[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!

 

 

 

 

 

 

 

 

[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!

Chapter 05

 

ตาต่อตา ฟันต่อฟัน

 

 

 

 

 

แอ๊ดดดดดดดดดดดดด

 

 

รอยยิ้มปรากฏอยู่ใบบนหน้าน่ารักของโยซอบทันทีที่ได้ยินเสียงประตูเปิด ไม่รอช้าเขารีบหันหลังกลับไปมองคนที่ยืนนิ่งอยู่ที่ประตูห้อง โยซอบสบกับดวงตาของดูจุนอย่างไม่กระพริบด้วยรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข

 

 

“รุ่นพี่” ดูจุนมองโยซอบก่อนจะเดินออกจากห้องมา

 

 

แกรก

 

 

แล้วก็เหยียบกับกระดาษของขวัญที่โยซอบตั้งใจทำมาให้ รอยยิ้มของโยซอบในตอนแรกค่อยๆจางลง เขามองกระดาษนั้นด้วยหัวใจที่ปวดร้าวเมื่อดูจุนเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ น้ำใสๆก็เริ่มเอ่อล้นที่ขอบตา ดูจุนเดินเข้ามาใกล้โยซอบมากขึ้น มากขึ้นๆจนมาหยุดอยู่ข้างๆโยซอบ ดูจุนหันมามองโยซอบก่อนจะะแสยะยิ้มออกมา

 

 

“นายน่ะคือตัวน่ารำคาญ” เพียงแค่คำพูดคำเดียว เพียงเท่านั้นน้ำตาของโยซอบก็ไหลออกมาอย่างสุดจะทน โยซอบมองไปกระดาษของขวัญที่ถูกดูจุนเหยียบอย่างไม่ใยดีด้วยความเสียใจ เขาค่อยๆหันไปมองดูจุนที่เดินจากไป แผ่นหลังของคนที่รัก อยากจะวิ่งเข้าไปกอดเหลือเกิน แต่ก็ทำได้เพียงแค่คิด

 

 

“เค้ามันน่ารำคาญขนาดนั้นเลยเหรอ พี่ดูจุน ฮึกๆ” โยซอบยกมือเช็ดน้ำตาออกก่อนจะเดินตามดูจุนลงไป

 

 

บรืนน น น น

 

 

ดูจุนขับรถออกจากคอนโด โยซอบก็ไม่รอช้าเรียกแท็กซี่ให้ขับตามไปอย่างรวดเร็ว โยซอบนั่งร้องไหตลอดทาง เขามองแต่รถของดูจุนที่ขับอยู่ข้างหน้า แล้วก็มาจอดอยู่ที่ผับชื่อดังแห่งหนึ่ง โยซอบขมวดคิ้วก่อนจะลงจากรถไป

 

 

“มาทำอะไรนะ” โยซอบสงสัยเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไป แต่ก็ถูกยามดักไว้เสียก่อน

 

 

“อายุไม่ถึงห้ามเข้า กลับบ้านเถอะพ่อหนุ่ม” โยซอบมองหน้ายามเล็กน้อย

 

 

“ผมอายุถึงแล้วนะครับ อ่า” โยซอบยื่นบัตรประชาชนให้ยามดู ยามมองอย่างตกใจก่อนจะเลยหน้าขึ้นมามองโยซอบ

 

 

“แหมๆ หน้ายังกับเด็ก ม.ปลายเลยนะเรา ไม่นึกว่าจะอยู่มหาวิทยาลัยแล้ว” ยามพูดแซวก่อนจะยื่นบัตรประชาชนคืนให้ ถ้าเป็นเวลาอื่นโยซอบคงจะร้องดังลั่นด้วยความดีใจ แต่มันไม่ใช่ตอนนี้ โยซอบดึงบัตรมาก่อนจะรีบเดินเข้าไปในผับ

 

 

ตึงๆๆ แต่นๆๆๆ

 

 

