[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!
เขียนโดย 
doraaung
วันที่ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 17.50 น.
แก้ไขเมื่อ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 17.55 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
23) สารภาพ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!
Chapter 23
สารภาพ
“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอกครับ แค่หลงๆลืมๆ”โยซอบยิ้มออกมาอย่างดีใจแล้วก็หันไปมองดูจุนที่มีสีหน้าดีขึ้นมาหน่อย
“แล้วจะหายไหมครับ”
“อืม อันนี้หมอก็บอกไม่ได้หรอกนะ มันอยู่ที่ตัวของคนไข้”
“ง่า แล้วอย่างนั้นเค้าก็ต้องหลงๆลืมๆแบบนี้ตลอดไปน่ะสิ”หมอยิ้มนิดๆกับหน้าตาเอ๋อๆของโยซอบ
“เอาเป็นว่า ไม่มีอะไรต้องน่าเป็นห่วง แต่อย่าให้อะไรมากระทบกระเทือนจิตใจมาก โดยเฉพาะเรื่องที่แย่ๆ”
“ทำไมเหรอฮะ”
“หมอคงบอกอะไรแน่ชัดไม่ได้หรอกนะ แต่ถ้าหากเป็นอย่างนั้นจริงๆ คนไข้ก็อาจจะสูญเสียความทรงจำในส่วนนั้นไป เหมือนกับคนไข้รายหนึ่งของหมอที่เคยเป็นอย่างคุณ”
“สูญเสียความทรงจำเลยเหรอครับ”น้ำเสียงของดูจุนดูเป็นกังวลอย่างมาก
“ครับ”
“ทั้งหมดเลยหรือเปล่า”
“ไม่หรอกครับ มันจะเป็นเพียงแค่สิ่งที่คนไข้กำลังคิดในตอนนั้น ก็เท่านั้นเอง แต่ก็ไม่มีอะไรร้ายแรงมากหรอกครับ เพราะส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องไม่ค่อยสำคัญอะไรนัก”โยซอบทำแก้มป่องแล้วหันไปมองดูจุน ดูจุนยกมือลูบหัวโยซอบเบาๆ
“ถ้างั้นก็ต้องมีแต่ความสุขแล้วก็ไม่เครียด ไม่คิดมาก ใช่ไหมครับ”
“ใช่แล้วครับ”
“งั้นก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเนอะ”ดูจุนหันไปยิ้มให้กับโยซอบ
“ทำไมล่ะ”
“จะทำไมล่ะ เพราะพี่ก็จะทำให้ชีวิตของโยมีแต่ความสุขแล้วก็สิ่งสวยงามไง”ดุจุนดึงแกมของโยซอบเล่นเบาๆอย่างมีความสุข โยซอบเองก็หัวเราะออกมา
“เค้ารู้แล้วๆ เค้าก็จะทำอย่างนั้นเหมือนกัน”คุณหมอยิ้มให้กับความน่ารักของคนทั้งคู่
“นี่ ลืมอะไรก็ลืมนาย แต่ห้ามโยลืมพี่นะ ไม่งั้นพี่คงจะเสียใจมาก”ดูจุนพูดขณะที่กำลังเดินจูงมือโยซอบเล่นอยู่ในสวนสาธารณะ โยซอบหัวเราะออกมาเบาๆ
“ไม่มีทางหรอก ถ้าพี่ไม่ทำเรื่องให้เค้าเสียใจ”
“งั้นก็คงจะไม่มีทางที่โยจะลืมพี่ เนอะ”
“ฮ่าๆ แน่นอนสิ ขี่หลังๆ”
“เอ๋”ดูจุนทำหน้างงเล็กน้อย
“เหมือนตอนเด็กๆไง ขี่หลังพี่ดูจุน”
“ตอนนี้โยโตแล้วนะ”
“หึ เค้ายังไม่โต เค้ายังเด็กอยู่เลย ขี่หลังๆ”ดูจุนหัวเราะออกมานิดๆ
