[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!
10.0
เขียนโดย 
doraaung
วันที่ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 17.50 น.
45 ตอน
5 วิจารณ์
74.45K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 17.55 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
32) ไม่ลืมแต่จะ ไม่จำ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!
Chapter 32
ไม่ลืมแต่จะ ไม่จำ
(เมื่อไหร่นายจะมา ฉันไปรับดีกว่า)
“ไม่ต้องหรอก ฉันไปเองดีกว่า อยู่เฝ้าน้องพิการของนายไปเหอะ”
(ง่า หึงอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย)ฮยอนซึงแทบอยากจะตบปากตัวเองเมื่อเผลอพูดอะไรไม่คิดออกไป
“เงียบๆไปเลย แค่นี้นะ อีกสักพักคงไปถึง”
(รับทราบครับ แล้วเจอกันนะ คืนนี้ฉันจะนอนกอดนายทั้งคืนเลย คอยดูสิ)
“ชิส”
(แนะ ทำเสียงแบบนั้นแสดงว่าไม่อยากให้แค่กอดใช่ไหม)
“จุนฮยอง!!!”
“ครับๆ โอเคครับ ไม่ล้อแล้ว จะนอนรอนะ แก้ผ้ารอเลย”
“โรคจิต”
(อะไรกัน นายชอบพูดจาอะไรแบบนี้ ว่าฉันก็เท่ากับว่าตัวเองเลยนะ) ฮยอนซึงกัดปากแน่นอย่างเจ็บใจ
“แค่นี้นะ ฮึ่ย”
ติ๊ด
ฮยอนซึงกดวางมือถือไปด้วยความอับอายสุดๆ เขาส่ายหัวเพื่อสลัดภาพที่ตัวเองเคยทำไว้กับจุนฮยอง
“น่าเกลียดจังเลย ทำไมฉันถึงได้ลงทุนขนาดนี้เนี่ย ชิส”ฮยอนซึงถอนหายใจออกมาก่อนจะสะพายกระเป๋าแล้วเดินลงไปข้างล่างเพื่อจะไปยังบ้านของจุนฮยอง
แอ๊ดดดดดดด
กึก
เพียงแค่เขาเปิดประตูออกไปก็พบกับดงอุนยืนอยู่หน้าบ้าน ฮยอนซึงจะดึงประตูปิดแต่ก็ถูกดงอุนจับเอาไว้เสียก่อน
“แกมาทำไม”
“ฉันมีเรื่องต้องคุยกับนาย”
“แต่ฉันไม่ว่าง กลับไปซะ”ดงอุนมองหน้าฮยอนซึงนิ่ง เขาเดินเข้าบ้านของ ฮยอนซึงแล้วก็ปิดประตูอย่างรวดเร็ว
“เข้ามาในบ้านคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต มารยาทดีจริงๆ”ฮยอนซึงยืนกอดอกมองดงอุนอย่างไม่พอใจนัก
“ฉันรักกีวัง”ดงอุนจ้องตาฮยอนซึงแล้วพูดอย่างจริงใจ
“มาบอกฉันทำไม”
“ฉันบอกว่าฉันรักกีกวัง”
“มันเรื่องของแก ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลยสักนิด”ฮยอนซึงไม่สนใจที่จะฟังคำพูดของดงอุน เขาพยายามจะเดินออกจากบ้านแต่ก็ถูกดงอุนกันเอาไว้
“เกี่ยว เกี่ยวมากๆ เพราะนายขัดขวางความรักของฉันกับกีกวัง”
“หึ ฉันทำอะไรไม่ทราบ แต่ถึงจะทำ แล้วยังไง ก็ในเมื่อฉันเกลียดแก ไม่อยากเห็นหน้าแก หลีก ฉันต้องไปทำธุระ”
“ไม่ ฉันรักกีกวัง นายได้ยินไหมว่าฉันรักกีกวัง”ดงอุนตะหวาดลั่น ฮยอนซึงถอนหายใจออกมาแล้วก็จ้องหน้าดงอุนอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
“ได้ยิน แล้วไง ฉันไม่สนใจ”
“นายทำแบบนี้ทำไมฮยอนซึง นายขัดขวางความรักของเราสองคนทำไม”
“เพราะว่าฉันไม่อยากให้น้องฉันรักคนสารเลวที่ทำร้ายฉันอย่างนายไง ซนดงอุน!!!”ฮยอนซึงตะคอกใส่ดงอุนอย่างอารมณ์เสีย เพียงแค่คิดเรื่องที่เจ็บปวดครั้งนั้นมันก็ทำให้เขาแทบอยากจะร้องไห้ แต่เขาจะไม่ยอมเสียน้ำตาอีกต่อไปแล้ว
