[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!
เขียนโดย 
doraaung
วันที่ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 17.50 น.
แก้ไขเมื่อ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 17.55 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
10) เพราะรักไง...ถึงยอมโง่
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!
Chapter 10
เพราะรักไง…ถึงยอมโง่
“ฮยอนซึง”เสียงเรียกสดใสของซองมินทำให้ฮยอนซึงหันไปมองอย่างงงๆ เพื่อนตัวดีรีบวิ่งเข้ามาด้วยท่าทางตื่นๆ
“อะไรเหรอ”
“เฮ้อๆ คือว่า ครูเรียกน่ะ ครูคิม เฮ้อๆๆ”ซองมินนั่งลงอย่างหมดแรง ฮยอนซึงสงสัยเล็กน้อยแต่ก็ลุกออกจากห้องเรียนตรงไปยังห้องพักของครูคิม
แอ๊ดดด
“ช่วยครูได้ใช่ไหม ไม่รู้จะเพิ่งใครแล้วจริงๆ”ฮยอนซึงเดินเข้ามาในห้องก็เห็นว่าครูคิมกำลังนั่งคุยอยู่กับนักศึกษาชายคนหนึ่ง
“อ้าว ฮยอนซึง มาพอดีเลย มานั่งเร็วๆ”ฮยอนซึงโค้งหัวให้เล็กน้อย สักพักผู้ชายคนที่นั่งหันหลังอยู่ก็หันมามองฮยอนซึง จากที่ฮยอนซึงจะเดินไปนั่งก็ต้องหยุดชะงักกับใบหน้าของชายหนุ่ม ฮยอนซึงมองเขาตาค้าง
“อ่า นั่นยุนดูจุนนะ รู้จักกันไว้ซะเพราะพวกเธอจะต้องทำงานด้วยกัน”ฮยอนซึงกำหมัดแน่นอย่างข่มใจ ก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆผู้ชายอีกคนบนโลกใบนี้ที่เขาเกลียดและไม่อยากจะเจอ ดูจุนมองใบหน้าซีดๆของฮยอนซึงก็พอจะรู้ว่าตอนนี้ฮยอนซึงรู้สึกอย่างไร
“ครูมีอะไรงั้นเหรอครับ”ฮยอนซึงพูดเสียงสั่นเล็กน้อย
“คือ ครูมีปัญหาใหญ่อยากให้พวกเธอสองคนช่วยน่ะ”ฮยอนซึงเหล่ตามองดูจุนเล็กน้อย
“อะไรเหรอครับ”
“อาทิตย์หน้าจะมีค่ายอาสาสมัครไปช่วยสร้างห้องน้ำและตกแต่งโรงเรียนในสถานที่กันดาร แล้วทีนี้เด็กที่ครูต้องการจะส่งไปสองคนเกิดไปไม่ได้ ครูก็ไม่รู้จะเพิ่งใคร ก็เลยอยากให้พวกเธอสองคนที่เคยช่วยครูทำงานมาก่อนไปแทน หวังว่าพวกเธอสองคนจะไม่ปฏิเสธครูนะ”ฮยอนซึงอึ้งนิดหน่อยที่ได้ยินอย่างนั้น
“ขอโทษนะครับ พอดีผมไม่ว่างอาทิตย์หน้า คงไปให้ไม่ได้ ขอโทษจริงๆ”ฮยอนซึงลุกขึ้นแล้วก็รีบเดินออกจากห้อง แต่ทว่าครูคิมกลับวิ่งไปคุกเข่าอ้อนวอนต่อหน้า เล่นเอาฮยอนซึงถึงกลับผงะ
“ครูทำอะไร”
“ถือว่าครูขอร้องเถอะนะ ถ้าเธอไม่ช่วยครู มีหวังครูเดือดร้อนแน่ๆ”ครูคิมส่งสายตาอ้อนวอนมาที่ฮยอนซึง เขากำหมัดแน่น ใจหนึ่งก็อยากจะช่วย แต่อีกใจก็ไม่อยากจะไปกับคนชั่วคนนั้น
“นายควรจะแยกแยะอะไรบ้างนะ”เสียงของดูจุนทำให้ฮยอนซึงหันไปมองอย่างไม่พอใจ ฮยอนซึงหันกลับมามองครูก่อนจะจับไหล่ครูให้ลุกขึ้น
“ผมจะหาคนอื่นมาให้แทนนะครับ”
“ฮยอนซึง ช่วยครูสักครั้งไม่ได้เหรอ สักครั้ง นะนะ”แววตาอ้อนวอนและน่าสงสารของครูคิมเริ่มทำให้ฮยอนซึงใจอ่อนลง เขาหลับตาและถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
พรึ่บ!!!
