[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!

 

 

 

 

[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!

Chapter 22

ความรู้สึกที่ถูกซ่อนไว้

 

 

 

 

 

“ง่ำๆ นายนี่โชคดีเหมือนกับฉันเลยอ่า ง่ำๆ”กีกวังพูดคำก็ตักอาหารเข้าปากคำ สายตาจับจ้องอยู่แต่กับอาหารหลากหลายที่อยู่ตรงหน้า โดยไม่สนใจสายตาของดงอุนที่จ้องมองมาที่เขาเลยสักนิด

 

 

“แต่ก็ดีเหมือนกัน นายเองก็ได้กินฟรีเหมือนกับฉัน งั้นก็ต้องกินให้เยอะๆนะจะได้คุ้ม ง่ำๆ”ดงอุนกลืนน้ำลายลงคอขณะที่กีกวังยัดน่องไก่เข้าปาก แล้วเขาก็เบิกตากว้างที่กีกวังเลียปากตัวเองจนเลอะเทอะไปหมด

 

 

“ปากนาย”

 

 

“อ่อ มันเลอะใช่มะ ฮี่ๆ”แล้วกีกวังก็เลียปากตัวเองไปจนทั่ว ดงอุนรู้สึกขนลุกเล็กน้อย

 

 

อารมณ์อยากจูบหายไปเลย เฮ้อ งั้นก็ ไม่จูบ แต่…..เลยแล้วกัน อิอิ

 

 

ดงอุนยิ้มให้กับความคิดของตัวเองเล็กน้อย เขาไม่รู้ตัวเลยว่ากีกวังนั้นกำลังมองตัวเองอยู่

 

 

คนเจ้าชู้ ยังไงมันก็คือคนเจ้าชู้ นายเล่นผิดคนแล้วแหละดงอุน ฉันจะทำให้นายรู้ถึงรสชาติของการถูกปฏิเสธเสียบ้าง เผื่อไอ้ความเจ้าชู้มากคนของนายจะลดลงสักนิด หึหึ ถึงฉันจะดูซื่อบื้อ แต่ฉันก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้นหรอกนะ อย่าหวังเลย ชิส

 

 

กีกวังยิ้มออกมานิดๆกับความฉลาดของตัวเอง เขาตักกินอาหารเยอะแยะมากมายอย่างที่ไม่เคยกินมาก่อน เรียกได้ว่า วันนี้ขอเอานิสัยของโยซอบในเรื่องกินมาใช้หน่อยเถอะ

 

 

“มันอร่อยไปหมดเลยนะเนี่ย สั่งมาอีกนะ”ดงอุนถลึงตามองอาหารบนโต๊ะที่ตอนนี้เรียบเป็นหน้ากอง

นายกินฟรี แต่เงินฉัน ให้ตายเถอะ ถ้าคืนนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น คงจะขาดทุนยับ

 

 

“ตามใจนายสิ ได้กินฟรีไม่ใช่เหรอ”

 

 

“อ๊า น้องๆ”กีกวังตะโกนเรียกพนักงานก่อนจะชี้สั่งโน่นสั่งนี้อย่างไม่เกรงใจคนจ่ายเงินที่นั่งกลืนน้ำลายอยู่ตรงหน้า

 

 

คราวหลังเลือกร้านข้างทางดีกว่า ร้านนี้ค่าอาหารแพงสุดยอด แล้วดูนายสั่งแต่ละอย่าง เหยียบหมื่นเลยไหมเนี่ย

 

 

“เฮ้อ ไม่เห็นนายกินอะไรเลยอ๊ะดงอุน ไม่หิวเหรอ”

 

 

“ไม่หรอก แค่ดูนายกินก็อิ่มจนอยากจะอ้วกแล้วล่ะ”

 

 

“ขนาดนั้นเชียว อุ๊บ”กีกวังยกมือขึ้นมาปิดปากอย่างรวดเร็ว เล่นเอาดงอุนถึงกลับตกใจ

“นายเป็นอะไรอ่ากีกวัง”กีกวังส่ายหน้าก่อนจะกุมมือที่ท้องของตัวเอง

 

 

“ห้องน้ำ สุขาเอ๋ย อยู่ไหน”

 

 

พรึ่บ!!

