[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!

 

 

 

[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!

Chapter 38

ปวดร้าว…เท่าๆกัน

 

 

 

 

ผมทำถูกแล้ว ผมทำถูกแล้วใช่ไหม แบบนี้หรือเปล่าที่เรียกว่ารัก แบบนี้ใช่ไหม การเสียสละแบบนี้ทั้งๆที่ตัวเองจะต้องเจ็บปวด แบบนี้ใช่ไหมพี่จุนฮยอง ฮึกๆ

 

 

คีย์เดินร้องไห้ออกมาจากงานเลี้ยงอย่างกับร่างไร้วิญญาณ น้ำตาของเขาไหลออกมาไม่ขาดสายด้วยความเสียใจ

 

 

เอี๊ยดดดดดดดดดดด

 

 

ปัง!!!

 

 

คีย์โบกรถแล้วขึ้นนั่งพร้อมกับปิดประตูเสียงดังจนคนขับรถแท็กซี่หันมามอง

 

 

“จะไปไหนครับ”

 

 

“ฮึกๆ ขับไปเรื่อยเถอะครับ”คีย์พูดเสียงสะอื้น คนขับรถมองหน้าคีย์เล็กน้อยก่อนจะค่อยๆขับรถออกไป

 

 

“ฮืออออออออ”เพียงแค่รถเคลื่อนตัวออกเสียงร้องไห้ของคีย์ก็ดังออกมาอย่างสุดจะทน น้ำตาของเขาไหลออกมามากกว่าเดิม เขาได้แต่นั่งเอาหัวพิงกระจกรถอย่างเศร้าๆ

 

 

“ฮืออออออออออออ”คนขับรถมองคีย์ผ่านทางกระจกก่อนจะถอนหายใจออกมา

 

 

“พ่อหนุ่ม”

 

 

“ฮือออออออ”

 

 

“หนุ่มน้อย”

 

 

“ฮืออออออออออออ”

 

 

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด

 

 

คนขับรถแท็กซี่ตัดสินใจเบรกรถอย่างแรง นั่นทำให้คีย์ซึ่งไม่ทันตั้งตัวเซตัวไปข้างหน้าแล้วแผ่นซีดีที่อยู่ในมือของเขาก็หล่นลงกับพื้นรถ คนขับรถหันมามองหน้าคีย์อย่างหงุดหงิด

 

 

“ลุงจอดรถทำไม”

 

 

“ได้โปรดกรุณาลงจากรถด้วยเถอะนะ”

 

 

“ทำไมครับ ผมอยากนั่งรถเล่น ลุงขับต่อเถอะนะ”

 

 

“บอกให้ลงก็ลงเถอะ”คนขับรถจ้องตาคีย์อย่างไม่สบอารมณ์ คีย์จึงก้มลงหยิบซีดีที่ตกลงพื้นขึ้นเพื่อจะได้ลงจากรถ

 

 

กึก

 

 

แต่แล้วเขาก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นซีดีที่อยู่ในมือ

 

 

“ทำไมถึงเป็นรูปนี้ล่ะ แล้ว….”คีย์นั่งนึกถึงตอนที่เขาออกมาจากห้องส่งสัญญาณแล้วชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่ง

 

 

“หรือว่า ไม่นะ”คีย์รีบลงจากรถอย่างรวดเร็ว

 

 

ปัง!!!

 

 

“เฮ้ พ่อหนุ่ม จ่ายเงินฉันมานะ”คนขับรถแท็กซี่ถอนหายใจออกมาอย่างโมโหที่โดนโกง คีย์วิ่งหน้าตั้งเพื่อจะกลับไปที่มหาวิทยาลัยให้เร็วที่สุด

 

 

สวรรค์ ได้โปรดเถอะครับ ช่วยด้วย ช่วยผม ช่วยพี่จุนฮยอง ช่วยทุกคน ได้โปรด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอาไม่ดื่มเดี๋ยวเมา”ฮยอนซึงปัดแก้วไวท์ที่จุนฮยองยื่นให้

 

 

“อะไรกัน เมาก็เมาไปสิ ฉันอยู่ทั้งคน”

 

 

“เพราะนายอยู่นั่นแหละถึงไม่น่าไว้ใจ”จุนฮยองยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะยอมใจอ่อนวางแก้วไวท์ลง

 

 

