[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!

[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!
Chapter 04
อย่ามาอวดดีกับฉัน
 
 
 
 
“นาย…” ฮยอนซึงมองหน้าจุนฮยองด้วยความหวาดกลัว มือที่จุนฮยองจับไหล่ของฮยอนซึงอยู่นั้นก็รับรู้ความรู้สึกของเขาได้เป็นอย่างดี น้ำตาของฮยอนซึงค่อยๆไหลออกมา ก่อนจะค่อยๆถอยหลังหนีจากคนตรงหน้า ภาพความโหดร้ายในคืนนั้นที่จุนฮยองได้ทำไว้กับเขา มันทั้งเจ็บปวดและทรมานหัวใจเหลือเกิน
 
 
“นี่” จุนฮยองจะเรียกฮยอนซึง แต่ดูเหมือนฮยอนซึงจะไม่ได้ยินและไม่มีสติหลงเหลืออยู่
 
 
“หุบปาก ถ้ามึงไม่อยากตาย!”
 
 
คำพูดขู่ของจุนฮยองนั่นยิ่งทำให้ฮยอนซึงตัวสั่น เขายกมือขึ้นมาปิดหูพร้อมกับถอยหลังหนีจุนฮยองที่เดินเข้ามาใกล้เขา
 
 
“อะ ออกไป ออกไป!”
 
 
“นี่ คือ…”
 
 
“อ๊ากกกกก ออกไป อย่าเข้ามานะ อ๊ากกกกกกกกกกก” ฮยอนซึงคลานถอยหลังไปเรื่อยๆโดยไม่ได้ดูว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ริมแม่น้ำแล้ว
 
 
“นี่ อย่าระ…….”
 
 
“อ๊ากกกกกกกก” จุนฮยองตกใจกับเสียงกรีดร้องที่ฟังดูทรมานหัวใจเหลือเกิน ฮยอนซึงมองจุนฮยองด้วยสายตาเกลียดชังอย่างที่สุด แล้วเขาก็ถอยหลังหนีจุนฮยองที่เดินเข้ามาอีก
 
 
ตู้มมมมมมมม
 
 
“เฮ้ย!”
 
 
“แค่กๆ” ฮยอนซึงตกลงไปในน้ำแล้วก็รีบโผล่หน้าขึ้นมา จุนฮยองได้แต่ยืนมองนิ่งก่อนจะเดินเข้าไปแล้วยื่นมือให้ฮยอนซึง ทั้งสองคนสบตากันเล็กน้อย ฮยอนซึงมองมือของจุนฮยองก่อนจะออกแรงปัดมันออกอย่างไม่ใยดี
 
 
“มันจะมากไปแล้วนะ” จุนฮยองตะหวาดใส่ฮยอนซึงลั่น เขาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะทำเป็นใจดีสู้เสือแล้วก็ขึ้นมาจากน้ำ
 
 
“เป็นบ้าอะไร ฉันมันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือไง” ฮยอนซึงมองตาจุนฮยองไม่กระพริบ ก่อนจะก้มหน้ามองพื้น
 
 
“ไม่ได้น่ากลัว” ฮยอนซึงพูดเสียงเรียบแล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองจุนฮยอง
 
 
“แต่น่าขยะแขยง น่ารังเกียจ” จุนฮยองแทบจะพุ่งเข้าไปชกหน้าฮยอนซึง แต่เขาก็ต้องระงับอารมณ์เอาไว้
 
 
“แกมันเลว ไอ้สารเลว ไอ้ชาติชั่ว พวกแกมันไม่น่าเกิดมาเป็นคนเลย”
 
 
“นี่”
 
 
พรึ่บ!
 
 
จุนฮยองพุ่งเข้าไปจับไหล่ของฮยอนซึงทั้งสองข้างก่อนจะมองด้วยสายตาที่ไม่พอใจที่ถูกด่า
 
 
“มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอ” ฮยอนซึงมีสีหน้าเจ็บปวดเล็กน้อยที่ถูกบีบไหล่
 
 
“ฉันพูดแค่นี้แกหาว่ามากไป แล้วทีพวกสารเลวอย่างแกทำกับฉัน มันน้อยนักหรือไง”
 
 
พลั่ก!
 
 
ฮยอนซึงออกแรงผลักจุนฮยองออก ก่อนจะเดินเข้าไปหาด้วยความโกรธและเกลียดที่กำลังวิ่งพล่านไปทั่วตัว
 
 
“แกมันเลว ได้ยินไหมว่าแกมันเลว”
 
 
เพี๊ยะ!
 
