FIC B2ST เกลียด หลง รัก

บท2
ผ่าง...ประตูเปิดออกเมื่อถูกมือเล็กของโยซอบดันเข้าไปฮยอนซึงใจเต้น เขาก้าวเท้าเขาไป ห้องผนังสีขาว เฟอร์นิเจอร์ต่างๆจัดวางเป็นระเบียบ ห้องนี้แบ่งออกเป็นห้องเล็กๆอีกสามห้อง ห้องแรกเป็นห้องพัก ห้องที่สองเป็นห้องรับแขกซึ่งก็คือห้องที่เป็นจุดศูนย์กลางระหว่างห้องทั้งสองและสุดท้ายห้องที่สามคือห้องอัดซึ่งอยู่ในห้องพัก ห้องอัดจะแบ่งเป็นสองโซน โซนแรกสำหรับซ้อมส่วนโซนที่สองเป็นห้องอัดจริงโดยมีกระจกกั้นอยู่
“ พวกพี่ ฉันไปก่อนนะ “ ฮยอนอาบอกลาโยซอบและฮยอนซึง เธอเพียงแค่มาส่งฮยอนซึง ส่วนโยซอบไม่เกี่ยว บอกเสร็จเธอก็เดินออกจากห้องไป หลังจากนั้นพวกเขาจึงเดินเข้าไปที่ห้องพักทันที
            ทันทีที่เปิดเข้าไปหัวใจของฮยอนซึงกระตุกทันทีเมื่อเห็นจุนฮยองกำลังนั่งกับคูฮาร่าบนโซฟาพวกเขากำลังคุยกัน ทั้งจับมือ ลูบหน้าและหัว เขาทั้งอึ้งและตกใจ
“ พี่จุนฮยอง “ ฮยอนซึงเอ่ย ร่างทั้งสองบนโซฟาเลิกสวีทแล้วหันตามต้นเสียง ต่างฝ่ายต่างตกใจ โดยเฉพาะจุนฮยอง
“ ฮยอนซึง “ จุนฮยองเอ่ยออกมาด้วยความตกใจ
“ นายยังกล้ามาเจอหน้าจุนฮยองอีกเหรอ “ คูฮาร่าบอกฮยอนซึงด้วยน้ำเสียงใบหน้าที่เหยียดหยาม ฮยอนซึงอยากจะเดินไปตบใบหน้าสวยๆของเธอแต่เขาทำไม่ได้ เขาได้แต่กำหมัดแน่น โยซอบเมื่อเห็นเพื่อนเริ่มมีอาการไม่ดีจึงโต้กลับแทนให้
“ เฮอะ หน้าตาก็สะสวย แต่ปากนี่ไม่เข้ากับหน้าตาเอาซะเลยนะ “ โยซอบพูดกระแทกกระทันพร้อมกับมองตาจิกใส่คูฮาร่า เธอโมโหสุดขีด ไม่เคยมีใครกล้าข่มเหงใส่เธอแบบนี้มาก่อน เธอเดินไปจะตบหน้าโยซอบแต่ฮยอนซึงจับข้อมือของเธอไว้ทันแล้วสะบัดข้อมือเล็กออกแรงๆ คูฮาร่าอับอายที่แพ้ เสียเปรียบ
“ อย่ามาทำเพื่อนฉันนะ โกรธแค้นอะไรก็มาลงที่ฉัน ! “ ฮยอนซึงตวาดเสียงใส่คูฮาร่า จุนฮยองตกใจเขาไม่เคยเห็นฮยอนซึงขึ้นเสียงกับใครมาก่อนเท่าวันนี้ จุนฮยองเดินเข้าไปหาคูฮาร่าแล้วมองฮยอนซึงด้วยสายตาโกรธเคือง ที่จริงเขาไม่ได้โกรธอะไรฮยอนซึงแต่แค่อยากให้ฮยอนซึงกลัวเขาก็เท่านั้นเพราะหลังจากนี้เขาจะเริ่มเล่นเกมกับฮยอนซึง เกมที่ทำให้ฮยอนซึงกลับมาเป็นของๆเขา ฮยอนซึงหลบตาเมื่อเจอสายตาที่โกรธเกรี้ยว โยซอบอยากจะเสริมต่ออีกแต่ทว่า...
