เรื่องรักๆฉบับห้ามlove!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้วเดินลงมาจากรถป๊อปปี้ที่ขับมาส่งเมื่อกี้ก่อนป๊อปปี้จะรีบเลี้ยวกลับออกไปแก้วมองด้วยสายตาเศร้าทั้งรู้สึกผิด และรู้สึกเสียใจที่ทำให้เพื่อนคนสำคัญ เพื่อนสมัยเด็กอย่างป๊อปปี้ต้องร้องไห้ 

 

 

 

 

 

 

"แก้วขอโทษป๊อป..."

 

 

 

 

 

 

"คุณหนูแก้วค่ะ จะรับอาหารเย็นเลยมั้ยค่ะป้าจะได้ไปเตรียมให้"ป้าแม่บ้านเดินมาทักแก้วด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

 

 

 

 

 

 

แก้วค่อยๆเดินเข้ามาในบ้านอย่างข้าๆ มองไปรอบบ้านไม่เห็นโทโมะก่อนจะส่ายหน้าแล้วเดินขึ้นห้องไปโดยไม่สนเสียงถามไถ่จากแม่บ้านเลย

 

 

 

 

 

 

แอ๊ด...

 

 

 

 

 

"ไปไหนมา"เสียงทุ้มสุดแสนจะคุ้นหูทำให้แก้วอึ้งอ้าปากค้างก่อนจะค่อยๆหันหน้ามาทางหน้าห้องน้ำก็เห็นโทโมะที่ยืนกอดอกอยู่เดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย

 

 

 

 

 

 

"ถามตัวเองก่อนดีมั้ย"แก้วสวนกลับทันที

 

 

 

 

 

 

"อย่ามาเปบื่ยนเรื่องเลยดีกว่า โทโมะมารอแก้วแต่แก้วำปไหนไม่รู้"โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

"โทโมะต่างหากที่ไปไหนทเพราะป๊อปปี้บอกว่าโทโมะไปกับฟางนิ"แก้วพูดเถียง

 

 

 

 

 

 

"ป๊อปปี้อีกแล้วหรอ!"โทโมะขึ้นเสียงเบ็กน้อยจนแก้วสะดุ้งตกใจ

 

 

 

 

 

 

"ใช่ ทำไมละ"แก้วพูดแล้วหย่นจมูกไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

"โอเคเข้าใจแล้ว"โทโมะพูดเข้าใตในทุกอย่าว่าป๊อปปี้คงจะโกหกแก้วได้แต่มองอย่างงงๆๆ

 

 

 

 

 

 

"อะไร"แก้วถามพร้อมขวดคิ้ว

 

 

 

 

 

 

"ช่างมันเถอะ"โทโมะพูดบ่ายเบี่ยงเพราะถ้าแก้วรู้เรื่องแบบนี้คงไม่ดีนัก

 

 

 

 

 

 

"อะไร? มีอะไร? โทโมะไปกับฟางมาำม่ใช่หรอวันนี้!"แก้วเริ่มถามบ้าง

 

 

 

 

 

 

"ใช่"โทโมะตอบไปตรงๆ

 

 

 

 

 

 

"นั้นไง!"แก้วพูดแล้วจะเอาเรื่องบ้าง

 

 

 

 

 

 

"แต่ไม่ได้ไปบอกรักแบบไอ้ป๊อปปี้นิ"โทโมะพูดเพราะฟางเบ่าเรื่องราวให้ฟังหมดแล้ว

 

 

 

 

 

 

"ระ...รู้ได้ยังไงว่าป๊อปปี้บอกรัก"แก้วอึ้ง

 

 

 

 

 

 

"รู้ได้ยังไงไม่สำคัญหรอก แต่คำตอบของแก้วต่างหากคืออะไร!"โทโมะพูดแล้วสาวเท้าเดินเข้ามาใกล้แก้วมากขึ้นจนแก้วถอยหนีจนติดประตู

 

 

 

 

 

 

"ทำไมต้องอยากรู้"แก้วพูบ่ายเบี่ยงไม่ยากตอบ

 

 

 

 

 

 

"พูดแบบนี้แก้วตอบว่าตกลงงั้นหรอ!"โทโมะเริ่มขึ้นเสียง

 

 

 

 

 

 

พลั่ก!

 

 

 

 

 

 

แก้วพบีกโทโมะออกก่อนจะเบี่ยงตัวหนีโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

"แล้วถ้าใช่มันจะเสียหายยังไงทีโทโมะยังไปกับฟาจับมือกับฟางเลน แล้วทำไมแก้วจะตอบตกลงไม่ได้"แก้วพูดออกไปด้วยความโมโห

 

 

 

 

 

 

"แต่แก้วเป็นของโทโมะนะ!"โทโมะพูดแล้วเดินตรงเข้ามากระชากแขนแก้ว

 

 

 

 

 

 

ฟุ่บ!