“ฉันปกป้องน้องของฉัน จากคนเลวอย่างนาย มันผิดด้วยเหรอ”ดงอุนส่ายหน้าไปมา
“ผิดสิ เพราะนายกำลังทำร้ายน้องของนายเอง”
“ฉันไม่ได้ทำร้ายกีกวังและไม่มีวันทำร้ายเขาด้วย”
“แล้วที่นายกำลังทำอยู่นี่มันเรียกกว่าอะไรกัน ฮยอนซึง!!!”ทั้งสองคนจ้องตากันอย่างดุเดือด
“นายทำให้กีกวังต้องร้องไห้ ต้องเสียใจ แล้วนายยังจะมีหน้ามาพูดว่ารักน้อง อยากปกป้องน้องอีกเหรอ ที่นายทำเนี่ย มันคือความรักของนายที่มีต่อกีกวังงั้นเหรอ นายทำแบบนี้ ยังจะกล้าเรียกมันว่าความรักอีกงั้นเหรอ”ฮยอนซึกำหมัดแน่นกับคำพูดของดงอุน เขารู้ตัวดี ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะ เพียงแค่ยังทำใจไม่ได้ก็เท่านั้น
“แล้วแกล่ะ แกยังทำร้ายพี่ชายของคนที่แกรักได้เลย”น้ำตาของฮยอนซึงไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาไม่อยากจะนึก ไม่อยากจะคิดถึงภาพวันนั้น วันที่เขาเสียใจแทบจะขาดใจตายให้ได้
“แกทำกับฉันขนาดนั้น แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าแกรักกีกวังอีกงั้นเหรอ” ดงอุนหน้าซีด เขาแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เพราะเขาเองก็รู้สึกเสียใจมาจนถึงทุกวันนี้
“ฉันเสียใจ”
“แล้วไง เสียใจแล้วมันทำอะไรให้ดีขึ้นมาอย่างงั้นเหรอ”
“ไม่ แต่ฉันก็อยากจะบอกว่าเสียใจและขะ….”
เพี๊ยะ!!!
ฮยอนซึงตบหน้าดงอุนอย่างแรง เขามองดงอุนทั้งน้ำตา ความเจ็บปวดถาโถมเข้ามาสู่หัวใจอันบอบบางของเขาอีกครั้ง
“ฉันไม่ต้องการฟังคำขอโทษ”
“ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆ”น้ำตาของดงอุนที่กลั้นเอาไว้ก็ได้ไหลออกมา
“แต่ฉันรักกีกวัง นายได้ยินไหม ฉันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว แต่ตอนนี้ฉันรักกีกวัง ฉันรักน้องชายของนาย รักมาก ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา ชีวิตของฉันที่ไม่มีเขามันช่างทรมานหัวใจเหลือเกิน นายเข้าใจไหมฮยอนซึง”ฮยอนซึงเช็ดน้ำตาของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว
“ไปซะ”
“ไม่ ฉันมาขอนาย ขอให้นายเห็นใจในความรักของฉันที่มีต่อกีกวัง ได้โปรดให้เราสองคนได้อยู่ด้วยกันได้ไหม”
“ไปให้ไกลๆ”
“ฉันอยากอยู่กับเขา อยากสบตาเขา อยากดูแลเขาไปจนชั่วชีวิตของฉัน ฉันรักกีกวัง ฮยอนซึง ฉันรักกีกวัง”ดงอุนร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะทน เพื่อความรักแล้วเขายอมทำได้ทุกอย่าง เพื่อกีกวังแล้วไม่มีอะไรที่เขาไม่สามารถทำให้ได้ ฮยอนซึงมองแววตาที่จริงใจและจริงจังของดงอุน นั่นยิ่งทำให้น้ำตาของเขาไหลออกมาไม่หยุด
“ฉันบอกให้แกไปไงเล่า!!!”
“ฮยอนซึง”
“ไปรักกันให้ไกลๆ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าแกอีก”
กึก
ดงอุนอึ้งไปทันทีที่ได้ยินสิ่งที่ฮยอนซึงพูด
“นายว่าอะไรนะ”
“ไปรักกันให้ไกลๆ อย่ามาป้วนเปี้ยนให้ฉันต้องพบเจอกับนาย เขาใจไหม”ฮยอนซึงยิ้มให้กับดงอุนบางๆทั้งน้ำตา
“ฮยอนซึง ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ”
พรึ่บ!!!
