[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!

 

 

 

[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!

Chapter 24

มันไม่ง่ายหรอกนะ

 

 

“ฮืออออออ”เสียงร้องไห้ของอูยองดังแข่งกับฝนที่กำลังตกลงมาอย่างหนัก จุนฮยองที่นั่งเช็ดผมให้อูยองอยู่ก็ได้แต่มองด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่มีความกล้ามากพอที่จะถาม

 

 

“ฮือๆ จุนฮยอง เสียใจ ฮือ”อูยองหันหน้าไปมองจุนฮยองก่อนจะโผเข้ากอดเพื่อต้องหารที่พักพิง

 

 

“เขาใจร้ายกับฉัน เขาไม่รักฉันแล้ว ฮือ”ประโยคที่ได้ยินจากปากของอูยองทำให้หัวใจของจุนฮยองสั่นไหวเล็กน้อย นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงจะช็อคจนน้ำตาอาจจะไหลออกมาแล้วก็วิ่งหนีออกไปจากที่ตรงนี้ แต่ตอนนี้เขากลับยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ยังคงรับฟังสิ่งที่อูยองพูดอย่างเงียบๆแม้หัวใจจะสั่นเล็กน้อย

 

 

“ใจเย็นสิ มันเกิดอะไรขึ้น”

 

 

“ฮือ”อูยองไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาเพียงแต่ร้องไห้ออกมา จุนฮยองทำได้เพียงแค่ตบหลังเพื่อปลอบใจ แล้วสักพักเสียงร้องไห้ของอูยองก็เงียบไป

 

 

“อูยอง”จุนฮยองเขย่าตัวอูยองเบาๆ เขามองอูยองเล็กน้อยก็เห็นว่าตอนนี้ อูยองหลับไปแล้ว จุนฮยองค่อยๆอุ้มอูยองเข้าไปนอนที่เตียง ก่อนจะห่มผ้าให้แล้วก็ลูบหัวเบาๆ

 

 

“อย่าร้องไห้เลยนะอูยอง”

 

 

พรึ่บ!!!

 

 

อูยองจับมือของจุนฮยองไว้ทั้งๆที่ตาของเขายังคงหลับ

 

 

“อยู่เป็นเพื่อนฉันนะ อยู่ข้างๆฉัน ถ้าตื่นมาไม่เห็นนาย ฉันคงเสียใจ”อูยองค่อยๆลืมตาขึ้นมามองจุนฮยอง จุนฮยองมองอูยองนิ่ง ตอนนี้ในหัวสมองเขากำลังคิดถึงแต่อีกคนที่สร้างความปั่นป่วนในหัวใจของเขา จุนฮยองยิ้มออกมาบางๆก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

 

 

“ได้สิ หลับให้สบายนะ พรุ่งนี้จะเป็นวันที่ดีที่สุดของนาย”อูยองยิ้มบางๆก่อนจะค่อยๆหลับตาทั้งๆที่ยังคงกุมมือของจุนฮยองเอาไว้แน่น จุนฮยองเหลือบมองนาฬิกาเล็กน้อย เขานั่งอยู่อย่างเงียบๆด้วยหัวใจที่ระส่ำระส่ายอยู่ไม่เป็นสุข

 

 

นายจะหลับไปหรือยังนะฮยอนซึง ตอนนี้อยากจะเห็นหน้านายที่สุดเลย

 

 

จุนฮยองยกมือไปปัดไปมาที่หน้าของอูยองเพื่อทดสอบดูว่าอูยองหลับสนิทแล้ว เขายิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆแกะมืออูยองออก

 

 

“ฉันจะกลับมาก่อนนายตื่นนะ”จุนฮยองยิ้มบางๆก่อนจะออกจากห้องของตัวเองไป อูยองลืมตาขึ้นมา พอจุนฮยองไปแล้วเสียงร้องไห้ของเขาก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

 

 

“ฮึกๆ คนใจร้าย ฮึกๆ”อูยองนอนขดตัวร้องไห้เมื่อนึกถึงใบหน้าของคนที่ทำให้เขาต้องอยู่ในสภาพแบบนี้

 

 

“ฉันเกลียดนายแล้วคุณ ฉันเกลียดนาย นายไม่รักฉัน ฉันก็จะไม่รักนาย”อูยองร้องไห้ออกมาอย่างหนักในคืนที่ฝนตกและเหน็บหนาวเช่นนี้ เพื่อนที่เขารักมากก็ไม่อยู่กับเขาในวันที่เขากำลังเสียใจ นั่นยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในใจของอูยองเป็นอย่างมาก

 

 

“คุณ ฮืออออ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เอี๊ยดดดดดดด

 

 

