เรื่องรักๆฉบับห้ามlove!
เขียนโดย 
TKda
วันที่ 18 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 19.35 น.
แก้ไขเมื่อ 31 สิงหาคม พ.ศ. 2557 17.00 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
42) บอกความจริง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"เดินดีๆดิ้ อย่าลากได้มั้ยเนี้ย"ฟางบ่นป๊อปปี้ไม่พูดอะไรได้แต่ลากฟางเข้ามาในบ้านของตัวเองแล้วเหวี่ยงฟางลงโซฟา
ตุ๊บ!
ร่างเล็กของฟางถูกเหวี่ยงลงไปอย่างง่ายดาย โดยที่เจ้าตัวไม่ได้ตั้งตัวเลยสักนิด
"โอ้ย ไอ้บ้า มันเจ็บนะโว้ย ซาดิทส์เอ้ย!"ฟางมองหน้าป๊อปปี้อย่างเอาเรื่องพร้อมโวยวายเสียงดัง
"ชั้นชอบเธอ"
"ห๊ะ!!!"ประโยคที่ออกมาจากปากป๊อปปี้ทำให้ฟางถึงกับอุทานออกมาแทบจะทันทีที่ป๊อปปี้พูดจบ ดวงตากลมโตมองป๊อปปี้อย่างตกใจ
"ชั้นคิดว่าชั้นชอบเธอ"ป๊อปปี้พูดซ้ำอีกแล้วกันหน้าหนีฟางหลบสายตาคู่สวยของฟางเพราะตอนนี้เริ่มรู้สึกร้อนแปลกๆที่ใบหน้า
"เพี้ยนป่ะเนี้ย นายชอบแก้วไม่ใช่หรอ"ฟางพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ทั้งทีดีใจแทบบ้าตายแต่ก็ยังต้องเก๊กขรึม
"ชั้นเลิกชอบตั้งนานแล้ว นี่เธอจะขุดเรื่องเก่ามาทำไมเนี้ย"ป๊อปปี้บ่นอุบ
"ทำไมนายหน้าแดง"ฟางแกล้งแหย่แล้วเดินเข้ามาใกล้ป๊อปปี้
"เห้ย ออกไปเลยนะเธอ เธอเองก็อย่าคิดว่าชั้นไม่รู้ว่าเธอก็ชอบชั้นเหมือนกัน"ป๊อปปี้พูดฟางชะงักหยุดเดินทันที ใบหน้าล้อเลียนเมื้อกี้เปลื่ยนสีจัดขึ้นหน้าทันที
"ใครบอกนาย ชั้นเปล่า ไม่ได้ชอ...อื้อ"ยังไม่ทันที่ฟางจะได้พูดจบป๊อปปี้ตรงดิ่งเข้ามาแล้วกระชากแขนสองข้างพร้อมประกบปากด้วยความรวดเร็ว
"แฮ่กๆ ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย"ฟางรีบผลักป๊อปปี้ออกแล้วหอบหายใจทั้งเขินทั้งอาย
"อย่าพูดคำที่เธอคิดจะพูด ชั้นไม่ชอบ แล้วเธอต้องรับผิดอบชั้น"ป๊อปปี้พูด
"เกี่ยวอะไรกับนายอ่ะ"ฟางพูดแล้วหน้าบูด
"เกี่ยวดิ เพราะจูบแรกเธอเป็นของชั้น แล้วจูบที่สองนี้มันก็เป็นของชั้น และจูบต่อๆไปมันก็ต้องเป็นของชั้น ของชั้นคนเดียว"ป๊อปปี้พูด ถึงจะพุดไปแบบนั้นใช่ว่าเขาเองจะไม่เขินเลย ใบหน้าตอนนี้แดงจัดไม่ต่างจากฟาง
"เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ จูบแรกชั้นเป็นของนาย แล้วจูบที่สองก็เป็นของนายหมายความว่ายังไง เมื่อกี้มันจูบแรกชั้นนะ!!!"ฟางโวยวายหน้าแดงซ่าน
"ลืมบอกไปว่าจูบแรกเธอเสียให้ชั้นตั้งแต่ภูเก็ตล่ะ หึหึ ปากหวานไปเปลื่ยนเลยนะ"ป๊อปปี้แกล้งแหย่
