[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!

 

 

 

[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!

Chapter 11

เจ็บจนชา

 

 

 

 

 

ก๊อกๆ

 

โยซอบยืนยิ้มถือกล่องยาที่เขาตั้งใจเอามาให้ดูจุนเป็นพิเศษ

 

แอ๊ดดดดด

 

ประตูเปิดออกพร้อมกับใบหน้าเรียบๆของดูจุนเช่นเคยทุกครั้งที่ได้พบกับ โยซอบ

 

“สวัสดีฮะรุ่นพี่”โยซอบทักทายด้วยรอยยิ้ม

 

“มาทำไม”

 

“ได้ข่าวว่าจะไปค่ายอาสา ไปอยู่ในที่กันดาร เค้าก็เลยเตรียมยาที่จำเป็นต้องใช้เอามาให้”ดูจุนมองกล่องยาที่อยู่ในมือของโยซอบเล็กน้อย

 

“ไม่จำเป็นหรอก เอากลับไปเถอะ”

 

“จำเป็นสิฮะ จำเป็นมากๆเลยด้วย”

 

“ฉันไม่ใช้ของที่เป็นของนาย ถึงนายเอามาให้มันก็คงจะกลายเป็นขยะไร้ค่าอยู่ในห้องของฉัน เอากลับไปยังจะมีประโยชน์มากกว่าหรือไม่ก็เอาไปให้ใครก็ได้ที่เขาต้องการ”โยซอบยิ้มหน้าซีดที่ได้ยินดูจุนพูดอย่างนั้น

 

“อ่า เข้าใจแล้วฮะ งั้นเค้าจะ…”

 

ปัง!!!

 

ดูจุนปิดประตูใส่หน้าของโยซอบ เพียงเท่านั้นน้ำตาของโยซอบก็ไหลออกมา โยซอบเม้มปากเข้าหากันแน่น

 

“งั้นเค้าจะเอาเก็บไว้กับตัว เผื่อบางทีอาจจะช่วยเหลืออะไรรุ่นพี่ได้บ้าง ฮึก”โยซอบสะอื้นร้องไห้อย่างปวดใจ แต่ถึงแม้น้ำตาจะไหลเขาก็ยังปั้นหน้ายิ้มเสมอไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลังดูจุนคนที่เขารัก โยซอบยกมือเช็ดน้ำตาออก เขาเก็บกล่องยาไว้ในกระเป๋าเป้ที่เขามักจะนำติดตัวไว้เสมอก่อนจะหยิบการ์ดสีฟ้าขึ้นมาแล้วก็วางไว้หน้าห้องของดูจุน

 

“เดินทางโดยปลอดภัยนะฮะ ขอให้รุ่นพี่โชคดี พรุ่งนี้เค้าจะตื่นไปส่ง”โยซอบยิ้มออกมาบางๆ

 

“เฮ้อ ไปดื่มอะไรเย็นๆให้สดชื่นดีกว่า”แล้วโยซอบก็เดินออกจากคอนโดของดูจุนตรงไปยังร้านขายเครื่องดื่มแถวๆนั้นทันที แต่พอมาถึงหน้าร้านกลับเกิดเหตุการณ์บางอย่างขึ้นกับเขา โยซอบมองหน้าร้านขายเครื่องดื่มอย่างมึนงง

 

“ฉันมาทำอะไรที่นี่เนี่ย”โยซอบเกาหัวตัวเองอย่างสงสัย ก่อนจะมองไปรอบๆ

 

“กลับบ้านแล้วกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นมาส่งรุ่นพี่แต่เช้า”ว่าแล้วโยซอบก็กลับบ้านของตัวเอง โดยไม่ได้สนใจอาการแปลกๆที่เกิดขึ้นเป็นครั้งแรกของเขาเลย

 

“เฮ้อออ”ดูจุนถอนหายใจแล้วก็ล้มตัวลงนอนบนโซฟา วันนี้เขารู้สึกเหนื่อยล้าหัวใจแปลกๆ ตาก็มองไปยังรูปของน้องชายที่เขารัก ในภาพนั้นเควิลยังคงยิ้มให้กับเขาอยู่เสมอ ดูจุนค่อยๆลุกแล้วเดินไปหยิบรูปนั้นมานั่งดู

 

 

 