“ก็ได้ๆ เจ้าเด็กเอาแต่ใจ ขึ้นมาสิ”แล้วโยซอบก็กระโดดขึ้นหลังของดูจุน
“อ่า นี่เรากินดีอยู่ดีเกินไปไหมเนี่ย ตัวหนักเชียว”
“ง่า งั้นเค้าลงก็ได้”โยซอบทำท่าจะลง แต่ดูจุนกลับจับขาของเขาไว้แน่น
“เรื่องอะไรจะให้ลงล่ะ ขึ้นมาแล้ว ไม่มีวันเสียหรอก”
“ก็ไหนบอกว่าหนักไง เดี๋ยวก็ปวดหลังหรอก”
“จะยากอะไร ถ้าปวดโยก็นวดให้พี่สิ”
“ดื้อ”
“โยนั่นแหละดื้อ สงสัยพี่จะติดนิสัยดื้อมาจากโยแล้วล่ะ”
“ง๊า เค้าดื้อตรงไหน ไม่เห็นจะดื้อเลย”ดูจุนส่ายหัวเล็กน้อย
“ไม่ดื้อก็ไม่ดื้อ”ดูจุนยอมรับแต่โดยดี เพราะถ้าขืนยังเถียงมีหวังอีกยาวก็ยังไม่จบ
“ศุกร์นี้แล้วนะ”
“อื้ม วันนี้วันจันทร์เอง อยากรู้มากสินะ”
“ทำไม จะยอมบอกเค้าก่อนเหรอ”
“เรื่องอะไรจะบอก อีกแค่ไม่กี่วันเอง อดใจรอหน่อยสิ”
“เฮ้ออ ครับๆ จะอดใจรอ วันนั้นคงเป็นวันที่เค้ามีความสุขที่สุดแน่ๆเลย”
“คงงั้นแหละ ไปดูหนังกันไหม”
“เอ๋ ดูหนังเหรอฮะ ก็เอาสิ กำลังอยากดูอยู่พอดีเลย”
“ที่ห้องพี่นะ เช่าหนังมาไว้หลายวันแล้ว ยังไม่ได้ดูเลย”โยซอบกระพริบตาเล็กน้อย
“แค่ดูหนังใช่ไหม”
“ใช่สิ หรือว่าโยอยากให้มีมากกว่านั้น ก็ได้นะ”
“ง่า แกล้งเค้าเหรอ”
“ขอโทษครับ”
“เดี๋ยวก็จัดให้ซะเลยนี่”รอยยิ้มของดูจุนหายไปในพริบตาด้วยความอึ้ง
“โยแกล้งพี่เหรอ”
“ไม่ได้แกล้ง เค้ารู้นะว่าพี่เองก็มีความต้องการ ใช่ม๊า”ดูจุนยิ้มออกมาบางๆ
“แต่ไม่อยากทำร้ายเค้า ด้วยเหตุผลบางอย่าง อาทิเช่น โยยังเด็ก ยังไม่ถึงเวลา รอให้โยโตก่อน ใช่ป่ะล่ะ”โยซอบเอียงหน้ามองดูจุน จมูกของเขาชนเบาๆที่แก้มของดูจุน
“ว๊า โยนี่รู้ใจพี่ดีจังเลย”
“แน่นอน ไม่มีใครรู้และเข้าใจพี่ได้มากกว่าเค้าอีกแล้ว เชื่อเค้าสิ”โยซอบพูดอย่างภูมิใจ
“งั้นเหรอเนี่ย”ดูจุนขำออกมาเบาๆ แววตาของเขาเป็นกังวลเล็กน้อย ที่โยซอบพูดมาทั้งหมดนั้นคือความจริง เขาไม่กล้าที่จะคิดทำอะไรอย่างนั้นกับโย เพียงเพราะเห็นแววตาความใสซื่อและไร้เดียงสาของโย ทำให้เขาทำอย่างนั้นไม่ลง
“รู้สึกเหรอฮะ”
“เอ๋”
“รู้สึกใช่หรือเปล่า ถ้ารู้สึกก็ทำได้นะ โยไม่ถือหรอก”โยซอบกอดคอดูจุนแน่น
“เค้าไม่ได้ใสซื่อและไร้เดียงสาขนาดนั้น”ดูจุนอึ้งไปในทันทีกับสิ่งที่โยซอบพูดออกมา
ทำไมถึงรู้ได้แม้กระทั่งความคิดของพี่ล่ะโย
“ถ้าทำให้พี่มีความสุข เค้าก็จะมีความสุขไปด้วย อารมณ์แบบนั้น เก็บไว้นานๆมันไม่ดีนะ”
“เป็นเด็กเป็นเล็ก พูดจาอะไรเนี่ย”
“ฮ่าๆ เค้าเด็กงั้นเหรอเนี่ย”
“ก็ใช่น่ะสิ โยน่ะเด็ก”
“เด็กตรงไหน”
“ก็โยเพิ่งบอกพี่ไปเมื่อกี้เองว่าโยเป็นเด็ก”
ตุบ!!
