[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!
เขียนโดย 
doraaung
วันที่ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 17.50 น.
แก้ไขเมื่อ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 17.55 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
28) ไหนว่าจะไม่หลอกกัน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!
Chapter 28
ไหนว่าจะไม่หลอกกัน
ตูมมมมมมมมมมมม
“ฮยอนซึง!!!!”ดงอุนหันหลังกลับไปมองอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังคงเห็นว่า ฮยอนซึงยังยืนอยู่ที่เดิม มือข้างหนึ่งถือรองเท้าเอาไว้ข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างนั้นได้จมลงน้ำไปแล้ว
“ฉันให้โอกาสแกอีกครั้ง จะเลิกยุ่งกับกีกวังไหม”ฮยอนซึงจ้องมองดงอุน อย่างไม่ละสายตา
“ฉันรักกีกวัง แล้วกีกวังก็รักฉัน เราสองคนรักกัน ทำไมต้องมาห้ามด้วย”
“หึ เพราะฉันเกลียดแกไง ไอ้สารเลว ฉันเกลียดพวกแกทั้งหมด เกลียดหมดทุกคน”
“พวกฉันไม่ได้ตั้งใจ แค่เข้าใจผิด”
“แค่เข้าใจผิด ทุเรศ ทำร้ายคนอื่นแล้วมาบอกว่าแค่เข้าใจผิด พวกแกโง่มากหรือไงถึงไม่รู้ว่าฮีชอลคนไหน”ดงอุนนิ่งไปสักพัก อันที่จริงพวกเขาไม่เคยเห็นแม้แต่หน้าของฮีชอลด้วยซ้ำ ที่คิดว่าเป็นฮยอนซึงเพราะเห็นว่าฮยอนซึงอยู่กับซีวอน
“ตอบฉันมา จะเลิกยุ่งกับกีกวังไหม”ดงอุนมองหน้าฮยอนซึงนิ่ง
“หึ”
ตูมมมมมมมมม
แล้วฮยอนซึงก็โยนรองเท้าอีกข้างลงน้ำ
“ฉันถามแกอีกครั้ง จะเลิกยุ่งเกี่ยวกับน้องฉันไหม”ดงอุนกับฮยอนซึงสบตากันนิ่ง ฮยอนซึงค่อยๆปีนขึ้นไปบนราวสะพาน
“ฉันตายไปก็ไม่เสียดาย เพราะชีวิตฉันมันถูกทำลายไปเพราะพวกแกสามคน อยู่ก็เหมือนกับตายทั้งเป็น”ดงอุนกลืมน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ตอนนี้เขากำลังเกิดความสับสนเป็นอย่างมาก เขาไม่อยากทำร้ายกีกวัง แต่ก็ไม่อยากให้ฮยอนซึงต้องทำอะไรบ้าๆแบบนั้น
“ไม่ตอบ ก็ได้”ฮยอนซึงก้มหน้ามองแม่น้ำ ในขณะที่เขากำลังจะกระโดดลงไป ดงอุนก็รีบวิ่งเข้าไปดึงตัวฮยอนซึงลงมา
ตุบ!!!
