[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!
เขียนโดย 
doraaung
วันที่ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 17.50 น.
แก้ไขเมื่อ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 17.55 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
30) เห็นน้ำตาฉันไหม?
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!
Chapter 30
เห็นน้ำตาฉันไหม?
(หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้)
ติ๊ด
ดูจุนกดตัดสายทิ้งทันที
ติ๊งหน่องๆๆ
“โยซอบ เปิดประตูให้พี่นะ”
ปังๆๆๆๆ
ดูจุนยืนอยู่หน้าบ้านของโยซอบมาเป็นเวลานานแล้ว เขาทั้งเคาะประตู ทั้งโทรศัพท์ แต่ทว่าโยซอบกลับไม่ยอมมาเปิดประตูให้เสียที
“โย อย่าทำกับพี่แบบนี้สิ พี่ขอโทษนะ พี่ขอโทษ”
แอ๊ดดดดดดด
“ขอโทษแล้วมันหายได้หรือไงกัน”
ปัง!!!!
ดูจุนแทบจะโดนประตูกระแทกหน้าเลยทีเดียว
“โย พี่ผิดไปแล้ว ผิดไปแล้วจริงๆนะ”โยซอบยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินขึ้นห้องนอนของตัวเองไป แล้วก็โผล่มองดูจุนจากหน้าต่างห้อง
“โย ออกมาหาพี่สิ”ดูจุนแหงนหน้ามองโยซอบ
“ไม่เอา ตอนนี้เค้ากำลังงอนอยู่”
“ไหนบอกไม่รู้ว่างอนคืออะไรไงเล่า แล้วโยจะงอนได้ยังไงกัน”โยซอบกัดปากตัวเองด้วยความอับอาย
“เอ๊า ที่เป็นอยู่แบบนี้เรียกว่างอนเหรอ”โยซอบทำแก้มป่องอย่างไม่รู้เรื่อง
“โย พี่ขอโทษนะ พี่ผิดไปแล้ว จะไม่ทำอีกแล้ว นะนะนะนะ ลงมาให้พี่กอด พี่หอมหน่อยเร็ว”ดูจุนออดอ้อนเต็มที่
“ไม่เอา ไม่ให้หอม ไม่ให้กอดหรอก แบร่”โยซอบแลบลิ้นใส่ก่อนจะมุดหัวเข้าห้องของตัวเองไปนอนเล่นบนเตียงอย่างสบายอารมณ์ ดูจุนหน้าสลดไปเล็กน้อย
“โย โกรธพี่จริงๆเหรอ”
ไม่ได้โกรธ อิอิ
“โย พี่ขอโทษนะ พี่ผิดไปแล้วจริงๆ”
รู้ตัวก็ดีแล้วนี่ ฮี่ๆ
“โย มาหาพี่เถอะนะ พี่คิดถึง”
คิดถึงเหมือนกัน แต่ขอแกล้งอีกหน่อยนะ อิอิ
“โย พี่ร้อนแดดแล้วนะ ไม่สงสารพี่เหรอ”
ร้อนก็หาที่หลบสิ จะไปยืนอยู่ทำไม
“โย งั้นพี่กลับแล้วนะ แล้วเจอกัน”
“เฮือก!!!!”โยซอบสะดุ้งขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว เขารีบวิ่งไปที่หน้าต่างแล้วมองหาดูจุน แต่ทว่ากลับไม่เจอเสียแล้ว
“อะไรกัน ไม่อดทนเลย ง้ออีกนิดเดียวก็หายงอนแล้ว ชิส”
พรึ่บ!!!!