เสียงเพลงดังลั่น ผู้คนก็เยอะแยะมากมาย โยซอบกระพริบตาเล็กน้อยเพราะรู้สึกๆมึนๆกับกลิ่นแอลกอฮอล์ โยซอบพยายามกวาดสายตามองหาดูจุน เขาเดินเบียดผู้คนเพื่อนเดินดูไปตามโต๊ะ แล้วก็เห็นว่าดูจุนกำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนานกับผู้ชายหน้าหวานสองสามคน โยซอบกำหมัดแน่นด้วยความปวดใจเมื่อดูจุนสอดมือกอดเอวผู้ชายคนหนึ่งเข้าหาตัวก่อนจะขโมยหอมแก้ม

 

 

แม้แต่ตัวของเค้า รุ่นพี่ก็ไม่เคยคิดจะแตะ ไม่ใช่สิ แม้แต่จะมองยังไม่อยากเลย เค้าคงน่ารำคาญแล้วก็น่ารังเกียจมากสินะ

 

 

กึก

 

 

โยซอบแทบจะทรุดตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรงเมื่อเห็นภาพที่ไม่ควรจะเห็น เขารีบเบือนหน้าหลบพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมา

 

 

ยุนดูจุนกำลังจูบกับหนุ่มคนนั้นต่อหน้าต่อตาทุกคนที่มองอยู่โดยไม่สนใจ แถมยังไม่ใช่เพียงแค่จูบธรรมดาอีกซะด้วย มือของดูจุนลูบไล้ไปตามร่างกายของชายหนุ่มอย่างเร่าร้อนโดยไม่เกรงใจสายตาหลายๆคนที่มองมาเลย

 

 

“เครื่องดื่มไหมครับ” โยซอบหันไปมองหน้าหนุ่มบริการที่ถือถาดเครื่องดื่มมาก่อนจะคว้าเอาแก้วน้ำสีฟ้ามา โยซอบมองดูจุนที่หัวเราะคิกคักกับชายหนุ่มหน้าหวานก่อนจะยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวหมด

 

 

“สุขสันต์วันเกิดนะฮะ” แล้วโยซอบก็เดินไปที่บาร์ใหญ่ใจกลางผับ

 

 

“เอาอะไรก็ได้ที่กินแล้วเมาไม่ฟื้นหรือตายๆไปเลย” บาร์เทนเดอร์หนุ่มมองอย่างงงๆ

 

“หูหนวกหรือไง” โยซอบมันไปพูดเสียงแข็งพร้อมกับหน้าตาที่ดูดุอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน เขาหันไปมองดูจุนอีกครั้ง คราวนี้เขาสบเข้ากับตาของดูจุนพอดี ดูจุนเมื่อเห็นโยซอบก็ไม่ได้ทำท่าทีตกใจอะไร เขากลับจับคางของชายหนุ่มหน้าหวานข้างกายก่อนจะจูบปากแต่สายตากลับมองมาที่โยซอบ อย่างตั้งใจจะยั่ว

 

“ไม่มีทาง ยังไงเค้าก็ไม่มีทางเลิกตามตื้อ”

 

“ได้แล้วครับ”

 

“อ่า” ทันทีที่ได้เครื่องดื่ม โยซอบก็ยกขึ้นดื่มอย่างรวดเร็ว เขาส่ายหัวเล็กน้อยเพื่อขับไล่ความมึนเวียนออกจากหัว

 

 

“เอ่อ ผมว่าแค่แก้วเดียวก็พอแล้วนะครับ”

 

“ทำไม ฉันจะดื่มอีกไม่ได้หรือไง” โยซอบพูดด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง

 

“นายน่ะ มีหน้าที่ต้องต้อนรับลูกค้าก็ทำไป”

 

“แต่เท่าที่ผมดู คุณคงไม่เคยแตะของพวกนี้เลยสักนิด”

 

“รู้ได้ไง ชิส เงียบไปเหอะน่า มันเรื่องของฉัน” โยซอบแสยะยิ้มก่อนจะหันไปมองดูจุนอีกครั้งด้วยความปวดใจ

 

 

“ลองนี่สิครับ เหมาะกับคุณดีออก” โยซอบละสายตาจากดูจุนหันไปมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ

 

 

“จะจีบฉันเหรอ คิดว่าฉันง่ายนักหรือไง” โยซอบยิ้มออกมาก่อนจะยกเครื่องดื่มที่ชายหนุ่มสั่งให้จนหมด

 

 

“คุณดื่มเก่งนี่”

 

