[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!

 
 
 
 
[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!
Chapter 19
ฝันอันเจ็บปวด
 
 
 
 
 
“เฮ้ยๆๆ”
 
 
เอี๊ยดดดดดดดด
 
 
กึก
 
 
“รถเป็นอะไรอ่าดงอุน”กีกวังที่นั่งซ้อนท้ายพูดขึ้นก่อนจะลงจากรถ
 
 
“เดี๋ยวนะ ลองสตาร์ทก่อน”แล้วดงอุนก็ลองสตาร์ทรถ ครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่ติด
 
 
“เป็นไง ติดไหม”ดงอุนเงยหน้าขึ้นไปมองกีกวังก่อนจะยิ้มแหยะๆ
 
 
“ยิ้มแบบนั้น ฉันจะรู้เรื่องไหม”รอยยยิ้มของดงอุนหุบไปในทันที
 
 
“น้ำมันหมด”
 
 
“อะไรนะ!!!”
 
 
“ได้ยินแล้วนี่ น้ำมันหมด”
 
 
“รู้แล้ว หูไม่ได้หนวก แล้วไงเล่า จะทำยังไง ฉันจะไปโรงพยาบาลนะ แล้วนี่เรายังอยู่กลางป่าอยู่เลย ยังมองไม่เห็นแม้แต่ถนนที่อยู่ข้างหน้า มองกลับไปด้านหลังก็ไม่เห็นเงาของหมู่บ้านแล้ว”ดงอุนลงจากรถแล้วก็ยืนท้าวส่ายเองจ้องหน้ากีกวัง
 
 
“ขาของนายยังอยู่ครบสองข้างนี่”
 
 
“ไม่เอา ไม่เดิน มันไกล เมื่อยด้วย”
 
 
“ไหนบอกเป็นห่วงโยซอบไง”
 
 
“ก็ห่วง แต่ไม่อยากเดินนี่”กีกวังมองหน้าดงอุนอย่างยิ้มๆ ดงอุนถอนหายใจออกมา
 
 
“ถ้าไม่ได้ก็จะโวยวายใช่ไหม”กีกวังพยักหน้าหงึกๆ
 
 
“และถ้าไม่ทำก็จะนั่งอยู่นี่ ไม่ไปไหน”กีกวังยิ้มกว้างก่อนจะพยักหน้าหงึกๆอีกครั้ง
 
 
ฉันจะคิดทั้งต้นทั้งดอกกับนาย กีกวัง!!
 
 
ดงอุนถอนหายใจออกมาก่อนะหันหลังแล้วก็ย่อเข่าลง  กีกวังยิ้มร่าก่อนจะเดินตบมือแล้วก็ขึ้นขี่หลังของดงอุน
 
 
“ลาล๊าลา ลั่นล๊า”ดงอุนกัดฟันแน่นก่อนจะลุกขึ้นแล้วก็เดินหน้าต่อไป
 
 
อารมณ์ดีจริงๆ มีความสุขอยู่บนความทุกข์ของผู้อื่น ฉันจะจดจำเอาไว้!!
 
 
“อย่าเดินช้านักสิดงอุน ฉันเป็นห่วงโยซอบน๊า”
 
 
ไม่บินไปเองเลยล่ะ รีบนักก็
 
 
ดงอุนได้แต่กัดฟันเดินต่อไปโดยมีเสียงพูดเจี๊ยวจ๊าวของกีกวังไม่หยุดหย่อน แต่เดินมาก็เนิ่นนานก็ยังมองไม่เห็นหนทางเสียที ดงอุนก็เริ่มเดินช้าลงด้วยความเหนื่อย
 
 
“หยุดทำไมดงอุน เดี๋ยวจะมืดซะก่อนนะ”ดงอุนหันไปมองกีกวังที่อยู่อย่างสุขสบายบนหลังตัวเองเล็กน้อย
 
 
“เปลี่ยนกันมั๊ย นายมาแบกฉันบ้าง”
 
 
“เอ๋ ทำไมอ๊ะ เหนื่อยแล้วเหรอ ว๊า อย่างนี้ก็แย่อ่าสิ”
 
 
“ไม่ใช่ นายไม่รู้หรือไงว่าการแบกคนอื่นขึ้นหลังเนี่ยมันจะทำให้สิ่งที่เราไม่ต้องการอยู่ในร่างกายหายไป”
 
 
พรึ่บ!!
 