“อีกนิดเดียวแน่นะ”โยซอบสะดุ้งทันทีที่ถูกดูจุนกอดจากด้านหลัง ลมหายใจอุ่นๆที่รดต้นคอเขาทำให้รู้สึกแปลกๆ โยซอบพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดของดูจุน แต่ก็ไม่ได้ผล เพราะดูจุนกอดเขาไว้อย่างแน่น
“ปล่อยนะ อึดอัด”
“ไม่เอา ตัวโยนุ่มจะตาย ห๊อมหอม น่ากินที่สุด”โยซอบสะดุ้งอย่างตกใจ ใบหน้าขาวๆเริ่มแดงขึ้นมาด้วยความอาย
พลั่ก!!!
โยซอบออกแรงผลักดูจุนจนเป็นอิสระ เขาหันไปมองหน้าดูจุนเล็กน้อย ใบหน้าสีแดงอมชมพูแบบนั้นสร้างรอยยิ้มให้กับดูจุนได้เป็นอย่างดี ดูจุนค่อยๆเดินเข้าไปหาโยซอบ ส่วนโยซอบก็ได้แต่ถอยหลังหนี จนตอนนี้ตัวของเขาติดกับผนังห้องเรียบร้อยแล้ว ดูจุนยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
“แกล้งเค้าเล่นแน่ๆเลย ฮ่าๆ”โยซอบพยายามหัวเราะกลบเกลื่อนหัวใจที่ตอนนี้เต้นแรงเหลือเกิน
“ง่า อากาศร้อนจังเลย ไปอาบน้ำดีกว่า”โยซอบเดินเลี่ยงจากดูจุน แต่ก็ถูกดูจุนจับมือเอาไว้
“พี่อาบให้เอาไหม”
“เฮ้อ อยู่ๆก็หายร้อนซะงั้น ฮ้าวว ง่วงนอนแล้วอ่า นอนแล้วกัน”
“งั้นพี่จะนอนกอด แล้วก็…..”
“ฮ่าๆ หายง่วงเฉยเลยอ๊ะ วันนี้แปลกจังเลยเนอะ สงสัยอากาศมันแปลก เค้าก็เลยแปลกตาม ลงข้างล่างและ”โยซอบสะบัดมือดูจุนออก แล้ววิ่งลงข้างล่าง แต่ทว่า กลับถูกดูจุนอุ้มแล้ววางลงบนเตียงนอนทันที ดูจุนนั่งคร่อมโยซอบเพื่อไม่ให้เขาหนีไปไหนได้ โยซอบมองหน้าดูจุนอย่างตกใจ
“แกล้งเค้าอยู่ใช่ไหม”ดูจุนไม่ฟังคำพูดของโยซอบ เขาค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆโยซอบ โยซอบกัดปากตัวเองแน่นพร้อมกับหันหน้าหนีไปทางอื่นด้วยความอาย ดูจุนยิ้มออกมานิดหน่อยก่อนจะจับหน้าของโยซอบให้ตั้งตรงเหมือนเดิม
“พี่ว่า เรามาจบๆกันเถอะ”โยซอบเบิกตากว้างอย่างตกใจ
“ครั้งแรก เจ็บหน่อยนะ เดี๋ยวครั้งต่อไปก็จะเจ็บน้อยลง”โยซอบกลืนน้ำลายกับคำพูดของดูจุน แล้วดูจุนก็จูบปากโยซอบ อย่างนุ่มนวลและอ่อนหวาน โยซอบรับสัมผัสนั้นด้วยใจที่กำลังเต้นแรงแทบจะกระเด็นออกมา
“อื้อ”โยซอบกับดูจุนแลกจูบกันอย่างดูดดื่ม มือของดูจุนค่อยๆลูบไล้ตามร่างกายของโยซอบ ตอนนี้อารมณ์กลัวๆของโยซอบก็เริ่มผ่อนคลายขึ้น เพราะดูจุนอ่อนโยนกับเขา จึงทำให้เขารู้สึกเกร็งน้อยลง ดูจุนถอนจูบออกจากริมฝีปากของโยซอบ แล้วก็จูบไล้ไปตามซอกคอขาวๆของโยซอบแทน
“อื้อๆ”โยซอบครางออกมาเบาๆ ดูจุนยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะหยุดจูบ แล้วลุกออกจากตัวของโยซอบทันที โยซอบลืมตาขึ้นมามองดูจุนอย่างอึ้งๆ
