[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!
เขียนโดย 
doraaung
วันที่ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 17.50 น.
แก้ไขเมื่อ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 17.55 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
31) ขอบคุณสวรรค์^^
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!
Chapter 31
ขอบคุณสวรรค์^^
“อ๊ากกกกกก!!!”
พรึ่บ!!!!
“เฮ้อๆๆ”ดงอุนลุกขึ้นมาจากเตียงอย่างรวดเร็ว เหงื่อท่วมตัวของเขาเต็มไปหมด ภาพของกีกวังที่อยู่ในฝันยังคงติดอยู่ในสมองของเขา ดงอุนถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเมื่อมองไปรอบๆก็เห็นว่าตัวเองยังคงอยู่ในห้องนอน เขาเหลือบมองนาฬิกาเป็นเวลาหกโมงกว่า ดงอุนส่ายหน้าก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วก็ทำธุระส่วนตัวมุ่งไปยังมหาวิทยาลัยทันที
“มึงมาช้าจังเลยวะ”ดูจุนถามขึ้นเมื่อเห็นกีกวังเดินหน้าเครียดมาแต่ไกล
“ไม่ได้สายมากนี่ มึงจะไปไหน”
“ถามได้ ก็ไปหาโยน่ะสิ คิดถึง อยากอยู่ใกล้ๆ”ดูจุนยักคิ้วให้กับดงอุน
“รักจริงๆเลยนะยังโยเนี่ย”
“ก็แน่แหละ กูรักของกู ทำไม มึงอิจฉาหรือไง”ดงอุนหัวเราะนิดๆก่อนจะส่ายหน้า
“กีกวังงงงงงงงงง”โยซอบลากเสียงยาวเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักมาเรียนเสียที
“เค้าคิดถึงนายจังเลย กอดทีดิ”แล้วโยซอบก็โผเข้ากอดกีกวังทันที
“อ๊า ชื่นใจจังเลย อิอิ”รอยยิ้มของโยซอบค่อยๆจางหายลงไปเมื่อเห็นสีหน้าของกีกวังแทบจะไม่ดีขึ้นเลย
“ง่า สงสัยเค้าจะร่าเริงไปหน่อย ขอโทษน๊า”กีกวังมองหน้าโยซอบเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าเป็นการบอกว่าไม่เป็นไร
“ว๊า วันนี้น่ารักจังเลย”ดงอุนหันไปมองโยซอบที่ยืนยิ้มคุยกับกีกวังอยู่ ทั้งกีกวังและดงอุนหันมาสบตากัน
เหมือนในฝันเลย แบบนี้เหมือนกับในฝันเลย
ดงอุนมองกีกวังอย่างสับสน เขาอยากจะเดินไปให้ไกลจากตรงนี้ แต่ทว่าภาพในฝันกลับรั้งเข้าไม่ให้ละสายตาไปจากกีกวัง
“มองอะไรวะ อย่าบอกนะว่ามองโย”
“เปล่าหรอก กูมีเรื่องต้องทำ ไปก่อนนะ”แล้วดงอุนก็เดินจากดูจุนไป กีกวังเห็นอย่างนั้นก็รีบวิ่งตามดงอุนไป ดงอุนเห็นว่ากีกวังวิ่งมาหาตัวเองก็หยุดเดินทันที
“ดงอุน หยุดก่อน”กีกวังตะโกนห้ามทันทีที่เห็นดงอุนกำลังขึ้นรถและจะขับออกไป
“ดงอุน!!!”