“พี่ชาย พรุ่งนี้วันเกิดโย เควิลจะวาดรูปโยแล้วเอาไปให้ พี่ชายว่าดีไหม”  เควิลหันมาถามดูจุนที่กำลังนั่งห่อของขวัญให้กับโยซอบเช่นกัน

 

“วาดรูปเป็นหรือไง”

 

“ง่า วาดไม่เป็น แต่เควิลอยากให้โยเห็นถึงความพยายามของเควิล ยังไงก็จะวาดออกมาให้ได้”ดูจุนยิ้มกับท่าทางมั่นใจของน้องชายตัวเอง

 

“ดูเราจะรักเพื่อนคนนี้มากเลยนะ”

 

“แฮ่ๆ รักมากสิ โยน่ะเป็นเพื่อนคนแรกในชีวิตของเควิลน๊า”ดูจุนวางของที่กำลังห่อแล้วเดินมานั่งข้างๆเควิล

 

“งั้นก็ตั้งใจวาดล่ะ”

 

“อยู่แล้ว”แล้วเควิลก็ลงมือวาดรูปของโยซอบ แต่เวลาผ่านไปนานเขาก็ไม่สามารถวาดได้เสียที จนตอนนี้คนทั้งบ้านพากันหลับไปหมดแล้ว เควิลก็ยังนั่งวาดรูปอยู่ไม่เลิก ตาของเควิลเริ่มหนักขึ้นเพราะความง่วง

 

ฟุบ!!

 

แล้วเควิลก็หลับไปในที่สุดทั้งๆที่ยังวาดรูปไม่เสร็จเลยด้วยซ้ำ

 

แอ๊ดดดด

 

ดูจุนที่เดินออกจากห้องมาเพื่อดื่มน้ำก็เห็นว่าไฟในห้องของเควิลยังเปิดอยู่ เขามองดูนาฬิกาก็เป็นเวลาตีสองกว่าแล้ว

 

“ทำไมถึงยังไม่นอนนะ”ดูจุนเดินเข้าไปดูน้องชายในห้องก็พบกับกระดาษที่ถูกฉีกทิ้งเกลื่อนห้องกองรวมกันอยู่ ดูจุนส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินไปอุ้มเควิลขึ้นไปนอนบนเตียง แล้วก็มองไปที่รูปที่เควิลกำลังวาด ดูจุนขำออกมาเมื่อเห็นภาพนั้น

 

“ถ้าโยเห็นคงจะโกรธวาดออกมาได้ยังไงยังกับมนุษย์ต่างดาว อิอิ”ดูจุนนั่งลงแล้วก็ฉีกกระดาษแผ่นนั้นทิ้ง ก่อนจะนำการะดาษแผ่นใหม่มาวาดรูปของโยซอบ เขานั่งวาดจนถึงตีสี่

 

“แค่นี้ก็พอแล้วมั้ง สวยกว่านี้จะดูไม่ดี”ดูจุนยิ้มออกมาเมื่อเห็นผลงานตัวเอง ก่อนจะเก็บกระดาษที่เควิลไม่เอาจนเกลียงแล้วก็เข้านอน

 

“สวยจริงๆน๊าที่เควิลวาดให้เค้าอ่า”นั่นเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่โยซอบพูดกับดูจุนหลังจากวันเกิดของตัวเอง

 

“รู้แล้วน่า โยบอกพี่ตั้งหลายรอบแล้วนะ”

 

“ง่า เดี๋ยววันนี้เควิลบอกจะสอนวาดรูปให้”

 

“เสียใจด้วยวันนี้เควิลไม่ว่าง พี่จะเป็นคนสอนโยเอง”

 

“อ่าว ซะงั้น แล้วพี่ดูจุนวาดรูปเป็นเหรอฮะ”

 

“เป็นสิ”

 

“จริงน๊า เป็นจริงๆนะ”โยซอบดูตื่นเต้นมากๆจนดูจุนอดที่จะขำออกมาไม่ได้

 

“ทำไมโยถึงอยากวาดรูปนักล่ะ”

 

“ไม่บอก อิอิ เอ้อ แล้วของขวัญที่บอกอ่า ต้องรออีกสิบปีจริงเหรอ”

 

“จริงสิ ถ้าไม่ถึงสิบปีของขวัญก็จะไม่ปรากฏ”

 

“เฮ้อ สิบปีจะนานหรือเปล่าน๊า”โยซอบทำแก้มป่องอย่าครุ่นคิด ภาพนั้นสำหรับดูจุนแล้ว มันช่างดูน่ารักเสียจริงๆ

 

 

 

 

 

ตุบ!!