ดงอุนพุ่งเข้ากอดฮยอนซึงด้วยความดีใจ แต่เขาก็ถูกฮยอนซึงผลักออกอย่างรวดเร็ว
“ฉันบอกให้นายไปไง จะมายืนเสนอหน้าอยู่ทำไม”
“เข้าใจแล้ว”ดงอุนยิ้มให้กับฮยอนซึงก่อนจะหันหลังเดินกลับ
“ขอบคุณนะ”
กึก
แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินคำขอบคุณจากฮยอนซึง
“ขอบคุณที่มาหาฉัน เพราะถ้านายไม่มา ฉันคงจะเกลียดนายและไม่ยอมให้กีกวังกับนายแน่”ดงอุนยิ้มออกมาบางๆ
“อย่าหันหน้ามา”ดงอุนที่กำลังจะหันหน้ามาหาฮยอนซึงก็ต้องหยุดทันที
“ถ้านายทำให้กีกวังต้องร้องไห้ ฉันจะฆ่านาย ซนดงอุน”ดงอุนยิ้มออกมานิดๆก่อนจะเดินจากไป เพียงเท่านั้นฮยอนซึงก็ทรุดลงกับพื้นด้วยความอ่อนแรง
ฉันไม่ได้ให้อภัยนาย ฉันไม่ได้ยกโทษให้นาย ฉันยังคงเกลียดนาย ยังคงแค้นนาย เพราะนายทำลายจิตใจของฉันจนไม่เหลือชิ้นดี แต่ฉันจะยอม ยอมเพราฉันรักกีกวัง รักกีกวังยิ่งกว่าใครในโลกใบนี้ น้องชายเพียงคนเดียวของฉัน
ซนดงอุน ชั่วชีวิตนี้จะยกโทษให้นายได้หรือเปล่าฉันเองก็ไม่รู้ แต่เพื่อน้องที่รักของฉัน ฉันจะทำเป็นลืมมันไปซะ ฉันจะเก็บเรื่องราวทั้งหมดไว้เพียงลำพัง ทั้งความเจ็บปวด ความเสียใจ ขอให้มันอยู่เพียงแค่กับฉัน หัวใจอันบอบช้ำดวงนี้เพียงคนเดียว ฉันจะไม่ยอมให้ใครต้องมาเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว ฉันต้องทำให้ได้ เพื่อตัวฉันเอง เพื่อคนที่ฉันรักและเพื่อคนที่รักฉัน
ฮยอนซึงเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา เขาเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อที่จะล้างหน้าล้างตาให้สะอาดและดูดีขึ้น เขายิ้มให้กับตัวเองในกระจกก่อนจะสูดลมหายใจเพื่อทำใจยอมรับกับเรื่องราวที่จะเกิดขึ้น เขาพร้อมแล้วที่จะปล่อยวาง
“ลีทึก ออกมาเจอกันหน่อยสิ ที่เดิมนะ”
แอ๊ดดดดดดด
“ช้าจังเลยนะ”กีกวังบ่นออกมาทันทีที่ดงอุนกลับมาที่ห้อง
“บอกให้ฉันรอแปบเดียว แต่หายไปเกือบชั่วโมง นะ….”กีกวังเบิกตากว้างอย่างตกใจกับตุ๊กตาหมีหัวลิงที่ดงอุนยื่นให้
“อะไรอ่า น่ารักจังเลย”กีกวังดึงตุ๊กตาประหลาดตัวนั้นเข้ามากอดและหอมอย่างมีความสุข
“หมีลิง น่ารักใช่มะ”
“หมีลิง อิอิ ชื่อยังเพราะเลยอ๊ะ นายไปหาซื้อมาจากไหนเหรอ มันไม่มีขายหรอกนะแบบนี้อ่า”
“ใช่ มันไม่มีขาย ต้องซื้อลิงกับหมีไปให้ร้านเขาทำให้”
“อะไรนะ นี่นายซื้อลิงไปตัดหัวงั้นเหรอเนี่ย”กีกวังกระพริบตาปริบๆอย่างตกใจ
“ก็ใช่ไง ทำไมเหรอ”
“โหดร้ายที่สุดเลยอ๊ะ”
“แต่ฉันก็เอาหัวลิงมาทำแบบนี้แทนนะ”แล้วดงอุนก็ยื่นตุ๊กตาอีกตัวที่มีหัวเป็นหมีแต่ตัวเป็นลิง เพียงเท่านั้นกีกวังก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“ฉลาดเหมือนกันนะเนี่ย ทำเหมือนฉันเลย อิอิ”ดงอุนส่ายหน้าเล็กน้อย
“ดีใจจังเลย”
“เอ๋ นายดีใจอะไรเหรอดงอุน”
“ดีใจที่นายกลับมาเป็นกีกวังคนติ๊งต๊องปัญญาอ่อนเหมือนเดิมไงล่ะ”
“ง่า ใครเขาจะติ๊งต๊องแล้วก็ยังจะปัญญาอ่อนอีก บนโลกใบนี้มีด้วยเหรอ”ดงอุนยิ้มออกมานิดๆก่อนจะเดินเข้าไปกอดกีกวัง
