[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!

 
 
 
[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!
Chapter 15
บรรลัยมันเข้าไป
 
 
 
“ฮืออออออ”เสียงร้องไห้ของกีกวังดังไม่หยุดจนดงอุนที่กำลังรับหน้าที่หนักเริ่มจะรำคาญนิดๆ
 
“ฮืออออออ”ไม่เว้นแม้แต่เพื่อนสนิทอย่างโยซอบที่เริ่มส่ายหัวไปมาอย่างระอา
 
“หมาตัวไหน จะไปฆ่ามัน ฮืออออออ”ดงอุนถึงกลับส่ายหัว เขาเหล่มองกีกวังที่ตอนนี้กำลังสบายเพราะขี่หลังเขาอยู่เล็กน้อย
 
“เหม็นก็เหม็น เหลืองอ๋อยเลย ฮืออออ”โยซอบยกมือปิดปากแทบอยากจะอ้วกเมื่อคิดถึงภาพเมื่อสักครู่นี้
 
“ก็แค่ขี้”
 
“หมา ฮืออออ”ดงอุนสูดลมหายใจเล็กน้อย กีกวังก็เอาแต่ร้องไห้เพราะเกิดรับไม่ได้ขึ้นมา
 
“เสื้อตัวนั้นแพงด้วย ตัวโปรดอีกต่างหาก ไปเก็บมาไม่ได้เหรอโยซอบ”กีกวังหันหน้าไปมองโยซอบทั้งน้ำตา
 
“ได้ถ้าหากนายยอมถือมันเอง”
 
“หึ”
 
“งั้นก็เลิกคิด”กีกวังทำแก้มป่องทันที
 
“ดงอุน”
 
“ตอนนี้นายไม่ชอบฉันอยู่ แล้วนายก็ไม่อยากได้ยินเสียงของฉันด้วย เพราะฉะนั้นฉันจะไม่พูดจนกว่าจะถึงหมู่บ้าน”กีกวังกัดฟันแน่นอย่างเจ็บใจ เขาหันหลังไปมองเสื้อที่ถูกทิ้งไว้อย่างโดดเดี่ยวเล็กน้อย
 
“เสื้อตัวโปรดเลอะขี้หมา น่าสงสารเสียจริงๆ ฮึ่ย!! อย่าให้รู้นะว่าหมาตัวไหนมาขี้ไว้ จะจับเชือดเลยคอยดู ฮือออ”กีกวังซบหน้าลงกับไหล่กว้างๆของดงอุนแล้วก็ร้องไห้งองแงออกมา
 
ให้ตายเถอะ ยังกับเด็กห้าขวบ ปัญญาอ่อนและนิ่มดีจริงๆ ขี้มูกจะไหลใส่หลังฉันไหมเนี่ย
 
“ฝืดๆ โอยย”ดงอุนรู้สึกถึงอะไรเย็นๆที่ซึมผ่านเสื้อตัวบางมาโดนไหล่ตัวเอง เขาแบะปากอย่างรู้สึกรังเกียจ
 
“โยซอบ มีทิชชู่ไหม”
 
“มี แต่อยู่ในกระเป๋าอ่า”
 
“โอย ทำไมน้ำมูกต้องไหลด้วยเนี่ย”
 
ตุบ!!
 
“อ๊ากก”กีกวังลงไปกองอยู่กับพื้นอย่างรวดเร็วเนื่องจากดงอุนปล่อยเขาลงอย่างไม่ใยดี
 
“นายทำบ้าอะไรของนายเนี่ย”
 
“นั่นสิดงอุน ปล่อยกีกวังแบบนั้นเดี๋ยวก้นก็พังกันพอดี”ดงอุนมองหน้ากีกวังกับโยซอบสลับกันไปมา
 
“ฉันอยากจะบ้าตาย อ๊ากก”แล้วดงอุนก็เดินต่อไปโดยไม่สนใจกีกวังที่นั่งหน้างออยู่ข้างล่าง
 
“ไอ้ดงอุนบ้า ฮึ่ย!!”กีกวังจับก้อนหินที่ได้แถวๆนั้นปาใส่ดงอุนทันที
 
ปึก!!
 