“ขอบคุณเธอมากๆเลยนะ ขอบคุณจริงๆ”ครูคิมกอดฮยอนซึงอย่างดีใจ ก่อนจะมองหน้าฮยอนซึงด้วยรอยยิ้ม
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ”ฮยอนซึงโค้งหัวให้ครูคิมก่อนจะเดินออกไป ดูจุนเองก็รีบโค้งหัวแล้วก็เดินตาม ฮยอนซึงออกไปเช่นกัน
“หยุดก่อน”ฮยอนซึงได้ยินเสียงของดูจุนตะโกนตามหลังมาก็รีบเดินเร็วมากขึ้น
“หยุดก่อนสิ ไม่ได้ยินหรือไง”ดูจุนเมื่อเห็นฮยอนซึงไม่มีทีท่าว่าจะหยุดก็วิ่งไปตัดหน้าฮยอนซึง
“ต้องการอะไร”ฮยอนซึงพูดเสียงแข็ง เขามองดูจนด้วยความหวาดกลัว
“คือว่า…”
“ถ้าจะขอโทษ อย่าได้พยายาม เพราะมันไม่มีประโยชน์ หลบ!!”ฮยอนซึงจ้องตาดูจุนอย่างไม่เกรงกลัว
“ถึงไม่มีก็ยังอยากจะ..”
“หุบปาก!!!”ดูจุนกับฮยอนซึงจ้องตากันนิ่ง
“นายจะไม่ยอมฟังเหตุผลอะไรหน่อยหรือไง ฮยอนซึง”
“แกไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะมาเรียกชื่อของฉัน”
“พวกฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“หึ ไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ ต่อให้แกสาบานฉันก็ไม่เชื่อ หลบไปซะ”
“พวกฉันเข้าใจนายผิด คิดว่านายเป็นคิมฮีชอล”
“ถอยออกไป”
“ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายนายเลยจริงๆ เพียงแค่เข้าใจผิดก็เท่านั้น”
“บอกให้หลบไปแล้วก็หุบปากของแกซะ!!!”ดูจุนมองฮยอนซึงนิ่ง
“ถึงแม้จะไม่มีประโยชน์ก็ยังอยากจะขะ…”
เพี๊ยะ!!!
ฮยอนซึงตบหน้าดูจุนอย่างแรงเมื่อความอดทนหมดลง
“อย่ามายุ่งกับฉัน”
พลั่ก!!
ฮยอนซึงเดินกระแทกไหล่ดูจุนอย่างแรง ดูจุนได้แต่มองตามแผ่นหลังของ ฮยอนซึงนิ่ง
“ฟังแค่คำว่า ขอโทษ จากปากของฉันหน่อยไม่ได้หรือไงกัน”ดูจุนยกมือขึ้นไปสัมผัสกับใบหน้าที่ถูกฮยอนซึงตบ
“ว่าไงเพื่อน”ดงอุนวิ่งมาเกาะไหล่ดูจุนอย่างรวดเร็วขณะที่เขากำลังจะขึ้นรถ
“จะไปไหนของมึงวะ ไม่เรียนหรือไง”
“เซ็งว่ะ แล้วมึงอ่า ไม่เรียนเหรอ”
“ชิส มึงก็รู้ว่ากูฉลาดแค่ไหน”ดงอุนกอดอกแล้วก็มองหน้าเพื่อนอย่างภูมิใจในตัวเอง ทั้งสองคนยืนคุยกันอย่างสนุกสนาน โดยไม่ทันได้สังเกตว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมองและเดินตรงเข้ามาหาด้วยไฟแห่งความโกรธ
“เฮ้ย!!”
ตุบ!!!
เพียงแค่ดูจุนหันไปมองเจ้าของเสียงก็ถูกหมัดหนักๆของกีกวังต่อยเข้าที่เบ้าตาเต็มๆ ไม่พอแค่นั้น กีกวังยังลงไปนั่งคร่อมแล้วก็บีบคอดูจุนอย่างต้องการจะฆ่าให้ตาย
“เฮ้ยๆๆ อะไรวะเนี่ย”ดงอุนพยายามดึงกีกวังให้ออกจากตัวเพื่อน แต่ก็ไม่เป็นผล
ปัก!!
