FIC B2ST เกลียด หลง รัก

“ แล้วเจอกันนะ จุ๊บ “ คูฮ่าราบอกแล้วโน้มใบหน้าไปหอมแก้มจุนฮยอง ผมไม่สามารถมองภาพพวกนี้ได้เลย แล้วคูฮาร่าก็เดินกระแทกไหล่ผมเข้าบริษัทไป ผมไม่รู้ไปทำอะไรให้เธอแค้นใจนักหนา ผมก็ไม่ได้คิดจะไปแย่งของๆใครหรอก มีแต่เธอที่ด่าผม

           ผมเดินตามจุนฮยองถึงรถ จุนฮยองปลดล็อครถจากนั้นผมก็เปิดประตูข้างเข้าไปนั่งเบาะหลัง แต่ว่า

“ มานั่งหน้า “ จุนฮยองบอกน้ำเสียงแข็ง

“ ทำมันต้องไปนั่งข้างหน้า “

“ ก็บอกให้มาไงเล่า !!! “ จุนฮยองขึ้นเสียงใส่ผมเมื่อผมไม่ยอมทำตาม ทำไมต้องขึ้นเสียงใส่ด้วย ถ้ารำคาญผมนักก็ปล่อยผมไปสิ จะมารั้งไว้ทำไม

“ ไม่ ถ้าคุณไม่เต็มใจฉันกลับเองก็ได้ “ ผมบอกแล้วเปิดประตูลงจากรถ แล้วเดินออกจากที่นี่แต่กลับถูกมือใหญ่จับแขนรั้งเอาไว้ ผมพยายามจะสบัดแต่เขายิ่งจับแรงมากยิ่งขึ้น

“ ปล่อย ฉันจะกลับบ้านเอง ““ ดึกป่านนี้รถมันไม่ค่อยมี และก็อันตรายด้วย “ มันช่างเป็นคำพูดที่ดูห่วงใย แต่ว่ามันไม่เหลือความห่วงใยให้ผมแล้วนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา

“ มีรถเยอะแยะไปและที่สำคัญฉันก็เป็นผู้ชาย “ ผมตวาดใส่

จุนฮยองขมวดคิ้ว ทำไมคนตรงหน้าช่างกร้าวร้าวกับเขาแบบนี้นะ แต่ถึงถูกตวาดใส่แบบนี้เขาไม่ยอมหรอก เขาลากฮยอนซึงกลับ

            จุนฮยองเปิดประตูหน้าแล้วเหวี่ยงฮยอนซึงเข้าไปแล้วรีบคาดเข็มขัดให้จากนั้นจึงรีบขึ้นรถล็อคประตูให้เรียบร้อย แล้วออกรถ

“ จอดรถ บอกให้จอดยังไงเล่า “ ฮยอนซึงบอกจุนฮยองแต่จุนฮยองไม่ฟังยังคงขับไปเรื่อย ฮยอนซึงไม่รู้จะทำอย่างไร จึงโน้มตัวไปขยับพวงมาลัยบนมือจุนฮยองให้รถไปอยู่ริมถนน

“ ย่าห์ นายจะทำอะไร..มันอันตรายนะ “ จุนฮยองพยายามทำมือแข็งป้องกันอุบัติเหตุ

“ ก็คุณไม่ยอมจอด “

“ นายจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะ “

“ ถ้าไม่ยอมจอดก็ตายให้หมดนั่นแหล่ะ ! “

            ทั้งคู่ต่างไม่ยอมปล่อย คนหนึ่งอยากลงจากรถ อีกคนหนึ่งไม่อยากให้ร่างบางลงเพราะอยากเอากลับคืนมา รถคันสีดำเลี้ยวคดเคี้ยวเหมือนงูบนท้องถนนที่ไม่ค่อยมีรถสัญจร แต่มันก็เป็นอันตรายต่อคนทั้งสอง รถคนนี้ยังคงไม่หยุดเลี้ยวไปเลี้ยวมาจนไปชนขอบทางเดินฟุตบาต ศรีษะของฮยอนซึงกระแทกชนกระจก

            ปัก !

“ ซี้ด โอ้ย “ ฮยอนซึงอุทานออกาพร้อมจับส่วยที่ถูกชนกับกระจก

“ ฮยอนซึงเป็นอะไรรึเปล่า “

“ ไม่...ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้ “

“ ...ก็ได้ “ จุนฮยอนปลดล็อคประตู ฮยอนซึงจึงลงจากรถ เขาเริ่มเดินออกห่าง ระหว่างเดินอาการปวดหัวเริ่มมีมากยิ่งขึ้น โลกใบนี้เริ่มหมุน ฮยอนซึงทรงตัวไม่อยู่ ร่างบางล้มลงบนพื้น