“ฮัลโหลๆ หนึ่งสองสามสี่ อ่า”ทุกคนต่างหันไปให้ความสนใจกับพิธีกรที่ยืนอยู่บนเวที

 

 

“สวัสดีครับเพื่อนๆน้องๆทุกคน พี่แจจุงนะครับ หวังว่าคงจะรู้จักพี่กันดี”แจจุงส่งยิ้มหวานให้กับทุกคน

 

 

“วันนี้พี่มีอะไรจะมาฉายให้ทุกคนได้ดู เป็นผลงานของนักศึกษากลุ่มหนึ่งที่ตั้งใจทำเป็นของขวัญให้กับมหาวิทยาลัยของเรา ทุกคนคงอยากรู้แล้วใช่ไหมครับว่ามันคืออะไร”

 

 

“เปิดเลยๆๆ”ทุกคนต่างพากันส่งเสียงเรียกร้อง

 

 

“เขามีอะไรกันดงอุน”กีกวังกับดงอุนที่กำลังเดินเข้ามาในงานก็ต้องแปลกใจกับเสียงดังโวยวาย

 

 

“ไม่รู้สิ สงสัยจะมีอะไรให้ดูแหละมั้ง ถึงได้ปิดไฟกัน เข้าไปดูกันเถอะกีกวัง”ดงอุนจับมือของกีกวังแล้วพาเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับนักศึกษาคนอื่นๆ

 

 

“รู้สึกใจเต้นแปลกๆจัง”จู่ๆฮยอนซึงก็พูดออกมา จุนฮยองหันไปมองอย่างยิ้มๆ

 

 

“อะไรกัน แค่นี้นายก็ตื่นเต้นเหรอ”

 

 

“อิอิ ก็ใช่สิ อยากรู้ว่ามันคืออะไร คงจะทำให้ทุกคนอึ้งกันน่าดูเลย”จุนฮยองจับหัวของฮยอนซึงเล็กน้อย

 

 

“เอาล่ะครับ ทุกอย่างพร้อมแล้ว เชิญทุกคนรับชมกันได้เลยครับ”

 

 

แปะ แปะ แปะ

 

 

เสียงปรบมือดังลั่นทั่วงาน ทุกคนต่างตั้งหน้าตั้งตารอที่จะดู แล้วสักพักจอโปรเจคเตอร์ก็ค่อยๆฉายภาพของซีวอนขึ้นมา ทุกคนต่างพากันเบิกตามองกันอย่างงุนงง จุนฮยองแทบจะลืมหายใจเมื่อเห็นอย่างนั้น เขาปล่อยมือจากฮยอนซึงแล้วรีบเดินฝ่าผู้คนเพื่อไปบนเวทีทันที พอๆกับดงอุนที่ตอนนี้ยืนอึ้งไปเรียบร้อยแล้ว

 

 

“ตื่นซักทีนะ”

 

 

“อื้อๆๆ”

 

 

“ฮ่าๆๆ”

 

 

“ทำเป็นไม่เคยนะมึง คนอย่างมึงอ่า เสร็จไอ้ซีวอนมากี่รอบแล้ว”

 

 

ทุกคนต่างพากันตกใจกับสิ่งที่ได้เห็นอยู่ข้างหน้า

 

 

“ปิดเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกให้ปิด”จุนฮยองบอกกับแจจุงที่ยืนอ้าปากค้างอยู่ วีดีโอยังคงเล่นต่อไปเรื่อยๆท่ามกลางเสียงพูดคุยกันของเหล่านักศึกษา น้ำตาของฮยอนซึงไหลออกมาอย่างช้าๆพร้อมกับน้ำตาของกีกวัง มือของกีกวังที่จับมือของดงอุนอยู่นั้นกำลังสั่นด้วยความตกใจและความเสียใจกับสิ่งที่เห็น เขาค่อยหันไปมองหน้าดงอุนที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ ฮยอนซึงค่อยๆเดินถอยหลังเมื่อทุกคนต่างพากันพูดชื่อของเขาออกมา

 

 

“โธ่เว๊ย บอกให้ปิดไง!!!”จุนฮยองกระชากคอเสื้อของแจจุงอย่างโมโห

 

 

“ปะ..ปะ…ปิดๆๆ”

 

 

พรึ่บ!!!