จุนฮยองมาจอดรถอยู่หน้าบ้านของฮยอนซึงที่ตอนนี้ไฟทั้งบ้านดับหมดแล้ว ยกเว้นเพียงห้องนอนของฮยอนซึงที่ยังคงเปิดอยู่ ฝนก็ยังคงตกลงมาไม่หยุดและดูไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก จุนฮยองลงจากรถแล้วรีบวิ่งไปหลบฝนที่หน้าบ้านของฮยอนซึง เขาสูดลมหายใจเล็กน้อยก่อนจะกดกริ่งหน้าบ้านของฮยอนซึง

 

 

ติ๊งหน่อง

 

 

ฮยอนซึงที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จก็เอะใจเล็กน้อย

 

 

“กีกวังกลับมาบ้านแล้วเหรอ จะกดกริ่งทำไม เหอะๆคงจะลืมกุญแจสินะ”ฮยอนซึงยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินลงไปข้างล่างด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่คลุมช่วงล่างเอาไว้

 

 

แอ๊ดดดดดด

 

 

กึก

 

 

ฮยอนซึงตาค้างทันทีที่เห็นว่าเป็นจุนฮยอง ส่วยจุนฮยองเองก็ตาค้างที่ได้เห็นฮยอนซึงในรูปแบบเซ็กซี่ด้วยผ้าขนหนูและผมที่เปียกน้ำ จุนฮยองกลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อย ฮยอนซึงที่ได้สติก็รีบปิดประตูทันที แต่ดูเหมือนจะไม่ทันจุนฮยองเสียแล้ว

 

 

“ออกไปนะ!!!”ฮยอนซึงตะโกนเสียงดังลั่น แต่จุนฮยองทำเพียงแสยะยิ้ม

 

 

“นายกำลังยั่วฉันใช่หรือเปล่าเนี่ย”

 

 

“ไอ้บ้า ฉันบอกให้ออกไปจากบ้านของฉันไง”

 

 

“อิอิ จะออกทำไม ได้เห็นของดีแล้วก็ต้องสัมผัสก่อน ไม่งั้นเสียเที่ยว”จุนฮยองเลียปากตัวเองด้วยความหื่นที่คิดจะแกล้งยั่วฮยอนซึงให้อารมณ์เสียเล่นๆ จะหาว่าเขาโรคจิตก็ได้ แต่การที่เห็นฮยอนซึงอารมณ์เสียนั้นมันทำให้เขามีความสุขแปลกๆ เพียงแค่คิดว่าได้เห็นด้านที่คนอื่นไม่เคยเห็นจากฮยอนซึง

 

 

“พูดแบบนี้หมายความว่าไง”ฮยอนซึงเดินถอยหลังในขณะที่จุนฮยองก็เดินหน้าไม่ถอยพร้อมกับสายตาเจ้าเล่ห์ที่มองรูปร่างของฮยอนซึง

 

 

“ผัวพูดกับเมียแบบนี้ ยังไม่รู้อีกเหรอ”ฮยอนซึงเบิกตากว้างเขามองจุนฮยองเล็กน้อยก่อนจะรีบวิ่งขึ้นบันไดเพื่อจะเข้าห้องของตัวเอง

 

 

ปัง!!!

 

 

แกรก

 

 

ฮยอนซึงปิดประตูอย่างรวดเร็วพร้อมกับล็อคกลอนอย่างเรียบร้อย เขาถอนหายใจออกมาบางๆ แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

 

 

แกรก

 

 

แอ๊ดดดดด

 

 

ประตูห้องของฮยอนซึงถูกเปิดออกในทันที ฮยอนซึงมองจุนฮยองที่ยืนโชว์กุญแจห้องอยู่หน้าห้องของตัวเอง

 

 

“วางกุญแจไว้เด่นขนาดนั้น จะยั่วฉันก็บอกมาเถอะ”ฮยอนซึงกัดปากตัวเองอย่างเจ็บใจ

 

 

“ออกไป!!”

 

 

“ไม่ออก ฉันจะนอนนี่กับนาย”

 

 

“ไม่ได้!!!”ฮยอนซึงปฏิเสธเสียงดังลั่น

 

 

“ทำไมอ่า ก็จะนอนนายไม่มีสิทธิ์ห้าม ผัวกับเมียนอนด้วยกันไม่ผิดหรอก”จุนฮยองเดินเข้ามาในห้องของฮยอนซึงอย่างอารมณ์ดี

 

 

“อยากนอนก็นอนไป ฉันไปนอนที่อื่นก็ได้”ฮยอนซึงพูดแล้วก็เดินผ่าน จุนฮยองเพื่อจะเดินออกจากห้อง แต่จุนฮยองก็นึกสนุกดึงผ้าขนหนูของ ฮยอนซึงจนหลุด ทำให้ฮยอนซึงถึงกลับร้องออกมาอย่างตกใจแล้วก็นั่งลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว

 

 

“ไอ้บ้า เอาคืนมานะ”จุนฮยองมองร่างเปลือยของฮยอนซึงอย่างเก็บอาการไม่อยู่ แต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ

 

 

“อยู่แบบนี้เซ็กซี่ดี ฉันชอบ อิอิ”ฮยอนซึงมองหน้าจุนฮยองอย่างไม่พอใจ ตาของเขาเริ่มแดงเพราะรู้สึกอยากจะร้องไห้กับการกระทำของจุนฮยอง

 

 

“อ๊ะ ฉันบอกนายแล้วนะ น้ำตาเพียงหยดเดียวของนาย ถ้ามันไหลออกมา นายเสร็จฉันแน่”

 

 

“ฮึก”ฮยอนซึงได้แต่กำหมัดแน่นแล้วก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา จุนฮยองยิ้มอย่างพอใจเล็กน้อยก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆฮยอนซึง

 

 

พรึ่บ!!!

 

 

จุนฮยองคลุมผ้าให้กับฮยอนซึงอย่างเบามือ

 

 

“รีบไปใส่เสื้อผ้าซะ ฉันหิวข้าว”ฮยอนซึงมองหน้าจุนฮยองก่อนจะลุกขึ้นแล้วก็รีบวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อผ้าของตัวเองก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว

 

 

“หึหึ น่ารักเชียว”จุนฮยองส่ายหน้าแล้วก็ยิ้มก่อนจะไปนั่งรอฮยอนซึงที่เตียงของเขา

 

 

“นี่ ถ้าช้าฉันจะพังประตูเข้าไปนะ”จุนฮยองตะโกนเสียงดัง ทำให้ฮยอนซึงที่มองหน้าตัวเองอยู่ในกระจกถึงกลับสะดุ้ง

 

 

“ไอ้บ้า ฉันอยากจะฆ่าแกจริงๆ ไอ้สารเลว”ฮยอนซึงกำหมัดแน่นก่อนจะรีบใส่เสื้อผ้าของตัวเอง

 

 

“นานจังเลยอ่า เกือบจะได้พังประตูและ”ฮยอนซึงไม่พูดอะไร เอาแต่เงียบ

 

 

“หิวข้าวจัง”

 

 

“เรื่องของแก กลับบ้านแกไปได้และ ฉันง่วงจะนอน”

 

 

“งั้นก็มานอนนี่สิ”จุนฮยองนอนบนเตียงแล้วก็ปัดที่นอนเบาๆ

 

 

“ประสาท นอนไปคนเดียวเถอะ”แล้วฮยอนซึงก็เดินออกจากห้องแต่ก็ถูกรั้งไว้ด้วยอ้อมกอดแน่นๆของจุนฮยอง

 

 

“ปล่อยฉันนะ”

 

 

“จะพูดทำไมก็รู้ว่าไม่ปล่อย”ฮยอนซึงถอนหายใจออกมาเบาๆ

 

 

“ง่วงแล้ว ไปนอนกัน”

 

 

พรึ่บ!!

 

 

จุนฮยองอุ้มฮยอนซึงไปนอนบนเตียงอย่างรวดเร็ว

 

 

“ไม่ง่วง ไม่นอนแล้ว อยากนอนก็นอนไปคนเดียวเลย”ฮยอนซึงพยายามจะลุกออกจากเตียง แต่จุนฮยองก็ใช้จุดอ่อนของฮยอนซึงในการหยุดการดิ้นของเขา

 

 

“เฮือก!!!”

 

 

“อยากนอนกอดนาย ไม่ได้หรือไง”จุนฮยองกระซิบข้างหูฮยอนซึง มือของเขายังคงจับอยู่ที่จุดอ่อนไหวและบีบเบาๆ

 

 

“เอามือออกไปนะ”

 

 

“ฉันจับได้คนเดียว ถ้านายให้คนอื่นจับ ฉันไม่ปล่อยนายแน่”

 

 

“เอามือออกไป”

 

 

“ไม่ จนกว่านายจะรับปากกับฉันว่าจะไม่ให้ใครจับ ไม่ให้ใครหอม”จุนฮยองหอมที่ซอกคอของฮยอนซึง

 

 

“ไม่ให้ใครจูบ”

 

 

“อื้อๆ”จุนฮยองถอนจูบออกจากปากบางๆของฮยอนซึง

 

 

“แล้วก็ไม่ให้ใครนอนกับนายนอกจากฉัน”ฮยอนซึงหันไปมองหน้าจุนฮยองอย่างไม่เข้าใจ

 

 

“ทำไมฉันต้องรับปากแก”

 

 

“เพราะนายเป็นเมียของฉัน แล้วก็จะต้องเป็นของฉันเพียงคนเดียว”ทั้งสองคนสบตากันนิ่ง

 

 

“แกคิดว่าฉันจะยอมทำตามที่แกบอกงั้นเหรอ”

 

 

“หึ ถ้านายไม่ทำ นายก็จะไม่เป็นอันทำอะไรนอกจากนอนกับฉันตลอดเวลา ทั้งวันทั้งคืน”จุนฮยองยิ้มที่มุมปากนิดๆ

