เรื่องรักๆฉบับห้ามlove!

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"แม่ขอคุยกับหนูแก้วสักแป๊ปได้มั้ยโทโมะ"แม่เลี้ยงเดินตามมาแล้วพูดกับโทโมะที่กำลังดูแลแก้วอยู่
 
 
 
 
 
 
"อะไรครับแม่ คุยตรงนี้เลยยังไงแก้วก็ไม่มีความลับกับผมอยู่แล้ว"โทโมะพุดขึ้น
 
 
 
 
 
 
"แม่อยากคุยตามภาษาผู้หญิงน่ะ"แม่เลี้ยงพูดแล้วมองหน้าแก้ว แก้วมองหน้าแม่เลี้ยงก่อนจะหันไปมองหน้าโทโมะ
 
 
 
 
 
 
"เดี๋ยวเค้าคุยกับแม่โทโมะแป๊ปนึงนะ"แก้วหันไปบอกกับโทโมะ โทโมะมองอย่างอ่อนใจก่อนจะแอบถอดหายใจเบาๆ
 
 
 
 
 
 
"เอางั้นก็ได้ เสร็จแล้วเรียกนะ"โทโมะพูดแก้วพยักหน้าโทโมะจึงเดินออกมาจากตรงนั้นทันที
 
 
 
 
 
 
"มีอะไรก็ว่ามาสิค่ะคุณแม่เลี้ยง"แก้วพูดเสียงเเข็ง
 
 
 
 
 
 
"ที่ทำให้ลูกชั้นหลงได้ขนาดนี้เนี้ย กะจะแก้แค้นชั้นงั้นหรอ!"แม่เลี้ยงเริ่มเปิดประเด็นแก้วมองไปทางอื่น
 
 
 
 
 
 
"ชั้นเป็นคนดี มีศิลธรรมค่ะ ชั้นไม่ทำร้ายใครท้างอ้อม ถ้าชั้นคิดจะทำ ชั้นจะทำมันไปตรงๆ ทำให้รู้ๆกันไปเลย"แก้วหันกลับมาพูดแล้วกระตุกยิ้มร้าย
 
 
 
 
 
 
"พูดแบบนี้เธอหมายความว่ายังไง"แม่เลี้ยงพูดแล้วกัดฟันกรอด
 
 
 
 
 
 
"ไม่รู้สิค่ะ"แก้วเฉไฉ
 
 
 
 
 
 
"ต้องำยังไงเธอถึงจะห่างกับโทโมะ"แม่เลี้ยงพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
"ไม่ได้หรอกค่ะ โทโมะน่ะขึ้นชื่อว่าเป็นสามีชั้นแล้วนะค่ะ"แก้วพูดเน้นคำว่าสามี
 
 
 
 
 
 
"เธอมันใจแตก!"แม่เลี้ยงว่าทันที
 
 
 
 
 
 
"คงงั้นมั้งค่ะ"แก้วพูดตอกหน้าอย่างไม่กลัว
 
 
 
 
 
 
"เธอทำแบบนี้ เธอรักโทโมะหรอ ถ้าไม่รักก็ปล่อยลูกชั้นมา"แม่เลี้ยงพูด
 
 
 
 
 
 
"บอกว่าไม่ได้ยังไงล่ะค่ะ ทำไมคุณแม่เลี้ยงถึงฟังภาษาแก้วไม่รู้เรื่องล่ะค่ะ"แก้วพูดติดล้อ
 
 
 
 
 
 
"นี่เธอกำลังทำให้ชั้นอารมณ์เสียนะ!"แม่เลี้ยงเริ่มโกรธจัด
 
 
 
 
 
 
"โอ้ะ คนอยู่เต็มบ้านเลยน้า ทำอะไรระวังบ้างสิค่ะ"แก้วพูดแล้วยักคิ้วกวนๆ แม่เลี้ยงได้แต่กำหมัดแน่น
 
 
 
 
 
 
"แล้วเธอจะเอายังไง"แม่เลี้ยงถามอย่างไม่มีทางเลือก
 
 
 
 
 
 
"ก็หยุดทำร้ายชั้น เรื่องชั้นกับโทโมะก็ไม่ต้องคัดค้าน แล้วชั้นจะไม่พูดว่าคุณทำอะไรกับชั้นไว้บ้าง อย่างที่บอก ชั้นไม่เคยโกรธ แต่อาจมีเจ็บใจบ้างมันธรรมดา"แก้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่นลง แม่เลี้ยงมองแล้วงง
 
 
 
 
 
 
"ชั้นเกือบฆ่าเะฮตายเลยนะ เธอไม่คิดจะโกรธหรือแค้น แล้วอยากให้ชั้นตายเลยหรือไง"แม่เลี้ยงถามออกไป
 
