[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!
เขียนโดย 
doraaung
วันที่ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 17.50 น.
แก้ไขเมื่อ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 17.55 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
29) นี่มันเพิ่งเริ่ม
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!
Chapter 29
นี่มันเพิ่งเริ่ม
“จะให้ฉันทำไปเพื่ออะไร”
“เธอไม่ต้องรู้หรอก แค่ทำตามที่ฉันสั่ง”
“ไม่ถึงกับติดคุกติดตารางหรือทำให้ใครตายใช่ไหม”
“หึหึ ไม่ถึงขนาดนั้น แต่ก็ทำนองนั้น สบายใจได้ ไม่มีใครตายหรอก”
“นี่ถ้าฉันไม่เดือดร้อนเงิน ฉันไม่ช่วยนายหรอกนะ ให้ตายเถอะ”
“ช่างเถอะ ขอบใจล่วงหน้าแล้วกัน”หญิงสาวส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป
“ตานายบ้างนะ ยุนดูจุน!!!”
“ดูจุนอา”เสียงใสๆของโยซอบดังมาแต่ไกล ดูจุนที่กำลังจะเดินเข้าตึกเรียนถึงกลับหันไปมองอย่างอึ้งๆที่เห็นโยซอบกำลังวิ่งหน้าตั้งมาหาตัวเอง
“ดูจุนอา”
“โย เป็นอะไร ทำไมต้องรีบแบบนี้ด้วย”ดูจุนจับแขนโยซอบที่วิ่งมาเกาะตัวเองเล็กน้อย
“เฮ้อๆ เค้า…..เปล่า”โยซอบยิ้มหวานให้ดูจุน เล่นเอาดูจุนถึงกลับงง
“อะไรกัน เหมือนมีเรื่องจะพูด แต่ก็ไม่พูด”
“แฮ่ๆ”โยซอบยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองเล็กน้อย
ช่วยฉันหน่อยนะโยซอบ ฉันอยากจะรู้จริงๆ นะนะ นายต้องรู้มาให้ได้นะ
คำขอร้องของกีกวังเมื่อคืนดังวนเวียนอยู่ในหัวของเขาตั้งแต่ตื่นนอน
“วันนี้เค้ามาเฝ้าพี่นะ”
“เอ๋ เฝ้าพี่ เฝ้าทำไม”
“ง่า ไม่ใช่ๆ ไม่ได้มาเฝ้า แต่จะมาสะกด…เอ่อ ไม่ใช่อีกนั่นแหละ เค้าจะมาอยู่ด้วย วันนี้คิดถึงม๊ากมาก”โยซอบซึ่งเป็นคนโกหกไม่เก่งก็ได้ทำให้ดูจุนเอะใจไปเรียบร้อยแล้ว
“แปลกมากนะโย ทำตัวแปลกๆ มีอะไรหรือเปล่า”
“แฮ่ๆ ไม่มี”โยซอบตอบอย่างหนักแน่น เขารู้สึกไม่ดีเล็กน้อยที่กำลังโกหก ดูจุน แต่อีกคนก็เพื่อน เพื่อนรักของเขาซะด้วย
“แล้วไม่มีเรียนหรือไง”
“ไม่มี มีตอนค่ำ”
“งั้นเหรอ อื้มๆ ตามใจแล้วกันนะ แต่อย่าอยู่ใกล้มากล่ะ อารมณ์ค้างมาตั้งแต่เมื่อคืนและ”โยซอบอ้าปากเหวอก่อนจะเดินตามดูจุนไป
“วันนี้หิ้วซาลาเปาที่ไหนมาเนี่ย ดูจุน”ดูจุนหันไปมองเพื่อนร่วมคณะคนหนึ่งตาขวาง
“หันไปทางอื่น ถ้าไม่อยากตาบอด”โยซอบอมยิ้มนิดๆกับท่าทางหึงหวงของดูจุน