“ปล่อยฉันนะ”
“พอแล้วๆ ฉันยอมแล้ว ได้โปรดอย่าทำแบบนี้เลย”ฮยอนซึงหยุดดิ้นไปทันที ดงอุนค่อยๆปล่อยตัวของฮยอนซึงให้เป็นอิสระ
“ฉันยอมก็ได้”ดงอุนลุกขึ้นมองฮยอนซึงด้วยแววตาเศร้าสร้อย ฮยอนซึงแสยะยิ้มออกมาอย่างพอใจ
“ก็ดี ถ้าฉันเห็นแกมายุ่งวุ่นวายกับน้องฉันอีก ได้เห็นดีกันแน่”ฮยอนซึงถอนหายใจออกมาก่อนจะหันหลังเดินจากไป
“ดูแลกีกวังดีๆนะ”
กึก
ฮยอนซึงหยุดไปในทันที
“อย่าให้กีกวังต้องร้องไห้นะ อย่าให้เขาต้องเจ็บปวด ฉันขอร้อง”ฮยอนซึงหันไปมองหน้าดงอุนอย่างเซ็งๆ
“น้องของฉัน ฉันย่อมต้องดูแลอยู่แล้ว ทำได้ดีกว่าแกแน่นอนดงอุน แล้วก็จำใส่กะโหลกของแกเอาไวด้วยว่า อย่าโผล่หน้ามาให้น้องฉันเห็นอีก ถ้าวันใดกีกวังหายไป ฉันจะเอาเลือดหัวแกออก จำเอาไว้”แล้วฮยอนซึงก็เดินจากไป ปล่อยให้น้ำตาลูกผู้ชายของดงอุนไหลออกมาอย่างเงียบๆ
“กีกวัง ฉันขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ”ดงอุนกำหมัดแน่น เขาก้มหน้าแล้วก็เดินขึ้นรถเพื่อขับกลับบ้านอย่างหมดแรง เท้าของดงอุนหยุดเดินทันทีที่เห็นว่าใครกำลังนั่งรอเขาอยู่ที่หน้าห้อง
“กีกวัง”
“นายทำไมกลับช้าจังเลย ฉันนั่งรอตั้งนานแหนะ งานเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ”กีกวังเดินมาเกาะแขนดงอุนแล้วก็ซบหน้าลงที่ไหล่ของเขา
“นายมาทำไม”
“ก็วันนี้จะมานอนด้วย สงสัยพี่ฮยอนซึงจะไม่กลับบ้าน”
“นายกลับไปเถอะ”
“เอ๋ นี่นายกล้าไล่ฉันเหรอดงอุน อยากตายใช่ไหมฮะ”
“กลับบ้านนายไปเถอะ”ดงอุนแกะมือของกีกวังที่เกาะแขนเขาอยู่ออก กีกวังถึงกลับเหวอเลยทีเดียว
“เฮ้ นายเป็นอะไร โกรธอะไรฉันหรือเปล่า”ดงอุนหันมามองหน้ากีกวังแน่น ตอนนี้หัวใจของเขากำลังรู้สึกเหมือนถูกกรีดไปทีละนิด ใบหน้าของกีกวังยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้มอยู่ ดงอุนกำหมัดแน่น
“ฉันบอกให้กลับบ้านไป ฟังภาษาคนไม่ออกหรือไงกัน”
“นายบ้าไปแล้วเหรอดงอุน”
“ใช่ ฉันกำลังบ้า ไปซะ กลับบ้านของนายไป”ดงอุนจ้องตากีกวังนิ่ง เขาหันหน้าหนีแล้วจะเดินเข้าห้อง
“ไอ้คนหลอกลวง!!!”
ตุบ!!!!
กีกวังปารองเท้าใส่หลังดงอุนอย่างแรง
“นายเป็นคนแบบนี้เองเหรอดงอุน ใช่สิ นายได้ทุกอย่างแล้วนี่ ทั้งตัวและหัวใจของฉัน นายได้ไปหมดแล้ว นายกำลังจะทิ้งฉันไปใช่ไหม ดงอุน!!!”
ตุบ!!!
แล้วกีกวังก็ปารองเท้าอีกข้างใส่หลังของดงอุน
“ที่แท้นายก็ไม่ได้จริงใจกับฉัน”ดงอุนกำหมัดของตัวเองแน่น หัวใจของเขากำลังเจ็บปวด เขาค่อยๆหันหน้ากลับไปมองกีกวังด้วยใบหน้าที่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“นายมันง่ายเองนี่กีกวัง”
กึก
“นายง่ายกับฉันได้ กับคนอื่นก็ไม่ต่างกัน”น้ำตาของกีกวังไหลออกมาอย่างสุดจะทน แต่เขารีบเช็ดมันออกอย่างรวดเร็ว
“นายโกหกฉันใช่ไหม พูดสิว่านายกำลังโกหกฉัน”
“หึ นายก็รู้นี่ว่าฉันมันเจ้าชู้ คำพูดของคนเจ้าชู้มันเชื่อไม่ได้หรอกกีกวัง จำเอาไว้เป็นบทเรียนแล้วกันนะ”ดงอุนยิ้มที่มุมปากนิดๆแล้วก็หันหลังเดินไป
พรึ่บ!!!