 

ดูจุนวางรูปของเขากับเควิลไว้ที่เดิม เขารู้สึกหงุดหงิดใจเล็กน้อยที่จู่ๆก็คิดถึงช่วงเวลาที่เขาอยู่กับโยซอบ

 

“บ้าชิบ”แล้วดูจุนก็เดินเข้าห้องนอนเพื่อที่จะหลับจะได้ไม่คิดฟุ้งซ่านอีก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฮ้อๆๆ”

 

ตุบ!!

 

โยซอบนั่งลงเก้าอี้ข้างๆกีกวังทันทีที่วิ่งมาถึงห้องเรียน กีกวังมองเพื่อนที่เหงื่อท่วมตัวอย่างขำๆ

 

“อะไรกัน ไปส่งไอ้บ้านั่นถึงกลับเหงื่อแตกเลยเหรอ”

 

“เฮ้อๆๆ”โยซอบมองหน้ากีกวังเล็กน้อย

 

“ฉันมาเรียนทันใช่ไหมเนี่ย”

 

“นี่ วันนี้เรามีเรียนเที่ยงนะ”

 

“เอ๋ วันนี้มีสอบไม่ใช่เหรอ ฉันรีบวิ่งมาแทบตายแหนะ”

 

“บ้าน่าโยซอบ จำอะไรผิดหรือเปล่าเนี่ย”

 

“อ้าวเหรอ แฮ่ๆ คงงั้นมั้ง น้ำขอดื่มหน่อยนะ”แล้วโยซอบก็ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มโดยไม่รอให้ได้รับคำอนุญาตจากกีกวัง

 

“วันหลังไม่ต้องขอก็ได้นะ”

 

“แง๊ ก็คนมันกระหายนี่นา”กีกวังส่ายหน้าเล็กน้อย

 

“นี่ ไอ้บ้าดูจุนมันพูดจาทำร้ายจิตใจนายหรือเปล่า”

 

“รุ่นพี่เหรอ ไม่มีนี่”

 

“เฮอะ สงสัยวันนี้ฝนคงจะตกที่นายโผล่หน้าไปส่งมันแล้วไม่โดนว่าอะไร”

 

“ส่งรุ่นพี่ เอ๋ รุ่นพี่ไปไหนเหรอ”กีกวังกระพริบตามองโยซอบอย่างอึ้งๆ

 

“เฮ้ โยซอบอย่ามาทำเป็นไก๋ไม่รู้เรื่องเลยน่า เมื่อคืนนายยังบอกว่าจะไปส่งไอ้ดูจุนขึ้นรถอยู่เลยนี่”โยซอบยกมือเกาหัวอย่างมึนงงกับสิ่งที่กีกวังพูด

 

“ฉันเนี่ยนะพูด”กีกวังพยักหน้า

 

“เหรอ ทำไมเหมือนไม่เคยพูดเลยอ่า ว่าแต่รุ่นพี่ไปไหน”กีกวังเริ่มหน้าเครียดกับโยซอบเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมา

 

“อ๋อ นี่นายกำลังแกล้งทำเป็นไม่สนใจหมอนั่นใช่ไหม ดีมากโยซอบ ทำแบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว เจ๋งมากเพื่อนฉัน”กีกวังตบไหล่โยซอบสองสามที

 

“เฮ้ย จริงด้วยสิ รุ่นพี่ไปค่ายอาสาสมัครนี่นา”แต่จู่ๆโยซอบก็กลับนึกออกขึ้นมา กีกวังมองเพื่อนตัวเองอย่างไม่เขข้าใจ

 

“กีกวังกี่โมงแล้วเนี่ย”

 

“สิบ”

 

“งั้นก็ไม่ทันแล้วสิ ว๊า อดเจอเลย อีกตั้งอาทิตย์นึงแหนะ”โยซอบหน้ามุ่ยไปในทันที

 

“นายแปลกๆนะโยซอบ”

 

“เหรอ แปลกยังไง”

 

“เปล่าหรอก ไม่แปลกแล้ว”กีกวังก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ แต่ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกแปลกๆกับโยซอบเล็กน้อย

 

อะไรวะ เดี๋ยวก็นึกได้ เดี๋ยวก็ไม่รู้เรื่อง ตกลงแกล้งหรือว่าอะไรเนี่ย แล้วทำไมถึงจำวันผิดอีก สอบตั้งอาทิตย์หน้า งงแฮะ