 
กีกวังลงจากหลังของดงอุนอย่างรวดเร็ว
 
 
“จริงเหรอ นายพูดจริงเหรอ”ดงอุนยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
 
 
“จริงสิ”
 
 
“งั้นไอ้นี่ของฉันก็จะหายไปใช่ไหม”กีกวังแหวกเสื้อออกเผยให้เห็นหน้าอกที่ดูไม่เข้ากับตัวเล็กๆและหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มของเขาเอาเสียเลย แต่การที่กีกวังทำอย่างนั้นก็เล่นเอาดงอุนถึงกลับลืมหายใจเพราะอึ้งที่ได้เห็นของดี
 
 
“แล้วก็นี่ด้วย”แล้วกีกวังก็โชว์กล้ามแขนอันแข็งแรงที่ผู้ชายบางคนเห็นก็อาจจะเป็นลมได้ แต่ดูเหมือนไอ้คนตรงหน้ากีกวังจะอึ้งจวนใกล้จะเป็นลมแล้วล่ะ
 
 
“ว่าไงล่ะดงอุน มันจะหายไปใช่ไหม”กีกวังจับแขนดงอุนแล้วก็เขย่าเบาๆนั่นจึงทำให้ดงอุนได้สติกลับมา
 
 
“ใช่ๆ มันจะหาย หายไปเลย”กีกวังยิ้มออกมาทันที เพราะไอ้นี่ของเขามักทำให้เขาลำบากโดนใช้งานหนักเพราะคิดว่าแข็งแรง
 
 
“งั้นก็ขึ้นมาเลยดงอุน ฉันจะแบกนายไปจนถึงโรงพยาบาลเลย”กีกวังหันหลังแล้วย่อเข่า ดงอุนได้แต่กระพริบตาปริบๆอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะขึ้นขี่หลังของกีกวัง
 
 
“อึ๊บ อ่า ตัวหนักนะเนี่ย แต่ไม่เป็นไร อิอิ”แล้วกีกวังก็พาดงอุนเดินหน้าต่อไป
 
 
สวรรค์ บนโลกนี้ยังมีคนแบบนี้อยู่อีกเหรอ ปัญญาอ่อนหลุดโลกไปเลย มนุษย์ต่างด้าวเอ๊ย
 
 
ดงอุนได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างระอา แต่ก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้ เขากอดคอกีกวังแน่น
 
 
“เฮ้ ทำไมต้องกอดแน่นด้วยเล่า”
 
 
“ฉันกลัวตกนี่”
 
 
“อ่อ งั้นเหรอ ตามสบาย อย่าตกนะ”แล้วกีกวังก็เดินต่อไปโดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกลวนลามนิดๆหน่อยๆจากผู้ชายเจ้าชู้ได้โล่อย่าง ซนดงอุน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ”เสียงของคุณหมอทำให้ความกังวลทั้งหมดที่มีอยู่ในหัวใจของดูจุนหายไปทันที เขายิ้มออกมาทั้งน้ำตาด้วยความดีอกดีใจ
 
 
“ขอบคุณมากครับหมอ ขอบคุณ”ดูจุนโค้งหัวเป็นการขอบคุณอย่างซึ้งใจ แล้วสักพักโยซอบก็ถูกเข็นเตียงออกมา ตอนนี้เขากำลังนอนหลับอยู่เพราะอ่อนเพลีย ดูจุนเดินไปกุมมือโยซอบแล้วก็ยิ้มบางๆก่อนจะเดินไปยังห้องพักคนไข้
 
 
“อย่าให้คนไข้ขยับขามากนะคะ”
 
 
“ครับ”ดูจุนหันไปมองโยซอบที่นอนหลับสนิทอยู่ เขานั่งลงข้างๆเตียงแล้วก็กุมมือโยซอบก่อนจะเอามาแบนกับใบหน้าของตนเอง
 
 
“โยตื่นขึ้นมาเร็วๆนะ พี่มีเรื่องจะบอกกับโย”ดูจุนลูบหัวโยซอบเบาๆก่อนจะจูบหน้าผากอย่างอ่อนโยน
 
 
“เดี๋ยวพี่มานะ โยตื่นมาแล้วจะได้กินของอร่อยๆที่โยชอบ”ดูจุนยิ้มก่อนจะเดินออกจากห้องไป โยซอบที่นอนหลับอยู่จู่ๆก็เกินน้ำตาไหลออกมา เพราะความฝันกำลังทำให้เขาเจ็บปวด
 
 
 
 
 
 
 
 “พี่ดจุน”โยซอบวิ่งมาหาดูจุนที่ยืนอยู่หน้าโรงเรียน
 
 
“เควิลยังไม่มาอีกเหรอฮะ”
 