“โอ๊ย!!”เขาโดนศอกของกีกวังอัดเข้าที่หน้าท้องเต็มๆ
“แก มันไอ้เลว แกกล้ามากที่ทำให้เพื่อนฉันร้องไห้ แกมันเลว ไอ้เลว”
“แอ่กๆ ไอ้บ้าเอ๊ย”
พรึ่บ!
ตุบ!!
แล้วกีกวังก็ถูกดูจุนผลักจนล้มหงายลงก้นกระแทกพื้น ดูจุนมองกีกวังอย่างไม่พอใจนัก
“ทำบ้าอะไรของนายฮะ”กีกวังลุกขึ้นแล้วก็จ้องหน้าดูจุนอย่างโมโห
“ฉันต้องถามแกมากกว่าว่าทำอะไรเพื่อนฉัน ไอ้คนไม่มีหัวใจ”
“หึ ใช่ ฉันมันคนไม่มีหัวใจ กลับไปบอกเพื่อนหน้าโง่ของนายให้เลิกตามตอแยฉันซักทีได้แล้ว รำคาญ”
“ฉันบอกตั้งไม่รู้กี่ล้านครั้งแล้ว โยซอบมันโง่ โง่แล้วไง มันก็เป็นคนโง่ที่รักแต่คนไม่มีหัวใจอย่างแก”คำพูดของกีกวังทำให้ดูจุนอึ้งเล็กน้อย
“แกโกรธโยซอบเรื่องเมื่อสองปีก่อน แล้วไง หัวใจของคนเรามันห้ามกันไม่ได้ บังคบกันไม่ได้ แล้วแกจะให้โยซอบทำยังไง ในเมื่อโยซอบรักแก รักแกคนเดียว ไอ้ยุนดูจุน!!!”กีกวังตะคอกเสียงดังใส่หน้าดูจุนอย่างสุดจะทน เขายกมือเช็ดน้ำต่ที่จะไหลออกอย่างรวดเร็ว
“แกเปลี่ยนไป แกเปลี่ยนจากคนใจดีกับโยซอบ กลายเป็นคนใจร้าย สัญญาที่ให้ไว้กับแม่ของโยซอบ มันไม่มีความหมายเลยใช่ไหม ไหนบอกจะดูแล แต่ที่แกทำนี่บ้านแกเรียกว่าดูแลงั้นเหรอ”ดงอุนมองกีกวังกับดูจุนสลับกันไปมา เขาไม่เคยรู้เรื่องราวอะไรเกี่ยวกับดูจุนเลย รู้เพียงแค่ดูจุนไม่ชอบรุ่นน้องที่ชื่อ ยังโยซอบก็เท่านั้น
“แกผิดคำพูด คนที่ผิดคำพูดยังสมควรจะมีค่าให้คนรักอีกงั้นเหรอ เฮอะ เพราะโยซอบมันตาบอด หูหนวก ไร้ความคิด เพราะว่ารัก รักคำเดียวแกได้ยินไหมว่ามันรักแก ไอ้ดูจุนบ้า ฮือๆ”กีกวังเริ่มกลั้นน้ำตาเพราะความสงสารและเห็นใจเพื่อนไว้ไม่อยู่ ดูจุนมองกีกวังนิ่ง
“เพ้อเจ้อพอหรือยัง”
“ฮึก”
“ฉันไม่สนใจหรอกว่าหมอนั่นจะรักฉันหรือไม่รักฉัน จำใส่ใจนายไว้ก็พอว่าฉันไม่ได้รักหมอนั่นเลยแม้แต่น้อยแล้วก็ไม่มีวันที่จะรักด้วย ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ตาม ดูจุนคนนี้ก็ไม่ได้เกิดมาเพื่อนจะรัก ยังโยซอบ”พูดจบดูจุนก็ขึ้นรถแล้วก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว กีกวังปล่อยให้น้ำตาตัวเองไหลออกมาอย่างสุดจะทน ขาของเขาเริ่มหมดแรงแล้วก็ล้มลงนั่งกับพื้นไปในที่สุด ดงอุนตอนนี้หัวใจเต้นแรงแทบจะระเบิดออกมา เขาไม่เคยต้องเจอกับเรื่องราวอะไรที่รู้สึกเจ็บปวดหัวใจแม้ไม่ใช่คนที่เกี่ยวข้องขนาดนี้เลย ดงอุนมองกีกวังที่นั่งร้องไห้อยู่เบื้องหน้า
รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ท่าทางแปลกๆที่เขาเคยได้พบเจอ ภาพเบื้องหน้าแทบไม่ใช่ตัวของผู้ชายคนนี้เลย