“อยากให้ฉันเป็นของนายไหม” ชายหนุ่มตรงหน้าถึงกลับสะงักด้วยความตกใจในสิ่งที่ได้ยิน โยซอบยิ้มออกมาก่อนจะกระชากคอเสื้อของชายหนุ่มเข้ามาใกล้ตัวเอง

 

 

“ยังโยซอบ”

 

“โจวคยูฮยอน” โยซอบยิ้มที่มุมปากนิดๆ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างๆหูคยูฮยอน

 

 

“เต้นกับฉัน ถ้าถูกใจ นายจะได้เป็นคนแรกของฉัน” โยซอบสบตากับคยูฮยอนอย่างมึนๆด้วยความเมา คยูฮยอนจับมือโยซอบแล้วพาไปกลางฟลอร์ที่ตอนนี้กำลังเปิดเพลงจังหวะช้าๆอยู่ โยซอบยกมือคล้องคอคยูฮยอน แล้วก็ยิ้มอย่างยั่วยวน มันเป็นพฤติกรรมที่เขาไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต แต่คงเป็นเพราะความเมาแล้วก็ความที่อยากจะให้คนที่มองว่าเขาน่ารำคาญรู้สึกอะไรบ้าง ทั้งๆที่รู้ตัวดีว่าไม่มีทางที่คนอย่างยุนดูจุนจะหันมาสนใจเขา แต่โยซอบก็ยังอยากจะทำ

 

 

“ไม่กอดเอวฉันเหรอ” คยูฮยอนได้ยินอย่างนั้นก็ไม่รอช้ารีบกอดเอวของโยซอบแล้วดึงโยซอบเข้ามาชิดกับตัวเอง โยซอบซบไหล่คยูฮยอนแล้วก็มองไปที่ดูจุนที่กำลังมองเขาอยู่เช่นกัน

 

 

“เป็นอะไรเหรอ กำลังได้อารมณ์เลยจะหยุดทำไม”

 

 

“เปล่า” ดูจุนตอบก่อนจะโน้มหน้าลงไปจูบหนุ่มหน้าหวานอีกครั้ง หนุ่มหน้าหวานยกมือขึ้นมาคล้องคอดูจุนก่อนจะลูบไล้ทั่วแผ่นหลังแล้วก็บีบก้นของดูจุนเบาๆ โยซอบมองภาพนั้นด้วยสายตาที่เลือนรางลงทุกที เขาส่ายหัวเล็กน้อย คยูฮยอนเมื่อเห็นอย่างนั้นก็รู้ได้โดยทันทีว่าหนุ่มน่ารักกำลังจะไม่ไหวแล้ว คยูฮยอนจับโยซอบหันหลังให้กับตัวเองก่อนจะกอดโยซอบและซบลงที่ไหล่ของเขาพร้อมกับโยกไปตามจังหวะเพลง

 

 

“หอมจัง หอมแบบนี้จะหวานหรือเปล่า” คยูฮยอนกระซิบข้างๆหูโยซอบ

 

 

“อยากรู้นักก็ลองชิมดูสิ” โยซอบพูดด้วยความปวดใจนิดๆ เขาหันหน้าไปมองคยูฮยอนพร้อมกับจูบเบาๆที่ซอกคอของเขา นั่นทำให้คยูฮยอนเกิดอารมณ์ได้เป็นอย่างดี คยูฮยอนยิ้มออกมาก่อนจะอุ้มโยซอบแล้วพาเดินไปทางไปห้องน้ำ ดูจุนเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไปที่ที่เขาเห็นโยซอบ แต่ทว่าตอนนี้กลับไม่มีร่างของคนๆนั้นอยู่เสียแล้ว ดูจุนลุกขึ้นจากตัวของหนุ่มหน้าหวานทันที

 

 

“ดูจุน จะไปไหน ไม่ไหวแล้ว” ชายหนุ่มจับมือดูจุนไว้ด้วยสายตาที่อยากเต็มที่ ดูจุนมองก่อนจะสะบัดมือออก

 

 

“ฉันกลับและ”

 

 