 

 

“ทำแบบนี้ทำไม”ฮยอนซึงตัดสินใจถามคำถามที่คาใจเขามาตลอดเวลา

 

 

“ทำไมต้องบังคับฉัน ทำไมไม่ออกจากชีวิตฉันไป ทำไมต้องมายุ่งวุ่นวายกับฉัน ทำแบบนี้ทำไม”ฮยอนซึงจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของจุนฮยองสิ่งเหล่านี้วนเวียนอยู่ในใจของเขาตลอดเวลา

 

 

“แกทำร้ายฉัน ตั้งแต่ครั้งแรก จนมาถึงป่านนี้ก็ยังทำร้าย ออกไปจากชีวิตของฉันไม่ได้เหรอ”จุนฮยองสบตากับฮยอนซึงแน่น

 

 

นั่นสิ เพราะอะไรกัน ทำไมฉันถึงไม่อยากไปจากนาย ทำไมฉันถึงเอาแต่คิดถึงนาย ทำให้ฉันถึงหึงหวงนาย ไอ้ความรู้สึกทั้งหมอนี้มันคืออะไร ใช่สิ่งที่เรียกว่า รัก หรือเปล่า

 

 

จุนฮยองมองตาฮยอนซึงด้วยความรู้สึกที่สับสนมากมาย

 

 

“ฮยอนซึง นายโกรธฉันหรือเปล่า”

 

 

“ฉันเกลียดแก”

 

 

“ถ้าฉันขอโทษ อภัยได้ไหม”

 

 

กึก

 

 

ตาของฮยอนซึงสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด น้ำตาเริ่มก่อตัวขึ้น ความรู้สึกของเขาตอนนี้บอกไม่ได้ว่ารู้สึกอย่างไรที่ได้ยินจุนฮยองพูดออกมาแบบนั้น มันคือคำพูดที่เขาต้องการจะได้ยินมาโดยตลอด แต่ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่จุนฮยองจะพูดมันออกมา

 

 

“นายเกลียดฉัน แต่ฉันก็อยากจะ ขอโทษนาย”น้ำตาของฮยอนซึงไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ จุนฮยองยกมือไปเช็ดให้อย่างเบาๆมือ

 

 

“ฉันไม่อยากให้นายเกลียดฉัน ฉันคิดถึงนายตลอดเวลา ฉันอยากกอดนาย อยากสัมผัสนาย อยากมองตานาย อยากได้รับรอยยิ้มจากนาย อยากเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของนาย จะเป็นไปได้ไหม”น้ำตาของฮยอนซึงไหลออกมายิ่งกว่าเดิม จุนฮยองจูบหน้าผากของฮยอนซึงเบาๆก่อนจะเลื่อนลงมาจูบที่ปลายจมูก แล้วก็จบลงด้วยการจูบปาก

 

 

“นายจะบอกว่า นายรักฉันงั้นเหรอ จุนฮยอง”ฮยอนซึงสบตากับจุนฮยองทั้งน้ำตาที่ยังคงไหลออกมาไม่หยุด

 

 

“ถ้าฉันบอกว่าใช่ล่ะ”จุนฮยองยิ้มออกมาบางๆ เขารู้สึกมีความสุขที่ได้พูดอะไรอย่างที่ใจคิดและตรงกับความรู้สึกของตัวเองแบบนี้

 

 

“ฉันจะเชื่อนายได้ยังไง”จุนฮยองจับมือของฮยอนซึงมาทาบไว้บนหน้าอก

 

 

“เสียงหัวใจของฉัน มันเรียกร้องว่าต้องการนาย ฮยอนซึง”ฮยอนซึงมองไปที่มือของตัวเองที่อยู่บนหน้าอกของจุนฮยอง

 

 

“ได้โปรด อย่าเกลียดฉันเลย ฉันขอโทษ ผิดไปแล้วจริงๆ”

 

 

“ให้โอกาสผู้ชายอย่างฉันได้ทำเพื่อนายบ้างได้ไหม ไม่ใช่การลบล้างความผิด แต่เป็นการเริ่มต้นใหม่ด้วยความรัก”

 

 

“จุนฮยอง”

 

 

“ได้โปรด ขอให้ฉันได้แก้ตัว ขอให้ฉันเป็นคนที่ทำให้นายมีความสุข ขอให้ฉันได้ยิ้มและหัวเราะไปพร้อมกับนาย”

 

 

“ฉัน….”