“โอ๊ยยยยยยยย”ดงอุนร้องและหันหลังกลับมามองอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
 
ปึก!!
 
แล้วกีกวังก็ปาหินก้อนเล็กๆโดนหัวดงอุนอีก
 
“นายทำบ้าอะไรของนายเนี่ย”ดงอุนยืนโวยวายใส่อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
 
“มาอุ้มฉันขึ้นเลยนะ ไม่งั้นจะปาให้หัวแตกเลย”
 
“ฉันไม่อุ้มนายแล้ว”
 
โป๊กกกก
 
“กีกวัง!!!”
 
“ขอบใจที่เรียกชื่ออันแสนไพเราะของฉัน อิอิ”กีกวังนั่งยิ้มทั้งๆที่เมื่อกี้ยังหน้าหงิกอยู่เลย
 
“มาให้ฉันขี่หลังเลยนะ ฉันตกใจขี้มาจนจะเป็นลมเลยไม่มีแรงเดิน”กีกวังกับดงอุนจ้องหน้ากันนิ่ง
 
“นายนี่มัน…”ดงอุนกัดฟันแน่นก่อนจะเดินไปแล้วนั่งยองๆเพื่อให้กีกวังขึ้นหลัง
 
“ดีมาก อิอิ”แล้วกีกวังก็กอดคอดงอุนอย่างมีความสุขที่ได้แกล้ง
 
หนอยแหนะกีกวัง ฉันไม่ปล่อยให้นายผ่านมาแล้วก็ผ่านไปแน่นอน คอยดูฤทธิ์ของฉันบ้างเถอะ แล้วนายจะต้องเป็นคนที่คอยตามติดฉันอย่างที่คนอื่นๆเป็น ชิชะคิดแล้วโมโห
 
ดงอุนเดินบ่นในใจอย่างเดือด เขาได้แต่เก็บความอัดอั้นไว้แล้วค่อยคิดบัญชีกับกีกวังทีหลัง
 
ป๊อกๆ แป๊กๆ แก๊กๆ กึกๆ
 
ภาพของทุกคนกำลังทำงานกันอยู่อย่างขยัน ดงอุนแทบจะเป็นลมเมื่อเดินมาถึงหมู่บ้านเสียที
 
“ถึงซักที ลงได้แล้ว ฉันหนัก”
 
“อะไรกัน ฉันไม่ได้ตัวหนักขนาดนั้นเสียหน่อย ชิส”แล้วกีกวังก็ลงจากหลังของดงอุน เขาหันไปมองโยซอบที่เอาแต่ชะเง้อคอหาใครบางคนที่ไม่ต้องถามก็พอจะรู้
 
“คอยาวเป็นยีราฟแล้วนะ”โยซอบหันมายิ้มแห้งๆให้กับกีกวัง
 
“ตรงนี้เสร็จแล้ว พักก่อนก็ได้”ดูจุนพูดกับจุนฮยองหลังจากที่ทำงานกันมานาน ตอนนี้ก็จะเที่ยงแล้ว
 
“เออๆ เหนื่อยชะมัดเลยว่ะ แมร่ง”จุนฮยองพูดอย่างเซ็งๆก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อ แต่แล้วสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นเพื่อนรักอีกคนกำลังยืนอยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้าน
 
“ไอ้ดงนี่ มันมาได้ไงวะ”
 
“ไหน เออจริงด้วย”
 
กึก
 
ดูจุนชะงักไปทันทีที่หันไปสบตากับโยซอบ เขามองอย่างอึ้งๆแล้วโยซอบก็ยิ้มออกมาก่อนจะรีบวิ่งมาหาดูจุน
 
“รุ่นพี่ สวัสดีฮะ”โยซอบทักทายดูจุนเสียงใสอย่างเคย แต่ดูจุนกลับทำหน้าอย่างเดิมเหมือนทุกครั้งเช่นกัน
 
“ฉันไปหาน้ำกินก่อนนะ”ดูจุนพูดแล้วก็เดินผ่านโยซอบไปโดยไม่สนใจ  จุนฮยองทำหน้าเหวอเล็กน้อยก่อนจะหันมามองโยซอบที่รอยยิ้มในตอนแรกได้หายไปแล้ว แต่โยซอบก็ยิ้มมันขึ้นมาใหม่ให้กับจุนฮยอง
 