 
 
 
 
 
"ตอนแรกโกรธ แต่พอเห็นหน้าโทโมะ ความโกรธมันก็ลดลงเป็นแค่เจ็บใจที่ทำอะไรคุณไม่ได้ เเละไม่อยากทำ ถ้าทำไปแล้วคนที่ชั้นรักต้องเสียใจชั้นจะไม่ทำมัน ไม่ทำมันเด็ดขาด!"แก้วพูดหนักแน่น แม่เลี้ยงมองแล้วกัดปาก นี่ชั้นเกือบทำรายคนรักของลูกตัวเองไปเลยหรอ
 
 
 
 
 
 
"เธอไม่ได้จะหลอกลวงลูกชายชั้นแน่ใช่มั้ย"แม่เลี้ยงเริ่มอ่อนลง
 
 
 
 
 
 
"แน่นอนค่ะ เพราะชั้นจะไม่หลอกลวงคนที่ชั้นรัก"แก้วพูดหนักแน่น
 
 
 
 
 
 
"ชั้นจะเชื่อใจเธอได้ยังไง"แม่เลี้ยงพูด
 
 
 
 
 
 
"ชั้นไม่ใช่คุณนะค่ะ^^"แก้วพูดจิ้กกัด
 
 
 
 
 
 
"นี่เธอ!"แม่เลี้ยงที่อ่อนลงเริ่มจะประทุขึ้นอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
"ชื่อแก้วค่ะ :)"
 
 
 
 
 
 
"หึ ชั้นไม่รู้หรอกนะว่าสิ่งที่เธอพูดมันจะจริงหรือเปล่า อต่ในเื่อชั้นเคยสัญญาไว้กับโทโมะว่าจะดูแลตามใจเค้าทุกอย่าง และวันนี้ชั้นจะทำ และเมื่อวันไหนเธอทำร้ายลูกชายชั้น ชั้นไม่เอาเธอไว้แน่ จริญญา!"แม่เลี้ยงพูดทิ้งท้ายก่อนจะหันหลังใส่แล้วก้ามเดินหนีไป แก้วมองแล้วอมยิ้มก่อนจะส่ายหน้า
 
 
 
 
 
 
"ร้ายนักนะ"โทโมะเดินออกมาจากด้านหลัง แก้วรีบหันกลับไปหาทันที
 
 
 
 
 
 
"ทะ โทโมะ มาเมื่อไหร่ มาได้ยังไง แล้วเมื่อกี้..."แก้วยิงคำถามรัวแล้วหยุดเว้นวรรค
 
 
 
 
 
 
"โทโมะได้ยินหมดแล้ว ตั้งแต่แรก แล้วไม่ต้องกลัวว่าโทโมะจะรับไม่ได้หรอกนะ โทโมะรู้ว่าแม่ทำร้ายแก้ว"โทโมะพูดแล้วอมยิ้มให้
 
 
 
 
 
 
"..."แก้วเงียบ
 
 
 
 
 
 
"โทโมะรู้นะว่าเป็นห่วงความรู้สึกโทดมะ อต่ถ้าปิดบังแบบนี้ รู้มั้ยว่าามันอันตรายกับตัวเองขนาดไหนน่ะ นี่ถ้าวันนั้นโทโมะไม่ได้แอบไปได้ยินที่แก้วคุยกับฟาง แก้วจะโกหกโทโมะอีกนานแค่ไหน รอให้แม่ฆ่าแก้วตายก่อนมั้ย"โทโมะพูดแกมน้อยใจ
 
 
 
 
 
 
"เปล่า เปล่าสักหน่อย แค่ไม่อยากให้โทโมะระเเวงแม่โทโมะน่ะ"แก้วพูดอย่างยิมรับผิด
 
 
 
 
 
 
"เป็นห่วงความรู้สึกคนอื่นมากไปแล้วนะ ไม่ได้เรื่องเลย ไม่เอาทีหลังมีอะไรบอกกันบ้าง เข้าใจมั้ย"โทโมะพูดแล้วกอดแก้ว
 
 
 
 
 
 
"ค่ะพ่อ"แก้วพูดแกล้งๆ
 
 
 
 
 
 
"โทโมะไม่ใช่พ่อนะ"โทโมะพูดแล้วหน้ามุ่ย
 
 
 
 
 
 
"พ่อของลูกไง^^"แก้วพูดแล้วยิ้มโทโมะอึ้งอ้าปาก ก่อนจะเปลื่ยนจากตกใจเป็นคลี่ยิ้มออกมาแทน
 
 
 
 
 