 

 

“ฉันรักนายฮยอนซึง โปรดจงเชื่อมั่นในตัวของฉัน ได้หรือเปล่า”

 

 

“พูดง่าย”

 

 

“แต่ฉันก็รักนาย ไม่ใช่ความหลงใหล ไม่ใช่ความต้องการร่างกายของนาย แต่เพราะฉันรักนาย รักนายโดยไม่รู้ตัวเอง พอรู้ตัวฉันก็ทำร้ายนายไปหลายต่อหลายครั้ง แต่ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าขาดนายฮยอนซึง”จุนฮยองจับใบหน้าของ ฮยอนซึงก่อนจะจูบปากของฮยอนซึงอย่างนุ่มนวลและอ่อนหวานอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

 

 

“นายไม่พูดอะไร ฉันจะถือว่านายรับรักฉันนะ”ฮยอนซึงยังคงเงียบไม่พูดอะไร จุนฮยองยิ้มออกมาก่อนจะยกมือเช็ดน้ำตาให้ฮยอนซึงแล้วก็กอดเขาอย่างอบอุ่น

 

 

“เราจะมีความสุขไปด้วยกัน ฉันสัญญา”จุนฮยองกระชับกอดฮยอนซึงแน่น น้ำตาของฮยอนซึงไหลลงมาอีกครั้ง เขาแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะกอดจุนฮยองตอบ

 

 

อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฉัน  คำว่ารักของนายมันก็เพียงแค่ลมปาก ยงจุนฮยอง นายต้องเจ็บมากกว่าฉัน!!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊า ฝนตกไม่หยุดเลยอ่า”กีกวังพูดขณะที่ยืนมองฝนที่กำลังตกลงมาอย่างหนักตรงหน้าต่างห้องนอนของดงอุน

 

 

“จะกลับบ้านก็ได้นะ ฉันจะไปส่ง”

 

 

“ได้ข่าวว่ารถอยู่ที่อู่ เฮ้อ ทำไมนายถึงไม่เช็คสภาพรถให้มันดีๆก่อนจะขับไปที่ไกลๆแบบนั้นนะดงอุน”

 

 

“ง่า ก็นายลากฉันเองนี่ อย่ามาโทษกันสิ”

 

 

“ชิส ไม่รู้แหละ ถือว่านายผิดไม่มีข้อต่อรองใดๆ”

 

 

“เอ๊า เอาเข้าไป คบกันไม่กี่ชั่วโมงนายก็เบ่งใส่ฉันแล้วเหรอเนี่ย”กีกวังหันไปมองดงอุนที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างอึ้งๆ

 

 

“นี่ฉันกับนายคบกันแล้วเหรอ ตอนไหนเนี่ย ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย”

 

 

“นายอย่ามาปัญญานิ่มตอนนี้ได้ไหมกีกวัง ก็นายบอกว่านายชอบฉันไง”

 

 

“นายเองก็บอกว่าชอบฉัน”

 

 

“ก็ใช่ไง ฉันชอบนาย นายชอบฉัน เราสองคนชอบกัน”

 

 

“มันก็ใช่ แต่ฉันกับนายไปคบกันตอนไหน ไม่เห็นรู้เลย”กีกวังกระพริบตาปริบๆอย่างไม่รู้เรื่อง

 

 

“ซื่อบื้อจริงๆเลย ก็คบกันตอนที่เราจูบกันนั่นแหละ”

 

 

“อ๊ะ อะไรกันเนี่ย ไม่เห็นจะรู้เลย”

 

 

ตึกๆๆ

 

 

ดงอุนเดินเข้ามาหากีกวังอย่างรวดเร็ว กีกวังถอยหลังหนีจนตัวเองติดกับผนังห้อง

 

 

อุ๊บ!!

 

 

“อื้อ นายทำอะไรเนี่ย”

 

 

“ต่อไปนี้ฉันกับนายจะเปลี่ยนมาเป็นคำว่า เรา แล้วต่อจากนี้เราสองคนกำลังคบกันอยู่ มีฐานะเป็นแฟน มีเจ้าของ ไม่โสดอีกต่อไป เข้าใจไหม มนุษย์ต่างด้าว”กีกวังตาโตด้วยความช็อคเล็กน้อย เขาดันดงอุนออกก่อนจะค่อยนั่งลงกับพื้น

 

 

“นายเป็นอะไรกีกวัง ไม่สบายเหรอ”กีกวังส่ายหน้าไปมา

 

 

“ฉันช็อค หายใจไม่ทัน ขอเวลาแปบ”กีกวังยกมือปิดหน้าตัวเองที่ตอนนี้กำลังแดงขึ้นเรื่อยๆ ดงอุนเห็นอย่างนั้นก็ถึงกลับกลั้นเสียงหัวเราะไว้ไม่อยู่

 

 

“อย่าหัวเราะสิ ฉันเขินอยู่ไม่เห็นหรือไงกัน”

 

 

“ฮ่าๆ เห็นๆ ขอโทษคร๊าบบบ”ดงอุนนั่งลงตรงหน้ากีกวังก่อนจะหยุดหัวเราะเพราะเริ่มรู้สึกสงสาร

 

 