“สงสัยเค้าจะน่ารักมาก แต่ว่า เค้าเหมือนซาลาเปาตรงไหน”โยซอบทำหน้างงถามดูจุน ดูจุนก้มมองโยซอบตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะมองใบหน้าและแก้มของโยซอบเล็กน้อย
“ไม่เหมือนหรอก”ดูจุนยิ้มนิดๆก่อนจะเดินไปนั่งที่ โยซอบยกมือตบหน้าตัวเองเบาๆ
“ซาลาเปา เหมือนที่ไหนกัน”โยซอบทำแก้มป่องก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆดูจุน
“สีหน้าแย่ลงไปทุกวันเลยนะมึง”ดูจุนตบไหล่จุนฮยองที่นั่งหน้าไม่รับแขกอยู่
“เออน่า แล้วไอ้ดงอ่า”โยซอบที่เข้ามานั่งใกล้ๆดูจุนชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อของดงอุน เรื่องราวเมื่อคืนเขายังคงจดจำมันได้เป็นอย่างดี
“ไม่รู้มันดิ โทรไปก็ไม่รับ สงสัยไม่มามั้ง คงจะไปลั่นล๊ากับเด็กมันน่ะแหละ”
แปะ
“โอ๊ยยยย เจ็บนะโย”ดูจุนจับไหล่ตัวเองเบาๆ
“เด็กเดิกอะไรกัน เพื่อนเค้านะ กีกวังๆ คราวหลังต้องเรียกแบบนี้ ไม่งั้นมีเหนี่ยวแน่”ดูจุนทำหน้างอแงเล็กน้อย
“ครับๆ รับทราบแล้วครับ”
“หึ มึงเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยนะดูจุน”จุนฮยองยิ้มที่มุมปากนิดๆ เล่นเอาดูจุนแทบอยากจะกระโดดเตะคอ
“มึงไม่ต้องเลย เรื่องของกู”
ยังกับลูกหมาตัวน้อยๆที่มียังโยคอยจ้องมอง
“มึงอยากตกเก้าอี้ใช่ไหมไอ้จุน มองหน้ากูแบบนั้นน่ะ”
“คิดมากน่า กูมองเพราะเห็นว่ามึงหล่อหรอก”
“กูเชื่อมึงก็ควายและ”
“ไม่ไหวเลยนะดูจุนอา พูดจาอะไรฟังไม่รื่นหูเลย”ดูจุนหันไปมองโยซอบ อย่างรวดเร็ว
“ง่า พี่ก็พูดแบบนี้เฉพาะกับจุนฮยองและดงอุนเท่านั้นแหละ”จุนฮยองขำออกมานิดๆกับท่าทางของเพื่อนที่รีบร้อนแก้ตัว
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่”โยซอบยักไหล่ทำเป็นไม่สนใจ ดูจุนลูบหัวเขาเล็กน้อยก่อนจะหันไปคุยกับจุนฮยองต่อ
จะเอายังไงต่อไปดีเนี่ย ถ้าจู่ๆพูดชื่อของพี่ฮยอนซึงขึ้นมา มันจะแปลกไปไหม
โยซอบมองดูจุนและจุนฮยองเล็กน้อย เขาล้วงมือหยิบมือถือขึ้นมาแล้วก็เปิดดูรูปภาพ
“ดูจุนอา ดูนี่สิฮะ”โยซอบสะกิดดูจุนให้ดูรูปในมือถือ
“รูปใครเหรอ”
“รูปเค้าเองแหละ ถ่ายเล่นๆเอาไว้หลายปีแล้ว เป็นไง ตอนนี้เค้าน่ารักกว่าตอนในรูปใช่ไหม”โยซอบเอียงคอยิ้มหวานให้กับดูจุน แล้วเขาก็กดเลื่อนไปรูปต่อไปซึ่งดูจุนเห็นแล้วก็ถึงกลับสะดุ้งเล็กน้อย
“ส่วนคนนี้ก็พี่ฮยอนซึง สวยกว่าผู้หญิงอีก ว่ามั๊ย”ดูจุนเงยหน้าขึ้นมามอง โยซอบเล็กน้อย
“ฮ่าๆ อึ้งแบบนี้สงสัยจะใช่ แต่อย่าเชียวนะ อย่าแม้แต่จะคิด ไม่งั้นเจอดีแน่”โยซอบชูกำปั้นใส่ดูจุน เขาหันไปมองจุนฮยองที่นั่งอึ้งอยู่เล็กน้อย โยซอบมองหน้าของดูจุนและจุนฮยองสลับกันไปมา แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรหรือทำท่าทางแปลกๆเลย