บรืนนนนนนนนนนน
ดงอุนไม่ฟังเสียงเรียกของกีกวัง เขาขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว กีกวังเห็นอย่างนั้นก็น้ำตาไหลออกมา เขารีบวิ่งตามรถของดงอุนไปโดยไม่สนใจว่าตัวเองจะเหนื่อยแค่ไหน
“ดงอุน รอฉันด้วย ดงอุนๆๆ”กีกวังวิ่งไปร้องไห้ไป เขาไม่รู้และสนใจอะไรทั้งนั้น มีเพียงสิ่งเดียวที่คิด แค่อยากจะหยุด หยุดคนที่เขารักให้หันหลังกลับมามองว่าเขากำลังเสียใจ อยากให้ดงอุนปลอบ อยากให้ดงอุนทำให้หัวเราะ เขาจะไม่ยอมหยุดวิ่งจนกว่าดงอุนจะยอมหยุดหนีเขา
“ดงอุน ฉันรักนาย ได้ยินไหมว่าฉันรักนาย”
ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
“เฮือก!!!!”
ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมม
ตุบ!!!!!
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดงอุนจอดรถอย่างรวดเร็ว ภาพที่เขาเห็นเมื่อกี้จากกระจกหลังทำให้น้ำตาของเขาไหลออกมาแทบจะเป็นสายเลือด เขาไม่รอช้ารีบลงจากรถทันที ดงอุนแทบช็อคเมื่อเห็นร่างของกีกวังนอนจมกองเลือดอยู่เบื้องหน้า
“กีกวังงงงงงงงงง อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
ดงอุนกำหมัดแน่น ความฝันนั่นสำหรับเขามันโหดร้ายมากเกินไป เขาจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นแบบนั้นเป็นอันขาด
“ดงอุน”กีกวังวิ่งมาจนหยุดอยู่หน้าของดงอุน เขาหันไปมองกีกวังเล็กน้อย
“ดงอะ…อุ๊บ!!!”ดงอุนไม่ฟังคำที่กีกวังจะพูด เขาดึงตัวของกีกวังเข้ามาจูบอย่างรวดเร็ว
“อื้อๆ”โยซอบที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ถึงกลับอ้าปากค้างอย่างตกใจ ดูจุนหันไปมองหน้าโยซอบเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา
“จุ๊บ!!”
“เฮ้ พี่ทำอะไรน่ะ”
“จูบโยไง อิอิ”
ปัก!!!
“โอ๊ย พี่เจ็บนะโย”โยซอบแลบลิ้นใส่ดูจุนอย่างไม่สนใจ ดูจุนได้แต่เกาหัวไปมา
“จูบนิดจูบหน่อยก็ไม่ได้นะ”
“ไม่ได้บอกว่าไม่ได้ซักหน่อย”
“แล้วมันหมายความว่ายังไงล่ะ”โยซอบหันไปมองหน้าดูจุนเล็กน้อย
“จะทำอะไรก็ให้มันลับหูลับตาคนหน่อยดิ ดูอย่างกีกวังกับดงอุนสิ ประเจิดประเจ้อคนมองกันใหญ่เลย”ดูจุนหัวเราะออกมาเบาๆ
“อายว่างั้น”
“แน่นอน เค้าอาย ยืนเฉยๆไปเลยนะ”
“ครับๆ รับทราบครับผม จุ๊บ”
“แนะ ยังจะมาหอมแก้มอีก”โยซอบยกมือจับแก้มของตัวเองแล้วหันหน้าไปมองดงอุนอย่างงอนๆ
“อยู่เฉยๆแล้ว ไม่มีอะไรแล้ว อิอิ”โยซอบได้แต่กัดปากแน่น ส่วนดูจุนก็ได้แต่ยืนอมยิ้มที่ได้แกล้งโยซอบเล่นอย่างสุขใจ