“บ้าจริงๆเลย ทำไมหน้าถึงร้อนแบบนี้เนี่ย ให้ตายเถอะ”กีกวังจับหน้าตัวเองก่อนจะนวดเบาๆ

 

 

“มานี่ นวดให้ นวดเองมันไม่ดี”

 

 

“เอ๋ ไม่ดียังไงเหรอ”

 

 

“มันก็จะทำให้หน้านายอ้วนขึ้นไง”

 

 

“โฮะ จริงเหรอเนี่ย งั้นนายรีบนวดให้ฉันเลยนะ มันชายังไงก็ไม่รู้อ่า”รอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าของดงอุนทันที

 

 

ยังไงนายก็ยังปัญญาอ่อนและเชื่ออะไรง่ายๆอยู่ดี กีกวังเอ๊ย ขอให้เป็นแค่กับฉันก็พอนะ

 

 

แล้วดงอุนก็นวดหน้าให้กับกีกวัง เขายิ้มและหัวเราะในใจกับสีหน้าสบายๆของกีกวัง

 

 

หลอกอีกนิดดีกว่า เผื่อฟลุ๊คได้แอ้ม หึหึ

 

 

“นี่ ฉันนวดให้นายทั้งตัวเลยดีกว่า เมื่อยตรงไหนบอกมาได้เลย”

 

 

“เจ๋งไปเลย งั้นฉันไปนอนบนเตียงนะจะได้รู้สึกสบาย”กีกวังยักคิ้วให้กับ  ดงอุนก่อนจะลุกไปนอนรออยู่บนเตียง ดงอุนถึงกลับเหวอไปทันที

 

 

ให้ตายเถอะ รวดเร็วจริงๆ เอ๊ะ หรือว่านายเองก็กำลังคิดอย่างที่ฉันคิด อิอิ ได้เวลาเปิดซิงแล้ว กีกวังเอ๋ย จงตกเป็นของฉันนะบัดนี้ ฮ่าๆๆ

 

 

ดงอุนเดินยิ้มอย่างเก็บอาการไปนั่งข้างๆกีกวัง

 

 

“เท้าโน่น ไปนั่งที่ปลายเตียงเลย ฉันเมื่อยเท้ามากๆ”

 

 

“เอ๋ ทะเท้าเหรอ”

 

 

“อื้ม วันนี้เดินเยอะไปหน่อย เร็วสิ ไปนวดเร็วๆ”กีกวังดันดงอุนให้ไปนั่งที่ปลายเท้าของเขา

 

 

ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็คงค่อยๆไล่ขึ้นมา อิอิ

 

 

แล้วดงอุนก็ไปนั่งนวดเท้าให้กับกีกวังอย่างอารมณ์ดี กีกวังมองใบหน้าของดงอุนที่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เล็กน้อย

 

 

ฝันไปเถอะ แบร่ ฉันไม่ยอมนายง่ายๆหรอก ได้ฉันง่ายๆเดี๋ยวก็ทิ้งฉันง่ายๆ อย่างนี้ต้องหลอกให้อดกลั้นซะให้เข็ด

 

 

“นวดแรงๆหน่อยสิ ตัวโตซะเปล่า โอ๊ย!!! นี่แกล้งฉันเหรอ”กีกวังสะดุ้งขึ้นนั่งมองหน้าดงอุนอย่างตกใจ

 

 

“ก็ไหนบอกให้นวดแรงๆไงเล่า”

 

 

“ทำฉันเจ็บอีกที โดนถีบแน่”

 

 

“จะโหดไปไหนครับ”

 

 

“ไม่เชื่องั้นเหรอ”

 

 

“ไม่ชะ….ตุบ!!!”แล้วดงอุนก็ลงไปนอนกับพื้นด้วยเท้าของกีกวัง

 

 

“นายกล้าถีบฉันเหรอกีกวัง”

 

 

“ก็ฉันกลัวนายไม่เชื่อฉันนี่ ก็เลยทำให้ดู อิอิ เป็นไง คราวนี้ก็จงรู้ไว้นะว่าฉันจะไม่มีวันโกหกนาย พูดจริงทำจริงแน่นอนครับ แฮ่ๆ”กีกวังยิ้มอย่างน่ารักให้กับดงอุนที่มองเขาตาเขียว

 

 

“งั้นฉันปล้ำนายเลยแล้วกัน ฮึ่ย!!”

 

 

ตุบ!!