“เดี๋ยวสิ ต่อให้เสร็จก่อน ไม่ไหวแล้วจริงๆ” ดูจุนหันไปมองหนุ่มหน้าหวานเล็กน้อยด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าไม่พอใจ เมื่อชายหนุ่มเห็นอย่างนั้นก็ไม่กล้าขัด ไม่งั้นเขาคงจะไม่ได้สัมผัสร่างกายที่แข็งแรงของดูจุนอีก ดูจุนแสยะยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินไปตามหาคนที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าไปไหน

 

 

“จุ๊บ จุ๊บ” คยูยอนจูบตามซอกคอของโยซอบด้วยความหื่นกระหาย เขาจับมือของโยซอบแนบชิดกับผนังตรงทางเดิมที่ยังมีอีกหลายคู่ที่กำลังทำเช่นเดียวกับพวกเขา

 

 

“อย่า” โยซอบพูดออกมาเมื่อคยูฮยอนกำลังจะจูบที่ริมฝีปากของเขา

 

 

“ไม่ได้เหรอ”

 

 

“ยกเว้นตรงนี้” โยซอบมองคยูฮยอนด้วยสายตาที่มึนเมาเต็มที่ เขากำลังจะทรุดตัวนั่งลงแต่ก็ถูกคยูฮยอนจับเอาไว้

 

 

“ยืนมันได้อารมณ์กว่า จุ๊บ” แล้วคยูฮยอนก็จูบตามใบหน้าและซอกคอของโยซอบอย่างเดิม มือของเขาก็ลูบไล้ไปทั่วร่างกายของโยซอบ

 

 

“อ่า” โยซอบครางออกมาเบาๆนั่นยิ่งทำให้อารมณ์ของคยูฮยอนเดือนพล่าน

 

 

“ขอจูบปากได้ไหม ต้องการมาก” คยูฮยอนกระซิบข้างๆหูโยซอบ แต่โยซอบกลับส่ายหน้า

 

 

“ถ้าจูบปากก็หยุดแค่นี้” คยูฮยอนทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อย แต่เพื่อแลกกับสิ่งที่เขาต้องการมากกว่าการจูบ ก็ยิ้มออกมา ก่อนจะค่อยๆนั่งลงแล้วลูบไล้บริเวณกางเกงของโยซอบ ดูจุนที่เดินมาเห็นเข้าก็รู้สึกหงุดหงิดเมื่อเห็นภาพนั้น เขารีบเดินเข้ามาแล้วก็จับมือของคยูฮยอนที่กำลังจะรูดซิบกางเกงของโยซอบ

 

 

“นายจะทำอะไร” ดูจุนถามเสียงเรียบ โยซอบพยายามมองใบหน้าของคนที่เดินมา แต่เขาก็เห็นเพียงแค่ลางๆเท่านั้นเพราะฤทธิ์เหล้าทำให้เขามึน

 

 

“ยุ่งอะไรด้วย” คยูฮยอนสะบัดมือดูจุนออกอย่างไม่สนใจ ดูจุนจับไหล่ของคยูฮยอนแล้วก็ชกเข้าที่หน้าของเขาอย่างแรง โยซอบที่ไร้มือคอยพยุงก็นั่งลงกับพื้นทันที

 

 

“ทำบ้าอะไรของแกวะ” คยูฮยอนลุกขึ้นมามองด้วยความโกรธ

 

 

“ฉันควรจะถามแกมากกว่า มายุ่งอะไรกับหมอนี่” ดูจุนชี้ไปที่โยซอบที่ตอนนี้หลับไปเพราะฤทธิ์เหล้าเรียบร้อยแล้ว

 

 

“ทำไมจะยุ่งไม่ได้ แกมาห้ามฉันทำไม เป็นอะไรกับคนน่ารักคนนี้งั้นเหรอ” ดูจุนชะงักไปเล็กน้อย

 

 

“ชิส ถ้าไม่ใช่ก็อย่ามายุ่ง หมอนี่น่า…สุดๆเลยว่ะ” คยูฮยอนแสยะยิ้มออกมาก่อนจะไปอุ้มโยซอบขึ้นแต่ทว่าดูจุนกลับถีบเขาจนกระเด็นไปซะก่อน

 

 

“มายุ่งกับคนที่มีเจ้าของแล้ว มันผิด” เพียงเท่านั้นดูจุนก็อุ้มโยซอบแล้วพาออกไปจากผับแห่งนี้อย่างเร็วที่สุด

 

 

ปัง!