โยซอบลงจากหลังของดูจุนแล้วก็เดินไปดักหน้า
“ไม่เชื่อเค้างั้นเหรอ”
“ไม่ใช่ซักหน่อย แต่ยังไงโยก็ยังเด็กอยู่ดีสำหรับพี่”โยซอบทำหน้างอนเล็กน้อย ก่อนที่ความคิดบางอย่างจะแล่นเข้ามาให้นึกสนุกเล่นๆ
“อ้าว นั่นรุ่นพี่จุนฮยองนี่นา”โยซอบชี้ไปด้านหลังดูจุนทำให้เขาต้องหันหลังไปมอง แต่พอหันไปก็ไม่พบกับจุนฮยอง ดูจุนถอนหายใจเล็กน้อยที่ตัวเองโดนหรอก
“นี่ยะ….อุ๊บ!!”พอดูจุนหันมาก็ถูกโยซอบจูบปากทันที ไม่ใช่แค่จูบธรรมดา แต่โยซอบทำอย่างที่ดูจุนเคยทำกับเขา โยซอบค่อยๆสอดลิ้นเข้าไปในปากของดูจุน เขายกมือจับใบหน้าของดูจุนเอาไว้ ดูจุนหลับตาลงรับสัมผัสที่ โยซอบมอบให้พร้อมกับกอดแน่นๆที่เอวของโยซอบ
“เชื่อหรือยัง ว่าเค้าไม่เด็ก”โยซอบถอนจูบออกแล้วก็พูดเบาๆ ดูจุนยังคงหลับตาเคลิ้มกับจูบของโยซอบ เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมามองหน้าแดงๆของ โยซอบที่เวลานี้ช่างดูน่ารักเสียเหลือเกิน
“โย”ดูจุนจับใบหน้าของโยซอบก่อนจะก้มลงจูบอีกครั้ง
ปัง!!!
เสียงประตูถูกปิดออกอย่างดัง ร่างของสองคนที่กำลังจูบกันอย่างดูดดื่มกำลังมุ่งตรงไปที่เตียง เสื้อผ้าก็เริ่มถูกถอดออกวางเละเทะไปหมด
ตุบ!!!