“อื้อ เฮ่อๆ”ดงอุนถอนจูบออกเพื่อปล่อยให้กีกวังหายใจบ้าง กีกวังมองหน้าดงอุนทั้งน้ำตา
“นายจะไม่ไปจากฉันแล้วใช่ไหมดงอุน จะอยู่กับฉันใช่ไหม”ดงอุนยกมือเช็ดน้ำตาของกีกวังออกอย่างเบาๆ
“ฉันจะอยู่กับนาย ชีวิตฉันขาดนายไม่ได้ กีกวัง ฉันรักนาย”กีกวังยิ้มออกมาทั้งน้ำตาด้วยความดีใจ เขาโผเข้ากอดดงอุน อย่างแนบแน่น
“ฉันก็รักนายดงอุน รักนายมากเหลือเกิน อย่าทำเย็นชากับฉันแบบนี้อีกนะ มันปวดใจมากเลย”
“อื้อ ฉันจะไม่ทำกับนายแบบนี้อีกแล้ว ฉันจะไม่ทำ”ดงอุนกระชับกอดกีกวังแน่น เขาตัดสินใจแล้วว่า เขาจะสู้กับฮยอนซึง จะไม่ยอมให้กีกวังจากไป จะไม่ยอมให้กีกวังต้องเสียใจแบบนี้
ฉันจะต้องพูดกับนายให้รู้เรื่อง ฮยอนซึง ฉันจะไม่ยอมจากคนที่ฉันรักไปเด็ดขาด ต่อให้ต้องสูญเสียอะไรฉันก็ยอม ขอเพียงแค่มีกีกวีงคนที่ฉันรักอยู่ข้างๆฉัน ยิ้มให้กับฉัน บอกรักฉัน แค่นี้ก็มากเกินพอแล้ว กีกวัง ฉันจะจบปัญหาทุกอย่างเพื่อความรักของเรา ฉันสัญญา
“หยุดตามฉันซักทีได้ไหม”จุนฮยองถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆที่น้องชายคนที่เขาไม่ต้องการอยากจะเจอเอาแต่ตามติดเขาจนไม่เป็นอันทำอะไร
“ผมอยากอยู่กับพี่นี่ครับ พี่จะไปไหน ผมไปด้วยนะ”จุนฮยองมองหน้าน้องชายตัวเองด้วยความหงุดหงิด
“ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับนาย หลบไป”
พรึ่บ!!
น้องชายของจุนฮยองเกาะแขนของจุนฮยองเอาไว้
“ถ้าพี่ไม่ให้ผมไป ผมจะฟ้องพ่อนะ”
“คีย์!!!!”จุนฮยองตะคอกชื่อของน้องชายตัวเองเสียงดังลั่น
“พี่ให้ผมไปด้วยแล้วใช่ไหม”
“เรื่องของนาย”แล้วจุนฮยองก็เดินออกจากบ้านขึ้นรถของตัวเอง คีย์ไม่รอช้ารีบขึ้นรถของจุนฮยองอย่างรวดเร็ว
เอี๊ยดดดดดดดดดดดด
“มาบ้านใครเหรอครับ”คีย์หันไปถามจุนฮยอง แต่เขาไม่ตอบกลับเอื้อมหยิบช่อดอกไม้แล้วลงจากรถทันที
ติ๊งหน่องๆ
“พี่มาหาใครเหรอ”
แอ๊ดดดดดดด
จุนฮยองยิ้มกว้างออกมาทันทีที่ประตูเปิดออกแล้วเห็นใบหน้าของฮยอนซึง
“ฉันให้”
“ให้ฉันเหรอ เอามาให้ทำไม เนื่องในโอกาสอะไร”ฮยอนซึงอดที่จะดีใจที่ได้เห็นช่อดอกไม้ของจุนฮยองไม่ได้
“อยากจะให้ เพราะฉันรักนายไง”
กึก
คำบอกรักของจุนฮยองทำให้น้องชายของเขาถึงกลับต้องกำหมัดแน่นอย่างข่มอารมณ์ตัวเอง ฮยอนซึงยิ้มออกมาบางๆอย่างลืมตัวก่อนที่เขาจะหันไปเห็นคีย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ เขายิ้มให้กับคีย์บางๆ