 

 

กีกวังรีบลุกออกจากโต๊ะแล้วเดินอย่างรวดเร็วหาห้องน้ำทันที เพราะตอนนี้อาหารที่เพิ่งจะรับประทานไปด้วยความเอร็ดอร่อยและเยอะแยะมากมายกำลังแข่งกันออกมาวิ่งเล่นด้านนอก สงสัยจะอัดแน่นเกินไป ดงอุนเองก็รีบวิ่งตามกีกวังมาติดๆอย่างรู้สึกกังวลและเป็นห่วง

 

 

“อ้วกกกกก”กีกวังโก่งคออ้วกตรงชักโครกอย่างรวดเร็ว ดงอุนที่วิ่งตามเข้ามาถึงกลับหลับตาปี๋

 

 

“อ้วกกกกก แหวะ แอ่กๆ”ดงอุนเปิดตามองกีกวังเล็กน้อยก่อนจะยกมือที่กำลังสั่นเพราะรู้สึกแขยะแขยงนิดๆลูบหลังกีกวังเบาๆ

 

 

“อ้วกก โอยยย”กีกวังหลังจากที่เอายกสุดท้ายออกก็ถึงกลับทรุดตัวลงนั่งแล้วพิงผนังห้องน้ำอย่างหมดแรง

 

 

“เป็นไง กินเยอะดีนัก”

 

 

“เฮ่อๆ ตาจะปิด”ดงอุนส่ายหน้าเล็กน้อย เขามองมือทั้งสองข้างของกีกวังที่ยื่นมาหาตัวเอง

 

 

“อะไร”

 

 

“ดึงหน่อย ลุกไม่ไหวแล้ว”ดงอุนเบะปากเล็กน้อย เขาไม่ค่อยชอบอะไรที่สกปรกเท่าไหร่นัก และโดยเฉพาะกลิ่นแบบนี้

 

 

“ไม่ช่วยเหรอ ฉันกำลังหมดแรงนะ”กีกวังกระพริบตาปริบๆ ดงอุนกัดฟันยื่นมือไปจับกีกวังก่อนจะค่อยๆดึงขึ้น แต่แล้วสิ่งที่เขาไม่อยากจะให้เกิดมากที่สุดก็เกิดขึ้น แล้วคงจะเป็นอะไรที่จำไปจนวันตาย ดงอุนที่กำลังดึงกีกวังให้ลุกขึ้นเกิดเท้าลื่นทำให้เสียหลักแล้วร่างของกีกวังก็ล้มทับเขาจังๆ แต่ระหว่างนั้นกีกวังเกิดคลื่นไส้ขึ้นมาอีก จึงอ้วกใส่หน้าอกของดงอุนเต็มๆ

 

 

ตุบ!!!

 

 

ดงอุนนอนตัวแข็งทื่ออย่างช็อคกับความสกปรกที่ตอนนี้อยู่บนตัวเองเรียบร้อยแล้ว

 

 

“เฮ้ย!! ดงอุน ฉันขอโทษ”กีกวังมองดงอุนอย่างตกใจ ส่วนดงอุนนั้นเหมือนสติจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขามองหน้ากีกวังเล็กน้อยก่อนที่จะไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว

 

 

พรึ่บ!!!

 

 

ดงอุนสลบไปในที่สุด กีกวังถึงกลับอ้าปากเหวอและเอ๋อหนักกว่าเดิม

 

 

“เฮ้ นายเป็นลมเหรอ ดงอุนๆ”กีกวังตบแก้มของดงอุนเบาๆ แต่ก็ดูจะไม่มีทีท่าว่าเขาจะฟื้นเลยสักนิด ดงอุนมองอ้วกที่กองอยู่บนหน้าอกของดงอุนเล็กน้อย เขาทำท่าหยะแหยงเต็มที่

 

 

“อ่า อันนี้ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ มันเป็นอุบัติเหตุ ดงอุนอา”กีกวังถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อของดงอุนออกมาแล้วก็โยนทิ้งอย่างรังเกียจ

 

 

“ถึงจะเป็นอ้วกฉัน ฉันก็รังเกียจได้ใช่ไหม ยี๋”กีกวังส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเขย่าตัวดงอุนอีกครั้ง

 

 

“นี่ นายตื่นสิ นอนแบบนี้ไม่ได้นะ ดงอุนๆ”กีกวังทำสีหน้างอแงอย่างเซ็งๆ เขาถอนหายใจออกมาก่อยจะค่อยๆดึงดงอุนขึ้นแล้วก็จัดการให้เขาขี่หลังตัวเองเพื่อจะพากลับบ้าน

 

 

“ฉันว่าฉันจำบ้านนายได้นะ”กีกวังพยักหน้าเล็กน้อย เพียงเท่านั้นรอยยิ้มก็ปรากฏอยู่บนใบหน้าของคนที่เพิ่งจะเป็นลมเพราะอ้วกของกีกวังเมื่อสักครู่

 

 

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด

 

 

รถแท็กซี่มาจอดอยู่ที่คอนโดของดงอุน กีกวังถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะยื่นเงินให้คนขับที่มองกีกวังตาขวางอย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก กีกวังยิ้มแหยะๆให้แล้วก็ดึงดงอุนลงจากรถอย่างยากลำบาก

 

 