“ว๊า หิวข้าวจังเลยอ่า”ดูจุนพูดอย่างยิ้มๆ โยซอบรีบปรับสีหน้าที่กำลังเคลิ้มให้กลับมาเป็นปกติ แล้วก็ลุกขึ้นนั่งมองหน้าดูจุน ดูจุนมองที่ซอกคอขาวๆของโยซอบที่ตอนนี้เป็นรอยจ้ำแดงเด่นเห็นได้ชัด โยซอบรีบดึงคอเสื้อขึ้นมาปิดด้วยความอาย
“แกล้งกันนี่”
“ไม่ได้แกล้งซักหน่อย”
“จะเอาคืนที่เค้าแกล้งพี่วันนั้นใช่ไหม”
“อิอิ พี่เปล่านะ แต่โยพูดเอง”โยซอบเม้มปากหันไปมองหน้าดูจุนอย่างเคืองๆ ตอนนี้อารมณ์เขากำลังมีอยู่เลย
“เฮ้อ ร้อนแล้ว แก้ผ้านอนแล้วกัน”พูดจบโยซอบก็ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของตัวเอง ดูจุนต้องรีบจับมือของโยซอบเอาไว้
“จะทำอะไรน่ะโย”
“ก็มันร้อน แก้ผ้านอน ไม่ผิดนี่”โยซอบขยิบตาให้กับดูจุนเล็กน้อย
“ปล่อยมือนะ”โยซอบสะบัดมือดูจุนออก ก่อนจะถอดเสื้อของตัวเอง สายตาของเขาก็จับจ้องมองที่ดูจุนไม่ละไปไหน
“จะยั่วพี่งั้นเหรอ”
“ใช่ อดทนให้ได้แล้วกัน”ดูจุนมองผิวสีขาวของโยซอบอย่างกระหาย เขากำหมัดแน่นเพื่อข่มใจ ตอนนี้โยซอบกำลังแกล้งเขาอยู่ เขาจะทำร้ายโยซอบไม่ได้
“เก่งนี้ แล้วถ้าเป็น….”โยซอบจับที่ขอบกางเกงตัวเอง ดูจุนลุกขึ้นยืนทันที
“ถ้าโยถอด พี่จะแก้ให้หมดแล้วกดโยทันที”โยซอบหัวเราะออกมานิดๆ
“ก็ได้ๆ ใส่เหมือนเดิมก็ได้”แล้วโยซอบก็ใส่เสื้อเข้าอย่างเดิม ดูจุนมองอย่างเสียดายเล็กน้อย แต่ก็นะ มันคงยังไม่ถึงเวลาของเขาสองคนจริงๆ เขาจะอดใจรอ รอวันนั้น ดูจุนนั่งลงบนเตียงก่อนจะจับหัวโยซอบโยกเล่นไปมา
“ช่างแกล้งจริงๆเลยนะเรา”
“เปล่านะ อิอิ”โยซอบล้มตัวลงนอนบนตักของดูจุน
“เกาหัวเล่นหน่อยสิ”
“ได้ครับๆ”ดูจุนทำตามที่โยซอบบอกอย่างง่ายดาย โยซอบยิ้มออกมาอย่างพอใจ
“เค้าไม่สามารถรักใครได้ เชื่อใจเค้านะ”ดูจุนมองโยซอบเล็กน้อย
“ต่อให้คนเป็นล้านคนผ่านเข้ามา ทุกคนก็จะต้องผ่านไป จะมีเพียงพี่ที่หยุดยืนอยู่ข้างๆเค้า เข้าใจไหม”
“ครับผม”
“ต้องเชื่อใจเค้าสิ เค้ารักพี่คนเดียวนะ ถ้าเกิดเราไม่เชื่อใจซึ่งกันและกัน ต่อให้เรื่องเล็กๆผ่านเข้ามามันก็ทำให้เราแตกแยกกันได้ เค้าไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น”ดูจุนก้มลงจูบหน้าผากของโยซอบเบาๆ
“เข้าใจแล้วครับ คุณหัวใจ”
“เอ๋ อะไรคือคุณหัวใจ”
“ก็โยไง คุณหัวใจ”
