เรื่องรักๆฉบับห้ามlove!

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แสงสอดส่องเข้ามาผ่านผ้าม่านแก้วที่หันหน้ามารับแสงพอดิบพอดีก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ก่อนจะหันกล้บมามองคนตัวโตที่นอนอยู่ข้างๆ แล้วหน้าแดงเขินอายที่เมื่อคืนเจ้าตัวไม่ยอมฟังเธอพูดให้จบเลย
 
 
 
 
 
 
"เด็กบ้า!"แก้ว่าแล้วจะแกะมือโทโมะออกแต่โทโมะกลับลืมตาขึ้นมาซะก่อน
 
 
 
 
 
 
จุ๊บ!
 
 
 
 
 
 
โทโมะไม่เว้นช่วงให้แก้วได้พูดอะไรก้มลงไปจุ๊บปากแก้วปล้วผละออกอย่างรวดเร็ว
 
 
 
 
 
 
"mroning kiss นะครับ"โทโใะพูดแล้วยิ้มยียวนใส่แก้ว แก้วได้แต่หน้าแดง
 
 
 
 
 
 
"เด็กบ้า ฉวยโอกาสตลอดเลยนะ!"แก้วว่าแล้วทุบอกโทโมะ
 
 
 
 
 
 
"ก็โอกาสมันมีมาให้ฉวยนิ"โทโมะพูดหน้าตาเฉย
 
 
 
 
 
 
"คนบ้า เมื่อวานก็ไม่ยอมฟัง"แก้วพูดแล้วเบ้ปาก
 
 
 
 
 
 
"แต่ก็ได้ฟังแล้วนิ"โทโมะพูดแล้วส่งสานตากรุ้มกริบมาให้
 
 
 
 
 
 
"ทะลึ่ง!"แก้วว่าแล้วหน้าแดงจัด
 
 
 
 
 
 
"ฮ่ะๆ เมื่อวานทำโทดมะโมโหจนหน้ามืดเลยรู้มั้ย"โทโมะพูดแล้วกระชับกอด
 
 
 
 
 
 
"ไม่อยากรู้ก็ต้องรู้ คนอะไรรุนแรง!"แก้วว่า
 
 
 
 
 
 
"ก็ไม่ยอมรีบพูด เอาแต่ไม่ๆ อยู่นั่นแหละ"โทโมะพูด
 
 
 
 
 
 
"แล้วทำไมไม่ยอมฟังให้มันจบประโยคเล่า! คนบ้า นิสัยไม่ดีเลย ไอ้นิสัยใจร้อนเนี่ย เลิกได้เลยนะ"แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
"จะเลิกได้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับแก้วจะทำให้หึงมากน้อยแค่ไหน^^"โทโมะพูดแล้วยักคิ้ว
 
 
 
 
 
 
ก๊อกๆๆ
 
 
 
 
เสียงเคาะประตูทำให้แก้วกับโทโมะที่นอนเปลื่อยกายอยู่สะดุ้งกะทันหันก่อนจะรีบมองไปที่ประตูทันที
 
 
 
 
"คุณหนูแก้วค่ะ ได้เวลาทานอาหารเช้าแล้วค่ะ"เสียงป้าแม่บ้านพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
"ค่าา"แก้วตะโกนกลับ
 
 
 
 
 
 
"เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ รีบอาบน้ำแล้วกลับไปห้องเลยนะ เดี๋ยวคนอื่นรู้หมด"แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
"รู้ก็ดีสิ เราจะได้แต่งงานกัน"โทโมะพูดอย่างไม่แคร์ ที่คนอื่นยังไม่รู้เรื่องของเขากับเธอก็เพราะว่าเธอขอไว้
 
 
 
 
 
 
"โทโมะ เราคุยเรื่องนี้กันแล้วนะ"แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
"ครับโทโมะรู้ แต่เราเองไม่เห็นจำเป็นต้องปิดเลยนิ"โทโมะพูด
 
 
 
 
 
 
"แล้วคนอื่นจะมองยังไง เราเป็นพี่น้องกันนะ"แก้วพูดออกไป ไม่ใช่เธอไม่อยากเปิดเผยความสัมพันธ์ แต่มันทำไม่ได้ เพราะเดี๋ยวชื่อเสียงของพ่อเธอจะเสียไปด้วย รวมถึงชื่อเสียงมหา'ลัยดังนั้นอีก
 
 
 
 
 
 
"ครับ"โทโมะพูดเสียงแผ่วแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำ แก้วมองแล้วส่ายหน้า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ห้องป๊อปปี้...
 