“ จุนฮยอง นายมาอัดได้แล้ว “ ชายวัยกลางคนเรียกจุนฮยอง จุนฮยองจึงรีบเดินไปแต่ไม่ลืมที่จะฝากรอยจูบไว้บนแก้มสีชมพูของแฟนสาว เพียงแค่การหอมแก้มทำให้ฮยอนซึงแทบจะเจ็บเจียนตาย
“ ค่ะ ที่รัก “ เธอก็เช่นกันไม่ลืมที่จะหอมแก้มจุนฮยอง จุนฮยองเดินออกไปอย่างมีความสุขที่ได้เห็นฮยอนซึงแสดงสีหน้าเจ็บปวด คูฮาร่ามองฮยอนซึงแบบเหยียดหยามก่อนที่จะเดินไปนั่งบนโซฟาอย่างมีความสุข
“ ฮยอนซึง ไม่เป็นไรนะ “ โยซอบเอ่ยถามเสียงเบา
“ อืม ฉันไม่เป็นไร “
แอ๊ด.... เสียงประตูดังขึ้นอีกครั้งปรากฎชายร่างสูงเรือนผมสีน้ำตาลตาสองชั้น เมื่อโยซอบเห็นถึงกับตกใจและชายคนนี้ก็ตกใจเช่นกัน
“ เฮ้ย นาย “ โยซอบชี้หน้าเขาแล้วตะโกนออกมา
“ เอ่อ คุณเมื่อตอนเช้า “ แต่ชายร่างสูงเอ่ยอย่างสุภาพ
“ โยซอบ นายรู้จักเขาเหรอ “
“ เปล่าฉัน...”โยซอบกำลังจะพูดแต่กลับถูกผู้ชายคนนี้พูดแทรกเข้ามาก่อน
“ คุณคือโยซอบใช่มั้ย ? “ เขาถามโยซอบ โยซอบหันไปมองเขาด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ
“ ใช่ ทำไม “ โยซอบสบถใส่
“ ผมเป็นนักแต่งเพลงของคุณน่ะครับ “
“ แล้วไง “
“ ก็ต้องทำความรู้จักน่ะสิครับ...เอ่อ ผม ยุนดูจุน ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” ดูจุนแนะนำตัว
“ ยินดีที่ได้รู้จัก “
“ ย่าห์ โยซอบบี้ นายอย่าเมินเขาสิ “ ฮยอนซึงเอ่ยมา โยซอบมองหน้าฮยอนซึง เขาอายที่ฮยอนซึงเรียกเขาว่า “ โยซอบบี้ “
“ หึหึหึ...ชื่อน่ารักดีนะครับ “
“ หยุดเลยนะ ถ้าไม่หยุดหัวเราะฉันจะฆ่านายซะ “
“ ฮ่าๆ คุณเนี่ยนะจะฆ่าผม หน้าตาออกจะใสซื่อ “
“ ย่าห์ !! “
            ฮยอนซึงมองทั้งสองคนทะเลาะกัน ดูไปแล้วยิ้มไป เหมือนคนบ้ายังไงก็ไม่รู้ แทนที่จะห้ามเพื่อนกลับดูไปไม่เตือนเพื่อน
“ เฮ้อ พวกนายเบาๆหน่อยได้มั้ย “ คูฮาร่าเอ่ย ทั้งสองจึงหยุดแล้วหันมอง
“ อ้าว คุณคูฮาร่า สวัสดีครับ “ ดูจุนกล่าวทัก โยซอบมองทั้งสองด้วยความสงสัย
“ นายรู้จักกับเธอได้ยังไง “ โยซอบกระซิบถามดูจุน
“ ผมเป็นเพื่อนเธอน่ะครับ- เราก็เลย..”
“ ดูจุน นายนี่มัน เฮอะ วันนี้ฉันขอตัวกลับ้านก่อนนะ ซึงอา ฉันกลับก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกันนะ Bye “ โยซอบเดินออกไปแต่ถูกดุจุนจับแขนไว้
“ ให้ผมไปส่งนะครับ “ ดูจุนบอก โยซอบสะบัดแขน
“ ตามใจ “ โยซอบบอกเพียงเท่านั้นแล้วเขาก็เดินออกไป ดูจุนจึงรีบตามไปก่อนที่จะไม่มีโอกาส
ในห้องนี้เหลือเพียงฮยอนซึงกับคูฮาร่าเท่านั้น ห้องที่เงียบสงัด ฮยอนซึงรู้สึกอึดอัด ไม่อยากอยู่กับผู้หญิงที่ทำให้จุนฮยองรักและเป้นสาเหตุให้จุนฮยองบอกเลิกเขา เขาอยากจะเดินออกจากห้องนี้ไป แต่เขายังต้องรอจุนฮยองอัดเพลงเสร็จแล้วเพราะหน้าที่ของผู้จัดการและเขายังไม่บอกกับจุนฮยองเลย ฮยอนซึงจำใจต้องไปนั่งรอที่โซฟาตรงข้ามกับคูฮาร่า เธอมองฮยอนซึง
“ ทำไมยังไม่กลับล่ะ “
“ ฉันรอจุนฮยอง”
“ ทำไมต้องรอ “
“ เพราะฉันเป็นผู้จัดการเขานับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป “
“ ไม่ได้ ยังไงนายก็เป็นผู้จัดการเขาไม่ได้ “
“ ทำไมจะไม่ได้หรือเธอหึงเขา คิดว่าฉันจะกลับไปหาเขารึไง ผู้ชายเลวๆแบบนั้น “
“ นี่นายว่าจุนฮยองของฉันทำไม “ เธอตวาดเสียงใส่ฮยอนซึง ฮอยนซึงมองหน้าคูฮาร่านิ่งๆ
 
            “ ผู้หญิงคนนี้ชอบจุนฮยองเข้าไปได้ยังไงนะ ผู้ชายเจ้าชู้ เลวที่สุด สักวันหนึ่งเธอคงจะได้รับชะตากรรมเหมือนฉัน “ ฮยอนซึงคิดในใจ
ฮยอนซึงตัดบทโดยการหยิบไดอารี่ขึ้นมาอ่านย้อนหลัง แต่กลับถูกมือเล็กเรียวช่วงชิงซะก่อน
“ เอาคืนมานะ “ ฮยอนซึงบอก แต่คูฮาร่าไม่ยอมคืนให้ เธอเริ่มเปิดอ่านไปเรื่อยๆแต่ละหน้าบันทึกเรื่องราวเกี่ยวกับการใช้ชีวิตของฮยอนซึง ความรัก คูฮาร่ารู้สึกอยากกำจัดฮยอนซึงแต่เธอเก็บอากรเพราะเรื่องที่เธอจะทำมันเป็นบาป จนมาถึงหน้าหนึ่งที่มีรูปจุนฮยองกับฮยอนซึงติดอยู่กับหน้ากระดาษ
“ รูปสวยดีนะ “ เธอลูบรูปจุนฮยอง แต่ไม่ใช่ฮยอนซึง
“ เอาคืนมานะ “ ฮยอนซึงลุกขึ้นเดินไปหาคูฮาร่า แต่กลับถูกคูฮาร่าผลัก
“หึ ไม่...รูปนี้ นายไม่สมควรมีด้วยซ้ำไป “ เธอจับหน้ากระดาษหน้านั้นแล้วฉีกมันออกมา ฮยอนซึงรีบเดินเข้าไปเอากระดาษในกำมือของคูฮาร่า แต่กลับถูกตบหน้าแล้วผลักซ้ำอีกที
“ น่าสมเพชจริงๆ รูปนี้มันจะไปมีความหมายอะไร ไดอารี่ของนายมันช่างไร้ค่า “ เธอพูดแดกดัน ฮยอนซึงเริ่มโกรธเขาลุกขึ้นมาแล้วฟาดฝ่ามือเข้าที่แก้มข้างหนึ่งของเธอ หน้าเธอหันไปตามแรงตบ กระดาษในมือเธอร่วงหล่นลงพื้น ช่วงที่ฮยอนซึงตบหน้าเธอกลับเป็นจังหวะเดียวกันที่จุนฮยองเข้ามาพอดี จุนฮยองรีบเดินเข้าไปประคองคูฮาร่าแล้วมองฮยอนซึง ฮยอนซึงทำอะไรไม่ถูก
            คูฮ่าราใช้โอกาสนี้ในการเอาคืนฮยอนซึง เธอฟ้องจุนฮยองแฟนที่รักของเธอ
“ จุนฮยอง ฮยอนซึงเขาตบฉัน ฉันยังไม่ทำอะไรเลยนะ “ คูฮาร่าฟ้องพร้อมกับสัมผัสแก้มที่โดนตบแล้วแสดงสีหน้าที่เจ็บปวด ฮยอนซึงมอง แทนที่เขาควรแสดงสีหน้าแบบนั้น
“ ฉันไม่ได้ทำนะ “
“ หึ นายมันคนโกหก หลักฐานก็เห็นๆอยู่ “ จุนฮยองขึ้นเสียง ฮยอนซึงมองเขาอย่างไม่เข้าใจ
 
            พี่จุนฮยองรู้ตัวบ้างมั้ยว่าพี่น่ะกำลังถูกผู้หญิงนี่หลอกอยู่นะ แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ ผมก้มหยิบกระดาษก้อนกลมที่ถูกคูฮ่าราขยำและสมุดไดอารี่เก่าของผม ผมกำหมัดแน่น ทำไมต้องเป็นผมด้วยที่ต้องเจอแบบนี้คนเดียวและทุกครั้ง   ผมเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายแล้วเก็วสมุดเข้าไป ผมก้าวเท้าเดินออก ขณะเดินเสียงทุ้มทักผมก่อน
“ เดี๋ยว นายเป็นผู้จัดการฉันไม่ใช่เหรอ “ ผมหันไป ผมพยักหน้า
“ ทำไมล่ะ “
“ กลับพร้อมกัน นายต้องพักที่ห้องฉันไม่ใช่เหรอ “
“ มันไม่จำเป็น ““ แต่ท่านประธานโทรมาบอกฉัน “ ผมนิ่งเงียบ คงจะเป็นความจริง ผมไม่กล้าพูดอะไร ยอมตามไปแต่โดยดี โดยที่ผมเดินตามพวกเขาอยู่ข้างหลัง คูฮาร่าเดินกอดแขนจุนฮยองแน่น ทำไมผมถึงได้รู้สึกอึดอัดขนาดนี้นะ