“ง่า เค้าเป็นคุณหัวใจตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เป็นมาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่เราสองคนเจอกันครั้งแรก โยก็เป็นคุณหัวใจ คือหัวใจของพี่ไงล่ะ”โยซอบยิ้มหวานอย่างมีความสุข ดูจุนก้มหน้าลงเอาจมูกของตัวเองแตะกับจมูกของโยซอบ
“พี่จะรักโย โยจะรักพี่ เราสองคนจะรักกันตลอดไป เนอะ”
“แน่นอนอยู่แล้ว มันต้องเป็นอย่างนั้น อิอิ”ทั้งสองคนยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
“ทุกคนกินข้าว”เสียงเรียบๆของชายวัยสูงคนหนึ่งดังขึ้น จุนฮยองถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เขามองไปรอบๆก็เจอแต่คนที่เขาไม่ต้องการอยากจะเจอ ไม่ว่าจะเป็นเมียใหม่ของพ่อตัวเอง ลูกใหม่ของพ่อตัวเอง แต่ละคนล้วนแล้วแต่เขาไม่อยากจะเจอ ไอ้พวกต้นเหตุที่ทำให้แม่เขาต้องตรอมใจ
“คุณคะ ลองชิมนี่สิคะ มีประโยชน์ต่อร่างกาย”ภรรยาใหม่ของพ่อจุนฮยองตักอาหารให้พร้อมกับหันมายิ้มเยาะกับจุนฮยอง แต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ เพราะไม่เคยสนใจอะไรอยู่แล้ว
“ผมอิ่มแล้ว ขอตัว”
“นั่งลง!!!”เสียงแข็งๆของผู้เป็นพ่อทำให้จุนฮยองหันไปมองอย่างไม่พอใจนัก
“ผมจะกลับแล้ว ไม่ว่างอยู่ด้วยนาน”จุนฮยองลุกออกจากเก้าอี้ไป
“อีกก้าวเดียว ถือว่าฉันกับแกขาดกัน”
กึก
จุนฮยองถอนหายใจออกมา ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่ของตัวเอง
“มีอะไรงั้นเหรอ”
“มองหน้าเวลาพูดกับฉัน”จุนฮยองหันไปมองหน้าผู้เป็นพ่ออย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
“ฉันจะให้แกกลับมาอยู่บ้าน”
“ไม่!!!”
“แกไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ สองเดือน ฉันจะไม่อยู่ แกต้องมาอยู่บ้านดูแลน้อง”
“ผมจำไม่ได้ว่าเคยมีน้อง”
“จุนฮยอง”
“กลับก่อนนะ”จุนฮยองลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วโค้งหัวให้กับพ่อตัวเอง
“ก็ได้ งั้นแกก็เตรียมตัวไปอยู่ข้างถนนได้เลย”จุนฮยองหันมามองหน้าพ่อตัวเองอย่างน้อยใจ
“หึ พรุ่งนี้มาอยู่ได้เลย ฉันจะไปตอนเช้า ที่สำคัญ อย่าให้ลูกของฉันเป็นอะไรไปด้วย”จุนฮยองหันหน้าไปมองเด็กหนุ่ม ม.ปลายที่หน้าตาน่ารักคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องชายของเขา คนที่เขาเกลียดแม้แต่หน้าก็ยังไม่อยากจะมอง
“ลูกพ่อคงไม่ได้พิการจนดูแลตัวเองไม่ได้หรอกนะครับ ลาก่อน”แล้วจุนฮยองก็เดินจากไป เด็กหนุ่มหน้าเศร้าลงเล็กน้อย แต่ก็อดดีใจนิดๆไม่ได้ที่จะได้อยู่ใกล้ชิดกับพี่ชายตัวเองที่เขาใฝ่ฝันมาโดยตลอด
พี่จุนฮยอง
ติ๊งหน่องๆ
แอ๊ดดดดด
พรึ่บ!!!!