ดูจุนจูบโยซอบอย่างเร่าร้อนเมื่อร่างกายที่เปลือยท่อนบนของโยซอบล้มนอนลงบนเตียง เขาทั้งลูบไล้แล้วก็ซอกไซร้ไปตามตัวของโยซอบด้วยอารมณ์ที่เดือดพล่านกับสิ่งที่ได้จับต้อง สิ่งใหม่ที่ไม่เคยมีใครได้เห็น ร่างกายขาวสะอาดขของโยซอบ
“เฮ่อๆ”ดูจุนถอนหายใจอย่างแรง เขามองหน้าโยซอบที่ตอนนี้เริ่มมีอารมณ์ขึ้นมากกว่าเดิม แต่ทว่า ตัวของโยซอบกลับสั่นด้วยความไม่เคยมาก่อน
“แน่ใจงั้นเหรอ”โยซอบพยักหน้าที่ตอนนี้แดงอย่างเห็นได้ชัด หน้าท้องและหน้าอกของดูจุนช่างดูแข็งแรงและให้ความเป็นผู้ชายได้ดีเหลือเกิน ทำให้เลือดในกายของโยซอบเองก็เดือดพล่านเช่นกัน ดูจุนก้มลงจูบปากของโยซอบ จากความเร่าร้อนก็กลายมาเป็นความอ่อนหวาน หัวใจของทั้งสองคนกำลังเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน
“อื้อ อื้อ”เสียงครางของโยซอบปลุกอารมณ์ของดูจุนให้มีมากขึ้น ตอนนี้เขารู้สึกคั่นเนื้อคั่นตัวไปหมดอย่างอึดอัด อยากจะปลดปล่อยอารมณ์ที่อัดแน่นแทบจะระเบิดออกมาของตัวเอง
“อ๊า”โยซอบร้องออกมาด้วยความเสียวที่ดูจุนจูบบริเวณหน้าท้อง
“อ๊า อ่าส์”โยซอบกำผ้าปูที่นอนแน่นด้วย ตอนนี้ร่างกายของเขากำลังรู้สึกเกร็งอย่างเห็นได้ชัด หัวใจก็เต้นแรงขึ้นด้วยความตื่นเต้นปนกับความกลัวนิดๆ ดูจุนจูบไล่ขึ้นไปข้างบนจนไปจบที่ปากของโยซอบอีกครั้ง
“พอแค่นี้ก่อนนะ”โยซอบลืมตาขึ้นมามองหน้าของดูจุนอย่างงงๆ
“ทำไมฮะ ไม่ต้องการเหรอ”
“จุ๊บ”ดูจุนจูบที่แก้มข้างซ้ายของโยซอบ
“ต้องการสิ มากด้วย”แล้วก็จูบที่แก้มข้างขวา
“แล้วทำไม…”
“รอให้โยพร้อมกว่านี้ก่อนนะ”
“แต่เค้าพร้อมแล้ว”ดูจุนยิ้มออกมาบางๆก่อนจะจับมือของโยซอบที่จับผ้าปูที่นอนแน่น
“ตัวโยสั่น ให้เรียนรู้เท่านี้ก่อน ครั้งหน้าไม่รอดแน่”แล้วดูจุนก็จูบปากโยซอบอีกครั้ง ตอนนี้ร่างกายของโยซอบรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมานิดหน่อย เขาเอื้อมมือกอดคอของดูจุนก่อนจะจูบปากของดูจุนบ้าง
“ขอโทษนะฮะ”
“อิอิ จำความรู้สึกเอาไว้นะ คราวหน้าจะยิ่งกว่านี้อีก”หน้าโยซอบที่แดงอยู่แล้วก็แดงขึ้นไปใหญ่ ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้ แต่ตอนนี้เขาคงจะเป็นอย่างที่ดูจุนพูดว่ายังไม่ถึงเวลา เพราะเขาเองก็ยังคงรู้สึกกลัวๆอยู่บ้าง ดูจุนนอนกอดโยซอบแน่น
