[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!
10.0
เขียนโดย 
doraaung
วันที่ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 17.50 น.
45 ตอน
5 วิจารณ์
74.36K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 17.55 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
34) ฉันเสียใจ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!
Chapter 34
ฉันเสียใจ
“แบบนี้นายก็ไม่ได้มางานน่ะสิ”กีกวังทำหน้าเศร้าเมื่อรู้เรื่องจากโยซอบ
“อื้ม ทำไงได้ล่ะมันตรงกันพอดี อีกอย่างพี่ดูจุนต้องใช้ความพยายามมากเลยในการจองที่พัก นายก็ไปกับดงอุนแล้วกันนะ”
“เฮ้อ แบบนี้ก็หมดสนุกเลยน่ะสิ”
“จะหมดสนุกได้ยังไงกัน พี่ฮยอนซึงก็ไปด้วยไม่ใช่เหรอ”
“ไม่รู้สิ ไม่เห็นว่าพี่ฉันจะพูดอะไรออกมาเลย ดูเหมือนจะไม่สนใจด้วยซ้ำ”โยซอบตบไหล่เพื่อนเบาๆ
“แค่มีดงอุนไปด้วยยังไม่พออีกเหรอกีกวัง”กีกวังมองหน้าโยซอบเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา
“อันที่จริงมันก็พอแล้วแหละ ก็แค่บ่นๆไปเท่านั้นเอง อิอิ แล้วนายจะไปตอนไหน พรุ่งนี้เลยเหรอ”
“อื้ม คงต้องไปแต่เช้า ไปถึงที่โน่นจะได้ไม่มืดมากน่ะ”
“แหมๆ ทำยังกับสามีภรรยาไปฮันนีมูนกันเลยนะ”
“บ้า ใช่ที่ไหนเล่า”โยซอบที่แขนกีกวังเบาๆ
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงนั่นแหละน่า”กีกวังแซวโยซอบจนใบหน้าของโยซอบกลายเป็นสีแดง
“อิจฉาจริงๆเลย ได้ไปเที่ยวกันสองต่อสองด้วย”
“แล้วทำไมนายไม่ลองชวนดงอุนไปมั่งล่ะ”
“ไม่เอาหรอก ฉันชอบอยู่ห้องหมอนั่นมากกว่า อิอิ”โยซอบมองหน้ากีกวัง อย่างอึ้งๆ
“เอ่อกีกวัง”
“อะไรเหรอ”
“ฉันมีเรื่องอยากจะถามหน่อยน่ะ”โยซอบมองหน้ากีกวังอย่างลำบากใจ
“นายมีเรื่องอะไรหรือเปล่า เพื่อนกันน่าพูดมาได้เลย อย่าได้เกรงใจ”
“นาย นายแบบว่า เอ่อ กับดงอุน คือ มันแบบ กับดงอุน ดงอุน เอ่อ นาย”
“โยซอบ!!!”กีกวังตะคอกใส่โยซอบเสียงดังเมื่อเห็นว่าโยซอบเอาแต่พูดวกไปวนมา
“มีอะไรก็พูดมาสิ ฉันกับดงอุนทำไม มีอะไรงั้นเหรอ เอ๊ะ หรือว่าหมอนั่นแอบนอกใจฉัน”
“ไม่ใช่ๆ ไม่ใช่แบบนั้นหรอก แฮ่ๆ”
“แล้วมันแบบไหนเล่า ก็พูดมาสิ ไม่พูดแล้วฉันจะช่วยนายได้ไหมเนี่ย” โยซอบยกมือขึ้นเกาหัวอย่างอายๆ เขาถอนหายใจออกมาพร้อมกับจ้องหน้ากีกวังอย่างจริงจัง
“นายกับดงอุนป่ามป๊ามกันหรือยัง”โยซอบถามเสร็จก็หลับตาปี๋ กีกวังกระพริบตามองเพื่อนอย่างอึ้งๆ หน้าของเขาเริ่มแดงขึ้นมาเมื่อภาพกิจกรรมของเขากับดงอุนหลั่งไหลเข้ามาในสมอง
“นายถามทำไม”
“เถอะน่า ตอบมา”
“ก็ อะอื้ม”โยซอบลืมตามองหน้ากีกวังอย่างตกใจ เขาจับมือกีกวังอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ จับมือฉันทำไมเนี่ย”
“นายต้องช่วยเค้านะ”
“ช่วย ฉันช่วยนาย ช่วยอะไรเหรอ หรือว่า….”กีกวังค่อยๆตาโตขึ้นมาเมื่อมองแววตาของโยซอบ
“อย่าบอกนะว่านายกับดูจุน”
“อื้อ”โยซอบพยักหน้าอย่างง่ายๆ
“บ้าน่า หมอนั่น เป็นไปได้ไงเนี่ย นายล้อฉันเล่นใช่ไหม”