“คนบ้าอะไรวะ บ้านตัวเองแท้ๆจำทางไม่ได้ พากูอ้อมไปอ้อมมา ปัญญาอ่อนจริงๆ”

 

 

บรืนนนนนนนนนนน

 

 

รถแท็กซี่ขับออกไปอย่างรวดเร็ว

 

 

“แอ่กๆ”กีกวังสำลักควันรถเล็กน้อย

 

 

“ฮึ่ย แค่มาไม่ถูกนิดเดียวเอง อย่าให้ฉันเจออีกนะ จะแอบเจาะยางรถให้แบนสี่ล้อเลย ไอ้บ้า!!!”กีกวังตะโกนด่าตามหลังรถแท็กซี่ไปอย่างโมโห ดงอุนที่ตอนนี้นอนอยู่ที่พื้นก็แทบจะกลั้นเสียงหัวเราะไว้ไม่อยู่

 

 

“ให้ตายเถอะ จะสลบนานไปแล้วนะ เดี๋ยวก็ปล่อยให้นอนกับหมาที่นี่เลย ฮึ่ย!!”กีกวังบ่นอย่างหงุดหงิดก่อนจะดึงดงอุนแล้วก็จับขี่หลังเช่นเคย

 

 

“แล้วมันชั้นไหนวะเนี่ย”กีกวังแบกดงอุนเข้าไปในคอนโด เขามองเลขในลิฟท์เล็กน้อย

 

 

“ชั้นไหนๆ”

 

 

“โอ๊ย!! แล้วจะไปรู้ไหมเนี่ย เอาวะ เดาๆไป”แล้วกีกวังก็กดเลข 20

 

 

ติ๊ง

 

 

“เอ้อ ชั้นนี้แหละมั้ง กระถางต้นไม้นี้คุ้นๆรู้สึกเหมือนจะเคยเห็น”กีกวังมองกระถามต้นไม้ที่อยู่ข้างๆ ดงอุนยิ้มออกมาเล็กน้อย

 

 

ไอ้กระถางเนี่ย มันก็มีทุกชั้นนั่นแหละ กีกวังเอ๊ย

 

 

“ห้องไหนว๊า โอ๊ย”

 

 

ตุบ!!!

 

 

กีกวังทิ้งดงอุนลงกับพื้นทันที

 

 

โอย จะวางดีๆหน่อยไม่เป็นหรือยังไงกันเนี่ย เจ็บนะ

 

 

ดงอุนได้แต่เก็บอาการไว้ข้างในไม่สามารถแสดงออกมาได้ กีกวังที่เพิ่งวางดงอุนลุกก็รีบล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของดงอุนเพื่อหากุญแจหรือไม่ก็การ์ดที่ใช้สำหรับเปิดห้อง

 

 

“โอ๊ะโอ่ อันนี้คงไม่ใช่แฮะ”กีกวังค่อยๆเอามือออกจากน้องชายของดงอุนที่เผลอไปจับโดยไม่ได้ตั้งใจ ดงอุนถึงกลับสะดุ้งอย่างตกใจ

 

 

นายจะปลุกอารมณ์ฉันงั้นเหรอ กีกวัง อยากจะบ้าตายจริงๆ

 

 

“อ๊า เจอแล้ว”กีกวังยิ้มออกมาเมื่อหยิบการ์ดออกมาได้

 

 

“ว้าว เดาเก่งจริงๆ ชั้นนี้ ห้อง ห้อง เย้ๆ ห้องริมสุด อิอิ”กีกวังยิ้มออกมาก่อนจะลุกขึ้นแล้วก็เดินไปที่ห้องของดงอุน

 

 

“เอ๋”แล้วสักพักก็ต้องเดินกลับมาเมื่อคิดได้ว่าทิ้งดงอุนไว้

 

 

“ฉันไม่แบกนายแล้วนะ เหนื่อย ปวดหลังด้วย”แล้วกีกวังก็จัดการจับขาทั้งสองข้างของดงอุนก่อนจะลากไปยังหน้าห้อง

 

 

หลังฉัน พื้นนี่มันสกปรกไม่รู้หรือยังไงกันเนี่ย คนเดินผ่านไปผ่านมา กีกวังนะกีกวัง นายจะแสบไปแล้ว ฮึ่ย!

 

 

ดงอุนได้แต่กำหมัดแน่นกับการกระทำของกีกวัง

 

 

แอ๊ดดดด

 

 

“เฮ้อ เหนื่อยชิบ”กีกวังหันมามองดงอุนที่นอนอยู่หน้าห้องก่อนจะลากเข้าไปในห้องแล้วก็ลากตรงเข้าไปในห้องนอน โดยไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดของดงอุนเลย

 

 

ตุบ!!!