 
ฮยอนซึงตบหน้าจุนฮยองอย่างแรง เขาไม่สามารถเก็บความรู้สึกไว้ได้อีกแล้ว
 
 
ตุบๆๆ
 
 
แล้วเขาก็ทุบหน้าอกของจุนฮยองอย่างบ้าคลั่ง
 
 
“ไอ้เลว ไอ้ชั่ว ไอ้ชาติหมา ฉันเกลียดแก”
 
 
“หยุดนะ!” จุนฮยองพูดเสียงเข้ม เขายืนนิ่งปล่อยให้ฮยอนซึงทุบตีเขาอย่างไม่หลบหนี
 
 
“ไอ้ทุเรศ ไอ้คนไม่มีหัวใจ!”
 
 
“ฉันบอกให้หยุด!”
 
 
“ฉันเกลียดแก ได้ยินไหมว่าฉันกะ…. อื้อ” จุนฮยองที่ยืนอดทนมานานกระชากฮยอนซึงเข้ามาจูบอย่างรวดเร็ว
 
 
“อื้อๆๆ” ฮยอนซึงพยายามดันตัวเองออกจากจุนฮยอง แต่เขากลับคว้าเอวของฮยอนซึงเข้ามากอดจนตัวของทั้งสองคนแนบชิดกัน
 
 
“อื้อๆๆ” จุนฮยองจูบไม่ปล่อยอย่างร้อนแรง น้ำตาของฮยอนซึงไหลลงมาอีกครั้งด้วยความเจ็บปวด แต่จุนฮยองก็ดูจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับน้ำตาของเขาเลยแม้แต่น้อย
 
 
ตุบ!
 
 
เขากดฮยอนซึงจนล้มลงไปนอนกับพื้นก่อนจะนั่งคร่อมฮยอนซึงไว้เพื่อไม่ให้เขาดิ้นหลุด
 
 
“เฮ้อๆ แก แก อุ๊บ” จุนฮยองไม่รอให้ฮยอนซึงพูดอะไรเขาก็จูบปิดปากฮยอนซึงอีกครั้ง แล้วก็จูบไล่ลงมาเรื่อยๆจนมาอยู่ที่ซอกคอขาวๆของฮยอนซึงที่ยังมีรอยเก่าอยู่
 
 
“หยุดนะ ไอ้ชั่ว อย่า ปล่อยฉัน” ฮยอนซึงพูดพร้อมกับดิ้นไปมา แต่เขาก็ไม่สามารถสู้แรงของจุนฮยองได้
 
 
“ฮือๆ ปล่อยฉัน ฮึกๆ” จุนฮยองเลิกจูบแล้วก็มองหน้าฮยอนซึงเล็กน้อย
 
 
“น้ำตาช่วยอะไรนายได้งั้นเหรอ” ฮยอนซึงตาลุกวาวที่ได้ยินอย่างนั้น จุนฮยองค่อยๆเลื่อนหน้าไปใกล้ฮยอนซึงก่อนจะเอาจมูกแตะที่ปลายจมูกของฮยอนซึง
 
 
“ฉันติดใจลีลาของนาย อยากลองอีก หึ”
 
 
“มะ….อุ๊บ” จุนฮยองจูบหนักๆที่ปากของฮยอนซึง การกระทำของเขาทำให้หัวใจที่เจ็บปวดเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเจ็บหนักเข้าไปอีก ฮยอนซึงพยายามหันหน้าหนี แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะจุนฮยองใช้มือทั้งสองข้างล็อคหน้าฮยอนซึงเอาไว้ ฮยอนซึงจึงใช้มือของเขาทุบตีจุนฮยอง เมื่อเป็นอย่างนั้นจุนฮยองก็จับมือของฮยอนซึงไว้เช่นเดิม
 
 
“อื้ออ  ฮือออ” จุนฮยองจูบไล่ลงมาอีกครั้ง ตอนนี้อารมณ์ของเขาเปลี่ยนจากความโกรธเป็นความต้องการ ยิ่งสัมผัสก็ยิ่งเร่าร้อนเลือดพล่านไปทั่วตัว จุนฮยองดึงเสื้อฮยอนซึงให้เปิดขึ้นเผยให้เห็นผิวขาวเนียนที่คืนนั้นเขามองไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ ก่อนจะก้มลงจูบไปทั่วบริเวณอกและหน้าท้อง
 