 

 

และแล้วห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความมืดมิดไม่มีใครสามารถมองเห็นอะไรได้เลย น้ำตาของคีย์ไหลออกมาด้วยความเสียใจ มือของเขาที่ตัดสินใจปิดคัทเอาท์ไฟสั่นด้วยความกลัว มินโฮที่นั่งอึ้งอยู่ก็กระพริบตาเพื่อเรียกสติของตัวเอง เขาหันไปมองคีย์ที่ยืนน้ำตาไหลอยู่เล็กน้อย

 

 

“ฮืออออออออออ”คีย์ร้องไห้พร้อมกับทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง ตัวของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ มินโฮมองอย่างทำอะไรไม่ได้ นอกจากนั่งลงข้างๆแล้วก็จับไหล่เพื่อปลอบใจ

 

 

พรึ่บ!!!

 

 

แล้วสักพักไฟทั้งห้องก็สว่างขึ้น จุนฮยองที่ยืนอยู่บนเวทีมองทุกคนด้วยสายตาดุดัน

 

 

 

“อะไรกันน่ะ นั่นมันฮยอนซึงนี่นา”

 

 

“ใช่ๆ โดนรุมด้วย”

 

 

“เกิดอะไรขึ้นนะ น่าเกลียดจริงๆเลยไอ้พวกนั้น”

 

 

“ฮยอนซึงใช่ไหม”

 

 

“ฮยอนซึงนี่นา”จนุฮยองมองทุกคนที่เอาแต่พูดถึงฮยอนซึงคนที่อยู่ในวีดีโอ ซึ่งไม่มีใครเห็นหน้าของเขาและเพื่อนๆเพราะได้ปิดบังเอาไว้ น้ำตาของ จุนฮยองไหลออกมาด้วยความเสียใจ

 

 

“หุบปาก!!!!!!!!”จุนฮยองตะโกนเสียงดังลั่นทำให้ทุกคนต่างหยุดพูด

 

 

“หมาตัวไหนมันพูดถึงเรื่องนี้ โดนดีแน่!!!”ทุกคนต่างพากันเกรงกลัวต่อคำพูดของจุนฮยองลูกเจ้าของมหาวิทยาลัย จุนฮยองตาแดงก่ำด้วยความโกรธ เขากวาดสายตามองหาฮยอนซึงแต่ก็ไม่เจอเสียแล้ว จุนฮยองรีบวิ่งลงจากเวทีแล้วออกตามหาฮยอนซึงทันที ตอนนี้ฮยอนซึงคงกำลังเสียใจและร้องไห้อย่างปวดใจ เขาปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ได้

 

 

“กีกวัง”ดงอุนหันไปมองกีกวังที่ยืนนิ่งน้ำตาไหลอยู่ข้างๆ กีกวังค่อยๆปล่อยมือออกจากดงอุน

 

 

“ฉันจะกลับบ้าน”พูดจบกีกวังก็เดินออกไป แต่ถูกดงอุนรั้งมือเอาไว้

 

 

“ฉันไปส่งนะ”ดงอุนพูดเสียงสั่น

 

 

“นาย ซนดงอุน”กีกวังกัดฟันมองหน้าดงอุนอย่างเจ็บปวด

 

 

“ฉันจำได้ว่าเป็นนาย”

 

 

กึก

 

 

ดงอุนเบิกตากว้างอย่างตกใจ นั่งทำให้เขายิ่งจับมือของกีกวังไว้แน่น แต่กีกวังกลับสะบัดออกอย่างไม่ใยดี

 

 

“ปล่อยฉันนะ ไอ้คนสารเลว!!”กีกวังตะคอกเสียงดังก่อนจะผลักดงอุนจนล้มลงกับพื้นแล้วก็วิ่งออกไป

 

 

เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงง

 

 

ซา ซา ซา

 

 

ฟ้าร้องอย่างดังพร้อมกับฝนที่ตกลงมา ดงอุนรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งตามกีกวังไปทันที

 

 

“กีกวัง รอฉันก่อน กีกวัง ได้โปรด”ดงอุนตะโกนเรียกกีกวัง แต่กีกวังก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดวิ่ง ฝนที่ตกหนังลงมาทำให้มองไม่ค่อยเห็นอะไร

 

 

ตุบ!!!