“ใครเหรอ”จุนฮยองหันไปมองคีย์เล็กน้อย แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเอ่ยปากพูดอะไร คีย์ก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“ฉันเป็นน้องของพี่จุนฮยอง คนละพ่อคนละแม่”คีย์เกาะแขนของจุนฮยองอย่างไม่มีมารยาท ฮยอนซึงมองมือนั้นเล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้กับคีย์
“พี่ฮยอนซึงนะ เป็นแฟนของจุนฮยอง”จุนฮยองหันไปมองหน้าฮยอนซึงอย่างตกใจ ฮยอนซึงยังคงยิ้มหวานแต่กลับดึงมือของคีย์ออกจากแขนของเขาพร้อมกับควงเขาเดินเข้าบ้านทันที
“หึงเหรอ”
“เปล่า”
“แล้วทำแบบนี้ทำไม”
“ตัวของนายใครก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้อง นอกจากฉันคนเดียว”ฮยอนซึงยิ้มที่มุมปากนิดๆก่อนจะปล่อยมือออกจากแขนของจุนฮยอง
“เกาะไว้ก่อนก็ได้ ฉันชอบ”จุนฮยองยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ฮยอนซึงถอนหายใจออกมาเบาๆ
“บ้านไม่มีน้ำหรือไง แขกมาทั้งทีไม่มีอะไรมาต้อนรับ”ฮยอนซึงหันไปมองหน้าคีย์ก่อนจะยิ้มหวานให้อย่างเคย
“จุนฮยองไม่ใช่แขก แต่เป็นคนรักของฉัน ส่วนนาย ดูเหมือนจะติดสอยห้อยตามจุนฮยองมา อยากกินนักก็หากินเองสิ”คีย์ได้แต่อ้าปากค้างกำหมัดตัวเองแน่นอย่างเจ็บใจ แต่ดูเหมือนคนที่จะอึ้งมากที่สุดคงจะหนีไม่พ้น จุนฮยอง
“ก็ดีนะ”รอยยิ้มของคีย์จางหายไปทันที เขาเดินเข้าไปในครัวด้วยความรู้สึกหงุดหงิดใจเต็มที่
แก ฮยอนซึง เจอกันครั้งแรกแกก็สามารถทำให้ฉันเกลียดเข้ากระดำดำเลยทีเดียว แถมยังเป็นคนรักของพี่จุนฮยองอีก ฉันไม่ยอม ฉันไม่ยอม คนนั้นมันต้องเป็นฉัน ฉันอยู่กับพี่มาตั้งนาน เจอพี่ก่อนด้วย ฉันไม่ยอมแน่ พี่ต้องเป็นของฉัน เป็นของฉันคนเดียว
“เดี๋ยวฉันเอาดอกไม้ไปใส่แจกันก่อนนะ”
“งั้นเหรอ ฉันทำให้ดีกว่า”
“อย่าเลย แค่นี้ฉันทำเองได้”ฮยอนซึงยิ้มให้กับจุนฮยองเล็กน้อย แล้วเขาก็เดินขึ้นห้องของตัวเองไป จุนฮยองยิ้มกว้างออกมากับพฤติกรรมของ ฮยอนซึงในวันนี้ เขาทำให้จุนฮยองมีความสุขมากเหลือเกิน
“ขอให้ฉันทำอะไรดีๆเพื่อนายบ้างนะ”ฮยอนซึงยิ้มออกมาบางๆก่อนจะหยิบดอกไม้ใส่แจกันแล้วก็นำไปวางไว้บนหัวเตียง
“เลิกกับพี่จุนฮยองเดี๋ยวนี้”ฮยอนซึงขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างงงๆ เขาค่อยๆหันไปมองคีย์ที่ยืนพิงประตูห้องอยู่
“ไม่มีเหตุผลอะไรนี่”
“ทำไมจะไม่มี ครอบครัวของเราไม่ต้อนรับแกแน่”
“แก….แกเรียกใครว่าแก?”