“หึ มันคือเรื่องจริง กีกวัง เค้าจะทำยังไงดีอ่า”โยซอบจับแขนกีกวังอย่างอ้อนๆ กีกวังได้แต่อ้าปากเหวอ
อะไรกัน นี่ฉันคิดว่านายเสร็จหมอนั่นก่อนที่ฉันจะเสร็จดงอุนอีกนะเนี่ย ให้ตายเถอะโยซอบ ว่าแต่หมอนั่นมันทนได้ยังไงกันเนี่ย เฮ้ออออ
“กีกวังอา นะนะนะนะ ช่วยเค้าหน่อยนะ”
“นายจะให้ฉันช่วยอะไรอ่า”
“ก็ช่วยทำให้เค้าตกเป็นของดูจุนไงล่ะ”
“เฮ้ย!!! นายบ้าไปแล้วเหรอโยซอบ เรื่องแบบนี้มันขึ้นอยู่กับนายต่างหาก”โยซอบเบะปากทันที
“เค้าอยากทำให้ดูจุนมีความสุข แต่พอถึงเวลานั้นทีไรก็รู้สึกกลัวไม่กล้าทุกทีเลยอ๊ะ”กีกวังกระพริบตาอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ยังมีคนประเภทนี้อยู่บนโลกอีกเหรอเนี่ย ให้ตายเถอะ”
“กีกวังอา นายมีประสบการณ์มาแล้ว ช่วยให้คำแนะนำอะไรหน่อยได้ไหม”กีกวังมองหน้าโยซอบอย่างครุ่นคิด
“นายจูบกันหรือยัง”
“อื้อ”
“ใช้ลิ้นด้วยหรือเปล่า”
“อ่าฮะ”
“แล้วไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ”
“รู้สึกสิ ทำไมจะไม่รู้สึกล่ะ”
“นายรู้สึกยังไง”
“ก็รู้สึกอยากมากกว่านี้อ่า”กีกวังพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“แสดงว่านายยังมีความต้องการอยู่ แต่พอจะทำจริงๆเกิดความรู้สึกกลัวงั้นเหรอ”
“อื้อ”
“แล้วเคยเห็นของหมอนั่นไหม”
“ของ”
“ไอศกรีมน่ะ”
“เอ๋”กีกวังยกมือขึ้นกุมขมับทันที
บ้าจริง จู่ๆก็คิดถึงสิ่งที่ดงอุนพูด ให้ตายเถอะ ไอศกรีมบ้าบออะไรของนายเนี่ย
“ฉันหมายถึง มังกรน่ะ มังกร”กีกวังโชว์นิ้วกลางให้โยซอบดู โยซอบถึงกลับอ้าปากค้างแล้วค่อยๆหยักหน้า
“ไม่เคยอ่า แฮ่ๆ”
“แล้วพยักหน้าทำไมไม่ทราบ”
“แฮ่ๆ”กีกวังส่ายหน้าเล็กน้อย
“งั้นก็มีทางเดียวที่สามารถทำให้นายหายกลัวได้”
“อะไรเหรอ”กีกวังแสยะยิ้มออกมาก่อนจะกวักมือให้โยซอบยื่นหน้าเขามาใกล้ๆ กีกวังกระซิบข้างๆหูโยซอบเบาๆ โยซอบรับฟังสิ่งที่กีกวังบอกก่อนจะค่อยๆยิ้มและพยักหน้ารับรู้
“ก็ได้ๆ ฉันจะลองทำดูนะ มันได้ผลแน่เหรอ”
“ชัวร์ คราวนี้นายเสร็จหมองนั่นแน่นอน กีกวังฟันฉึบ!”กีกวังกอดอกอย่างภูมิใจในความคิดของตัวเอง
“พี่จะไปไหน”คีย์เดินมาขวางทางจุนฮยองที่กำลังเดินลงมาจากบันไดไว้
“เกี่ยวกับนายด้วยงั้นเหรอ หลีกไป”
“ไม่ ผมถามว่าพี่จะไปไหน ไปหาหมอนั่นใช่ไหม”
“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเรียกคนรักฉันแบบนั้น ความจำสั้นหรือไง”คีย์แสยะยิ้มเล็กน้อย
“เปล่าหรอก จำได้ แต่ก็ยังอยากเรียก”
“เอาหน้าของนายหลบไปให้ไกลๆสายตาของฉันเลย เหม็นขี้หน้า”จุนฮยองเดินลงบันไดผ่านคีย์ไป แต่ทว่าคีย์กลับวิ่งไปขวางทางเอาไว้
“ผมไม่ให้พี่ไป พี่ต้องอยู่กับผม ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”
“หึ ทำไมจะไม่ได้ หลบไป”
“บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้สิ ผมไม่ให้พี่ไป”
“นายจะไปฟ้องพ่อก็ตามใจ ฉันไม่สนใจ หลบ”จุนฮยองเดินผ่านคีย์ไปโดยไม่สนใจ
“คิมฮีชอล ต่อให้มึงกราบตีนกู ก็ไม่มีประโยชน์”