 
“ยัง โยมีอะไร”
 
 
“คือเค้ามีเรื่องจะบอกกับพี่ดูจุน”ดูจุนถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ตอนนี้เขารู้สึกเคืองโยซอบนิดๆที่เป็นสาเหตุทำให้น้องชายต้องทำตัวอย่างนั้น แต่เพราะรู้จักกันมานานทำให้ยังมีความเกรงใจต่อกันอยู่บ้าง
 
 
“ว่ามาสิ”โยซอบยิ้มออกมาทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น โยซอบเองก็นอนคิดเรื่องนี้มาทั้งคืน เรื่องความรู้สึกของเขาที่มีต่อดูจุน นี่ดูจุนก็อยู่ ม.ปลายปีสุดท้ายแล้ว อีกหน่อยก็ต้องไปเรียนมหาวิทยาลัย มันคงจะดูไม่ค่อยดีนักที่จะมาบอกความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ แต่โยซอบทนเก็บมานานมากแล้ว อีกอย่าง ถึงแม้จะดูโหดร้ายกับเควิล แต่เขาก็ขอ ขอสักครั้งที่เห็นแก่ตัว ขอเอาความสุขและความสบายใจใส่ตัวเองบ้าง
 
 
ขอโทษนะเควิล ฉันเองก็เหมือนกับนาย หวังว่านายคงจะเข้าใจและพี่ดูจุนก็จะเข้าใจเช่นกัน
 
 
“มีอะไร เดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทันนะ”โยซอบยิ้มอย่างอายๆก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อรวบรวมความกล้า
 
 
“เค้ารักดูจุน”
 
 
กึก
 
 
โยซอบพูดออกไปเสียงดัง ดังมากพอที่จะทำให้ดูจุนถึงกลับหูอื้อที่ได้ยินอย่างนั้น ตอนนี้เขาเองก็ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจหรือควรจะรู้สึกอย่างไรดี หัวใจของดูจุนเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
 
 
“เค้ารักรุ่นพี่ คบกับเค้านะ”โยซอบย้ำเพื่อให้ดูจุนได้ยินอีกครั้ง โดยที่ทั้งสองคนไม่รู้เลยว่า คนที่ควรจะอยู่บ้านตอนนี้ได้ยินทุกอย่างที่โยซอบพูดออกไปจนหมด น้ำใสๆไหลออกมาอย่างไร้การควบคุม
 
 
“โยซอบ!!”หัวใจของเควิลเหมือนกับถูกมีดกรีดบาดจนลึกแทบจะไม่มีแรงหายใจ เควิลเดินถอยห่างออกมาจากตรงนั้น
 
 
“เควิล!!”โยซอบกับดูจุนเรียกพร้อมกับ เควิลส่ายหน้าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่หยุด
 
 
“ฮึกๆๆ ฮืออออออ”
 
 
ตึกๆๆๆ
 
 
เควิลวิ่งหนีจากไปโดยที่รับความจริงไม่ได้ โยซอบรีบวิ่งตามไปทันทีและตามมาด้วยดูจุน
 
 
“เควิลหยุดก่อน ได้โปรด”โยซอบตะโกนออกไปแต่เควิลกลับไม่ฟังเอาแต่วิ่งหนีอย่างเดียว
 
 
“เควิล”โยซอบพยายามเร่งความเร็วเพื่อจะไปรั้งเควิลเอาไว้ แต่เควิลเองก็เร่งความเร็วขึ้นเช่นกัน
 
 
“หยุดก่อน”ดูจุนตะโกนมาบ้าง แต่เควิลก็ไม่หยุด
 
 
ฮือ โหดร้าย โยซอบโหดร้ายที่สุด ที่แท้คนที่โยรักก็คือพี่ดูจุน ทำไมโยต้องทำแบบนี้ด้วย ทำไมต้องเป็นพี่ดูจุน เป็นฉันไม่ได้หรือไง ยังโยซอบ ฮือ
 
 
เอี๊ยดดดดดดดด
 
 
เควิลเบิกตากว้างเมื่อเขาวิ่งข้ามถนนโดยไม่ทันมองรถที่กำลังวิ่งมาด้วยความเร็ว
 
 
ปัง!!!!
 