“ก็สวยดีนี่”ดูจุนยิ้มให้กับโยซอบเล็กน้อย
ง่า หรือว่ากีกวังจะคิดมากไปกันนะ พวกเขาอาจจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพี่ฮยอนซึงก็ได้ คงงั้นแหละ
“เฮ้อ เค้าเบื่อแล้ว กลับไปนอนเล่นที่บ้านดีกว่า”
“งั้นเหรอ เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ”
“ไม่ต้องๆ เค้ากลับเองได้ แล้วเจอกันนะ บายๆ”โยซอบโบกมือให้กับดูจุนแล้วก็จุนฮยอง เขาเดินยิ้มออกจากห้องไปสวนทางกับหญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่งที่เดินเข้ามา
“สวัสดีค่ะ”หญิงสาวเดินมาทักทายสองหนุ่มที่นั่งมองกันอย่างงงๆ
“รู้จักกันหรือไง”ดูจุนพูดเสียงเรียบ
“เปล่าค่ะ”
“แล้วมาทักทำไม”หญิงสาวยิ้มกว้างก่อนจะยื่นกล่องของขวัญให้กับดูจุน
“อะไรเหรอ”
“มีคนฝากมาให้”
“ใคร”
“ไม่ทราบค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”หญิงสาวโค้งหัวให้กับดูจุนก่อนจะเดินจากไป ดูจุนหันไปมองหน้าจุนฮยองเล็กน้อย
“มึงอยากรู้ก็เปิดดูสิ”ดูจุนเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะค่อยๆเปิดกล่องออกมาดู เขามองดูก็มีเพียงกระดาษแผ่นเดียว
“อยากรู้ไหมว่า ความเจ็บปวด คืออะไร?”ดูจุนขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างงุนงง
“อะไรเหรอ”
“ไม่รู้สิ สงสัยคงมีใครสักคนเล่นตลกอะไรบางอย่าง”
ติ๊ด
“นี่มัน”ดูจุนเบิกตากว้างทันทีที่เปิดข้อความดูรูปภาพที่ส่งมา
“อะไร”
“ไอ้ลีทึก!!!”ดูจุนกำมือถือแน่น เขาหันมองหน้าจุนฮยองเล็กน้อย
“กูไม่เข้าเรียนนะ ไปก่อน”แล้วดูจุนก็ลุกออกจากห้องไปทันที
“อย่าทำแบบนี้สิฮะ พี่ก็รู้ว่าเค้ามีแฟนแล้ว”โยซอบพูดอย่างใจเย็นกับลีทึกที่นั่งคุกเข่าถือช่อดอกไม้อยู่ต่อหน้าโยซอบ
“พี่รู้ แต่พี่รักโยนี่ จะให้พี่ทำยังไง”ลีทึกมองโยซอบด้วยแววตาเศร้าๆ โยซอบเม้มปากอย่างเห็นใจ
“เค้าขอโทษนะฮะ แต่เค้ารับไว้ไม่ได้จริงๆ”ลีทึกอมยิ้มชื่นชมในความมั่นคงและซื่อสัตย์ในความรักของโยซอบนิดๆ เขาถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะลุกขึ้น
“อย่าเพิ่งปิดโอกาสพี่ได้ไหม อย่างน้อยๆก็รับช่อดอกไม้แล้วเราคบกันแบบพี่แบบน้องก็ได้นี่”ลีทึกยิ้มหวานให้กับโยซอบ ทำให้เขารู้สึกใจชื้นขึ้นมานิดหน่อย ก่อนจะยิ้มให้กับลีทึกบ้าง
“ถ้าเป็นแบบนั้นก็ได้ฮะ อิอิ”โยซอบยื่นมือไปหยิบช่อดอกไม้จากลีทึก
ตุบ!!!