            จุนฮยองที่อยู่ในรถเดินออกไปดูอาการของฮอยนซึง หัวใจเขามันเต้นแรงเต็มไปด้วยความเป็นห่วง จุนฮยองอุ้มฮยอนซึงขึ้นรถ เขาเอื้อมมือไปจับริมฝีปากบางๆสีชมพู

“ หึ ต่อไปนี้เกมจะเริ่มขึ้น ฉันจะทำให้นายเป็นของๆฉัน “

Dream HoTel

รถคันสีดำเลี้ยวลงจอดที่โรงรถใต้ตึก แล้วดับเครื่องยนต์จุนฮยองปลดล็อคเข็มขัดเดินออกไปแล้วเดินอ้อมไปเปิดประตูอุ้มฮยอนซึงอีกทีจากนั้นจึงเดินเข้าคอนโดแล้วขึ้นห้องไป

503

จุนฮยองเปิดประตูแล้วเดินเข้าห้องจากนั้นจึงเดินเข้าห้องนอนเปิดไฟให้สว่างแล้วไปที่เตียงใหญ่ วางร่างบางในอ้อมกอดเบาๆแล้วเดินไปหยิบรีโมร์ตเครื่องปรับอากาศเปิดแอร์ 25 องศา แล้วนั่งลงบนเตียงชมความงามบนใบหน้ายามนิทรา

ร่างบางเขยิบเข้าใกล้ร่างสูงเมื่อรู้สึกหนาว ร่างสูงล้มตัวนอนลงแล้วกอดร่างบางหลวมแล้วโน้มหน้าลงทาบริมฝีปากรูปสวยสีชมพูบางๆนั้น เสียงใสครางออกมา แต่จุนฮยองยังคงหยอกล้อกับปากร่างบางอยู่ ลิ้มร้อนเริ่มทรอดแทรดเข้าไปในโพรงปาก หยอกล้อกับลิ้นข้างใน ลิ้นร้อนเกี่ยวพันกับลิ้มข้างใน

“ อื้อ ฮือ “ ฮยอนซึงลืมตาตื่นขึ้น เขาเบิกตากว้างเมื่อถูกปากรูปหยักครอบครองปากของตนเองอย่างเพลินเพลิน เขาผลักจุนฮยองให้ออกห่าง ฮยอนซึงรีบเช็ดปากแรงๆจนปากแดงไปหมด

“ นายคิดจะทำอะไร “

“ ก็อย่างที่เห็น “

“ ไอ้เลว นายมันก็เลววันยังค่ำ “ ฮยอนซึงพูดกระแทกใส่จุนฮยอง จุนฮยองจับข้อมือฮยอนซึง

หมับ...แล้วบีบรัดข้อมือเล็กแน่นจนเกิดเสียง ฮยอนซึงนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด

“ หึ นายก็ไม่ต่างอะไรกับฉัน นายจะมาเสนอหน้าอีกทำไม! มาให้ฉันเห็นหน้าอีกทำไม ! “ จุนฮยองตวาดเสียงดัง ฮยอนซึงอึ้ง ซักพักน้ำอุ่นๆก็ไหลลงจากดวงตาทั้งสองข้างพร้อมกับคำด่ากลับ…

“ ฮึก...ฉันเกลียดนาย นายมาก เกลียดขนาดอยากจะอ้วก! คนเลวอย่างนายฉันไม่อยากเจอด้วยซ้ำ นายมันเลว นายมันบ้า! “เสียงใสแผดเสียงจนเสียงแตก จุนฮยองโกรธมากเขา เขาเปลี่ยนจากบีบแขนเป็นบีบโหล่ทั้งสองข้างของฮยอนซึง

“ฮยอนซึง ปากดีนักใช่มั้ย” จุนฮยอนเหวี่ยงฮยอนซึงแรงๆร่างบางกระแทกลงบนเตียงนุ่ม ถึงเตียงจะนุ่มอย่างไรแต่มันก็ให้ความรู้สึกเหมือนกันเวลาถูกเหวี่ยงแรงๆแบบนี้ จุนฮยองขึ้นคร่อมฮยอนซึง ฮยอนซึงดิ้น จุนฮยองจับข้อมือทั้งสองข้างของฮยอนซึงแล้วบีบแรงๆจนเกิดเป็นรอยแดง

“ โอ้ย ! ปล่อยฉันนะ “

“ คิดเหรอว่าฉันจะเปล่านาย นายบังอาจมาว่าฉัน “ เขาบอกแล้วยิ้มบนมุมปากอย่างสะใจ

“ ฮึก นายต้องการอะไรจากฉัน ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย “ น้ำตาเริ่มเอ่อล้นออกมา ทั้งๆที่ผมอุตส่าห์ไม่ยุ่งดัวยแล้ว พยายามจะลืม จะหนี แต่ทำไมพี่จุนฮยองต้องรั้งผมเอาไว้ด้วยล่ะ

