตรงนี้หูจะเเตก "   

ยองเเจ เพื่อนสนิทของมาร์คอีกคนเอ่ยขึ้นบ้าง ในมือของคนพูดยังกางหนังสือประวัติศาสตร์ไว้ เเละในนัยน์ตากลมโตก็ยังถูกบดบังด้วยเเว่นสีขาวเเสดงออกได้เป็นอย่างดีว่าเพื่อนคนนี้เป็นเด็กเรียน มาร์คต้วนพยักหน้าเห็นด้วย รวมทั้งเเจ็คสันก็สะพายเป้ขึ้นบ่าเตรียมพร้อม ทั้งสามกำลังจะเดินเข้าไปในตึกเรียน ...เเต่กลับมีบางอย่างดึงตัวมาร์คต้วนให้หยุดนิ่ง 

จนเพื่อนทั้งสองคนก็หยุดชะงักตาม. ก่อนที่ทั้งสองจะหน้าถอดสีเมื่อรู้ว่าคนที่ดึงตัวเพื่อนรักของเขาเอาไว้กับที่

"ชิบหาย " เเจ็คสันเเละยองเเจอุทานขึ้นพร้อมกัน เมื่อเห็นใบหน้าหวานที่คุ้นเคย  เเตกต่างจากคนที่ถูกคุมคามที่ทำหน้าเฉยชาราวกับไม่รู้สึกอะไร

"..........."  

"มาร์คต้วน ! "

"............"

"พูดกับฉันเดี๋ยวนี้นะ ! อย่ามาทำเเบบนี้นะ มาร์คต้วน "   

"............"

"อย่าทำกับเเทมเเบบนี้นะ มาร์คต้วน ! พูดสิพูด "   หญิงสาวที่ชื่อเอ็มม่าเขย่าเเขนเเข็งเเรงของคนตัวสูง ทำให้ร่างสูงผมเเดงก็เริ่มหงุดหงิดเเละไม่พอใจ

"ปล่อยผม "  น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ เเต่มือเล็กของหญิงสาวก็ยังไม่ยอมปล่อยออก หนำซ้ำยังจับเเขนของมาร์คเเรงขึ้นมากกว่าเดิมเสียอีก.

"ผมบอกให้ปล่อยผม ! " 

ที่นี่น้ำเสียงของคนผมเเดงเกรี้ยวกราด   นัยน์ตาคมตวัดสายตามองหญิงสาวด้วยความโกรธ จนหญิงสาวน้ำตาคลอด้วยความกลัวเพราะไม่เคยเห็นคนตัวสูงในโหมตนี้มาก่อน เธอตัวสั่นเป็นลูกนกตัวน้อยๆตกน้ำ  น้ำตาก็ไหลอาบเเก้มใส เผลอปล่อยเเขนของตัวสูงออกทันที  มาร์คต้วนกระชับเสื้อของตัวเองให้เข้าที่ก่อนจะถอนหายใจพรืดเพื่อขับไล่อารมณ์ไม่ดีในยามเช้าออกไป

" มาร์คต้วน !"   

ขาทั้งสองข้างที่กำลังก้าวเดิน.หยุดชะงัก เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของคนข้างหลัง

" ไม่รักกันเเล้วเหรอ ? " 

"........................"

" มาร์ค..ไม่รักฉันเเล้วเหรอ"

เเจ็คสันเเละยองเเจที่อยู่ในสถานการ์ณที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเพื่อนรักก็พาลเครียดตามไปความอึดอัดด้วยเสียไม่ได้

มาร์คเเละเเทม

เเละพึ่งเลิกกันอาทิตย์ก่อน

เพราะฝ่ายหญิงไปมีคนอื่น...

"มาร์คต้วน ได้โปรด ฉันขอโทษ ได้โปรดกลับไปเป็นเหมือนเดิมนะ ฉันยังรักคุณ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันผิดไปเเล้วได้โปรด "  

หญิงสาวพูดเสียงสะอื้นในขณะที่คนที่ถูกขอโทษมีเพียงใบหน้าเรียบเฉยดังเดิม..

" .................... "

"มาร์คต้วน "

" ไปซะ..ออกไปจากชีวิตของฉัน  ออกไปให้ไกล ก่อนที่ฉันจะฆ่าเธอ !"  ประโยคเกรี้ยวกราดตอบกลับเสียงดังลั่นจนเป็นที่สนใจของคนที่กำลังเดินไปเดินมา เเละเหล่านักศึกษาที่มองมา 

"มาร์ค "

มาร์คต้วนที่เธอเคยรู้จักเขาไม่เคยใจร้ายกับเธอเเบบนี้ ..

ไม่ใช่..

"บอกให้ออกไป !!!!!"  

ยิ่งโดนตอกหน้าเเถมมีเเต่คนมองไม่ขาดสาย หญิงสาวก็วิ่งออกไปทั้งน้ำตาโดยเร็วเพราะความอับอายของตัวเอง เหลือไว้เพียงคนตัวสูงที่มองตามหญิงสาวไป...ด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ..

"มาร์คต้วน มึงโอเคไหม?"  

คนผมเเดงหันมามองเพื่อนทั้งสอง ฝืนยิ้มบางๆ 

"กูไม่ไหววะ กูคงรักเขาอยู่ "  ด้วยความที่ไว้ใจเเละสนิทกับเพื่อนทั้งสองมาร์คต้วนก็เอ่ยปากพูดตามตรงตามความรู้สึกภายในที่อ่อนเเอของตัวเอง ..

เขายังรักเเทม

เเต่ถ้าจะให้กลับไปคบกัน. เขาลำบากใจเเละไม่ไว้ใจหญิงสาวเหมือนเคย..

ยองเเจตบบ่าของคนตัวสูงราวกับให้กำลังใจไปในตัว ก่อนจะเดินกอดคอกันเข้าตึกเรียนเพราะใกล้เวลาเข้าคลาสเต็มที.

เเจ็คสันส่ายหน้ามองเเผ่นหลังไวๆของเพื่อนทั้งสอง ลอบถอดถอนหายใจเบาๆ เเล้วนึกชื่นชมเพื่อนรักของตัวเองที่เข้มเเข็งได้ถึงขนาดนี้.

"เชี้ยมาร์คต้วน ไอ้สัส รอกูด้วยยยยยยยยยยยย "