ดงอุนนั่งลงข้างๆพร้อมกับวางมือบนบ่าของกีกวัง
“ฮืออออออ”เสียงร้องของกีกวังดังขึ้นกว่าเดิม นั่นทำให้ดงอุนรีบเอามือออกทันที
“เอ่อ คือ”
“ไอ้ชั่ว ไอ้เลว ไอ้คนไร้หัวใจ ฮืออออ”ดงอุนเลือกที่จะนั่งเงียบๆแทนที่จะพูดอะไร
มีเรื่องอะไรกันนะ ทำไมดูจุนถึงเป็นอย่างนั้น ไม่คิดว่าจะเกลียดโยซอบได้ขนาดนี้ มันแปลกจังเลย
ก๊อกๆ
แอ๊ดดดดดดด
จุนฮยองเปิดประตูห้องเข้ามาก็พบกับชายวัยสูงอายุคนหนึ่งกำลังนั่งทำงานอยู่ในห้อง
“เรียกผมมามีอะไรเหรอครับ”จุนฮยองพูดเสียงเรียบ
“มาแล้วเหรอ นั่งสิ”
“มีอะไรก็รีบพูดมาเถอะ ผมไม่อยากอยู่ในนี้นานๆ”ชายสูงอายุแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อย
“อยู่กับพ่อผู้บังเกิดเกล้านี่ มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ”จุนฮยองไม่พูดอะไร
“ฉันไม่พูดมาแล้วนะ เอาเป็นว่า อาทิตย์หน้าแกต้องไปค่ายอาสาสมัครช่วยเหลือชุมชนที่ทางมหาวิทยาลัยจัดขึ้น”จุนฮยองกันหน้ามองพ่อตัวเองเล็กน้อย
“แล้วถ้าผมไม่ไปล่ะ”
“ไม่ไปก็ได้ แต่คงจะลำบากหน่อยนะถ้าหากกลายเป็นคนไม่มีเงินใช้”จุน ฮยองกำหมัดตัวเองแน่น
“ฉันเป็นคนจัดค่ายนี้ขึ้นมา ทำตัวดีๆล่ะอย่าให้เสียชื่อที่เกิดมาเป็นลูกของฉัน”จุนฮยองแสยะยิ้มเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้น
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ขอตัว”
“อย่าคิดที่จะก่อเรื่อง ไม่งั้นได้เห็นดีกันแน่”จุนฮยองถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะโค้งหัวแล้วก็เดินออกจากห้องไป
ปัง!!!
เสียงปิดประตูนั่นแสดงให้เห็นอย่างดีว่าเขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก
“ชิส ได้เห็นดีกันแน่”จุนฮยองเอนหลังพิงประตูอย่างรู้สึกเหนื่อยล้าเล็กน้อย ทุกครั้งที่ได้เจอกับพ่อตัวเองเขาก็มักจะรู้สึกแบบนี้เสมอ รู้สึกอยากจะร้องไห้ รู้สึกเจ็บปวดใจและที่สำคัญ รู้สึกคิดถึงแม่ คนเดียวที่รักเขามากที่สุดในโลก เพียงคนเดียวจริงๆ
“แม่ คิดถึง”ตาของจุนฮยองเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อจนเกือบจะล้น เขาต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา
“เฮ้อ”
“ถอนหายใจมากๆทำลายโลกไม่รู้หรือไง”จุนฮยองขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัยก่อนจะหันไปมองข้างๆ
“แฮ่ๆ ต้องยิ้มแบบนี้สิ แบร่”อูยองใช้มือฉีกปากแล้วก็แลบลิ้นออกมาหวังเพียงจะให้จุนฮยองหัวเราะ แล้วก็ได้ผล
“อย่างนี้สิ ถึงจะเป็น ยงจุนฮยอง อิอิ”อูยองเอียงคอยิ้มให้กับจุนฮยองอย่างน่ารัก
“มาได้ไง แล้วเมื่อคืนนายไปนอนที่ไหนมา”