“ก็นายไง หนึ่งเดียวในโลกที่สวยงามใบนี้”เพียงเท่านั้นหน้าของกีกวังก็กลายเป็นสีแดงทันที
“ปล่อยเลยนะ หมีลิงกับลิงหมีมันหายใจไม่ออกแล้ว”กีกวังพยายามจะผลักดงอุนออก แต่เขากลับไม่ยอมปล่อย
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราค่อยช่วยชีวิตมันทีหลังก็ได้”ดงอุนหัวเราะออกมาเบาๆ แต่แล้วสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นซีดีที่ตอนแรกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบแต่ตอนนี้มันเละไม่เป็นท่าเลย
“นายหาอะไรเหรอ”กีกวังตาโตทันทีที่ได้ยินคำถาม เขารีบผลักดงอุนออกแล้วมองหน้าอย่างตกใจ
“เอ่อ คือ”กีกวังยกมือขึ้นมาเกาหัวอย่างอายๆ เขาไม่รู้จะพูดยังไงดี
“ว่าไง นายกำลังหาอะไร ลื้อของฉันซะเละหมดเลย”
“แฮ่ๆ ฉันกำลังหา หา ซีดีอยู่น่ะ”
“เอ๋ ซีดี นายอยากดูหนังเหรอ เรื่องอะไรล่ะ เดี๋ยวฉันหาให้”
“ไม่ต้องหรอก ไม่อยากดูแล้ว”ดงอุนจ้องหน้ากีกวังด้วยความสงสัย
“แน่ใจนะ”กีกวังมองหน้าดงอุนอย่างลำบากใจ อันที่จริงตอนนี้เขาอยากจะดูมากๆ เพราะว่ามันค้างจากครั้งที่แล้ว
“ไม่แน่ใจ ฉันกำลังหาซีดีแผ่นหนึ่งอยู่ที่มีรูปผู้ชายสองคนเปลือยกายอยู่บนปกซีดีน่ะ”กีกวังพูดจบก็ต้องรีบก้มหน้าหลบด้วยความอับอาย ดงอุนหัวเราะออกมานิดๆ
“จริงๆเลยนาย จะอยากดูทำไม นายก็รู้ความรู้สึกไปหมดแล้วนี่ เอ๊ะ หรือว่าลืม ถ้าลืมคืนนี้อยากอีกไหมล่ะ”กีกวังเงยหน้าขึ้นไปมองดงอุนอย่างตกใจ เขารีบส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว
“ไม่เอาๆ ไม่เอาแล้ว”
“ทำไม”
“นายทำแรง ฉันเจ็บ”ดงอุนส่ายหน้าแล้วก็ยิ้มนิดๆ
“ครั้งนี้เอาเบาๆก็ได้นะ ฉันไม่ทำแรงแบบนั้นอีกแล้ว เริ่มเลยดีไหม”
“ง่า ไม่เอาๆ ฉันอยากกินไอศกรีม ไปหาซื้อกินก่อนนะ”กีกวังเดินผ่านดงอุนไปแต่กลับถูกดงอุนจับแขนเอาไว้
“ฉันก็มีไอศกรีม กินของฉันก็ได้”
“เอ๋ จริงเหรอ ดีเลยจะได้ไม่ต้องลงไปซื้อ อยู่ไหนล่ะ ในตู้เย็นใช่ไหม งั้นเดี๋ยวฉันไปหยิบนะ”กีกวังกำลังจะเดินไปแต่ก็ถูกดง อุนดึงเอาไว้
“มันอยู่นี่ จะไปหาทำไมเล่า”
“อยู่ไหนอ่า”ดงอุนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เขาเลื่อนสายตามองไปที่จุดอ่อนไหวของตัวเอง กีกวังเบิกตาก้วางอย่างตกใจ หน้าที่ตอนแรกแดงอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งแดงไปใหญ่
“โรคจิตที่สุดเลย ดงอุนบ้า”กีกวังสะบัดมือออกจากดงอุน แล้วก็รีบเดินเข้าห้องนอนไป
“นายสิโรคจิตกีกวัง อ่อยฉันอีกแล้ว เดี๋ยวจัดให้ไม่ยั้งเลย อิอิ”แล้งดงอุนก็เดินตามกีกวังไปอย่างรวดเร็ว
“อ๊ากกกก นายทำบ้าอะไรเนี่ย”กีกวังร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อดงอุนเดินเข้ามาอุ้มตัวเขาแล้ววางลงบนเตียง
“เอ๊า ก็จะให้นายกินไอศกรีมไง ไหนบอกว่าอยากกิน”
“ไม่เอา ไม่อยากของนาย ฉันอยากกินไอศกรีมจริงๆ ไม่ใช่อันนี้”
“เง้อ แล้วเดินเข้ามาในห้องนอนทำไมกัน”
“โอยยยย ฉันเดินมาหยิบกระเป๋าเงิน พอดีมาเผลอวางเอาไว้ตอนมาหาซีดีน่ะ”