ปั่ก!!!!
“พี่ดูจุน!!!!”ดูจุนพุ่งเข้ามาปัดดอกไม้ทิ้งแล้วต่อยหน้าลีทึกจนเขาล้มลงกับพื้นอย่างแรง
“ไอ้เลวเอ๊ย!!!”ดูจุนพุ่งเข้าไปต่อยลีทึกซ้ำอีกสองสามครั้ง จนโยซอบต้องเดินไปดึงเขาออกมา
“หยุดนะพี่ บอกให้หยุด”
“ปล่อยพี่นะโย พี่จะฆ่ามัน มันกล้ามากที่มายุ่งกับคนของพี่”ดูจุนมองลีทึกตาขวาง ลีทึกยกมือขึ้นจับปากตัวเองที่ตอนนี้เลือดกำลังไหลออกมา เขาจ้องมองดูจุนอย่างไม่พอใจนัก
“มึงไสหัวออกไปให้พ้นหน้ากูเลยนะ ไอ้ลีทึก”ลีทึกได้แต่กำหมัดแน่น เขาเดินไปหยิบช่อดอกไม้ของตัวเองที่ตั้งใจเอามาให้โยซอบ ก่อนจะเดินเข้าไปหาโยซอบ แต่ก็ถูกดูจุนขวางเอาไว้ ทั้งสองคนจ้องตากันนิ่ง
“ขอบใจมากนะโย”ลีทึกพูดพร้อมกับยื่นช่อดอกไม้ให้กับโยซอบ แต่ก็ถูกดูจุนปัดมันทิ้งอีกครั้ง
“พี่ดูจุน”โยซอบจะเดินไปหยิบช่อดอกไม้ขึ้นแต่ก็ถูกดูจุนจับแขนเอาไว้
“อย่าไปเอาของเน่าๆแบบนั้นเลยโย”
“พี่ดูจุน ไม่มีเหตุผลเลยนะ ทำตัวไม่น่ารักเลยอ่า”ดูจุนหันไปมองโยซอบ อย่างตกใจ
“โย”
“รุ่นพี่ลีทึกยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ เขาแค่เอาดอกไม้มาให้เค้าก็เท่านั้นเอง”
“พี่รักโย!!!”
กึก
ทั้งโยซอบและดูจุนต่างหันไปมองหน้าลีทึกอย่างตกใจ
“ไอ้เวร!!”
ปัก!!!
แล้วดูจุนก็พุ่งเข้าไปต่อยลีทึกอีกครั้ง แต่ลีทึกไม่ได้ตอบโต้อะไร ปล่อยให้ดูจุนทำเพียงฝ่ายเดียว โยซอบที่ยืนมองอยู่ก็พยายามเข้าไปห้ามดูจุนเอาไว้
“หยุดนะ ดูจุน หยุด บอกให้หยุด โอ๊ยยยย”โยซอบล้มลงไปกับพื้นเนื่องจากโดนแรงผลักของดูจุน
ตุบ!!!
