เรื่องรักๆฉบับห้ามlove!
เขียนโดย 
TKda
วันที่ 18 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 19.35 น.
แก้ไขเมื่อ 31 สิงหาคม พ.ศ. 2557 17.00 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
41) จากวันนี้จะดูแลเธอ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"กินเยอะๆ ไม่เจอนานผอมขึ้นเยอะเลย"ฟางพูดแล้วตักอาหารให้ทีเจ
"ใครจะเหมือนเราล่ะ อ้วนขึ้นฮ่าๆ"ทีเจพูดแซวๆ ป๊อปปี้ที่นั่งข้างฟางได้แต่มองอย่างไม่สบอารมณ์
"แหม เค้าเรียกว่าน่ากอด จับตรงไหนก็เต็มไม้เต็มมือ ไม่เชื่อลองสิ"ฟางพูดแล้วยื่นแขนให้ทีเจเล่นๆ
"ขี้โม้"ทีเจพูดแล้วจะมาจับมือฟางแต่ป๊อปปี้กลับชักมือฟางกลับมาไว้ที่หน้าตัก
"เสียมารยาทจะตักอาหาร"ป๊อปปี้พูดแล้วเอื้อมมือไปตักอาหารมาเคี้ยวแต่สายตามองทีเจไม่ห่าง
"อะไรของนายเนี้ย"ฟางบ่นแล้วหย่นหน้า
"กินไปเลย หิวไม่ใช่หรอ"ป๊อปปี้พูด
"พี่เห็นมองนานแล้ว นายนี่ป็นใครเพื่อนสนิทฟางหรอ หรือแฟน?"ทีเจถาม ฟางหน้าแดงทันที
"บะ บ้าหรอไม่ใช่แฟนฟางนะ ฟางไม่ใช่แฟนได้หมีบ้านี่สักหน่อย"ฟางรีบปฏิเสธทันที ป๊อปปี้หันมองมองฟางอย่างไม่พอใจ
"แล้วไง ถามแบบนี้จะจีบยัยนี่เร้อะ เหอะบอกไว้เลยไม่น่าจีบหรอก"ป๊อปปี้หับไปพูดกับทีเจ ทีเจงงก่อนจะมองหน้าฟาง ฟางเองก็มองป๊อปปี้อย่างงงๆ
"ทำไม่ะ ฟางก็น่ารักดีนะ"ทีเจพูด
"หึ ถ้าคิดจะจีบล่ะก็หยุดคิดเถอะ ยัยนี่น่ะไม่เหมือนคนอื่นหรอกนะ ขี้บ่น ปากจัด ไม่ดูแบตัวเอง ชอบฟังเพลงเวลานอน ชอบกินข้าวเลอะปาก ชอบใส่ถุงเท้าผิด ชอบลืมของ ชอบลืมปากกา บางทีไปเรียนยังลืมกระเป๋าเลย ยัยนี่น่ะเซ่อถ้าจะจีบคิดผิดถนัดเลยล่ะ"ป๊อปปี้ร่ายยาวแล้วมองหน้าทีเจ ฟางถึงกับอึ้งไม่รู้ว่าป๊อปปี้จะสังเกตุตัวเองเหมือนกัน
"หึ"ทีเจมองอย่างเค้นหัวเราะ
"ขำอะไรของนาย"ป๊อปปี้พูดแล้วมองทีเจ
"ฟาง เอาเป็นว่าเคลียร์กันเองนะ พี่ไม่สมควรอยู่ ฮ่ะๆ อาจจะโดนกินหัว ฮ่าๆ ขอบคุณสำหรับอาหาร บายน้องสาว^^"ทีเจพูดก่อนจะลุกเดินออกไปจากร้านอาหาร
"พี่ทีเจ เดี๋ยวๆ-_-"ฟางร้องท้วงแต่ทีเจเดินไปไม่หันกลับมาเลย
"เมื่อกีี้ไอ้หน้ากลมนั่นมันบอกว่าน้องสาสงั้นหรอ? เธอมีพี่ชายตั้งแต่เมื่อไหร่"ป๊อปปี้ถามทันที
"นานเเล้วล่ะ"ฟางพูด
"ทำไมชั้นไม่รู้"ป๊อปปี้ถามอีก