“งั้นก็ เอาเลยแล้วกัน”ดงอุนจะก้มลงจูบกีกวังแต่ก็ถูกกีกวังดันหน้าเอาไว้
“ไม่เอาๆ”
“ปฏิเสธทำไมเนี่ย อารมณ์กำลังมาเลยนะ”กีกวังกัดปากตัวเองแน่น
“ง่า แต่ฉัน ฉัน ฉันอยากดูซีดีนี่”ดงอุนถอนหายใจเล็กน้อย
“จะดูทำไมให้เสียเวลา เอาของจริงเลยแล้วกัน ได้อารมณ์ดีออก”
“หึ ฉันอยากดูซีดีอ่า”
“นายจะดูทำไมกัน”
“ก็อยากดูคนเล่นไง เขาหล่อดี ฉันอยากเห็นหน้าเขาอีกอ่า นะนะนะนะ”
“ฉันก็หล่อ ดูฉันไปก่อนก็ได้”
“ไม่เอา”
“แนะ งั้นแสดงว่าฉันไม่หล่อเหรอเนี่ย”ดงอุนมองหน้ากีกวังอย่างตกใจ
“เปล่าซักหน่อย”กีกวังมองหน้าดงอุนอย่างอายๆ
“งั้นก็ไม่ต้องดู ทำเลยนะ นะนะนะนะ กีกวังอา”ดงอุนเป็นฝ่ายอ้อนกีกวังบ้าง กีกวังมองหน้าดงอุนอย่างครุ่นคิด
จะว่าไปนายก็หล่อกว่าหมอนั่น หุ่นก็เซ็กซี่กว่าหมอนั่น ปากก็สวยกว่าหมอนั่น แล้วของนายก็ยังใหญ่กว่าด้วย แฮ่ๆ ลองอีกสักครั้งก็คงไม่เสียหายหรอกมั้ง
กีกวังยิ้มออกมานิดๆกับความคิดของตัวเอง แต่ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไรดงอุนก็จู่โจมเขาอย่างรวดเร็ว
“อื้อๆ”แล้ววันนั้น กีกวังก็ได้ตกเป็นของดงอุนอีกครั้ง ด้วยความอยากรู้อยากเห็นและความหื่นกระหายในตัวของดงอุนนั่นเอง หึหึ
“อ๊า นายทำฉันเจ็บอีกแล้วนะ”
“ขอโทษคร๊าบบบบบ”
“โอ๊ยยย ฉันเจ็บนะดงอุน นายนี่จริงเลย”
“แฮ่ๆ ขอโทษจริงๆ สงสัยฉันคงรักนายมากไปหน่อย”
“โอ๊ย!! บอกว่าเจ็บ มานี่เลย ฉันกดนายเองดีกว่า”
“ไม่นะ กีกวัง นายบ้าไปแล้วเหรอ อ๊ากกกกกกกกกกกกก”
“ฮ่าๆๆ”แล้วเสียงหัวเราะอย่างสะใจของกีกวังก็ดังลั่นไปทั่วไม่เกรงใจคนข้างเอาห้องเสียเลย
“กีกวัง!!! อย่าให้ถึงตาฉันบ้างนะ โอ๊ยยย!!!!”
“นายรอฉันนานไหมเนี่ยฮยอนซึง”ลีทึกรีบมานั่งเก้าอี้ทันทีที่เห็นว่าฮยอนซึงนั่งอยู่
“ไม่หรอก นายจะดื่มอะไรไหม”
“เหอะๆ ไม่ดีกว่า ดูเหมือนนายจะมีเรื่องที่จะคุยกับฉันนะ”
“อื้ม ตามใจ”
“มีเรื่องอะไรเหรอ ว่ามาได้เลย”
“เรื่องของโยซอบกับดูจุนน่ะ”
“เอ๋ ทำไม นายจะให้ฉันทำให้สองคนนั้นทะเลาะกันบ้านแตกวันนี้เลยเอาไหม”ฮยอนซึงตกใจเล็กน้อย เขารีบส่ายหน้าทันที
“ไม่ๆ ไม่ใช่แบบนั้น”
“แล้วมันยังไงล่ะ”
“คือ ฉันจะให้นายเลิกทำน่ะ”ลีทึกชะงักไปเล็กน้อยที่ได้ยินฮยอนซึงพูดออกมาอย่างนั้น เขายิ้มออกมาบางๆ
“ได้สิ ถ้านายบอก ทำไมฉันจะทำไม่ได้ล่ะ เรื่องแค่นี้ใช่ไหมที่จะคุยกับฉัน”
“อื้ม ฉันขอบใจนายมากนะ นายเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันเป็นเพื่อนที่ดีกว่าที่นายคิดอีกนะ งั้นฉันไปก่อนนะ มีเรื่องต้องทำน่ะ”ฮยอนซึงพยักหน้าแล้วลีทึกก็เดินจากไป ฮยอนซึงถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างโล่งอก ลีทึกแอบมองฮยอนซึงเล็กน้อยก่อนจะแสยะยิ้มออกมา
“ฉันเป็นเพื่อนที่ดีกว่าที่นายคิดอีกนะ ฮยอนซึง หยุดก็ได้ แต่ต่อไปมันคือความต้องการของฉัน ไม่เกี่ยวกับนายแล้ว”ลีทึกส่ายหน้าก่อนจะเดินหน้าต่อ
“ไอ้ดูจุน มึงกล้ามากที่มาต่อยหน้ากู”