“โย!!!”ดูจุนรีบวิ่งเข้าไปพยุงโยซอบทันที
“พี่ขอโทษ ขอโทษนะ”โยซอบมองหน้าดูจุนเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
“สงบสติอารมณ์ของตัวเองก่อนนะ”โยซอบลุกขึ้นแล้วก็มองหน้าดูจุน ก่อนจะเดินไปเก็บช่อดอกไม้แล้วก็ยิ้มให้ลีทึกพร้อมกับเดินจากไป ดูจุนได้แต่มองโยซอบอย่างเศร้าๆ
“เพราะมึงคนเดียวเลย”ลีทึกแสยะยิ้มกับคำพูดของดูจุนเล็กน้อย
“มึงคิดจะทำอะไร”ลีทึกไม่พูดอะไรแต่เดินเข้าไปใกล้ดูจุนแทน
“ตอนแรกก็คิด แล้วก็เลิกคิด แต่ตอนนี้ กูคิดอีกแล้ว”ลีทึกจ้องตาดูจุนอย่างไม่เกรงกลัว
“เลือดกูที่เสียไป มึงต้องชดใช้ ไอ้ยุนดูจุน!!!”แล้วลีทึกก็เดินกระแทกไหล่ดูจุนออกไป
“โธ่เว๊ย!!!”ดูจุนเก็บอาการโมโหไว้ไม่อยู่ เขารีบเดินตามโยซอบเพื่อคุยกับโยซอบให้รู้เรื่องทันที
“เอาของไปให้แล้วใช่ไหม”
“เรียบร้อยแล้ว”
“ดีมาก นี่ค่าจ้าง”
“ขอบใจนะ ถ้ามีเรื่องให้ช่วยก็บอกมาได้”แล้วหญิงสาวก็เดินจากไป สวนทางกับลีทึกที่เดินมาพอดี
“ฮยอนซึง!!!”
“ว่าไงเรียบร้อยดีไหม”
“ก็พอใช้ได้ หมอนั่นหึงแรงชิบหาย ฉันเจ็บตัวเลย”ฮยอนซึงมองใบหน้าของลีทึกเล็กน้อย
“เถอะน่า ช่วยเพื่อนแค่นี้ไม่ได้หรือไง”
“ก็เพราะนายเป็นเพื่อนของฉันไง ถึงได้ยอมช่วย แต่ดูท่าโยคงจะรักดูจุนมาก ถึงปฏิเสธฉันทุกทางเลย”
“เพราะงี้ไง ฉันถึงให้นายทำเรื่องแบบนี้”
“นายไม่กลัวบาปหรือไงกัน”ฮยอนซึงแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อย
“ฉันเลิกกลัวไปตั้งแต่วันนั้นแล้วล่ะ”ลีทึกมองหน้าเพื่อนอย่างงงๆ
“เกิดอะไรขึ้นกับนาย”
“ไว้ถึงเวลานายจะรู้เองแหละ ตอนนี้ทำยังไงก็ได้ให้สองคนนั้นแตกกันและให้โยซอบมองดูจุนไม่ดีที่สุด”ลีทึกถอนหายใจออกมาก่อนจะพยักหน้า
“ถ้านายไม่ใช่เพื่อนฉัน ไม่ใช่คนที่มีพระคุณกับฉัน ฉันไม่ทำหรอกนะเรื่องแบบนี้”
“ขอบใจที่ยังจำได้ว่าฉันมีพระคุณกับนาย”
“เรื่องอะไรจะต้องลืมล่ะ เฮ้อ ชักจะหมั่นไส้ไอ้ดูจุนแล้วล่ะ หมัดหนักชะมัด”ฮยอนซึงมองหน้าลีทึกแล้วก็ยิ้มออกมาบางๆ
ยุนดูจุน นายจะได้ลิ้มรสความเสียใจจนอยากจะตายซะให้ได้แน่ๆ หึหึ
“ของที่สั่งได้แล้วค่ะ”ดงอุนรับของจากพนักงานขายของอย่างเซ็งๆ เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ชีวิตในวันที่ไม่มีกีกวังอยู่ข้างๆมันช่างน่าเบื่อเสียจริงๆ
กึก