 

 

ดูจุนปิดประตูรถอย่างแรง เขาหันไปมองหน้าโยซอบที่ตอนนี้หน้าแดงไปหมด แถมยัง…

 

“น่าเกลียดจริงๆ” ดูจุนทำหน้าขยะแขยงน้ำลายของโยซอบก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นเช็ดให้

 

“อื้อ” โยซอบครางออกมาพร้อมกับปัดมือดูจุนออก

 

 

“อย่ามายุ่งกับฉันนะ” ดูจุนมองหน้าโยซอบอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก ก่อนจะส่ายหัวแล้วก็ไม่สนใจขับรถกลับไปส่งโยซอบที่บ้านของเขา

 

 

เอี๊ยดดดดด

 

 

“ให้ตายเถอะ โยซอบๆๆ” ดูจุนสะกิดโยซอบเบาๆแต่ก็ดูเหมือนว่าเจ้าคนที่นอนหลับจะไม่รู้สึกตัวเลย ดูจุนเมื่อเห็นอย่างนั้นก็เลิกสะกิดแล้วล้วงมือหากุญแจบ้านแทน แต่ก็ไม่เจอ

 

 

“ลืมสินะ ชิส” ดูจุส่ายหัวก่อนจะขับรถไปที่คอนโดของตัวเองแทน

 

 

“อื้อ จะพาฉันไปหนา ยย ย” โยซอบพูดระหว่างที่ดูจุนกำลังอุ้มเขามาที่ห้อง ดูจุนล้วงมือรูดบัตร แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นม้วนกระดาษสีขาวที่โยซอบเอามาให้ ดูจุนรีบพาโยซอบไปวางไว้บนเตียงของตัวเองแล้วก็เดินออกมาหยิบม้วนกระดาษก่อนจะโยนลงบนโต๊ะอย่างไม่สนใจเหมือนเดิม แต่กระดาษกลับกลิ้งตกแล้วก็กลิ้งไปอยู่ใต้โซฟาแทน

 

 

“น่ารำคาญชะมัด” ดูจุนยืนมองโยซอบที่หลับเป็นตายอยู่บนเตียง ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำให้รู้สึกสบายตัวขึ้น

 

 

ตุบ!

 

 

พอดูจุนอาบน้ำเสร็จเขาก็เดินออกมาทีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่อยู่บนร่างกายของเขา

 

“เฮ้ย!” เขาตกใจเล็กน้อยที่เห็นโยซอบนอนอยู่ที่พื้น

 

“ตกลงมาได้ไงเนี่ย” ดูจุนมองอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะไม่สนใจแล้วเดินไปใส่กางเกงนอน

 

 

“เรื่องอะไรจะต้องสนใจคนอย่างนาย” ดูจุนเดินไปปิดไฟก่อนจะล้มตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มๆอย่างสบายอกสบายใจโดยไม่สนใจโยซอบที่นอนอยู่บนพื้นแข็งๆแล้วในที่สุดเขาก็หลับไป โยซอบพลิกตัวไปมาเนื่องจากนอนไม่สบายตัว เขาลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงียก่อนจะปีนขึ้นไปนอนบนเตียงนุ่มๆแทน

 

 

“อื้อ” โยซอบพลิกตัวไปมาเพราะนอนไม่ถนัด เขาพยายามควานมือหาหมอนข้างแล้วก็ไปจับเข้ากับตัวของดูจุน โยซอบยิ้มออกมาบางๆ

 

 

“อยู่นี่เองหมอนข้าง” แล้วโยซอบก็นอนกอดหมอนข้างอย่างมีความสุข โดยไม่รู้เลยว่า ไอ้ที่กอดอยู่น่ะ คือคน แล้วเขาก็หลับไปเช่นกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊า พี่ฮยอนซึงเปียกหมดเลย” กีกวังที่นั่งรอพี่ชายอยู่ที่หน้าบ้านก็วิ่งออกมารับฮยอนซึงที่เดินตัวเปียกกลับบ้าน

 

 

“พี่หน้าซีดอีกแล้ว คงเปียกฝนสินะ เข้าไปอาบน้ำเร็ว” ฮยอนซึงมองหน้าน้องชายอย่างเศร้าๆ