 
“ฮือๆ ปล่อยฉันนะ ปล่อย ฮือๆๆ” จุนฮยองจูบจนตอนนี้ปากของเขาหยุดอยู่ที่หน้าท้องน้อยของฮยอนซึง เขาชะงักเล็กน้อยเมื่อมองไปที่กางเกง
 
 
“อย่านะ อย่า อย่านะ” ฮยอนซึงมองจุนฮยองที่จ้องจุดอ่อนไหวของตนอยู่ จุนฮยองเงยหน้าไปมองฮยอนซึงเล็กน้อย ตอนนี้อารมณ์ของเขามันเกินกว่าจะหยุดได้แล้ว ฮยอนซึงส่ายหน้าทั้งน้ำตา จุนฮยองปล่อยมือจากมือของฮยอนซึงแล้วก็ปลดกระดุมกางเกง ฮยอนซึงใช้มือปัดออกแต่ก็ไม่เป็นผล
 
 
“อย่านะ อย่า ฮึกๆ อย่าทำฉัน” จุนฮยองไม่ฟังเสียงขอร้องจากฮยอนซึง ตอนนี้อารมณ์ของเขามีมากขึ้น ความต้องการก็มากขึ้น มากจนไม่สามารถที่จะหยุดลงได้แล้ว จุนฮยองรูดซิบกางเกงลงก่อนจะค่อยๆดึงกางเกงออก
 
 
“ไอ้บ้า หยุดนะ หยุด อย่า ฮือๆ” ฮยอนซึงดิ้นเพื่อจะเอาตัวรอด แต่ก็ต้านแรงของจุนฮยองไม่ไหว
 
 
พรึ่บ!
 
 
กางเกงของฮยอนซึงถูกถอดออกเรียบร้อย จุนฮยองลูบมือที่ต้นขาขาวๆของฮยอนซึงอย่างหลงใหลก่อนจะก้มลงจูบขึ้นไปจนถึงจุดอ่อนไหวของ ฮยอนซึง
 
 
“อื้อ อย่า ฉันบอกว่าอย่า ฮือๆๆ” เสียงของฮยอนซึงไม่เข้าสมองจุนฮยองสักนิด แล้วในที่สุดกางเกงในตัวจิ๊วของฮยอนซึงก็ถูกถอดออก จุนฮยองลูบไล้จุนอ่อนไหวของฮยอนซึงเบาๆ
 
 
“เฮือก!” ฮยอนซึงสะดุ้งอย่างแรงเมื่อถูกสัมผัส
 
 
“จุดอ่อนของนายสินะ” ฮยอนซึงเม้นปากเข้าหากันก่อนจะส่ายหน้าทั้งน้ำตา
 
 
“ถ้าโดนอีก จุ๊บ” จุนฮยองจูบเบาๆ แล้วก็จูบไล่ตามตัวของฮยอนซึงจนไปจบอยู่ที่ริมฝีปาก
 
 
“อื้อ” จุนฮยองถอนจูบออกแล้วจ้องตาฮยอนซึงอย่างน่ากลัว
 
 
“จำเอาไว้ อย่ามาอวดดีกับฉัน” จุนฮยองพูดเสียงเข้มก่อนจะลุกขึ้นจากตัวของฮยอนซึง เขาเดินไปหยิบกางเกงของฮยอนซึงแล้วก็โยนใส่ร่างเปลือยที่นอนตัวสั่นร้องไห้อยู่
 
 
“นายน่ะ สุดยอดจริงๆ หึหึ” จุนฮยองแสยะยิ้มก่อนจะเดินจากไป ฮยอนซึงแทบจะไม่มีแรงหายใจออกมา น้ำตาไหลลงมาไม่หยุด เขามองแผ่นหลังของจุนฮยองอย่างเกลียดชังปนกับความหวาดกลัว
 
 
“ฮือออออ”
 
 
ปัง!
 
 
จุนฮยองเข้ามานั่งในรถแล้วก็ปิดประตูรถอย่างแรง เขากุมมือตัวเองไว้แน่น มันยากมากที่จะข่มอารมณ์ดิบอย่างนั้น
 
 
“โธ่เว๊ย!”
 
 
ตุบ!
 
 
เขาทุบพวกมาลัยรถของตัวเองอย่างแรง ทั้งโกรธ ทั้งหงุดหงิด
 
 
“อ่า” จุนฮยองเอนหัวพิงเบาะเพื่อควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้เป็นปกติ
 
 
ติ๊ด
 
 
เขาลืมตาขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงข้อความเข้า เขาหยิบมือถือออกมาเปิดอ่านอย่างไม่ใส่ใจนัก แต่พอเห็นชื่อคนที่ส่งข้อความเข้ามาก็ถึงกลับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เขาไม่รอช้าเปิดอ่านทันที
 
 
…..ฉันอยู่สนามบินแล้วนะ รอนายอยู่ รีบมาล่ะ หิวข้าวจนท้องจะแตกแล้วครับผม…..
 