จุนฮยองล้มใส่ฮยอนซึงทันที
“นายดื่มมาเหรอ กลิ่นเหล้าหึ่งเลยอ่า”
“ป๊าววว ร้อนนนนน”ฮยอนซึงพยุงจุนฮยองให้ไปนั่งที่โซฟา เขามองสภาพของจุนฮยองที่แทบจะไม่เหลือรูปเดิมเลย
“ทำไมต้องดื่มเยอะขนาดนี้ด้วย”ฮยอนซึงถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเอาผ้ามาเช็ดตัวให้กับจุนฮยอง แต่พอเดินออกมาก็ไม่เห็นจุนฮยองเสียแล้ว
“ไปไหนของหมอนี่นะ”
ปัง!!!
เสียงประตูห้องนอนของฮยอนซึงดังขึ้น เขาถอนหายใจอีกรอบก่อนจะเดินขึ้นไปที่ห้องของตัวเอง
แอ๊ดดดด
ฮยอนซึงเปิดประตูดูกีกวังในห้องเล็กน้อย ก็เห็นว่ากีกวังกำลังหลับสนิทอยู่ เขาค่อยๆปิดประตูแล้วก็เดินไปที่ห้องของตัวเอง
“อื้อ”จุนฮยองปัดมือของฮยอนซึงที่กำลังเช็ดตัวให้เขาอยู่ออก
“นี่ อย่ามาทำตัวแบบนี้กับฉันนะ นอนนิ่งๆ”ฮยอนซึงจับแขนจุนฮยองไว้ก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อของเขาออก แล้วก็จัดการเช็ดตัวให้ จุนฮยองลืมตาขึ้นมามองใบหน้าของฮยอนซึง เขายิ้มออกมานิดๆ
“นายสวยจัง”
“เงียบๆเถอะน่า”
“ปากสวย ตาสวย จมูกสวย หน้าคม สวยไปหมดเลย”ฮยอนซึงทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดของจุนฮยอง แต่ทว่าเขาก็ไม่สามารถทำให้หัวใจเต้นช้าลงได้เลย
“ดูมือนายสิ นิ่มจัง”จุนฮยองจับมือของฮยอนซึง แล้วจูบที่มือเบาๆ
“นี่ ปล่อยนะ ฉันจะเช็ดตัวให้”จุนฮยองยิ้มออกมาบางๆ
“จุ๊บ”
“เฮ้ นายทำบ้าอะไรเนี่ย”ฮยอนซึงหันไปมองหน้าจุนฮยองเมื่อถูกขโมยหอมแก้มไปโดยไม่รู้ตัว
“ห๊อมหอม ตัวนายหอมมากๆเลย”ฮยอนซึงถอนหายใจออกมา ก่อนจะปาผ้าใส่หน้าจุนฮยองอย่างหงุดหงิด
“เช็ดเองแล้วกัน ไม่ทำให้แล้ว”
“แฮ่ๆ งอนเหรอ”จุนฮยองลุกขึ้นนั่งจ้องหน้าฮยอนซึงที่ตอนนี้เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ
“หน้าแดงด้วยอ่า”
“มันเรื่องของฉัน นอนๆไปเลย”
“ไม่นอนด้วยกันเหรอ”
“ไม่เอา ฉันจะไปนอนกับกีกวัง”
“หึ”ฮยอนซึงมองหน้าจุนฮยองอย่างไม่เข้าใจ
“เป็นอะไรของนาย ทำไมถึงดื่มมากขนาดนี้”
“เป็นห่วงฉันเหรอ”
“ฉันถามนาย”
“ฉันก็ถามนายเหมือนกัน ว่าไง เป็นห่วงฉันเหรอ ถ้าบอกว่าใช่ ฉันจะเล่าให้ฟัง”ฮยอนซึงจ้องหน้าจุนฮยองนิ่ง
นั่นสิ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
“อื้มๆ”ฮยอนซึงตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก เพราะเขาเองก็ไม่รู้ตัวเองเช่นกัน จุนฮยองยิ้มกว้างทันที