"กรี๊ดดดดดดดด"
ตุ๊บ ผลัก ผัวะ
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นต่อเนื่อง
"โอ้ยยย ชั้นเจ็บ!"ป๊อปปี้โวยวายก่อนจะรวบมือทั้งสองข้างของฟางจากด้านหลังทำให้ตอนนี้ทั้งคู่กอดกันอยู่
"แก ไอ้บ้าป๊อป แกขโมยจูบแรกชั้นไป!!!!"ฟางโวยวายแล้วจะเหยียบเท้าป๊อปปี้แต่ป๊อปปี้หลบทัน
"อ่อนนะหนู^^"ป๊อปปี้พูดล้อเลียน
"หึ้ย! ปล่อยชั้น!"ฟางต้องกัดฟังพูดเพราะทำยังไงก็ทำอะไรป๊อปี้ไม่ได้เลย ดูเหมือนเขาจะรู้ทางเธอทุกอย่าง
"โหยยย เธอนี่โวยวายอะไรก็ไม้รู้ ชั้นขโมยจูบแีรกเธอ เธอก็เอาจูบแรกชั้นไปเหมือนกันแหละน่า"ป๊อปปี้พูดใบหน้าเริ่มขึ้นสีอีกครั้ง
"ตอนนั้นชั้นรู้สึกตัวที่ไหน!"ฟางเถียงทันที
"แต่เมื่อกี้เธอรู้สึกตัว"ป๊อปปี้บอก
"ไม่นับโว้ยยยย...อุ๊บส์"ฟางโวยวายแต่ก็ถูกป๊อปปี้ประกบปากทันที
"งั้นนับทั้งนี้แทนแล้วกัน^^"ป๊อปปี้พูดแล้วยักคิ้ว
"ไอ้ขี้โกง อร๊ายยยยย ปล่อยช้านนนนน"ฟางโวยวายทันทีเมื่อยู่ๆป๊อปปี้ที่กอดตัวเองจากด้านหลังกลับพลิกตัวฟางหันหน้าเข้าฟหาแล้วอุ้มฟางพาดบ่าทันที
เพี๊ยะ!
ป๊อปปี้ตีก้นฟาง
"กรี๊ดดดดดด"
"อย่าเสียงดัง รบกวนโสตประสาทชั้นมากสิยัยนกหวีด-_- เก็บเสียงแว๊ดๆของเธอไว้ดีกว่า หึหึ"ป๊อปปี้พูดแล้วเดินขึ้นบันได
"อร๊ายยยย นายจะทำอะไรชั้น ไอ้โรคจิต ไอ้หมีโรคจิตตตตต!!!"ฟางโวยวายและดิ้น
"หึหึ ไม่ต้องกลัว คืนนี้ยังอีกยาว"ป๊อปปี้พูดแล้วเค้นหัวเราะร้ายออกมา
"แม่จ๋าาาาา ช่วยฟางด้วยยยTT"
"พ่อครับ แม่ครับ ผมมีอะไรจะบอก"โทโมะพูดแล้วเอื้อมมือมาจับมือแก้ว แม่เลี้ยงและพ่อแก้วมองอย่างตกใจ
"มีอะไรหรอโทโมะ ทำไมต้องจับมือแก้วด้วย"พ่อถามอย่างสงสัย
"มีอะไรตาโทโมะ แล้วไปจับมือยัย เอ่อ หนูแก้วทำไม"แม่เลี้ยงถามตามมาติดๆ
"เรื่องนี้แหละครับที่ผมอยากจะบอก"โทโมะพูดแล้วมองหน้าแก้ว แก้วได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าสู้หน้า
"อย่าบอกนะว่า..."แม่เลี้ยงพุดแล้วหยุดชะงักก่อนจะมองหน้าแก้วเป็นจังหวะที่แก้วเงยหน้าขึ้นมาพอดี
"ครับ ผมกับแก้วเราคบกัน มาสักพักแล้ว"โทโมะพูด
"จริงรึเปล่าแก้ว"พ่อหันมาถามแก้วทันที
"ค่ะ"แก้วพูดเสียงอ่อย
"ตั้งแต่เมื่อไหร่"พ่อถามทันที
"ตั้งแต่พ่อกับแม่ไปทำงานต่างประเทศอาทิตย์นึงครับ"โทโมะพูด
"ทำไมถึงไม่บอกให้เร็วกว่านี้!"พ่อเริ่มขึ้นเสียง
"แก้วขอโทษ/ผมขอโทษ"แก้วและโทโมะพูดพร้อมกันเสียงอ่อย
ปั้ก!