กึก
เท้าของจุนฮยองหยุดเดินทันที เขาหันไปมองหน้าคีย์อย่างตกใจ
“คิมฮีชอล ไม่ยักจะรู้นะครับว่าหน้าตาเหมือนกับคนรักของพี่”คีย์ยิ้มออกมาอย่างสะใจ ก่อนจะโชว์แผ่นซีดีให้กับจุนฮยองดู เพียงเท่านั้นหัวใจของจุนฮยองก็แทบจะหยุดเต้น
“ดูแล้ว น่าสงสารจังเลย นี่พี่ขืนใจแฟนตัวเองงั้นเหรอ พี่จุนฮยอง”
“เอามาให้ฉันนะ”
“ไม่ ผมไม่โง่หรอกนะ พี่จะเอาก็ได้ แต่ผมก๊อปไว้เป็นร้อยแผ่นแล้วแหละ อ่า ผมให้พี่แผ่นหนึ่งก็ได้”คีย์ยื่นซีดีให้กับจุนฮยอง เขาได้แต่มองมันอย่างโมโห
“นายต้องการอะไร”
“หึหึ พี่นี่ฉลาดจังเลยนะครับ ผมไม่อ้อมค้อมนะ เลิกกับหมอนั่นซะ ทิ้งมันมาแล้วก็มาคบกับผม”จุนฮยองกับคีย์สบตากันนิ่ง จุนฮยองได้แต่ยืนกำหมัดแน่นอย่างเจ็บใจ
“แล้วนายจะทำยังไงกับซีดี”
“หึ”
แกรก
คีย์หักซีดีทิ้งอย่างรวดเร็ว
“ง่ายๆ ทำลายมันซะ แต่ถ้าพี่ปฏิเสธ คนทั้งมหาวิทยาลัยของพี่จะได้ดูหนังเกรดเอชิ้นนี้แน่นอน”จุนฮยองมองรอยยิ้มของคีย์อย่างเจ็บปวด
“ตกลงไหม”คีย์เดินเข้ามาจับคางของจุนฮยองอย่างเบามือ จุนฮยองเอาแต่ยืนนิ่ง คีย์ยิ้มออกมาอย่างสะใจก่อนจะกอดจุน ฮยองเบาๆอย่างที่อยากจะทำมานาน
“คืนนี้พี่ต้องนอนกับผม แล้วก็ให้เรียกแทนตัวเองว่าพี่ด้วย เข้าใจไหม”
“อื้ม”
“กอดฉันหน่อยสิ”จุนฮยองถอนหายใจออกมาเบาๆ ตอนนี้สมองของเขายังคิดอะไรไม่ออกเลยสักนิด มีเพียงสิ่งเดียวที่อยู่ในหัว ยังไงก็ต้องปกป้อง ฮยอนซึงไว้ก่อน เรื่องอื่นเดี๋ยวค่อยคิดทีหลัง
“ดี ถ้างั้น คืนนี้พี่ไปบอกเลิกหมอนั่นซะ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะไปงานมหาวิทยาลัยกับพี่”คีย์มองหน้าจุนฮยองด้วยรอยยิ้ม
“ถ้าพี่ไม่ทำ เราได้เห็นดีกันแน่”
“นายต้องสัญญาว่าจะไม่ผิดคำพูด ถ้าได้สิ่งที่นายต้องการ ต้องทำงายมันทิ้งให้หมด”
“ผมจะทำ ถ้าหากพี่ไม่ทำให้ผมเสียใจ จะทำลายทั้งหมด”
“ก็ได้ งั้นนายไปกับ….กับพี่”
“ไปไหน”
“ไปดูให้เห็นกับตา นายจะได้สบายใจไง”คีย์ยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะจับมือของจุนฮยองแล้วทั้งสองคนก็พากันออกไปตามนัดฮยอนซึง
ฟิ้วววววว
ลมพัดผ่านฮยอนซึงที่ยืนรอจุนฮยองอยู่บนสะพานจนทำให้เขาต้องยกมือขึ้นมากอดตัวเอง
“ถ้านายอยู่ด้วย นายคงจะกอดฉันไว้ใช่ไหม จุนฮยอง”ฮยอนซึงยิ้มออกมาบางๆกับความคิดของตัวเอง
“ฉันรอนายนานแล้วนะ เมื่อไหร่นายจะมา”ฮยอนซึงถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาเหลือบมองนาฬิกาเล็กน้อย มันเลยเวลานัดมายี่สิบกว่านาทีแล้ว
“นายมัวทำอะไรอยู่นะ ไม่ไหวเลยจริงๆ แต่ยังไงฉันก็จะรอ ฉันมีบางอย่างจะบอกกับนายแล้วก็บางอย่างที่จะให้นาย”ฮยอนซึงยิ้มออกมาบางๆเมื่อก้มมองกล่องสีฟ้าที่เขาตั้งใจซื้อมาให้จุนฮยองเป็นพิเศษ
“นายจะชอบของที่ฉันซื้อให้หรือเปล่านะ”ฮยอนซึงยิ้มกว้างเงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์ที่วันนี้ดูสวยเป็นพิเศษ