แม้จะไม่ใช่เรื่องจริง แต่ก็ขอบคุณนะ
จุนฮยองจับไหล่ของฮยอนซึงให้นอนลง
“เฮ้ นายทำอะไรเนี่ย”ฮยอนซึงจะลุกขึ้นแต่ทว่าถูกจุนฮยองใช้หัวนอนทับหน้าอกเอาไว้ ฮยอนซึงมองหัวของจุนฮยองอย่างมึนงง จุนฮยองยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆ โดยที่ฮยอนซึงไม่รับรู้และไม่เห็นเลยสักนิด
“พ่อฉันมีเมียใหม่”จุนฮยองพูดเสียงสั่น ฮยอนซึงนอนฟังนิ่ง
“ไม่หันหน้ามามองฉันเหรอ ไหนบอกว่าฉันน่ามองไง”
“ฉันไม่อยากให้นายเห็นน้ำตาของฉัน”ฮยอนซึงรู้สึกใจสั่นเล็กน้อยกับคำพูดของจุนฮยอง เขายกมือขึ้นไปลูบหัวจุนฮยองเบาๆอย่างลืมตัว เพียงแค่ต้องการจะปลอบเขาก็เท่านั้น
“เล่ามาสิ ฉันจะรับฟังนายเอง”จุนฮยองยิ้มออกมาทันทีแล้วก็กอดฮยอนซึงแน่น
“เพราะเมียใหม่ของพ่อ ทำให้แม่ของฉันต้องตรอมใจตาย”น้ำตาของจุนฮยองไหลออกมาด้วยความคิดถึงแม่สุดหัวใจ
“พ่อไม่เหลียวแลแม่เลย มิหนำซ้ำยังทำให้แม่ร้องไห้และเสียใจ”ฮยอนซึงรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาเล็กน้อย ตอนนี้เขารู้สึกสงสารจุนฮยองอย่างบอกไม่ถูก
“นายเคยเป็นไหม เคยรู้สึกไหมว่าตัวเองไร้ค่า ไม่มีค่าพอที่จะทำให้คนที่รักเห็นค่าได้”ฮยอนซึงรู้สึกว่าจุนฮยองกำลังตัวสั่น เขาค่อยๆเอื้อมมือไปกอดจุนฮยองแล้วก็ลูบหลังเบาๆ
“เสียใจ น้อยใจพ่อใช่ไหม”จุนฮยองพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย
“ถ้าบอกว่า อย่าเสียใจ จะทำได้ไหม”จุนฮยองส่ายหน้า
“งั้นก็ อดทนนะ”ฮยอนซึงยิ้มออกมาบางๆ จุนฮยองหันหน้ามามองทั้งน้ำตา
“ให้กำลังใจใช่ไหม”
“อื้ม ฉันขอให้นายอดทน ขอให้ร้องไห้น้อยๆ เสียใจน้อยๆ คิดน้อยๆ ทำได้ไหม”จุนฮยองมองตาฮยอนซึงนิ่ง เขากำลังอยากรู้ว่าสิ่งที่พูดออกมานั้นจริงใจหรือแค่เสแสร้ง ฮยอนซึงยิ้มให้กับจุนฮยอง เขาค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปใกล้ฮยอนซึงอย่างช้าๆ
“อยากให้จูบไหม”จุนฮยองอึ้งไปทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น ฮยอนซึงไม่รอคำตอบ เขาจูบปากจุนฮยองอย่างอ่อนโยนและอ่อนหวาน จากจูบปากก็เลื่อนไปจูบจมูก จูบแก้ม แล้วก็จูบหน้าผาก
“พอไหม”จุนฮยองส่ายหน้า ฮยอนซึงหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนจะพลิกตัวขึ้นไปนั่งคร่อมจุนฮยอง แล้วก็จูบปากจุนฮยองอย่างดูดดื่ม