 

 

“โอ๊ย!!!”กีกวังสะดุดเข้ากับฟุตบาทจนล้มลงกับพื้นอย่างแรง

 

 

“กีกวัง!!!”ดงอุนรีบวิ่งเข้าไปดูกีกวังอย่างรวดเร็วด้วยความเป็นห่วง

 

 

“เอามือสกปรกของนายออกจากตัวของฉันนะ”

 

 

“กีกวัง อย่าพูดแบบนี้นะ”

 

 

“ปล่อย!!”กีกวังสะบัดมือออกจากดงอุนแล้วก็ลุกขึ้นเดินต่อไป

 

 

พรึ่บ!!!

 

 

ดงอุนกอดกีกวังเพื่อรั้งเขาไว้อย่างรวดเร็ว

 

 

“กีกวัง อย่าเดินหนีฉันนะ อย่าหนีฉัน”

 

 

“ฮืออออออออออออ”กีกวังร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะทน

 

 

“ปล่อยฉันนะดงอุน ปล่อยฉัน ฮือออออ”ดงอุนส่ายหน้าพร้อมกับกอดกีกวังแน่นกว่าเดิม

 

 

“ไม่ปล่อย ฉันจะไม่ยอมเสียนายไปอีกแล้ว ฉันไม่ยอมแล้วกีกวัง ฉันรักนาย ฉันไม่ยอม”

 

 

“ฮือออออออออ”กีกวังร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ตอนนี้เขาไม่อยากจะรับฟังอะไรทั้งนั้น ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากรับรู้

 

 

“ฮือออ ดงอุน ดงอุน ฮืออออ”กีกวังหมุนตัวไปเผชิญหน้ากับดงอุน เขายกมือขึ้นจับใบหน้าของดงอุนเบาๆ

 

 

“ฉันเข้าใจแล้ว ฮึกๆ”ดงอุนรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่กีกวังพูดออกมาอย่างนั้น เขายิ้มแล้วกอดกีกวังอย่างรวดเร็ว

 

 

“กีกวัง นายเข้าใจเหรอ นายเข้าใจใช่ไหม ฉันผิดไปแล้ว ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้วจริงๆ”ดงอุนกอดกีกวังด้วยความดีใจ

 

 

“ฮึกๆ ฉันเข้าใจ เข้าใจแล้วว่าทำไมพี่ฮยอนซึงถึงไม่ชอบนาย เข้าใจว่าทำไมพี่ฮยอนซึงถึงไม่อยากให้ฉันคบกับนาย ฮือออออ ฉันเข้าใจ เข้าใจหมดทุกอย่างแล้ว ดงอุน ฮืออออ”ดงอุนค่อยๆผลักกีกวังออกแล้วมองหน้าเขาอย่างเจ็บปวด

 

 

“นายมันเป็นคนไม่ดี ตอนนี้ฉันเชื่อแล้ว นายมันเลวดงอุน นายมันเลว ฮือ”

 

 

“กีกวังๆ”ดงอุนจับไหล่กีกวังเขย่าเบาๆ

 

 

“ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว อย่าร้องไห้ได้ไหม ฉันผิดไปแล้ว ผิดไปแล้วจริงๆ กีกวัง ได้โปรดเห็นใจฉันหน่อยนะ”กีกวังนิ่งไปในทันที เขายกมือทั้งสองข้างดันมือของดงอุนให้ออกจากแขนของเขา

 

 

“ฉันเห็นใจนายมาเยอะแล้วดงอุน”

 

 

กึก

 

 

“เพราะฉันเห็นใจนาย ฉันเลยไม่เคยเห็นใจพี่ฮยอนซึงเลย เพราะนายทำให้ฉันละเลยที่จะดูแลเอาใจใส่ เพราะนายทำให้ฉันต้องห่างกับพี่ชาย เพราะนายคนเดียวดงอุน เพราะนาย”

 

 

ตุบๆๆๆ

 

 

กีกวังตีหน้าอกของดงอุนด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง ดงอุนต้องดึงตัวของกีกวังเข้าไปกอด

 

 

“ฮืออออออ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมนายถึงทำแบบนี้ดงอุน ฮืออออ”

 

 

“ฉันเสียใจนะกีกวัง แต่ฉันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆ”กีกวังสะอื้นไห้อย่างทรมาน เขาส่ายหัวก่อนจะผลักดงอุนออก เขามองหน้าดงอุนนิ่งทั้งน้ำตา ฝนที่ตกลงมาอย่างหนักทำให้ดงอุนมองไม่ค่อยเห็นกีกวังเท่าไหร่นัก