 

 

“โอ๊ยย เหนื่อยโว๊ยยย”กีกวังตะโกนเสียงดังหลังจากที่จัดการให้ดงอุนนอนบนเตียงได้

 

 

“จำเอาไว้เลยนะ ว่านายทำให้คนที่รักความสบายอย่างชั้นต้องลำบากขนาดไหน ซนดงอุน!!”กีกวังส่ายหน้าเล็กน้อย เขามองดงอุนที่นอนหน้าไม่ค่อยดีนัก เหมือนจะรู้สึกไม่สบายตัว

 

 

“อ่า จริงสิ นายคงจะรู้สึกไม่สบายตัว เฮ้อ”แล้วกีกวังก็จัดการถอดเสื้อของดงอุนออกโดยไม่แคร์อะไรเลยสักนิด

 

 

“โห มีน้อยกว่าฉันอีก อย่างนี้ฉันก็ดูแมนกว่านายสินะ”กีกวังขำนิดๆที่ได้เห็นหน้าอกของดงอุน เขาเอามือลูบไปทั่วๆอย่างนึกสนุก โดยไม่รู้เลยว่ากำลังปลุกอารมณ์เสือป่าแค่ไหน

 

 

“เฮ้อ จะว่าไปนายก็เท่เหมือนกันนะเนี่ย”กีกวังยิ้มออกมานิดๆ อันที่จริงเขาก็รู้สึกว่าดงอุนนั้นทั้งหล่อแล้วก็น่ารักตั้งแต่วันแรกที่เห็นแล้วล่ะ แต่เพราะรู้ว่าดงอุนเจ้าชู้มากก็เลยไม่ค่อยอยากจะไว้ใจคนๆนี้เท่าไหร่นัก

 

 

“นายหลับอยู่ใช่ไหม”กีกวังถามลอยๆ แต่ดงอุนกลับเผลอพยักหน้ารับ โชคดีที่กีกวังซื่อมองไม่เห็น

 

 

“สงสัยจะยังไม่ตื่น งั้น…”แล้วกีกวังก็ค่อยๆแนบหน้าลงกับหน้าอกของดงอุนเบาๆ เขายิ้มออกมาอย่างมีความสุขที่ได้ทำอย่างนี้ รู้ทั้งรู้ว่าดงอุนเจ้าชู้ รู้ทั้งรู้ว่าถ้าเผลอใจให้กับคนอย่างดงอุน สิ่งที่ได้กลับมาตอนสุดท้ายมีเพียงแค่น้ำตา อย่างที่เพื่อนๆของกีกวังเคยได้พบ จุดจบของทุกคนไม่ต่างกันเลย นั่นก็คือ ถูกดงอุนทิ้งอย่างไม่มีเยื่อใย

 

 

“ทำไมนายต้องมาทำดีกับฉันด้วยนะ ดงอุน”กีกวังพูดขณะที่มือกำลังเขียนเป็นวงกลมอยู่ที่หน้าท้องของดงอุน

 

 

“ทำไมนายต้องเป็นห่วงฉันด้วย ฉันอยากรู้จังเลย”ดงอุนยิ้มออกมานิดๆกับการกระทำที่ดูเหมือนเด็กของกีกวัง

 

 

“นายกำลังหลอกฉันเพราะมีจุดประสงค์ใช่ไหม ทำไมต้องเป็นฉันล่ะ เท่าที่ฉันรู้แต่ละคนที่นายคบมีแต่พวกไฮโซแล้วก็น่ารักๆทั้งนั้น”ดงอุนขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย

 

 

ทำไมนายถึงรู้ล่ะกีกวัง หรือว่านายสนใจฉัน เอ๊ะ ใช่เหรอ

 

 

“ถ้าขอดีๆ ฉันอาจจะใจอ่อนก็ได้นะ”กีกวังยิ้มออกมาบางๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วก็มองหน้าของดงอุน ใครจะไปรู้ล่ะว่าคนอย่างกีกวังรู้สึกดีขนาดไหนกับผู้ชายที่ชื่อดงอุน รู้สึกดีมาตลอดตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น มันไม่ใช่วันที่ฝนตกวันนั้น แต่มันก่อนหน้านั้น ก่อนหน้านั้นที่นานมาแล้ว คนอย่างดงอุนคงไม่เคยจำได้ด้วยซ้ำ กีกวังยกมือขึ้นลูบหัวดงอุนเบาๆ ก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากของดงอุน

 

 

กึก

 

 

ดงอุนถึงกลับอึ้งแทบลืมหายใจกับประโยคที่เพิ่งได้ยินเมื่อสักครู่นี้

 

 

ทั้งๆที่จะทำให้นายหลงในตัวฉัน แต่คงเป็นฉันที่หลงในตัวนายมากกว่าเดิม เพราะอะไรกันนะ ดงอุน ได้โปรดจริงใจกับฉันไม่ได้หรือไง

 

 