"จะรู้ได้ยังไงก็นั่นญาติห่างๆชั้น"ฟางพูด ป๊อปปี้มองงงๆ
"แล้วนี่นายเอาชั้นไปขายทำไม-_- ชั้นไม่ได้ขี้ลืมขนาดนั้นนะ ไม่ได้กินเลอะ ไม่ได้ชอบฟังเพลงตอนหลับ ไม่ใช่เล้ยย"ฟางปฏิเสธ
"หราาาา ไม่ต้องกงต้องกินแล้ว กลับบ้าน"ป๊อปปี้พูดก่อนจะวางเงินแล้วลากฟางออกจากร้านพากลับบ้านทันที
"เดินดีๆนะ"โทโมะพูดแล้วพยุงแก้วเข้าบ้าน
"เดินดีๆแล้วไม่ต้องพยุงก็ได้เค้าเดินเองได้น่า"แก้วพูดแล้วหย่อนหน้าที่โทโมะเอาแต่ดูแลเธอไม่ห่าง ไม่ยอมให้ทำอะไรเลย
"นั่งนี่ก่อนนะ เดี๋ยวโทโมะเอาของไปเก็บก่อน"โทโมะพูดก่อนจะรีบวิ่งขึ้นเอาของจากโรงพยาบาลไปเก็บในห้องแก้ว
"ตายยากจริงๆเลยนะ ไปพูดอีท่าไหนล่ะโทโมะถึงได้เฝ้าไม่ห่างแบบนี้น่ะ"แม่เลี้ยงเดินเข้ามากอดอกพูดแล้วมองแก้วอย่างเหยียดๆ
"โทโมะเค้าคงรู้ล่ะมั้งค่ะว่าชั้นมีเคราะห์ แถมเคราะห์หลักด้วยเกาะหนึบเลยจริงๆ"แก้วพูดตอกหน้ากลับ ทำเอาแม่เลี้ยงกำมือแน่น
"ปากยังดีเหมือนเดิมเลยนะยัยเด็กเมื่อวานซืน"แม่เลี้ยงว่ากลับ
"ขอบคุณที่ชมค่ะ"แก้วพูดแล้วกระตุกยิ้มร้ายใส่ แม่เลี้ยงมองแล้วแปลกใจ
"แม่ครับ มาทำอะไรตรงนี้"โทโมะที่ลงมาเห็นแม่เลี้ยงกำลังมองแก้วอย่างหาเรื่อง
"เปล่าหรอกโทโมะ แม่แค่มาดูว่าหนูแก้วเป็นยังไงบ้าง กลับมาน่าจะพาไปพักผ่อนไม่น่าเอามานั่งตรงนี้เลยนะลูก"แม่เลี้ยงพูดแล้วแกล้งเดินเข้ามาหาแก้วแล้วลูบผม
"ยังไงก็หายไวๆนะจ้ะ"แม่เลี้ยงพูดพร้อมลูบหัวเมืออีกข้างบีบเเขนแก้ว โทโมะมองเห็นแม่เลี้ยงลูบผมแก้วก็ยืมดีใจคิดว่าเเม่เลี้ยงอาจจะกลับใจไม่ทำร้ายแก้วอีกก็ได้
"โทโมะเค้าหิวน้ำ อยากออกไปข้างนอก ในนี้อึดอัด หายใจไม่สะดวกเลย"แก้วหันมาพูดเพราะทนแรงบีบไม่ไหว
"ครับ"โทโมะพูดก่อนจะเดินมาพยุงแก้วขึ้นจากแม่เลี้ยง
"ผมขอตัวนะครับ"โทโมะพูดกับแม่เลี้ยงห่อนจะพาแก้วเดินมาที่ชิงช้าตัวโปรดที่แก้วชอบมานั่ง
"เดี๋ยวโทโมะไกวให้นะ"โทโมะพูดแล้วไกวชิงช้าให้แก้ว
"โทโมะ"แก้วเรียกชื่อโทโมะเสียงแผ่วจนแทบไม่ได้ยิน
"ถ้าวันนี้โทโมะจะบอกเรื่องเรากับพ่อ กับแม่ แก้วจะว่ายังไง"โทโมะพุดขึ้นแก้วหันหน้ากลับมามองโทโมะทันที
"ทำไมต้องรีบขนาดนั้นล่ะ"แก้วหันมาพูด