 

 

“พี่ฮยอนซึงต้องขมขื่น ต้องเจ็บปวด ต้องทรมาน ร้องไห้เพียงลำพัง ในขณะที่ฉันมัวแต่มีความสุขอยู่กับนาย มันเจ็บจี๊ดตรงนี้ดงอุน มันเจ็บตรงนี้ ตรงหัวใจฉันนี่”กีกวังยกมือวางบนหน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง

 

 

“แม้ตัวเองจะเจอเรื่องร้ายๆ แต่ก็ยังทำให้ฉันมีความสุข แล้วฉันทำอะไร ฉันมีความสุขอยู่บนความทุกข์ของพี่ชาย พี่ฮยอนซึงต้องเสียอะไรไปมากมาย แต่ก็ยังทำเพื่อฉัน ในขณะที่ฉันกลับทำร้ายพี่ของตัวเองด้วยการคบกับนาย ฮือออออ”

 

 

“กีกวัง ฮึกๆ”

 

 

“ฉันรับไม่ได้ดงอุน ฉันรับไม่ได้จริงๆ”

 

 

“กีกวัง ได้โปรด อย่าทำร้ายเราทั้งสองคนเลยนะ”กีกวังส่ายหน้าเบาๆ

 

 

“ฉันเสียใจดงอุน ฉันเสียใจ ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ ฉันเสียใจจริงๆ”

 

 

“กีกวังครับ ได้โปรดเถอะนะ”ดงอุนยื่นมือไปจับมือของกีกวังเพื่อขอความเห็นอกเห็นใจ

 

 

“ฉันรักนายมาก มากจนเสียนายไปไม่ได้ อย่าทำแบบนี้เลยนะกีกวัง อย่าทำลายความรักของเราเลย”กีกวังมองหน้าดงอุน อย่างเจ็บปวด เขาค่อยๆยกมือขึ้นไปจับมือของดงอุนที่จับมือของตัวเองอยู่

 

 

“ฉันเสียใจดงอุน ฮึกๆ ฉันเสียใจ”

 

 

พรึ่บ!!!

 

 

กีกวังดึงมือของดงอุนออกจากมือของตัวเอง

 

 

“กีกวัง”ดงอุนเรียกชื่อของกีกวังทั้งน้ำตา

 

 

“ฉัน ฮึกๆ ไม่ต้องการ ฮึกๆ ฮือ เห็นหน้านายอีกแล้ว ดงอุน ฮืออออ”กีกวังตัดสินใจพูดคำนั้นออกไปในที่สุด น้ำตาของดงอุนไหลแทบจะเป็นสายเลือด

 

 

“กีกวัง ไม่นะ ไม่เอาแบบนี้”

 

 

“อย่าได้มาเจอกันอีกเลย อย่ามาให้ฉันเห็นหน้านายอีก”

 

 

“กีกวัง”กีกวังค่อยๆหันหลังให้กับดงอุน น้ำตามากมายไหลลงมาไม่หยุด ตอนนี้เขาไม่ต้องการเห็นหน้าคนที่ทำร้ายพี่ชายตัวเอง เขาไม่ต้องการอยู่กับคนที่ทำให้หัวใจพี่ชายแตกสลาย

 

 

“กีกวังครับ อย่าไปเลยนะ”กีกวังไม่ฟังคำห้ามของดงอุน เขาค่อยๆเดินจากไปอย่างช้าๆ

 

 

“กีกวัง ฉันรักนาย อย่าไปเลย ได้โปรด”ดงอุนพยายามพาขาที่แทบจะไม่มีแรงยืนเดินตามกีกวังไป

 

 

“อย่าตามมา ฉันไม่อยากเกลียดนายไปมากกว่านี้”

 

 

“กีกวัง แต่ฉันรักนาย อย่าไปจากฉันเลยนะ แล้วฉันจะอยู่ยังไง ชีวิตที่ไม่มีนายอยู่ ฉันคงทนไม่ได้”

 

 

“มันเรื่องของนายดงอุน มันเรื่องของนาย อย่ามาเจอกันอีกเลยนะ ลาก่อน ซนดงอุน!!!”กีกวังกำหมัดแน่นก่อนจะเดินจากดงอุนไปอย่างรวดเร็ว

 

 

ตุบ!!!