กีกวังยิ้มให้กับความคิดโง่ๆที่ไม่มีทางเป็นไปได้ของตัวเอง เขาต้องพยายามมากแค่ไหนที่จะต้องคอยเก็บอาการตื่นเต้นทุกครั้งที่อยู่กับดงอุน ตั้งแต่ครั้งแรกที่ดงอุนกอดแล้วก็หอมแก้ม เขาก็แทบจะเพ้อฝันไปหลายวัน แล้วก็ครั้งที่สองที่ดงอุนตามติดเขา จะรู้ไหมนะว่าเขามีความสุขแค่ไหน แล้วไหนจะตอนที่เขามาอยู่ที่ห้องของดงอุน แล้วก็ได้เสียจูบแรกให้กับดงอุนไป เขาก็แทบจะเก็บอาการดีใจไว้ไม่อยู่จนต้องรีบวิ่งออกจากห้องมาด้วยท่าทางลนลาน พอออกมาได้ก็กรีดร้องดังลั่นวิ่งไปทั่วถนนด้วยความดีใจ ไหนจะมาบังเอิญได้จูบกันตอนที่เขายังมีสติดีอยู่ที่ห้องน้ำอีก ตอนนั้นเขาแทบจะช็อคไปเลยทีเดียว ทุกๆอย่างที่เกิดขึ้น ดงอุนไม่รู้เลยว่า เบื้องหน้ากับเบื้องหลังของกีกวังนั้นคนละอารมณ์กันเลย

 

 

 

“ซนดงอุน คนอย่างนาย…..”กีกวังยิ้มอย่างเศร้าๆ

 

 

“คงไม่มีวันเป็นไปได้….จุ๊บ”กีกวังจูบที่หน้าผากของดงอุนอีกครั้ง

 

 

“ฝันดีนะ”แล้วกีกวังก็เดินจากไป ดงอุนค่อยๆลืมตาขึ้นด้วยความมึนงงกับสิ่งที่กีกวังพูดมาเมื่อสักครู่

“นายพูดอะไรนะกีกวัง มันหมายถึงอะไรกัน นายรู้งั้นเหรอ บ้าจัง”

 

 

ตุบ!!

 

 

ดงอุนล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง เขาถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ

 

 

สุดท้ายก็อดสินะ แถมยังมีเรื่องมาให้งงและคิดมากอีก รู้สึกแปลกๆแฮะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตุบ!!!

 

 

ปัง!!!

 

 

“โอ๊ยยยยยยยย”จุนฮยองร้องออกมาอย่างดังเมื่อถูกร้องเท้าใส่ในบ้านของฮยอนซึงปาโดนหัวเต็มๆ

 

 

“ฉันเจ็บนะ นายทำบ้าอะไรของนายเนี่ย”

 

 

“แกเข้ามาในบ้านฉันได้ยังไงกันฮะ!!”ฮยอนซึงตะคอกใส่อย่างโมโห

 

 

“เดินเข้ามาสิ”

 

 

“เข้ามาได้ยังไง แกแงะบ้านฉันงั้นเหรอ”

 

 

“เปล่านะ ประตูไม่ได้ล็อค”

 

 

“แล้วไง ไม่ได้ล็อคแล้วก็เดินเข้ามาในบ้านคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตงั้นเหรอ”

 

 

“เฮ้ ฉันเข้ามาดูเผื่อมีขโมยต่างหากเล่า แล้วก็เผลอหลับ”

 

 

“แกนั่นแหละขโมย ไอ้บ้า ไอ้หัวขโมย”

 

 

“ไม่ใช่ซักหน่อย”

 

 

“ออกไปเลยนะ”

 

 

“ไล่ทำไม มันดึกแล้ว พรุ่งนี้ค่อยไปก็ได้”

 

 

“ทุเรศและ นี่มันบ้านของฉัน”

 

 

“ฉันอยู่ไม่ได้หรือไง”

 

 

“ไม่ได้!!”

 

 

“อะไรกัน วันนี้ทำไมเมียดุจัง”จุนฮยองยิ้มออกมาอย่างสะใจที่เห็นใบหน้าไม่พอใจของฮยอนซึงที่ถูกเรียกอย่างนั้น

 

 

“หยุดเรียกฉันแบบนั้นได้แล้ว แกกับฉันไม่ได้เป็นอะไรกัน”

 

 

“อะไร ก็นอนด้วยกันแล้ว หลายครั้งด้วย”ฮยอนซึงกำหมัดแน่น

 

 

“แกขืนใจฉัน ไม่ได้เป็นการยินยอม ได้ยินไหมว่าแกข่มขืนฉัน แกข่มขืนฉัน ฮือออออ”ฮยอนซึงทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างอ่อนแรง ภาพในวันต่างๆที่  จุนฮยองทำร้ายเขาปะทะเข้ามาในสมองจนทำให้ความเสียใจ ความหวาดระแวงกลับเข้าสู่หัวใจของเขาอีกครั้ง จุนฮยองหน้าเศร้าเล็กน้อยที่เห็นฮยอนซึงร้องไห้