“ไม่จริงใช่ไหม ฮึกๆ”กีกวังพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด
“หันมามองหน้าฉันดงอุน หันมา”กีกวังจับดงอุนให้หันมาสบตากับตัวเอง
“มองตาฉัน แล้วพูดได้ไหมว่านายโกหก”ดงอุนมองน้ำตาของกีกวังอย่างปวดใจ
“นี่มันชีวิตจริงนะ ไม่ใช่ละครน้ำเน่า”
“บอกได้ไหมว่านายไม่ได้รักฉันดงอุน”ดงอุนแทบจะตายให้ได้ เขามองกีกวังอย่างปวดใจ
“ฉันไม่เคยคิดรักใครทั้งนั้น นายกลับไปได้และ ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย”ดงอุนหันหลังแล้วเดินเข้าห้องของตัวเองไปทั้งๆที่น้ำตากำลังไหลออกมา
“ฮึกๆ ฮืออออออ”กีกวังทรุดตัวลงนั่งกับพื้นแล้วร้องไห้อย่างทรมานหัวใจ
“ไอ้คนหลอกลวง ไอ้คนสารเลว!!!”ดงอุนพิงประตูแล้วค่อยๆทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง
“ฉันขอโทษ ขอโทษที่ต้องเป็นคนสารเลว กีกวัง ฉันรักนายเหลือเกิน ฮือ” ดงอุนก้มหน้าร้องไห้ออกมาอย่างปวดใจ
เปรี้ยงงงงงงงงง
ซา ซา ซา ซา ซา
“ฮือออออออ”
ตุบๆๆๆ
“ดงอุนอา ฮืออออ”
ตุบๆๆๆ
กีกวังนั่งเคาะประตูหน้าห้องของดงอุนอย่างไม่ยอมไปไหน
“อย่าทำกับฉันแบบนี้นะ ฉันรักนาย ได้ยินไหมว่าฉันรักนาย ดงอุน”
ตุบๆๆๆ
“ฮือออ เปิดประตู เปิดประตูสิดงอุน ฮือออ”กีกวังนั่งร้องไห้อย่างเจ็บปวด พอๆกับดงอุนที่นั่งจับประตูอยู่อย่างเจ็บปวด เขาเองก็เสียใจไม่แพ้กีกวังเลย แต่เขาไม่มีทางเลือก ถ้าเขาเลือกกีกวัง ฮยอนซึงจะต้องทำอะไรบ้าๆแน่ แล้วคนที่จะเสียใจที่สุดคงจะเป็นกีกวัง คนที่เขารักสุดหัวใจ
“ดงอุน ฝนมันตกอ่า อากาศเย็นแล้วนะ ฉันหนาว”
ตุบๆๆๆ
กีกวังยังคงเคาะประตูอยู่ไม่ไปไหน แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าดงอุนจะเปิดเลย
“ไหนบอกว่ารักฉัน บอกว่าจะไม่ทิ้งฉัน ไม่ทำให้ฉันเสียใจไง นายอย่าผิดคำพูดสิดงอุน ฉันไม่ไหวแล้วนะ ฮืออออ”
ขอโทษกีกวังที่รัก ฉันขอโทษ ได้โปรด อย่าร้องไห้เลยนะ กลับบ้านไปซะ
ดงอุนได้แต่พูดในใจ เขาไม่ต้องการให้กีกวังเป็นแบบนี้ เขาไม่ต้องการเห็นกีกวังเสียใจ แต่สิ่งที่เขาทำเขาก็รู้ตัวดีกว่าเป็นการทำร้ายกีกวังมากมายเหลือเกิน