 
 
 
 
 
 
"อืมม"ฟางค่อยๆลืมตาขึ้นมา
 
 
 
 
 
 
"..."
 
 
 
 
 
 
ฟางต้องเงียบแล้วมองคนตัวโตที่นอนกอดตัวเองอยู่ ก่อนจะค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา
 
 
 
 
 
 
"อย่างน้อยให้ชั้นได้อยู่กับนาย"ฟางพุดแล้วยิ้มก่อนจะกระชับกอดป๊อปปี้มากขึ้น
 
 
 
 
 
 
"..."ป๊อปปี้เงียบนอนนิ่ง
 
 
 
 
 
 
"นายจะรู้อะไรมั้ยว่าชั้นรักนายมากแค่ไหน ชั้นอยากเป็นคนนั้นคนที่นายรัก ที่ไม่ใช่รักในฐานะเพื่อน"ฟางพูดแล้วเอาหน้าซุกอกป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
"อื้อออ"ป๊อปปี้ที่เริ่มรู้อะไรแปลกๆกำลังขยับตัวอยู่จึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาฟางที่ได้ยินเสียงครางของป๊อปปี้ก็แกล้งหลับต่อ
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ก้มลงมองร่างบอางที่นอนกอดตัวเองกำลังซุกอยู่ในอกก็อมยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวก่อนจะกระชับกอดมากขึ้น
 
 
 
 
"ไม่ได้เธอนี่ชั้นคงแย่"ป๊อปปี้พูดแล้วลูบผมฟาง ฟางที่ได้ยินก็ยิ้มในใจ
 
 
 
 
 
 
"..."
 
 
 
 
 
 
"นี่"ป๊อปปี้เขย่าตัวปลุกฟาง
 
 
 
 
 
 
"อื้อ"ฟางแกล้วทำเป็นปรื้อตาตื่น
 
 
 
 
 
 
"หน้าตาตอนตื่นนี่ยังตลกไม่เปลื่ยนเลยนะยัยเตี้ย"ป๊อปปี้พูดล้อเรียน
 
 
 
 
 
 
เพี๊ยะ!
 
 
 
 
 
 
ฟางฟาดมือเข้าหน้าป๊อปปี้เต็มๆ
 
 
 
 
 
 
"โอ้ยย มันเจ็บนะยัยเตี้ยบ้า!"ป๊อปปี้พูดแล้วผละกอดออกจากฟางเอามือมากุมหน้าผากที่โดนฟางตบ
 
 
 
 
 
 
"สมน้ำหน้า อยากปากมาทำไมล่ะ"ฟางว่าแล้วจะลุกขึ้น
 
 
 
 
 
 
หมับ!
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้คว้าตัวฟางกลับเข้ามากอดเหมือนเดิมทันที
 
 
 
 
 
 
"รีบไปไหน ชั้นยังไม่หายเศร้า อยู่กับชั้นต่อนะ"ป๊อปปี้พูดน้ำเสียงที่เปลื่ยนไป
 
 
 
 
 
 
"..."ฟางเงียบคิด
 
 
 
 
 
 
"นะ"ป๊อปปีอ้อนอีก
 
 
 
 
 
 
"แต่ตอนบ่ายมีเรียนนี่ก็ก็ 10 โมงกว่าแล้วนะ"ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
"วันนี้ชั้นยังไม่พร้อมไป"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
"นายอย่ามาง้อแงสิ แค่นี้เองจิ๊บๆ อาบน้ำแล้วแต่งตัว แล้วลงไปทานข้าวกับแม่นายซะ แม่นายห่วงนายมากรู้มั้ย"ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
"รู้ แต่ไม่อยากไป ไม่อยากอาบน้พ ขออยู่แบบนี้ก่อนได้มั้ย"ป๊อปปี้พูดแล้วกระชับกอดฟาง
 
