นาวีเล่ห์รัก

 
 
จันทร์เสี้ยวบางในคืนแรมหรือจะมืดได้เท่ากับหัวใจของฟาง
 
 หญิงสาวมองจันทร์ด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว สายลมเย็มเท่าไรก็ไม่เท่าหัวใจที่เหน็บหนาวกับหัวใจที่ไร้รัก
 
 
"ฟาง" กั้งเอ่ยเรียก ฟางละสายตาหันกลับมา กั้งทรุดกายลงข้างๆ กั้งมองบุตรสาวอย่างเห็นใจ
 
"พ่อค่า ฟางขอโทษที่ไม่เชื่อพ่อ" ฟางซบบ่าของผู้เป็นพ่อ น้ำตาที่หายไปเริ่มกลับมา
 
 
"ไม่เป็นไรนะลูก หนูยังมีพ่อที่จะอยู่ข้างๆ" กั้งลูบผมนุ่มของลูกสาวช้าๆ ฟางเงยหน้ามองบิดา
 
 
 
"ขอบคุณนะค่ะพ่อ ที่ไม่โกรธฟาง"
 
 
 
 
"ก็หนูเป็นลูกของพ่อนี้"กั้งยิ้มให้ก่อนจะใช้นิ้วปาดน้ำตาออกจากแก้มนวล
 
 
 
 
"พ่อ"ฟางกอดพ่อแน่นพลางสะอื้นไห้ กั้งลูบผมอย่างเบามือ
 
 
 
 
"ร้องออกมาเถอะลูกอกพ่อมีไว้ให้ลูกๆของพ่อซบได้ตลอด"
 
 
 
 
"พ่อค่า หนูรักพ่อนะค่ะ หนูสัญญาหนูจะเข้มแข็งเหมือนพ่อและจะผ่านความเจ็บปวดเหมือนพ่อให้ได้ค่ะ"
ฟางผู้ทั้งน้ำตา กั้งกอดบุตรสาวอย่างทะนุถนอม
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟางพายเรือกลับมายังศาลาท่าน้ำหน้าบ้าน กำลังจะจอดเทียบ มือใหญ่ของป๊อบปี้ช่วยดึดกราบเรือไว้
ฟางเม้มปากไม่พอใจ ก่อนจะจ้วงไม้พายลงน้ำ
 
 
"ฟาง! คุยกันก่อนสิ"ป๊อบปี้ยึดกราบเรือแน่น
 
 
 
"ขึ้นไปเดี๋ยวนี้นะ"ฟางแหวใส่เมื่อร่างสูงกระโดดลงเรือ
 
 
 
"ไม่ เดี๋ยวคุณก็หนีผมไปอีกสิ"ป๊อบปี้ตัดพ้อ พลางแย่งไม้พายมาถือเอง
 
 
 
"เอาคืนมานะ"ฟางลุกขึ้น ทำให้เรือโคลงไปมา
 
 
 
"ฟาง เรามาคุยกันดีดีเถอะนะ"
 
 
 
"เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้ว ต่างคนต่างอยู่เถอะ"
 
 
 
"ไม่นะฟาง ถ้าไม่มีคุณผมจะอยู่อย่างไง"
 
 
 
"คุณก็อยู่กับคู่หมั้นของคุณสิ "
 
 
 
"ผมไม่ได้รักพิม ผมรักคุณนะฟาง"หญิงสาวสะอึกกับคำว่ารักของชายหนุ่ม
 
 
 
"ทำไมคุณไม่ยอมบอกฉันตั้งแต่ตอนเเรก มาหลอกลวงกันทำไม" ฟางจ้องอย่างต้องการคำตอบ
 
 
 
"ผมอยากรู้ว่าฟางจะรักผมหรือเปล่าถ้าผมเป็นแค่ผู้ชายธรรมดา ไม่ใช่ผู้การทายาทมหาเศรษฐี"
ฟางผงะราวกับถูกตบหน้า เธอมองชายหนุ่มอย่างเจ็บปวด
 
 
 
"นี่คุณคิดว่าฉันเป็นพวกหิวเงินหรอค่ะ ถึงจะรักใครที่หัวใจไม่ได้" น้ำตาเธอคลอขึ้นอีกครั้ง
 
 
 
"ผมขอโทษฟาง ตลอดเวลาที่ผ่านมาผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตผมก็เพียงเพราะฐานะเท่านั้น"
 
 
 
 
"คุณก็เลยเหมารวมว่าฉันจะเป็นหนึ่งในนั้น" ฟางหัวเราะทั้งน้ำตา ก่อนจะสะกดกลั้น
 
 
 
 
"ผมขอโทษ"  ป๊อบปี้เอ่ยเสียงอ่อน
 
 
 
"ฉันอยากกลับบ้านแล้ว ขอไม้พายคืน"
 
 
 