“ดงอุน เปิดประตูเถอะนะ คุยกันดีๆไม่ได้เหรอ นายโกรธฉันเรื่องอะไร ฉันขอโทษ ได้ยินไหมว่าฉันขอโทษ”ดงอุนข่มใจอย่างหนัก เขาจะใจอ่อนไม่ได้ ใจอ่อนไม่ได้เด็ดขาด
กีกวัง อีกสักพักนายก็จะดีขึ้นแล้วก็ยิ้มได้อีกครั้ง อย่าเสียใจไปเลย
ดงอุนลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน เขาไม่ต้องการได้ยินเสียงร้องไห้ของกีกวัง เพราะนั่นจะทำให้เขาใจอ่อนได้
“ไม่รักฉันแล้ว เกลียดฉันแล้วใช่ไหม”กีกวังสะอื้นได้อย่างหนัก เขาค่อยๆลุกขึ้นแล้วก็มองประตูทั้งน้ำตา
“นายคงไม่อยากให้ฉันอยู่ อยากให้ฉันกลับบ้านเพราะกลัวฉันไม่สบาย ก็ได้ ฉันจะกลับบ้าน แล้วพรุ่งนี้จะมาหาใหม่ ฮึกๆ”กีกวังเช็ดน้ำตาออก แล้วก็เดินทางกลับบ้านโดยทิ้งรองเท้าไว้ทั้งสองข้าง
ติ๊งหน่อง
เปรี้ยงงงงงงงงงงงง
แอ๊ดดดดดดดดดด
ฮยอนซึงเบิกตากว้างทันทีที่เห็นสภาพของน้องชายตัวเอง
“ฮึกๆ พี่ฮยอนซึง ฮืออออ”กีกวังโผเข้ากอดฮยอนซึงอย่างรวดเร็ว ฮยอนซึงใจสั่นเล็กน้อยแต่ก็ทำได้เพียงแค่กอดปลอบน้องชายของตัวเองเบาๆ
“ฮึกๆ”
“หยุดร้องไห้ได้แล้วกีกวัง”ฮยอนซึงนั่งลูบหัวกีกวังที่นอนร้องไห้อยู่บนเตียง กีกวังหันหน้าไปมองฮยอนซึงด้วยความเจ็บปวดใจ
“เกิดอะไรขึ้น ใครทำอะไร ฮึ บอกพี่มาซิ”
“ผมเสียใจจังเลยครับ เหมือนใจจะขาดเลย ทำไมคนที่เรารักถึงได้ทำร้ายเราได้มากขนาดนี้กันนะพี่ฮยอนซึง”แล้วกีกวังก็ก้มหน้าลงกับที่นอนแล้วก็ร้องไห้ ฮยอนซึงค่อยๆนอนลงกอดน้องชายของตัวเอง
“ไม่มีใครรักเราจริงหรอก นอกจากพี่ เชื่อพี่นะกีกวัง”ฮยอนซึงกระชับกอดน้องชายแน่น แต่กีกวังกลับร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิม
“ผมน่าจะเชื่อพี่ตั้งแต่แรก ถ้าเชื่อพี่ก็คงไม่เสียใจ ฮือออ”
“ดงอุนงั้นเหรอ”ฮยอนซึงแกล้งถามทั้งๆที่รู้ดีอยู่แก่ใจ
“เขาไม่รักผมแล้ว เขาทิ้งผมไปแล้ว ผมจะทำยังไงดีพี่ฮยอนซึง ไม่ไหวแล้วนะ เสียใจเหลือเกิน”กีกวังมองหน้าฮยอนซึง แก้มทั้งสองข้างเลอะน้ำตาไปหมด ฮยอนซึงยกมือเช็ดน้ำตาของกีกวังออกเบาๆ