"จะวันนี้หรือวันไหน ยังไงเราก็ต้องบอกอยู่ดี โทโมะไม่อยากหลบๆซ่อนๆนะ"โทโมะพูดเสียงเศร้า แก้วมองแล้วอ่อนใจ ยิ่งพักนี้มีเรื่องกับแม่เลี้ยง แล้วแม่เลี้ยงจะมายอมรับตัวเองเป็นลูกสะใภ้ได้ยังไง
"อย่างน้อยก็ให้ทำใจก่อนไม่ได้หรอ ตื่นเต้นน้ะ"แก้วพูดยิ้มๆ ทั้งที่ในใจคิดเรื่องยืดเวลาเรื่องนี้เต็มไปหมด
"โทโมะจะให้เวลาอีกวันนึงก็ได้นะ เพราะโทโมะเองก็เขินเหมือนกัน"โทโมะพูดแล้วอมยิ้ม
"รักโทโมะนะ"แก้วพูดแล้วยิ้มให้โทโมะ โทโมะมองแก้วแล้วยิ้มดีใจเพราะแก้วไม่ค่อยพูดบอกรักหวานๆกับเขาเท่าไหร่
"รักแก้วเหมือนกันครับ"โทโมะพูดแล้วยิ้มให้แก้ว่อนจะก้มโน้มหน้าลงมาจูบกับแก้วอย่างอ่อนโยน
"จากนี้โทโมะจะดูแลแก้ว ไม่ให้คลาดสายตาเลยไม่ว่าใครที่มาทำร้ายโทโมะจะปกป้อง...ไม่เว้นเเม่แต่แม่"โทโมะพูดประโยคสุดท้ายแผ่วเบาจนฟังแทบไม่ได้ยิน
"ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ แก้วไม่ได้โดนใครทำร้าย ตกน้ำเอง^^"แก้วพูดแล้วยิ้ม โทโมะมองแก้วอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมต้องโกหกเขาด้วย แต่ในเมื่อตอนนี้แก้วไม่อยากจะบอกทั้งที่เขารู้แล้วว่าคนที่ทำร้ายก็คือแม่เขาเอง
"ตอนอยู่ข้างนอกไง"โทโมะพูดแล้วยิ้ม
"ขอบคุณนะ"แก้วพูดแล้วยิ้ม
"บอกแล้วไง เพื่อแก้ว แค่ไหนยอมทั้งนั้น"โทโมะพูดแล้วยิ้ม
"..."
"แต่โทโมะขอได้มั้ย"โทโมะพุดขึ้น
"..?.."
"โทโมะรู้ว่าแก้วเองก็อยากพูดดีๆกับพ่อใช่มั้ย กลับมาพูดดีๆเถอะ รู้มั้ยพ่อน่พรักแก้วมากเลยนะ"โทโมะพูด
"..."
"ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ถ้าเป็นเพราะแม่โทโมะที่เข้ามาแทรกกลางระหว่างครอบครัวแก้ว โทโมะขอโทษ"โทโมะพูดอีก เขาเองก็รู้สึกผิด
"ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร..."แก้วพูดยิ้มๆ ทั้งที่ตอนนี้น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มเต็บไปหมด
"โทโมะจะทนแทน โทโมะจะดูแลแก้วแทนพ่อในเวลาที่เสียไป"โทโมะพูด
"ขอบคุณ...ขอบคุณ"แก้วพูดแล้วก้มหน้าเพราะไม่อยากจะให้โทโมะเห็นว่าเธอเองกำลังร้องไห้อยู่
"โทโมะรู้ว่าแก้วกำลังร้องไห้ ไม่เป็นไรร้องออกมาเลย ไม่ต้องกลั้นไม่เจ็บเป็น"โทโมะพูดแล้วหยุดไกวชิงช้าก่อนจะเดินมาแล้วกอดแก้ว
"...ฮึก..."
มาล้าวววว ><
เม้นเยอะๆน้าาาาา ><
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