“พระจันทร์เจ้าเอ๋ย เป็นกำลังให้ผมด้วยนะครับ ครั้งแรกในชีวิต ขอให้ฟ้าจงเปิดทาง”ฮยอนซึงกุมมือมองพระจันทร์อย่างอ้อนวอน การกระทำของเขาทำให้จุนฮยองที่กำลังเดินเข้ามายิ้มนิดๆในความน่ารักของฮยอนซึง
“อ๊ะ มาแล้วเหรอ”ฮยอนซึงที่หันไปเจอกับจุนฮยองก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ จุนฮยองเดินยิ้มกว้างเข้าไปหาฮยอนซึง
“ขอโทษนะที่มาช้าไปหน่อย”
“ช้าที่ไหนกัน ฉันมาเร็วเองต่างหาก อิอิ”รอยยิ้มของฮยอนซึงทำให้จุนฮยองอดที่จะยิ้มตามไม่ได้
“วันนี้นึกยังไงถึงได้นัดฉันมาที่นี่”
“นึกยังไงก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าฉันอยากจะเจอนายมากที่สุดเลย”รอยยิ้มของจุนฮยองค่อยๆจางหายลงไปทีละนิด
“มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ”
“อ่า”ฮยอนซึงยื่นกล่องสีฟ้าที่เขาเตรียมมาให้กับจุนฮยองให้กับจุนฮยอง
“อะไรเหรอ”
“นายเปิดดูสิ”จุนฮยองมองหน้าฮยอนซึงเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆเปิดกล่องออกดู แล้วเขาก็เห็นแหวนวางอยู่ในนั้น
“สวยไหม ฉันซื้อมาให้นาย มีชื่อนายด้วยนะ”ฮยอนซึงหยิบแหวนขึ้นมาแล้วก็ชี้ให้จุนฮยองดูชื่อที่อยู่ที่แหวน
“ยงจุนฮยอง อิอิ นายชอบไหม”จุนฮยองมองหน้าของฮยอนซึงนิ่ง เขาพยักหน้าเบาๆ
“ฉันใส่ให้นะ”แล้วฮยอนซึงก็จับมือข้างขวาของจุนฮยองมาสวมแหวเข้าที่นิ้วนาง
“ว้าว พอดีเลย”ฮยอนซึงเงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้กับจุนฮยอง
“ขอบใจนะ”จุนฮยองก้มมองแหวนอย่างเศร้าๆตอนนี้เขาอยากจะร้องไห้ออกมาเหลือเกิน
“มีอะไรอีกไหม”
“แฮ่ๆ นายรู้ด้วยเหรอเนี่ย มีสิ”
“อะไร”
“จุนฮยอง นายรักฉันใช่ไหม”จุนฮยองมองตาฮยอนซึงอย่างสั่นไหว เขาอยากจะบอกว่าใช่ แต่กลัวคนที่กำลังมองอยู่จะคิดทำอะไรที่คาดไม่ถึง จุนฮยองทำได้แต่พยักหน้าเบาๆ
“จุนฮยอง ฉันจะพูดแค่ครั้งเดียว ตั้งใจฟังนะ”ฮยอนซึงสบตากับจุนฮยอง เขายกมือทั้งสองข้างจับใบหน้าของจุนฮยองเอาไว้ก่อนจะยิ้มกว้างออกมา
“ฉัน รัก นาย”
กึก
จุนฮยองมองหน้าฮยอนซึงด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เขาทั้งดีใจแล้วก็เสียใจในเวลาเดียวกัน น้ำตาของจุนฮยองค่อยๆไหลลงมาด้วยความเจ็บปวด ฮยอนซึงยิ้มออกมาก่อนจะยกมือเช็ดน้ำตาให้กับจุนฮยอง
“นายดีใจงั้นเหรอ”จุนฮยองพยักหน้ารับ ฮยอนซึงค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปเพื่อจะจูบจุนฮยอง จุนฮยองกำหมัดแน่น ตอนนี้คีย์กำลังนั่งมองอยู่
ฮยอนซึง ฉันรักนาย รักนายมากที่สุด มากกว่าใคร ขอให้นายรับรู้ถึงความรู้สึกของฉันด้วยเถอะนะ
ปากของฮยอนซึงกำลังจะแตะกับปากของจุนฮยอง จุนฮยองหลับตากลั้นใจพูดสิ่งที่เขาไม่เคยคิดที่จะพูดเลยตลอดชีวิตของเขา
“เราเลิกกันเถอะ”
กึก
ฮยอนซึงชะงักไปในทันที เขามองหน้าจุนฮยองอย่างไม่เข้าใจ
“นายพูดอะไรกัน”
“เราเลิกกัน ฉันไม่ได้รักนาย”ฮยอนซึงมองหน้าจุนฮยองตาค้าง น้ำตาของเขาค่อยๆไหลออกมา หัวใจของเขาก็เริ่มเต้นแรงด้วยความเจ็บปวดฮยอนซึงยิ้มออกมาบางๆ