“อย่าเสียใจไปเลยนะ เดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้นเอง”
“ไม่ มันไม่มีทางดีขึ้น ผมรักเขา ผมรักดงอุนพี่ฮยอนซึง ผมรักดงอุน!!! ฮือ”กีกวังขยับตัวกอดฮยอนซึง น้ำตาของฮยอนซึงเอ่อล้นออกมาด้วยความสงสารน้อง แต่เขายอมไม่ได้ ยอมไม่ได้จริงๆ
พี่ขอโทษนะกีกวัง
“อย่าไปสนใจคนที่เขาไม่รักเราเลยกีกวัง ความรักมันไม่ได้สวยงามอย่างที่นายคิดหรอก”กีกวังส่ายหน้าไปมา
“ผมรักดงอุนๆๆๆ”กีกวังเอาแต่บอกว่ารักดงอุนแล้วก็ค่อยๆหลับในอ้อมกอดของฮยอนซึง ฮยอนซึงจับตัวกีกวังให้นอนในท่าสบายแล้วก็ห่มผ้าให้พร้อมกับก้มลงจูบหน้าผาก
“พี่รักกีกวังนะ ขอโทษที่ต้องทำร้าย แต่อีกหน่อยนายจะยิ้มได้เหมือนเดิม ได้โปรดเข้าใจพี่นะกีกวัง”ฮยอนซึงยิ้มออกมาบางๆเขาปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างเจ็บปวดไม่แพ้กัน
พี่บอกเหตุผลกับนายไม่ได้ พี่รู้ว่านายรักดงอุน ถ้านายรู้เรื่องนั้น นายต้องเกลียดหมอนั่นแน่ๆ ให้มันจบไปแบบนี้แหละดีแล้ว เชื่อพี่นะกีกวังน้องรัก
ฮยอนซึงปิดไฟแล้วก็ปิดประตู
“ดงอุน ฉันรักนาย”กีกวังละเมอออกมาเบาๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา
“ฝนตกด้วย เค้าอยากเล่นน้ำฝนจังเลย”โยซอบมองน้ำฝนจากหน้าต่างห้องของดูจุน
“ไม่ได้นะ เดี๋ยวโยไม่สบายแล้วจะแย่”
“ไม่สบายก็ดีสิ พี่จะได้ดูแลเค้าเหมือนตอนเด็กๆอีก”โยซอบหันไปยิ้มหวานให้กับดูจุน
“จำได้ด้วยเหรอเรา ฮึ”ดูจุนเดินมาจับหัวโยซอบโยกไปมา แล้วก็กอดเอวโยซอบเบาๆ
“ได้สิฮะ วันนั้นพี่นั่งเฝ้าเค้าทั้งคืนเลย”
“ก็พี่เป็นห่วงโยนี่”
“แต่พี่ก็เผลอหลับ”
“ใครบอกเล่า พี่แกล้งหลับต่างหาก”
“ไม่จริงอ่า จะแกล้งหลับได้ไง หลับเป็นตายเลยแหละ สะกิดเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น”ดูจุนยิ้มออกมานิดๆกับหน้าตาหงิกๆงอๆของโยซอบ
“พี่ไม่ได้หลับจริงๆนะ ไม่เชื่อเหรอ”
“ไม่เชื่อหรอก”โยซอบส่ายหน้าไปมา
“ว๊า แล้วคืนนั้นใครกันนะลักหลับหอมแก้มพี่”
เฮือก!!!