 
 
 
 
 
"ให้แค่ 5 นาทีแล้วเข้าไปอาบน้ำนะ"ฟางต่อลอง
 
 
 
 
 
 
"อืม"ป๊อปปี้ตอบตกลงก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งฟางที่ถูกอดจากด้านหลังก็ได้แต่ถอดหายใจเบาๆแล้วยิมให้ป๊อปปี้กอด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"พ่อ"แก้วต้องตกใจเมื่อลงมาที่ห้องทานอาหารก้เจอพ่อและแม่เลี้ยงของเธอ
 
 
 
 
 
 
"พ่อ แม่"โทโมะที่ลงมาก็ตกใจไม่แพ้กันเมื่อเห็นทั้งคู่กำลังนั่งอมยิ้มอยู่ที่ห้องทานอาหาร
 
 
 
 
 
 
"เซอร์ไพซ์^^"แม่เลี้ยงพูด
 
 
 
 
 
 
"ไหนพ่อบอกสามเดือนไงค่ะ นี่มันพึ่งจะเดือนกว่าๆ"แก้วถาม
 
 
 
 
 
 
"พ่อรีบมาเคลียร์งานที่นี่น่ะสิ อ้อ แต่พ่อก็โทรมาบอกก่อนหน้านี้แล้วนิ"พ่อพูดแก้วยืนนึกถึงตอนที่พ่อโทโมะ
 
 
 
 
 
 
"..."แก้วเงียบแล้วมองหน้าโทโมะ
 
 
 
 
 
 
"ตาโทโมะมาหาแม่สิลูก คิดถึงจังเลยลูก"แม่เลี้ยงพูดแล้วเดินมาหาโทโมะก่อนจะกอดและหอมแก้ม
 
 
 
 
 
 
"ครับ คิดถึงแม่เหมือนกันครับ เป็นยังไงบ้างครับ"โทโมะถามกลับ
 
 
 
 
 
 
"สบายดีลูก ไปทานข้าวเถอะแม่มีเรื่องจะคุยเยอะแยะเลยลุก"แม่เลี้ยงพุดแล้วดึงโทโมะมาแล้วเดินผ่านแก้วก็ชนแก้วจนเซแก้วมองงงๆ
 
 
 
 
 
 
"มานั่งสิแก้ว ทานข้าวกัน พ่อไม่ได้ทานข้าวกันเรานานมากแล้ว"พ่อพูดแก้วมองก่อนจะมานั่งที่ประจำ
 
 
 
 
 
 
"อยู่ที่นี่กันเองเป็นยังไงบ้าง เงินที่พ่อให้ไว้พอหรือเปล่า"พ่อถามอย่างเป็นห่วง
 
 
 
 
 
 
"เหลือเฟือค่ะ แก้วไม่ฟุ่งเฟือย"แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
"โทโมะล่ะ"พ่อหันมาถาม
 
 
 
 
 
 
"ก็ดีครับ ไม่ค่อยได้เที่ยวช่วงนี้ผมติดบ้าน"โทโมะพุดแล้วมองหน้าแก้ว แก้วเขม็งตาใส่
 
 
 
 
 
 
"ดีแล้ว เที่ยวบ่อยๆ ไม่ดีมาๆ พอไม่ถามมาแล้วทานข้าวเช้าเถอะลูก"พ่อพูดแล้วลงมือทานอาหารแก้วมองโทโมะเล็กน้อยก่อนจะกวาดสายตาไปมองแม่เลี้ยงที่แสยะยิ้มแปลกๆมาให้จนแก้วงง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 
 
 
อุปสรรคด่านสุดท้ายนะครัชชช 555
 
 
เม้นเยอะๆน้าาาา
 
 
ฝากเรื่องใหม่ด้วยเด้ออออ