“สวัสดีฮะรุ่นพี่จุนฮยอง ท่าทางดูเหนื่อยๆนะ”
 
“อ่า ก็เหนื่อยแหละ งานเยอะมากเลย เดี๋ยวพี่ไปหาไอ้ดงอุนก่อนนะ” โยซอบยิ้มบางๆก่อนจะมองหาดูจุนแล้วเดินไปหยิบขวดน้ำเพื่อนำไปให้ดูจุนอย่างห่วงใย
 
“นี่ฮะรุ่นพี่ น้ำเย็นๆดื่มแล้วชื่นใจ”โยซอบยื่นขวดน้ำให้ แต่ดูจุนกลับไม่สนใจ
 
“เห็นบ่นว่าหิวน้ำ ดื่มน้ำก่อนนะฮะ”
 
“ดูจุน เหนื่อยมากสิท่า อ่าน้ำ”ชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งเดินถือขวดน้ำมายื่นน้ำให้ดูจุน เขายิ้มรับก่อนจะเปิดขวดน้ำแล้วกระดกขึ้นดื่ม โดยไม่สนใจสายตาเศร้าๆของโยซอบที่มองมา โยซอบยิ้มแห้งๆก่อนจะวางขวดน้ำไว้ข้างๆดูจุน
 
“ร้อนหรือเปล่าฮะ เค้าจะพัดให้”
 
“……”
 
“งั้นรุ่นพี่หิวไหม กินข้าวหรือยัง”
 
“……..”
 
“งั้น….”
 
“หุบปากได้ไหม รำคาญ!!”ดูจุนมองหน้าโยซอบอย่างไม่สบอารมณ์ สายตาแบบนั้นที่โยซอบไม่เคยต้องการจะเห็น แต่ก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้
 
“รุ่นพี่หงุดหงิดเพราะเหนื่อยแล้วก็แดดร้อนใช่ไหม”ดูจุนหันหน้าไปมองโยซอบอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วก็จ้องตาโยซอบ
 
“เพราะนาย แค่นี้ไม่รู้หรือไง”มือของโยซอบเริ่มสั่นด้วยความเสียใจ เขากำหมัดแน่นเพื่อเก็บความเสียใจเอาไว้ไม่ให้แสดงออกมา
 
“รุ่นพี่คงอยากจะอาบน้ำ”
 
“โยซอบ”
 
“ไม่อยากเหรอ งั้นก็คงอยากจะกินข้าว”
 
“ยังโยซอบ!!”
 
พรึ่บ!!!
 
โยซอบหันหลังหนีหน้าดูจุนทันทีที่เขาตะคอกใส่ เขาปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างสุดจะทน อยากเจอใจแทบขาด แต่ก็ต้องมาใจสลายเพราะความที่อยากจะเจอ
 
“งั้น การไปให้พ้นหน้าคงจะดีที่สุด รุ่นพี่จะได้ไม่หงุดหงิด ฮี่ๆ”โยซอบเม้มปากเพื่อกั้นเสียงร้องไห้เอาไว้ก่อนจะเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมามองเพราะกลัวว่าดูจุนจะเห็นน้ำตาของคนอ่อนแออย่างเขา มือของดูจุนที่กำกันแน่นก็ค่อยๆปล่อยออก เขาเองก็เดินหนีไปอีกทางเช่นกัน
 
“มึงมาที่นี่ได้ไงวะเนี่ย”จุนฮยองกอดคอเพื่อนอย่างคิดถึง
 
“กูเหาะมามั้ง ไอ่นี่ ถามอะไรแปลกๆ”จุนฮยองยิ้มนิดๆก่อนจะหันไปมอง กีกวังที่ยืนหน้าเอ๋อเหรออยู่ข้างๆ
 
“มึงพาเด็กมาด้วยเหรอ โฮะ หน้าตาน่ารักเชียวว่ะ”
 