“นายล้อฉันเล่นใช่ไหม อย่ามาอำเลย คิดจะลองใจฉันเหรอ”จุนฮยองส่ายหน้ายิ้มบางๆ เขาถอยห่างจากฮยอนซึง
“นายรักฉัน ทุกอย่างก็จบ ฉันเป็นผู้ชนะ”
กึก
น้ำตาของฮยอนซึงไหลหนักกว่าเก่า ตอนนี้หัวใจของเขากำลังเจ็บปวดเหลือเกิน
“จุนฮยอง นายคงไม่”
“ฉันหลอกนาย ทุกอย่างที่ฉันทำมันคือการเสแสร้ง ไม่มีความจริงใจอยู่เลยสักนิดเดียว”
“จุนฮยอง”
“ฉันรู้นะว่าที่ผ่านมานายหลอกฉัน แต่นายคงจะไม่รู้ว่าฉันเองกำลังหลอกนายอยู่ เป็นไง จะทำให้ฉันเสียใจ สมใจนายเลยสินะ”
“ฮึกๆ จะจุนฮยอง”
“หมดเรื่องของนายแล้วใช่ไหม งั้นขอตัวก่อนนะจ๊ะ คนสวย”จุนฮยองจับคางของฮยอนซึงเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป
พรึ่บ!!!
ฮยอนซึงวิ่งไปกอดรั้งจุนฮยองอย่างรวดเร็ว
“ฮืออออออออออ”เสียงร้องไห้ที่ฟังดูเจ็บปวด อ้อมกอดที่แน่นจนรู้สึกเจ็บ ทำให้จุนฮยองหัวใจแทบจะหยุดเต้น น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมาอย่างเจ็บปวดไม่แพ้กัน
“ฮืออออออออ จุนฮยอง พูดสิ พูดว่านายกำลังโกหก นายกำลังโกหก ฮือ”จุนฮยองกัดปากตัวเอง ก่อนจะแกะมือของฮยอนซึงออก
“เสียใจ ที่ฉันพูดมันคือความจริง ฉันสะใจเหลือเกินที่ทำให้นายเจ็บปวด จางฮยอนซึง”ฮยอนซึงมองแผ่นหลังของจุนฮยองอย่างปวดร้าว
“ไหนบอกว่ารักฉันไง”
“คำพูดของคนที่ทำร้ายนาย มันน่าเชื่อถือมากหรือไงกัน”จุนฮยองยกมือเช็ดน้ำตาออกก่อนจะหันไปมองหน้าฮยอนซึงที่ตอนนี้น้ำตาอาบแก้มทั้งสองข้าง
“นายมันโง่แล้วก็ง่าย ฉันเบื่อนายแล้วล่ะ ไปหาคนอื่นเถอะนะ จบกันแค่นี้”
“ทำไม ฮึกๆ ทำไมถึงทำกับฉัน ฮึกๆ แบบนี้ จุนฮยอง”
“อย่ามาบีบน้ำตาเลยฮยอนซึง น้ำตาน่ะ ไม่ได้ช่วยอะไรเลย หึ”จุนฮยองหันหลังหนีแล้วเดินจากไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาด้วยความเสียใจที่ต้องทำร้ายคนที่ตัวเองรัก ทำร้ายหัวใจตัวเอง
จางฮยอนซึง ฉันรักนาย ขอโทษนะที่ต้องทำให้เสียใจ แต่ขอให้นายรับรู้ไว้ ว่าฉันรักนาย ทำทุกอย่างได้เพื่อปกป้องนาย
“ฮือออออออออออออ”ฮยอนซึงร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เขาค่อยๆทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างอ่อนแรง
“จุนฮยอง ฮืออออ จุนฮยอง กลับมาๆ ฮือออออ”ฮยอนซึงก้มหน้าลงกับพื้นดินอย่างทรมานหัวใจ
ครืน ครืนนนนน
ซ่า~
แล้วเพียงเวลาไม่นานนัก ฝนก็ตกลงมา ท้องฟ้าที่เคยสวยก็มืดครึ้ม พระจันทร์ก็ถูกบดบังด้วยเมฆ ฮยอนซึงนอนร้องไห้มองน้ำฝนที่กำลังตกลงมาอย่างหนักอย่างไม่ลืมหูลืมตา
“จุนฮยอง ฮึกๆ”ฮยอนซึงค่อยๆลุกขึ้นแล้วพาตัวเองกลับบ้านอย่างหมดแรง สภาพของเขาตอนนี้ไม่ต่างอะไรไปจากวันนั้น วันที่เขาได้เจอกับจุนฮยองครั้งแรก วันที่หัวใจของเขาเจ็บปวดเกินจะทน แต่ทำไมกันนะ ทั้งๆที่ทำใจลบลืมทุกอย่าง แต่ทำไมเรื่องร้ายๆยังไม่จบ ทำไมจะต้องเป็นแบบนี้ ทำไมกัน
ติ๊งหน่องๆ
ฮยอนซึงกดกริ่งหน้าบ้านของตัวเองมือของเขากำลังสั่นด้วยความเหน็บหนาวและความเสียใจ เศร้าใจที่กำลังทำร้ายเขาอย่างรุนแรง
แอ๊ดดดดดดดดดดด
ตุบ!!!!