โยซอบถึงกลับสะดุ้งอย่างตกใจ เขามองหน้าดูจุนอย่างอึ้งๆ
“ตกใจสินะ ก็บอกแล้วว่าพี่ไม่ได้หลับ คราวนี้เชื่อหรือยัง”โยซอบกัดปากตัวเองอย่างอายๆ
“แล้วทำไมไม่ตื่นขึ้นมาเล่า”
“ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวโยอายไข้ขึ้นกว่าเดิมจะทำยังไง แล้วอีกอย่าง ถ้าตื่นโยก็คงไม่จูบปากพี่ ใช่มะ”หน้าขาวๆของโยซอบแดงขึ้นทันที เขาได้แต่ก้มหน้ามองพื้นอย่างอายๆ
“เปล่านะ”ดูจุนยิ้มออกมาที่แกล้งโยซอบเล่นได้
“จะเปล่าได้ยังไง จำไม่ได้เหรอ ถ้าจำไม่ได้เดี๋ยวจะทำภาพให้ดู เอาไหม”
“บ้า”โยซอบผลักดูจุนก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาอย่างอายๆ
“อายแบบนี้ น่ารักที่สุดเลย”ดูจุนเดินมานั่งข้างๆโยซอบแล้วก็จับจมูกเล่นเบาๆ
“ง่า เค้าเจ็บนะ”
“เจ็บได้ยังไงกัน พี่จับเบาๆเองนะ”โยซอบไม่พูดอะไรได้แต่หันมองทางอื่น
“ก็ได้ๆ ไม่แกล้งไม่ล้อแล้ว หันมามองหน้าพี่ได้แล้ว”โยซอบทำปากจู๋แล้วก็ค่อยๆหันมามองดูจุน
“ดีมากเลย อิอิ”ดูจุนพูดแล้วก็เกาคางโยซอบเล่น
“อื้อ เค้าคนนะ”
“ครับๆรู้ครับว่าเป็นคน คนน่ารักเสียด้วย น่ารักไปทั้งตัวเลย”ดูจุนแกล้งมองโยซอบอย่างเจ้าเล่ห์ โยซอบได้แต่นั่งอายบิดตัวไปมา
“อย่าคิดเชียวนะ เค้าจะกลับบ้านจริงๆด้วย”
“ไหนบอกให้พี่ได้ไง”
“ก็ใช่ แต่ยังไม่พร้อมมมมมมมมมม”โยซอบลากเสียงยาว แถมยังไม่กล้าสบตากับดูจุนอีกต่างหาก
“โห สงสัยไม่พร้อมจริงๆ แล้วโยจะพร้อมเมื่อไหร่ล่ะ ห้าปี สิบปี ยี่สิบปี”โยซอบหน้าดูจุนนิ่ง
“แต่จะนานเท่าไหร่ พี่ก็รอโยอยู่ดีนั่นแหละหรือจะไม่มีเลยก็ได้ เพราะยังไงพี่ก็จะอยู่กับโย อยู่ด้วยความรักและความรัก”โยซอบยิ้มออกมาอย่างสบายใจที่ดูจุนเข้าใจเขา ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกกลัวน้อยลงนิดหน่อย
“เค้าเปลี่ยนใจและ คืนนี้เลยแล้วกัน”
พรึ่บ!!!
โยซอบจับตัวของดูจุนให้นอนลง ดูจุนได้แต่มองตาค้าง
“โย อย่าบ้าน่า รู้หรือเปล่ากำลังเล่นอะไร”
“รู้สิ”โยซอบยิ้มออกมาบางๆก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าลงไปจูบปากของดูจุน
“ว๊า ง่วงนอนแล้ว กลับบ้านดีกว่า”
ตุบ!!!
แล้วโยซอบก็รีบกระโดดลงจากโซฟา ดูจุนที่กำลังหลับตาเคลิ้มถึงกลับลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เขามองโยซอบที่ยืนโบกมืออยู่หน้าประตู
“พรุ่งนี้เจอกันนะฮะ บาย”แล้วโยซอบก็รีบวิ่งจากไป
“เฮ้ โย ฝนมันตกนะ”ดูจุนได้แต่นั่งมองแล้วก็ส่ายหน้า
ติ๊ด
…..เค้ามีร่ม ไม่ต้องห่วง กลับถึงบ้านแล้วจะโทรหานะฮะ…..
