นายตัวแสบกับเด็กเกรียน(yaoi)

สุดท้ายผมก็ไม่ได้ไปโรงเรียนครับ เนื่องจากไอ้เพื่อเฮงซวยของผมมันชิ่งขับรถหนีผมไป 
ผมก็ไม่อยากไปเรียนอยู่แล้วล่ะ ขี้เกียจอย่างเเรง แต่วันนี้คงขัดไม่ได้เมื่อรถคู่ใขของผมมาส่งแล้ว
"ไปโรงเรียนวันนี้ขอให้สนุกนะ"พ่อผมที่ยืนดูลูกค้าพูดกับผม ผมไม่พูดอะไรเดินไปที่รถก่อนจะออกเดินทาง
เมื่อคืนผมแทบนอนไม่หลับ เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะไอ้ยงมันบอกชอบผมแล้วก็มากระทำชำเรา(เวอร์ไปไหนลูก//อิไรท์)
ผมใจไม่ดีเลย กลัวว่าไอ้ยงมันจะอยู่ที่บ้านเป็นพวกเก็บตัว ผมว่าลองโทรหามันดีกว่า
Truuuuuu
(ว่าไง)
"นายอยู่ไหน"
(อยู่บ้าน นอนกกสาว)
เอิ่ม อ่ะนะ ไม่ต้องเล่าให้กูก้อได้ไอ่ควาย
"แล้วมึงจะมาเรียนมั้ย"
(ไม่อ่ะ ขี้เกียจ)
"ถ้ามึงไม่มาแล้วกูจะอยู่กับใครล่ะ"
ผมทำเสียงอ้อนใส่ในโทรศัพท์
(......)
เงียบอีก สัส!
(งั้นเดี๋ยวไป)
เห็นมั้ยล่ะว่าสัญชาตญาณมันฟ้อง
"แล้วเจอกัน "
Tidddd
ผมกดวางสายไป ก่อนจะขับรถต่อ เชี้ยยยย!!
โครม!!!
เสียงรถชนดังขึ้น มาเรียลูกรักลูกเป็นไรมั้ย(มันดป็นฉากดราม่าอะครับ)
ผมรีบลงจากรถอย่างรวดเร็วแล้วเดินไปรถอีกคัน
"ลงมาเลยนะเว้ย!!! ไม่ลงรถมึงเสียหายกว่าเดิมแน่"ผมตะโกนลั่นถนน ไม่แคร์ครับ ไม่มีคนดู ใครอยู่ ว่างเปล่า กูไม่สนครับ
เพราะดูจากสภาพรถแล้วผมว่ารถผมเละกว่ารถมันอีกครับ รถมันก็แค่รอยข่วนนิดๆกระติ้ดๆ ส่วนรถผมนั้นข้างหน้าบุ๋มเป็นหลุมเลยครับ
แกรก!!!!
เสียงประตูรถของอีกคนดังขึ้นตามมาด้วยร่างสูงหัวดำหน้าขาว
ไอ้ทอม!!!!!
"อ้าว!ไม่ยักรู้ว่าจะเจอกันอีก"กูก็เหมือนกันครับ
"ทำไมนายมาเกาหลีได้"ผมถามอย่างตรงไปตรงมา
"ก็มาอยู่บ้านไง อย่าบอกนะว่าบ้านนายก็อยู่นี่เหมือนกัน"ผมเริ่มรำคาญมันแล้วนะครับ มันใส่แว่นดำเท่ห์แล้วนืนคุยออร่ากระจ่างใส่หน้าผมอย่างรุนแรงแบบนี้
"เออ แต่ช่างมันเถอะ จ่ายค่าเสียหายมาซะดีๆ"ผมแบบมือขอจ่อหน้ามัน มันหันไปมองรถผมก่อนจะหันมามองหน้าผม
"55555555"
"หัวเราะอะไรของนาย"ผมยืนเบ้ปาก
"นี่!คนที่จ่ายมันต้องนายต่างหากไม่ใช่ชั้น"
"ไรวะวอนโดนตีนนักหรอ"ผมกระดิกเท้าสองสามทีเผื่อให้มันกลัว
"แล้วนายจะไปไหนรึเปล่า"มันถาม กูให้มึงจ่ายค่าซ่อมรถนะครับไม่ใช่ให้มาถามว่ากูจะไปไหนต่อ
"ไปเรียน"แต่ผมก็ยังเสือกบอกนะครับท่าน
"งั้นไปกัน"มันจับแขนผมก่อนจะลากไปที่รถมัน
"เฮ้ย!แล้วรถกูล่ะ"ผมพยายามขึงแขนไว้ แต่เสือกแรงมันเยอะกว่าผมอีก
"เดี๋ยวค่อนให้ช่างเอาไปซ่อมก็ได้"จากนั้นมันก็โยนผมเข้าไปในรถ
ปัง!!!!
แกรก!!!
ผมออกมาจากรถทันที ทำให้มันส่ายหน้าไปมาแล้วเดินกลับมาหาผม ผมก็วิ่งหนีสิครับอยู่ให้หมาแดก
แฮ่กๆๆๆ
วิ่งไม่ถึงกิโลฯ ผมก็หอบแดดแล้วครับ ผมย่อเข่าเล็กน้อยก่อนจะพักหายใจ
"อ่อนแอชะมัด เคยออกกำลังกายบ้างป่ะเนี่ย"ไอ้ตัวใหญ่วิ่งมาถึงตัวผมก็กระชากเข้าไปกอดแน่น
"เห็น...กู...แบบนี้...แฮ่กๆ...กู..อ่อก"ขอพลีชีพแป้บนึงครับ หลับเป็นตายสักนิดก่อน
 
ร่างสูงที่ยืนกอดร่างเล็กเปลี่ยนจากกอดมาอุ้มไปที่รถ
"อ่อนแอแบบนี้แล้วกูจะเอามึงได้มั้ยเนี่ย"ร่างสูงสบถเบาๆมองลูกแมวที่อยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่งด้วนแววตาสงสาร เมื่อถึงรถก็วางคนตัวเล็กไว้เบาะหลังให้นอนสบายแล้วก็ออกรถไปยังเป้าหมาย