 
กึก
 
 
โยซอบอ้าปากค้างกับภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า น้ำตาของเขาไหลออกมาทันที ร่างของเควิลที่ถูกรถชนอย่างแรงกระเด็นลอยไปตกอยู่ใกล้เสาไฟฟ้า
 
 
“เควิล!!!!!”ดูจุนรีบวิ่งเข้าไปหาร่างของน้องชายที่นอนจมกองเลือดอยู่  โยซอบได้แต่มองภาพเบื้องหน้าตาค้างพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา เขาค่อยๆเดินไปหาดูจุนกับร่างที่นอนนิ่งสนิทของเควิล
 
 
“เควิล ฟื้นสิ ฟื้นสิ ฮืออออ ได้โปรด อย่าทำแบบนี้ เควิล!!!”ดูจุนกอดร่างที่ไร้วิญญาณของน้องชายแน่น ตัวของโยซอบสั่นไปหมดด้วยความตกใจ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว โยซอบค่อยๆนั่งลงแล้วก็เอื้อมมือไปจับมือของเควิล
 
 
“เควิล!! ตื่นมาสิ อย่าทำกับพี่แบบนี้ อย่าทิ้งพี่ไป อ๊ากกกกกกกกกกก ฮือ”ดูจุนร้องไห้ออกมาอย่างกับคนเสียสติ เขาเอาแต่ร้องไห้แล้วก็กอดร่างของเควิลอย่างโศกเศร้าเสียใจ โยซอบได้แต่นั่งร้องไห้อยู่ข้างๆอย่างทำอะไรไม่ได้
 
 
 
 
น้ำตาของโยซอบยังคงไหลไม่หยุด ความฝันอันโหดร้ายที่ตามหลอกหลอนเขามาตลอดสองปี สองปีที่เขาไม่เคยลืมภาพวันนั้นได้เลย วันที่เควิลได้จากเขาไปอย่างมีมีวันหวนกลับมาได้อีกต่อไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ใครเห็นกีกวังมั่ง”ฮยอนซึงเดินถามหาน้องชายตัวเองจนทั่ว แต่ก็ไม่มีใครเจอ อีกอย่างที่ทำให้เขาเป็นกังวลก็คือ ดงอุนเองก็ไม่อยู่ด้วย ความกลัวก็เลยเข้ามา
 
 
“นี่ๆ มีใครมียาลดไข้บ้างอ่า”เสียงนักศึกษาคนหนึ่งดังขึ้น ฮยอนซึงจึงหันไปมอง
 
 
“ฉันมี ใครเป็นอะไรเหรอ”
 
 
“ดีเลย ช่วยเอาไปให้จุนฮยองหน่อยได้ไหม ไข้ขึ้นอ่า นอนตัวสั่นอยู่ในเต้นท์ อีกอย่างนี่ก็จะค่ำแล้วแต่รู้สึกว่าเขาจะยังไม่ได้กินอะไรเลย นายช่วยหน่อยนะฮยอนซึง”
 
 
“ไม่ได้หรอก ฉันต้องเตรียมงานวันเกิดให้แทมินอ่า”
 
 
“วันนี้เห็นเพื่อนบอกว่าคงจัดไม่ได้แล้วอ๊ะ เกิดเรื่องเยอะ นะนะ นายช่วยหน่อยนะ ฉันต้องไปคุยกับผู้ดูแลหมู่บ้านเรื่องงานพรุ่งนี้อ่า นะนะนะ  ฮยอนซึง”ฮยอนซึงมองหน้าเพื่อนอย่างลำบากใจก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วก็พยักหน้า เขาเดินไปยังบ้านของป้าแล้วก็จัดการทำข้าวต้มไปให้จุนฮยอง
 
 
“ทำเรื่องขนาดนั้น ยังมาสำออยป่วยอีก ทุเรศ”ฮยอนซึงถอนหายใจอย่างเซ็งๆก่อนจะยกถ้วยข้าวต้มแล้วก็หยิบขวดน้ำเดินไปหาจุนฮยองที่นอนอยู่ในเต้นท์
 
 
“ทำไมไม่ตายๆไปเลย ชิส”ฮยอนซึงวางถ้วยข้าวต้มลงแล้วก็มองหน้าจุน ฮยองที่ตอนนี้หน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด
 
 
“นี่ ตื่นมากินข้าวกินยาได้แล้ว”ฮยอนซึงสะกิดแขนจุนฮยองเบาๆ
 
 
“นี่ ตื่นมาสิ ถ้าไม่ตื่นฉันเอาถ้วยข้าวต้มเทใส่หัวแกแน่”ฮยอนซึงเอื้อมมือไปหยิบถ้วยข้าวต้ม แต่ก็ต้องถือค้างไว้เมื่อไม่มีวี่แววว่าจุนฮยองจะตื่นขึ้นมา
 