“นี่นาย พูดอะไรหัดคิดหน่อยได้ไหม เด็กหมอนี่ เฮอะ คิดมาได้”กีกวังกอดอกส่ายหน้าอย่างเซ็งๆ จุนฮยองได้แต่ขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยพอใจกับการพบปะพูดคุยกับกีกวังเท่าไหร่นัก
 
“ปากหมานี่หว่า มึงอย่าเอาเลย ปวดหัวตายชิบ”
 
“เฮ้ เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ ปากหมางั้นเหรอ”กีกวังยืนกัดปากท้าวส่ายเอวจ้องหน้าจุนฮยองอย่างไม่พอใจเช่นกัน ดงอุนจึงรีบเดินไปบังกีกวังเอาไว้
 
“เรื่องของกูน่า มึงจะไปไหนก็ไปเถอะ”
 
“อ่าว ไอ้เพื่อนเวร มีแฟนแล้วลืมเพื่อน ไอ้ชิบหาย”จุนฮยองใช้นิ้วชี้ผลักหน้าผากดงอุนเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป
 
หมับ!!
 
กีกวังใช้มือกดไหล่ของดงอุนก่อนจะออกแรงบีบ
 
“โอยย นายทำบ้าอะไรเนี่ย เจ็บนะ”
 
“นึกว่าเป็นพระเอกหรือไง ฉันกำลังหงุดหงิดกะจะปล่อยหมัดใส่หมอนั่นซักหน่อย บังไม่ถูกเวลาเดี๋ยวถีบกระเด็นเลย ฮึ่ย!!”กีกวังทุบหลังดงอุนเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้ดงอุนยืนเกาหัวอย่างมึนงงเพียงลำพัง
 
“โว๊ย หงุดหงิดชิบ ชิบๆๆๆ”กีกวังเดินมาทางหลังโรงเรียนเพื่อนสงบสติอารมณ์ของตัวเอง
 
“เสื้อก็ไปแล้ว หงุดหงิดจริงๆเลย อย่าให้จับได้นะว่าหมาตัวไหนไปขี้ไว้ แม่จะย่างให้สุกเลย”กีกวังถอนหายใจออกมาเบาๆ
 
กึกๆ
 
เขาเบิกตากว้างเมื่อได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังมาจากพุ่มไม้ข้างหน้า
 
“อะไรเนี่ย”
 
“เอ๋ง”แล้วสักพักก็มีหมาดำเดินออกมา กีกวังจ้องมองหมา หมาก็จ้องมองกีกวัง คนกับหมากำลังจ้องตาสบตากันปิ๊งๆ
 
“หมานี่”
 
“เอ๋ง”หมามองหน้ากีกวังด้วยแววตาใสซื่อสุดๆ แต่กีกวังกลับมองด้วยแววตามีเลศนัย
 
“แกเป็นหมาตัวเดียวในหมู่บ้านนี้ใช่ไหม”
 
“เอ๋ง”
 
“หึหึ งั้นแกก็คือไอ้หมาไร้มารยาทขี้กลางถนนใช่ไหม”
 
“เอ๋ง”กีกวังหรี่ตามองเล็กน้อยก่อนจะแสยะยิ้มออกมา
 
“เพราะขี้ของแกทำฉันต้องสละเสื้อยืดตัวโปรดไป แกรู้ไหมว่าฉันรักเสื้อตัวนั้นมากแค่ไหน”
 
“เอ๋ง”กีกวังถลึงตามองหมาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
 
“รู้ก็ดีแล้ว ฉันจะจับแกเย็บรูตูดไม่ให้แกขี้ไปตลอดชีวิต”
 
“แฮ่”จากตอนแรกที่หมาเอาแต่ร้อง เอ๋งๆ มาได้ยินคำขู่ก็ถึงกลับแยกเขี้ยวใส่กีกวัง เล่นเอากีกวังถึงกลับสะดุ้ง
 
“นี่แกขู่ฉัน คิดว่าฉันจะกลัวแกงั้นเหรอ ไอ้เหมาดำ”
 
“แฮ่ โฮ้งงง”
 
เฮือก!!
 
กีกวังสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อหมาเริ่มเห่า จากแววตาที่ใสซื่อตอนนี้มันไม่เหลืออยู่แล้ว
 
“ชิส ทำไม แกจะกัดฉันหรือไง”
 
“โฮ้งๆ”หมาเห่าอีกครั้งก่อนจะเดินหน้ามาหนึ่งก้าว กลับกลายเป็นกีกวังที่เดินถอยหลังแทน
 
“ฉันไม่กลัวแกหรอก เพราะแกเตี้ยกว่าฉัน”
 
“โฮ้งๆๆๆ แฮ่ๆ”หมาทั้งเห่า ทั้วขู่แฮ่ๆ แถมยังเดินเข้ามาหากีกวังอีก
 
“หึหึ ไอ้หมาดำไร้มารยาท!!”
 
“โฮ้งงงงงงงง”
 
“เย้ย!!”กีกวังกระโดนหลบอย่างหวุดหวิดเมื่อหมาพุ่งเข้าหาเพื่อหวังจะทำร้าย
 
“เอาจริงเหรอเนี่ย ฉันกลัวแกก็ได้ เพราะว่าแกมีเขี้ยว ไอ้หมาดำ ย๊ากกกกกกก”
 
“โฮ้งๆๆๆๆๆ”กีกวังด่าหมาก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาวิ่งหนีหมาที่ตามมาติดๆ เขาวิ่งออกมาจากหลังโรงเรียนพุ่งเข้ามาในสถานที่ที่นักศึกษากำลังทำงานกันอยู่
 
“อ๊ากกกกกกกกกก”
 
“โฮ้งงงงงงงง”เสียงร้องของคนกับหมาดังไปทั่วเล่นเอาทุกคนหยุดทำงานของตัวเองแล้วก็มองคนที่กำลังวิ่งหนีหมา
 
“อ๊ากกกกกกก”
 
ตุบ!!
 
กีกวังวิ่งไม่ดูจึงทำให้ชนกับไม้ที่วางเรียงกันอยู่เพื่อจะเอาไปทำหลังคาห้องน้ำ เป็นผลทำให้ไม้เหล่านั้นพังและล้มลงมาต่อหน้าต่อตาทุกคน แต่กีกวังก็ยังวิ่งหนีหมาต่อโดยไม่ได้สนใจอะไร
 
ปึก!!
 
ตู้มมมมมม
 
กึก!!
 
กีกวังวิ่งหนีหมาหัวซุกหัวซุนเป็นเหตุทำให้ของทุกอย่างที่กำลังเตรียมการสร้างห้องน้ำเละไม่เป็นท่า
 
“เอ๋งๆๆ”เสียงหมาร้องทำให้กีกวังหยุดวิ่ง แล้วหันไปมองหมาที่ตอนนี้กำลังถูกดงอุนจับกดไว้อยู่
 
“นายทำบ้าอะไรของนายเนี่ย”ดงอุนตะคอกใส่กีกวังเสียงดังลั่น
 
“ฉันทำอะไร ก็วิ่งหนีหมาน่ะสิ ถามได้ เกือบตายแหนะ เฮ่อๆๆ”กีกวังหายใจหอบแล้วก็นั่งลงอย่างหมดแรง
 
“นายลองมองดูรอบๆตัวนายซิ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น กีกวัง!!”กีกวังสะดุ้งเล็กน้อยกับเสียงของดงอุน เขาค่อยๆหันไปมองพื้นที่รอบๆที่ตอนนี้สภาพไม่เหมือนเดิมเสียแล้ว ของทุกอย่างล้มระเนระนาด แล้วตอนนี้กีกวังก็กลายเป็นจุดเด่นของเหล่านักศึกษาทุกๆคนที่ตื่นกันมาเตรียมงานแต่เช้า แต่ก็ถูกทำลายลงด้วยฝีมือของหนุ่มหนีหมา
 
“เอ่อ ทุกคน อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นเลย ไปกินข้าวกันก่อนไป เดี๋ยวผมจัดการทุกอย่างให้ แฮ่ๆ”กีกวังมองหน้าทุกคนอย่างลำบากใจ แต่คำพูดของเขาก็ทำให้เหล่านักศึกษามีสีหน้าที่ดีขึ้น แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน เหลือเพียงแต่กีกวัง ดงอุนและหมาดำไร้มารยาทที่อยู่ภายในโรงเรียน
 