 

 

ขาของดงอุนหมดแรงแล้วล้มลงนอนกับพื้นปล่อยให้น้ำตาไหลออกท่ามกลางสายฝนที่ยังคงตกลงมาอย่างหนัก

 

 

“อย่าไปเลยนะ ฉันรักนาย ฮือออออออออออ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ติ๊งหน่องๆ

 

 

จุนฮยองกดกริ่งบ้านของฮยอนซึงรัว แต่กดอยู่นานก็ยังไม่มีใครมาเปิด

 

 

“นายจะอยู่ไหนนะฮยอนซึง”จุนฮยองทำท่าครุ่นคิดอย่างหนัก แล้วเขาก็เบิกตากว้างเมื่อที่ที่หนึ่งลอยเข้ามาในหัวของเขา จุนฮยองไม่รอช้ารีบตรงกลับไปยังมหาวิทยาลัยทันที

 

 

เอี๊ยดดดดดดดดดดด

 

 

จุนฮยองจอดรถอย่างรวดเร็วเมื่อมาถึงที่ที่เขาคิดไว้ ที่ที่เขาได้พบกับฮยอนซึงอีกครั้งหลังจากที่เขาได้ทำร้ายฮยอนซึงไป จุนฮยองรีบสาวเท้าฝ่าสายฝนเดินเข้าไปหลังตึกเรียนทันที

 

 

กึก

 

 

เขายิ้มออกมาบางๆเมื่อเห็นว่าฮยอนซึงนั่งตากฝนอยู่ที่ริมแม่น้ำ จุนฮยองรีบเดินเข้าไปหาฮยอนซึงแล้วนั่งลงข้างๆอย่างเงียบๆ จุนฮยองมองหน้า ฮยอนซึงที่ตอนนี้สายตาของฮยอนซึงทอดไปยังสายฝนที่กำลังตกลงแม่น้ำ จุนฮยองก็ยังคงนั่งนิ่งไม่พูดอะไร เขามองไปยังแม่น้ำเช่นเดียวกับฮยอนซึง

 

 

พรึ่บ!!!

 

 

ฮยอนซึงเอนหัวพิงกับไหล่ของจุนฮยองแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา  จุนฮยองเห็นอย่างนั้นหัวใจของเขาก็เจ็บปวดไปด้วย จุนฮยองยกมือโอบไหล่ของฮยอนซึง

 

 

“ฝนตกแบบนี้ เดี๋ยวไม่สบายนะ”

 

 

“มีนายอยู่ ฉันไม่เป็นไรหรอก”ฮยอนซึงยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆ

 

 

“ขอโทษนะฮยอนซึง ฉันไม่สมควรพูดคำนี้เลย แต่ก็อยากจะพูด”

 

 

“นายรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่”ฮยอนซึงเลี่ยงที่จะคุยเรื่องอื่นแทน

 

 

“หัวใจของฉันมันบอกน่ะ”ฮยอนซึงยิ้มบางๆ เขาค่อยๆโอบเอวของจุนฮยองช้าๆ

 

 

“ฉันเชื่อนายจุนฮยอง”ฮยอนซึงเงยหน้าขึ้นไปสบตากับจุนฮยอง ทั้งสองคนมองตากันนิ่งอย่างรับรู้ถึงใจกันและกัน จุนฮยองจับคางของฮยอนซึงก่อนจะโน้มหน้าลงไปจูบปากของฮยอนซึงอย่างแผ่วเบา แล้วก็กอดฮยอนซึงแน่น

 

 

“ฉันจะอยู่กับนาย จะปกป้องนาย ฉันรักนายนะฮยอนซึง”ฮยอนซึงกระชับกอดจุนฮยองแน่นแล้วน้ำตาของเขาก็ไหลออกมาอีก

 

 

“ขอบคุณนะ ขอแค่มีนายอยู่ข้างๆฉันก็จะยังยิ้ม ยิ้มเพื่อนาย”

 

 

“อย่าร้องไห้ได้ไหม ฉันไม่ชอบเห็นนายร้องไห้เลย”

 

 

“ขอร้องวันนี้เป็นวันสุดท้ายนะ”จุนฮยองขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างแปลกๆใจที่ฮยอนซึงพูดจาแปลกๆ

 

 