ดงอุนเบิกตากว้างทันทีเมื่อหันไปแล้วพบกับใบหน้าซีดๆของกีกวังที่ยืนมองเขาอยู่อย่างเศร้าๆ
“ดงอุน”กีกวังเรียกชื่อดงอุนเสียงแผ่วเบา ดงอุนได้แต่ทำใจแข็งเดินหนีกีกวังไปโดยไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย น้ำตาของกีกวังไหลออกมาอย่างเสียใจ เขารีบเดินตามดงอุนไปทันที
“ดงอุน หยุดก่อน ดงอุน”ดงอุนเร่งฝีเท้าเพื่อไม่ให้กีกวังมาถึงตัวเอง แต่ก็ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผล กีกวังยิ่งเร่งฝีเท้าตัวเองตามดงอุนมาติดๆ
“คุยกันก่อน อย่าหนีฉันแบบนี้สิ ดงอุน ซนดง…โอ๊ยย!!!!”กีกวังล้มลงกับพื้นทันที ดงอุนหยุดเดินแล้วหันมามองกีกวังที่นั่งร้องไห้อยู่กับพื้นอย่างเจ็บปวด
“ฮึกๆ หยุดก่อนได้ไหม ฮืออออ”น้ำตาของกีกวังยิ่งบีบหัวใจของดงอุน
“ฉันไม่มีอะไรจะต้องคุยกับนายอีก มันจบไปแล้ว กลับไปซะ”
“ไม่ มันยังไม่จบ เพราะฉันไม่ยอมจบ ได้ยินไหม นายได้ยินไหม”
“นั่นมันก็เรื่องของนาย แต่สำหรับฉัน มันจบและไม่มีทางเริ่มใหม่ได้”
“ดงอุน ฮึกๆ ไม่รักฉันแล้วเหรอ จะทิ้งฉันไปจริงๆเหรอ ดงอุน!!!”ดงอุน มองกีกวังด้วยสายตาปวดร้าว น้ำตาของเขาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“ไปให้พ้นหน้าฉัน ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีกต่อไป กีกวัง”ดงอุนพูดเสียงเรียบ ก่อนจะกลั้นใจหันหลังหนีภาพของกีกวังที่กำลังร้องไห้อย่างทรมาน
ตุบ!!!!
“กีกวัง!!!”ดงอุนหันไปมองเห็นกีกวังล้มลงนอนกับพื้นก็รีบวิ่งเข้าไปพยุงตัวเขาอย่างรวดเร็ว
“กีกวังๆๆ”ดงอุนรีบอุ้มกีกวังพากลับห้องของตัวเองทันที
“ขอโทษนะครับ”ดงอุนซับหน้าให้กับกีกวังเบาๆ เขารีบเช็ดน้ำตาของตัวเองออกกลัวว่ากีกวังจะตื่นขึ้นมาเห็น
“ดงอุน ดงอุน”กีกวังละเมอชื่อดงอุนออกมา
“ฮึกๆ”
อย่าร้องไห้เลยนะกีกวัง ฉันขอโทษที่ไม่สามารถปกป้องได้นาย ขอโทษจริงๆ
ดงอุนได้แต่นั่งมองกีกวังอยู่อย่างเงียบๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างสุดจะทนเช่นกัน
“นึกยังไงถึงอยากมาห้องของฉันเนี่ย”จุนฮยองหันไปมองฮยอนซึงเล็กน้อยก่อนจะเปิดห้องให้ฮยอนซึงเข้า
“นายไม่อยากให้ฉันมาเหรอ งั้นฉันกลับก็ได้นะ”จุนฮยองรีบกอดเพื่อรั้งฮยอนซึงจากด้านหลังไว้ทันที
“ไม่ใช่ ทำไมจะไม่อยากล่ะ นายจะมาเมื่อไหร่ก็ได้ ได้เสมอ”ฮยอนซึงยิ้มออกมาก่อนจะหันไปสบตากับจุนฮยอง