“ง่า ถามอีกแล้ว ว่าแต่ฮยอนซึงไม่บ่นฉันนะ”จุนฮยองชะงักไปเล็กน้อยที่ได้ยินชื่อของฮยอนซึง
“ไม่หรอก หมอนั่นไม่เห็นพูดอะไรเลย”
“นั่นแน่ ทำไมนายไม่สบตากับฉันเวลาพูดล่ะ อิอิ อยู่กับฮยอนซึงสองคนคงจะหลงระเริงความสวยของฮยอนซึงใช่ม๊า”อูยองผลักไหล่ของจุนฮยองเบาๆ
“ถ้านายสนใจบอกฉันได้นะ ฉันจัดให้ ฮยอนซึงน่ะเป็นคนดีและน่ารักมากๆ ทั้งสดใสและร่าเริง คุยก็เก่ง ใครๆก็ชอบทั้งนั้น แต่เมื่อวานดูแปลกๆไปหน่อย เอ๊ะ บางทีฉันอาจจะคิดมากก็ได้”อูยองพูดอย่างมีความสุข จุนฮยองได้แต่ยิ้มบางๆ
“แล้วที่สำคัญนะ ฮยอนซึงไม่เคยมีแฟนและสนใจใครคนไหนเป็นพิเศษด้วย ถ้าหากนายสนใจฉันจะช่วย แล้วนายก็จะได้เป็นคนแรกในทุกๆเรื่องของฮยอนซึง”สายตาของจุนฮยองที่มองมาที่อูยองปวดร้าวๆนิดๆ
“อย่าเลย ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
“ง่า ทำไมอ่า ฮยอนซึงออกจะดีขนาดนั้น”อูยองหน้าหงิกลงเล็กน้อย
“จะดีแค่ไหน แต่ถ้าไม่ได้รักก็ไม่มีความหมายหรอก”
“เฮ้อ เดี๋ยวฉันจะพาฮยอนซึงมาให้นายรู้จักบ่อยๆ รับรองนายได้ตกหลุมรักเพื่อนฉันคนนี้แน่ๆ ฟันธงเลย อิอิ”อูยองยิ้มแล้วก็ยักคิ้วให้ จุนฮยองได้แต่ฝืนยิ้มบางๆ
คนที่ฉันรักและต้องการจะได้รับความรักตอบ คือนายต่างหาก จางอูยอง
“นี่ ไม่ต้องวกไปเรื่องคนอื่นเลยนะ เมื่อคืนนายไปนอนที่ไหนมา”รอยยิ้มของอูยองค่อยๆจางลงไปเรื่อยๆ
“เมื่อคืนเหรอ ฉันก็นอนบ้านเพื่อนน่ะ”
“เพื่อนคนไหน ฉันรู้จักเพื่อนนายหมดนะอูยอง”
“แต่เพื่อนคนนี้นายไม่รู้จักหรอก ไปกินข้าวเถอะ หิวข้าวแล้วอ่า”อูยองจับมือจุนฮยองแล้วก็พากันเดินไป จุนฮยองได้แต่เก็บความสงสัยไว้ภายในใจ เขาไม่กล้าที่จะถามอะไรอูยองมาก กลัวว่าอูยองจะรู้ทันแล้วจะเปลี่ยนไป
ใครกันนะ เพื่อนคนไหน ทำไมฉันถึงไม่รู้จัก อูยอง ทำไมนายถึงไม่บอกกับฉันล่ะ
“สุขสันต์วันเกิดนะโยซอบ”ของขวัญที่คนตรงหน้ายื่นให้ทำให้ใบหน้าขาวๆและน่ารักของโยซอบยิ้มจนหน้าแดง
“อะไรเหรอพี่ดูจุน ทำไมกล่องใหญ่จังเลย”
“ลองแกะดูสิ”โยซอบยิ้มหน้าบานก่อนจะค่อยๆแกะกล่องของขวัญออก แต่พอแกะออกก็เจอกับกล่องอีกใบ โยซอบมองหน้าดูจุนที่นั่งยิ้มให้อยู่เล็กน้อย แล้วโยซอบก็แกะออกอีก แต่ก็ยังเจอกล่องเหมือนเดิม โยซอบเริ่มทำหน้างงแล้วก็นั่งแกะของขวัญไปเรื่อยๆจากกล่องใหญ่ก็เหลือเพียงกล่องเล็กๆเท่าฝ่ามือ โยซอบยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะแกะกล่องสุดท้ายออก แต่พอแกะออกมาก็พบแต่ความว่างเปล่า
“ง่า ไม่เห็นมีอะไรเลย”โยซอบหันไปมองหน้าดูจุนเล็กน้อย
“ทำไมจะไม่มีล่ะ ดูดีๆสิ”โยซอบยกกล่องขึ้นมาดูจนตาติดกับกล่องก็ยังไม่เจออะไร