 

 

ดงอุนขึ้นจากเตียงแล้วกระโดดใส่กีกวังทันที

 

 

“นายจะทำอะไรเนี่ย”

 

 

“ก็ปล้ำนายไง เป็นของฉันซะดีดี ฮ่าๆ จุ๊บๆๆ”แล้งดงอุนก็แกล้งจูบเบาๆตามใบหน้าของกีกวัง

 

 

“ฮ่าๆๆ จั๊กจี๋ ฮ่าๆๆ”กีกวังเอาแต่หัวเราะแล้วก็ดิ้นไปดิ้นมา

 

 

“พอๆๆ พอแล้วดงอุน ไม่ไหวแล้ว ฮ่าๆๆ”ดงอุนเลิกแกล้วกีกวังแล้วก็มองกีกวังที่เอาแต่นอนหัวเราะ

“ขำมากเลยเหรอ”

 

 

“จั๊กจี๋ ไม่ได้ขำ โอย ปวดท้อง อิอิ”ดงอุนทำหน้าเซ็งๆก่อนจะลุกออกจากตัวของกีกวังแล้วก็นอนลงข้างๆ กีกวังยิ้มออกมานิดๆกับท่าทางของดงอุนในตอนนี้

 

 

พรึ่บ!!!

 

 

กีกวังหันไปนอนกอดดงอุนอย่างรวดเร็ว

 

 

“นายทำอะไรน่ะ”

 

 

“ง่วง จะนอน คืนนี้ขอนอนด้วยคนนะ”กีกวังพูดพร้อมกับหลับตาดงอุนยิ้มออกมาอย่างดีใจกับการกระทำอันน่ารักของกีกวัง

 

 

“เป็นห่วงฉันล่ะสิ”

 

 

“อย่ามาหลงตัวเอง”

 

 

“รักฉันก็เลยกอดฉันใช่ไหม”

 

 

“นายบ้าจริงๆเลยดงอุน พูดจาอะไรเพ้อเจ้อ”

 

 

“รู้หรอกน่าว่ารักฉันมาก”ดงอุนหัวเราะออกมาส่วนกีกวังก็เอาแต่นอนยิ้มด้วยหัวใจที่เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

 

 

จุ๊บ!!

 

 

“ฝันดีนะ”กีกวังจูบปากของดงอุนอย่างรวดเร็วก่อนจะหันหลังหลบด้วยความอาย ดงอุนยกมือขึ้นจับที่ริมฝีปากของตัวเองก่อนจะมองแผ่นหลังของกีกวังอย่างตกใจ

 

 

“รักฉันมากสิท่า”กีกวังไม่พูดอะไรเอาแต่นอนยิ้มอยู่คนเดียว

 

 

พรึ่บ!!

 

 

ดงอุนกอดกีกวังจากด้านหลังแล้วก็หอมที่แก้มเบาๆ

 

 

“รักกัน รักกันนานๆเนอะ กีกวัง”ดงอุนเอาหน้าถูหัวของกีกวังก่อนจะค่อยๆข่มตาหลับอย่างมีความสุขมากกว่าทุกๆคืนที่ต้องนอนอยู่ในห้องนี้อย่างโดดเดี่ยว

 

 

“หลับฝันดีนะ กีกวังที่รัก”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฮ้ ไอ้ดูจุน”ดงอุนกวักมือเรียกดูจุนที่กำลังมองหาพวกเขาอยู่ ดูจุนเดินเบียดคนมากมายที่มาเที่ยวผับกันในวันนี้

 

 

“ทำไมมาช้าจังเลยวะ”จุนฮยองเอ่ยถามขึ้น

 

 

“รอโยหลับน่ะ มากันนานแล้วเหรอ”

 

 

“ซักพักอ่า”

 

 

“เฮ้ ไอ้จุน ทำไมมึงดูมีความสุขจังเลยวะ”ดูจุนถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนตัวเองที่ดูอิ่มเอิบใจ

 

 

“กูมีความสุข เหมือนๆกับมึงนั่นแหละ”

 

 

“เฮ้ อย่าบอกนะว่ามึงสารภาพรักกับอูยองแล้วอ่า”

 

 

“ไอ้เชี่ย อย่าพูดแบบนั้นนะเว๊ย”

 

 

“แล้วใครล่ะ”

 

 

“เดี๋ยวมึงก็รู้เองแหละ”จุนฮยองยักไหล่ไม่บอกเพื่อน

 

 

“แล้วมึงไม่ดื่มหน่อยเหรอวะ นานๆมารวมกันแบบนี้”

 

 

“ไม่ดีกว่า พรุ่งนี้วันเกิดโย ไม่อยากเมา เดี๋ยวตื่นสาย”

 

 

“เฮอะ เป็นเอามากเว๊ย”จุนฮยองพูดก่อนจะกระดกแก้วขึ้นดื่ม

 

 

“ไอ้ดูจุน นั่นมันเด็กมึงนี่”ดงอุนพยักหน้าไปทางหนุ่มร่างเล็ก ตัวขาวที่กำลังเดินยิ้มมาทางสามหนุ่ม

 

 

“ไม่เจอกันนานเลยนะจ๊ะดูจุน”ดูจุนมองใบหน้าเขาเล็กน้อย

 

 

“นายสบายดีเหรอ โจวควอน”ดูจุนถามอย่างเป็นมิตร

 

 