“วันเกิดโย แก้ตัวใหม่นะ”โยซอบซุกหน้าแนบกับหน้าอกเปลือยของดูจุน ก่อนจะจูบเบาๆ
“ต้องให้โยศึกษาจากหนังก่อนไหมฮะ จะได้เป็นคืนที่พิเศษ”ดูจุนยิ้มออกมาเบาๆ
“ไม่เอา โยยังไม่ต้องรู้หรอกว่าเขาทำยังไงกัน พี่จะสอนโยเอง”ดูจุนยิ้มออกมาอย่างมีความสุขก่อนจะกระชับกอดโยซอบแน่กว่าเดิม
“ก็ได้ฮะ คุณครู”แล้วทั้งสองคนก็นอนกอดกันยิ้มอย่างมีความสุข รอเพียงแค่สามวันเท่านั้น สามวันที่สิ่งที่โยซอบตั้งหน้าตั้งตารอจะสิ้นสุดและสามวันที่โยซอบคนนี้จะได้เป็นของดูจุนเสียที
วันเกิดปีนี้ ต้องมีความสุขมากแน่ๆเลย อิอิ
“ถ้าแกอยากได้รับการอภัยจากฉัน ก็ทำตามที่ฉันบอกซะ”ดงอุนมองหน้า ฮยอนซึงด้วยความสับสนมากมายที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจของเขา
“ถ้าทำได้ แกจะได้รับการยกโทษและพ้นผิด ไม่ต้องจมอยู่กับความรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต”ฮยอนซึงพูดเสียงเรียบ เขาจิกตามองดงอุน
“น้องของฉัน อย่าให้ได้มาพัวพันกับคนอย่างแกเลย ซนดงอุน!!”แล้ว ฮยอนซึงก็เดินจากไป เพียงแค่อยากปกป้องน้องชาย เพียงแค่ไม่อยากให้น้องต้องเสียน้ำตา เขาไม่ได้ทำอะไรผิดใช่ไหม
กีกวัง พี่จะปกป้องนายเอง
ดงอุนนมองแผ่นหลังของฮยอนซึงที่กำลังเดินออกห่างไปเรื่อยๆ เขากำหมัดแน่นอย่างไม่เข้าใจอารมณ์ตัวเองในตอนนี้ ถ้าเป็นคนอื่นเขาก็จะยอมทำตามที่ฮยอนซึงบอกทันที แต่นี่กลับเป็นกีกวัง คนที่ทำให้เขามีความสุขแล้วก็รู้สึกแปลกๆที่หัวใจตลอดเวลาที่ได้เจอกัน
“เอาไงดีวะ ไม่อยากจมกับความรู้สึกผิดไปจนตาย แต่ก็ไม่อยากให้หมอนั่นไปไกลๆ”ดงอุนเดินอย่างเหม่อลอยไปตามถนน เขามองคนที่เดินกันเป็นคู่ผ่าน ภาพแบบนั้นที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขา เพราะเขาหวังเพียงแค่มีอะไรกับคนที่อยากจะมีเท่านั้น เขาจีบคนอื่นเพื่อหวังจะมีอะไรด้วย แล้วกีกวังก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่จนป่านนี้แล้ว เขาก็ยังไม่ได้มีอะไรกับกีกวังเลย เพราะความน่ารักและป้ำๆเป๋อๆเอ๋อๆของกีกวังทำให้เขามีความสุขที่ได้อยู่ด้วย ซึ่งไม่เหมือนกับคนอื่นๆที่ไม่เคยให้ความรู้สึกมีความสุขแบบนี้ แบบที่กีกวังให้กับเขา ไม่เคยมีเลยสักคนเดียว
“ซนดงอุน!!”