“จะมีหมาที่ไหนล่ะ ฉันก็กำลังคุยกับแกอยู่ หรือว่า หมาตัวนั้นคือแก”คีย์แสยะยิ้มออกมานิดๆ แต่คำพูดของเขาแทบไม่ได้ทำให้ฮยอนซึงรู้สึกอะไรเลย
“งั้นเหรอ แต่หมาอย่างฉันก็ยังมีเจ้าของ ไม่มีเหมือนหมาอย่างแกหรอก”
“แกว่าใคร”
“เฮอะ ฉันคุยกับหมาอยู่ แกรู้ด้วยเหรอ ว๊า อย่างนี้แกก็เป็นหมาเหมือนกับฉันสินะ แถมยังเป็นหมาที่ไม่มีใครเอาด้วย”
“ฮยอนซึง!!!”คีย์เดินเข้ามาเผชิญหน้ากับฮยอนซึง ทั้งสองคนจ้องตากันนิ่ง
“ฉันไม่ยอมหรอก พี่จุนฮยองต้องเป็นของฉัน”
“เสียใจ เขาเป็นของฉันแล้ว ทั้งตัวแล้วก็หัวใจเสียด้วยสิ”ฮยอนซึงแสยะยิ้มออกมาอย่างสะใจ
“แกไม่เคยได้ยินหรือไงว่า หัวเราะทีหลังดังกว่า”
“เคยสิ เรียนหนังสือมา แต่มันใช้ไม่ได้กับฉันหรอกนะ สำหรับฉัน หัวเราะก่อนมักได้เปรียบ ชิส”
พลั่ก!!!
ฮยอนซึงเดินกระแทกไหล่คีย์ลงไปข้างล่าง คีย์ได้แต่มองตามหลังอย่างเจ็บใจ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เขาร้องดังลั่นอยู่ในใจด้วยความโมโห
“ฮยอนซึง แกไม่ได้อยู่เป็นสุขแน่ แล้วแกจะเสียใจที่ทำกับฉันแบบนี้ ฮึ่ย!!!”
ตุบ!!!
ปัก!!!!
คีย์สะดุ้งเล็กน้อยที่ตัวเองเอามือไปทุกกับชั้นวางของจนของล่วงลงมาเต็มพื้นไปหมด เขามองมันอย่างหงุดหงิดใจก่อนไม่สนใจที่จะเก็บให้
ปึก!!!
“อะไรนักหนาวะเนี่ย!!!”คีย์ก้มลงไปมองของที่เท้าตัวเองเผลอไปเตะเข้า เขามองแผ่นซีดีที่วางอยู่ที่พื้นอย่างสงสัย
“ลับสุดยอด(ฮีชอล)”คีย์ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย
“พี่ฮีชอล แฟนของพี่ซีวอนเหรอ ซีดีอะไรกันนะ เอ๊ะ อย่าบอกนะว่าเป็นซีดีคิดร้ายกับพี่ฮีชอล ฮึ่ย!!!”คีย์หยิบซีดีแผ่นนั้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับยัดใส่ประเป๋าของตัวเอง
“พี่ฮีชอลต้องไม่ถูกกับหมอนี่แน่ ดีแหละ หึหึ”คีย์แสยะยิ้มออกมาก่อนจะกลั้นใจเก็บของให้กับฮยอนซึง
“นึกว่าหายไปไหน”ฮยอนซึงที่นั่งอยู่ที่โซฟาก็ยิ้มออกมาทันทีที่เห็นว่าจุนฮยองเดินออกมาจากห้องน้ำ
“ฉันก็นึกว่านายจะกลับไปแล้ว”จุนฮยองยิ้มออกมาก่อนจะเดินมานั่งข้างๆฮยอนซึง
“พี่จุนฮยอง”ทั้งสองคนหันไปมองคีย์ที่เดินลงมาจากบันได
“ผมกลับบ้านก่อนนะ คืนนี้ต้องไปนอนที่บ้านด้วย ไม่งั้นพ่อรู้เรื่องแน่ว่าพี่ไม่ดูแลผม”พูดจบคีย์ก็เดินออกจากบ้านของฮยอนซึงไปพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง
“นายไม่ได้นอนที่ห้องเหรอ”
“เปล่าอ่า ฉันต้องกลับไปอยู่บ้านสองเดือน”
“ทำไม”
“พ่อของฉันกับยัย…เอ่อ แม่เลี้ยงไม่อยู่บ้าน ต้องไปอยู่ดูแลคีย์น่ะ”ฮยอนซึงมองหน้าจุนฮยองอย่างงงๆ