“อื้อ”ฮยอนซึงถอนจูบออก แล้วก็ซบหน้าลงกับหน้าอกของจุนฮยอง
“หัวใจนายเต้นแรงมากเลย”
“เพราะนายอยู่บนตัวของฉัน ขอบคุณนะฮยอนซึง”
“อิอิ ไม่ต้องขอบคุณหรอก ฉันทำหน้าที่แฟนที่ดีของนายไง”
“แฟน”ฮยอนซึงเงยหน้าขึ้นไปมองจุนฮยอง
“เป็นแฟนกันนะ”
“ฮยอนซึง”
“ต่อจากนี้ไปฉันกับนายเป็นแฟนกัน”จุนฮยองมองหน้าฮยอนซึงด้วยความสับสน
นายจริงใจหรือแค่แกล้งให้ฉันดีใจกันแน่
“อย่าคิดนานสิ รีบตอบมาเร็วจะให้รางวัล”ฮยอนซึงลูบมือไปมาที่หน้าอกของจุนฮยอง
“ถ้านายจะไม่ทิ้งฉันไปไหน”จุนฮยองพูดออกมาอย่างเศร้าๆ
“ไม่ทิ้งฉันไปไหนเหมือนกับแม่ที่ฉันรัก”จุนฮยองค่อยๆเอื้อมมือไปจับใบหน้าของฮยอนซึง
“ไม่ทำให้ฉันเสียใจและเสียน้ำตาเหมือนกับพ่อ”จุนฮยองยิ้มออกมาทั้งน้ำตา เพราะในใจของเขาก็รู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้
“ทำให้ฉันได้ไหมฮยอนซึง”จุนฮยองกอดฮยอนซึงแล้วดึงให้ใบหน้าของเขาแนบกับหน้าอกของตัวเอง
“โกหกฉันก็ได้”
“จุนฮยอง”
“ได้โปรดเถอะนะ”
“นาย”
“อย่าทิ้งฉันเลย ได้โปรดอยู่กับฉัน ได้โปรด”จุนฮยองกระชับกอดฮยอนซึงแน่น
“อยู่กับฉันนะ พูดได้ไหม พูดกับฉันได้ไหม บอกฉันสิ”น้ำตาของฮยอนซึงค่อยๆไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจ
“ฉันรักนายฮยอนซึง รักนายมากเหลือเกิน”
“จุนฮยอง นอนเถอะนะ”ฮยอนซึงดันตัวเองให้ออกจากอ้อมกอดของจุนฮยอง
“หลับให้สบายเถอะนะ ฉันจะนอนอยู่ข้างๆนาย ไม่ไปไหน”ฮยอนซึงยิ้มก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆจุนฮยอง
“แม้มันจะเริ่มต้นด้วยความเจ็บปวดของนาย แต่ฉันก็รักนายนะฮยอนซึง”
“นอนได้แล้ว ดึกมากแล้วนะ”ฮยอนซึงหลับตาลงช้าๆ จุนฮยองหันข้างนอนกอดฮยอนซึงหลวมๆ
“ฉันรักนายฮยอนซึง”
“รู้แล้วน่า นอนได้แล้ว”
“ขอให้ฉันได้พูดเถอะนะ ฉันอยากจะพูดเหลือเกิน ฉันรักนาย”น้ำตาของ ฮยอนซึงไหลลงมาอย่างช้าๆ เขาพยายามข่มตาและข่มใจให้หลับ
จุนฮยอง ฉันไม่รู้เลย ไม่รู้อะไรทั้งนั้น ฉันกำลังทำร้ายนายสินะ ฉันควรจะหยุดมันหรือเปล่า ฉันจะหยุดมันได้เหรอ ฉันยังรู้สึกเจ็บอยู่เลยความเจ็บปวดและภาพเหล่านั้นมันยังคงฝังอยู่ในใจของฉัน ฉันจะลืมได้ยังไง ฉันลืมมันไม่ได้ เพราะฉันลืมมันไม่ได้ ฉันเลยหยุดมันไม่ได้