“จุ๊บ”ฮยอนซึงหอมแก้มจุนฮยองเบาๆก่อนจะยิ้มและแกะมือของจุนฮยองออกจากเอวของตัวเองแล้วก็เดินเข้าห้องไป จุนฮยองจับแก้มตัวเองเล็กน้อย เขายิ้มออกมาบางๆอย่างมีความสุข
แม้จะเป็นความสุขจอมปลอม แต่ฉันก็ยินดีรับด้วยความเต็มใจ
หวังว่าสิ่งนั้นมันคงอยู่ที่นี่นะ ฉันจะต้องหามันให้เจอ
“จุนฮยอง หิวข้าวจังเลยอ่า”
“อ่า บ้านฉันตอนนี้ไม่มีอะไรเลย ออกไปกินข้างนอกกันไหม”
“ไม่เอาๆ อยากกินที่นี่ นายไปซื้อมากินสิ”ฮยอนซึงยิ้มให้กับจุนฮยอง
“นายอยู่ที่นี่ได้เหรอ”
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ฉันคุ้นเคยแล้วนะ โดยเฉพาะเตียงของนาย”ฮยอนซึงขยิบตาให้กับจุนฮยอง เขายิ้มออกมานิดๆก่อนจะเดินเข้ามากอด ฮยอนซึง แล้วก็กดฮยอนซึงให้นอนบนโซฟา ก่อนจะจูบปากฮยอนซึงอย่างต้องการ
“อื้อๆ อย่าเพิ่งสิ ไปซื้อข้าวมาก่อน”
“ตอนนี้เลยไม่ได้เหรอ”จุนฮยองพูดจบก็จูบไซร้ตามซอกคอของฮยอนซึง
“ซื้อมา จะแก้ผ้ากินข้าวเลย”
จุนฮยองเงยหน้าขึ้นมามองฮยอนซึงอย่างอึ้งๆ ฮยอนซึงจูบที่ปลายจมูกของจุนฮยองเล็กน้อย
“ห้ามกลับคำพูดนะ”
“ไม่หรอก รีบกลับมาล่ะ ถ้าเกิดรอนานจนหนาว….”ฮยอนซึงมองตาจุนฮยองอย่างยิ้มๆ ก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกทีละเม็ด
“นายก็อดนะ”จุนฮยองก้มลงไปจูบปากของฮยอนซึงอีกครั้งอย่างอ่อนโยน
“ฉันจะรีบกลับมานะ”แล้วจุนฮยองก็เดินออกจากห้องไป เขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อย คิดว่าฮยอนซึงต้องการจะทำอะไรสักอย่าง แต่ก็ยังยอมติดกับอย่างง่ายดาย พอจุนฮยองออกไปแล้ว ฮยอนซึงก็รีบตรงเข้าไปในห้องนอนของจุนฮยองทันที
“มันต้องอยู่กับนายแน่ๆ”แล้วฮยอนซึงก็เริ่มลื้อของทั่วห้องของจุนฮยอง เขาลื้อทุกซอกทุกมุมก็ยังไม่เจอของที่ต้องการ
“ไปอยู่ไหนนะ”ฮยอนซึงเขย่งเท้าดูชั้นบนของตู้เสื้อผ้า เขาพยายามกวาดตามองหาแต่ก็ไม่เจอ
“เฮ้อ อย่าบอกนะว่าไม่อยู่น่ะ”
ตุบ!!!
แล้วอะไรบางอย่างก็หล่นลงพื้น ฮยอนซึงมองกระเป๋าสีดำเล็กน้อยก่อนจะรีบเปิดออกดู แล้วเขาก็ยิ้มออกมาเมื่อเจอของที่ต้องการ
“ใช่จริงๆด้วย พวกแกเลวมาก”ฮยอนซึงกำหมัดแน่นอย่างเจ็บใจ เขาหยิบมือถือขึ้นมาแล้วก็กดส่งข้อความให้กับจุนฮยองก่อนจะรีบกลับบ้านของตัวเองไป
ติ๊ด
…..กีกวังไม่สบาย ฉันต้องกลับบ้านไปดูแล ขอโทษนะ…..