 

 

 

 

 

 

โทโมะผลักแก้วลงไปนอนราบที่เตียงแล้วทิ้งตัวลงไปคร่อมทับทันที

 

 

 

 

 

 

"ออกไปนะโทโมะ"แก้วดิ้นแล้วทุบตีโทโมะ

 

 

 

 

 

 

"ไม่ แก้วพูดออกไปแบบนั้นได้ยังไง แก้วมีโทโมะแล้วทั้งคนนะ! กลับไปบอกยกเลิกมันเดี๋ยวนี้!"โทโมะออกคำสั่งด้วยใบหน้าที่แดงก่ำด้วยความโกรธจัดแก้วที่สะดุ้งเพราะไม่เคยเห็นโทโมะในมุมที่โกรธจัดแบบนี้มาก่อนทำให้เลิกคิดที่จะแกล้งคนตัวโตที่ดูจะโกรธขึ้นมาจริงๆ

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่...อื้อ!!"แก้วยังไม่ทันจะพูดจยก็ถูกโทโมะกลืนกลินเสียงไปด้วยปากหนาของโทโมะอย่างเร้าร้อน

 

 

 

 

 

 

"โทโมะจะให้โอกาสพูดอีกที!"โทโมะกดเสียงต่ำลง

 

 

 

 

 

 

"ไม่...อื้อ!!"แก้วกำลังจะพูดแต่ก็ถูกโทโมะกลืนกินเสียงไปอีกรอบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ห้องฟาง...

 

 

 

 

 

 

"ไหนว่าจะมาไง"ฟางเดินวนไปวนมารอป๊อปปี้ที่บอกว่าจะมาหาเธอแต่นี่ก็จะสี่ทุ่มแล้วยังไม่มีวี่แววที่ป๊อปปี้จะมาเลย

 

 

 

 

 

 

"แก้วจะรับรักหรือเปล่านะ...ถ้าไม่ล่ะ!"ฟางคิดก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากห้อวทันที

 

 

 

 

 

 

ตึกๆ

 

 

 

 

 

 

ฟางรีบวิ่งลงมาจากบันไดด้วยความรวดเร็ว

 

 

 

 

 

 

"เอ้า ฟางวิ่งบงบันไดอีกแล้วนะลูกเดี๋ยวก็หกลเมกันพอดี"แม่พูดดุ

 

 

 

 

 

 

"แม่ค่ะวันนี้ฟางอาจจะไม่กลับบ้านนะ ต้างบ้านป๊อป"ฟางรีบพูดก่อนจะวิ่งออกมาจากบ้าน

 

 

 

 

 

 

"เอ้าไอลูกคนนี้"แม่บ่นไบ่หลังเมื่อฟางไม่ฟังเพราะปกติเจ้าตัวจะมายืนขอโทษๆ แต่กลับวิ่งไปจากบ้านหลังพูดจบ

 

 

 

 

 

 

 

 

บ้านป๊อป...

 

 

 

 

 

 

ตึกๆๆ

 

 

 

 

 

 

ฟางวิ่งเข้ามาในบ้านป๊อปปี้เพราะเห็นรถป๊อปปี้จอดอยู่

 

 

 

 

 

 

"คุณน้าสวัสดีค่ะ ป๊อปอยู่ไหนค่ะ"ฟางถามแล้วหอบเหนื่อย

 

 

 

 

 

 

"มาซะดึกเชียวลูกเห็นขึ้นไปบนห้องแล้วนะลูก อ้อ วันนี้ตสป๊อปดูเงียบๆ ข้สวปลาไม่ทานฟางมาก็ดีแช้วช่วยลากตาป๊อปมาทานข้าวทีลูกแม่เคาะประตูเท่าไหร่ก็ไม่ตอบ ไม่รู้ไปเป็นอะไรมา แม่นึกว่าทะเลาะกับฟางซะอีก"แม่ป๊อปปี้ร่ายยาว

 

 

 

 

 

 

"เปล่าหรอกค่ะ ไม่ได้ทะเลาะถ้างั้นฟางขอขึ้นไปหาป็อปปี้ก่อนนะค่ะ แล้วฟางจะพยายามบากไอ้หมีลงมาทานข้าวนะค่ะ"ฟางพูแล้ววิ่งขึ้นชั้นสองไป

 

 

 

 

 

 

"ฝากด้วยนะลูก"แม่ป๊อปปี้ตะโกนไล่หลัง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ห้องป๊อปปี้...