 

 

“ขะ….”จุนฮยองเม้มปากอย่างข่มใจ

 

 

“แล้วไงกัน ยังไงนายก็เป็นของฉันแล้ว”ฮยอนซึงเงยหน้าขึ้นมามองจุนฮยองทั้งน้ำตา

 

 

“ฉันเกลียดแก ออกไปจากชีวิตฉันเสียที ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก”

 

 

กึก

 

 

จุนฮยองกำหมัดแน่น

 

 

“ฉันเกลียดเธอ ได้ยินไหมว่าฉันเกลียดเธอ ไสหัวออกไปจากห้องของฉันได้แล้ว”

 

 

คำพูดของพ่อที่พูดกับแม่ของจุนฮยองวิ่งอยู่ในความคิดของเขา ตอนนี้เขารู้สึกเจ็บแปลกๆที่ได้ยินฮยอนซึงพูดกับเขาอย่างนั้น แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไรที่เขาไม่ต้องการห่างจากฮยอนซึงสักนิดเดียว

 

 

“เสียใจด้วย เพราะฉันติดใจลีลาของนายเหลือเกิน คงให้ไม่ได้หรอก”จุนฮยองพูดพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ฮยอนซึง น้ำตาของฮยอนซึงไหลทั้งๆที่ตามองจุนฮยองไม่กระพริบ เขาถอยหลังหนีจุนฮยองที่กำลังเดินเข้ามา

 

 

“ฮึก”ฮยอนซึงเบนหน้าหนีทันทีที่จุนฮยองจับใบหน้าของตน

 

 

“นายหนีฉันไม่พ้นหรอก เพราะนายคือเมียของฉัน ผัวกับเมียต้องอยู่ด้วยกันสิ”จุนฮยองจูบเบาๆที่แก้มของฮยอนซึง

 

 

“ห้ามนายร้องไห้ให้ฉันเห็นอีก จำเอาไว้ เมื่อใดที่น้ำตานายไหล เมื่อนั้นฉันจะทำอย่างนั้นกับนาย”ฮยอนซึงหันไปสบตากับจุนฮยอง แววตาของจุนฮยองแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าไม่ได้พูดเล่น เขาจูบปากของฮยอนซึงก่อนจะเดินออกไป

 

 

กึก

 

 

แต่แล้วก็ต้องเบิกตากว้างกับคนที่ยืนตาค้างอยู่หน้าห้อง ฮยอนซึงที่เห็นว่าเป็นใครก็แทบจะช็อคไปเช่นกัน

 

 

“พี่ฮยอนซึง แล้ว…”กีกวังหันไปมองจุนฮยองคนที่เขาเจออยู่ที่ค่าย เพียงแค่ครั้งแรกก็รู้สึกไม่ชอบขี้หน้าเลยสักนิด

 

 

“มาทำอะไรที่ห้องพี่ชายฉัน”กีกวังพยายามถามอย่างใจเย็น

 

 

“กีกวัง กลับมาแล้วเหรอ”ฮยอนซึงรีบเช็ดน้ำตาตัวเองออกก่อนจะลุกขึ้นจะเดินไปหากีกวังแต่ก็ถูกจุนฮยองจับมือเอาไว้

 

 

“ผัวมาหาเมีย ไม่ผิดใช่ไหม”

 

 

กึก

 

 

ฮยอนซึงอ้าปากค้างแล้วก็หันไปมองจุนฮยองอย่างตกใจ พอๆกับกีกวังที่มองหน้าจุนฮยองอย่างตกใจเช่นกัน

 

 

“นายว่าอะไรนะ”

 

 

“หึ ก็ได้ยินชัดแล้วนี่ ฉันกลับล่ะ”จุนฮยองจับตัวฮยอนซึงแน่นก่อนจะจูบปากฮยอนซึงอย่างดูดดื่มต่อหน้าต่อตากีกวัง

 

 

“อื้อๆๆ”

 

 

“แล้วจะมาหาใหม่นะ เมียจ๋า”จุนฮยองแสยะยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป เขขามองหน้ากีกวังเล็กน้อยก่อนจะหันไปมอง ฮยอนซึงด้วยแววตาที่ข่มขู่

 

 

“พี่ฮยอนซึง หมอนั่น….”

 

 

“พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ”

 

 

“เดี๋ยวสิ จริงหรือเปล่า”ฮยอนซึงมองตาของกีกวังอย่างชั่งใจ แต่แล้วสายตาของจุนฮยองก็แวบเข้ามา เขากำหมัดแน่น

 

 

“อย่างที่ได้ยินนั่นแหละ พี่ไปก่อนนะ”

 

 

ปัง!!!