“หมอนั่นพิการหรือไงถึงดูแลตัวเองไม่ได้”จุนฮยองยิ้มออกมากับสีหน้าไม่พอใจของฮยอนซึง
“นายหึงหรือไงกัน นั่นน้องชายฉันนะ”
“แต่ก็ไม่ใช่พ่อแม่เดียวกันนี่”
“ฉันรักนายคนเดียวนะฮยอนซึง”จุนฮยองพูดพร้อมกับจับจมูกของฮยอนซึงแล้วบีบเบาๆ
“ฉันหายใจไม่ออก ปล่อยนะ”
“ปล่อยแล้วๆ อิอิ”
“กลับมานอนที่ห้องของนายเลยนะ”จุนฮยองชะงักไปเล็กน้อย
“ไม่ได้หรอก ถ้าทำอย่างนั้น ฉันต้องโดนพ่อยึดทุกอย่างที่ฉันมีแน่นอน”
“ถ้านายรักฉันก็ออกจากบ้านนั้นมา”จุนฮยองยิ้มออกมาบางๆ
“ฉันรักนาย แต่ฉันก็รักพ่อของฉันด้วย”
“แต่พ่อของนาย….เอ่อ เปล่าไม่มีอะไร”ฮยอนซึงถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาไม่อยากจะพูดเพราะกลัวจะทำร้ายจิตใจของจุนฮยอง
“ถึงอย่างนั้นเขาก็คือผู้ให้กำเนิดฉัน นายเข้าใจฉันนะฮยอนซึง”ฮยอนซึงหันไปมองหน้าจุนฮยองเล็กน้อย คำพูดและสีหน้าของคีย์ที่พูดกับเขาทำให้เขารู้สึกแปลกๆชอบกล เพราะอะไรกันถึงได้รู้สึกอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของจุนฮยองมากมายขนาดนี้นะ เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเช่นกัน
“ก็ได้ๆ ไม่ออกมาก็ได้ จะอยู่ที่นั่นก็ได้ แต่ต้องให้ฉันไปนอนด้วย”
“เอ๋ นายพูดเล่นใช่ไหม”
“เปล่า ไม่ได้พูดเล่น ฉันพูดจริงๆ ตกลงนะ”
“เรื่องอะไรจะปฏิเสธล่ะ อิอิ”จุนฮยองหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข ฮยอนซึงเองก็รู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน
“วันนี้นายทำฉันยิ้มบ่อยจังเลยอ่า รักฉันสิท่า”
กึก
ฮยอนซึงอึ้งแทบช็อคเมื่อจุนฮยองพูดออกมาอย่างนั้น เขามองหน้าจุนฮยองด้วยความสับสนวุ่นวายใจ
ฉันรักนายเหรอ รักนายงั้นเหรอ ใช่เหรอ มันใช่ความรักเหรอ ใช่หรือเปล่า ทำไมฉันถึงไม่รู้ตัวล่ะ
จุนฮยองเห็นว่าฮยอนซึงเงียบไปนาน เขาจึงได้สะกิดฮยอนซึงเบาๆ
“นายเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบายเหรอ”
“เอ่อ เปล่าอ่า นายหิวไหม เดี๋ยวฉันทำอะไรง่ายๆให้ทาน”
“อื้ม จะรอนะ”
“งั้นก็รอแปบนะ”แล้วฮยอนซึงก็หายเข้าไปในครัวด้วยหัวใจที่สับสนไปหมด เขาไม่รู้อะไรเลยสักอย่างโดยเฉพาะความรู้สึกของตัวเอง
นายคงยังไม่รักฉันสินะ แต่ยังไงก็จะรอ รอวันที่นายเปิดใจยอมรับรักของฉัน จางฮยอนซึง
-----------------
14-10-2014
#ฟิคแบดเลิฟ
ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้อังนะคะ >_<
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