 

 

 

 

 

 

ก๊อกๆๆๆๆๆ

 

 

 

 

 

 

ฟางเคาะประตูห้องรัวๆ

 

 

 

 

 

 

"เฮริตท์แน่ๆเลยไอ้นี่"ฟางพูดแล้วส่ายหน้า

 

 

 

 

 

 

"ผมไม่ทานครับแม่"ป๊อปปี้ตะโกนออกมาโดยที่ไม่รู้ว่าใครมาเคาะประตู

 

 

 

 

 

 

ก๊อกๆๆ

 

 

 

 

 

 

"ผมไม่ทานครับ ผมไม่หิว"ป๊อปปี้ตะโกนออกมาอีก

 

 

 

 

 

 

"ไม่เปิดใช่มั้ยทเสียมารยาทสักวันแล้วกัน!"

 

 

 

 

ผลั่ก!

 

 

 

 

 

ฟางผลักประตูดเข้าไปอย่างดร๋วก่อนจะเดินตรงมาหาป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

"ผมบอกว่าไม่หิว...ฟาง เข้ามาทำไม"ป๊อปปี้ที่กำลังจะหันมาพูดแต่เมื่อเห็นเป็นฟางจึงรีบถามทันที

 

 

 

 

 

 

"ทำไมเข้ามาไม่ได้หรือไง ห้องนายสงวนเร้อะ"ฟางพูดกวน

 

 

 

 

 

 

"ออกไป"ป๊อปปี้ไบ่เพราะไม่อยากให้ฟางเห็นตัวเองในมุมที่อ่อนแอ

 

 

 

 

 

 

"ไบ่เลยหรอ เหอะ! ขอด้านหน่อยละกันวันนี้เพราะชั้นจะนอนกับนาย!"ฟางรู้ว่าป๊อปปี้คงเศร้าจึงพูดออกไปอย่างกวนๆ

 

 

 

 

 

 

"เป็นอะไรของเธอวันนี้ชั้นอยากนอนคนเดียว"ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

"ตอนชั้นจะนอนคนเดียาวนายเคยออกไปอย่าที่ชั้นบอกมั้ย ก็ไม่ทถ้างั้นวันนี้ชั้นจะนอน!"ฟางพูดแบ้วกระโดดขึ้นมาบนเตียงป๊อปปี้ตกใจก่อนจะขยับหนี่

 

 

 

 

 

 

"ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้_^_"

 

 

 

 

 

 

"กลับไปวันนี้ชั้นอยากอยู่คนเดียว"ป๊อปปี้พูดเสียงแผ่ว

 

 

 

 

 

 

หมับ!

 

 

 

 

 

 

ฟางโผลเข้ากอดป๊อปปี้จากด้านหลังจนป๊อปปี้ตกใจเพราะฟางไม่เคยทำแบบนี้จะมีก็แต่เขาที่คอยกอดคอยหอมเธอฝ่ายเดียวตลอด

 

 

 

 

 

 

"ชั้นรู้ว่านายเป็นแบบนี้เพราะอะไรนะ แต่เอาเถอะนายไม่ต้องมองหน้าชั้นก็ได้ ให้กอดนนี้เป็นกอดเพื่อปลอบนายแล้วกัน เอาเป็นว่าชั้นจะอยู่กับนายนายอยู่คนเดียวไม่สนุกหรอก เชื่อสิ อยากจะร้องก็ร้องเลยไม่ต้องเก็บหรอกถึงชั้นจะไม่ค่อบได้เกงห็นน้ำตานายก็เหอะ ไม่ต้องฟอร์ม ร้องออกมาเลย"ฟางกอดป๊อปปี้แล้วร่ายยาว

 

 

 

 

 

 

ฟุ่บ!

 

 

 

 

 

 

หมับ!

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้แกะมือฟางออกแล้วหันมาก่อนจะโผลเข้ากอดฟางจนฟางเกือบหงายหลัง

 

 

 

 

 

 

"กอดแบบนี้อุ่นใจกว่าตั้วเยอะ ขอยคุณนะ..ขอบคุณ"ป๊อปปี้พูดแล้วกอดฟางฟางได้แต่บูบผมป๊อปปี้อย่าอ่อนใจเมื่อรู้สึกถึงน้ำร้อนๆที่เปีนกรดไหบ่ของเธอทีละนิดทีละนิด...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

มาอัพแล้วววววววว อัพในโทรศัพท์มันรัวๆ รีบๆ5555

 

 

เขียนผิดเยอะก็อย่าว่ากันน้าาาา ><

 

 

เม้นเยอะๆน้าาาา ให้กำลังหน่อยยย ><