 
"เรายังคุยกันไม่จบ "ป๊อบปี้ยึดไม้ไว้แน่น
 
 
 
 
"ฉันพูดจบแล้ว เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก" ฟางว่าเสียงดุดัน
 
 
 
 
"ถ้าไม่ให้ฉันจะกระโดดลงน้ำแล้วว่ายกลับเอง"ฟางยื่นคำขาด ป๊อบปี้ถอนใจก่อนจะส่งไม้ให้ พลางมองดวงหน้าหวานอย่างหงอยๆๆ
 
 
 
 
 
 
"หน้าหุบแบบนี้ไม่สำเร็จล่ะสิถ้า" โทโมะทักทันทีที่ป๊อบเดินเข้าบ้านมา
 
 
 
"ป๊อบมานี้หน่อยสิลูก"ยายโฟร์ควักมือเรียกหลานชาย
 
 
"ยายครับ ฟางไม่ฟังผมเลยครับ"
 
 
"ให้เวลาหนูฟางหน่อยเถอะตาป๊อบ ก่อนเราเล่นไม่โกหกเขาไว้แบบนั้นเป็นใครก็เสียใจ"ยายมดว่า ยิ่งทำให้ป๊อบปี้เศร้าเข้าไปใหญ่
 
 
 
"นั้นก็อีกคน อาการเดียวกัน"โทโมะว่าเมื่อเขื่อนเดินหงอยๆขึ้นมา
 
 
 
"เฟย์ใจแข็งฉิบหายเลย"เขื่อนส่ายหน้าอ่อนใจ
 
 
"ไอ้คาสโนวาทั้งหลายมาตกม้าตายเพราะผู้หญิง ดูไม่ได้เลยยย" โทโมะว่า
 
 
 
"เฮ้ยไอ้โทโมะ แก้วไม่ว่าอะไรแกเลยหรือไง"เขื่อนถามทำให้โทโมะหน้าถอนสี
 
 
"ไม่ดิฉันกับยายทอมนั้นไม่ได้เป็นอะไรกัน"
 
 
"ไหนแกว่าแกจะจีบไงว่ะ"
 
 
"ก็จีบไม่ทันติด ความก็แตกก่อนนะสิ"โทโมะว่าหลังจากความลับแตกเขาโดนแก้วซ้อมไปตั้งหลายที
 
 
"ไหนได้ข่าวมาว่ามาติดสาวที่นี้"คุณหญิงรัศมีแม่ของป๊อบปี้เดินนำมาพร้อมกับแม่ของสองหนุ่มตามด้วยพิมมีนจินนี่
 
 
"แม่/แม่รัศมี"ทุกคนอุทานออกมาพร้อมกัน
 
 
"แม่มาได้ไงครับ"ป๊อบปี้ลุกขึ้น
 
 
"หนูพิมไปบอกแม่ว่าเราไปประการรักสาวชาวบ้านลั่นตลาด ทำอย่างงี้ได้ไงผู้การ"
 
 
"พิม" ป๊อบบี้จ้องหน้า พิมรีบหลบหลังแม่ป๊อบปี้ทันที
 
 
"หยุดนะผู้การมาจ้องหน้าน้องแบบนี้ได้ไง" แม่ป๊อบปี้ว่า ป๊อบปี้จ้องตาพิมอย่างไม่พอใจ
 
"พอได้แล้วแม่รัศมี คิดอย่างไงถึงได้มาที่นี้ได้"ยายโฟร์เอ่ยทักบุตรสาวที่ร้อยวันพันปีไม่เคยคิดจะกลับมาเยี่ยม
 
 
"คุณแม่ค่ะ คุณแม่ทำไมไม่ดูแลหลานดีดีค่ะ ปล่อยให้รักกับสาวชาวบ้านธรรมดาได้อย่าไง"
 
 
"สาวชาวบ้านแล้วอย่างไงแม่รัศมี แม่ก็เป็นสาวชาวบ้านแม่รัศมีก็เป็นเคยเป็นสาวชาวบ้านก่อนจะได้แต่งงานกับพ่อผู้การไม่ใช่หรือไง" ยายโฟร์ดุ
 
 
"เอ่อ ขอโทษค่ะคุณแม่"
 
 
"เอาล่ะมากันเหนื่อยๆ ไปพักผ่อนกันก่อนเถอะ มีไรพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่" ยายมดเอ่ยตัดบท ทั้งหมดจึงจำต้องแยกย้าย เหลือเพียงสามหนุ่ม
 
 
"พรุ่งนี้ค่อยว่ากันว่ะไอ้ป๊อบ"โทโมะตบบ่าเพื่อนเบาๆ ป๊อบปี้พยักหน้ารับ งานนี้สงสัยจะไม่ง่ายแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เอาล่ะสิแม่ป๊อบมางานนี้บอกเลยยากกกกกกกก