“จะดูหนัง นอนนิ่งๆสิ”ดูจุนยิ้มออกมาเล็กน้อยที่ได้แกล้งให้โยซอบหน้าหงิกเล่นๆ แต่แล้วแทนที่เขาจะหยุด เขาก็กลับเอาขาไปก่ายขาของโยซอบอีกครั้ง
“พี่ดูจุน เค้าดูหนังไม่มีสมาธิเลย เอาขาออกไปนะ”โยซอบยกขาหนีขาของดูจุน แล้วดูจุนก็หัวเราะออกมาอีกครั้ง
“โหย ทำไมพระเอกใจร้ายจังเลยอ่า แบบนี้นางเอก็เสียใจอ่าดิ”โยซอบส่ายหน้าไปมาก่อนจะทำหน้าเซ็งๆ
“จะอะไรนักหนาโย ก็แค่หนังแหละน่า”
“หนังมันก็เอามาจากชีวิตจริงทั้งนั้นแหละ ดูสิ พระเอกบ้าอะไรทิ้งนางเอกไปเฉยเลย น่าเกลียดที่สุด ถ้าเป็นเค้านะ เค้าคงร้องไห้จนอกแตกตาย”ดูจุนยิ้มออกมาเล็กน้อย เขาค่อยๆขยับไปนอนใกล้ๆโยซอบ แล้วก็เนียนกอดโยซอบเบาๆ
“โยจะไม่มีวันเป็นแบบนั้นหรอกน่า เพราะพี่จะไม่ทำให้โยเสียใจ”
“แนะ ทำมาเป็นพูดดีไป ไม่เชื่อก็บ้าแล้ว”
“เอ๋ หึหึ”ดูจุนทั้งขำทั้งงงกับคำพูดของโยซอบ
“งั้นแสดงว่า โยคงรักพี่มากสินะ ถึงได้เชื่อใจพี่อย่างนี้”
“แน่นอน เฮ้ อย่าชวนคุยได้ไหม เลยฟังไม่ทันเลยว่าพระเอกพูดกับนางเอกว่าอะไร”โยซอบหันหน้าไปมองดูจุนอย่างหงุดหงิดใจเล็กน้อย
“พี่ฟังทัน อยากรู้ไหม”
“อะไรเหรอ”
“พระเอกบอกกับนางเอกว่า ยุนดูจุนรักยังโยซอบที่สุดในโลกเล้ย”ดูจุนพูดอย่างอารมณ์ดีแล้วก็ยิ้มให้กับโยซอบอย่างอ่อนโยน โยซอบเองก็ยิ้มให้กับ ดูจุนอย่างอายๆ
“ใครบอกกันเล่า มั่วจริงๆเลย”
“อ่าว แล้วพระเอกพูดกับนางเอกว่าอะไรล่ะ”
“พระเอกบอกว่า ยังโยซอบน่ารักที่สุดแล้วก็แสนดีเหมาะสมกับยันดูจุนทุกอย่างแล้วก็รักยุนดูจุนมากๆเลยด้วย”โยซอบพูดอย่างอายๆ เขาอายจนหน้าขาวๆกลายเป็นสีชมพูอ่อนๆ ดูจุนยิ้มออกมาอย่างมีความสุขก่อนจะจูบเบาๆที่ปากของโยซอบ
“ยุนดูจุนรับทราบแล้วครับ”
“ยังโยซอบก็รับทราบเช่นกันครับป๋ม ฮี่ๆ”โยซอบยิ้มหวานให้กับดูจุน เขาอดไม่ได้ที่จะเกิดความรู้สึกต้องการอย่างนั้นกับโยซอบ
“พี่เป็นอะไรเหรอ ไม่สบายเหรอฮะ”
“เอ่อ เปล่าหรอก ดูหนังต่อดีกว่าเนอะ”
“ง่า เค้าไม่อยากดูแล้ว ทำอย่างอื่นดีกว่า”
“เอ๋ ทะทำอะไร”โยซอบยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ที่นึกแผนแกล้งดูจุนได้อีก เขาค่อยๆลุกขึ้นแล้วไปนั่งบนตัวของดูจุน โดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้ดูจุนกำลังควบคุมอารมณ์ของตัวเองอยู่
“ทำอะไรโย”
“เค้าก็จะลดหน้าท้องของดูจุนไง ตอนนี้ชักจะมีพุงเกินไปหน่อยแล้วนะ”
“ง่า แล้วจะลดยังไง ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวพี่ซิทอัพเองได้”
“ไม่เอา เดี๋ยวเค้าช่วยดีกว่า”พูดจบโยซอบก็เริ่มโยกตัวเองไปมาอยู่บนตัวของโยซอบ ดูจุนมองหน้าโยซอบอย่างตกใจ อารมณ์ที่เขากำลังควบคุมมันเริ่มจะควบคุมไม่อยู่ แล้วมังกรน้อยของเขากักจะเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา
“ยะโย พอก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่ทำเองดีกว่า”
“ทำไม ไม่ชอบเหรอ เปลี่ยนก็ได้นะ”ดูจุนรีบจับมือห้ามโยซอบเอาไว้ แต่ โยซอบก็ทำเป็นยิ้มไม่รู้เรื่อง