กึก
ดงอุนมองกีกวังที่ยืนยิ้มอยู่ข้างหน้าให้อย่างงงๆ
“กีกวัง”
“อ่า ฉันเอง ไปทะเลกัน”
“เอ๋ ทะเล ไปทะเล ตอนนี้เนี่ยนะ จะมืดแล้ว คิดอะไรของนายอยู่เนี่ย”
“ทำไม ไปกันนะ ไปดูพระอาทิตย์ตกดินกัน ฉันอยากเห็น”กีกวังเอียงคอยิ้มอย่างอ้อนๆ ภาพน่ารักสำหรับดงอุน
“แล้วจะไปยังไง”
“รถนายไง ถามแปลก นายมีรถไม่ใช่เหรอ”ดงอุนยกมือเกาหัวอย่างระอา
“นายเป็นคนชวนฉันนะ”
“ก็ใช่ไง ฉันชวนนาย แต่นายพาไป เพราะฉันไม่มีรถ แล้วก็ไม่อยากนั่งรถทัวร์ไป มันไม่สบาย รถนายแหละดีที่สุด”ดงอุนอ้าปากค้างพร้อมกับกระพริบตา เขาส่ายหัวเล็กน้อยกับกีกวัง
ให้ตายเถอะ เหมือนฉันกับนายจะคุยกันคนละเรื่องยังไงก็ไม่รู้ กีกวังเอ๊ย นายมาจากดาวดวงไหนกัน ทำไมถึงมาอยู่บนโลกมนุษย์แบบนี้ ไอ้มนุษย์ต่างด้าว
“เร็วๆหน่อยสิดงอุน จะตกแล้ว จะตกแล้ว”กีกวังวิ่งจับมือดงอุนแล้วก็วิ่งลงไปในทะเลเพื่อจะได้มองเห็นพระอาทิตย์ดวงโตๆสีแดงๆส้มๆที่กำลังจะลับขอบทะเล
“สวยใช่ม๊า”กีกวังหันไปยิ้มให้กับดงอุนก่อนจะหันไปมองพระอาทิตย์อีกครั้ง
“ตกแล้ว กำลังตกเรื่อยๆ อีกหน่อยก็จะมืด”
“รู้แล้วน่า”
“ไม่ได้อยากรู้ว่านายรู้หรือไม่รู้ ฉันพูดของฉันคนเดียว”ดงอุนแทบอยากจะจับหัวกีกวังแล้วก็กดลงในน้ำทะเลเสียจริงๆ
“มืดแล้วอ่า ว๊า มองพระจันทร์แทนก็แล้วกัน”กีกวังนั่งลงบนหาดทรายก่อนจะแหงนหน้ามองพระจันทร์ ดงอุนมองการกระทำของกีกวังเล็กน้อย เขารู้สึกสงสัยแปลกๆกับพฤติกรรมของกีกวัง
มันจะเกี่ยวกับที่นายพูดคืนนั้นหรือเปล่านะ กีกวัง
ดงอุนมองกีกวังก่อนจะค่อยๆนั่งลงข้างๆ
“พอพระอาทิตย์ไป พระจันทร์ก็มา แย่จังเลย ถ้าหากพระอาทิตย์กับพระจันทร์สามารถอยู่ด้วยกันได้ก็ดีสิเนอะ”กีกวังยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆ เขาหันไปมองหน้าดงอุนเล็กน้อย
“นายว่าดีไหม ถ้าหากพระจันทร์กับพระอาทิตย์อยู่ด้วยกัน”
“เอ่อ ไม่รู้สิ คงจะดีสำหรับนายแหละมั้ง เพราะนายชอบทั้งสองอย่างนี่”
“ฮ่าๆ นั่นสินะ แต่ในหลักของความเป็นจริง มันไม่สามารถเป็นไปได้ แต่ถ้าเป็นไปได้มันก็เป็นเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆเท่านั้นเอง”
“วันนี้นายดูแปลกๆนะ พูดจาฟังดูดีมีสาระจังเลย”
“ฮ่าๆ งั้นเหรอเนี่ย แล้วไม่ดีหรือไง”
“สำหรับฉัน ไม่นะ เพราะนายปัญญาอ่อนตลอดเลย แบบนั้นน่ารักดี”กีกวังก้มหน้าลงก่อนจะยิ้มออกมา
“งั้นเหรอ ที่จริงแล้ว ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก นายกำลังโดนหลอก”