ฉันรักนายไม่ได้ รักไม่ได้จริงๆ
ขอโทษนะ
ฉันหยุดมันไม่ได้แล้วจริงๆ
“กีกวังงงงงงงงงง”โยซอบลากเสียงยาวเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักมาเรียนเสียที
“เค้าคิดถึงนายจังเลย กอดทีดิ”แล้วโยซอบก็โผเข้ากอดกีกวังทันที
“อ๊า ชื่นใจจังเลย อิอิ”รอยยิ้มของโยซอบค่อยๆจางหายลงไปเมื่อเห็นสีหน้าของกีกวังแทบจะไม่ดีขึ้นเลย
“ง่า สงสัยเค้าจะร่าเริงไปหน่อย ขอโทษน๊า”กีกวังมองหน้าโยซอบเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าเป็นการบอกว่าไม่เป็นไร แต่แล้วสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นดงอุนคนที่เขารักกำลังเดินมากับดูจุน ดงอุนเมื่อเห็นกีกวังก็ถึงกลับอึ้ง เขาพูดอะไรกับดูจุนซักอย่างก่อนจะเดินไปอีกทาง กีกวังไม่รอช้า ขาของเขารีบก้าวตามดงอุนไปทันที
“ดงอุน หยุดก่อน”กีกวังตะโกนห้ามทันทีที่เห็นดงอุนกำลังขึ้นรถและจะขับออกไป
“ดงอุน!!!”
บรืนนนนนนนนนนน
ดงอุนไม่ฟังเสียงเรียกของกีกวัง เขาขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว กีกวังเห็นอย่างนั้นก็น้ำตาไหลออกมา เขารีบวิ่งตามรถของดงอุนไปโดยไม่สนใจว่าตัวเองจะเหนื่อยแค่ไหน
“ดงอุน รอฉันด้วย ดงอุนๆๆ”กีกวังวิ่งไปร้องไห้ไป เขาไม่รู้และสนใจอะไรทั้งนั้น มีเพียงสิ่งเดียวที่คิด แค่อยากจะหยุด หยุดคนที่เขารักให้หันหลังกลับมามองว่าเขากำลังเสียใจ อยากให้ดงอุนปลอบ อยากให้ดงอุนทำให้หัวเราะ เขาจะไม่ยอมหยุดวิ่งจนกว่าดงอุนจะยอมหยุดหนีเขา
“ดงอุน ฉันรักนาย ได้ยินไหมว่าฉันรักนาย”
ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
“เฮือก!!!!”
ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมม
ตุบ!!!!!
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดงอุนจอดรถอย่างรวดเร็ว ภาพที่เขาเห็นเมื่อกี้จากกระจกหลังทำให้น้ำตาของเขาไหลออกมาแทบจะเป็นสายเลือด เขาไม่รอช้ารีบลงจากรถทันที ดงอุนแทบช็อคเมื่อเห็นร่างของกีกวังนอนจมกองเลือดอยู่เบื้องหน้า
“กีกวังงงงงงงงงง อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
--------------------
04-10-2014
ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้อังนะคะ
#ฟิคแบดเลิฟ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