“ง่า อะไรกัน คนอุตส่าห์หวังดะ…”โยซอบหยุดพูดไปทันที เมื่อก้นของตัวเองไปสัมผัสเข้ากับมังกรน้อยของดูจุนที่ตอนนี้มันกำลังตื่นตัว โยซอบ มองหน้าดูจุนอย่างอึ้งๆ เขายิ้มให้กับดูจุนแห้งๆก่อนจะค่อยๆลงมาจากตัวของดูจุน
“เค้าหิวน้ำจังเลย ไปกินน้ำก่อนนะ”แล้วโยซอบก็วิ่งอย่างรวดเร็วเข้าห้องครัวทันที ดูจุนถอนหายใจออกมาก่อนจะมองไปที่มังกรน้อยของตัวเอง
“เฮ้อ แกล้งกันแบบนี้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ พี่จะควบคุมอารมณ์ไม่ทำโยเจ็บได้ไหมนะ เฮ้อ”ดูจุนนอนอย่างปลงๆเขาถอนหายใจออกมาพยายามคิดเรื่องอื่นเพื่อให้มังกรของเขาหลับเหมือนเดิม
“ต้องร้องเพลงกล่อมไหมเนี่ย ให้ตายเถอะ”
เง้อ ขอโทษนะฮะ เล่นแรงไปหน่อย
โยซอบชะเง้อคอมองดูจุนจากห้องครัว เขารู้สึกเสียใจกับเหตุการณ์ในครั้งนี้เล็กน้อยที่แกล้งดูจุนแรงไปหน่อย
“ขอโทษนะฮะ เค้าไม่ได้ตั้งใจ ขอเวลาอีกหน่อยนะ แล้วเค้าจะทำให้มันเป็นวันที่สุดแสนจะพิเศษสำหรับเรา พี่ดูจุน”
“โยซอบ เอาน้ำมาเผื่อพี่ด้วยนะ”โยซอบรีบมุดหัวหลบเข้าไปในห้องครัวทันที เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินไปรินน้ำให้กับดูจุนแล้วก็สูดลมหายใจเพื่อตั้งสติตัวเองใหม่
“น้ำเย็นๆมาแล้วคร๊าบบ”โยซอบถือน้ำไปให้ดูจุนอย่างรวดเร็ว แต่ทว่า….
พรึ่บ!!!
“เฮ้ย!!!”โยซอบกลับสะดุดพรหมทำให้น้ำที่เขาถือมากระเด็นไปโดนดูจุนที่นอนอยู่บนโซฟาเต็มๆ โยซอบรีบวางแก้วแล้วหยิบกระดาษทิชชู่เช็ดน้ำออกให้กับดูจุน โดยไม่ได้รู้เลยว่าตรงที่ตัวเองกำลังเช็ดอยู่นั้นมันเพิ่งจะหลับไปเมื่อกี้ การที่โยซอบไปถูกมันอีกครั้งทำให้ดูจุนถึงกลับนั่งเกร็งอย่างสุดแรง
“โย พอได้แล้วๆ”
“เค้าขอโทษ เค้าไม่ได้ตั้งใจนะ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ไปเปลี่ยนกางเกงก่อนนะครับ”ดูจุนยิ้มให้กับโยซอบบางๆก่อนจะเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไป โยซอบได้แต่มองด้วยความรู้สึกผิด
“ให้ตายเถอะโย พี่จะไม่ไหวแล้วนะ เฮ้อ อดทนๆๆ เราทำได้ดูจุน เพื่อโยซอบ เราทำได้”ดูจุนพูดให้กำลังใจตัวเองแล้วก็ถอดกางเกงออกเพื่อเปลี่ยน โยซอบที่ยืนเกาะประตูมองอยู่ก็รู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมาให้ได้
พรึ่บ!!!
ดูจุนชะงักไปในทันทีที่โยซอบวิ่งมากอดเขาจากด้านหลัง
“ขอโทษนะฮะที่ทำให้ลำบาก”ดูจุนเหล่มองโยซอบเล็กน้อย
“เค้าเสียใจนะ ถ้าต้องการก็ทำเลยก็ได้ เค้าทำได้เพื่อคนที่เค้ารัก”ดูจุนยิ้มออกมาบางๆ เขาหันไปมองโยซอบแล้วก็กอดโยซอบพร้อมกับจูบที่หัวของโยซอบ
“เรื่องแค่นี้เองโย อย่าคิดมากสิ เซ็กส์ไม่ได้เป็นทั้งหมดของความรักนะ” โยซอบกระชับกอดดูจุนแน่น
“แต่มันทำให้พี่มีความสุขไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ มันทำให้พี่มีความสุข แต่เหนือสิ่งอื่นใด โยต่างหากคือความสุขที่แท้จริงของพี่ เข้าใจไหมครับ”
“แต่พี่ต้องอดทน อดกลั้นแบบนี้ เค้าไม่สบายใจเลยนะ”
“เด็กน้อย พี่โตแล้วนะ”ดูจุนมองหน้าโยซอบก่อนจะยิ้มกว้างให้
“ถ้าพูดอีกทีพี่จะไม่อดทนแล้วนะ”
“งั้นก็ทำเลยสิฮะ”ดูจุนแทบจะหลุดขำออกมาให้ได้