 
จุนฮยองยิ้มกว้างออกมาทันที อารมณ์ดีใจเข้ามาแทนทีทุกความรู้สึกทั้งหมดของเขา เขารีบสตาร์ทรถแล้วขับไปที่สนามบินเพื่อรับคนสำคัญของเขาที่จากเขาไปถึงสองปีเต็ม
 
 
ฉันคิดถึงนาย คิดถึงนายที่สุด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แปะๆๆๆ ซา
 
 
กีกวังที่ยืนหน้ามุ่ยมองฝนที่จู่ๆก็ตกลงมาทั้งๆที่แดดจ้าขนาดนี้ เขาเกาหัวตัวเองเล็กน้อยอย่างเซ็งๆ
 
 
“”มาตกอะไรตอนนี้วะเนี่ย ร่มก็ไม่ได้เอามา แล้วจะกลับบ้านยังไง”
 
 
ติ๊ด
 
 
…..ฉันไม่ได้กลับบ้านด้วยนะกีกวัง แล้วเจอกันพรุ่งนี้……
 
 
กีกวังส่ายหน้าออกมาอย่างเหนื่อยใจกับข้อความที่โยซอบส่งเข้ามา
 
 
“นึกว่าฉันไม่รู้หรือไงว่านายจะไปไหน ยังโยซอบ เฮ้อ”
 
 
“เฮ้อ” กีกวังหันไปมองคนที่ยืนถอนหายใจอยู่ข้างๆ เขามองด้วยสีหน้ามึนงงเล็กน้อย
 
 
“ใครวะ”
 
 
“นายว่าอะไรนะ” กีกวังหันไปมองชายหนุ่มอีกครั้งอย่างตกใจ
 
 
“หา”
 
 
“เมื่อกี้นายคุยกับฉันหรือเปล่า” กีกวังกระพริบตาปริบๆเพื่อเรียบเรียงความคิดของตัวเอง
 
 
“ฉัน เอ่อ คือ”
 
 
“เฮ้อ” ยังไม่ทันที่กีกวังจะพูดอะไรชายหนุ่มตรงหน้าก็ถอนหายใจขึ้นมาอีก
 
 
“นายเป็นบ้าอะไรถึงถอนหายใจอยู่ได้” ชายหนุ่มตรงหน้าหันมามองหน้า กีกวังเล็กน้อย
 
 
“ใช่ ฉันกำลังจะเป็นบ้า แล้วก็กำลังจะบ้าตายด้วย” ชายหนุ่มหันมาพูดกับกีกวังใบหน้าซึมๆเศร้าๆเหนื่อยๆเซ็งๆปนกันเต็มไปหมด
 
 
“อะไรกัน มีใครที่ไหนเขาบ้าตาย”
 
 
“ฉันนี่ไง ถ้าไม่มีก็ฉันเนี่ยแหละคงจะเป็นคนแรก”
 
 
“เฮอะ นายนี่ก็แปลก ทำยังกับไปฆ่าใครตายอย่างนั้นแหละ”
 
 
กึก
 
 
ชายหนุ่มหันหน้ามามองกีกวังอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าที่ซีดลง
 
 
“ทำไมหน้าซีด เอ หรือว่านายไปฆ่าใครตายจริงๆ”
 
 
“หึ”
 
 
“เอ๊า งั้นก็เลิกทำหน้าตาเหมือนคนกำลังจะตายได้แล้ว เห็นแล้วมันหงุดหงิดใจ”
 
 
“เฮ้ออออ” ชายหนุ่มถอนหายใจยาวจนกีกวังชักจะรำคาญ
 
 
“ถึงไม่ได้ฆ่าก็เหมือนกับฆ่านั่นแหละ”
 
 
“เอ๋”
 
 
“นายเคยรู้สึกอยากหายไปจากโลกใบนี้ไหม เคยรู้สึกหรือเปล่า เฮ้อๆๆ ตอนนี้ฉันรู้สึกอย่างนั้นอยู่”
 
 
แล้วมาบอกฉันทำไม ไม่ได้อยากจะรู้เรื่องราวของนายซักหน่อย
 
 
“นี่” ชายหนุ่มหันมามองหน้ากีกวัง
 
 
“อะไร”
 