“นาย เอาหมานั่นไปไกลๆ ฉันเกลียดมัน”กีกวังปัดมือให้ดงอุนเอาหมาออกไป ก่อนจะเดินไปจัดการกับของที่เขาทำมันพัง ดงอุนส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะลากหมาออกไป
 
“ให้ตายเถอะ เยอะจังเลยแฮะ ปากดีจริงๆ เรียกพี่ฮยอนซึงมาช่วยดีไหมเนี่ย เอ ว่าแต่ พี่ฮยอนซึงไปไหนนะ ทำไมไม่เห็น”กีกวังบ่นไปมือก็เก็บของไป โดยไม่รู้ตัวเลยว่าดงอุนกำลังมองเขาอยู่ข้างหลัง
 
พรึ่บ!!
 
ไม้ที่กีกวังกำลังจะยกเพื่อให้มันตั้งขึ้น ก็ถูกแรงของใครอีกคนช่วยยกขึ้น  กีกวังหันไปมองดงอุนที่กำลังยิ้มหวานให้เขาอยู่อย่างอึ้งๆ
 
ยิ้มแบบนี้อีกแล้ว กร๊ากก จะคลั่งตาย
 
“รีบยกสิ หนักนะ”กีกวังกระพริบตาเล็กน้อย ก่อนจะออกแรงยกไม้ให้ตั้งขึ้น
 
“อะไรกัน ทีเมื่อกี้ยังตะคอกใส่ มาตอนนี้ยิ้มให้ ประสาทจริงๆเลยนาย”
 
“เงียบเถอะน่า ช่วยกันเก็บของเถอะ”ดงอุนยักคิ้วไห้กีกวังเล็กน้อยก่อนจะลงมือเก็บของที่กีกวังทำพัง การกระทำของดงอุนเมื่อกี้เล่นเอากีกวังถึงกลับลืมหายใจไปสามวิ
 
โอ้ว เมื่อกี้ยักคิ้วด้วย กร๊ากก ฉันเป็นบ้าอะไรเนี่ย ไม่ๆๆๆ
 
กีกวังส่ายหน้าเพื่อสลัดความคิดที่แปลกประหลาดของตัวเองออก ก่อนจะลงมือเก็บของ แต่ก็อดที่จะรู้สึกดีนิดๆไม่ได้ที่ดงอุนมาช่วยเขาแบบนี้
 
หึหึ นายกำลังหลงเสน่ห์ของฉันแล้วล่ะ กีกวัง เสร็จแน่ ฮ่าๆๆๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“จุนฮยองๆ”
 
“มีอะไรเหรอลีทึก”
 
“นายช่วยไปตามฮยอนซึงให้หน่อยได้ไหม”
 
“ที่ไหนเหรอ”
 
“ฮยอนซึงเดินเข้าไปหาสมุนไพรอะไรก็ไม่รู้ในป่าน่ะ แต่ตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย ช่วยไปตามให้หน่อยนะ”จุนฮยองบอกหน้าลีทึกเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
 
“ไปทางด้านหลังหมู่บ้านใช่ไหม”
 
“อื้อ”
 
“แล้วไปกับใคร”
 
“เรียวอุคน่ะ เอ้า เรียวอุคอยู่นั่นนี่”จุนฮยองหันไปมองเรียวอุคที่กำลังเดินมา
 
“ฮยอนซึงล่ะ”
 
“อ่อ หมอนั่นเห็นน้ำตกน่ะ เลยบอกว่าขออาบน้ำแปบ เดี๋ยวตามเข้ามา”
 
“งั้นนายไม่ต้องไปก็ได้จุนฮยอง อีกหน่อยคงกลับมา”ลีทึกพูดก่อนจะเดินไปกับเรียวอุค จุนฮยองแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อย
 
“ไม่ควรพลาดแฮะ”เขายิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
 
 
 
 
------------
15-07-2014
 
ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้กันนะคะ
 
#ฟิคแบดเลิฟ