“ไม่เท่าไหร่ นายไม่ค่อยมาหาฉันเลย เบื่อกันแล้วเหรอ”

 

 

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้นะ”ดูจุนพูดอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก เพราะเขาไม่เคยสนใจใครหน้าไหนอยู่แล้ว

 

 

“ใจร้ายกับฉันอีกแล้วนะ โหดร้ายจังเลย พูดใหม่อีกทีคืนนี้จะให้แก้ตัว”

 

 

“ฉันว่านายคงได้ยินชัดแล้วนะโจวควอน”ดูจุนยิ้มบางๆ จุนฮยองกับดงอุนได้แต่มองหน้ากันแล้วก็ยิ้มออกมา

 

 

“เฮ้ย กูกลับก่อนนะ ไม่อยากอยู่นาน แล้วเจอกันเพื่อน”ดูจุนยักคิ้วให้เพื่อนทั้งสองก่อนจะเดินออกจากผับไป

 

 

“ดูจุน เดี๋ยวสิ รอก่อน”โจวควอนวิ่งตามดูจุนจนออกมาถึงข้างนอก

 

 

“มีอะไรอีก ได้ยินชัดแล้วไม่ใช่เหรอ”

 

 

“ทำไมนายทำกับฉันแบบนี้ จะทิ้งกันง่ายๆเลยเหรอ”

 

 

“นี่ พูดให้มันถูกนะ ฉันไม่ได้ทิ้งนายเพราะไม่เคยเป็นอะไรกับนาย ก็แค่คู่นอนทั่วไป ก็เท่านั้น”ดูจุนพูดจบแล้วก็หันหลังเดินไป

 

 

พรึ่บ!!

 

 

แต่โจวควอนกลับกอดรั้งเขาเอาไว้

 

 

“แต่ฉันรักนายนะดูจุน”

 

 

“เสียใจ เพราะว่าฉันไม่เคยคิดอะไรกับนายสักนิด”ดูจุนแกะมือโจวควอนออก แล้วก็มองหน้าเขานิ่ง

 

 

“อย่าทำให้ฉันอารมณ์เสีย”ดูจุนมองโจวควอนก่อนจะเดินขึ้นรถของตัวเองไป น้ำตาของโจวควอนค่อยๆไหลลงมาด้วยความเสียใจ

 

 

“ฉันรักนาย ได้ยินไหมว่าฉันรักนาย ยุนดูจุน!!!”

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ ที่มึงบอกว่าไม่ใช่อูยองอ่า มึงหมายถึงใครวะ”ดงอุนถามสิ่งที่ค้างคาใจกับจุนฮยอง

 

 

“มึงจะอยากรู้ไปทำไม นิสัยมึงเหรอ”ดงอุนขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย

 

 

นี่ฉันติดนิสัยบ้าๆนี่มาจากเจ้ามนุษย์ต่างด้าวกีกวังแน่เลย

 

 

“เออๆ ไม่อยากรู้ก็ได้ ว่าแต่ทำไมไม่ชวนอูยองมาด้วยล่ะ”

 

 

“หมอนั่นบอกจะกลับบ้านแล้ว”

 

 

“งั้นก็ไปนอนบ้าน ไม่ได้มานานห้องมึงแล้วใช่ป่ะ”

 

 

“อืม หมอนั่นแปลกๆเหมือนมีเรื่องอะไรไม่สบายใจ เฮ้อ แต่เดี๋ยวก็คงจะบอกเองนั่นแหละ กูกลับก่อนนะ”

 

 

“เอ๊า มึงจะรีบกลับไปไหน”

 

 

“กลับไปนอนดิ เดี๋ยวจะนอนไม่หลับ แล้วเจอกัน”จุนฮยองโบกมือลาเพื่อน เขากำลังจะรีบกลับไปนอนกอดฮยอนซึงอย่างที่ทำเป็นประจำ น่าแปลกที่เขาสามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ เพียงเพราะได้เห็นรอยยิ้มของ ฮยอนซึงและการที่ได้นอนกอดทุกวันจนเคยชิน สัมผัสแบบนี้ที่เขาต้องการไปตลอดชีวิต

 

 

“อะไรวะ มีแต่คนรีบกลับ”

 

 

ติ๊ด

 

 

ดงอุนเปิดอ่านข้อความของตัวเอง เพียงแค่เห็นข้อความก็แทบจะรีบกลับห้องของตัวเองไม่ทัน

 

 

…..ไม่รีบกลับ ฉันจะใส่เสื้อผ้าเหมือนเดิม…..

 

 

กีกวังยิ้มออกมาเล็กน้อยขณะที่กำลังนอนสบายอยู่บนเตียงนอนที่บ้านของตัวเอง

 

 

“ดงอุนเอ๋ย กลับไปถึงบ้านนายก็นอนซะนะ อิอิ”

 

 

-----------------

27-08-2014

ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้อังนะคะ

#ฟิคแบดเลิฟ