“แค่วันนี้วันเดียว จะไม่มีวันอื่นอีกแล้ว”จุนฮยองผลักฮยอนซึงออกแล้วมองหน้าอย่างตกใจ

 

 

“นายอย่าพูดแบบนี้ได้ไหมฮยอนซึง ฉันกลัว”ฮยอนซึงยิ้มแล้วก็ยกมือทั้งสองข้างจับใบหน้าของจุนยองก่อนจะจูบลงที่หน้าผากเบาๆ

 

 

“อย่าทำหน้าตาแบบนั้นสิ ไม่น่ารักเลยนะ”

 

 

“ฮยอนซึง”

 

 

“ยิ้มหน่อยสิ หน้าตาแบบนี้ไม่เหมาะกับนายเลย”จุนฮยองยกปากยิ้มตามที่ฮยอนซึงบอก

 

 

“ดีมาก แบบนี้ค่อยเป็นนายหน่อย อิอิ”จุนฮยองจับมือของฮยอนซึงแล้วก็จูบเบาๆ

 

 

“ฉันจะรักนายและอยู่กับนาย ฉันสัญญา”ฮยอนซึงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

 

“ฉันก็รักนายและจะปกป้องนาย ไม่ให้นายต้องเจ็บปวดอีกต่อไป”

 

 

“ฉันจะไม่เจ็บปวดอีกต่อไป ฉันสัญญา”ฮยอนซึงยิ้มให้กับจุนฮยองบางๆ แต่แววตาของเขากลับแฝงไปด้วยความเศร้าที่แม้แต่จุนฮยองก็ยังสัมผัสได้และดูออก

 

 

“กลับบ้านกันนะ ฝนตกหนักไม่หยุดเลย เดี๋ยวจะไม่สบาย”

 

 

“อื้อ”ฮยอนซึงพยักหน้าเบาๆ

 

 

“ฉันอุ้มนายนะ”ฮยอนซึงมองหน้าจุนฮยองเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า แล้วจุนฮยองก็อุ้มฮยอนซึงไปที่รถก่อนจะขับรถพาฮยอนซึงกลับบ้าน

 

 

เอี๊ยดดดดดดดดดดดด

 

 

รถของจุนฮยองมาจอดอยู่หน้าบ้านของฮยอนซึง ทำให้คีย์ซึ่งมานั่งรออยู่นานยิ้มออกมานิดๆ จุนฮยองลงจากรถแล้วรีบวิ่งไปเปิดประตูอุ้มฮยอนซึงลงมาจากรถ คีย์เห็นภาพนั้นทำให้เขาปวดใจเล็กน้อย แต่เขาก็พยายามข่มใจ เพื่อความสุขของจุนฮยอง

 

 

กึก

 

 

จุนฮยองกับฮยอนซึงอึ้งไปในทันทีที่เจอคีย์ยืนอยู่หน้าบ้าน

 

 

“กลับมาแล้วเหรอครับ ผมรอตั้งนาน”จุนฮยองมองคีย์ด้วยแววตาเกลียดชังที่เห็นอย่างได้ชัด เพียงเท่านั้นคีย์ก็รู้ตัวแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง จุนฮยองค่อยๆวางฮยอนซึงลง

 

 

“พี่จุนฮยอง ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”

 

 

“ฉันก็มีเรื่องจะคุยกับนายเหมือนกัน”จุนฮยองพูดเสียงเรียบ นั่นทำให้หัวใจของคีย์เจ็บขึ้นมาอีกนิด

 

 

“ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ”ฮยอนซึงหันไปบอกกับจุนฮยองก่อนจะเดินผ่านคีย์ ฮยอนซึงหยุดมองคีย์เล็กน้อยด้วยสายตาที่คีย์มองแล้วก็ไม่เข้าใจก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

 

 

“พี่จุนฮยอง ผม…”

 

 

“นายชั่วช้ามากเลยคีย์!!!”