“เด็กบ้า หลอกให้อยากแล้วจากไป น่าจับกดจริงๆ”ดูจุนหัวเราะนิดๆก่อนจะล้มตัวลงนอนบนโซฟาแล้วก็ลูบปากของตัวเองที่เพิ่งได้รับสัมผัสที่อ่อนหวานจากโยซอบเมื่อสักครู่
“ระวังตัวไว้เถอะ ยั่วกันมากๆ เดี๋ยวจะเจ็บหนัก โยนะโย”
“แบบนี้จะดีไหมเนี่ย หวังว่าคงไม่คลั่งจนอกจะแตกนะ อิอิ”
เปรี้ยงงงงงงงงงงงง
“อ๊ากกกกกกกกกกกก”โยซอบร้องลั่นบ้านเมื่อฟ้าผ่าแล้วทำให้เขาเห็นร่างของใครบางคนนั่งอยู่บนโซฟา โยซอบรีบเดินไปเปิดไฟทันที
“กีกวัง!!!!”
“ฉันยังไม่อยากกลับเลย ฝนตกแบบนี้ไม่อยากไปไหน อยู่กับนายก่อนได้ไหมจุนฮยอง”อูยองหันมามองจุนฮยองที่เอาแต่นั่งจ้องนาฬิกา
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”อูยองยิ้มออกมาแล้วก็หันหน้าไปดูทีวีต่อ
“วันนั้นขอบคุณนะ”
“อื้ม เพื่อนกันไม่ต้องขอบคุณก็ได้”
“ฉันคบกับเขามานานแล้ว ตั้งแต่จากเกาหลีไป เขาเป็นคนดีมากๆเลย”จุนฮยองนั่งเงียบๆฟังอูยองพูด เขายิ้มออกมานิดๆกับนิสัยแบบนี้ของอูยอง
“เราสองคนรักกันมากๆเลย ไม่เคยแม้แต่จะทะเลาะกันด้วยซ้ำ”อูยองยิ้มออกมาบางๆด้วยแววตาเศร้าสร้อย
“เขาตามฉันมาเกาหลี ทำตามที่ฉันขอ ฉันดีใจมาก”น้ำตาของอูยองไหลออกมาเมื่อเล่ามาถึงตอนนี้
“แต่เขา เขากลับทำให้ฉันร้องไห้ ฮึกๆ”อูยองเริ่มสะอื้นด้วยความเสียใจ
“เขานอกใจฉัน เขามีคนอื่น คนอื่นซึ่งเป็นผู้หญิง เขารักผู้หญิงคนอื่น ฮือ” อูยองก้มหน้าร้องไห้ออกมาอย่างปวดใจ เขารู้สึกเจ็บและทรมานเหลือเกินที่นึกถึงภาพที่เห็นในคืนนั้น คืนที่คนที่เขารักกำลังร่วมรักกับผู้หญิงคนอื่น ภาพนั้นบาดตาบาดใจของเขาจนมาถึงทุกวันนี้ ถึงแม้จะหนีไปอยู่ที่ไหนก็ไม่มีวันหนีความเจ็บปวดพ้น สุดท้ายก็ต้องกลับมาที่เดิม ที่ที่มีเพื่อนรักคอยรับฟังอย่างเงียบๆ จุนฮยองค่อยๆจับอูยองให้ซบลงที่หน้าอกของตัวเอง
“อย่าเสียใจไปเลยนะอูยอง อย่าร้องไห้เลย”
“ฉันเจ็บ จุนฮยอง เจ็บเหลือเกิน ทรมานเหลือเกิน ฮือ”อูยองร้องไห้ออกมาอย่างหนัก จุนฮยองได้แต่ลูบหลังเบาๆ ตอนนี้เขาก็ชักจะเริ่มเศร้าขึ้นมา เมื่อคิดถึงวันที่ตัวเองต้องเป็นแบบนี้ วันนั้นจะมีใครอยู่คอยปลอบใจเขาแบบนี้หรือเปล่านะ
