นาวีเล่ห์รัก

 

 

มุมสบายอัมพวา

 

"ค่ะแม่ เดี๋ยวขอฟางถามพ่อก่อนนะค่ะ ค่ะ ได้ค่ะ สวัสดีค่ะ" ฟางวางโทรศัพท์ก่อนจะถอนหายใจ

 

 

"แม่ว่าไงบ้างพี่ฟาง"เฟย์ชะโงกหน้าถาม

 

 

"เสาร์นี้แม่อยากให้เราไปทานข้าวด้วยนะ" ฟางว่าพลางปรายตาไปมองกั้ง

 

 

"แล้วพ่อจะยอมหรอพี่ฟาง"เฟย์เบาเสียงลง

 

 

"เฟย์ฟางไปเถอะ ไปหาแม่เค๊าบ้าง"กั้งตะโกนมามองหลังจากฟังอยู่นาน

 

 

"พ่อ"สองสาวอุทานไม่เชื่อหู

 

 

"จะตะโกนทำไมเนี่ย เป็นสาวเป็นนาง"กั้งดุไม่จริงจังนัก

 

 

"ขอบคุณนะค่ะพ่อ"สองสาววิ่งเข้าไปกอดอย่างดีใจ ที่พ่อตนเองเปิดใจมากขึ้น

 

 

วันเสาร์

 

"แม่คร้าาาาาาา"เฟย์วิ่งโผล่เข้ากอดมารดา คุณหญิงพรพิมลอ้าแขนรับบุตรสาวคนเล็กอย่างคิดถึง

 

 

"ไงลูกดูสิ เป็นสาวและสวยจนแม่เกือบจำไม่ได้"คุณหญิงพรพิมลลูบหน้าลูบแขนบุตรสาวอย่างห่วงหา

 

 

"สวัสดีค่ะคุณแม่ คุณลุง"ฟางยกมือไหว้มารดาก่อนจะเลยไปสวัสดีพ่อเลี้ยงอีกคน

 

 

 

"ฟางงง" คุณหญิงพรพิมลเอ่ยเรียกบุตรสาวคนโต  ฟางส่งยิ้มเบาๆให้

 

 

 

"มาๆ มานั้งกันดีกว่า"ท่านนายพลสัตยาเอ่ยเรียก สองสาวจึงจำนั้งลงในที่ว่าง

 

 

"หนูเฟย์หนูฟางยิ่งโตยิ่งสวยนะ" ท่านนายพลเอ่ยอย่างเอ็นดู สองสาวยิ้มรับเบาๆ

 

 

"คุณค่ะ ไหนว่าจะมีลูกน้องคุณมาด้วยไงค่ะ "คุณหญิงพรพิมลเอ่ยถามขึ้น ทำให้สองสาวมองงง

 

 

"เอ่อ ผู้การภานุกับผู้การภัทรดนัยนะ พอดีจะเอาเอกสารมาให้ลุงนะ" ท่านนายพลเอ่ยเฉลยเมื่อเห็นสีหน้างุนงงของสาวๆๆ

 

"อ่อ ค่ะ"สองสาวรับคำเบาๆ ก่อนจะลงมือทานต่อ ไม่ทันสังเกตุเห็นร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหลัง

 

"สวัสดีครับ ท่านนายพล คุณหญิง" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ยิ่งทำให้สองสาวฉงน

 

"เสียงคุ้นๆว่าป่ะพี่ฟาง" เฟย์กระซิบถาม ฟางพยักหน้าเห็นด้วย

 

"เอ้า มาแล้วหรอ ผู้การมามา"ท่านายพลกวักมือเรียก สองหนุ่มโค้งให้ก่อนจะเดินตรงเข้ามา

 

"มาทำความรู้จักกับหนูเฟย์หนูฟางลูกสาวคุณหญิงเขาหน่อย" ท่านายพลพูดจบ ทำให้ร่างบางเงยหน้าขึ้น

มอง ก่อนจะตกตะลึง ร่างบางนิ่งงันพร้อมๆกับร่างหนาที่ตะลึงไๆม่แพ้กัน

 

 

"ป๊อบ เขื่อน"

 

"เฟย์ฟาง"

 

"นี่รู้จักกันหรอ"คุณหญิงพรพิมลถามขึ้น

 

"ไม่ค่ะ พวกเราไม่รู้จัก"ฟางแทรกขึ้น

 

"ฟางง"ป๊อบเรียกแฟนสาวเบาๆ

 

"ใช่ค่ะ พวกเราจะไปรู้จักผู้การทั้งสองได้ไงกันค่ะ"เฟย์จ้องหน้าอย่างโกรธๆ

 

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวลุงจะแนะนำให้รู้จัก  นี่ผู้การภานุ จิระคุณ และ ผู้การภัทรดนัย เสตสุวรรณ ผู้การหนุ่มฝีมือดีของกองทัพเรา เอ้อ ขาดต้นเรือวิศวไปคน ไม่งั้นครบเลยสามทหารเสือหนุ่มของกองทัพ ฮ่าฮ่า" ท่านนายพลพูดติดตลก