 

 

กึก

 

 

ขนาดคีย์ทำใจไว้ล่วงหน้าแล้ว แต่คำพูดของจุนฮยองก็เล่นเอาหัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้น

 

 

“ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่านายทำอย่างนั้นจริงๆ คนอย่างนายมันเห็นแก่ตัว”น้ำตาของคีย์ค่อยๆเอ่อล้นขอบตา

 

 

“สะใจนายแล้วใช่ไหม หึ แต่เสียใจด้วยนะ เพราะฉันกับฮยอนซึงยังรักกันเหมือนเดิม ฉันบอกนายแล้วว่าถึงนายจะทำไปก็ไม่มีปะโยชน์”จุนฮยองเดินเข้าไปใกล้คีย์แล้วก็จับข้อมือของคีย์พร้อมกับบีบอย่างแรง

 

 

“ฉันเคยเกลียดนาย ที่ผ่านมาก็ยังเกลียด จนตอนนี้ก็ยิ่งเกลียด นายมันไม่น่าเกิดมาเป็นคนเลยคีย์”จุนฮยองกำข้อมือของคีย์จนสั่น คีย์ได้แต่เม้มปากเพื่อเก็บความเจ็บปวดเอาไว้ไม่ร้องออกมา น้ำตาของคีย์ไหลออกมาจนได้

 

 

“ผมขอโทษครับ”เมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปก็คงไม่มีประโยชน์ สู้ยอมรับแต่โดยดีคงจะดีกว่า

 

 

“ขอโทษ นายกล้าพูดคำนนี้ออกมาได้ยังไงกัน นายขอโทษแล้วทำให้ฮยอนซึงเลิกเสียใจได้ไหม นายทำได้ไหมให้ทุกคนไม่พูดถึงฮยอนซึง นายทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อย่างนั้นเหรอฮะ นายทำได้หรือยังไงกัน คีย์!!!”

 

 

ตุบ!!!!

 

 

จุนฮยองผลักคีย์จนเขาล้มลงกระแทกพื้นอย่างแรง

 

 

จึก!!!

 

 

มือของคีย์ล้มทับเข้ากับก้อนหินที่วางอยู่ เลือดค่อยๆไหลออกมา คีย์ได้แต่มองจุนฮยองด้วยสีหน้าเจ็บปวดทั้งกายและใจ

 

 

“จะไปตายที่ไหนก็ไป ไปให้ไกลๆ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้านายอีก ถ้าไม่อยากตายก็ไสหัวออกไป ไป!!!”จุนฮยองตะคอกเสียงดังไล่คีย์ เขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้อีกต่อไป คีย์ร้องไห้มองคนที่ตัวเองรักอย่างเจ็บปวด เขาค่อยๆลุกขึ้นโดยซ่อนมือที่ถูกหินไว้ด้านหลังไม่ให้จุนฮยองเห็น

 

 

“ขอโทษนะครับ”คีย์โค้งหัวให้กับจุนฮยองเพื่อเป็นการขอโทษ แต่จุนฮยองกลับไม่สนใจเดินเข้าบ้านโดยประแทกชนกับคีย์จนเขาล้มลงไปอีกรอบ

 

 

“ออกไปจากบ้านของฉันได้ยิ่งดี”

 

 

ปัง!!!!

 

 

“ฮือออออออออ”คีย์กอดเข่าร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะทน ตอนนี้หัวใจของเขาเจ็บปวดเป็นอย่างมาก เขาค่อยๆลุกขึ้นแล้วพาตัวเองเดินออกไปอย่างไร้จุดหมาย

 

 

สวรรค์ นี่คือบทลงโทษของคนร้ายกาจอย่างผมใช่ไหมครับ ทำไมใจร้ายนักล่ะ ทำไมถึงใจร้ายกับผลนัก ผมก็แค่ต้องการความรักจากคนที่ผมรัก มันผิดมากขนาดนั้นเลยเหรอ ผิดมากจนต้องทำร้ายผมมากขนาดนี้เลยเหรอครับ

 

 

คีย์ก้มมองมือของตัวเองที่มีเลือดอยู่เต็มมืออย่างปวดใจ

 

 

พี่จุนฮยอง อย่าเกลียดผมได้ไหม ผมไม่อยากไปไกลจากพี่ อย่างน้อยๆก็ให้ผมได้มองเห็นพี่บางเวลาบ้างก็ยังดี

 

 

พี่จุนฮยอง ผมรักพี่เหลือเกิน ผมเสียใจเหลือเกินครับ ฮือออออออออ

 

 

คีย์เดินตากสายฝนไปเรื่อยๆด้วยหัวใจที่บอบช้ำ เจ็บจนเกิดจะทนไหว ท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาเหมือนกับกำลังร่วมเสียใจไปกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น

 

 

 

----------

10-11-2014

#ฟิคแบดเลิฟ

ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้อังเสมอมานะคะ