 
“ถ้าหากว่าเราทำผิด แล้วไปขอโทษ ความผิดจะลดลงไหม” กีกวังมึนงงเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า
“จริงเหรอ แล้วถ้าความผิดนั้นร้ายแรงจนไม่น่าให้อภัยล่ะ”
 
 
“เอ่อ ยังไงถ้าหากทำผิดก็ต้องขอโทษอยู่ดีนั่นแหละ” กีกวังคิดว่าคำตอบนี้คงจะดีที่สุดแล้ว เพราะเขาไม่เข้าใจชายหนุ่มแปลกหน้าที่จู่ๆก็มาคุยเรื่องบ้าๆบอๆกับเขา
 
 
“งั้นเหรอ ถ้าขอโทษแล้วจะหายเหรอ”
 
 
“เอ่อ มันอาจจะไม่หายหรอกนะ เพราะผิดก็คือผิด แต่มันอาจจะช่วยทำให้รู้สึกดีขึ้นมาได้”
 
 
“งั้นเหรอ ถ้าทำให้รู้สึกดีได้ งั้นก็ควรไปขอโทษใช่มั๊ย”
 
 
“อื้อ” กีกวังพยักหน้าอย่างงงๆ
 
 
พรึ่บ!
 
 
เขาเบิกตากว้างอย่างตกใจที่ถูกคนตรงหน้ากอดอย่างรวดเร็ว
 
 
“จุ๊บ” แล้วยิ่งไปกว่านั้นเขายังขโมยจุ๊บแก้มกีกวังอีกด้วย กีกวังได้แต่มองใบหน้ายิ้มแย้มของคนตรงหน้าอย่างอึ้งๆ
 
 
“ขอบใจนายมากเลยนะ รู้สึกดีขึ้นมาเยอะแล้ว อิอิ ฉันซนดงอุน นะ ขอบคุณนายจริงๆ ไปและ บาย” ดงอุนโบกมือลากีกวังก่อนจะวิ่งผ่าฝนออกไป กีกวังยกมือขึ้นมาลูบใบหน้าของตัวเอง
 
 
“อ๊ากกกกกกกก ไอ้บ้า อย่าให้ฉันเจอนายอีกนะ แม่จะตัดหัวทิ้งถ่วงน้ำเลยคอยดู” กีกวังได้แต่กระโดดดิ้นไปมาอย่างเจ็บใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มาทำไม” เสียงเรียบๆของดูจุนทำให้รอยยิ้มของโยซอบจางลงเล็กน้อย
 
 
“เค้ามาหารุ่นพี่นั่นแหละ” โยซอบพยายามพูดเสียงใสเพื่อไม่ให้ตัวเองดูอ่อนแอ
 
 
“เรื่องอะไร สำคัญมากไหม” โยซอบก้มหน้าลงมองพื้นอย่างอายๆ
 
 
ปัง!
 
 
แล้วดูจุนก็ปิดประตูใส่หน้าโยซอบอย่างไม่ใยดีเลยแม้แต่น้อย น้ำตาของโยซอบไหลลงมาอย่างช้าๆก่อนที่เขาจะรีบเช็ดมันออก แล้วสูดลมหายใจเข้าอย่างลึกๆ
 
 
“แค่เอาของขวัญมาให้” โยซอบก้มลงมองม้วนกระดาษสีขาวที่อยู่ในมือ ของขวัญสำหรับดูจุนเนื่องในวันเกิด ของขวัญที่เขาตั้งใจทำมาเป็นเดือนเพื่อคนที่เขารัก
 
 
“สุขสันต์วันเกิดนะฮะ รุ่นพี่ยุนดูจุนที่รัก” โยซอบยิ้มออกมาทั้งน้ำตา ตั้งแต่เช้าที่ถูกปฏิเสธข้าวกล่องที่ลุกขึ้นมาทำตั้งแต่ตีสี่ ไหนจะของขวัญชิ้นนี้ที่เขาตั้งใจทำสุดชีวิตอีก
 
 
“เค้าไม่น้อยใจอะไรเลย ไม่เสียใจ ไม่รู้สึกอะไร เพื่อรุ่นพี่แล้ว เค้าจะไม่ท้อแท้” โยซอบวางม้วนกระดาษสีขาวไว้หน้าห้องของดูจุน ก่อนจะหันหลังเดินกลับ แต่ทว่า….
 
 
แอ๊ดดดดดดดดดดด
 
 
 
 
 
 
 
-----------------
14-06-2014
 
อังมาต่อแล้วค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้อังเสมอมานะคะ >_<