“ก็ไม่เห็นมีเลยนี่ พี่ดูจุนอ่า แกล้งเค้าใช่ไหม”โยซอบทำแก้มป่องอย่างน้อยใจ ดูจุนยิ้มออกมาเล็กน้อย
“อีกสิบปี โยจะเห็นของขวัญชิ้นนี้”
“โห สิบปีเชียวเหรอ”
“อื้อ อย่าทำกล่องหายล่ะ เดี๋ยวจะไม่ได้ของขวัญ”โยซอบทำหน้างงไม่เข้าใจ แต่สักพักก็ยิ้มออกมา
“ก็ได้ เค้าจะรออีกสิบปี แต่ถ้าสิบปีไม่มีของขวัญ เค้าจะไม่มาให้พี่เจอหน้าอีกแล้วนะ”
“แน่นอนสิ อีกสิบปี มีของขวัญแน่นอน”
“สัญญาสิ”โยซอบมองตาดูจุนนิ่ง
“สัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชายเลยครับผม”ดูจุนพูดอย่างหนักแน่น ท่าทางของเขาทำให้โยซอบขำออกมา
“โยซอบ พี่ดูจุน”เสียงใสๆของเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักคนหนึ่งวิ่งถือกล่องของขวัญเข้ามาหาสองหนุ่มที่นั่งอยู่
“เควิล นายมาได้ไงเนี่ย”โยซอบถามอย่างสงสัย
“อ่า สุขสันต์วันเกิดนะโยซอบ ฉันตั้งใจทำมาให้”โยซอบมองหน้าดูจุนเล็กน้อย
“อะไรเหรอ”
“โยลองเปิดดูสิ เควิลนั่งทำให้ทั้งคืนเลยนะ”โยซอบเอื้อมมือไปหยิบกล่องของขวัญก่อนจะเปิดออกดู
“โยซอบ”โยซอบพูดออกมาเมื่อเห็นรูปที่เควิลวาดให้ ก่อนจะยิ้มออกมา
“ชอบไหม”
“อื้อ เหมือนฉันจริงๆด้วยอ่า เควิลเก่งจัง”
“เพื่อนายฉันทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ อิอิ”ดูจุนหันไปมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของน้องชายเล็กน้อย ความรู้สึกแปลกๆเริ่มเกิดขึ้นในใจ แต่ก็ยิ้มออกมาเมื่อเห็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขของน้องชายที่เขารัก
“เควิล ช่วยสอนฉันวาดรูปหน่อยได้ไหม”
“ได้สิ ได้แน่นอน สอนทุกวันเลยนะ”
“อื้อ”โยซอบยิ้มให้เควิลก่อนจะหันไปยิ้มให้ดูจุนที่นั่งอมยิ้มอยู่
น้ำตาของโยซอบไหลลงมาเมื่อมองดูของขวัญที่เขาได้รับจากดูจุนและ เควิล เขาหยิบกล่องสี่เหลี่ยมเปล่าๆขึ้นมามองดูและมองหาของขวัญที่ดูจุนเคยบอกเอาไว้
“เก้าปีแล้วนะ อีกแค่ปีเดียว ทำไมยังไม่เจอของขวัญเสียที รุ่นพี่”โยซอบล้มตัวนอนบนเตียงแล้วกอดของขวัญก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด การรอคอยของเขากำลังจะสิ้นสุดลง วันเกิดปีนี้ ถ้าหากเขาไม่เจอของขวัญที่ดูจุนบอก เขาก็ต้องไปให้พ้นหน้าดูจุน ไม่มาให้เจออีกเลยอย่างที่เคยพูดเอาไว้
ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลยรุ่นพี่ ได้โปรดเถอะ ของขวัญคืออะไร เค้าไม่อยากไปไกลจากรุ่นพี่ ฮืออออ
---------------------
09-07-2014
ขอบคุณที่ติดตามและอยู่ด้วยกันเสมอมานะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