“พี่ฮยอนซึง!!!”กีกวังรีบวิ่งเข้ามาดูฮยอนซึงที่ตอนนี้นอนนิ่งอยู่ที่พื้น กีกวังค่อยๆพยุงฮยอนซึงเข้าไปในบ้านแล้วก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดตัวให้กับ ฮยอนซึง
“พี่ฮยอนซึง ทำไมถึงเป็นแบบนี้อีกนะ”กีกวังยกมือเช็ดน้ำตาให้กับฮยอนซึงที่ตอนนี้กำลังไหลออกมาทั้งๆที่ฮยอนซึงไม่รู้สึกตัวเลย
“ใครทำให้พี่เป็นแบบนี้ หมอนั่นเหรอ หมอนั่นทำอะไร มันเกิดอะไรขึ้นนะ โธ่”กีกวังรู้สึกหงุดหงิดใจที่เขาไม่สามารถช่วยเหลือพี่ชายเพียงคนเดียวของตัวเองได้เลย เขาค่อยๆเอื้อมมือไปกุมมือของฮยอนซึง
“ผมอยู่นี่นะครับ ผมอยู่ข้างๆพี่นะ พี่ฮยอนซึง”กีกวังลูบหัวของฮยอนซึงเบาๆก่อนจะจูบที่หน้าผากอย่างอ่อนโยน
“ขอบคุณนะครับ รักพี่จังเลย”คีย์กอดจุนฮยองที่กำลังนั่งเงียบๆอยู่ที่โซฟา
“พี่ทำให้นายแล้ว ถึงตานายบ้าง”คีย์ยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินขึ้นห้องของตัวเอง สักพักเขาก็เดินลงมาพร้อมกับกล่องกระดาษที่เขาใส่ซีดีเอาไว้
“พี่ทำลายมันได้เลย แต่ผมขอเก็บไว้แผ่นหนึ่ง ผมรับรองว่าจะไม่มีวันเปิดเผยตราบใดที่พี่ยังอยู่ข้างๆผม”จุนฮยองมองหน้าคีย์นิ่งก่อนจะหยิบกล่องเทซีดีออกมาแล้วเขาก็จัดการกระทืบซีดีเหล่านั้นเพื่อระบายอารมณ์ของตัวเอง
“พี่จุนฮยอง”คีย์ได้แต่ยืนมองจุนฮยองที่เอาแต่เหยียบซีดีเหล่านั้นจนไม่เหลือชิ้นดี
“สมใจนายแล้ว พี่ไปพักผ่อนก่อนนะ”จุนฮยองเดินขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเองทันที คีย์ไม่รอช้ารีบเดินตามไปอย่างรวดเร็ว
“มาทำไม พี่บอกแล้วว่าจะนอน”
“ผมจะนอนด้วย กับพี่”
“คีย์!!!”