 

 

“ไปทำอะไรมา ฮึ ถึงได้เปียกแบบนี้ ไม่รู้หรือไงว่าฝนตกให้หลบเข้าร่มน่ะ” กีกวังพูดขึ้นขณะที่ยืนเช็ดหัวฮยอนซึงที่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จาอยู่หน้ากระจก

 

 

“เงียบอีกแล้วนะ พี่เป็นอะไร เรียนหนักเหรอ หรือส่งงานครูไม่ทันแล้วโดนดุ หรือว่าไม่ได้กินข้าว หรือว่า…”

 

 

“กีกวัง” ในที่สุดฮยอนซึงก็ยอมพูดออกมาหลังจากที่เงียบมานาน เขาหันไปกอดน้องชายอย่างแน่น

 

 

“พี่ฮยอนซึง เป็นอะไรหรือเปล่า หลายวันมานี้พี่ดูแปลกนะ พี่กำลังทำให้ผมกลัว” กีกวังลูบหัวพี่ชายของตัวเองเบาๆ

 

 

“ขอโทษนะ เพียงแต่….พี่คงกลับไปเป็นพี่ชายที่น่ารักแบบเดิมไม่ได้แล้วล่ะ ฮึก” กีกวังดูตกใจมากที่ได้ยินอย่างนั้น เขาดึง ฮยอนซึงออกแล้วก็มองหน้าอย่างไม่เข้าใจ

 

 

“ทำไมจะไม่ได้ พี่เป็นอะไรบอกผมสิ ผมน้องพี่นะ” ฮยอนซึงมองหน้ากีกวังแล้วก็ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา

 

 

“พี่ฮยอนซึง” กีกวังมองพี่ชายอย่างสงสารก่อนจะยกมือขึ้นไปเช็ดน้ำตาออกให้อย่างอ่อนโยน

 

 

“ไม่เป็นไร ผมจะรอนะ พี่พร้อมจะบอกผมเมื่อไหร่ก็ได้” ฮยอนซึงพยักหน้าออกมาทั้งน้ำตา

 

 

“เอ้อ พี่รอผมอยู่นี่นะ ผมมีอะไรจะให้” กีกวังยิ้มออกมาก่อนจะวิ่งไปที่ห้องของตัวเอง แล้วสักพักก็วิ่งกลับมา

 

 

“อ่า” กีกวังยื่นสร้อยคอรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวกับดาวให้กับฮยอนซึง เขาเอื้อมมือไปหยิบอย่างอึ้งๆ

 

 

“ซ่อมเสร็จแล้ว แต่เสียเวลานานไปหน่อยเพิ่งได้มาเมื่อวาน ผมใส่ให้นะ” กีกวังหยิบสร้อยจากมือของฮยอนซึงก่อนจะใส่ให้กับพี่ชาย

 

 

“พี่คงคิดถึงสร้อยเส้นนี้มาก วันนี้มันกลับมาอยู่กับพี่แล้วนะ ดูแลมันให้ดีๆล่ะ” ฮยอนซึงยกมือขึ้นไปลูบสร้อยของตัวเองอย่างคิดถึง

 

 

“อื้ม ขอบใจมากนะ” ฮยอนซึงยิ้มบางๆออกมา

 

 

“สร้อยก็กลับมาแล้ว พี่เองก็ต้องกลับมาล่ะ อย่าเป็นแบบนี้นานนักนะ” กีกวังยิ้มแล้วก็บีบจมูกของฮยอนซึงก่อนจะวิ่งไปที่ห้องของตัวเอง

 

 

“ไม่นานหรอก ไม่นาน” แล้วน้ำตาของฮยอนซึงก็ไหลออกมา เขามองรอยช้ำตามร่างกายที่คนชั่วทำกับเขาเอาไว้ ทั้งเจ็บใจ เจ็บตัว หัวใจของเขากำลังจะแหลกสลายอยู่แล้ว

 

 

“ฮึก แก….ขอสาปแช่งแก ขอให้แกไม่มีวันมีความสุข” ฮยอนซึงกำมือแน่นด้วยความเกลียดชังที่มีอยู่ในตัวกับคนพวกนั้นที่ทำร้ายเขาจนแทบจะไม่เหลือความเป็นคน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เอี๊ยดดดดดด

 

 

จุนฮยองจอดรถอย่างรวดเร็วแล้วก็รีบวิ่งเข้าไปในสนามบินเพื่อจะได้พบเจอกับคนที่เขาตั้งหน้าตั้งตารออยากจะพบเจอมาตลอดเวลา เขามองหาคนที่หัวใจกำลังเรียกร้องอยากจะเจอ

 

 

พรึ่บ!