“โยครับ พี่รักโยนะ รักทุกอย่างที่โยเป็น รอวันที่โยพร้อมไม่ดีกว่าหรือไง ถ้าถึงวันนั้นเราสองคนคงจะมีความสุขมากที่สุด”
“พี่ดูจุน เค้าขอโทษนะ”โยซอบกอดดูจุนอีกครั้ง ดูจุนลูบหลังโยซอบเบาๆ
“เป็นห่วงพี่เหรอ”
“อื้อ”
“อยากให้พี่มีความสุขเหรอ”
“อื้อ”
“งั้นโยก็จูบพี่สิ”โยซอบมองหน้าดูจุนเล็กน้อย
“ทำได้เหรอ”
“เด็กโง่ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ แค่จูบพี่ก็มีความสุขแล้ว”
“จริงๆนะ”
“จริงสิครับ พี่จะโกหกทำไม”โยซอบยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะเขย่งเท้าขึ้นจูบปากของดูจุนอย่างอ่อนโยน ดูจุนรู้สึกถึงหัวใจของเขาที่กำลังเต้นแรง แล้วกอดโยซอบพร้อมกับยกโยซอบขึ้น ขาของโยซอบก็เกี่ยวเอวของเขาเอาไว้ แล้วดูจุนก็เป็ยฝ่ายรุกจูบโยซอบอย่างหนักหน่วง เร่าร้อนและดูดดื่ม
“อื้อๆ”
“พี่รักโยนะ เด็กน้อยของพี่”โยซอบเอาหน้าผากชนกับหน้าผากของดูจุน
“อิอิ เค้าก็รักพี่ดูจุน ไม่หนักเหรอฮะ”
“โยตัวเบาจะตาย ยังกับนุ่น”
“จริงอ๊ะ”
“จริงสิ”แล้วโยซอบก็ก้มลงจูบดูจุนอีกครั้ง
ขอบคุณที่เข้าใจ ขอบคุณที่รักเค้านะ พี่ดูจุน
“มาทำไม”ฮยอนซึงที่กำลังจะเดินเข้าบ้านของจุนฮยองก็ต้องหยุดชะงักมองคีย์ที่มายืนขวางประตูเอาไว้
“มาหาแฟน ทำไมเหรอ”
“แล้วนั่นกระเป๋าอะไร”ฮยอนซึงเหลือบมองกระเป๋าเป้ที่ตัวเองสะพายมา
“เสื้อผ้าไง”
“กะจะมาปักหลักอยู่ที่นี่เลยหรือไงกัน”
“ตอนนี้ยัง แต่อนาคตไม่แน่”คีย์กำหมัดแน่นด้วยความอิจฉาฮยอนซึง
“ออกไปเลยนะ นี่มันบ้านของฉันด้วย ฉันไม่ให้แกเข้า”ฮยอนซึงแสยะยิ้มเล็กน้อย
“เสียใจ เพราะว่าฉันมันหน้าด้าน”
พรึ่บ!!!
ฮยอนซึงเดินชนจนคีย์ต้องหลีกทางให้ เขาหันไปมองหน้าคีย์เล็กน้อยก่อนจะยักไหล่แล้วก็แสยะยิ้มอย่างผู้มีชัย
“ช่วยไม่ได้ แกตัวเบาเอง ชนนิดเดียว กระเด็นซะไกลเลย”ฮยอนซึงยิ้มเยาะอย่างสะใจ เขาหันไปมองด้านหน้าก็เห็นว่าจุน ฮยองกำลังเดินยิ้มมา คีย์หันมองจุนฮยองและฮยอนซึงเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
พรึ่บ!!!
คีย์จับมือของฮยอนซึงไว้ ฮยอนซึงหันไปมองอย่างมึนงง ก่อนจะพอเดาอะไรออก
“ไม่ต้องทำเองหรอก ฉันทำให้”
พรึ่บ!!!
ตุบ!!!
พูดจบ ร่างของฮยอนซึงก็ล้มลงกระแทกกับพื้น คีย์ได้แต่ยืนเหวอมอง ฮยอนซึงอยู่
“ฮยอนซึง!!!”จุนฮยองรีบวิ่งเข้ามาพยุงฮยอนซึงอย่างรวดเร็ว
“คุยกันดีๆก็ได้ ทำไมต้องใช้แรงด้วย”ฮยอนซึงพูดพร้อมกับมองหน้าคีย์ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ คีย์ได้แต่ยืนมองอย่างเจ็บใจ ทั้งๆที่เขาคิดที่จะทำ แต่ก็ถูก ฮยอนซึงแย่งไปซะได้
“นายจะไปไหนก็ไปเลยไป เสียมารยาทจริงๆ”จุนฮยองค่อยๆพยุงฮยอนซึงให้ลุกขึ้นก่อนจะพาขึ้นไปพักผ่อนบนห้อง ฮยอนซึงหันหน้ามายิ้มให้กับคีย์เล็กน้อยอย่างสะใจ
“จางฮยอนซึง!!!!”
--------------
14-10-2014
ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้อังนะคะ >_<
#ฟิคแบดเลิฟ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