ฮยอนซึง ถ้าหากเป็นไปได้ อย่าทำร้ายฉันได้ไหม ฉันไม่อยากจากนายไปไหนเลย
จุนฮยองห่มผ้าให้อูยองหลังจากที่อุ้มเขามานอนบนเตียง
“ขอโทษนะที่ช่วยอะไรไม่ได้ อีกหน่อยเราคงไม่ต่างกัน”จุนฮยองยิ้มออกมาบางๆก่อนจะหยิบกุญแจรถแล้วขับฝ่าสายฝนไปตามเสียงเรียกร้องของหัวใจตัวเอง
แอ๊ดดดด
จุนฮยองเปิดประตูห้องนอนของฮยอนซึงเบาๆ เขามองร่างของฮยอนซึงที่ตอนนี้หลับไปแล้ว ก่อนจะค่อยๆเดินไปนั่งลงที่เตียงแล้วก็ลูบหัวฮยอนซึงอย่างที่เคยทำเป็นประจำ
“นายกำลังฝันดีอยู่ใช่ไหม มีความสุขดีอยู่ใช่ไหม จางฮยอนซึง”จุนฮยองค่อยๆนอนลงแล้วก็กอดฮยอนซึงเบาๆจากด้านหลัง เขาแนบหน้าเข้ากับแผ่นหลังของฮยอนซึงแล้วน้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลออกมา
อยากเปลี่ยนใจนาย ฉันอยากเปลี่ยนใจนายเหลือเกิน ขอโทษ แล้วอภัยให้ไม่ได้เหรอ
“ฮึกๆ”จุนฮยองกระชับกอดฮยอนซึงแน่น เสียงสะอื้นของเขาทำให้ฮยอนซึงที่เพิ่งจะหลับไปได้ไม่นานลืมตาขึ้นมา
“รักฉันไม่ได้เหรอ”จุนฮยองพูดเสียงแผ่วเบา โดยไม่รู้เลยว่าฮยอนซึงกำลังฟังอยู่
“รักไม่ได้ ก็อย่าใจร้ายได้ไหม”น้ำตาของจุนฮยองไหลออกมามากจนเปียกเสื้อของฮยอนซึง
คนหลอกลวง ฉันจะไม่เชื่อนาย นายกำลังโกหกฉัน ฉันจะไม่ใจอ่อน ฉันก็จะไม่ยอมคนเลวอย่างพวกนายต้องได้รับบทเรียน พวกนายทั้งสามคนจะไม่มีวันมีความสุข ตราบใดที่ฉันยังอยู่
จุนฮยองค่อยๆชะเง้อหน้าขึ้นมามองฮยอนซึง เขาจับใบหน้าของฮยอนซึงเบาๆ แล้วก็จูบอย่างอ่อนโยน ฮยอนซึงใจสั่นเล็กน้อยกับสัมผัสนั่น แต่เขาก็ทำเป็นข่มตาหลับต่อไป
“ฉันจะรักนายฮยอนซึง ต่อให้ต้องตาย ฉันก็จะรักนาย ตราบชั่วชีวิตของฉัน ขอโทษนะคนดี”จุนฮยองเม้มปากแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง เขาล้มตัวลงนอนกอดฮยอนซึงแน่น ฮยอนซึงค่อยๆลืมตาขึ้นมา ได้แต่กำหมัดแน่น
แต่ฉันเกลียดนาย ฉันเกลียดนายจุนฮยอง คนอย่างฉัน เจ็บแล้วจำ ไม่มีวันที่จะรักคนสารเลวอย่างนาย นายต้องทรมานกว่าฉันเป็นล้านเท่า ยงจุนฮยอง!!!!
--------------
22-09-2014
ดราม่ากันกระจาย
ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้อังนะคะ
#ฟิคแบดเลิฟ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