“โดนหลอกยังไง”
“แบร่!!!”กีกวังหันหน้ามามองดงอุนพร้อมกับใช้มือฉีกปากแล้วก็แลบลิ้นใส่ ดงอุนถึงกลับผงะด้วยความตกใจ
“ฮ่าๆ เห็นไหมว่านายโดนหลอก น่ากลัวไหม ฮ่าๆๆ”
“นายนี่ปัญญาอ่อนจริงๆเลยกีกวัง”
“ยอมรับก็ได้ นี่ดงอุน”
“หือ”
“วันนั้นที่นายถามฉัน เรื่องทำผิดอะไรนั่นน่ะ นายไปทำผิดอะไรมาเหรอ” ดงอุนหน้าซีดลงเล็กน้อยที่กีกวังถามออกมาอย่างนั้น เขามองหน้ากีกวังนิ่ง
“ทำไมนายถึงอยากรู้ล่ะ”
“อืม พี่ชายฉัน”ดงอุนกำหมัดแน่นที่ได้ยินกีกวังพูดออกมาอย่างนั้น ตอนนี้ความกลัวกำลังวิ่งเข้าสู่หัวใจอย่างรวดเร็ว
“ทำไมเหรอ”
“เฮอะ หน้าตานายตลกจัง อิอิ”ดงอุนเมื่อเห็นว่ากีกวังสังเกตเห็นก็พยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติ
“พี่ชายฉันเคยบอกว่า นายเป็นคนไม่ดี ฉันก็เลยนึกขึ้นเรื่องที่นายเคยมาปรึกษาฉันได้ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ แค่คิดเฉยๆ”กีกวังตีที่หน้าอกของดงอุนเบาๆ นั่นทำให้ดงอุนรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย
“แล้วนายเชื่อพี่นายหรือเปล่า”
“อืม ฉันบอกไปว่า นายไม่ได้เป็นอย่างนั้น นายดีกับฉันจะตาย”ดงอุนยิ้มออกมานิดๆ
“จริงเหรอ”
“จริงสิ ถึงแม้นายจะเจ้าชู้โคตรๆ แต่นายก็ยังดีกับฉัน ฉันเชื่อในสิ่งที่ฉันเห็นมากกว่าฟังคำพูดคนอื่น”กีกวังยิ้มให้กับดงอุน ตอนนี้เขากำลังเปิดใจเรื่องความลับที่มีในตัวเขากับดงอุนทีละนิด วันนี้เขาตั้งใจจะมาบอกความจริงที่ถูกซ่อนเอาไว้มานานกับดงอุน ถึงแม้ว่าจะต้องเสียใจ แต่ก็ยังอยากจะทำ กีกวังคิดเรื่องนี้มาหลายคืน ผลสุดท้ายเขาก็ตัดสินใจจะพูดมันออกไป เพราะเขาไม่ชอบความรู้สึกอึดอัดที่มีต่อดงอุนเลย
“ฉันน่ะ คิดยังไงก็พูดออกไป พูดตรงและยังพูดไม่คิด”ดงอุนมองกีกวังที่จู่ๆก็พูดอะไรออกมา
“รักความสบาย ไม่ชอบความลำบาก ชอบทำอะไรแปลกๆ ซุ่มซ่ามด้วย มากเลยแหละ”กีกวังยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงภาพของเขากับดงอุน
“ฉันไม่ค่อยเป็นคนดีเท่าไหร่ แต่ก็ไม่เคยคิดทำร้ายใคร ฉันชอบยิ้มและทำตัวเองให้มีความสุข ฉันชอบหัวเราะ อิอิ”แล้วกีกวังก็หัวเราะออกมา ดงอุนยิ้มกับท่าทางแปลกๆของกีกวังเล็กน้อย
“ฉันชอบพระจันทร์มาก แล้วก็ชอบดวงอาทิตย์ด้วย….”กีกวังหันหน้าไปมองดงอุนที่นั่งยิ้มมองเขาอยู่
“แล้วสิ่งที่ชอบมากที่สุดก็คือ นาย ซนดงอุน!!!!”