 
“ให้ตายเถอะ!!”ฮยอนซึงดึงผ้าห่มออกจากตัวจุนฮยองก็เห็นว่าจุนฮยองกำลังนอนตัวสั่นอยู่ เขาแตะหน้าผากของจุนฮยองแล้วก็ต้องรีบเอาออก
 
 
“ตัวร้อนจี๋เลยอะ นี่ๆ”ฮยอนซึงเขย่าตัวจุนฮยองอีกครั้ง คราวนี้จุนฮยองจับมือของฮยอนซึงเอาไว้
 
 
“นี่ ปล่อยมือฉันนะ”
 
 
“หนาวๆ”ฮยอนซึงชักสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะดึงมือออกมา
 
 
“มันเรื่องของแก ไม่เกี่ยวกับฉัน ข้าวกับยาวางไว้ตรงนี้นะ ถ้าไม่อยากตายก็ตื่นมากิน”แล้วฮยอนซึงก็เดินออกจากเต้นท์ของจุนฮยองไปอย่างหงุดหงิด
 
 
“อื้อ”เสียงครางของจุนฮยองทำให้ฮยอนซึงที่นั่งเฝ้าจนสัปหงกลืมตาขึ้น เขาเอาผ้าออกจากหน้าผากก่อนจะจุ่มใส่น้ำแล้วบิดแล้วก็เอาไปวางไว้อย่างเดิม เขาจับตามตัวของจุนฮยองก็พบว่าตัวหายร้อนนิดหน่อยแล้ว
 
 
ให้ตายเถอะ!! เกลียดแกจริงๆ ที่สุดแล้ว ฉันเกลียดตัวเองยิ่งกว่าแกเสียอีก
 
 
ฮยอนซึงมองหน้าจุนฮยองอย่างหงุดหงิด เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทั้งๆที่เดินจากไปแล้ว แทนที่จะกลับเข้าเต้นท์แต่กลับเดินไปหาผ้าชุบน้ำมาแทน แล้วก็ต้องลำบากมานั่งคอยเช็ดตัวให้ไข้ลด ทั้งๆที่ไม่จำเป็นต้องทำ แต่เขาก็ทำไปแล้ว
 
 
“หนาว”จุนฮยองครางออกมาเบาๆ ฮยอนซึงดึงผ้าห่มห่มให้จุนฮยองอย่างมิดชิด
 
 
พรึ่บ!!!
 
 
“เฮ้ย!!”ฮยอนซึงตกอยู่ในอ้อมกอดของจุนฮยองเรียบร้อย ตอนนี้หน้าของเขาแนบอยู่บนแผงอกอุ่นๆของจุนฮยอง
 
 
“ไอ้บ้า ปล่อยฉันนะ”ฮยอนซึงพยายามจะดันตัวเองออก แต่ก็ไม่เป็นผล
 
 
“อุ่นจัง”จุนฮยองละเมอพูดออกมาอีกครั้ง ทำให้ฮยอนซึงหยุดดิ้น แล้วก็ได้แต่ข่มใจนอนอยู่มนสภาพที่ปล่อยให้จุนฮยองกอดอย่างจำใจ
 
 
ทำไมกันนะ ทำไมกัน ทำไมถึงได้รู้สึกอบอุ่นแปลกๆ ทำไมต้องรู้สึกอบอุ่นแบบนี้
 
 
ฮยอนซึงเงยหน้ามองใบหน้าที่นอนหลับของจุนฮยองเล็กน้อย เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทั้งๆที่เกลียดเข้ากระดูกดำ แต่ทำไมถึงได้ใจอ่อนแบบนี้ ฮยอนซึงกำหมัดตัวเองแน่น แล้วก็สลัดความคิดของตัวเองออกจากสมอง ก่อนจะถอนหายใจออกมา แล้วตาของเขาก็เริ่มหนักอื้อเมื่อความง่วงคืบคลานเข้ามา
 
 
ไม่ไหวแล้ว ทำไมง่วงจัง
 
 
แล้วเปลือกตาของฮยอนซึงก็ปิดลง
 
 
อูยอง นายเหรอ?
 
 
จุนฮยองกระชับกอดฮยอนซึงแน่นเพราะคิดว่าเป็นอูยองคนที่ตัวเองรักมาก
 
 
“อูยอง”
 
 
 
 
 
------------
28-07-2014
ขอบคุณที่ติดตามและอยู่ด้วยกันเสมอมานะคะ
 
#ฟิคแบดเลิฟ