 

กีกวังเงยหน้ามองโยซอบที่กำลังนั่งดูดน้ำมองทางโน้นทีทางนี้ทีเล็กน้อย

 

คิดมากไปแหละมั้ง คนเราจำวันผิดได้ ฉันยังเคยเลย เฮ้ออ

 

แล้วกีกวังก็เลิกสนใจก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือต่อไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

บรืนนนนน

 

รถทัวร์กำลังวิ่งมุ่งหน้าสู่ชนบทที่เหล่านักศึกษากว่าห้าสิบชีวิตต้องไปช่วยกันสร้างห้องน้ำแล้วก็ปรับปรุงโรงเรียนประถมที่อยู่ในที่กันดาร ทุกคนกำลังนั่งคุยและหัวเราะกันอย่างมีความสุข ยกเว้นเพียงสามหนุ่มที่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จากับใคร โดยเฉพาะฮยอนซึงที่นั่งอยู่หลังรถ ตลอดการเดินทางก็เอาแต่นั่งมองเส้นทางข้างนอก โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาของใครบางคนกำลังทอดมองเขาอยู่

 

“เฮ้อ เมื่อไหร่จะถึงวะ น่าเบื่อ”ดูจุนบ่นขึ้นมาเบาๆขณะที่ยังนั่งหลับตาฟังเพลงอยู่อย่างเบื่อหน่าย

 

“ที่นั่นจะเป็นยังไงบ้างนะ”

 

“ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เองแหละน่า”จุนฮยองพูดออกมาอย่างเซ็งๆเช่นกัน ดูจุนลืมตาขึ้นมามองหน้าเพื่อนก่อนจะหันหลังไปมอง ฮยอนซึงที่นั่งอยู่ด้านหลัง

 

“หมอนั่นก็มาด้วย จะดีหรือไม่ดีเนี่ย”

 

“สนใจทำไม”

 

“อ่าว กูสนใจไม่ได้เหรอ”คำพูดของดูจุนเล่นเอาจุนฮยองที่นั่งอยู่ถึงกลับ  กำหมัดแน่นกับความรู้สึกแปลกๆที่ได้ยินอย่างนั้น

 

“เรื่องของมึงสิ เกี่ยวอะไรกับกู”

 

“ชิส แค่หน้ากูเขายังไม่อยากจะมองเลย โผล่ไปอีกคราวนี้คงโดนตีน”ดูจุนส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะฟังเพลงต่อโดยไม่ได้ในใจจุนฮยองที่นั่งหัวใจร้อนรุ่มแปลกๆ แต่ก็รู้สึกโล่งใจในเวลาเดียวกันที่ดูจุนไม่ได้คิดอย่างนั้น

 

“มึงนั่งยิ้มอะไร คิดถึงอูยองเหรอ”จุนฮยองหันหน้าไปมองดูจุนเล็กน้อย ก่อนจะทำเป็นไม่สนใจ

 

“ชิส ไอ้บ้านี่ เดี๋ยวชิ่งจีบอูยองแมร่งเลย”

 

โป๊กกกก

 

“เชี่ย ตบหัวกูทำเพื่อ”

 

“กูหมั่นไส้น่ะ แค่คิดมึงยังโดนตบ แต่ถ้ามึงทำ มึงคงไม่โดนตบแล้วล่ะ”

 

“เออ เอาเข้าไปเพื่อนกู เพื่อนนะเนี่ยเพื่อน”

 

“แล้วไงวะ”

 

“ไอ่เพื่อนเวร กูฟังเพลงต่อแล่ว”แล้วดูจุนก็หยิบหูฟังยัดใส่หูอย่างเดิมก่อนจะนั่งฟังเพลงอย่างสบายอกสบายใจ จุนฮยองยิ้มออกมาเล็กน้อย

 

“อูยองเหรอ นั่นสินะ อิอิ คิดถึงนายจังเลย”จุนฮยองพูดออกมาเบาๆก่อนจะหันไปมองนอกหน้าต่างอย่างเคย แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเหล่มองคนข้างหลังจากช่องเล็กๆ ฮยอนซึงกำลังนอนหลับหัวพิงกระจกอยู่ จุนฮยองสำรวจใบหน้าของฮยอนซึงก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อมองไปที่ริมฝีปากบางๆได้รูปของเขา

 