กึก
รอยยิ้มของดงอุนค่อยๆจางหายไปพร้อมกับรอยยิ้มของกีกวังที่มีมากขึ้น
“ความประทับใจแรกที่มีในตัวนายคือ น้ำใจอันงดงามที่ฉันไม่คิดว่าคนเจ้าชู้และไม่นึกถึงใจคนอื่นอย่างนายจะทำได้”ดงอุนมองหน้ากีกวังด้วยความมึนงงและกำลังสับสนไปหมด
“คุณยายคนนั้น นายช่วยพาเขาข้ามถนน”ดงอุนเบิกตากว้างกับสิ่งที่กีกวังพูด ภาพวันนั้นลอยเข้ามาในสมองของเขา
“อิอิ นายเป็นคนดีกับเขาด้วยเหรอ”กีกวังมองหน้าดงอุนแล้วก็พูดประโยคเดียวกับที่เขาพูดกับดงอุนในวันนั้น
“ประสาท!!!”กีกวังถึงกลับอึ้งตาค้างเมื่อได้ยินดงอุนพูดแบบวันนั้น ดงอุนยิ้มออกมาบางๆ เพราะเขาเองจำกีกวังได้ก็เพราะประโยคนั้น ประโยคที่พูดกับคนแปลกหน้าไม่รู้จัก แม้กระทั่งหน้ายังไม่หันมามอง มีเพียงแค่รอยยิ้มที่มุมปากนิดๆที่ดงอุนหันไปเจอพอดี
“พูดใหม่อีกได้ไหม”
“เอ๋”กีกวังมองหน้าดงอุนอย่างงงๆ
“ที่นายบอกฉัน พูดใหม่อีกได้หรือเปล่า”กีกวังยิ้มก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อรวบรวมความกล้าอีกครั้ง
“ฉันชะ…อุ๊บ!!!”ดงอุนไม่รอให้กีกวังได้พูดเขาก็จูบปากของกีกวังทันที
“อื้อๆ”กีกวังดันดงอุนออกแล้วมองหน้าอย่างตกใจ
“นายทำอะไร”
“จูบนายไง”
“แล้วมาจูบฉันทำไม”ดงอุนยิ้มนิดๆ
“ชอบ จูบไม่ได้เหรอ”หัวใจของกีกวังแทบจะกระเด็นออกมาเลยทีเดียวที่ได้ยินดงอุนพูดอย่างนั้น
“นะนายว่าอะไรนะ”
“ก็ชอบไง จูบอีกนะ”
“อุ๊บ!!”แล้วดงอุนก็ไม่เปิดโอกาสให้กีกวังได้พูดอะไรอีกเลย
ฮยอนซึง ถ้าให้เลือกระหว่างนายกับกีกวัง ก็คงไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันจะเลือกกีกวัง ขอเห็นแก่ตัวเพื่อความสุขของฉันกับกีกวังน้องชายของนาย มันคงไม่มากเกินไปใช่ไหม ขอโทษนะ
ครืนนนนนนน
เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงง
จุนฮยองที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ในห้องต้องปิดทีวีลง เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อย มองออกไปนอกหน้าต่างฝนก็กำลังตกหนัก จู่ๆก็เกิดคิดถึงใครบางคนที่ตอนนี้เขารู้สึกอยากจะกอดเหลือเกิน
“ฮยอนซึง นายจะหลับหรือยังนะ”จุนฮยองคิดเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาแล้วก็คว้ากุญแจรถเพื่อจะไปหาฮยอนซึง เขาอยากจะนอนกอดฮยอนซึงเหลือเกิน
แอ๊ดดดดดด
“ฮือออออ”แต่เพียงแค่เปิดประตูออกไปก็ต้องพบกับคนที่ไม่ได้เจอกันหลายวัน คนที่ควรจะกลับมาตั้งนานแล้วแต่ก็ยังไม่กลับ จุนฮยองมองสภาพร่างกายที่เปียกโชกแล้วก็น้ำตาที่กำลังไหลออกจากตาที่ตอนนี้แดงอย่างน่ากลัว
“ฮือออ จุนฮยอง”
พรึ่บ!!!
ชายหนุ่มสวมกอดจุนฮยองอย่างอ่อนแรง เขาร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิม
“อูยอง!!!”
------------
27-08-2014
ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้อังเสมอมานะคะ
#ฟิคแบดเลิฟ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