 

 

ฮยอนซึงเดินเข้าห้องน้ำแล้วก็ปิดประตูอย่างแรง เขาค่อยๆทรุดตัวลงนั่งด้วยความเสียใจ เสียใจที่จุนฮยองทำร้ายเขาไม่เลิก เสียใจที่จุนฮยองชอบทำร้ายจิตใจ เสียใจที่จุนฮยองไม่ออกไปจากชีวิตของเขาเสียที และที่เสียใจที่สุด เสียใจที่ตัวเองไม่มีความกล้าและเข้มแข็งพอที่จะหลุดออกจากพันธนาการที่จุนฮยองผูกมัดเขาเอาไว้ด้วยร่างกายและกัดกินพื้นที่ในหัวใจของเขาไปทีละนิดโดยที่เขาไม่รู้ตัวและพยายามต่อต้าน

 

 

ทำไมต้องเป็นนายด้วยนะ ทั้งๆที่…..ฮึกๆ

 

 

ฮยอนซึงก้มหน้าลงร้องไห้อย่างเจ็บปวดใจ เขาไม่ต้องการ ไม่ต้องการรู้สึกอะไรกับคนอย่างจุนฮยอง คนที่ทำร้ายเขาทุกครั้งที่พบเจอกัน คนอย่าง จุนฮยองไม่สมควรที่จะได้รับอะไรจากเขาเลยสักนิด

 

 

แต่แบบนี้….แบบนี้มันอะไร ทำให้หัวใจที่เคยเกลียดแทบอยากจะฆ่า ต้องมาอ่อนลงเรื่อยๆทุกครั้งที่ได้เจอ

 

 

ฉันเกลียดนาย จุนฮยอง ฉันเกลียดนาย ฉันต้องเกลียดนาย ฮือออออ

 

 

จุนฮยองนั่งอยู่ในรถมองห้องนอนของฮยอนซึงที่เขาเพิ่งจะได้มีความสุขจากอ้อมกอดเมื่อสักครู่

 

 

“ฮยอนซึง จางฮยอนซึง ฉันไม่มีทางเลือก ถ้าไม่ทำร้ายนาย นายก็คงจะไม่อยู่กับฉัน ไม่เป็นของฉัน ฉันไม่อยากให้นายไปเป็นของใคร ไม่อยากให้ใครต้องเห็นร่างกายที่สวยงามและบอบบางของนาย ไม่อยากให้ใครหน้าไหนมาสัมผัส ต้องมีเพียงแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น ฉันคนเดียว!!!”

 

 

และที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด เขาไม่อยากให้ฮยอนซึงต้องมาร้องเสียน้ำตาเพราะนั่นทำให้เขารู้สึกเจ็บและรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฉันไปก่อนนะ”

 

 

“จะไปไหนโยซอบ นายไม่ได้รอไอ้บ้านั่นเหรอ”กีกวังถามขึ้นอย่างสงสัย

 

 

“จะรอทำไม ไม่ได้นัดไว้นี่ ไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน บายๆ”แล้วโยซอบก็วิ่งออกไป กีกวังได้แต่มองอย่างงงๆ

 

 

“โยซอบล่ะ”พอโยซอบไปได้สักพักดูจุนก็เดินมาทันที

 

 

“จะไปรู้ไหม”กีกวังพูดโดยไม่มองหน้าของดูจุนสักนิด

 

 

“มองหน้าฉัน กีกวัง”

 

 

“ฉันไม่ใช่โยซอบนะ ไม่ได้โง่แบบหมอนั่น นายไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน”

 

 

“กีกวัง นาย”ดูจุนจ้องกีกวังอย่างไม่พอใจเป็นอย่างมาก

 

 

“เฮ้ๆ ไอ้ดูจุน มึงอย่ามามองกีกวังแบบนั้นนะ”ดงอุนที่เห็นรีบวิ่งเข้ามาห้ามทั้งสองคนเอาไว้ กีกวังมองหน้าดงอุนเล็กน้อย

 

 

“โยซอบอยู่ไหน”ดูจุนถอนหายใจออกมาแล้วก็ถามอีกครั้งอย่างใจเย็น

 

 

“กลับไปแล้ว”กีกวังตอบอย่างไม่เต็มใจนัก

 

 

“กลับไปได้ยังไง ก็บอกแล้วว่าจะมารับ”

 

 

“จะบ้าเหรอ หมอนั่นบอกว่าไม่ได้นัดกับนายหนิ”กีกวังพูดอย่างงงๆ

 

 

“โยนะโย ลืมงั้นเหรอเนี่ย”แล้วดูจุนก็เดินจากไป กีกวังส่ายหน้านิดๆ

 

 