“พี่ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธครับ”คีย์เดินเข้าไปควงแขนของจุนฮยองก่อนจะลากไปนอนที่เตียง
“ห้ามลุกหนีไปไหนล่ะ ไม่งั้นพี่จะต้องเสียใจ”จุนฮยองนอนด้วยสีหน้าหงุดหงิด เขามองคีย์ที่นอนกอดตัวเองเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วก็ข่มตาหลับอย่างจำใจ
ฮยอนซึง นายจะหลับหรือยังนะ ฉันอยากจะไปนอนกอดนายเหลือเกิน คิดถึงนาย คิดถึงนายมาก
น้ำตาของจุนฮยองไหลออกมาอีกครั้ง เขารีบเช็ดมันออกอย่างรวดเร็ว แล้วสายตาของเขาก็ไปสะดุดเข้ากับแหวนที่ฮยอนซึงตั้งใจซื้อให้กับเขา จุนฮยองลูบแหวนนั้นอย่างอ่อนโยน
แหวนวงนี้จะอยู่ติดตัวฉันตลอดไป ฉันสัญญา ฮยอนซึง ฉันรักนาย
จุนฮยองค่อยๆจับแขนคีย์ออกจากตัวเอง เขาหยิบเอาสเปรย์ที่ผสมยานอนหลับในลิ้นชัก ก่อนจะใช้มือปิดจมูกและฉีดสเปรย์ไปที่คีย์ที่กำลังนอนหลับอยู่อย่างสบายใจ จุนฮยองไม่รอช้า รีบออกจากห้องแล้วตรงไปหาฮยอนซึงทันที
“ฮัลโหล ฮ้าววว”กีกวังรับโทรศัพท์พร้อมกับหาวหนึ่งที เขาขยี้ตาเล็กน้อยก่อนจะมองไปที่ฮยอนซึงที่ยังคงหลับอยู่
(นายดูง่วงนะ ทำไมถึงไม่นอน)
“ฉันเพิ่งตื่นตอนนายโทรมาเนี่ยแหละ”
(อ่าว งั้นเหรอ แฮ่ๆ แล้วนายทำอะไรอยู่ คิดถึงจัง มาหาฉันไม่ได้เหรอ)
“ฉันก็คิดถึงนาย แต่ไปหานายไม่ได้หรอก ฉันกำลังดูแลพี่ฮยอนซึงอยู่น่ะ”
(เอ๋ ฮยอนซึงเป็นอะไรเหรอ)ดงอุนถามอย่างแปลกใจ
“ไม่รู้สิ เปียกฝนมาแล้วก็มาเป็นลมอยู่หน้าบ้าน ร้องไห้ด้วย”
(แล้วนายไม่ได้ถามเหรอ)
“จะถามได้ไง เมื่อกี้ไม่ได้ฟังหรือไงว่า เป็นลม น่ะ”กีกวังขึ้นเสียงเล็กน้อย
(ง่า ขอโทษครับๆ นายควรจะนอนได้แล้วนะ นี่มันดึกมากแล้ว)
“ฉันเป็นห่วงพี่ นอนไม่หลับ”
(เอ๊า ไหนเมื่อกี้บอกเพิ่งตื่นไง)
“ก็ใช่ แต่พอตื่นแล้วก็หลับไม่ลง เอ๊ะ นายนี่ยังไงนะดงอุน”
(ฮ่าๆ ขอโทษครับๆ จะให้ฉันคุยเป็นเพื่อนหรือเปล่า นายจะได้ไม่ง่วง)
“อ่าดีเลย ฉัน ฮ้าวววว เง้อ เปลี่ยนใจแล้ว ไปนอนดีกว่า พี่ฮยอนซึงคงจะตื่นเช้าเลย”
(เง้อ แล้วนายไม่คุยกับฉันหรือไงกัน)
“พรุ่งนี้ก็ได้ เวลามีตั้งเยอะแยะ แค่นี้ก่อนนะ นี่ ห้ามเอาใครมานอนในห้องนะ ไม่งั้นฉันจะตัดไอศกรีมของนายทิ้งไม่ให้เหลือซากเลย คอยดู!!”
(โหว โหดแบบนี้ไม่กล้าหรอกครับ รักนายคนเดียว จะเอาใครมานอนได้เล่า ไม่เอาหรอก กับนายมันส์ดี)
“ทะลึ่ง แค่นี้นะ จะนอนแล้ว”
(ก็ได้ๆ ระวังนะ เดี๋ยวฉันจะย่องไปหา)
“ลองดูสิ”กีกวังพูดเสียงเข้ม
(ฮ่าๆ ไม่เอาหรอก งั้นแค่นี้นะ หลับฝันดีนะครับ)
“อื้มๆ ฝันดีผีหลอกนะ แบร่!!!”
ติ๊ด
“อิอิ”กีกวังหัวเราะออกมาเบาๆ เขาเหลือบมองฮยอนซึงเล็กน้อย
“พรุ่งนี้ตื่นมาพี่ต้องยิ้มนะ”กีกวังยิ้มนิดๆก่อนจะผิดไฟแล้วเดินไปห้องของตัวเอง
ติ๊ดๆ
“เอ๋”กีกวังมองมือถือตัวเองเล็กน้อยก่อนจะเปิดข้อความอ่าน
….นายบ้าไปแล้วเหรอ ฉันกลัวเลยอ๊า แง๊ แง๊ มาอยู่เป็นเพื่อนเลยนะ กีกวังครับ ดงอุนกลัว กร๊ากกก….