 

"ส่วนนี้ก็เฟย์ฟางลูกสาวน้าเองจ๊ะ เพิ่งมาจากอัมพวา เอ้อ หนุ่มๆก็ไปอยู่อัมพวานี่น่า ไม่เจอกันหรอจ๊ะ"

 

 

"ไม่เจอหรอกค่ะคุณแม่ "ฟางว่าพลางปรายตามองแวบหนึ่ง

 

"อ้อหรอจ๊ะ นี่พวกลูกๆรู้ไหมแม่ของตาผู้การทั้งสองคนเป็นเพื่อนสนิทแม่เอง นี่ถ้าทั้งสองยังไม่มีคู่หมั้นกันนะพวกเรายังเคยตกลงที่จะให้ลูกๆแต่งงานกันเลย แต่น่าเสียดายทั้งสองเอ้อ ไม่สิทั้งสามคนมีคู่หมั้นกันหมดแล้ว น่าเสียดาย" คุณหญิงพรพิมลว่า ยิ่งทำให้ทั้งสี่มองหน้ากันไม่วางตา

 

 

"ดีแล้วและค่ะที่ไม่ได้หมั้นกัน พวกเราไม่ได้รักไม่ได้ชอบกัน คงหมั้นกันไม่ได้ ถ้าหมั้นกันจริงพวกเราคงช่ำใจกันแน่ถ้ามีคู่หมั้นโกหกตอแหล" ท้ายประโยคฟางเอ่ยเบาเบา แต่สองหนุ่มได้ยิน ยิ่งหน้าเสียเข้าไปใหญ่

 

"คุณหญิงก็มาพูดอะไรแบบนี้หนูเฟย์หนูฟางสวยแบบนี้คงมีแฟนแล้วมั้ง"

 

"นั้นสิ อย่าสนใจคำพูดแม่/น้าเลย" คุณหญิงพรพิมลว่า ฟางจ้องหน้าป๊อบปี้อย่างผิดหวังเสียใจ

 

"ฟางขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะค่ะ"ฟางขอตัว

 

 

 

"ผมขอตัวไปห้องน้ำเหมือนกันนะครับ" ป๊อบปี้รีบลุกตามไป

 

 

"เขารู้จักกันหรอลูกเฟย์"คุณหญิงพรพิมลเอ่ยถาม

 

 

 

"ไม่หรอกค่ะ พวกเราไม่รู้จักถึงจะรู้จักก็ไม่อยากจะจำ" เฟญ์จ้องหน้าเขื่อนอย่างโกรธแค้น เขื่อนหลบสายตาวูบ

 

 

"ฟางๆ เดี๋ยวก่อนฟาง"ป๊อบปี้คว้าข้อมือเล็กไว้ได้ทัน

 

 

 

"ปล่อยฉันนะ อย่ามาถูกเนื้อต้องตัวฉัน" ฟางว่าพลางสะบัดออก

 

 

 

"ฟางฟังป๊อบอธิบายก่อนนะ"ป๊อบปี้รั้งไว้

 

 

"ไม่ คุณกับฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน"

 

 

"ฟาง"ชายหนุ่มเรียกเสียใจ

 

 

"ต่อไปนี้เราอย่าได้มาเจอกันอีกเลย เราจบกันแค่นี้เถอะ"

 

 

"ฟางงง ไม่นะ อย่าทำแบบนี้"ป๊อบปี้ยื่นมือมา ร่างบางเบี่ยงตัวหลบ

 

 

 

"ถ้าเราไม่ได้เจอกันอย่างงี้ คุณจะบอกความจริงกับฉันไหม ว่าคุณเป็นใคร"

 

 

 

 

"บอกสิ แต่ผมหาโอกาศไม่ได้" ป๊อบปี้ขยับมาใกล้

 

 

 

"หรอกค่ะ แล้วโอกาศที่ดีจะบอกตอนไหนค่ะ"ฟางยิ้มยิ้มหยันให้ความโง่ของตัวเอง เธอเชิดคางขึ้น จ้องหน้าผู้ชายที่ตัวเองรักเป็นครั้งสุดท้าย

 

"ลาก่อนค่ะผู้การ หวังว่าเราจะไม่ได้พบกันอีก"

 

 

"ไม่ ผมไม่ยอม"ป๊อบปี้คว้าร่างบางมากอดไว้แน่น ไม่สนใจที่เธอขืนตัวออกอย่างเอาเป็นเอาตาย

 

 

 

 

"ลาก่อนค่ะ" ฟางพลักร่างสูงออก แล้วเดินจากไป  โดยไม่หันมาสนใจร่างสูงอีก

 

 

 

 ป๊อบปี้ไม่รู้หรอกว่า แม้ไม่มอง ใบหน้าเขาก็จะประทับอยู่ในใจอันแหลกสลายของเธออยากจะจะลบเลือน