“ลืมอีกแล้วเหรอ แปลกแฮะ”กีกวังยักไหล่อย่างเซ็งๆ

 

 

“มองอะไร”

 

 

“เมื่อคืนทำไมฉันกลับไปนอนที่ห้อง”

 

 

“อ๊ะ นายกลับไปนอนที่ห้องเหรอเนี่ย โห นายไปได้ยังไงกัน หรือว่านายเหาะไป”กีกวังยังคงทำตัวเป็นปกติจนดงอุนประหลาดใจ

 

 

“งั้นเหรอ นึกว่านายจะแบกฉันกลับห้องซะอีก”

 

 

“ประสาท ฉันรู้จักห้องนายนี่ไหนกัน”

 

 

“จำไม่ได้หรือไงว่าเคยไปนอนที่นั่น”

 

 

กึก

 

 

กีกวังอึ้งไปนิดๆก่อนจะหันมายิ้มแบบที่ยิ้มให้กับฮยอนซึงวันนั้น เล่นเอา  ดงอุนถึงกลับหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะไปเลยทีเดียว

 

 

“เคยไปด้วยเหรอเนี่ย แย่จังจำไม่ได้ ถ้าจำได้นะ ฉันจะแอบรื้อห้องนายให้เละไปเลย แบร่”แล้วกีกวังก็วิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว เพราะตอนนี้หัวใจของเขารู้สึกเหมือนจะอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว

 

 

“เอ๊า มาปัญญาอ่อนใส่แล้วก็จากไป เฮ้อ กีกวังนะกีกวัง”ดงอุนส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะมองขึ้นบนท้องฟ้า

 

 

“แปลกแฮะ”

 

 

“นัดไว้ด้วยเหรอเนี่ย แฮ่ๆ ขอโทษนะฮะ”โยซอบพูดขณะที่กำลังเลียไอศกรีมอย่างมีความสุข ดูจุนขำเล็กน้อยกับท่าทางอันสุดแสนจะน่ารักแบบนั้น

 

 

“ปลาทองจริงๆเลยนะโย”

 

 

“แฮ่ๆ คงงั้นมั้งฮะ หมู่นี้ลืมอะไรบ่อยๆ”

 

 

“งั้นเหรอ อย่างเช่นอะไรล่ะ”

 

 

“อืม ส่วนมากก็จะเป็นเรื่องที่ตั้งใจจะจำนั่นแหละฮะ อย่างเช่นนัดพี่วันนี้ บางทีก็จำผิดวัน เรื่องอะไรที่ต้องทำในวันถัดไป ถ้าไม่ลืมก็จำผิดวัน แปลกนะฮะ”โยซอบยิ้มให้กับความป้ำเป๋อขี้ลืมของตัวเอง ดูจุนส่ายหน้าเล็กน้อย

 

 

“ลืมอะไรก็ลืมได้ อย่าลืมพี่แล้วกัน ไม่งั้นเจอดีแน่”

 

 

“ง่า แล้วเค้าจะลืมพี่ได้ไง รักพี่จะตาย อิอิ”โยซอบยิ้มก่อนจะเลียไอศกรีมอีกครั้ง ดูจุนรู้สึกหัวใจพองโตขึ้นมาอย่างมาก ก่อนจะมองหน้าโยซอบที่ตอนนี้ริมฝีปากเลอะแต่ไอศกรีม

 

 

“ปากเลอะจังเลย พี่เช็ดให้นะ”โยซอบพยักหน้าเบาๆก่อนจะนั่งนิ่งๆ ดูจุนเลื่อนหน้าเข้ามาก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดปากของโยซอบ แต่แทนที่จะใช้มือเขากลับใช้ปากแทน ดูจุนเลียบริเวณริมฝีปากของโยซอบอย่างอ่อนโยน

 

 

“ง่า ทำไมไม่ใช้ผ้าล่ะฮะ”

 

 

“เดี๋ยวมันจะไม่สะอาดน่ะ อุ๊บ”พูดจบดูจุนก็จูบปากโยซอบทันที ทั้งสองคนจูบกันโดยไม่เกรงใจสายตาหลายคู่ที่กำลังมองมา ไอศกรีมของโยซอบละลายไปเรื่อยๆ แล้วดูจุนก็ค่อยๆสอดลิ้นเข้าไปก่อนจูบโยซอบอย่างเร่าร้อน

 

 

ตุบ!!!

 

 

ไอศกรีมหล่นจากมือของโยซอบ เพราะเขารู้สึกเคลิ้มจนไม่มีแรง ทั้งสองคนแลกจูบกันและกันอย่างมีความสุข

 

 

-----------------

27-08-2014

หายไปนาน กลับมาอัพต่อให้อ่านกันยาวๆเลยคร๊าบ

ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้กับอังเสมอมานะคะ

#ฟิคแบดเลิฟ