ปากนายสวยแล้วก็หวาน อยากสัมผัสอีก

 

จุนฮยองที่กำลังมองฮยอนซึงก็ต้องรีบหันหน้าหนีเมื่อฮยอนซึงขยับตัวตื่น

 

“เฮ้อ เมื่อไหร่จะถึงเนี่ย”

 

“ฮยอนซึง”ฮยอนซึงหันไปมองเพื่อนร่วมคณะที่เดินทางมาด้วยเล็กน้อย เขากำลังกวักมือเรียกฮยอนซึงให้เดินไปหา แต่พอฮยอนซึงจะเดินไปเขาก็เหลือบไปเห็นสองหนุ่มที่ไม่อยากจะเจอ นั่นทำให้เขาคิดหนัก

 

“มานี่หน่อยสิ มีอะไรจะให้ดู”ฮยอนซึงมองเพื่อนเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจแล้วก็เดินไปหา

 

“มีอะไรเหรอ”เสียงของฮยอนซึงทำให้จุนฮยองหันมามองด้วยความสนใจ ฮยอนซึงเหล่มองจุนฮยองที่เอาแต่จ้องเขาไม่วางตาอย่างระแวง เขาไม่ชอบสายตาแบบนี้ สายตาที่ใช้มองเรือนร่างของเขา

 

“นายต้องทำอาหารให้พวกเรากินนะ”

 

“เอ๋”

 

“ก็นายทำอาหารเก่งนี่นา นายต้องช่วยพวกชาวบ้านทำอาหารนะ พวกเราจะได้กินอาหารอร่อยๆฝีมือนาย”

 

“แต่พวกชาวบ้านก็คงทำอาหารอร่อยๆให้พวกเรากินอยู่แล้วนี่”ฮยอนซึงพูดไปตามความเป็นจริง แต่เพื่อนของเขากลับมีสีหน้าเหมือนคนอยากจะตาย ก่อนจะมองซ้ายมองขวาแล้วกระชากคอเสื้อฮยอนซึงเข้าไปใกล้ๆ

 

“เราจะทำอาหารพิเศษเพื่อฉลองวันเกิดให้แทมินน่ะ”ฮยอนซึงได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้ารับ

 

“พิเศษแบบไหนเหรอ มากหรือน้อย”ฮยอนซึงพอเข้าใจที่เพื่อนตัวดีบอก ทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างรู้ใจ

 

“เอาให้ลืมไม่ลงเลย”ฮยอนซึงอดที่จะยิ้มกับหน้าตาของเพื่อนตัวเองไม่ได้ ก่อนจะพยักหน้า

 

ตึกๆๆ

 

“เฮ้ย!!!”

 

แต่จู่ๆรถก็เกิดตกหลุมขึ้นมา ทำให้ฮยอนซึงที่ไม่ทันตั้งตัวถึงกลับเซล้มหงายหลังไปนั่งอยู่บนตักของดูจุน ดูจุนสะดุ้งเล็กน้อยอย่างตกใจ แต่พอลืมตาขึ้นมาพบว่าเป็นฮยอนซึงเขาก็ยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ ทั้งสองคนสบตากันเล็กน้อย แต่ทว่าสายตาของดูจุนกลับไปสะดุดเข้ากับสร้อยคอที่ฮยอนซึงใส่อยู่ เขามองมันอย่างตกตะลึงที่ได้เห็น ดูจุนกำลังจะเอื้อมมือไปจับ แต่ ฮยอนซึงกลับลุกขึ้นเสียก่อน

 

“เป็นอะไรหรือเปล่าฮยอนซึง”

 

“ไม่เป็นไร ไปนั่งก่อนนะ”แล้วฮยอนซึงก็รีบเดินกลับไปนั่งที่ของตัวเอง ดูจุนมองตามเล็กน้อย โดยไม่ได้สังเกตสายตาที่ไม่พอใจของจุนฮยองที่กำลังมองเขาอยู่

 

“เป็นอะไรของมึงวะ ท่าทางแปลกๆ”ดูจุนหันไปมองจุนฮยองอย่างอึ้งๆ สีหน้าของเขาเริ่มเครียดนั่นทำให้จุนฮยองไม่ค่อยสบายใจนัก

 

“เป็นอะไร”ดูจุนจ้องตาจุนฮยองนิ่ง

 

“สร้อยนั่น”

 

 

 

 

 

 

------------------

09-07-2014

 

ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้กันนะคะ