รอยยิ้มของจุนฮยองจางหายไปทันที เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
“ป้าครับ ผมไม่เอาแล้วนะ”จุนฮยองเดินคอตกกลับห้องของตัวเองไป
ฮยอนซึง นายคิดจะทำอะไรกันแน่นะ ฉันเดาใจนายไม่ถูกเลย แต่ขอได้ไหม….
จุนฮยองเงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยแววตาแห่งความเศร้าใจ
“ขอให้เขาอยู่กับผมนานอีกหน่อยนะครับ”จุนฮยองยิ้มออกมาบางๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างเจ็บปวดใจ
ติ๊งหน่อง
ฮยอนซึงที่เพิ่งจะเดินเข้ามาในบ้านได้ไม่นาน ก็ต้องเดินกลับไปเปิดประตูบ้านทันที
แอ๊ดดดดดดด
เขาเบิกตากว้างทันทีที่เห็นว่าเป็นใคร
“เอาน้องฉันมานะ”ฮยอนซึงพูดเสียงแข็ง
“ฉันจะอุ้มขึ้นไปให้ ห้องกีกวังอยู่ไหน”
“ไม่จำเป็น”
“นายอุ้มไม่ไหวหรอก บอกมา”ดงอุนกับฮยอนซึงจ้องตากันนิ่ง ก่อนที่ ฮยอนซึงจะพาดงอุนที่อุ้มกีกวังมาขึ้นห้องของกีกวัง ดงอุนค่อยๆวางกีกวังนอนบนเตียงอย่างเบามือ
“ออกไปได้แล้ว”ฮยอนซึงดึงดงอุนให้ออกห่างจากกีกวัง
“รู้แล้วน่า”แล้วดงอุนก็เดินออกจากห้องไปอย่างเศร้าๆ ฮยอนซึงมองกีกวังเล็กน้อยก่อนตะเดินตามดงอุนไป
“ทำไมกีกวังถึงไปอยู่กับแก”
“ฉันจำเป็นต้องตอบนายด้วยเหรอ”
“บอกมา”ดงอุนถอนหายใจเล็กน้อย
“เขาไปหาฉัน”
“ฉันไม่เชื่อ”
“นั่นมันก็เรื่องของนาย ฉันบอกไปแล้ว”
“ใช่ มันเรื่องของฉัน นับตั้งแต่วันนี้และวินาทีนี้ ห้ามนายกับกีกวังพบเจอกันอีกเด็ดขาด!!!”ฮยอนซึงจ้องตาดงอุนอย่างจริงจัง
“ไม่ว่าใครจะไปหาใคร แต่นายต้องห้ามให้กีกวังเจอนาย จำเอาไว้”ดงอุนกำหมัดแน่น
“ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ ฮยอนซึง”
“หึ ทนไม่ไหวก็ต้องทน เพราะไม่งั้น เรื่องนี้ถึงหูกีกวังแน่”ฮยอนซึงโชว์แผ่นซีดีที่ได้มาจากห้องของจุนฮยองให้กับดงอุนดู เขาเบิกตากว้างทันทีที่ได้เห็น
“ถ้าไม่อยากโดนเกลียด ก็อย่างโผล่หน้ามาให้กีกวังเห็น อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”ดงอุนรีบเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลออก เขารีบเดินออกจากบ้านของกีกวังทันที
“หึ พวกแกต้องตายทั้งเป็น ยงจุนฮยอง ยุนดูจุน ซนดงอุน!!!!”
----------
04-10-2014
ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้อังนะคะ
#ฟิคแบดเลิฟ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