 

 

จุนฮยองยิ้มออกมาเมื่อถูกมือของใครบางคนมาปิดตาเอาไว้ จุนฮยองยกมือจับมือนุ่มๆของเขาก่อนจะหันหน้าไปมองด้วยรอยยิ้ม แล้วรอยยิ้มก็กว้างยิ่งขึ้นเมื่อคนหน้าหวานตรงหน้ากำลังยืนยิ้มให้กับเขาอยู่ แก้มแดงๆของคนตรงหน้าทำให้หัวใจของจุนฮยองเต้นแรงแทบจะไม่เป็นจังหวะ

 

 

“อึ้งขนาดนั้นเชียว ทำไมฉันดูดีขึ้นหรือไง” จุนฮยองพยักหน้า

 

 

“หุ่นก็ดีด้วยใช่ไหม” จุนฮยองก็พยักหน้าอีก

 

 

“แล้วนายก็กำลังตกหลุมรักฉันว่างั้น” จุนฮยองกำลังจะพยักหน้าแต่ก็ต้องชะงักเมื่อสติกลับมา คนตรงหน้าหัวเราะออกมาเบาๆที่ได้เห็นหน้าตาของจุนฮยอง

 

 

“ฉันล้อเล่น เราเป็นเพื่อนรักกันแล้วก็จะเป็นอย่างนั้นตลอดไปยงจุนฮยอง” ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาตบบ่าของจุนฮยองด้วยรอยยิ้ม จุนฮยองยิ้มออกมาบางๆก่อนจะค่อยๆพยักหน้ารับอย่างไม่เต็มใจ

 

 

“รู้แล้วน่า อูยอง”

 

 

“อ๊า นึกว่านายจะลืมชื่อเพื่อนรักคนนี้ไปเสียแล้ว” อูยองเอียงคอยิ้มให้กับจุนฮยอง ภาพนั้นยิ่งเห็นก็ยิ่งทรมานหัวใจ

 

“ฉันนอนบ้านนายนะ”

 

“หา นายว่าอะไรนะ”

 

“เอ๊า มาทำเป็นหูตึง นอนบ้านนาย เพราะฉันยังไม่อยากกลับบ้าน ขอไปเที่ยวให้สะใจก่อน”

 

“ไม่ได้นะ!” อูยองสะดุ้งกับเสียงของจุนฮยองเล็กน้อย

 

“อะไรกัน แค่แปบเดียวเองไม่นานหรอก เดี๋ยวจะช่วยทำความสะอาดให้ด้วย” อูยองยิ้มเพื่อให้จุนฮยองใจอ่อน

 

 

ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด ถ้านายไปนอนห้องของฉัน แล้วถ้าเกิดว่าฉันอดใจไม่ไหว ฮึ่ย! ยังไงก็ไม่ได้ ฉันไม่อยากจะเสียนายไป

 

 

“จุนฮยอง นะนะนะนะ” อูยองจับมืออ้อนวอนจุนฮยองเต็มที่

 

 

“อาหารเช้าทุกมื้อ ซักผ้าให้ด้วยก็ได้ แล้วก็ยังมีอาหารเย็นอีก ห้องนายจะสะอาดตลอดเวลา นะนะนะนะ” จุนฮยองพยายามข่มใจเต็มที่ แต่พอมองใบหน้าอ้อนวอนของอูยองก็เป็นอันต้องใจอ่อนอย่างเดิม

 

 

“ก็ได้”

 

“เย้ๆๆ” อูยองกระโดดกอดเพื่อนรักตัวเองอย่างดีอกดีใจ

 

ให้ตายเถอะ! นายกำลังจะทำให้ฉันหมดความอดทน จางอูยอง

 

 

 

 

 

 

 

------------------

ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้กันเสมอมานะคะ