{ GOT7 } พี่มาร์คคนซึนกับน้องเเบมคนน่าเต๊าะ

ใครๆก็รู้ ว่าเด็กใหม่ที่ชื่อเเบมเเบม น่ารักขนาดไหน...

น่ารักชนิดที่ว่าผู้หญิงยังยอม เเละน่ารักชนิดว่าผู้ชายจับทำเมียอย่างไม่อายใคร !

"  เเบมเเบม !"

ร่างเล็กที่เดินกระย่องกระเเย่งอยู่มุมกำเเพงโรงเรียนสะดุ้งสุดตัว หันขวับมาทางต้นเสียงที่ทำให้เขาหัวใจเเทบวายตายอย่างงอนๆ เมื่อรู้ว่าคนข้างกายคือใคร

" ไอ้ห่า ยูคยอม กูตกใจหมด เล่นอะไรเเบบนี้วะ "  มือเล็กตบปุๆที่อกเเบนตัวเอง เเสดงออกให้เห็นว่าเขาตกใจการกระทำของมันมากเเค่ไหน เเต่ทว่าที่จะรู้สึกผิด กลับยิ้มเเป้นเเล้นอย่างมีความสุขซะอย่างนั้น ยิ้มทีเห็นไปยังหนองในในลูกกระเดือกเลยมั้ง .

เอาเข้าไปเพื่อนกู -.....-

" กูมีความสุข คิกคิก "

เเบมเเบมเหลือบมองเพื่อนรักด้วยสายตาเอือมระอา ยิ่งไอ้เสียงหัวเราะ คิกคิก ประหนึ่งหญิงสาวเเรกเเย้มนี่คือคันฝ่าเท้าขึ้นมายิบๆ ไร้สาเหตุ  ร่างเล็กหันซ้ายรีขวานิดๆ เห็นว่าปราศจากผู้คนพลุกพล่าน ใบหน้าหวานก็ผ่อนลมออกมาเบาๆ ไอ้ท่าทีเหมือนโจรเข้าบ้านคนอื่นทั้งๆที่เขากำลังเดินเข้าโรงเรียนมันกลายเป็นชีวิตประจำวันของเเบมเเบมไปเสียเเล้วละ .. เพราะตั้งเเต่วันที่เขาก้าวเข้าโรงเรียนมา..ก็ต้องคอยฝ่าฝันกับท่าทีลวนลาม(?) ลูบไล้ (?) สไลด์(?) มานับไม่ถ้วน จนเขารำคาญสุดชีวิต ไม่รู้ว่าทำไมพระเจ้าถึงลงโทษชายหนุ่มรูปงามให้มีใบหน้าหวานเยิ้มเหมือนน้ำผึ้งเดือนห้าขนาดนี้ .... ไม่ยุติธรรมกับเเบมเเบมเลย T_T  ในขณะที่เด็กชายคนอื่นสูงใหญ่ผมกลับตัวเท่าลูกหมา ไหนจะหน้าหว๊านหวานนี่อีก ฆ่าตัวตายได้ไหมครับ T^T

" เครียดมากเลยรึไง " 

คำถามสั้นๆ เเต่กลับตอบทุกสิ่งทุกอย่างในความคิดของเเบมเเบมได้เป็นอย่างดี

" ก็คงงั้น กูเบื่อที่ต้องใช้ชีวิตเเบบนี้เเล้ววะ กูก็รู้นะ ว่ากูน่าตาดี เเต่กูก็อยากมีชีวิตปกติเหมือนคนอื่นๆบ้าง T_____T "

หากคนพูดไม่ใช่ไอ้หนุ่มหน้าไทยหวานเยิ้มคนนี้ละก็ ยูคยอมก็คงจะตบกบาลเเม่งไปเเรงๆเเล้วละครับ โทษฐานมั่นไส้ที่มั่นหน้าเกินเหตุ ..  ยูคยอมก้มหน้าเพื่อนรักที่สูงประมาณอกอย่างเห็นใจ ..

" มึงอยากหน้าเละไหมเล่า หน้าตาดีไม่ชอบอ้ะ "   เอ่ยเเซวอย่างขบขัน เเต่เหมือนคนฟังจะไม่เล่นด้วย ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมาเบ้ปาก

" ไม่รู้ดิ เเต่กูไม่อยากเป็นคนฮอตเเล้ว กูอึดอัด ยูคยอม กูจะทำยังไงดี ทำไงดี ๆๆๆ"

"ห..เห้ย เเขนคนนะ ไม่ใช่ชิงช้าเบาๆ ! "   ยูคยอมสะบัดเเขนเล็กที่เขย่าเขาไปมาออก ขมวดคิ้วหนาๆชั่งใจ ในขณะ  ใบหน้าหวานยังคงพูดประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมาจนน่ารำคาญ

" ทำไงดี ทำไงดี "

" เเบมเเบม สต๊อป "

" ..................."

ใบหน้าหล่อเหลาครุ่นคิด พลางสลับกับมองใบหน้าหวานที่เงียบนิ่ง...

ทำยังไงดี ให้มันไม่มีคนมารุมวุ่นวาย ...

เอ๊ะ . นึกออกเเล้ว !

ยูคยอมรู้สึกมีรังสีความฉลาดออกมาจากหัวเลยเเหะๆ   .. 

" จะไปอยากอะไรละเเบมเเบม "

"..............."

"มึงก็มีเเฟนดิ "