 
"แก้วท้องหรอ"โทโมะยิ้มตกใจจะอุ้มแก้วแต่แก้วห้ามไว้
 
 
 
 
 
 
"ไม่ต้องๆ ไม่ต้องเลย ยังไม่ได้ท้อง พูดแก้ตัวไปเฉยๆแหละ^^"แก้วพูดแล้วเเลบลิ้นใสก่อนจะวิ่งหนี
 
 
 
 
 
 
"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ดื้อจริงๆ มาหลอกโทโมะได้ มาให้ตีเดี๋ยวนี้เลยนะ"โทโมะพูดแล้ววิ่งไล่แก้ว
 
 
 
 
 
 
ทั้งคู่วิ่งเล่นกันไปมาภายในบ้าน นั่นสร้างรออยยิ้มให้กับคนภายในบ้านเป็นอย่างมาก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ผมขอบคุณที่คุณไม่ขัดขวางตวามรักของลูกผม"พ่อพูดแล้วยิ้มให้แม่เลี้ยง
 
 
 
 
 
 
"ค่ะ ลูกชั้นรักเธอนี่ จะให้ชั้นทำยังไงได้ล่ะ"แม่เลี้ยงพูดแล้วยักไหล่ก่อนจะมองโทโมะที่กำลังยิ้ม หัวเราะสนุกสนานซึ่งภาพนี้ไม่ได้เห็นมานานมากแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"แฮ่กๆ อร๊ายยยย ฮ่าๆๆๆ อย่าจี้สิ ฮ่าๆๆๆๆ ไม่เอาแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆ ยอมๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ"แก้วพูดแล้วปล่อยหัวเราะออกมาอย่าไม่หยุด
 
 
 
 
 
 
"หยุดหรอ นี่แน่ะๆ"โทโมะพูดแล้วจี้เอวแก้วต่อ
 
 
 
 
 
 
"ไม่เอาแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ ไม่เอาแล้ว"แก้วพูดแล้วพายามดิ้นหนีแต่ก็ยังขำจนน้ำตาไหล
 
 
 
 
 
 
"ไม่แกล้งแล้วก็ได้ ฮ่าๆ"โทโมะพูดแล้วหัวเราะแก้วก่อนจะดึงแก้วเข้ามาใกล้
 
 
 
 
 
 
"อื้อ โทโมะอ่ะ นี่มันบ้านนะ"แก้วดันหน้าโทโมะออกเมื่อโทโมะโน้มหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
 
 
 
 
 
 
"ทำไมอ่ะ คนอื่นเค้าก็รู้หมดแล้ว"โทโมะพูด
 
 
 
 
 
 
"คนบ้า หน้าไม่อาย!"แก้วว่า
 
 
 
 
 
 
"หน้าด้านกับแก้วคนเดียวเนี้ยแหละ"โทโมะพูดแล้วดึงแก้วเข้ามากอด
 
 
 
 
 
 
"เด็กบ้า ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ"แก้วพูดแล้วตีโทโมะเบาๆ
 
 
 
 
 
 
"ไม่เอา อยากกอด"โทโมะพูดแล้วกอดแก้ว แก้วที่ไม่มีทางเลือกอื่นก็ได้แต่กอดตอบ
 
 
 
 
 
 
"กอดนี้อย่าให้ใครนะ"แก้วพูดแล้วกระชับกอด
 
 
 
 
 
 
"ไม่ให้ใครแน่นอน คนที่ได้จะมีแค่แก้วคนเดียว"โทโมะพูดแล้วกระชับกอดเช่นกัน
 
 
 
 
 
 
"อย่าให้รู้"แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
"ไม่ให้รู้แน่ เพราะมันจะไม่มี"โทโมะพูด
 
 
 
 
 
 
"คนบ้า"แกวว่าแล้วตีโทโมะ
 
 
 
 
 
 
"แก้ว"โทโมะเรียกชื่อแก้วกระซิบข้างหู
 
 
 
 
 
 
"หือ?"
 
 
 
 
 
 
"รักนะ"โทโมะพูดแก้วได้แต่ตาโตแล้วหน้าแดง
 
 
 
 
 
 
"รักเหมือนกัน"แก้วพูดแล้วยิ้ม ใบหน้าหวานของโทโมะเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
...END...
 
 
 
 
จบแล้วน้าาาาา แต่ช้าเเต่ >< มันยัไม่จบแค่นี้อ่าเส้ ^^ เดี๋ยวมารอดูตอนพิเศษของเเต่ล่ะคู่อีกน้าาา
 
 
ฝากติดตามด้วยน้าาา อีกสองตอนเรื่องนี้ก็จะจบเเล้วววว จุ๊บ