พ่อตบโต๊ะเสียงดังแล้วจ้องหน้าแก้วและโทโมะ
"ใจเย็นๆนะค่ะคุณ"แม่เลี้ยงพูดแล้วกอดแขน หึ ไม่รอดแน่
"เรียนจบพ่อถึงจะให้แต่ง"พ่อพูดหลังจากที่เงียบอยู่นาน ทำเอาทุกคนอึ้งกับไปหมด
"ทะ ทำไมกันค่ะคุณ เด็กสองคนนี้เป็นพี่น้องกันนะค่ะ รักกันไม่ได้"แม่เลี้ยงแย้งทันที
"คุณลืมไปแล้วหรอ โทโมะน่ะเป็นลูกติดคุณนะ"พ่อพูด โทโมะชะงักทันที
"จริงหรอครับแม่"โทโมะแทรกขึ้นมาถามทันที แม่เลี้ยงได้แต่เงียบ
"ใช่"แม่เลี้ยงพูดหลังจากที่เงียบมานาน นั่นสร้างรอยยิ้มให้กับโทโมะและแก้วทันที
"แบบนี้ก็แสดงว่าเรารักกันได้ ไม่ได้มีอะไรที่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดสินะครับ"โทโมะพูดด้วยความดีใจ
"แต่แม่ไม่ยอม"แม่เลี้ยงพูดขัด ทุกสายตาจับจ้องมองไปที่แม่เลี้ยงเป็นตาเดียว
"ทำไมล่ะคุณ ก็เด็กมันรักกัน"พ่อพูดอย่างไม่เข้าใจ
"คุณคิดว่าแบบนี้ดีแล้วหรอค่ะ แล้วหน้าตาทางสังคมล่ะค่ะ ถึงแม่ว่าทั้งคู่จะไม่ได้เป็นพี่น้องร่วมสายเลือด แต่ทุกคนในสังคมเข้าใจกันไปแบบนั้นนะค่ะ"แม่เลี้ยงพยายามกาเหตุผล
"คุณจะกลัวอะไรกับขี้ปากคน เค้าพูดไดก็ต้องหยุดพูดได้ ในเมื่อความจริงไม่ได้เป็นแบบนั้น"พ่อพูด
"แต่..."แม่เลี้ยงจะแย้ง
"ไหนแม่บอกว่าจะตามใจผมทุกอย่างไงครับ แล้วไมครั้งนี้แม่ต้องขัดค้าน"โทโมะพูดทวงสัญญา
"แม่..."แม่เงียบแล้วมองหน้าแก้ว ตอนนี้เองก็เริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาที่คอยคิดแต่จะทำร้ายแก้ว
"ชั้นไม่โกรธ"อยู่ๆแก้วก็พูดขึ้นมาเำพราะเห็นสายตาของเเม่เลี้ยง
"อะไรหรอลูก"พ่อหันมาถามแก้วอย่างงๆ
"เอาเป็นว่าแก้วขอตัวไปพักก่อนนะค่ะ ปวดหัวมากๆ"แก้วพูดแล้วลุกขึ้น
"เดี๋ยวโทโมะช่วย"โทโมะพูดแล้วช่วยพยังแก้วผ่านหน้าแม่เลี้ยง แก้วมองแล้วเดินผ่านไป
อู้้้้ บอกแล้วมันบ้าบิ่น 55555 ไม่รู้ว่าเเม่เลี้ยงจะขัดค้านอะไรนักหนาเนาะ 555
อยากรู้ว่าแม่เลี้ยงจะยอมไม่ยอมต้องติดตามมมมม
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