“ฮ่าๆๆ ปัญญาอ่อนจริงๆเลย โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้ว ยังจะกลัวผีอีก อิอิ”
พรึ่บ!!!
“เฮือก!!!”กีกวังสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อจู่ๆไฟก็เกิดดับขึ้นมา กีกวังยกมือกอดตัวเองก่อนจะรีบเดินเข้าห้องนอนแล้วกดโทรศัพท์โทรหาดงอุนทันที
“ดงอุน ฉันคิดถึงนาย นอนคุยกันดีกว่าเน๊อะ”
(อะไรกัน ไหนบอกว่าง่วงไง)
“ไม่ง่วงแล้ว อยากได้ยินเสียงนาย อิอิ นายกำลังนอนอยู่บนเตียงใช่ไหม”
(อื้ม)
“อ๊า เหมือนกันเลย ฉันก็กำลังนอนอยู่บนเตียง”ดงอุนขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างมึนงง
(นายสบายดีนะกีกวัง)
“สบายดีสิ”กีกวังพูดเสียงใสแต่ทว่าสายตาของเขาตอนนี้มองไม่เห็นอะไรเลย กีกวังได้แต่นอนหลับตาปี๋อย่างหวาดกลัว
เรื่องอะไรจะบอกว่าบ้านไฟดับแล้วก็เกิดความคิดหลอกหลอนไปเอง ฉันก็กลัวผีนะ ดงอุน อึ๋ยยยย
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด
จุนฮยองขับรถมาจอดหน้าบ้านของฮยอนซึง เขาได้แต่นั่งมองห้องนอนของฮยอนซึงอยู่อย่างเศร้าๆ
“นายกำลังหลับใช่ไหม ฉันจะนอนตรงนี้ ข้างๆนายนะฮยอนซึง”จุนฮยองยิ้มบางๆ เขาเอาแต่นั่งมองหน้าต่างห้องนอนของ ฮยอนซึงในรถอย่างเงียบๆ
“โยซอบ มันดึกแล้วนะ ทำไมถึงยังไม่นอนอีกเนี่ย”ดูจุนที่หลับไปรอบหนึ่งแล้วก็ต้องตื่นขึ้นมาเนื่องจากเสียงกุกกักที่ดังรบกวนการนอนของเขา
“นี่!!! ทำอะไรอ่าโย”
“สูดดดดดดดดดดด อ่า”โยซอบที่กำลังนั่งกินมาม่าก็รีบดูดเส้นเข้าปากอย่างรวดเร็ว พร้อมกับยิ้มให้กับดูจุน
“แฮ่ๆ เค้าหิวอ่าก็เลยมาหาอะไรกิน แต่ตู้เย็นพี่ไม่มีอะไรเลยก็เลยต้มมาม่ากินแทน”
“เฮ้อ โยนี่จริงๆเลย ตื่นขึ้นมากินกลางดึกแบบนี้ได้ยังไงกัน ฮึ”ดูจุนเดินมานั่งข้างๆโยซอบ
“รีบเก็บจานแล้วไปแปรงฟันเลยนะ พรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้า”
“ครับผมๆ”โยซอบยิ้มออกมาก่อนจะรีบเก็บจานแล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่อแปรงฟัน สักพักโยซอบก็เดินออกมาจากห้องน้ำ
“พี่ไม่นอนเหรอ พรุ่งนี้ต้องขับรถไปไกลนะ”
“พี่ก็รอโยอยู่นี่ไงเล่า”ดูจุนลุกขึ้นก่อนจะเดินไปหาโยซอบ
“ห้ามลุกขึ้นมากินอะไรอีกนะ เดี๋ยวพี่ตื่นอีก”ดูจุนโอบเอวโยซอบแน่น
“รู้แล้วครับๆ อิอิ ไปนอนกันเถอะ เค้าง่วงแล้ว”
“กินแล้วก็นอนคราวหลังอย่าทำนะ มันไม่ดีรู้ไหม”
“รับทราบครับป๋ม”โยซอบยิ้มหวานให้กับดูจุน ดูจุนอดไม่ได้ที่จะหยิกแก้มโยซอบเล่น แล้วทั้งสองคนก็เดินไปนอนที่เตียง
“กอดเค้าด้วยนะ จะได้หลับเร็วๆ”
“โยไม่บอก พี่ก็กอดโยอยู่ดีนั่นแหละ”พูดจบดูจุนก็หอมแก้มโยซอบก่อนจะนอนกอดโยซอบหลวมๆ โยซอบยิ้มออกมาบางๆ
พี่ดูจุน ไปเที่ยวครั้งนี้ เค้าจะทำให้พี่ไม่มีวันลืมเลย หวังว่าที่กีกวังบอกเอาไว้จะได้ผลนะ อิอิ
---------------------
10-11-2014
#ฟิคแบดเลิฟ
ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้อังเสมอนะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