“ ต้องการตัวนาย” พี่จุนฮยองพูดเสียงเรียน ใบหน้าเย็นชายากจะคาดเดาได้ มันทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก ความรู้สึกหลายอย่างปะปนกันไปหมด ทั้งเศร้า โกรธ และตกใจ ผมแทบจะเป็นบ้าไปแล้วนะ

“ แต่ฉันไม่...อุ๊บ!” ไม่ทันพูดจบพี่จุนฮยองโน้มหน้าลงมาประกบจูบผม ผมเม้มปากไม่ให้ลิ้นร้อนๆนั่นเข้ามาได้ ผมเกลียดมัน มันน่าขยะแขยงสิ้นดี แต่ผมกลับต้องยอมเมื่อพี่จุนฮยองกัดริมฝีปากล่างผม ผมรับรู้กลิ่นคาวเลือด ลิ้นร้อนเริ่มเข้ามาในปาก เคลื่อนไหวไปมาในปากผมแล้วเปลี่ยนมาสัมผัสกับลิ้นของผม ผมรีบหนีแต่เขากดท้ายทอยผม ทำให้ผมเลี่ยงไม่ได้ ผมหลับตาลงยอมรับจุมพิตที่เร่าร้อนและป่าเถื่อนของผู้ชายคนนี้

“ อื้อ “ ผมส่งเสียงเมื่อเริ่มหายใจไม่ออก ร่างสูงผละจูบออก ผมรีบกอบโกยอากาศเข้าปอดทันที

“ แค่นี้ก็เสร็จซะแล้ว “ พี่จุนฮยองพูด มือยังคงจับข้อมือผมอยู่

“ อึก ปล่อยฉันไปเถอะนะ ขอร้องล่ะ “ ผมร้องขอเสียงสะอื้น ผมกลัว

“ หึ ได้ “ ผมโล่งใจ เมื่อเขายอมปล่อยผมแต่ว่า

“ แต่ฉันต้องพอใจนายซะก่อน “ พี่จุนฮยองสอดมือเข้ามาในเสื้อสีขาวบางๆ ผมดิ้นแล้วเตะเพราะตอนนี้มือผมถูกจับรวบอยู่

            จุนฮยองโน้หน้าลงประกบจูบ อีกมือหนึ่งก็เลื่อนขึ้นไปสัมผัสยอดอกสีชมพูแล้วเปลี่ยนเป็นบีบคลึงไปมา ฮยอนซึงบิดตัวไปมาดวยความเสียงซ่านแล้วร้องครางเสียงหลงออกมา

“ อ่ะ อ้ะ “ เสียงหวานยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของจุนฮยองได้เป็นอย่างดี จุนฮยองทนไม่ไหวจึงดึงกางเกงของฮยอนซึงออกมารวดเดียวเหลือตัวเปล่าและปลดเข็มขัดตัวเอง แล้วจับแก่นกายของร่างบางแล้วรูดขึ้นลงเป็นจังหวะช้าๆ

“ อ้ะ..หยะ หยุด อ๊า “ แต่จุนฮยองไม่หยุดเขายิ่งพอใจยิ่งกว่าพอใจทั้งเสียงและใบหน้าของฮยอนซงที่ตอนนี้แก้มทั้งสองข้างแดงระเรื่อไปหมดแล้ว เขาเร่งจังหวะมากขึ้น

            ผมไม่สามารถหยุดยั้งเสียงของตัวเองได้เลย เขาไม่ยอมหยุด มันทั้งเจ็บและเสียว ผมรู้สึกอึดอัดที่ท้อง มันใกล้ถึงเวลาของมัน แต่มือหนาไปอุดมันไม่ให้ปลดปล่อย

“ อย่าเพิ่งสิ “ พี่จุนฮยองกระซิบข้างหูแล้วจับขาผมให้อ้าแล้วจับแก่นกายของตนเองเข้าที่ทางรักสีสวย มันแข็งและร้อน

สวบ ! ... มันเข้ามาทั้งแท่ง มันเจ็บมาก เหมือนจะฉีกขาด ไม่เพียงเท่านั้น เขายังขยับมันเข้าออกเป็นจังหวะที่เร็ว ร่างกายผมเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ร่างกายผมมันขยับตามแรงกระทบของอีกคน

“ อ่ะ อ๊ะ อ๊ะ พะ พอ มะ... อ่ะ...เอา...อัก “

“ แน่นชะมัด” เขาไม่ฟังเสียงเรียกร้องของผม

“ อ๊า ฮึก “ แล้วบทรักแสนเร่าร้อนก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆไม่มีหยุด ไม่รู้ว่าปลดปล่อยกัยไปตั้งกี่ครั้ง กว่าบทรักนี้จะหยุดก็เกือบเช้าแล้ว ร่างสูงล้มตัวนอนลงพร้อมร่างบาง แล้วมองใบหน้าสวยหวานนั้นแล้วก็หลับไป็ดำเนินต่อไปเรอยๆ ไม